Some people even lost their minds w

Some people even lost their minds when they saw the wretched deaths of their family. They ran over to Chu Feng, beat, kicked, clawed, and bit him. As he faced their violent attacks, Chu Feng did not dodge or avoid them. He knelt perfectly straight where he was. He was willing to receive the strikes and curses without making any sound.

“Enough. This matter wasn’t Chu Feng’s fault. If you have the ability, go find the people who killed your parents and collect your debts from them. What are you even doing here by hitting Chu Feng like this?”

At that moment, the most rational person was Chu Wei. As the eldest in the young generation of the Chu family, he forcefully endured the pain of losing his family and stood up.

He pulled the people who were being unreasonable to the side and even consoled Chu Feng, “Chu Feng, don’t need to blame yourself too much. You must remain strong, because the only person who can avenge my Chu family is you.”

However, Chu Feng did not reply as though he didn’t hear what Chu Wei said. He only continued to kneel where he was and his expression made one’s heart ache.

Only then did people discover that Chu Feng did not even blink once for such a long period of time. Both of his eyes were full of self-blame as he looked at the Chu family members who were dead.

“Chu Feng, are you okay? Don’t scare us.” Seeing that, Chu Yue also went over.

At that instant, what flowed out of Chu Feng’s eyes were not longer tears. It was blood. Tears of blood. When one reached the point where they could die from the sorrow and when their tears were all drained, the only thing that could flow out were tears of blood.

“Chu Feng, what are you doing? Don’t trample on yourself. You won’t help them by doing this. You will only harm yourself.” Su Rou ran over and worry was everywhere on her face.

“Chu Feng, what are you doing? Don’t be like this..” Su Mei also ran over, but she wasn’t as calm as Su Rou and tears filled her face.

However, no matter who went up to urge him, they could not move Chu Feng. It was as if he was possessed by a demon and he kept on kneeling there. He allowed the tears of blood from his eyes to flow down his face and to dye his clothes wet.

At that very instant, not to mention those who were always worried about Chu Feng, even the people from the Chu family’s young generation, who hated Chu Feng because their family died, had indescribable sorrow and started to go up to urge Chu Feng.

But it was useless. No matter who spoke, it was useless. Only when the sky became dark did Chu Feng’s eyes slowly close shut, and with a poof, he fell onto the ground. Finally, because the pain of his sorrow surpassed his limit, he lost consciousness.

He remained in a coma for two days and two nights. When his consciousness returned and when he opened both of his eyes, he found out that he was laying on a bed.

It was a temporary military tent. There wasn’t too much space in the tent, but Chu Feng could see a figure hurrying back and forth. It was Su Rou. Su Rou, the lady of the city lord, was currently cooking up some medicine. Without much thinking, Chu Feng knew that it was for him.

“Mm.” Chu Feng originally wanted to get up, but he suddenly discovered that something was pressing on his chest. Only then did he notice that Su Mei laid in front of his chest and was currently sleeping. She slept very soundly, and it could be seen that she was extremely tired and exhausted. There were even traces of tears on her face.

At that instant, Chu Feng’s heart couldn’t avoid hurting a bit. He knew that the little beauty must not have been well for the past few days and she must have been deeply worried about him.

“You knelt for three days and three nights, so she stood along with you for three days and three nights. Even when you passed out, she was still always by your side.” Su Rou walked over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางคนยังเสียสติเมื่อเห็นเสียชีวิตอนาถของครอบครัว พวกเขาวิ่งผ่านไปฮองชู ตี เตะ clawed และบิตเขา ตามที่เขาต้องเผชิญกับการโจมตี ฮชูไม่หลบ หรือหลีกเลี่ยง เขาทำได้อย่างสมบูรณ์แบบตรง เขาก็ยินดีรับนัดและคำสาปโดยไม่ทำเสียงใด ๆ"พอ เรื่องนี้ไม่ได้บกพร่องชูฮ ถ้าคุณมีความสามารถ ไปหาคนที่ฆ่าพ่อแม่ของคุณ และเก็บของคุณจากพวกเขา แม้ทำนี่ โดยการกดปุ่มชูฮเช่นนี้"ในขณะที่ คนมีเหตุผลมากที่สุดเป็นจื่อเว่ย เป็นการโตในเด็กรุ่นใหม่ของครอบครัวชู เขาประทนความเจ็บปวดของการสูญเสียครอบครัวของเขา และยืนขึ้นเขาดึงผู้คนที่ถูกสร้างด้านข้างและชื้นแม้ชูฮ, "ชูฮ ไม่ต้องโทษตัวเองมากเกินไป คุณต้องยังคงแข็งแกร่ง เพราะคุณคือผู้เดียวที่สามารถแก้แค้นครอบครัวชู"อย่างไรก็ตาม ฮองชูไม่ได้ตอบกลับว่า เขาไม่ได้ยินว่าจื่อเว่ยพูด เขายังคงคุกเข่าและการแสดงของเขาทำใจปวดจากนั้น ท่านพบว่า ฮชูได้ไม่แม้กะพริบหนึ่งครั้งดังกล่าวเป็นระยะเวลานานของเวลา ตาของเขาทั้งสองมีเต็มตำหนิตนเองว่าเขามองไปที่สมาชิกในครอบครัวชูที่ตาย"ฮองชู เป็นคุณล่ะ อย่าตกใจเรา" เห็นว่า เย่วชูยังเดินไปAt that instant, what flowed out of Chu Feng’s eyes were not longer tears. It was blood. Tears of blood. When one reached the point where they could die from the sorrow and when their tears were all drained, the only thing that could flow out were tears of blood.“Chu Feng, what are you doing? Don’t trample on yourself. You won’t help them by doing this. You will only harm yourself.” Su Rou ran over and worry was everywhere on her face.“Chu Feng, what are you doing? Don’t be like this..” Su Mei also ran over, but she wasn’t as calm as Su Rou and tears filled her face.However, no matter who went up to urge him, they could not move Chu Feng. It was as if he was possessed by a demon and he kept on kneeling there. He allowed the tears of blood from his eyes to flow down his face and to dye his clothes wet.At that very instant, not to mention those who were always worried about Chu Feng, even the people from the Chu family’s young generation, who hated Chu Feng because their family died, had indescribable sorrow and started to go up to urge Chu Feng.But it was useless. No matter who spoke, it was useless. Only when the sky became dark did Chu Feng’s eyes slowly close shut, and with a poof, he fell onto the ground. Finally, because the pain of his sorrow surpassed his limit, he lost consciousness.He remained in a coma for two days and two nights. When his consciousness returned and when he opened both of his eyes, he found out that he was laying on a bed.It was a temporary military tent. There wasn’t too much space in the tent, but Chu Feng could see a figure hurrying back and forth. It was Su Rou. Su Rou, the lady of the city lord, was currently cooking up some medicine. Without much thinking, Chu Feng knew that it was for him.“Mm.” Chu Feng originally wanted to get up, but he suddenly discovered that something was pressing on his chest. Only then did he notice that Su Mei laid in front of his chest and was currently sleeping. She slept very soundly, and it could be seen that she was extremely tired and exhausted. There were even traces of tears on her face.At that instant, Chu Feng’s heart couldn’t avoid hurting a bit. He knew that the little beauty must not have been well for the past few days and she must have been deeply worried about him.“You knelt for three days and three nights, so she stood along with you for three days and three nights. Even when you passed out, she was still always by your side.” Su Rou walked over.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางคนก็หายไปจิตใจของพวกเขาเมื่อพวกเขาเห็นการเสียชีวิตอนาถของครอบครัวของพวกเขา พวกเขาวิ่งไปจือฮจังหวะเตะเล็บและกัดเอา ในขณะที่เขาต้องเผชิญกับการโจมตีอย่างรุนแรงของพวกเขาจือฮไม่ได้หลบหรือหลีกเลี่ยงพวกเขา เขาคุกเข่าตรงอย่างสมบูรณ์แบบที่เขาเป็น เขายินดีที่จะได้รับการนัดหยุดงานและคำสาปแช่งโดยไม่ทำให้เสียงใด ๆ . "พอ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของจือฮ ถ้าคุณมีความสามารถในการให้ไปหาคนที่ฆ่าพ่อแม่ของคุณและเก็บหนี้ของคุณจากพวกเขา สิ่งที่คุณจะทำอะไรที่นี่โดยการกดปุ่มจือฮเช่นนี้? " ในขณะที่คนที่มีเหตุผลมากที่สุดคือจือเหว่ย ในฐานะที่เป็นพี่คนโตในรุ่นใหม่ของครอบครัวชูเขาอย่างแข็งขันทนความเจ็บปวดจากการสูญเสียครอบครัวของเขาและลุกขึ้นยืน. เขาดึงคนที่ถูกที่ไม่สมควรไปด้านข้างและแม้กระทั่งการปลอบโยนจือฮ "จือฮไม่จำเป็นต้อง จะตำหนิตัวเองมากเกินไป คุณต้องยังคงแข็งแกร่งเพราะคนเดียวที่สามารถล้างแค้นครอบครัวชูของฉันคือคุณ. " อย่างไรก็ตามจือฮไม่ได้ตอบกลับโดยแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่จือเหว่ยกล่าวว่า เขายังคงคุกเข่าที่เขาเป็นและการแสดงออกของเขาทำให้ปวดหัวใจหนึ่งของ. ไม่เพียงแล้วผู้คนค้นพบว่าจือฮไม่ได้กระพริบตาครั้งเดียวสำหรับการดังกล่าวเป็นระยะเวลานาน ทั้งสองตาของเขาเต็มไปด้วยการตำหนิตนเองในขณะที่เขามองไปที่สมาชิกในครอบครัวจือที่ตาย. "จือฮ, คุณโอเค? อย่าทำให้ตกใจเรา. "เห็นว่าชูยูยังเดินไป. ในทันทีว่าสิ่งที่ไหลออกมาจากดวงตาจือฮไม่ได้น้ำตาอีกต่อไป มันเป็นเลือด น้ำตาของเลือด เมื่อหนึ่งมาถึงจุดที่พวกเขาจะตายจากความเศร้าโศกและเมื่อน้ำตาของพวกเขาถูกระบายทุกสิ่งเดียวที่อาจไหลออกมาเป็นน้ำตาแห่งเลือด. "ชูฮสิ่งที่คุณทำ? อย่าเหยียบย่ำในตัวเอง คุณจะไม่ได้ช่วยให้พวกเขาทำเช่นนี้ คุณเท่านั้นที่จะเป็นอันตรายต่อตัวเอง. "ซู Rou วิ่งไปและกังวลคือทุกที่บนใบหน้าของเธอ. " ชูฮสิ่งที่คุณทำ? อย่าเป็นเช่นนี้ .. "ซูเหม่ยยังวิ่งไป แต่เธอก็ไม่เป็นความสงบเป็นซู Rou และน้ำตาที่เต็มไปด้วยใบหน้าของเธอ. แต่ไม่ว่าใครจะไปขึ้นเพื่อกระตุ้นให้เขาพวกเขาไม่สามารถย้ายจือฮ มันเป็นเหมือนกับว่าเขาถูกครอบงำโดยปีศาจและเขาเก็บไว้ในคุกเข่ามี เขาได้รับอนุญาตน้ำตาของเลือดออกมาจากดวงตาของเขาที่จะไหลลงมาใบหน้าของเขาและการย้อมเสื้อผ้าของเขาเปียก. ที่ว่ามากทันทีไม่ต้องพูดถึงผู้ที่มีความกังวลอยู่เสมอเกี่ยวกับชูฮแม้ผู้คนจากคนรุ่นใหม่ในตระกูลชูของผู้ที่เกลียดชัง จือฮเพราะครอบครัวของพวกเขาเสียชีวิตมีความเศร้าโศกสุดจะพรรณนาและเริ่มที่จะไปขึ้นเพื่อกระตุ้นให้จือฮ. แต่มันก็ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าใครจะพูดมันก็ไร้ประโยชน์ เฉพาะเมื่อท้องฟ้ากลายเป็นสีเข้มทำตาชูฮปิดใกล้ช้าและมีกะเทยเขาตกลงไปบนพื้นดิน ในที่สุดเพราะความเจ็บปวดจากความเศร้าโศกของเขาทะลุขีด จำกัด ของเขาเขาจะหมดสติ. เขายังคงอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสองวันสองคืน เมื่อสติของเขากลับมาและเมื่อเขาลืมตาเขาพบว่าเขาถูกวางอยู่บนเตียง. มันเป็นเต็นท์ทหารชั่วคราว ไม่ได้มีพื้นที่มากเกินไปในเต็นท์ แต่จือฮจะได้เห็นรูปรีบกลับมา มันเป็นซู Rou ซู Rou เลดี้ของเจ้านายเมืองในปัจจุบันได้รับการปรุงอาหารยาบางอย่าง โดยไม่คิดมากจือฮรู้ว่ามันเป็นสำหรับเขา. "ม." ชูฮแรกอยากจะลุกขึ้น แต่เขาก็ค้นพบว่าสิ่งที่ได้รับการกดบนหน้าอกของเขา เขาไม่เพียงแล้วสังเกตเห็นว่าซูเหม่ยวางอยู่ด้านหน้าของหน้าอกของเขาและขณะกำลังนอนหลับ เธอนอนหลับอุตุมากและมันอาจจะเห็นว่าเธอเหนื่อยมากและหมด มีร่องรอยของน้ำตาแม้กระทั่งบนใบหน้าของเธอ. ในทันทีว่าหัวใจจือฮไม่สามารถหลีกเลี่ยงการทำร้ายบิต เขารู้ว่าความงามเล็ก ๆ น้อย ๆ จะต้องไม่ได้รับกันไม่กี่วันที่ผ่านมาและเธอจะต้องได้รับกังวลมากเกี่ยวกับเขา. "คุณคุกเข่าเป็นเวลาสามวันสามคืนเพื่อให้เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับคุณสามวันสามคืน แม้เมื่อคุณเดินออกไปเธอยังคงเคียงข้างคุณเสมอ. "ซู Rou เดินไป