In India there is no greater event

In India there is no greater event in a family than a wedding, dramatically evoking every possible social obligation, kinship bond, traditional value, impassioned sentiment, and economic resource. In the arranging and conducting of weddings, the complex permutations of Indian social systems best display themselves.

Marriage is deemed essential for virtually everyone in India. For the individual, marriage is the great watershed in life, marking the transition to adulthood. Generally, this transition, like everything else in India, depends little upon individual volition but instead occurs as a result of the efforts of many people. Even as one is born into a particular family without the exercise of any personal choice, so is one given a spouse without any personal preference involved. Arranging a marriage is a critical responsibility for parents and other relatives of both bride and groom. Marriage alliances entail some redistribution of wealth as well as building and restructuring social realignments, and, of course, result in the biological reproduction of families.

Some parents begin marriage arrangements on the birth of a child, but most wait until later. In the past, the age of marriage was quite young, and in a few small groups, especially in Rajasthan, children under the age of five are still united in marriage. In rural communities, prepuberty marriage for girls traditionally was the rule. In the late twentieth century, the age of marriage is rising in villages, almost to the levels that obtain in cities. Legislation mandating minimum marriage ages has been passed in various forms over the past decades, but such laws have little effect on actual marriage practices.

Essentially, India is divided into two large regions with regard to Hindu kinship and marriage practices, the north and the south. Additionally, various ethnic and tribal groups of the central, mountainous north, and eastern regions follow a variety of other practices. These variations have been extensively described and analyzed by anthropologists, especially Irawati Karve, David G. Mandelbaum, and Clarence Maloney.

Broadly, in the Indo-Aryan-speaking north, a family seeks marriage alliances with people to whom it is not already linked by ties of blood. Marriage arrangements often involve looking far afield. In the Dravidian-speaking south, a family seeks to strengthen existing kin ties through marriage, preferably with blood relatives. Kinship terminology reflects this basic pattern. In the north, every kinship term clearly indicates whether the person referred to is a blood relation or an affinal relation; all blood relatives are forbidden as marriage mates to a person or a person's children. In the south, there is no clear-cut distinction between the family of birth and the family of marriage. Because marriage in the south commonly involves a continuing exchange of daughters among a few families, for the married couple all relatives are ultimately blood kin. Dravidian terminology stresses the principle of relative age: all relatives are arranged according to whether they are older or younger than each other without reference to generation.

On the Indo-Gangetic Plain, marriages are contracted outside the village, sometimes even outside of large groups of villages, with members of the same caste beyond any traceable consanguineal ties. In much of the area, daughters should not be given into villages where daughters of the family or even of the natal village have previously been given. In most of the region, brother-sister exchange marriages (marriages linking a brother and sister of one household with the sister and brother of another) are shunned. The entire emphasis is on casting the marriage net ever-wider, creating new alliances. The residents of a single village may have in-laws in hundreds of other villages.

In most of North India, the Hindu bride goes to live with strangers in a home she has never visited. There she is sequestered and veiled, an outsider who must learn to conform to new ways. Her natal family is often geographically distant, and her ties with her consanguineal kin undergo attenuation to varying degrees.

In central India, the basic North Indian pattern prevails, with some modifications. For example, in Madhya Pradesh, village exogamy is preferred, but marriages within a village are not uncommon. Marriages between caste-fellows in neighboring villages are frequent. Brother-sister exchange marriages are sometimes arranged, and daughters are often given in marriage to lineages where other daughters of their lineage or village have previously been wed.

In South India, in sharp contrast, marriages are preferred between cousins (especially cross-cousins, that is, the children of a brother and sister) and even between uncles and nieces (especially a man and his elder sister's daughter). The principle involved is that of return--the family that gives a daughter expects one in return, if not now, then in the next generation. The effect of such marriages is to bind people together in relatively small, tight-knit kin groups. A bride moves to her in-laws' home--the home of her grandmother or aunt--and is often comfortable among these familiar faces. Her husband may well be the cousin she has known all her life that she would marry.

Many South Indian marriages are contracted outside of such close kin groups when no suitable mates exist among close relatives, or when other options appear more advantageous. Some sophisticated South Indians, for example, consider cousin marriage and uncle-niece marriage outmoded.

Rules for the remarriage of widows differ from one group to another. Generally, lower-ranking groups allow widow remarriage, particularly if the woman is relatively young, but the highest-ranking castes discourage or forbid such remarriage. The most strict adherents to the nonremarriage of widows are Brahmans. Almost all groups allow widowers to remarry. Many groups encourage a widower to marry his deceased wife's younger sister (but never her older sister).

Among Muslims of both the north and the south, marriage between cousins is encouraged, both cross-cousins (the children of a brother and sister) and parallel cousins (the children of two same-sex siblings). In the north, such cousins grow up calling each other "brother" and "sister", yet they may marry. Even when cousin marriage does not occur, spouses can often trace between them other kinship linkages.

Some tribal people of central India practice an interesting permutation of the southern pattern. Among the Murias of Bastar in southeastern Madhya Pradesh, as described by anthropologist Verrier Elwin, teenagers live together in a dormitory (ghotul ), sharing life and love with one another for several blissful years. Ultimately, their parents arrange their marriages, usually with cross-cousins, and the delights of teenage romance are replaced with the serious responsibilities of adulthood. In his survey of some 2,000 marriages, Elwin found only seventy-seven cases of ghotul partners eloping together and very few cases of divorce. Among the Muria and Gond tribal groups, cross-cousin marriage is called "bringing back the milk," alluding to the gift of a girl in one generation being returned by the gift of a girl in the next.

Finding the perfect partner for one's child can be a challenging task. People use their social networks to locate potential brides and grooms of appropriate social and economic status. Increasingly, urban dwellers use classified matrimonial advertisements in newspapers. The advertisements usually announce religion, caste, and educational qualifications, stress female beauty and male (and in the contemporary era, sometimes female) earning capacity, and may hint at dowry size.

In rural areas, matches between strangers are usually arranged without the couple meeting each other. Rather, parents and other relatives come to an agreement on behalf of the couple. In cities, however, especially among the educated classes, photographs are exchanged, and sometimes the couple are allowed to meet under heavily chaperoned circumstances, such as going out for tea with a group of people or meeting in the parlor of the girl's home, with her relatives standing by. Young professional men and their families may receive inquiries and photographs from representatives of several girls' families. They may send their relatives to meet the most promising candidates and then go on tour themselves to meet the young women and make a final choice. In the early 1990s, increasing numbers of marriages arranged in this way link brides and grooms from India with spouses of Indian parentage resident in Europe, North America, and the Middle East.

Almost all Indian children are raised with the expectation that their parents will arrange their marriages, but an increasing number of young people, especially among the college-educated, are finding their own spouses. So-called love marriages are deemed a slightly scandalous alternative to properly arranged marriages. Some young people convince their parents to "arrange" their marriages to people with whom they have fallen in love. This process has long been possible for Indians from the south and for Muslims who want to marry a particular cousin of the appropriate marriageable category. In the upper classes, these semi-arranged love marriages increasingly occur between young people who are from castes of slightly different rank but who are educationally or professionally equal. If there are vast differences to overcome, such as is the case with love marriages between Hindus and Muslims or between Hindus of very different caste status, parents are usually much less agreeable, and serious family disruptions can result.

In much of India, especially in the north, a marriage establishes a structural opposition between the kin groups of the bride and groom--bride-givers and bride-takers. Within this relationship, bride-givers are c

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในอินเดีย มีเหตุการณ์ไม่มากในครอบครัวมากกว่างานแต่งงาน evoking ทุกข้อผูกมัดทางสังคมได้ พันธบัตรญาติ ค่าดั้งเดิม impassioned ความเชื่อมั่น และทรัพยากรทางเศรษฐกิจอย่างมาก ในการจัดและดำเนินการของงานแต่งงาน สับซับซ้อนของระบบสังคมอินเดียสุดแสดงตัวเองแต่งงานถือว่าจำเป็นแทบทุกคนในประเทศอินเดีย สำหรับแต่ละบุคคล งานแต่งงานเป็นลุ่มน้ำที่ดีในชีวิต การทำเครื่องหมายเปลี่ยนแปลงวุฒิ ทั่วไป ช่วงนี้ เช่นทุกอย่างในประเทศอินเดีย ขึ้นเล็กน้อยตามแต่ละ volition แต่แทน ที่เกิดขึ้นจากความพยายามของหลายคน แม้เป็นหนึ่งจะเกิดเฉพาะครอบครัวโดยไม่ต้องออกกำลังกายที่เลือกบุคคลใด ๆ ดังนั้นหนึ่งให้คู่สมรสไม่ มีสิทธิพิเศษส่วนบุคคลที่เกี่ยวข้อง จัดแต่งงานคือ ความรับผิดชอบที่สำคัญสำหรับผู้ปกครองและญาติของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว แต่งงานพันธมิตรอันบางซอร์สของให้เลือกมากมายรวมทั้งการสร้าง และการปรับโครงสร้างทางสังคม realignments และ แน่นอน ผลผลิตชีวภาพของครอบครัวผู้ปกครองบางส่วนเริ่มจัดแต่งงานกับเด็ก แต่ส่วนใหญ่รอหลัง ในอดีต อายุแต่งงานค่อนข้างน้อยมาก และในไม่กี่กลุ่มเล็ก ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐราชสถาน เด็กอายุห้ามียังสหรัฐในงานแต่งงาน ในชนบท แต่งงาน prepuberty สำหรับหญิงมีกฎดั้งเดิม ในปลายศตวรรษที่ยี่สิบ อายุแต่งงานมีขึ้นในหมู่บ้าน เกือบถึงระดับที่ได้รับในเมือง กฎหมายทั้งการบังคับแต่งงานต่ำสุดอายุได้ผ่านไปแบบผ่านทศวรรษ แต่กฎหมายดังกล่าวมีผลปฏิบัติจริงแต่งงานเล็กน้อยหลัก อินเดียแบ่งออกเป็นสองภูมิภาคขนาดใหญ่เกี่ยวกับฮินดูปฏิบัติญาติและแต่งงาน ภาคเหนือ และภาคใต้ นอกจากนี้ กลุ่มชนเผ่า และชาวต่าง ๆ เหนือกลาง ภูเขา และภาคตะวันออกตามวิธีอื่น ๆ ที่หลากหลาย รูปแบบเหล่านี้ได้อย่างกว้างขวางอธิบาย และวิเคราะห์ โดยมานุษย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Irawati Karve, David G. Mandelbaum และ Clarence Maloneyทั่วไป เหนือ Indo-Aryan พูดครอบครัวหาพันธมิตรแต่งงานกับคนที่มันไม่ได้เชื่อมโยง โดยสายเลือด จัดงานแต่งงานมักจะเกี่ยวข้องกับมองรวม ใต้พูดดราวิเดียน ครอบครัวพยายามกระชับกินความสัมพันธ์ที่อยู่ผ่านการแต่งงาน มีญาติเลือดสด ๆ คำศัพท์ร่วมสะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบพื้นฐานนี้ ในภาคเหนือ คำญาติทุกอย่างชัดเจนบ่งชี้ว่า บุคคลอ้างอิงมีความสัมพันธ์ทางเลือดหรือมีความสัมพันธ์ทาง affinal ญาติของเลือดทั้งหมดถูกห้ามเป็นเพื่อนแต่งงานกับบุคคลหรือบุคคลเด็ก ในภาคใต้ มีไม่แบ่งแยกที่แน่ชัดระหว่างครอบครัวเกิดและครอบครัวแต่งงาน เนื่องจากแต่งงานในภาคใต้มักเกี่ยวข้องกับการแลกเปลี่ยนอย่างต่อเนื่องของลูกสาวในครอบครัวกี่ สำหรับคู่สมรส ญาติพี่น้องทั้งหมดได้ในที่สุดกินเลือด คำศัพท์ดราวิเดียนเน้นหลักอายุสัมพัทธ์: ญาติทั้งหมดจัดเรียงตามไม่ว่าจะเก่า หรืออายุน้อยกว่ากันโดยอ้างอิงถึงสร้างบนราบ Gangetic อินโด สมรสจะตีบนอกหมู่บ้าน บางครั้งแม้ภายนอกหมู่บ้าน กลุ่มใหญ่กับคนวรรณะเดียวกันนอกเหนือจากความสัมพันธ์ consanguineal บังคับใด ๆ พื้นที่มาก ธิดาควรไม่จะเป็นหมู่บ้านที่ลูกสาว ของครอบครัว หรือแม้แต่หมู่บ้านเกี่ยวกับการเกิดก่อนหน้านี้ไว้ ในที่สุดภาค มี shunned แลกเปลี่ยนพี่ชายน้องสาวแต่งงาน (สมรสเชื่อมโยงพี่ชายและน้องสาวของครัวเรือนหนึ่งกับน้องสาวและพี่ชายของอีก) เน้นทั้งอยู่หล่อการแต่งงานสุทธิเคยกว้าง สร้างใหม่พันธมิตร ชาวหมู่บ้านหนึ่งอาจมี in-laws ในหลายร้อยหมู่บ้านอื่น ๆในที่สุดของอินเดียเหนือ เจ้าสาวฮินดูไปอยู่กับคนแปลกหน้าในบ้านที่เธอไม่เคยได้เยี่ยมชม มีเธออยู่นั้นถูกแยก และ veiled บุคคลภายนอกที่ต้องการเรียนรู้ให้สอดคล้องกับวิธีการใหม่ ครอบครัวของเธอเกี่ยวกับการเกิดมักจะตั้งอยู่ห่างกันทางภูมิศาสตร์ และความสัมพันธ์ของเธอกับญาติของเธอ consanguineal รับอ่อนภาในอินเดียภาคกลาง รูปแบบอินเดียเหนือพื้นฐานแสดง มีการปรับเปลี่ยนบางอย่าง ตัวอย่าง มัธยประเทศ exogamy วิลเลจเป็นโรงแรม แต่ว่าภายในหมู่บ้านไม่ใช่ ชีวิตสมรสระหว่างวรรณะ fellows ในหมู่บ้านใกล้เคียงเป็นประจำ บางครั้งจัดแลกเปลี่ยนพี่ชายน้องสาวแต่งงาน และธิดามักจะได้สามีเพื่อเชื้อชาติที่ธิดาอื่น ๆ ของลินเนจหรือหมู่บ้านของพวกเขาได้เคยถูกพุธในอินเดียใต้ ในความคมชัดคม ชีวิตสมรสได้ต้อง ระหว่างลูกพี่ลูกน้อง (โดยเฉพาะขนลูกพี่ลูกน้อง คือ ลูกของพี่ชายและน้องสาว) และแม้กระทั่งระหว่างลุง nieces (โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายและลูกสาวของน้องพี่) หลักการเกี่ยวข้องจะให้ผลตอบแทน - ครอบครัวที่บุตรสาวคาดว่าหนึ่งกลับ ถ้าไม่ ใช่ตอน นี้ แล้วในรุ่นต่อไป ผลของการสมรสดังกล่าวจะผูกคนเข้าด้วยกันในกลุ่มญาติเล็ก knit แน่น สาวไปที่บ้านของเธอ in-laws - บ้านของยายหรือของป้า - เธอและมักจะไม่สบายนี่หน้าคุ้นเคยเหล่านี้ สามีอาจจะเธอได้รู้จักชีวิตของเธอว่า เธอจะแต่งงานกับลูกพี่ลูกน้องดีอินเดียใต้มากว่าจะตีบนอกเช่นปิดกินกลุ่มเพื่อน ๆ ไม่เหมาะสมอยู่ระหว่างญาติสนิท หรืออื่น ๆ ปรากฏประโยชน์มากขึ้น อินเดียใต้บางทันสมัย ตัวอย่าง พิจารณาแต่งงานลูกพี่ลูกน้องและหลานสาวลุงแต่ง outmodedกฎสำหรับการแต่งงานใหม่ของแม่หม้ายที่แตกต่างจากกลุ่มหนึ่งไปยังอีก ทั่วไป กลุ่มการจัดอันดับต่ำกว่าให้แม่ม่ายแต่งงานใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากผู้หญิงจะค่อนข้างอ่อน วรรณะ highest-ranking กีดกัน หรือห้ามแต่งงานใหม่ดังกล่าว Brahmans ยังเข้มงวดมากที่สุดเพื่อ nonremarriage ของแม่หม้ายได้ เกือบทุกกลุ่มให้ widowers remarry หลายกลุ่มสนับสนุน widower จะแต่งงานกับน้องสาวของภรรยาผู้ (แต่ไม่มีพี่สาวของเธอ)มุสลิมทั้งภาคเหนือและภาคใต้ การแต่งงานระหว่างลูกพี่ลูกน้องเป็นกำลังใจ ข้ามลูกพี่ลูกน้อง (ลูกของพี่ชายและน้องสาว) และขนานลูกพี่ลูกน้อง (ลูกของพี่น้องสองเพศเดียวกัน) เหนือ เช่นลูกพี่ลูกน้องโตเรียกกัน "พี่ชาย" และ "น้องสาว" แต่พวกเขาอาจแต่งงานกับ แม้เมื่อแต่งงานลูกพี่ลูกน้องไม่เกิดขึ้น คู่สมรสสามารถมักจะติดตามระหว่างลิงค์อื่น ๆ ญาติบางคนชาวอินเดียกลางฝึกการเรียงสับเปลี่ยนที่น่าสนใจของรูปแบบภาคใต้ การ Murias ของ Bastar ในตะวันออกเฉียงใต้มัธยประเทศ ตามที่อธิบายไว้ โดยนักมานุษยวิทยา Verrier Elwin วัยรุ่นอาศัยอยู่ร่วมกันในหอพัก (ghotul), การใช้ชีวิตร่วมกัน และรักกันหลายปีความสุข สุด พ่อจัดแต่งงานของพวกเขา โดยปกติกับข้ามลูกพี่ลูกน้อง และแทนที่ ด้วยความรับผิดชอบอย่างจริงจังของวุฒิสุขโรแมนติกวัยรุ่น ในการสำรวจของเขาว่าบาง 2000, Elwin พบกรณีเฉพาะเจ็ดเจ็ดคู่ ghotul eloping กันและน้อยมากในการหย่า ระหว่าง Muria และ Gond ชาวกลุ่ม การแต่งงานระหว่างญาติเรียกว่า "นำกลับนม ชิ้นของขวัญของผู้หญิงในรุ่นหนึ่งที่ถูกส่งกลับ โดยของขวัญของผู้หญิงในการหาคู่สมบูรณ์แบบของเด็กได้เป็นงานที่ท้าทาย ผู้ใช้เครือข่ายสังคมเพื่อค้นหา brides และบางกลุ่มของสถานะทางสังคม และเศรษฐกิจที่เหมาะสม มากขึ้น ใช้ชาวเมืองจัดแต่งโฆษณาในหนังสือพิมพ์ โฆษณามักจะประกาศศาสนา วรรณะ และ คุณสมบัติด้านการศึกษา ความเครียดความงามเพศหญิงและเพศชาย (และ ใน ยุคร่วมสมัย บางครั้งหญิง) รายได้กำลัง และอาจแย้มสินสอดขนาดในชนบท คู่กับคนแปลกหน้ามักจะจัด โดยไม่มีคู่ที่ประชุมกัน ค่อนข้าง ผู้ปกครองและญาติมาตกลงในนามของคู่ ในเมือง อย่างไรก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เรียนศึกษา มีการแลกเปลี่ยนรูปถ่าย และบางคู่สามารถตอบสนองสถานการณ์หนัก chaperoned เช่นไปหาชากับกลุ่มคน หรือประชุมในห้องนั่งเล่นที่บ้านของสาว กับญาติของเธอยืนโดย ชายหนุ่มอาชีพและครอบครัวอาจได้สอบถามและภาพถ่ายจากตัวแทนของครอบครัวหลายหญิง พวกเขาอาจส่งญาติพบผู้ว่าแล้ว ไปทัวร์เองไปพบกับหญิงสาว และให้ทางเลือกสุดท้าย ในช่วงปี 1990 เพิ่มจำนวนสมรสจัดวิธีเชื่อมโยง brides และบางกลุ่มจากอินเดียนี้กับคู่สมรสของ parentage อยู่ ในยุโรป อเมริกาเหนือ ตะวันออกกลางอินเดียเด็กอินเดียเกือบทั้งหมดจะขึ้นกับความคาดหวังว่า พ่อจะจัดชีวิตสมรสของพวกเขา แต่เพิ่มจำนวนเยาวชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างการวิทยาลัยศึกษา กำลังค้นหาตนเองคู่สมรส ความรักเรียกว่าจะถือว่าเป็นทางเลือกเล็กน้อยชิ้นจะถูกจัดว่า วัยรุ่นบางคนมั่นใจพ่อ "จัด" การสมรสกับคน ด้วยที่พวกเขาได้ตกหลุมรัก กระบวนการนี้ได้นานเป็นไปได้ สำหรับเชื้อสายอินเดียใต้ และมุสลิมที่ต้องการแต่งงานกับญาติเฉพาะประเภทสมรสที่เหมาะสม ในชนชั้นสูง รักกึ่งจัดเหล่านี้ว่าเกิดขึ้นระหว่างหนุ่มสาวคนที่มาจากวรรณะของอันดับต่างกันเล็กน้อยแต่ที่เป็น educationally หรือเท่ากับมืออาชีพ ถ้ามีความแตกต่างมากมายจะเอาชนะ เช่นเป็นกรณีว่าความรักระหว่างฮินดูและมุสลิม หรือระหว่างฮินดูวรรณะแตกต่างกันมากสถานะ พ่อแม่มักคบหามากน้อย และสามารถทำให้หยุดชะงักครอบครัวอย่างจริงจังมาก อินเดียโดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาคเหนือ แต่งงานสร้างต่อต้านโครงสร้างระหว่างกลุ่มญาติของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว - เจ้าสาว-givers takers-เจ้าสาว ความสัมพันธ์นี้ เจ้าสาว givers มี c

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในอินเดียมีมากขึ้น เหตุการณ์ในครอบครัวมากกว่างานแต่งงานอย่างมาก evoking ทุกภาระหน้าที่ทางสังคมเป็นไปได้เครือญาติพันธบัตร , มูลค่า , แบบแสดงอารมณ์ความรู้สึกและทรัพยากรทางเศรษฐกิจ ในการจัดและดำเนินงานของงานแต่งงาน , เข้าระบบที่ดีที่สุดที่แสดงตัวเองในสังคมอินเดีย แต่งงาน

ถือว่าเป็นแทบทุกคน ในอินเดีย สำหรับแต่ละบุคคลการแต่งงานเป็นลุ่มน้ำที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต การเปลี่ยนแปลงที่จะโตเป็นผู้ใหญ่ โดยทั่วไป การเปลี่ยนแปลง เหมือนทุกอย่างอื่นในอินเดีย ขึ้นอยู่กับบุคคล แต่เล็ก ๆน้อย ๆเมื่อคิดแทนเกิดขึ้นเป็นผลของความพยายามของหลายๆ คน แม้ในขณะที่หนึ่งคือเกิดในครอบครัวโดยเฉพาะ โดยไม่มีการออกกำลังกายใด ๆทางเลือกส่วนบุคคล ดังนั้นเป็นหนึ่งให้คู่สมรสไม่มีรสนิยมส่วนตัวที่เกี่ยวข้องการจัดแต่งงานคือความรับผิดชอบที่สำคัญสำหรับพ่อแม่และญาติพี่น้องของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวครับ พันธมิตรการแต่งงานครอบคลุมบางส่วนแจกจ่ายทรัพย์สมบัติ ตลอดจนอาคารและโครงสร้าง realignments สังคม และ แน่นอน ผลในชีววิทยาการสืบพันธุ์ของครอบครัว

พ่อแม่บางคนเริ่มต้นการจัดการแต่งงานในวันเกิดของเด็ก แต่ส่วนใหญ่รอจนกว่าภายหลัง ในอดีตอายุของการแต่งงานที่ค่อนข้างเล็กและในกลุ่มเล็ก ๆ น้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในราชสถาน , เด็กอายุต่ำกว่าห้ายังคงปึกแผ่นในการแต่งงาน ในชุมชนชนบท ) การแต่งงานสำหรับผู้หญิงแบบถูกกฎ ในปลายศตวรรษที่ยี่สิบ อายุของการแต่งงานที่เพิ่มขึ้นในหมู่บ้านเกือบถึงระดับที่ได้รับในเมืองกฎหมายการแต่งงาน mandating อายุขั้นต่ำได้ผ่านในรูปแบบต่างๆกว่าทศวรรษที่ผ่านมา แต่กฎหมายดังกล่าวจะมีผลเพียงเล็กน้อยต่อการปฏิบัติงานจริง

เป็นหลัก อินเดีย แบ่งออกเป็น 2 ภาคใหญ่เกี่ยวกับฮินดูการแต่งงานและเครือญาติ การปฏิบัติ เหนือ และใต้ นอกจากนี้ กลุ่มชาติพันธุ์และชนเผ่าต่างๆของทางภาคกลาง , ภูเขา ,