Her first angry email was only four

Her first angry email was only four lines long. Following a subject line that testified “corporate life is not so bad,” she took issue with a short rant she had found on my web site. “You make it sound like a day job is a cop out,” she chastized. “I have a day job but I’m proud that I made the leap from my dream to reality. I can actually pay my bills, and you know what? – most days that feels good.” She gave no specifics, not even her name, and no clues as to where in the country she lived. Something in my gut sensed there was a story here, if I could get its author to reveal more.

We corresponded occasionally for a couple weeks. Slowly came her gender, and then her first initial, W. She wrote generally about corporate life and dream life, without any identifying details. The lack of specificity kept me intrigued. There was a reason for her secrecy: “The path my life took after living my dream made me a much happier, more interesting person. But people only want to hear about the early years. They’re not interested in my life now. So I hide the early years, so people can discover the real me.”

Slowly she trusted my sincerity of interest in the “real” her. She agreed to be profiled if it might help bring this point of view to the book. Her name was Wendy Jones. I wouldn’t have to get on a plane to come see her – a drive across the Golden Gate Bridge would get me there. She worked in Marin and lived in Sonoma. She was 42.

She grew up in Albuquerque. Her father was a secret service agent, her mother a schoolteacher who earned $30,000 a year. They’ve been married fifty years. Wendy was one of four children. In high school, her dream was to travel. She wanted to be a flight attendant, but back then there were height requirements, and Wendy was too tall. Five ten. All her friends and boyfriends were shorter, so she stooped and slouched. Her parents sent her to a finishing school to improve her posture. The series of classes ended with a trip to New York for a modeling convention at the Waldorf Astoria hotel. She put up with the classes because she wanted to see New York.

Out of thousands of teens at the convention, Wendy won. The prize was to be a modeling contract with the Ford Agency. Instead, Wendy snuck out to head down to the fashion district. She wanted to see the building at 550 7th Avenue; all the famous clothes designers had their studios inside. She was standing in the building’s lobby, soaking up the atmosphere, when the lobby guard asked, “Are you here for the ‘go-see’?” Unsure what a “go-see” was, she nodded. He sent her up to a floor. On the elevator was a very distinguished looking man. He too asked her, “Are you here for the ‘go-see’?”

“Yes,” she said.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อีเมลโกรธแรกของเธอเป็นเพียงสี่สายยาว ต่อไปนี้เป็นบรรทัดเรื่อง " ชีวิตที่เป็นพยานขององค์กรก็ไม่เลวนะ " เธอเอาปัญหากับสั้นที่เธอได้พบในเว็บไซต์ของฉัน " เธอทำเสียงเหมือนวันงานเป็นตำรวจออกมา " เธอตำหนิ " ผมมีงานต้องทำ แต่ฉันภูมิใจที่ฉันได้กระโดดจากความฝันสู่ความจริง ที่จริงผมสามารถชำระค่าใช้จ่ายของฉันและคุณรู้อะไรไหม ?- ส่วนใหญ่วันรู้สึกดี . " เธอไม่มีเกร็ด แม้แต่ชื่อของเธอ และไม่มีเบาะแสว่าในประเทศที่เธออาศัยอยู่ บางอย่างในท้องของฉันรู้สึกมีเรื่องนี่ ถ้าผมเอาของคนเขียนที่จะเปิดเผยมากขึ้น

เราใช้เป็นครั้งคราวสำหรับสองสามสัปดาห์ ช้ามาเพศของเธอและหลังจากนั้นเธอก่อนเริ่มต้น , W . เธอเขียนโดยทั่วไปเกี่ยวกับชีวิตขององค์กรและชีวิตความฝันไม่มีการระบุรายละเอียด ขาดเลือดทำให้ฉันแปลกใจ มันมีเหตุผลสำหรับความลับของเธอ : " เส้นทางชีวิตของฉันเอาหลังจากใช้ชีวิตความฝันของฉันทำให้ฉันมีความสุขมาก คนที่น่าสนใจมากขึ้น แต่ผู้ที่เพียงต้องการที่จะได้ยินเกี่ยวกับปีแรก . พวกเขาจะไม่สนใจในชีวิตของฉันตอนนี้ ฉันซ่อนปีแรก เพื่อให้ผู้คนสามารถค้นพบ "

ฉันจริงๆเธอค่อยๆเชื่อความจริงใจของความสนใจใน " จริง " ของเธอ เธอตกลงที่จะออกถ้ามันอาจจะช่วยให้มุมมองนี้ในหนังสือ เธอชื่อ เวนดี้ โจนส์ ฉันคงไม่ต้องนั่งเครื่องบินไปดู–เธอขับรถข้ามสะพาน Golden Gate จะพาผมไปที่นั่น เธอทำงานในเรือเดินทะเลและอาศัยอยู่ในโซโนมะ เธอถูก 42

เธอโตในแอลบูเคอร์คีพ่อของหล่อนเป็นสายลับ แม่ของเธอเป็นอาจารย์ที่ได้รับ $ 30 , 000 ต่อปี เขาแต่งงานมา 50 ปี เวนดี้เป็นหนึ่งในเด็ก 4 ในโรงเรียน ความฝันของเธอคือการได้เดินทาง เธออยากเป็นแอร์โฮสเตส แต่กลับมีความต้องการสูงและเวนดี้ก็สูงด้วย ห้าสิบ เพื่อนของเธอ และแฟนก็สั้นลง เธอก้มลงโก่งพ่อแม่ของเธอให้เธอไปเรียนให้จบ เพื่อปรับปรุงท่าของเธอ ชุดของชั้นเรียนจบลงด้วยการเดินทางไปนิวยอร์กสำหรับการประชุมที่โรงแรมวอลดอร์ฟ แอสโทเรีย . เธอใส่ไปเรียน เพราะต้องการเห็นนิวยอร์ก

จากนับพันของวัยรุ่นในการประชุม เวนดี้ วอน รางวัลเป็นแบบสัญญากับต้นสังกัด ฟอร์ด แทนเวนดี้หนีออกมาเพื่อไปเขตแฟชั่น . เธออยากเห็นตึกที่ 550 ถนนหมายเลข 7 ; ทั้งหมดที่มีชื่อเสียงนักออกแบบเสื้อผ้ามีสตูดิโอของพวกเขาภายใน เธอกำลังยืนอยู่ในล็อบบี้ของตึก ซึมซับบรรยากาศ เมื่อ ยาม ล็อบบี้ ถามว่า " คุณมา " ไปดู " " ไม่แน่ใจว่า " ไปดู " เธอพยักหน้า เขาส่งเธอถึงพื้นในลิฟต์คือมากเด่นมองผู้ชาย เขาถามเธอ " คุณมา " ไปดู " "

" ค่ะ " เธอกล่าว