Regional Dialects of the Thai Langu

Regional Dialects of the Thai Language

Within Thailand there are four major regional dialects, including Southern Thai, spoken in the southern provinces; Northern Thai or “Yuan,” spoken in the northern provinces that were once part of the independent kingdom of Lannathai; Northeastern Thai, which is very similar in nature to the Lao language; and Siamese Thai, the national language of the country, which is also referred to as Central Thai or Bangkok Thai. The Siamese Thai dialect is used in most schools throughout Thailand, used for media and entertainment broadcasts, and is widely understood by a sizable majority of the population. In addition to the four major regional dialects, there are also within Thailand a few minor dialects, such as the Phuan and Lue variations of the language, spoken only by very small pockets of the population.

It’s important to remember that the four primary dialects of the Thai language are not the same as the different language “registers”—forms of the language used in various social contexts and for different circumstances in Thailand. Certain words, for instance, are used only by Thai royalty, thus creating a separate, but mutually understandable “royal language.” Below is a brief look at the different language registers in the Siamese Thai language and the situations in which each is used:
Royal Thai. Influenced by the Khmer language, Royal Thai is used when addressing members of the Royal family or when discussing their activities.
Religious Thai. Based on Sanskrit and Pāli, Religious Thai is used when discussing Buddhism, the official national religion of Thailand, and when addressing monks and other religious leaders.
Formal Thai. Also known as Elegant Thai, Formal Thai, in its official written form, includes respectful terms of address, and is used by many of the country’s newspapers and other media publications.
Rhetorical Thai. Rhetorical Thai is used most commonly in public speaking.
Common Thai. Common Thai, or Street Thai, is the informal register of the Thai language. It is used for daily conversation between friends, family and colleagues—the most common form of Thai utilized in the country.
The five different registers of the Thai language are mutually intelligible for most of the country’s residents. Street and Elegant Thai are the basis of all conversations, while Rhetorical, Religious and Royal Thai are taught in schools as part of the national curriculum.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาท้องถิ่นภาษาไทยภายในประเทศไทย ที่มีสี่หลักภูมิภาคภาษา รวมทั้งภาคใต้ไทย พูดในจังหวัดภาคใต้ ไทยตอนเหนือหรือ "ยวน พูดในจังหวัดภาคเหนือที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของการอิสระราชอาณาจักรของล้านนาไทย ไทยอีสาน ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับภาษาลาว และไทยสยาม ภาษาประจำชาติของประเทศ ซึ่งยังเรียกว่าประเทศไทยหรือกรุงเทพมหานครไทย ที่สยามไทยภาษาใช้ในโรงเรียนทั่วประเทศ ใช้สำหรับเผยแพร่สื่อและความบันเทิง และเป็นที่เข้าใจกันอย่างแพร่หลาย โดยส่วนใหญ่ขนาดของประชากร นอกจากสี่สำคัญภูมิภาคภาษา มีภายในประเทศไทยกี่ภาษาเล็กน้อย เช่นพวนและลื้อเปลี่ยนแปลงของภาษา พูด โดยเฉพาะกระเป๋าที่เล็กมากของประชากรด้วยมันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่า ภาษาหลักสี่ภาษาไทยจะไม่เหมือนกับภาษาอื่น "ลงทะเบียน" — รูปแบบของภาษาที่ใช้ ในบริบทสังคมต่าง ๆ และสถานการณ์ที่แตกต่างในประเทศไทย คำบางคำ เช่น ใช้เฉพาะพระบรมวงศานุวงศ์ไทย ดังนั้น การสร้างแยกต่างหาก แต่เข้าใจกันรอยัลภาษา" ด้านล่างเป็นการลงทะเบียนภาษาอื่นในภาษาไทยสยามและสถานการณ์ที่จะใช้ในแต่ละ:รอยัลไทย อิทธิพลของภาษาเขมร ไทยได้ เมื่อจัดการกับสมาชิกของราชวงศ์ หรือ เมื่อพูดถึงกิจกรรมของพวกเขาศาสนาภาษาไทย ตามภาษาสันสกฤตและ Pāli ศาสนาไทยถูกใช้ เมื่อพูดถึงพระพุทธศาสนา ศาสนาประจำชาติอย่างเป็นทางการของประเทศไทย และ เมื่อจัดการกับพระสงฆ์และผู้นำทางศาสนาทางการไทย เรียกว่าหรูหราไทย ทางการ ภาษาไทยในรูปแบบลายลักษณ์อักษรอย่างเป็นทางการ รวมเงื่อนไขเคารพที่อยู่ และถูกใช้ โดยหลายประเทศหนังสือพิมพ์และสื่อสิ่งพิมพ์อื่น ๆย่อยไทย ย่อยไทยใช้กันมากที่สุดในการพูดในที่สาธารณะไทยทั่วไป ไทยทั่วไป หรือถนนไทย เป็นการลงทะเบียนที่ไม่เป็นทางการของภาษาไทย ใช้สำหรับการสนทนาประจำวันระหว่างเพื่อน ครอบครัว และเพื่อนร่วมงาน — แบบฟอร์มทั่วไปในประเทศไทยการลงทะเบียนแตกต่างกันห้าภาษาไทยมีร่วมกันได้สำหรับส่วนใหญ่ของประเทศอาศัยอยู่ ไทยสง่างามและถนนเป็นพื้นฐานของบทสนทนาทั้งหมด ในขณะ Rhetorical ศาสนา และไทยมีสอนในโรงเรียนเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภาษาในระดับภูมิภาคของภาษาไทย

ภายในประเทศไทยมีสี่ภาษาในระดับภูมิภาคที่สำคัญรวมทั้งภาคใต้ของไทยพูดในจังหวัดชายแดนภาคใต้; ไทยภาคเหนือหรือ "หยวน" พูดในจังหวัดทางภาคเหนือที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรอิสระจาก Lannathai; ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทยซึ่งเป็นที่คล้ายกันมากในธรรมชาติกับภาษาลาว และสยามไทย, ภาษาประจำชาติของประเทศซึ่งยังจะเรียกว่าเป็นภาษาไทยกลางหรือภาษาไทยกรุงเทพฯ ภาษาไทยถิ่นสยามจะใช้ในโรงเรียนส่วนใหญ่ทั่วประเทศใช้สำหรับสื่อและความบันเทิงที่ออกอากาศและเป็นที่เข้าใจกันอย่างแพร่หลายโดยส่วนใหญ่มีขนาดใหญ่ของประชากร นอกจากนี้ยังมีสี่ภาษาในระดับภูมิภาคที่สำคัญยังมีภายในจังหวัดทั่วประเทศในภาษาท้องถิ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นพวนและลื้อรูปแบบของภาษาพูดโดยกระเป๋าขนาดเล็กมากของประชากรเท่านั้น.

มันเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องจำไว้ว่าสี่ภาษาหลักของ ภาษาไทยไม่ได้เช่นเดียวกับที่แตกต่างกันของภาษาลงทะเบียน "" -forms ของภาษาที่ใช้ในบริบททางสังคมที่หลากหลายและแตกต่างกันสำหรับสถานการณ์ในประเทศไทย คำบางคำเช่นจะใช้เฉพาะพระบรมวงศานุวงศ์ไทยจึงสร้างแยกกัน แต่เข้าใจร่วมกันด้านล่างเป็นดูสั้นที่ลงทะเบียนภาษาที่แตกต่างกันในภาษาไทยสยามและสถานการณ์ที่แต่ละคนจะใช้ "ภาษาพระราช."
รอยัลไทย ได้รับอิทธิพลจากภาษาเขมรไทยถูกนำมาใช้เมื่ออยู่สมาชิกของพระราชวงศ์หรือเมื่อพูดถึงกิจกรรมของพวกเขา.
ศาสนาไทย ขึ้นอยู่กับภาษาสันสกฤตและภาษาบาลีศาสนาไทยใช้เมื่อพูดถึงพุทธศาสนาประจำชาติอย่างเป็นทางการของประเทศไทยและเมื่ออยู่พระสงฆ์และผู้นำศาสนาอื่น ๆ .
อย่างเป็นทางการไทย นอกจากนี้ยังเป็นที่รู้จักกันเป็นสง่างามของไทยอย่างเป็นทางการของไทยในรูปแบบการเขียนอย่างเป็นทางการรวมถึงแง่เคารพของที่อยู่และถูกนำมาใช้โดยมากของหนังสือพิมพ์และสื่ออื่น ๆ ของประเทศสิ่งพิมพ์.
วาทศิลป์ไทย วาทศิลป์ไทยเป็นที่นิยมใช้มากที่สุดในการพูดในที่สาธารณะ.
สามัญไทย สามัญไทยหรือถนนไทยคือการลงทะเบียนทางการของภาษาไทย มันถูกใช้สำหรับการสนทนาในชีวิตประจำวันระหว่างเพื่อนครอบครัวและเพื่อนร่วม-รูปแบบที่พบมากที่สุดของไทยนำมาใช้ในประเทศ.
ห้าลงทะเบียนที่แตกต่างกันของภาษาไทยเข้าใจร่วมกันให้มากที่สุดของผู้อยู่อาศัยของประเทศ ถนนและสง่างามของไทยเป็นพื้นฐานของการสนทนาทั้งหมดในขณะที่วาทศิลป์ศาสนาและไทยได้รับการสอนในโรงเรียนเป็นส่วนหนึ่งของหลักสูตรแห่งชาติ