- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
VULNERABILITY TO ADDICTION AND ALLO
VULNERABILITY TO ADDICTION AND ALLOSTASIS: NEUROADAPTATION
Sensitization and Counteradaptation
Two neuroadaptive models (sensitization and counteradaptation) have been formulated to explain the change in reward function associated with the development of addiction or substance dependence and how this change contributes to compulsive use. Sensitization has been defined as the increased response to a drug that follows its repeated presentation but can take on a broader meaning when considered in the context of increased responsiveness of any drug-related phenotype (see below). Psychomotor sensitization, as defined by increased locomotor activation produced by repeated administration of a drug, is more likely to occur with intermittent exposure of drugs, whereas tolerance is more likely to occur with continuous exposure. A conceptualization of the role of psychomotor sensitization in drug dependence has been proposed where a shift in an incentive-salience state described as “wanting” was hypothesized to be progressively increased by repeated exposure to drugs of abuse (Robinson and Berridge 1993). The transition to pathologically strong wanting or craving has been proposed to define compulsive use.
An alternative counteradaptation hypothesis long has been proposed where the initial acute effect of the drug is opposed or counteracted by homeostatic changes in systems that mediate primary drug effects (Poulos and Cappell 1991; Siegel 1975; Solomon and Corbit 1974). In this opponent-process theory, tolerance and dependence are inextricably linked (Solomon and Corbit 1974), and affective states, pleasant or aversive, were hypothesized to be automatically opposed by centrally mediated mechanisms that reduce the intensity of these affective states. Opponent-process counteradaptation can be defined as a-processes (positive hedonic effects) occurring shortly after presentation of the reinforcer and showing tolerance (Figure 4). In contrast, the b-processes (negative hedonic effects) appear after the a-process has terminated, are slow to decay, and get larger with repeated exposure.
Allostasis and Neuroadaptation
The present conceptualization is an attempt to extend neuroadaptive hypotheses to the framework of allostasis. In addition, an attempt is made to integrate the psychomotor sensitization hypothesis (Robinson and Berridge 1993) and the counteradaptation hypothesis. The first important conceptualization is that the allostasis of importance to addiction is that of dysregulation of the brain reward system(s). Under such a framework of change to maintain stability, both enhanced reward and compromised reward function could contribute to an allostatic state and ultimately could potentiate the overall vulnerability to a major breakdown or dysregulation that would lead to the spiralling distress of addiction. With sensitization, empirical data support the hypothesis that the locomotor-activating effects (psychomotor sensitization) of many drugs of abuse show sensitization with repeated administration of nondependence-inducing doses (e.g., doses that do not induce physical signs of withdrawal upon abstinence). This psychomotor sensitization has been extended with certain drugs under certain situations to the reinforcing effects of drugs (Schenk and Partridge 1997) where animals with a history of drug administration initiate drug self-administration at lower doses than drug-naive subjects. Thus, a history of drug intake could shift the dose-effect function to the left to initiate drug-seeking behavior, increase self-administration at low doses that do not normally sustain self-administration, and produce a larger neurobiological effect in an experienced subject than if given to a drug-naive subject. Generating the molecular and cellular resources necessary for increased turnover of dopamine or opioid peptide function may leave these systems vulnerable to dysregulation that contributes to the allostatic state of reward dysfunction.
Addiction, however, is associated with or even defined as (Russell 1976) a negative affective state including dysphoria, irritability, and anxiety during abstinence from a more continuous or closely spaced pattern of administration of drug, particularly as the severity of symptoms increases. This state appears to reflect a decrease in baseline reward mechanisms and an increase in drug intake to compensate for the shift in reward baseline from an opponent-process perspective.
The increase in drug intake is known classically as tolerance. In this state, more drug is required to produce an effect than in an individual not in a state of dependence. However, more recent conceptualizations in the domain of opiate/pain research have argued that tolerance in fact may be more of an “apparent tolerance” in that the b-process simply gets larger and larger requiring recruitment of more and more drug to maintain normal reward by counteracting the increasingly larger b-process (Colpaert 1996; Laulin et al. 1999). Such neuroadaptive effects may be long-lasting and are illustrated in studies regarding opiates and pain modulation. In opiate-naive rats, subcutaneous injection of heroin induces analgesia as an unconditioned immediate response, followed by allodynia and a decrease in pain threshold.
Allodynia is defined as manifestation of pain in the absence of noxious stimuli that can last several days. This phenomenon can be exaggerated by administration of the mu-opiate receptor antagonist naloxone. For example, when injected shortly after administration of a dose of morphine or fentanyl, naloxone both abolishes the acute opiate-induced increase in nociceptive threshold and also reduces it to below basal value (hyperalgesia). This hyperalgesia can be blocked by noncompetitive NMDA receptor antagonists suggesting a critical role for glutamatergic systems (Celerier et al. 1999; Larcher et al. 1998; Laulin et al. 1998). This hyperalgesia and allodynia (b-process) also sensitizes both with repeated drug administration and over time leading to an apparent tolerance. Thus, in addition to the acute unconditioned immediate response of the drug, there is recruitment of other systems such as glutamate leading to opposite effects that sensitize with time and additional administration of the drug. Such a neuroadaptive change has been interpreted as a form of structural memory and may be related to the same processes underlying what has been described as apparent tolerance (Colpaert 1996; Slot and Colpaert 1999). Also, acute motivational withdrawal (negative emotional state) has been observed following a single injection of morphine that gets larger following a subsequent morphine injection (Schulteis et al. 1997). While an initial hyperalgesic response simply may reflect a homeostatic change, the persistence of the overshoot (allodynia) represents more of an allostatic change. From the addiction perspective, the allostatic changes to the reward system have taken on a new dimension where to maintain normal reward function the subject must marshal substantial neurobiological resources (Figure 4).
The conundrum with such a conceptualization is how do these two neuroadaptive processes–psychomotor sensitization and counteradaptation–coexist to produce what we know as the signs and symptoms of addiction. One hypothesis is that in the early stages of compulsive drug-taking, where negative affect post-drug is minimal and the subject appears driven mainly by the positive reinforcing effects of a drug or anticipation of the positive reinforcing effects of the drug, psychomotor sensitization plays an important role. Here, drug-seeking is driven by positive reinforcement and resembles more a classical impulse control disorder. Sensitization may be involved in the preoccupation/anticipation stage during acquisition of drug-taking and may be recruited again during reinstatement of drug-taking following detoxification and prolonged abstinence (Koob and Le Moal 1997).
Impulsivity, in the context of impulse control disorders, has been defined as when an individual feels an increasing sense of tension or arousal before committing an act and then experiences pleasure, gratification or relief at the time of committing an act (American Psychiatric Association 1994). One prediction such a formulation would make is that before or during the early stages of transition to addiction, repeated administration of drugs at doses that do not produce negative affective states upon cessation of drug intake are more likely to manifest psychomotor sensitization. Psychomotor sensitization, in turn, could enhance drug intake by incentive motivational (salience) processes rather than tolerance or apparent tolerance. However, when negative affective states (b-processes) begin to grow during the course of more and more drug-taking, the counteradaptation mechanisms may begin to predominate with tolerance or “apparent tolerance” to the reinforcing effects and manifestation of affective withdrawal. Interestingly, from the perspective of a broad definition of the sensitization process, an allostatic-like change in negative affective states which gets larger with repeated exposure to the drug also represents a true “sensitization” (Figure 4). This would lead to addiction being driven by negative reinforcement, and here the addiction cycle takes on characteristics more of a compulsive disorder where the addiction cycle presumably recruits the same neural circuits associated with a compulsive disorder (cortico-striatal-thalamic loop) (Figure 3). Compulsion is defined in this context as when an individual performs repetitive behaviors, the goal of which is to prevent or reduce anxiety or distress, not to provide pleasure or gratification (American Psychiatric Association 1994).
Sensitization and Counteradaptation
Two neuroadaptive models (sensitization and counteradaptation) have been formulated to explain the change in reward function associated with the development of addiction or substance dependence and how this change contributes to compulsive use. Sensitization has been defined as the increased response to a drug that follows its repeated presentation but can take on a broader meaning when considered in the context of increased responsiveness of any drug-related phenotype (see below). Psychomotor sensitization, as defined by increased locomotor activation produced by repeated administration of a drug, is more likely to occur with intermittent exposure of drugs, whereas tolerance is more likely to occur with continuous exposure. A conceptualization of the role of psychomotor sensitization in drug dependence has been proposed where a shift in an incentive-salience state described as “wanting” was hypothesized to be progressively increased by repeated exposure to drugs of abuse (Robinson and Berridge 1993). The transition to pathologically strong wanting or craving has been proposed to define compulsive use.
An alternative counteradaptation hypothesis long has been proposed where the initial acute effect of the drug is opposed or counteracted by homeostatic changes in systems that mediate primary drug effects (Poulos and Cappell 1991; Siegel 1975; Solomon and Corbit 1974). In this opponent-process theory, tolerance and dependence are inextricably linked (Solomon and Corbit 1974), and affective states, pleasant or aversive, were hypothesized to be automatically opposed by centrally mediated mechanisms that reduce the intensity of these affective states. Opponent-process counteradaptation can be defined as a-processes (positive hedonic effects) occurring shortly after presentation of the reinforcer and showing tolerance (Figure 4). In contrast, the b-processes (negative hedonic effects) appear after the a-process has terminated, are slow to decay, and get larger with repeated exposure.
Allostasis and Neuroadaptation
The present conceptualization is an attempt to extend neuroadaptive hypotheses to the framework of allostasis. In addition, an attempt is made to integrate the psychomotor sensitization hypothesis (Robinson and Berridge 1993) and the counteradaptation hypothesis. The first important conceptualization is that the allostasis of importance to addiction is that of dysregulation of the brain reward system(s). Under such a framework of change to maintain stability, both enhanced reward and compromised reward function could contribute to an allostatic state and ultimately could potentiate the overall vulnerability to a major breakdown or dysregulation that would lead to the spiralling distress of addiction. With sensitization, empirical data support the hypothesis that the locomotor-activating effects (psychomotor sensitization) of many drugs of abuse show sensitization with repeated administration of nondependence-inducing doses (e.g., doses that do not induce physical signs of withdrawal upon abstinence). This psychomotor sensitization has been extended with certain drugs under certain situations to the reinforcing effects of drugs (Schenk and Partridge 1997) where animals with a history of drug administration initiate drug self-administration at lower doses than drug-naive subjects. Thus, a history of drug intake could shift the dose-effect function to the left to initiate drug-seeking behavior, increase self-administration at low doses that do not normally sustain self-administration, and produce a larger neurobiological effect in an experienced subject than if given to a drug-naive subject. Generating the molecular and cellular resources necessary for increased turnover of dopamine or opioid peptide function may leave these systems vulnerable to dysregulation that contributes to the allostatic state of reward dysfunction.
Addiction, however, is associated with or even defined as (Russell 1976) a negative affective state including dysphoria, irritability, and anxiety during abstinence from a more continuous or closely spaced pattern of administration of drug, particularly as the severity of symptoms increases. This state appears to reflect a decrease in baseline reward mechanisms and an increase in drug intake to compensate for the shift in reward baseline from an opponent-process perspective.
The increase in drug intake is known classically as tolerance. In this state, more drug is required to produce an effect than in an individual not in a state of dependence. However, more recent conceptualizations in the domain of opiate/pain research have argued that tolerance in fact may be more of an “apparent tolerance” in that the b-process simply gets larger and larger requiring recruitment of more and more drug to maintain normal reward by counteracting the increasingly larger b-process (Colpaert 1996; Laulin et al. 1999). Such neuroadaptive effects may be long-lasting and are illustrated in studies regarding opiates and pain modulation. In opiate-naive rats, subcutaneous injection of heroin induces analgesia as an unconditioned immediate response, followed by allodynia and a decrease in pain threshold.
Allodynia is defined as manifestation of pain in the absence of noxious stimuli that can last several days. This phenomenon can be exaggerated by administration of the mu-opiate receptor antagonist naloxone. For example, when injected shortly after administration of a dose of morphine or fentanyl, naloxone both abolishes the acute opiate-induced increase in nociceptive threshold and also reduces it to below basal value (hyperalgesia). This hyperalgesia can be blocked by noncompetitive NMDA receptor antagonists suggesting a critical role for glutamatergic systems (Celerier et al. 1999; Larcher et al. 1998; Laulin et al. 1998). This hyperalgesia and allodynia (b-process) also sensitizes both with repeated drug administration and over time leading to an apparent tolerance. Thus, in addition to the acute unconditioned immediate response of the drug, there is recruitment of other systems such as glutamate leading to opposite effects that sensitize with time and additional administration of the drug. Such a neuroadaptive change has been interpreted as a form of structural memory and may be related to the same processes underlying what has been described as apparent tolerance (Colpaert 1996; Slot and Colpaert 1999). Also, acute motivational withdrawal (negative emotional state) has been observed following a single injection of morphine that gets larger following a subsequent morphine injection (Schulteis et al. 1997). While an initial hyperalgesic response simply may reflect a homeostatic change, the persistence of the overshoot (allodynia) represents more of an allostatic change. From the addiction perspective, the allostatic changes to the reward system have taken on a new dimension where to maintain normal reward function the subject must marshal substantial neurobiological resources (Figure 4).
The conundrum with such a conceptualization is how do these two neuroadaptive processes–psychomotor sensitization and counteradaptation–coexist to produce what we know as the signs and symptoms of addiction. One hypothesis is that in the early stages of compulsive drug-taking, where negative affect post-drug is minimal and the subject appears driven mainly by the positive reinforcing effects of a drug or anticipation of the positive reinforcing effects of the drug, psychomotor sensitization plays an important role. Here, drug-seeking is driven by positive reinforcement and resembles more a classical impulse control disorder. Sensitization may be involved in the preoccupation/anticipation stage during acquisition of drug-taking and may be recruited again during reinstatement of drug-taking following detoxification and prolonged abstinence (Koob and Le Moal 1997).
Impulsivity, in the context of impulse control disorders, has been defined as when an individual feels an increasing sense of tension or arousal before committing an act and then experiences pleasure, gratification or relief at the time of committing an act (American Psychiatric Association 1994). One prediction such a formulation would make is that before or during the early stages of transition to addiction, repeated administration of drugs at doses that do not produce negative affective states upon cessation of drug intake are more likely to manifest psychomotor sensitization. Psychomotor sensitization, in turn, could enhance drug intake by incentive motivational (salience) processes rather than tolerance or apparent tolerance. However, when negative affective states (b-processes) begin to grow during the course of more and more drug-taking, the counteradaptation mechanisms may begin to predominate with tolerance or “apparent tolerance” to the reinforcing effects and manifestation of affective withdrawal. Interestingly, from the perspective of a broad definition of the sensitization process, an allostatic-like change in negative affective states which gets larger with repeated exposure to the drug also represents a true “sensitization” (Figure 4). This would lead to addiction being driven by negative reinforcement, and here the addiction cycle takes on characteristics more of a compulsive disorder where the addiction cycle presumably recruits the same neural circuits associated with a compulsive disorder (cortico-striatal-thalamic loop) (Figure 3). Compulsion is defined in this context as when an individual performs repetitive behaviors, the goal of which is to prevent or reduce anxiety or distress, not to provide pleasure or gratification (American Psychiatric Association 1994).
0/5000
ช่องโหว่ในการติดยาเสพติดและ ALLOSTASIS: NEUROADAPTATIONSensitization และ Counteradaptationได้รับสูตรสองรุ่น neuroadaptive (sensitization และ counteradaptation) อธิบายการเปลี่ยนแปลงในฟังก์ชันการสะสมที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาของการพึ่งพายาเสพติดหรือสารและการเปลี่ยนแปลงนี้รวมใช้ compulsive Sensitization ได้รับการตอบสนองต่อยาที่ตามการนำเสนอซ้ำ แต่สามารถใช้ในความหมายที่กว้างขึ้นเมื่อพิจารณาในบริบทของการตอบสนองที่เพิ่มขึ้นของใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด phenotype (ดูด้านล่าง) เพิ่มขึ้น Psychomotor sensitization กำหนด โดยเปิด locomotor เพิ่มผลิต โดยซ้ำของยาเสพติด เป็นแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับแสงที่ไม่ต่อเนื่องของยาเสพติด ค่าเผื่อเป็นแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับความเสี่ยงอย่างต่อเนื่อง Conceptualization ของบทบาทของ sensitization psychomotor ในการพึ่งพายาเสพติดมีการนำเสนอที่กะในสถานะ salience จูงใจที่อธิบายว่า "ต้อง" ถูกตั้งสมมติฐานว่าที่จะเพิ่มความก้าวหน้าตามซ้ำยาละเมิด (โรบินสันและ Berridge 1993) เปลี่ยนแปลงต้องแข็งแรง pathologically หรืออยากได้รับการเสนอชื่อเพื่อกำหนดใช้ compulsiveมีการเสนอสมมติฐานอื่น counteradaptation ยาวที่เริ่มผลเฉียบพลันของยาเสพติดตรงข้าม หรือ counteracted โดย homeostatic ในระบบที่บรรเทาผลกระทบของยาเสพติดหลัก (Poulos และ Cappell 1991 Siegel 1975 โซโลมอนและ Corbit 1974) ในทฤษฎีนี้กระบวนการฝ่ายตรงข้าม ยอมรับและพึ่งพา inextricably เชื่อมโยง (โซโลมอนและ Corbit 1974), และอเมริกาผล ผ่อน หรือ aversive ถูกตั้งสมมติฐานว่าการตรงข้ามโดยอัตโนมัติ โดยกลไกกลาง mediated ที่ลดความเข้มของอเมริกาผลเหล่านี้ Counteradaptation กระบวนการฝ่ายตรงข้ามสามารถกำหนดเป็นการกระบวนการ (hedonic ผลกระทบบวก) เกิดขึ้นหลังจากงานนำเสนอของที่ reinforcer และแสดงการยอมรับ (รูปที่ 4) ในทางตรงกันข้าม บีกระบวนการ (hedonic ผลกระทบเชิงลบ) ปรากฏหลังจากได้การได้สิ้นสุดลง จะผุช้า และขนาดใหญ่ มีแสงซ้ำนั้นAllostasis และ NeuroadaptationConceptualization ปัจจุบันมีความพยายามในการขยาย neuroadaptive สมมุติฐานถึงกรอบของ allostasis นอกจากนี้ ความพยายามทำการรวมสมมติฐาน psychomotor sensitization (โรบินสันและ Berridge 1993) และสมมติฐาน counteradaptation Conceptualization สำคัญแรกคือ allostasis ยาเสพติดสำคัญของ dysregulation ของ system(s) รางวัลสมอง ภายใต้ดังกล่าวเป็นกรอบของการเปลี่ยนแปลงการรักษาความมั่นคง ทั้งเพิ่มรางวัล และรางวัลถูกโจมตีฟังก์ชันอาจนำไปสู่สถานะ allostatic และสามารถ potentiate สุด เสี่ยงโดยรวมเพื่อแบ่งหลักหรือ dysregulation ที่จะนำไปสู่ความทุกข์ spiralling ของยาเสพติด กับ sensitization รวมข้อมูลสนับสนุนสมมติฐานที่ว่า locomotor เปิดใช้งานลักษณะพิเศษ (psychomotor sensitization) ยาเสพติดจำนวนมากถูกล่วงละเมิดแสดง sensitization กับบริหารซ้ำปริมาณ nondependence inducing (เช่น ปริมาณที่ไม่ก่อให้เกิดอาการทางกายภาพของถอนเมื่อละเว้น) Sensitization psychomotor นี้มีการขยาย มีบางยาเสพติดภายใต้บางสถานการณ์การเสริมผลของยาเสพติด (Schenk และ Partridge 1997) ที่สัตว์ มีประวัติของยาเริ่มยาตนเองในปริมาณต่ำกว่าเรื่องยาขำน่า ดังนั้น ประวัติบริโภคยาสามารถเลื่อนฟังก์ชันผลยาไปทางซ้ายเพื่อเริ่มพฤติกรรมการแสวงหายาเสพติด เพิ่มการดูแลตนเองในปริมาณต่ำสุดที่ไม่ปกติรักษาดูแลตนเอง และผลิตผล neurobiological เป็นใหญ่ในเรื่องการมีประสบการณ์มากกว่าถ้าให้เรื่องยาเสพติดขำน่า สร้างโมเลกุล และเซลทรัพยากรจำเป็นสำหรับการเพิ่มการหมุนเวียนของโดปามีนหรือเพปไทด์ opioid ฟังก์ชันอาจทำให้ระบบเหล่านี้เสี่ยงที่จะ dysregulation ให้สถานะ allostatic ของรางวัลทำยาเสพติด ไร เกี่ยวข้องกับ หรือแม้แต่กำหนดเป็นรัฐ (รัสเซล 1976) การลบผลรวม dysphoria, irritability และความวิตกกังวลระหว่างละเว้นจากรูปแบบมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง หรือใกล้เคียงลที่การบริหารยา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นความรุนแรงของอาการขึ้น สถานะนี้ปรากฏขึ้นเพื่อ แสดงกลไกการสะสมพื้นฐานลดลงและการเพิ่มปริมาณยาเพื่อชดเชยกะในรางวัลพื้นฐานจากมุมมองของฝ่ายตรงข้ามกระบวนการเพิ่มปริมาณยามีชื่อเสียงเป็นยอมรับปลาย ในสถานะนี้ ยาเพิ่มเติมจะต้องผลิตผลกว่าในบุคคลในรัฐพึ่งพาไม่ อย่างไรก็ตาม conceptualizations ล่าสุดในโดเมนของวิจัยยาเสพติด/ความเจ็บปวดได้โต้เถียงการที่ ยอมรับในความเป็นจริงอาจจะมีการ "เผื่อชัดเจน" ที่บีการได้รับขนาดใหญ่ และขนาดใหญ่จำเป็นต้องสรรหาของยามาก ขึ้นเพื่อรักษารางวัลปกติ โดย counteracting ใหญ่ขึ้น b-กระบวนการ (Colpaert 1996 เพียง Laulin et al. 1999) ลักษณะพิเศษเช่น neuroadaptive อาจยาวนาน และภาพประกอบในการศึกษาเกี่ยวกับเอ็มปวด opiates ในยาเสพติดขำน่าหนู ใต้ฉีดเฮโรอีนแท้จริง analgesia เป็นตอบกลับทันที unconditioned ตาม allodynia และลดลงในขีดจำกัดความเจ็บปวดAllodynia ไว้เป็นยามอาการปวดของสิ่งเร้าการสลายตัวที่สามารถล่าสุดหลายวัน ปรากฏการณ์นี้สามารถจะพูดเกินจริง โดยของ naloxone ปฏิปักษ์ตัวรับยาเสพติดหมู่ ตัวอย่าง เมื่อฉีดหลังจากบริหารยาของมอร์ฟีนเฟนทานิล naloxone abolishes เฉียบพลันเกิดจากยาเสพติดเพิ่มขีดจำกัด nociceptive ทั้งยัง ลดให้ต่ำกว่าค่าโรค (hyperalgesia) Hyperalgesia นี้สามารถถูกบล็อค โดยตัวตัวรับ NMDA noncompetitive แนะนำบทบาทที่สำคัญสำหรับระบบ glutamatergic (Celerier et al. 1999 Larcher และ al. ปี 1998 Laulin et al. 1998) Hyperalgesia และ allodynia (b กระบวนการ) นี้ยัง sensitizes กับยาซ้ำ และ ช่วงเวลาที่นำไปสู่การยอมรับที่ชัดเจน ดังนั้น นอกจากเฉียบพลัน unconditioned ทันทีตอบสนองของยา ได้สรรหาบุคลากรของระบบอื่น ๆ เช่น glutamate ที่นำไปสู่ผลตรงข้ามที่ sensitize กับเวลาและการจัดการเพิ่มเติมยาเสพติด เปลี่ยน neuroadaptive แปลความหมายรูปแบบของโครงสร้างหน่วยความจำ และอาจเกี่ยวข้องกับกระบวนการเดียวกันกับต้นที่ได้อธิบายไว้ว่าเป็นการยอมรับชัดเจน (Colpaert 1996 ช่องทาง Colpaert 1999) ยัง เฉียบพลันหัดถอน (สภาพอารมณ์ลบ) ได้ถูกตรวจสอบดังต่อไปนี้ฉีดเดียวของมอร์ฟีนที่มีขนาดใหญ่ต่อการฉีดมอร์ฟีนตามมา (Schulteis et al. 1997) ในขณะที่การตอบสนองที่ hyperalgesic เริ่มต้นเพียงอาจสะท้อนการเปลี่ยนแปลง homeostatic ติดตาของ overshoot (allodynia) แทนของการเปลี่ยนแปลงที่ allostatic จากมุมมองของยาเสพติด การเปลี่ยนแปลง allostatic ระบบรางวัลได้ในมิติใหม่ที่จะรักษารางวัลปกติฟังก์ชันเรื่องต้องรวบรวมทรัพยากร neurobiological พบ (รูปที่ 4)Conundrum กับ conceptualization เป็นวิธีทำ sensitization เหล่านี้กระบวนการ – psychomotor neuroadaptive สอง และ counteradaptation – เริ่มผลิตสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นอาการของการติดยาเสพติด สมมติฐานหนึ่งคือ ว่า ในขั้นต้นของ compulsive ยาสละ ซึ่งผลลบหลังยามีน้อย และเรื่องปรากฏขับเคลื่อนส่วนใหญ่ โดยเสริมผลบวกของยาการหรือความคาดหมายของผลบวกเสริมของยา psychomotor sensitization มีบทบาทสำคัญ ที่นี่ หายาเสพติดถูกควบคุม โดยการเสริมแรงทางบวก และคล้ายคลึงกับความผิดปกติของการควบคุมแรงกระตุ้นจากคลาสสิกมากขึ้น Sensitization อาจเกี่ยวข้องในระยะ preoccupation/ความ คาดหมายระหว่างซื้อของรับยา และอาจพิจารณาอีกครั้งในระหว่าง reinstatement ยาสละความต่อไปนี้และละเว้นนาน (Koob และเลอ Moal 1997)Impulsivity, in the context of impulse control disorders, has been defined as when an individual feels an increasing sense of tension or arousal before committing an act and then experiences pleasure, gratification or relief at the time of committing an act (American Psychiatric Association 1994). One prediction such a formulation would make is that before or during the early stages of transition to addiction, repeated administration of drugs at doses that do not produce negative affective states upon cessation of drug intake are more likely to manifest psychomotor sensitization. Psychomotor sensitization, in turn, could enhance drug intake by incentive motivational (salience) processes rather than tolerance or apparent tolerance. However, when negative affective states (b-processes) begin to grow during the course of more and more drug-taking, the counteradaptation mechanisms may begin to predominate with tolerance or “apparent tolerance” to the reinforcing effects and manifestation of affective withdrawal. Interestingly, from the perspective of a broad definition of the sensitization process, an allostatic-like change in negative affective states which gets larger with repeated exposure to the drug also represents a true “sensitization” (Figure 4). This would lead to addiction being driven by negative reinforcement, and here the addiction cycle takes on characteristics more of a compulsive disorder where the addiction cycle presumably recruits the same neural circuits associated with a compulsive disorder (cortico-striatal-thalamic loop) (Figure 3). Compulsion is defined in this context as when an individual performs repetitive behaviors, the goal of which is to prevent or reduce anxiety or distress, not to provide pleasure or gratification (American Psychiatric Association 1994).
การแปล กรุณารอสักครู่..
ความเสี่ยงต่อการติดและ allostasis: NEUROADAPTATION
แพ้และ Counteradaptation
สองรุ่น neuroadaptive (แพและ counteradaptation) ได้รับสูตรที่จะอธิบายการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของรางวัลพึ่งพาเกี่ยวข้องกับการพัฒนาของการเสพติดหรือสารและวิธีการเปลี่ยนแปลงนี้ก่อให้เกิดการบังคับใช้ อาการแพ้ได้รับการกำหนดให้เป็นเพิ่มขึ้นการตอบสนองต่อยาที่นำเสนอดังต่อไปนี้ซ้ำ แต่สามารถใช้ในความหมายที่กว้างขึ้นเมื่อพิจารณาในบริบทของการตอบสนองที่เพิ่มขึ้นของฟีโนไทป์ยาเสพติดใด ๆ ที่เกี่ยวข้อง (ดูด้านล่าง) แพจิตตามที่กำหนดโดยการเปิดใช้งานการเคลื่อนไหวที่เพิ่มขึ้นโดยการบริหารการผลิตซ้ำของยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับต่อเนื่องของยาเสพติดในขณะที่ความอดทนมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับอย่างต่อเนื่อง แนวความคิดของบทบาทของแพจิตในการพึ่งพายาเสพติดได้รับการเสนอที่ให้มีการเปลี่ยนแปลงในสภาวะแรงจูงใจนูนอธิบายว่า "ต้องการ" ได้รับการตั้งสมมติฐานที่จะเพิ่มขึ้นมีความก้าวหน้าจากการสัมผัสกับยาเสพติดซ้ำของการละเมิด (โรบินสันและ Berridge 1993) การเปลี่ยนไปใช้ pathologically แข็งแกร่งที่ต้องการหรืออยากได้รับการเสนอเพื่อกำหนดใช้บังคับ.
counteradaptation สมมติฐานทางเลือกที่ยาวได้รับการเสนอที่มีผลเฉียบพลันเริ่มต้นของยาเสพติดที่เป็นศัตรูหรือล่วงรู้จากการเปลี่ยนแปลง homeostatic ในระบบที่เป็นสื่อกลางในผลกระทบของยาเสพติดหลัก (Poulos และ Cappell 1991; 1975 ซีเกล; โซโลมอนและ Corbit 1974) ฝ่ายตรงข้ามในทางทฤษฎีกระบวนการนี้ความอดทนและการพึ่งพาอาศัยมีการเชื่อมโยงความสัมพันธุ์ (โซโลมอนและ Corbit 1974) และรัฐอารมณ์ที่พอใจหรือ aversive ถูกตั้งสมมติฐานที่จะไม่เห็นด้วยโดยอัตโนมัติโดยกลไกสื่อส่วนกลางที่ช่วยลดความรุนแรงของรัฐอารมณ์เหล่านี้ counteradaptation ฝ่ายตรงข้ามกระบวนการสามารถกำหนดเป็นกระบวนการ-(ผลกระทบความชอบบวก) ที่เกิดขึ้นไม่นานหลังจากการนำเสนอของ reinforcer และแสดงให้เห็นถึงความอดทน (รูปที่ 4) ในทางตรงกันข้ามขกระบวนการ (ความชอบผลกระทบเชิงลบ) ปรากฏขึ้นหลังจากที่กระบวนการได้ยกเลิกจะช้าในการสลายตัวและได้รับการขนาดใหญ่ที่มีการเปิดรับซ้ำแล้วซ้ำอีก. Allostasis Neuroadaptation และแนวความคิดในปัจจุบันเป็นความพยายามที่จะขยายสมมติฐาน neuroadaptive กรอบของ allostasis นอกจากนี้ยังพยายามที่จะบูรณาการสมมติฐานแพจิต (โรบินสันและ Berridge 1993) และสมมติฐาน counteradaptation แนวความคิดที่สำคัญแรกคือ allostasis ความสำคัญกับยาเสพติดเป็นที่ของ dysregulation ของระบบการให้รางวัลสมอง (s) ภายใต้กรอบดังกล่าวของการเปลี่ยนแปลงเพื่อรักษาเสถียรภาพทั้งรางวัลที่เพิ่มขึ้นและฟังก์ชั่นได้รับรางวัลที่ถูกบุกรุกอาจนำไปสู่รัฐ allostatic และในที่สุดอาจ potentiate ช่องโหว่โดยรวมรายใหญ่หรือรายละเอียด dysregulation ที่จะนำไปสู่ความทุกข์ลอยติดยาเสพติด ด้วยแพข้อมูลเชิงประจักษ์สนับสนุนสมมติฐานที่ว่าผลกระทบที่เคลื่อนไหวเปิดใช้งาน (แพจิต) ของยาเสพติดจำนวนมากแสดงอาการแพ้กับการบริหารการละเมิดซ้ำของปริมาณ nondependence ชักนำ (เช่นปริมาณที่ไม่ก่อให้เกิดอาการทางกายภาพของการถอนตัวเมื่อเลิกบุหรี่) แพจิตนี้ได้รับการขยายกับยาเสพติดบางอย่างภายใต้สถานการณ์บางอย่างที่จะเสริมผลกระทบของยาเสพติด (Schenk และนกกระทา 1997) ที่สัตว์ที่มีประวัติของการบริหารยาเสพติดยาเสพติดเริ่มต้นการบริหารตนเองในปริมาณที่ต่ำกว่าเรื่องยาเสพติดที่ไร้เดียงสา ดังนั้นประวัติศาสตร์ของการบริโภคยาเสพติดสามารถเปลี่ยนฟังก์ชั่นขนาดผลกระทบทางด้านซ้ายเพื่อเริ่มต้นพฤติกรรมยาเสพติดที่กำลังมองหาเพิ่มการบริหารตนเองในปริมาณที่ต่ำที่ไม่ปกติรักษาการบริหารตนเองและผลิตผล neurobiological ขนาดใหญ่ในเรื่องที่มีประสบการณ์ กว่าถ้าให้กับเรื่องยาเสพติดที่ไร้เดียงสา ฝ่ายทรัพยากรโมเลกุลและเซลล์ที่จำเป็นสำหรับผลประกอบการที่เพิ่มขึ้นของโดพามีนหรือฟังก์ชั่นเปปไทด์ opioid อาจจะออกจากระบบเหล่านี้เสี่ยงต่อการ dysregulation ที่ก่อให้เกิดรัฐ allostatic รางวัลของความผิดปกติ. ติดยาเสพติด แต่มีความเกี่ยวข้องกับการกำหนดหรือแม้ในขณะที่ (รัสเซล 1976) ในเชิงลบ รัฐรวมทั้งกังวลใจอารมณ์หงุดหงิดและความวิตกกังวลในช่วงเว้นจากรูปแบบต่อเนื่องมากขึ้นหรือระยะใกล้ของการบริหารของยาเสพติดโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเพิ่มขึ้นของความรุนแรงของอาการ รัฐนี้ดูเหมือนจะสะท้อนให้เห็นถึงการลดลงของรางวัลกลไกพื้นฐานและการเพิ่มขึ้นของปริมาณยาเสพติดเพื่อชดเชยการเปลี่ยนแปลงในพื้นฐานรางวัลจากมุมมองของกระบวนการฝ่ายตรงข้าม. การเพิ่มขึ้นของปริมาณยาเสพติดที่เป็นที่รู้จักกันเป็นคลาสสิกความอดทน ในรัฐนี้ยาเสพติดมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นในการผลิตมีผลกว่าในแต่ละบุคคลไม่ได้อยู่ในสถานะของการพึ่งพาอาศัยกัน แต่มากขึ้น conceptualizations ล่าสุดในโดเมนของยาเสพติด / วิจัยเจ็บปวดคนแย้งว่าความอดทนในความเป็นจริงอาจจะมากขึ้นจาก "ความอดทนที่เห็นได้ชัด" ในการที่ขกระบวนการก็ต้องได้รับการขนาดใหญ่และขนาดใหญ่การรับสมัครของยาเสพติดมากขึ้นและมากขึ้นเพื่อรักษาผลตอบแทนปกติ โดย counteracting กระบวนการขขนาดใหญ่มากขึ้น (Colpaert 1996; Laulin et al, 1999). ผลกระทบ neuroadaptive ดังกล่าวอาจจะยาวนานและมีการแสดงในการศึกษาเกี่ยวกับการหลับในและการปรับความเจ็บปวด ยาเสพติดในหนูไร้เดียงสา, ฉีดเฮโรอีนก่อให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดเป็นตอบสนองทันทีตลอดไปตาม allodynia และลดลงในเกณฑ์ความเจ็บปวด. allodynia มีการกำหนดเป็นประกาศของอาการปวดในกรณีที่ไม่มีสิ่งเร้าพิษที่สามารถสุดท้ายเป็นเวลาหลายวัน ปรากฏการณ์นี้สามารถพูดเกินจริงโดยการบริหารงานของ MU-รับยาเสพติดศัตรู naloxone ตัวอย่างเช่นเมื่อฉีดไม่นานหลังจากที่การบริหารงานของยามอร์ฟีนหรือ fentanyl, naloxone ทั้งยกเลิกการเพิ่มขึ้นของยาเสพติดที่เกิดขึ้นเฉียบพลันในเกณฑ์ที่เจ็บปวดและยังช่วยลดความมันต่ำกว่ามูลค่าพื้นฐาน (hyperalgesia) hyperalgesia นี้สามารถถูกบล็อกโดยคู่อริ NMDA ทั้งผองแนะนำบทบาทสำคัญอย่างยิ่งสำหรับระบบ glutamatergic (Celerier et al, 1999;.. Larcher et al, 1998; Laulin et al, 1998). hyperalgesia นี้และ allodynia (ขกระบวนการ) นอกจากนี้ยังกระตุ้นทั้งที่มีการบริหารจัดการยาเสพติดซ้ำและช่วงเวลาที่นำไปสู่ความอดทนที่เห็นได้ชัด ดังนั้นนอกเหนือจากการตอบสนองเฉียบพลันทันทีไม่ จำกัด ของยาเสพติดที่มีการรับสมัครของระบบอื่น ๆ เช่นกลูตาเมตที่นำไปสู่ผลกระทบตรงข้ามที่มีความรู้สึกที่มีเวลาและการบริหารที่เพิ่มขึ้นของยาเสพติด การเปลี่ยนแปลงดังกล่าว neuroadaptive ถูกตีความว่าเป็นรูปแบบของหน่วยความจำที่มีโครงสร้างและอาจจะเกี่ยวข้องกับกระบวนการเดียวกันภายใต้สิ่งที่ได้รับการอธิบายเป็นความอดทนที่เห็นได้ชัด (Colpaert 1996; สล็อตและ Colpaert 1999) นอกจากนี้การถอนตัวสร้างแรงบันดาลใจเฉียบพลัน (สภาวะอารมณ์เชิงลบ) ได้รับการปฏิบัติดังต่อไปนี้การฉีดมอร์ฟีนเดียวของขนาดใหญ่ที่ได้รับต่อไปนี้การฉีดมอร์ฟีนที่ตามมา (Schulteis et al. 1997) ในขณะที่การตอบสนอง hyperalgesic เริ่มต้นก็อาจสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลง homeostatic, คงทนของแหก (allodynia) แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงของ allostatic จากมุมมองของยาเสพติดมีการเปลี่ยนแปลง allostatic ระบบการให้รางวัลที่จะได้ดำเนินการในมิติใหม่ที่จะรักษาฟังก์ชั่นได้รับรางวัลเรื่องปกติต้องผนึกกำลังทรัพยากร neurobiological มาก (รูปที่ 4). ปริศนาด้วยเช่นแนวความคิดเป็นวิธีการที่จะทำทั้งสอง neuroadaptive processes- แพจิตและ counteradaptation-อยู่ร่วมกันในการผลิตสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นสัญญาณและอาการของยาเสพติด สมมุติฐานหนึ่งที่อยู่ในขั้นเริ่มต้นของยาเสพติดการบังคับที่เชิงลบส่งผลกระทบต่อการโพสต์ยาเสพติดมีน้อยและอาจปรากฏขึ้นสาเหตุหลักมาจากผลกระทบในเชิงบวกของการเสริมยาหรือความคาดหมายของผลกระทบในเชิงบวกของการเสริมยาเสพติดแพจิตเล่น มีบทบาทสำคัญ ที่นี่ยาเสพติดที่กำลังมองหาคือการขับเคลื่อนด้วยการเสริมแรงบวกมากขึ้นและมีลักษณะความผิดปกติของการควบคุมแรงกระตุ้นคลาสสิก อาการแพ้อาจจะเกี่ยวข้องกับความลุ่มหลง / ขั้นตอนการคาดหมายในช่วงการเข้าซื้อกิจการของยาเสพติดการและอาจจะได้รับคัดเลือกอีกครั้งในช่วงสถานะของยาเสพติดการดังต่อไปนี้การล้างสารพิษและเป็นเวลานานการเลิกบุหรี่ (Koob และเลอ Moal 1997). impulsivity ในบริบทของความผิดปกติของการควบคุมแรงกระตุ้น, ได้รับการกำหนดให้เป็นเมื่อบุคคลรู้สึกความรู้สึกของความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นหรือเร้าอารมณ์ก่อนที่จะกระทำการกระทำแล้วประสบความสุขความพึงพอใจหรือความโล่งใจในเวลาที่กระทำการกระทำ (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 1994) หนึ่งคำทำนายดังกล่าวกำหนดจะทำให้เป็นว่าก่อนหรือในระหว่างขั้นตอนแรกของการเปลี่ยนไปใช้ยาเสพติดซ้ำการบริหารงานของยาเสพติดในปริมาณที่ไม่ได้ผลิตรัฐอารมณ์เชิงลบเมื่อเลิกการบริโภคยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะประจักษ์แพจิต แพจิตในที่สุดก็สามารถเพิ่มประสิทธิภาพของการบริโภคยาเสพติดโดยการสร้างแรงบันดาลใจแรงจูงใจ (นูน) กระบวนการมากกว่าความอดทนหรือความอดทนที่เห็นได้ชัด แต่เมื่อรัฐอารมณ์เชิงลบ (B-กระบวนการ) เริ่มที่จะเติบโตในระหว่างหลักสูตรของยาเสพติดการมากขึ้นและมากขึ้นกลไก counteradaptation อาจเริ่มครอบงำด้วยความอดทนหรือ "ความอดทนที่เห็นได้ชัด" เพื่อตอกย้ำผลกระทบและการแสดงออกของการถอนอารมณ์ ที่น่าสนใจจากมุมมองของความหมายในวงกว้างของกระบวนการแพ, การเปลี่ยนแปลง allostatic เหมือนในรัฐอารมณ์เชิงลบที่ได้รับขนาดใหญ่ที่มีการสัมผัสซ้ำกับยาเสพติดนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นถึงความจริง "แพ" (รูปที่ 4) นี้จะนำไปสู่การติดยาเสพติดถูกขับเคลื่อนโดยการเสริมแรงลบและติดยาเสพติดรอบที่นี่จะใช้เวลาในลักษณะอื่น ๆ จากความผิดปกติบังคับที่ติดยาเสพติดรอบน่าจะเดินสายวงจรประสาทเดียวกันที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติบังคับ (วง Cortico-striatal-thalamic) (รูปที่ 3 ) การบังคับกำหนดไว้ในบริบทนี้เมื่อดำเนินการของแต่ละบุคคลพฤติกรรมซ้ำเป้าหมายในการที่จะป้องกันหรือลดความวิตกกังวลหรือความทุกข์ที่จะไม่ให้ความสุขหรือความพึงพอใจ (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 1994)
แพ้และ Counteradaptation
สองรุ่น neuroadaptive (แพและ counteradaptation) ได้รับสูตรที่จะอธิบายการเปลี่ยนแปลงในการทำงานของรางวัลพึ่งพาเกี่ยวข้องกับการพัฒนาของการเสพติดหรือสารและวิธีการเปลี่ยนแปลงนี้ก่อให้เกิดการบังคับใช้ อาการแพ้ได้รับการกำหนดให้เป็นเพิ่มขึ้นการตอบสนองต่อยาที่นำเสนอดังต่อไปนี้ซ้ำ แต่สามารถใช้ในความหมายที่กว้างขึ้นเมื่อพิจารณาในบริบทของการตอบสนองที่เพิ่มขึ้นของฟีโนไทป์ยาเสพติดใด ๆ ที่เกี่ยวข้อง (ดูด้านล่าง) แพจิตตามที่กำหนดโดยการเปิดใช้งานการเคลื่อนไหวที่เพิ่มขึ้นโดยการบริหารการผลิตซ้ำของยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับต่อเนื่องของยาเสพติดในขณะที่ความอดทนมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับอย่างต่อเนื่อง แนวความคิดของบทบาทของแพจิตในการพึ่งพายาเสพติดได้รับการเสนอที่ให้มีการเปลี่ยนแปลงในสภาวะแรงจูงใจนูนอธิบายว่า "ต้องการ" ได้รับการตั้งสมมติฐานที่จะเพิ่มขึ้นมีความก้าวหน้าจากการสัมผัสกับยาเสพติดซ้ำของการละเมิด (โรบินสันและ Berridge 1993) การเปลี่ยนไปใช้ pathologically แข็งแกร่งที่ต้องการหรืออยากได้รับการเสนอเพื่อกำหนดใช้บังคับ.
counteradaptation สมมติฐานทางเลือกที่ยาวได้รับการเสนอที่มีผลเฉียบพลันเริ่มต้นของยาเสพติดที่เป็นศัตรูหรือล่วงรู้จากการเปลี่ยนแปลง homeostatic ในระบบที่เป็นสื่อกลางในผลกระทบของยาเสพติดหลัก (Poulos และ Cappell 1991; 1975 ซีเกล; โซโลมอนและ Corbit 1974) ฝ่ายตรงข้ามในทางทฤษฎีกระบวนการนี้ความอดทนและการพึ่งพาอาศัยมีการเชื่อมโยงความสัมพันธุ์ (โซโลมอนและ Corbit 1974) และรัฐอารมณ์ที่พอใจหรือ aversive ถูกตั้งสมมติฐานที่จะไม่เห็นด้วยโดยอัตโนมัติโดยกลไกสื่อส่วนกลางที่ช่วยลดความรุนแรงของรัฐอารมณ์เหล่านี้ counteradaptation ฝ่ายตรงข้ามกระบวนการสามารถกำหนดเป็นกระบวนการ-(ผลกระทบความชอบบวก) ที่เกิดขึ้นไม่นานหลังจากการนำเสนอของ reinforcer และแสดงให้เห็นถึงความอดทน (รูปที่ 4) ในทางตรงกันข้ามขกระบวนการ (ความชอบผลกระทบเชิงลบ) ปรากฏขึ้นหลังจากที่กระบวนการได้ยกเลิกจะช้าในการสลายตัวและได้รับการขนาดใหญ่ที่มีการเปิดรับซ้ำแล้วซ้ำอีก. Allostasis Neuroadaptation และแนวความคิดในปัจจุบันเป็นความพยายามที่จะขยายสมมติฐาน neuroadaptive กรอบของ allostasis นอกจากนี้ยังพยายามที่จะบูรณาการสมมติฐานแพจิต (โรบินสันและ Berridge 1993) และสมมติฐาน counteradaptation แนวความคิดที่สำคัญแรกคือ allostasis ความสำคัญกับยาเสพติดเป็นที่ของ dysregulation ของระบบการให้รางวัลสมอง (s) ภายใต้กรอบดังกล่าวของการเปลี่ยนแปลงเพื่อรักษาเสถียรภาพทั้งรางวัลที่เพิ่มขึ้นและฟังก์ชั่นได้รับรางวัลที่ถูกบุกรุกอาจนำไปสู่รัฐ allostatic และในที่สุดอาจ potentiate ช่องโหว่โดยรวมรายใหญ่หรือรายละเอียด dysregulation ที่จะนำไปสู่ความทุกข์ลอยติดยาเสพติด ด้วยแพข้อมูลเชิงประจักษ์สนับสนุนสมมติฐานที่ว่าผลกระทบที่เคลื่อนไหวเปิดใช้งาน (แพจิต) ของยาเสพติดจำนวนมากแสดงอาการแพ้กับการบริหารการละเมิดซ้ำของปริมาณ nondependence ชักนำ (เช่นปริมาณที่ไม่ก่อให้เกิดอาการทางกายภาพของการถอนตัวเมื่อเลิกบุหรี่) แพจิตนี้ได้รับการขยายกับยาเสพติดบางอย่างภายใต้สถานการณ์บางอย่างที่จะเสริมผลกระทบของยาเสพติด (Schenk และนกกระทา 1997) ที่สัตว์ที่มีประวัติของการบริหารยาเสพติดยาเสพติดเริ่มต้นการบริหารตนเองในปริมาณที่ต่ำกว่าเรื่องยาเสพติดที่ไร้เดียงสา ดังนั้นประวัติศาสตร์ของการบริโภคยาเสพติดสามารถเปลี่ยนฟังก์ชั่นขนาดผลกระทบทางด้านซ้ายเพื่อเริ่มต้นพฤติกรรมยาเสพติดที่กำลังมองหาเพิ่มการบริหารตนเองในปริมาณที่ต่ำที่ไม่ปกติรักษาการบริหารตนเองและผลิตผล neurobiological ขนาดใหญ่ในเรื่องที่มีประสบการณ์ กว่าถ้าให้กับเรื่องยาเสพติดที่ไร้เดียงสา ฝ่ายทรัพยากรโมเลกุลและเซลล์ที่จำเป็นสำหรับผลประกอบการที่เพิ่มขึ้นของโดพามีนหรือฟังก์ชั่นเปปไทด์ opioid อาจจะออกจากระบบเหล่านี้เสี่ยงต่อการ dysregulation ที่ก่อให้เกิดรัฐ allostatic รางวัลของความผิดปกติ. ติดยาเสพติด แต่มีความเกี่ยวข้องกับการกำหนดหรือแม้ในขณะที่ (รัสเซล 1976) ในเชิงลบ รัฐรวมทั้งกังวลใจอารมณ์หงุดหงิดและความวิตกกังวลในช่วงเว้นจากรูปแบบต่อเนื่องมากขึ้นหรือระยะใกล้ของการบริหารของยาเสพติดโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเพิ่มขึ้นของความรุนแรงของอาการ รัฐนี้ดูเหมือนจะสะท้อนให้เห็นถึงการลดลงของรางวัลกลไกพื้นฐานและการเพิ่มขึ้นของปริมาณยาเสพติดเพื่อชดเชยการเปลี่ยนแปลงในพื้นฐานรางวัลจากมุมมองของกระบวนการฝ่ายตรงข้าม. การเพิ่มขึ้นของปริมาณยาเสพติดที่เป็นที่รู้จักกันเป็นคลาสสิกความอดทน ในรัฐนี้ยาเสพติดมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นในการผลิตมีผลกว่าในแต่ละบุคคลไม่ได้อยู่ในสถานะของการพึ่งพาอาศัยกัน แต่มากขึ้น conceptualizations ล่าสุดในโดเมนของยาเสพติด / วิจัยเจ็บปวดคนแย้งว่าความอดทนในความเป็นจริงอาจจะมากขึ้นจาก "ความอดทนที่เห็นได้ชัด" ในการที่ขกระบวนการก็ต้องได้รับการขนาดใหญ่และขนาดใหญ่การรับสมัครของยาเสพติดมากขึ้นและมากขึ้นเพื่อรักษาผลตอบแทนปกติ โดย counteracting กระบวนการขขนาดใหญ่มากขึ้น (Colpaert 1996; Laulin et al, 1999). ผลกระทบ neuroadaptive ดังกล่าวอาจจะยาวนานและมีการแสดงในการศึกษาเกี่ยวกับการหลับในและการปรับความเจ็บปวด ยาเสพติดในหนูไร้เดียงสา, ฉีดเฮโรอีนก่อให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดเป็นตอบสนองทันทีตลอดไปตาม allodynia และลดลงในเกณฑ์ความเจ็บปวด. allodynia มีการกำหนดเป็นประกาศของอาการปวดในกรณีที่ไม่มีสิ่งเร้าพิษที่สามารถสุดท้ายเป็นเวลาหลายวัน ปรากฏการณ์นี้สามารถพูดเกินจริงโดยการบริหารงานของ MU-รับยาเสพติดศัตรู naloxone ตัวอย่างเช่นเมื่อฉีดไม่นานหลังจากที่การบริหารงานของยามอร์ฟีนหรือ fentanyl, naloxone ทั้งยกเลิกการเพิ่มขึ้นของยาเสพติดที่เกิดขึ้นเฉียบพลันในเกณฑ์ที่เจ็บปวดและยังช่วยลดความมันต่ำกว่ามูลค่าพื้นฐาน (hyperalgesia) hyperalgesia นี้สามารถถูกบล็อกโดยคู่อริ NMDA ทั้งผองแนะนำบทบาทสำคัญอย่างยิ่งสำหรับระบบ glutamatergic (Celerier et al, 1999;.. Larcher et al, 1998; Laulin et al, 1998). hyperalgesia นี้และ allodynia (ขกระบวนการ) นอกจากนี้ยังกระตุ้นทั้งที่มีการบริหารจัดการยาเสพติดซ้ำและช่วงเวลาที่นำไปสู่ความอดทนที่เห็นได้ชัด ดังนั้นนอกเหนือจากการตอบสนองเฉียบพลันทันทีไม่ จำกัด ของยาเสพติดที่มีการรับสมัครของระบบอื่น ๆ เช่นกลูตาเมตที่นำไปสู่ผลกระทบตรงข้ามที่มีความรู้สึกที่มีเวลาและการบริหารที่เพิ่มขึ้นของยาเสพติด การเปลี่ยนแปลงดังกล่าว neuroadaptive ถูกตีความว่าเป็นรูปแบบของหน่วยความจำที่มีโครงสร้างและอาจจะเกี่ยวข้องกับกระบวนการเดียวกันภายใต้สิ่งที่ได้รับการอธิบายเป็นความอดทนที่เห็นได้ชัด (Colpaert 1996; สล็อตและ Colpaert 1999) นอกจากนี้การถอนตัวสร้างแรงบันดาลใจเฉียบพลัน (สภาวะอารมณ์เชิงลบ) ได้รับการปฏิบัติดังต่อไปนี้การฉีดมอร์ฟีนเดียวของขนาดใหญ่ที่ได้รับต่อไปนี้การฉีดมอร์ฟีนที่ตามมา (Schulteis et al. 1997) ในขณะที่การตอบสนอง hyperalgesic เริ่มต้นก็อาจสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลง homeostatic, คงทนของแหก (allodynia) แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงของ allostatic จากมุมมองของยาเสพติดมีการเปลี่ยนแปลง allostatic ระบบการให้รางวัลที่จะได้ดำเนินการในมิติใหม่ที่จะรักษาฟังก์ชั่นได้รับรางวัลเรื่องปกติต้องผนึกกำลังทรัพยากร neurobiological มาก (รูปที่ 4). ปริศนาด้วยเช่นแนวความคิดเป็นวิธีการที่จะทำทั้งสอง neuroadaptive processes- แพจิตและ counteradaptation-อยู่ร่วมกันในการผลิตสิ่งที่เรารู้ว่าเป็นสัญญาณและอาการของยาเสพติด สมมุติฐานหนึ่งที่อยู่ในขั้นเริ่มต้นของยาเสพติดการบังคับที่เชิงลบส่งผลกระทบต่อการโพสต์ยาเสพติดมีน้อยและอาจปรากฏขึ้นสาเหตุหลักมาจากผลกระทบในเชิงบวกของการเสริมยาหรือความคาดหมายของผลกระทบในเชิงบวกของการเสริมยาเสพติดแพจิตเล่น มีบทบาทสำคัญ ที่นี่ยาเสพติดที่กำลังมองหาคือการขับเคลื่อนด้วยการเสริมแรงบวกมากขึ้นและมีลักษณะความผิดปกติของการควบคุมแรงกระตุ้นคลาสสิก อาการแพ้อาจจะเกี่ยวข้องกับความลุ่มหลง / ขั้นตอนการคาดหมายในช่วงการเข้าซื้อกิจการของยาเสพติดการและอาจจะได้รับคัดเลือกอีกครั้งในช่วงสถานะของยาเสพติดการดังต่อไปนี้การล้างสารพิษและเป็นเวลานานการเลิกบุหรี่ (Koob และเลอ Moal 1997). impulsivity ในบริบทของความผิดปกติของการควบคุมแรงกระตุ้น, ได้รับการกำหนดให้เป็นเมื่อบุคคลรู้สึกความรู้สึกของความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นหรือเร้าอารมณ์ก่อนที่จะกระทำการกระทำแล้วประสบความสุขความพึงพอใจหรือความโล่งใจในเวลาที่กระทำการกระทำ (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 1994) หนึ่งคำทำนายดังกล่าวกำหนดจะทำให้เป็นว่าก่อนหรือในระหว่างขั้นตอนแรกของการเปลี่ยนไปใช้ยาเสพติดซ้ำการบริหารงานของยาเสพติดในปริมาณที่ไม่ได้ผลิตรัฐอารมณ์เชิงลบเมื่อเลิกการบริโภคยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะประจักษ์แพจิต แพจิตในที่สุดก็สามารถเพิ่มประสิทธิภาพของการบริโภคยาเสพติดโดยการสร้างแรงบันดาลใจแรงจูงใจ (นูน) กระบวนการมากกว่าความอดทนหรือความอดทนที่เห็นได้ชัด แต่เมื่อรัฐอารมณ์เชิงลบ (B-กระบวนการ) เริ่มที่จะเติบโตในระหว่างหลักสูตรของยาเสพติดการมากขึ้นและมากขึ้นกลไก counteradaptation อาจเริ่มครอบงำด้วยความอดทนหรือ "ความอดทนที่เห็นได้ชัด" เพื่อตอกย้ำผลกระทบและการแสดงออกของการถอนอารมณ์ ที่น่าสนใจจากมุมมองของความหมายในวงกว้างของกระบวนการแพ, การเปลี่ยนแปลง allostatic เหมือนในรัฐอารมณ์เชิงลบที่ได้รับขนาดใหญ่ที่มีการสัมผัสซ้ำกับยาเสพติดนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นถึงความจริง "แพ" (รูปที่ 4) นี้จะนำไปสู่การติดยาเสพติดถูกขับเคลื่อนโดยการเสริมแรงลบและติดยาเสพติดรอบที่นี่จะใช้เวลาในลักษณะอื่น ๆ จากความผิดปกติบังคับที่ติดยาเสพติดรอบน่าจะเดินสายวงจรประสาทเดียวกันที่เกี่ยวข้องกับความผิดปกติบังคับ (วง Cortico-striatal-thalamic) (รูปที่ 3 ) การบังคับกำหนดไว้ในบริบทนี้เมื่อดำเนินการของแต่ละบุคคลพฤติกรรมซ้ำเป้าหมายในการที่จะป้องกันหรือลดความวิตกกังวลหรือความทุกข์ที่จะไม่ให้ความสุขหรือความพึงพอใจ (สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 1994)
การแปล กรุณารอสักครู่..
ช่องโหว่และ allostasis ติดยาเสพติด : พบ neuroadaptation
สองรุ่น และ counteradaptation neuroadaptive ( พบ และ counteradaptation ) มีสูตรที่จะอธิบายการเปลี่ยนแปลงในฟังก์ชันรางวัลที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาของยาเสพติดหรือสารพึ่งพาและวิธีการเปลี่ยนนี้จัดสรรให้ใช้บังคับ .พบมีการกำหนดเพิ่มการตอบสนองต่อยาที่ใช้ซ้ำ การนำเสนอของ แต่สามารถใช้ในความหมายที่กว้างขึ้นเมื่อพิจารณาในบริบทของการตอบสนองเพิ่มขึ้นใด ๆที่มีการใช้ ( ดูด้านล่าง ) ด้านการแพ้ทาง ตามที่กําหนด โดยเพิ่มการกระตุ้นซ้ำ ( ผลิตโดยการบริหารงานของยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการใช้ยา ในขณะที่ความอดทนมากขึ้นมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับอย่างต่อเนื่องเป็นแนวความคิดของบทบาทของหนูที่พบในยาเสพติด มีการนำเสนอที่เปลี่ยนแรงจูงใจใดรัฐอธิบายว่า " อยาก " เป็นสมมุติฐานที่จะเพิ่มขึ้นทุกที โดยย้ำการยาเสพติดของการละเมิด ( โรบินสัน และแบร์ริจ 1993 ) การเปลี่ยนแปลงในความต้องการหรือความอยากที่แข็งแกร่งได้รับการเสนอเพื่อกำหนดใช้บังคับ .
สมมติฐานทางเลือก counteradaptation ยาวได้รับการเสนอที่ผลเฉียบพลันของการเริ่มต้นคัดค้านหรือต่อต้าน โดยการเปลี่ยนแปลง homeostatic ในระบบที่เป็นผลจากยาเบื้องต้น ( Poulos and cappell 1991 ; ซี 1975 ; โซโลมอนและ 1974 corbit ) ในกระบวนการนี้ ฝ่ายตรงข้ามทฤษฎี ความอดทน และการพึ่งพามีการเชื่อมโยง inextricably ( โซโลมอนและ 1974 corbit )และทางอเมริกา ที่ถูกใจ หรือ aversive , มีความสามารถที่ไม่เห็นด้วยโดยผ่านกลไกแบบที่ลดความเข้มของอารมณ์เหล่านี้ที่อเมริกา กระบวนการ counteradaptation ฝ่ายตรงข้ามสามารถกำหนดเป็น a-processes ( ผลความชอบบวก ) ที่เกิดขึ้นหลังจากการนำเสนอของ reinforcer และแสดงความอดทน ( รูปที่ 4 ) ในทางตรงกันข้ามการ b-processes ( ผลคือ ลบ ) ปรากฏหลังจาก a-process ได้สิ้นสุดแล้ว จะช้าจะผุ และ ใหญ่ขึ้นด้วยซ้ำ
allostasis แสง และ neuroadaptation
ปัจจุบันแนวความคิดคือ ความพยายามที่จะขยาย neuroadaptive สมมติฐานในกรอบของ allostasis . นอกจากนี้การพยายามรวมจิตพบสมมติฐาน ( Robinson และแบร์ริจ 1993 ) และ counteradaptation สมมติฐาน การสร้างแนวคิดที่สำคัญคือ allostasis ความสำคัญที่จะติดอยู่ที่ dysregulation ของระบบรางวัลสมอง ( s ) ภายใต้กรอบของการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว เพื่อรักษาเสถียรภาพทั้งรางวัล และรางวัลที่ถูกบุกรุกเพิ่มฟังก์ชันอาจนำไปสู่สภาพแสองและในที่สุดอาจเสริมบารมีช่องโหว่โดยรวมเป็นหลักเสียหรือ dysregulation ที่จะนำไปสู่การสร้างความทุกข์ของการติด พบด้วย ,ข้อมูลเชิงประจักษ์สนับสนุนสมมุติฐานที่ว่า ( ใช้ผล ( ด้านการแพ้ทาง ) หลายยาเสพติดของการละเมิดให้พบซ้ำ nondependence กระตุ้นการบริหารยา ( เช่นยาที่ไม่ก่อให้เกิดสัญญาณทางกายภาพของการถอนเงินเมื่อเว้น )นี่หนูที่พบได้ถูกขยาย ด้วยยาบางอย่างภายใต้สถานการณ์บางอย่างการเสริมผลของยา ( สูตรและนกกระทาทุ่ง 1997 ) ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีประวัติของการใช้ยาในขนาดต่ำกว่า self-administration ยาไร้เดียงสาคน ดังนั้น ประวัติของยาเสพติดบริโภคสามารถเปลี่ยนฟังก์ชั่น ขนาดผลด้านซ้ายเพื่อเริ่มต้นการค้นหาพฤติกรรมเพิ่ม self-administration ต่ำในปริมาณที่ไม่ปกติ รักษา self-administration และผลิตขนาดใหญ่ neurobiological ผลในเรื่องประสบการณ์มากกว่า หากให้ยาซื่อเรื่องการสร้างโมเลกุลของเซลล์ที่จำเป็นและทรัพยากรเพื่อเพิ่มการหมุนเวียนของโดพามีน หรือฟังก์ชันเปปไทด์ opioid อาจออกจากระบบเหล่านี้มีความเสี่ยงต่อ dysregulation ที่ก่อให้เกิดสภาพแสองรางวัล dysfunction
ติดยาเสพติด อย่างไรก็ตาม เกี่ยวข้องกับ หรือกำหนดเป็น ( รัสเซล 1976 ) เป็นรัฐรวมทั้งอารมณ์ลื่นไหล หงุดหงิด
สองรุ่น และ counteradaptation neuroadaptive ( พบ และ counteradaptation ) มีสูตรที่จะอธิบายการเปลี่ยนแปลงในฟังก์ชันรางวัลที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาของยาเสพติดหรือสารพึ่งพาและวิธีการเปลี่ยนนี้จัดสรรให้ใช้บังคับ .พบมีการกำหนดเพิ่มการตอบสนองต่อยาที่ใช้ซ้ำ การนำเสนอของ แต่สามารถใช้ในความหมายที่กว้างขึ้นเมื่อพิจารณาในบริบทของการตอบสนองเพิ่มขึ้นใด ๆที่มีการใช้ ( ดูด้านล่าง ) ด้านการแพ้ทาง ตามที่กําหนด โดยเพิ่มการกระตุ้นซ้ำ ( ผลิตโดยการบริหารงานของยาเสพติดมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการใช้ยา ในขณะที่ความอดทนมากขึ้นมีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นกับการเปิดรับอย่างต่อเนื่องเป็นแนวความคิดของบทบาทของหนูที่พบในยาเสพติด มีการนำเสนอที่เปลี่ยนแรงจูงใจใดรัฐอธิบายว่า " อยาก " เป็นสมมุติฐานที่จะเพิ่มขึ้นทุกที โดยย้ำการยาเสพติดของการละเมิด ( โรบินสัน และแบร์ริจ 1993 ) การเปลี่ยนแปลงในความต้องการหรือความอยากที่แข็งแกร่งได้รับการเสนอเพื่อกำหนดใช้บังคับ .
สมมติฐานทางเลือก counteradaptation ยาวได้รับการเสนอที่ผลเฉียบพลันของการเริ่มต้นคัดค้านหรือต่อต้าน โดยการเปลี่ยนแปลง homeostatic ในระบบที่เป็นผลจากยาเบื้องต้น ( Poulos and cappell 1991 ; ซี 1975 ; โซโลมอนและ 1974 corbit ) ในกระบวนการนี้ ฝ่ายตรงข้ามทฤษฎี ความอดทน และการพึ่งพามีการเชื่อมโยง inextricably ( โซโลมอนและ 1974 corbit )และทางอเมริกา ที่ถูกใจ หรือ aversive , มีความสามารถที่ไม่เห็นด้วยโดยผ่านกลไกแบบที่ลดความเข้มของอารมณ์เหล่านี้ที่อเมริกา กระบวนการ counteradaptation ฝ่ายตรงข้ามสามารถกำหนดเป็น a-processes ( ผลความชอบบวก ) ที่เกิดขึ้นหลังจากการนำเสนอของ reinforcer และแสดงความอดทน ( รูปที่ 4 ) ในทางตรงกันข้ามการ b-processes ( ผลคือ ลบ ) ปรากฏหลังจาก a-process ได้สิ้นสุดแล้ว จะช้าจะผุ และ ใหญ่ขึ้นด้วยซ้ำ
allostasis แสง และ neuroadaptation
ปัจจุบันแนวความคิดคือ ความพยายามที่จะขยาย neuroadaptive สมมติฐานในกรอบของ allostasis . นอกจากนี้การพยายามรวมจิตพบสมมติฐาน ( Robinson และแบร์ริจ 1993 ) และ counteradaptation สมมติฐาน การสร้างแนวคิดที่สำคัญคือ allostasis ความสำคัญที่จะติดอยู่ที่ dysregulation ของระบบรางวัลสมอง ( s ) ภายใต้กรอบของการเปลี่ยนแปลงดังกล่าว เพื่อรักษาเสถียรภาพทั้งรางวัล และรางวัลที่ถูกบุกรุกเพิ่มฟังก์ชันอาจนำไปสู่สภาพแสองและในที่สุดอาจเสริมบารมีช่องโหว่โดยรวมเป็นหลักเสียหรือ dysregulation ที่จะนำไปสู่การสร้างความทุกข์ของการติด พบด้วย ,ข้อมูลเชิงประจักษ์สนับสนุนสมมุติฐานที่ว่า ( ใช้ผล ( ด้านการแพ้ทาง ) หลายยาเสพติดของการละเมิดให้พบซ้ำ nondependence กระตุ้นการบริหารยา ( เช่นยาที่ไม่ก่อให้เกิดสัญญาณทางกายภาพของการถอนเงินเมื่อเว้น )นี่หนูที่พบได้ถูกขยาย ด้วยยาบางอย่างภายใต้สถานการณ์บางอย่างการเสริมผลของยา ( สูตรและนกกระทาทุ่ง 1997 ) ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีประวัติของการใช้ยาในขนาดต่ำกว่า self-administration ยาไร้เดียงสาคน ดังนั้น ประวัติของยาเสพติดบริโภคสามารถเปลี่ยนฟังก์ชั่น ขนาดผลด้านซ้ายเพื่อเริ่มต้นการค้นหาพฤติกรรมเพิ่ม self-administration ต่ำในปริมาณที่ไม่ปกติ รักษา self-administration และผลิตขนาดใหญ่ neurobiological ผลในเรื่องประสบการณ์มากกว่า หากให้ยาซื่อเรื่องการสร้างโมเลกุลของเซลล์ที่จำเป็นและทรัพยากรเพื่อเพิ่มการหมุนเวียนของโดพามีน หรือฟังก์ชันเปปไทด์ opioid อาจออกจากระบบเหล่านี้มีความเสี่ยงต่อ dysregulation ที่ก่อให้เกิดสภาพแสองรางวัล dysfunction
ติดยาเสพติด อย่างไรก็ตาม เกี่ยวข้องกับ หรือกำหนดเป็น ( รัสเซล 1976 ) เป็นรัฐรวมทั้งอารมณ์ลื่นไหล หงุดหงิด
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันจะไม่ไ้เจอคุณ เพราะเอาโทรศัพไปเข้าค่า
- Understand forgive
- Make me Fade
- ยังคงให้ Mr. P เป็น presenter ถึงแม้ว่าจ
- Holà como est as
- บรรยากาศ
- A systematic review of herbal medicinal
- emergency
- Factors related to the occurrence of fat
- Factors associated with the occurrence o
- Bicycle bag shoulders breathable men's a
- เพื่อใหเหมือนกันสภาวะภายในเซลล์
- receive
- ผลลัพธ์ (ภาษาอังกฤษ) 3:ผลลัพธ์ (ภาษาอังก
- Ceiling
- it is probably not transformative enough
- Thailand's former first lady faces charg
- Holà como est as
- ภาพลักษณ์ที่แย่ของประเทศ
- 早点休息吧。
- All extracted faunal sampleswere preserv
- So cute
- farm
- I want to ZR53 12BOx. NASIOL FULL PACKAG
