I'm sorry Kat but this party seriou

I'm sorry Kat but this party seriously sucks..." I couldn't hold my tongue any more, the more I stayed the more annoying the drunks and music became.

Kat stood looking at me, she was drunk already, but unlike me they didn't have projects to finish before Monday.

"It's because you're not drinking Mag's" Kat really slurred her words. She was my best friend, my beautiful best friend. Her skin was tanned throughout the year with dark hair, almost black. Some sort of Spanish in-heritage no doubt.

"Yeah I'm going to go, you okay here?" I studied her face in-case she doubted it, but she was fine. Plus our other friend Cindy who was notoriously known for flirting and the party queen, was already up and dancing, in the middle of it all.

Kat hugged me, downed her drink and got up in the direction of Cindy. I loved my girls. It had always been us three...

But in the last semester I have started to feel out of place. What I want is not the direction they're going.

My plans have been to study hard and go to University in another state, whereas I feel they are happy living small town lives.

My mother has always been a small town girl, and my father left years ago.

My mother is a drunk now, we barely speak. Usually I found her belly up on the sofa passed out from the booze. Now it was just me and her, and I want something more for me.

I'd almost made it to the door, pushing passed bodies milling around me, the sound of the music got louder as I neared the front door.

"You going already? We haven't had a chance to speak yet" It was Joe, the heart throb. He had been trying it the last semester but I've been avoiding it. So close to finishing, a relationship is not high on the list right now.

"Yeah, I got a lot of work to do."

"But we are only getting started!" Joe was drunk.

"Exactly" I smiled briefly and opened the door to leave.

"You look nice, I like the blue on you, goes with your eyes..." his voice trailed off into the distance as I made it down the path.

"You're drunk Joe, but thanks" My insides were cringing, I couldn't bring myself to look back at him.

My shoes clicked down the street. It had been raining as the pavement glistened.

Running my hands through my blonde wavy hair, the late nights had caught up with me. And with tiredness bought the feeling of being cold. Why did I even wear these stupid shoes?

My house wasn't far from here. You had to walk down the main street and my road was just off from there. But still it seemed to take forever and every step my strapped bag bounced against my hip as I walked.

"I wanted you to stay Maggie" It was Joe, he had followed me.

"Joe? Seriously, its kind of creepy that you have actually followed me out here" He stepped closer entering my personal space, the smell of alcohol radiated off of him.

"I like you Maggie, what can I say, I want you" He slurred.

"Go home Joe" Turning to leave he grabbed me, I immediately knew this was not right. The air around us seemed to change. Malevolent. A small whimpered breath escaped me. "I'm warning you"

His hand started to run down my arm, he lent in closer to me trying to kiss me, his lips wet with saliva, everything was too forced. I brought my knee up quickly, kneeing him in his privates and took the opportunity to turn and run. Id already dropped my bag and one of my shoes.

My brain told me I was never going to make it home, he was coming after me and rapidly gaining on me. I was hobbling with one shoe, there was no time to stop to kick it off.

"Go away Joe!" I yelled back as I knew he was about to catch me.

He slammed into me, swinging me round by my dress, ripping the back zip of my dress open. Throwing me into a wall he held me with his arm, pinning me. Looking round I tried to find someone, anyone walking down the street. But it was dead. It was too late, not even cars were driving around.

"You are such a tease, dressing like that, same league as a stripper. A whore. Someone needs to teach you a lesson" His arm started to push harder, strangling me.

His hand started to slide up my thigh. I couldn't believe after all this time, this was the way it was going to go.

My breaths were battered, trying to escape from his crushing arm. The fear being built up wasn't helping.

Just past Joe's head a dark figure swiftly moved. The figure of a man came bounding over knocking Joe to the ground and out of shock I fell too.

I saw the man, in dark jeans, a hoody and a dark green coat over the top. His hood was up concealing his face. It was all that I could take in before standing up.

He'd dragged Joe over towards some bins and was beating him, eventually going out of view behind them.

No more hesitation, I had to get out of here. Kicking the other shoe off, my poor bare feet pounded into the pavement making them throb and warm. By now I was filthy. If my mother was sober she would comfort me and call the police once I'd arrive. But that was highly unlikely.

The back of my sequin dress was ripped right where the zip would be, the cold air had only just made me realize a chilling reminder.

Five houses off of Main street, my house came barrelling up to me. Down the drive across the path I raced. I didn't look back.

Throwing myself through the door, I locked it behind me and pulling the chain across too. Taking a few steps in to the living room my mum wasn't here. She must be in bed already or still out somewhere.

Leaning my arms on the sofa trying to slow my breathing, the reality of what just happened got to me. My view started to swirl, the heat from the adrenaline buzzed through my legs and arms warming my core, I started to sweat.

A small tap on the door threw my thoughts.

"Whose there?" my voice breaks, I slowly move towards the door to listen.

"Er, I've got your bag" It definitely wasn't Joe. This voice was deeper, more mature.

"Leave it by the door"

"I didn't mean to scare you. I knocked you over, I wanted to know if I hurt you"

My mind breaks in two. I want to thank him, another part of me is too scared.

My legs move towards the door, I shut my brain down, I've never been one for risks.

Opening the door slowly I peek out with one eye first. I see him. Dark eyes, dark hair. His eyes seem to be smiling but at the same time unpredictable. He looks me up and down before chewing a lip he seems to smile.

"That guy ran off, I can assure you its just me here" He hands over my bag.

"Don't expect to be invited in"

"Not even a guy that saves you, my you are stubborn, perhaps what he was saying was true"

"He's just a coward, he has no say over me" for some reason I feel like a small child in front of this guy but he only looks a few years older than me. And his voice and accent are seriously posh, he's definitely not from around here.

"I'm not here for tea, you dropped your bag, and your shoes. I wanted to return them, and apologise for scaring you."

"You didn't" the thought of him scares me.

"Well good. I hate to say so, but I must go it's late" he steps back to leave.

Slipping the key chain back I open the door fully, I actually don't know what I'm doing, its like I'm under some spell. "Thank you for helping me."

"Don't worry about it, under different circumstances perhaps we would never of met. Goodnight Maggie" He walks down the path towards Main street again.

How does he know my name and where I live?

"I found your bag remember" He shouts back at me. Strangely answering my thought.

Back inside my house I pause briefly in the kitchen and open a beer from the fridge. This kitchen is tiny, and in the shape of a square, its open plan with the lounge. Everythings white with grey kitchen tops, there isn't anything on the side at all apart from my driving license and a set of keys. There is no washing up. It's hard to believe people actually live here.

"Wait a second..." my purse he gave me. Has nothing with my address in and I left my drivers license at home. I stare at the stuff in front of me. How could he have known?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันแคทขอโทษ แต่พรรคนี้อย่างจริงจังครับ ... "ผมไม่สามารถจับลิ้นของข้าใด ๆ มากขึ้นมากขึ้นผมอยู่น่ารำคาญมากขึ้นขี้เมาและเพลงกลายเป็น. แคทยืนมองมาที่ฉันเธอก็เมาแล้ว แต่ไม่เหมือน ฉันว่าพวกเขาไม่ได้มีโครงการที่จะเสร็จสิ้นก่อนที่จันทร์. "มันเป็นเพราะคุณไม่ได้ดื่ม Mag ของ" แคทจริงๆเลือนคำพูดของเธอ. เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันสวยงาม. ผิวของเธอถูกดำขำตลอดทั้งปีที่มีผมสีเข้ม เกือบดำ. บางจัดเรียงของสเปนในมรดกไม่ต้องสงสัยเลย. "ใช่ฉันจะไปคุณโอเคนี่?" ผมเรียนใบหน้าของเธอในกรณีที่เธอสงสัย แต่เธอไม่เป็นไร. พลัสเพื่อนอื่น ๆ ของเราที่เป็นซินดี้ ที่รู้จักกันอย่างฉาวโฉ่สำหรับเจ้าชู้และพระราชินีบุคคลที่มีอยู่แล้วและการเต้นรำในช่วงกลางของมันทั้งหมด. แคทกอดฉันกระดกเครื่องดื่มของเธอและลุกขึ้นในทิศทางของซินดี้. ฉันรักหญิงของฉัน. มันได้เสมอเราสาม .. แต่ในภาคการศึกษาสุดท้ายที่ผมได้เริ่มต้นที่จะรู้สึกออกจากสถานที่. สิ่งที่ฉันต้องการไม่ได้เป็นทิศทางที่พวกเขากำลังไป. แผนการของฉันได้รับการเรียนอย่างหนักและไปที่มหาวิทยาลัยในรัฐอื่นในขณะที่ผมรู้สึกว่าพวกเขาจะมีความสุขที่อยู่อาศัย ชีวิตเมืองเล็ก ๆ . แม่ของฉันได้เสมอสาวเมืองเล็ก ๆ และพ่อของฉันเหลือปีที่ผ่านมา. แม่ของฉันเมาตอนนี้เราแทบจะไม่พูด ฉันมักจะพบว่าท้องของเธอขึ้นไปบนโซฟาผ่านออกมาจากการดื่มเหล้า ตอนนี้มันเป็นเพียงแค่ฉันและเธอและฉันต้องการที่มากขึ้นสำหรับฉัน. ฉันเกือบจะทำให้มันไปที่ประตูผลักดันร่างกายผ่านไขว่ฉันเสียงเพลงที่ดังได้เท่าที่ฉันเข้าใกล้ประตูหน้า. "คุณจะ แล้วเราไม่ได้มีโอกาสที่จะพูดยัง "มันเป็นโจเต้นหัวใจ เขาได้รับการพยายามภาคการศึกษาที่ผ่านมา แต่ฉันได้รับการหลีกเลี่ยงมัน ให้ใกล้เคียงกับการตกแต่งความสัมพันธ์ไม่ได้สูงในรายการขณะนี้. "ใช่ฉันมีจำนวนมากของงานที่ต้องทำ." "แต่เราเป็นเพียงการเริ่มต้น" โจเมา. "ว่า" ผมยิ้มในเวลาสั้น ๆ และเปิดประตูออกไป. "คุณดูดีผมชอบสีฟ้ากับคุณที่จะไปด้วยตาของคุณ ... " เสียงของเขาหายไปในระยะทางที่เป็นฉันทำมันลง เส้นทาง. "คุณเมาโจ แต่ต้องขอบคุณ" อวัยวะภายในของฉันถูกประจบประแจงฉันไม่สามารถนำตัวเองที่จะมองกลับมาที่เขา. รองเท้าของฉันคลิกลงบนถนน มันได้รับการมีฝนตกเป็นทางเท้า glistened. วิ่งผ่านมือของฉันของฉันผมหยักศกสีบลอนด์ดึกคืนได้เกิดขึ้นกับฉัน และด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าซื้อความรู้สึกของการเป็นเย็น ทำไมฉันไม่แม้แต่สวมใส่รองเท้าโง่เหล่านี้หรือไม่บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ คุณต้องเดินไปตามถนนสายหลักและถนนของฉันเป็นเพียงออกจากที่นั่น แต่ก็ยังดูเหมือนว่ามันจะใช้เวลาตลอดและทุกขั้นตอนถุงพอฉันเด้งกับสะโพกของฉันเป็นฉันเดิน. "ผมอยากให้คุณอยู่แม็กกี้" มันเป็นโจเขาตามฉัน. "โจอย่างจริงจังชนิดของน่าขนลุกว่าคุณมี จริงตามฉันออกจากที่นี่ "เขาก้าวเข้ามาใกล้เข้าสู่พื้นที่ส่วนตัวของฉันกลิ่นของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่แผ่ออกจากเขา." ผมชอบคุณแม็กกี้สิ่งที่ฉันสามารถพูดได้ว่าฉันต้องการให้คุณ "เขาเลือน." บ้านโจไป "เปิดที่จะออกจากเขา คว้าฉันฉันทันทีรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง อากาศรอบตัวเราดูเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลง ซึ่งคิดร้าย ลมหายใจ whimpered ขนาดเล็กหนีฉัน "ผมเตือนคุณ" มือของเขาเริ่มที่จะวิ่งลงไปที่แขนของฉันเขายืมในที่ใกล้ชิดกับฉันพยายามที่จะจูบฉันริมฝีปากของเขาเปียกด้วยน้ำลายทุกอย่างถูกบังคับมากเกินไป ผมนำหัวเข่าของฉันได้อย่างรวดเร็ว kneeing เขาในไพร่พลของเขาและได้ใช้โอกาสในการเปิดและการทำงาน id แล้วลดลงกระเป๋าของฉันและเป็นหนึ่งในรองเท้าของฉัน. สมองของฉันบอกฉันว่าฉันก็ไม่เคยไปทำให้มันเป็นบ้านของเขาได้รับมาหลังจากที่ผมและรวดเร็วดึงดูดกับฉัน ผมได้รับการดำเนินไปอย่างไม่ราบรื่นกับรองเท้ามีเวลาที่จะหยุดที่จะเตะมันออก no. "ไปให้พ้นโจ!" ผมตะโกนกลับเป็นผมรู้ว่าเขากำลังจะจับฉัน. เขากระแทกเข้ากับฉันฉันแกว่งรอบโดยการแต่งกายของฉันริปซิปด้านหลังของชุดของฉันเปิด โยนฉันเข้าไปในผนังที่เขาจัดขึ้นฉันด้วยแขนของเขาตรึงฉัน มองรอบฉันพยายามที่จะหาคนที่ทุกคนเดินไปตามถนน แต่มันก็ตาย มันก็สายเกินไปที่ไม่ได้คันขับรถรอบ. "คุณเป็นเช่นหยอกล้อ, การแต่งกายเช่นนั้นลีกเช่นเดียวกับการเต้นระบำเปลื้องผ้า. ให้โสเภณี. มีคนต้องการจะสอนให้คุณเป็นบทเรียนที่" แขนของเขาเริ่มที่จะผลักดันหนักบีบคอฉันมือของเขาเริ่มที่จะเลื่อนขึ้นต้นขาของฉัน ฉันไม่สามารถเชื่อว่าหลังจากที่ทุกเวลานี้นี้เป็นวิธีที่มันจะไป. ลมหายใจของฉันถูกทารุณพยายามที่จะหนีออกมาจากแขนของเขาบด ความกลัวที่จะถูกสร้างขึ้นไม่ได้ช่วย. เพียงแค่ที่ผ่านมาหัวของโจร่างมืดย้ายอย่างรวดเร็ว ร่างของชายคนหนึ่งวิ่งมามากกว่าโจเคาะกับพื้นและออกจากช็อตที่ฉันตกหลุมเกินไป. ฉันเห็นชายคนนั้นในกางเกงยีนส์สีเข้มและ hoody เสื้อสีเขียวเข้มกว่าด้านบน เครื่องดูดควันของเขาก็ขึ้นมาปกปิดใบหน้าของเขา มันเป็นสิ่งที่ฉันจะใช้เวลาในการก่อนที่จะลุกขึ้นยืน. เขาต้องการลากโจมากกว่าต่อถังขยะบางอย่างและได้รับการตีเขาในที่สุดก็จะออกจากมุมมองที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา. ไม่ลังเลมากขึ้นผมต้องออกจากที่นี่ เตะรองเท้าอื่น ๆ ปิดเท้าเปล่าที่ไม่ดีของฉันโขลกเข้าทางเท้าทำให้พวกเขาเต้นและอบอุ่น โดยตอนนี้ผมก็สกปรก ถ้าแม่ของฉันคือการมีสติเธอจะปลอบฉันและเรียกตำรวจเมื่อฉันมาถึง แต่นั่นก็ไม่น่าจะสูง. ด้านหลังของชุดเลื่อมของฉันก็ถูกฉีกเหมาะสมที่ซิปจะเป็นอากาศเย็นได้ทำเพียงแค่ฉันตระหนักเตือนหนาว. ห้าบ้านออกจากถนนหลักบ้านของฉันมา barreling ขึ้นอยู่กับผม ลงไดรฟ์ทั่วเส้นทางที่ผมวิ่งไปที่ ผมไม่ได้มองย้อนกลับไป. โยนตัวเองผ่านประตูเราล็อคมันอยู่ข้างหลังผมและดึงโซ่ทั่วเกินไป การไม่กี่ขั้นตอนในห้องนั่งเล่นแม่ของฉันเป็นไม่ได้ที่นี่ เธอจะต้องอยู่ในเตียงแล้วหรือยังคงออกที่ไหนสักแห่ง. เอนอ้อมแขนของฉันบนโซฟาพยายามที่จะชะลอการหายใจของฉันในความเป็นจริงของสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นได้กับผม มุมมองของฉันเริ่มที่จะหมุน, ความร้อนจากตื่นเต้น buzzed ผ่านขาและแขนร้อนหลักของฉันของฉันที่ฉันเริ่มที่จะเหงื่อ. แตะเล็ก ๆ บนประตูโยนความคิดของฉัน. "ซึ่งมี?" แบ่งเสียงของฉันค่อยๆย้ายไปทางประตูที่จะฟัง. "เอ่อฉันมีกระเป๋าของคุณ" แน่นอนมันไม่ได้โจ นี่เป็นเสียงลึกเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น. "ทิ้งไว้ที่ประตู" "ผมไม่ได้หมายความว่าจะหลอนคุณ. ฉันเคาะคุณมากกว่าผมอยากจะทราบว่าผมทำร้ายคุณ" แบ่งใจของฉันในสอง ผมอยากจะขอบคุณเขาส่วนหนึ่งของฉันก็คือกลัวเกินไป. ขาของฉันย้ายไปทางประตูเราปิดตัวลงสมองของฉันฉันไม่เคยรับหนึ่งสำหรับความเสี่ยง. เปิดประตูช้าผมมองออกด้วยตาข้างเดียวเป็นครั้งแรก ผมเห็นเขา. ดวงตาสี, ผมสีเข้ม ดวงตาของเขาดูเหมือนจะยิ้ม แต่ในเวลาเดียวกันคาดเดาไม่ได้ เขามองฉันขึ้นและลงก่อนที่จะเคี้ยวปากดูเหมือนว่าเขาจะยิ้ม. "คนที่วิ่งออกไปผมยืนยันกับคุณได้เพียงแค่ฉันที่นี่" เขามือของกระเป๋าของฉัน. "อย่าคาดหวังว่าจะได้รับเชิญใน" "ไม่ได้แม้กระทั่ง ผู้ชายที่ช่วยให้คุณประหยัดของฉันคุณเป็นปากแข็งบางทีสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง "" เขาเป็นเพียงคนขี้ขลาดที่เขามีไม่พูดมากกว่าฉัน "ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเด็กเล็กที่ด้านหน้าของผู้ชายคนนี้ แต่เขาดู ไม่กี่ปีที่แก่กว่าผม และเสียงและสำเนียงของเขาเป็นที่หรูอย่างจริงจังเขาแน่นอนไม่ได้มาจากรอบที่นี่. "ผมไม่ได้ที่นี่สำหรับชาคุณลดลงกระเป๋าของคุณและรองเท้าของคุณ. ฉันอยากจะกลับพวกเขาและต้องขออภัยในความกลัวคุณ." "คุณ didn 'ที "ความคิดของเขากลัวฉัน. the" ดีดี. ฉันเกลียดที่จะพูดอย่างนั้น แต่ผมต้องไปที่จะสาย "เขาก้าวกลับไปออก. ลื่นไถลพวงกุญแจด้านหลังผมเปิดประตูอย่างเต็มที่ที่จริงผมไม่ทราบ สิ่งที่ฉันทำมันเหมือนฉันอยู่ใต้มนต์สะกดบาง "ขอบคุณที่ช่วยฉัน." "ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ภายใต้สถานการณ์ที่แตกต่างกันบางทีเราจะไม่ได้พบกับของ. ราตรีสวัสดิ์แม็กกี้" เขาเดินไปตามเส้นทางสู่ถนนสายหลักอีกครั้ง. เขาไม่ทราบชื่อของฉันและที่ฉันอยู่? "ผมพบว่ากระเป๋าของคุณจำได้" เขาตะโกนกลับมาที่ผม แปลกตอบความคิดของฉัน. กลับภายในบ้านของฉันฉันหยุดสั้น ๆ ในห้องครัวและเปิดเบียร์จากตู้เย็น ครัวนี้มีขนาดเล็กและในรูปของตารางที่เปิดโล่งที่มีเลานจ์ everythings สีขาวที่มีท็อปส์ซูครัวสีเทามีอะไรที่ไม่เกี่ยวกับด้านที่ทุกคนนอกเหนือจากใบขับขี่ของฉันและชุดของคีย์ ไม่มีซักผ้าขึ้น มันยากที่จะเชื่อว่าคนจริงอาศัยอยู่ที่นี่. "รอเป็นครั้งที่สอง ... " กระเป๋าเงินของฉันเขาให้ฉัน มีอะไรที่มีที่อยู่ของฉันในและฉันซ้ายคนขับรถของฉันอนุญาตให้ใช้ที่บ้าน ฉันจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน วิธีการที่เขาจะได้รู้จักกัน?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันขอโทษ แคท แต่พรรคนี้จริงๆครับ . . . . . . . " ฉันไม่สามารถรั้งลิ้นอีก ยิ่งอยู่ยิ่งน่ารำคาญขี้เมาและเพลงก็

แคทยืนมองฉัน เธอเมาแล้วนะ แต่ไม่เหมือนผม พวกเขาไม่ได้มีโครงการให้เสร็จก่อนวันจันทร์

" มัน เพราะคุณไม่ได้ดื่ม แม็ก " แคทจริงๆรู้เรื่องคำพูดของเธอ เธอเป็นเพื่อนรักของฉัน เพื่อนรักที่สวยที่สุด