I frowned. “Why make it so complica

I frowned. “Why make it so complicated? I could just jump over while carrying you two…”

“Damn, are you really that strong?” Dong Cheng Yue’s eyes were full of suspicion.

I could not help but laugh and flexed. “Don’t underestimate me…”

“Fine. Why don’t we try it then?” Wan Er pursed her red lips and smiled. “ Dong Cheng Yue goes first…”

Dong Cheng Yue trembled. “Why do I have to be the lab rat…”

“Are we going to get a midnight snack or not? I’m also hungry. If we wait any longer, I won’t have enough strength to jump over the wall!” I said.

Cheng Yue gave in. “Alright. I’ll go first then…”

I extended my hand toward her. “Hold on tight and don’t fall, Dong Cheng Yue. If you do, it’d be very ugly…”

She nodded, walked up to me and wrapped her arms around my neck. It was a bit close and Wan Er protested a bit from the side but I did not catch what she said.

I wrapped my own arms around Dong Cheng Yue’s slender waist. Tensing myself up, I stepped on the fire hydrant sticking out from the ground and pushed off, soaring to the top of the wall, while slightly unbalanced. I looked outside, away from the school for a second and saw nothing but darkness. But there was just enough light to see that the ground below was not a sewer or something.

I landed softly and tried to put Dong Cheng Yue down. She resisted, whispering in a low voice. “Hug me for a bit longer…”

I glared at her. “Dong Cheng Yue, please don’t. Wan Er’s still on the other side…”

“Okay…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉัน frowned "ทำไมทำให้มันมีความซับซ้อนดังนั้น ฉันเพียงสามารถกระโดดข้ามในขณะที่แบกคุณสอง...""ไอ้ เป็นคุณจริง ๆ ที่แข็งแรง" ตาหยูตงเฉิงเต็มไปด้วยความสงสัยฉันไม่สามารถช่วยแต่หัวเราะ และ flexed "อย่าประมาทไม่ฉัน... ""ดี ทำไมไม่เราลองแล้ว" Wan Er pursed ริมฝีปากของเธอแดง และยิ้ม "ตง เฉิงหยูไปแรก..."หยูเช็งตง trembled "ทำไมต้องเป็นหนูห้องปฏิบัติการ...""คือเราไปรับถึงเที่ยงคืนเป็นของขบเคี้ยว หรือไม่ ฉันยังหิว ถ้าเรารออีกต่อไป ฉันจะไม่มีความแข็งแรงเพียงพอเพื่อกระโดดข้ามกำแพง" ฉันเคยพูดหยูเช็งให้ค่ะ "Alright ฉันจะไปก่อน แล้ว..."ฉันขยายมือไปทางเธอ "ยึดแน่น และไม่ ตก หยูเช็งตง ถ้าคุณทำได้ มันจะน่าเกลียดมาก..."เธอพยักหน้า เดินขึ้นกับฉัน และห่อแขนรอบคอของฉัน ก็ปิดบิต และ Wan Er ปฏิเสธจ่ายบิตจากด้าน แต่ผมไม่ได้จับสิ่งที่เธอกล่าวว่าเมี่ยงแขนเองรอบเอวสเลนเดอร์หยูตงเฉิง ฉันเอง tensing ขึ้น เหยียบเพลิงแลบจากพื้นดิน และผลักออก สูงขึ้นไปด้านบนของผนัง จำนวนเล็กน้อยในขณะ มองภายนอก จากโรงเรียนแป๊บ และเห็นแต่ความมืด แต่มีแสงเพียงพอเพื่อดูว่า พื้นดินด้านล่างไม่มีท่อระบายน้ำหรือสิ่งฉันร่อนเบา ๆ และพยายามวางตงเฉิงหยู เธอ resisted วิสเปอริงในเสียงต่ำ "กอดฉันสำหรับบิตอีกต่อไป..."ฉัน glared ที่เธอ "ตง เฉิงหยู กรุณาอย่า หวานของ Er อยู่กัน...""ดี..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมขมวดคิ้ว "ทำไมมันจึงทำให้ซับซ้อน? ฉันสามารถกระโดดข้ามในขณะที่แบกคุณสองคน ... " "ประณามคุณจริงๆที่แข็งแกร่งที่?" ตาดงเฉิงยูกำลังเต็มไปด้วยความสงสัย. ฉันไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะและเกร็ง "อย่าประมาทนะคะ ... " "วิจิตร ทำไมเราไม่ลองแล้ว? "Wan Er เม้มริมฝีปากสีแดงของเธอและยิ้ม "ดงเฉิงยูไปก่อน ... " ดงเฉิงยูสั่น "ทำไมฉันจะต้องมีห้องปฏิบัติการหนู ... " "เรากำลังจะได้รับอาหารว่างเที่ยงคืนหรือไม่ ฉันยังหิว ถ้าเรารอนาน ๆ ผมจะได้มีความแข็งแรงพอที่จะกระโดดข้ามกำแพง! "ผมพูด. เฉิงยูให้ใน. "เอาล่ะ ฉันจะไปก่อนแล้ว ... " ฉันยื่นมือฉันที่มีต่อเธอ "ไว้แน่นและไม่ตกดงเฉิงยู ถ้าคุณทำมันจะน่าเกลียดมาก ... " เธอพยักหน้าเดินขึ้นกับผมและห่อแขนของเธอรอบคอของฉัน มันเป็นบิตใกล้ชิดและ Wan Er ประท้วงบิตจากด้านข้าง แต่ผมไม่ได้จับสิ่งที่เธอกล่าวว่า. ฉันห่อแขนของตัวเองรอบเอวเรียวดงเฉิงยู เกร็งตัวเองขึ้นมาผมเหยียบดับเพลิงยื่นออกมาจากพื้นดินและผลักดันออกทะยานไปด้านบนของผนังในขณะที่ไม่สมดุลเล็กน้อย ผมมองออกไปข้างนอกออกไปจากโรงเรียนเป็นครั้งที่สองและเห็นอะไร แต่ความมืด แต่มีเพียงเบาพอที่จะเห็นว่าพื้นดินด้านล่างไม่ได้เป็นท่อระบายน้ำหรือสิ่ง. ฉันที่ดินเบา ๆ และพยายามที่จะนำยูดงเฉิงลง เธอต่อต้านกระซิบด้วยเสียงต่ำ "กอดฉันสำหรับบิตนาน ... " ผมจ้องมาที่เธอ "ดงเฉิงยูโปรดอย่า ยังคง Wan Er ในด้านอื่น ๆ ... " "โอเค ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันขมวดคิ้วเข้าหากัน . " ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากนัก ? ฉันสามารถกระโดดข้ามในขณะที่แบกเธอสองคน . . . . . . . "

" ไอ้ คุณแข็งแรงจริงๆครับ " ดงเฉิงเยว่ ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

ผมไม่สามารถช่วย แต่หัวเราะได้ . " อย่าดูถูกฉัน . . . "

" ก็ได้ ทำไมเราไม่ลองมันแล้ว ? " วาน เอ้อ pursed ริมฝีปากแดงของเธอและยิ้ม " ดงเฉิงเยว่ไปครั้งแรก . . . . . . . "

ดงเฉิงเยว่สั่นสะท้าน" ทำไมฉันต้องเป็นหนูทดลอง . . . . . . . "

" จะได้รับอาหารว่างหรือไม่ ? ฉันก็หิวเหมือนกัน ถ้าเรารอนานกว่านี้ ผมจะไม่ได้มีความแข็งแรงพอที่จะกระโดดกำแพง " ฉันบอกว่า . . .

เฉิงเยว่ยอม " ก็ได้ งั้นฉันไปก่อนนะ . . . . . . . "

ผมยื่นมือไปให้เธอ " จับไว้แน่น และไม่ตกตงเฉิงเย่ว ถ้าคุณทำ มันคงน่าเกลียดมาก . . . . . . . "

เธอพยักหน้าเดินมาหาฉันและห่อแขนของเธอรอบคอของฉัน มันเป็นบิตปิด และ วาน เอ้อ ประท้วงบ้าง จากด้านข้าง แต่ผมไม่ได้จับเธอพูด

ผมห่อแขนของฉันรอบดงเฉิงเย่เรียว เอว เทนซิงตัวเองขึ้นมา ผมเหยียบหัวดับเพลิงที่ยื่นออกมาจากพื้นดิน และผลักออกทะยานไปบนผนังในขณะที่เล็กน้อยไม่สมดุลกัน ผมมองไปข้างนอกห่างจากโรงเรียนเป็นครั้งที่สองและไม่เห็นอะไรนอกจากความมืด แต่มันมีแสงเพียงพอ เพื่อดูว่าพื้นด้านล่างที่เป็นท่อระบายน้ำหรืออะไร

ฉันลงเบาๆ แล้วพยายามใส่ดงเฉิงเยว่ลง เธอต่อต้าน กระซิบเสียงต่ำ " กอดผมอีกสักหน่อย . . . . . . . "

ฉันจ้องมองเธอ " ดงเฉิงเยว่ อย่าวานเอ้อยังในด้านอื่น ๆ . . . . . . . "

" โอเค . . . . . . . "