Doing the Right Thing is Never Wron

Doing the Right Thing is Never Wrong

Standing at the Peruvian Airlines information counter at Lima airport, I couldn’t quite believe how I had come to find myself in this predicament. I’d checked in for my flight on time, a full two hours before the scheduled departure to Ecuador, and I’d certainly made it to the departure lounge on time. I’d given my full attention to all the announcements and updates about how my flight was delayed; how it would be leaving at eight o’clock, then nine o’clock and finally ten-thirty – only to somehow, and to this day I still cannot fathom how, miss it. So now I had to get my ticket re-issued for Saturday’s flight and spend another night in Lima. People who know Lima will appreciate that the situation contained very few positives. However, I was not alone in my misery because a Mexican girl, also bound for Ecuador, had contrived to make the same mistake, and she too was faced with an extended stay in the Peruvian capital.

We shared a taxi back into the city and found a couple of rooms in a cheap hotel. My new friend – an archaeology student – then recommended a trip to the National Museum, so we spent the afternoon inspecting, as far as I remember, a seemingly infinite collection of badly-lit Inca pottery. When the museum closed, we walked along the cliff-top path overlooking a rather murky Pacific Ocean, and enjoyed a seafood feast in the fading evening light. Dining with a native Spanish speaker conveniently removed the usual barriers posed by monolingual menus and opened up a range of culinary possibilities I had never previously experienced. In fact, the evening was delightful until the point at which my companion – and I must admit I can no longer recall her name – realized that her passport was missing.

We immediately called the Mexican Embassy, who advised that a police report would be required before they could issue a replacement. The worst news, however, was that nothing at all could be done until Monday, and it would then take a further two days to issue a new travel document. My friend would have to re-arrange her flight, and spend another six days in Peru. And her immediate problem was that she only had $20 and no means of finding any more until she reached her friends in Ecuador.

I had to leave the next morning, making my second attempt to fly north, but although I was travelling on quite a tight budget, I couldn’t leave a young lady to survive for a week on $20, so I gave her $100 and we arranged to meet at the British Council Library in Quito, Ecuador, at noon, eight days later. This was in the days before electronic communications changed the world to the extent that we are no longer ever out of touch, so I was well aware that I might never see my $100 again, and that there could be any number of innocent reasons why this might turn out to be the case. Nevertheless, as I boarded my flight I did at least feel the satisfaction of having done what I knew to be the right thing.

Eight days later, I my taxi drew up outside the British Council Library in Quito. Rather weakly, I dragged myself from my seat and, with some difficulty, entered the building. I’d been in two minds whether or not to even attempt the journey after a sleepless night where I’d alternated between uncomfortably hot and freezing cold, and breathing was a constant struggle. Curiosity, more than any firm belief that my friend – a stranger after all – would actually be there, had been the motivation, but she was there, waiting for me, with my $100 in crisp new twenty dollar bills. Furthermore, seeing my pressing need for medical assistance, she was able to ensure that I had access to food and drugs and that I would not be alone for the three days it took to make some kind of recovery.

If I had ever doubted that lending the money to a traveller in need was a good idea, I would have been wrong. If it is possible to spare the money, or the time, or whatever sacrifice is necessary, then offering help is the only course of action. When we travel, it is sometimes necessary to place our hopes in the hands of random strangers. The corollary – that sometimes random strangers will place their trust in us – is equally true. We may not always be rewarded for our actions in such a timely manner as I was in Ecuador, but we may always travel optimistically with the knowledge that to do the right thing is never wrong.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำสิ่งขวาไม่ไม่ถูกต้องยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ข้อมูลสายการบินเปรูที่ลิมา ผมไม่ค่อนข้างเชื่อว่าฉันได้มาค้นหาตัวเองในสภาพนี้ ฉันมีเช็คอินสำหรับเที่ยวบินของฉันเวลา สองชั่วโมงเต็มก่อนออกเดินทางเวลาไปเอกวาดอร์ และฉันแน่นอนได้ทำการโดยสารขาออกเวลา ฉันได้รับความสนใจของฉันเต็มไปประกาศทั้งหมดและการปรับปรุงเกี่ยวกับวิธีฉันเที่ยวบินล่าช้า ว่ามันจะออกจากที่แปด โมง แล้วเก้าโมง และในที่สุดสิบสาม สิบเฉพาะคลาดอย่างใด และวันนี้ฉันยังไม่เข้าใจวิธี มัน ตอนนี้ ผมมีบัตรของฉันออกใหม่สำหรับเที่ยวบินของวันเสาร์ และใช้คืนอื่นในลิมา คนที่รู้ม่าจะชื่นชมว่า สถานการณ์ที่มีอยู่ทำงานผิดพลาดน้อยมาก อย่างไรก็ตาม ไม่มีคนเดียวในความทุกข์ยากของฉัน เพราะสาวเม็กซิกัน ถูกผูกไว้ในเอกวาดอร์ ได้ชื่นชมไปทำความผิดเดียวกัน และเธอเกินไปได้ประสบกับการพักผ่อนในเมืองหลวงเปรูเราร่วมกันแท็กซี่กลับเข้าไปในเมือง และพบคู่ของห้องพักราคาประหยัด เพื่อนใหม่ของฉัน –เป็นนักโบราณคดี – แนะนำการเดินทางให้พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ แล้วดังนั้นเราใช้เวลาช่วงบ่ายตรวจสอบ เท่าที่ผมจำได้ว่า คอลเลกชันอนันต์ดูเหมือนเครื่องปั้นดินเผาอินคาแสงไม่ดี เมื่อพิพิธภัณฑ์ปิด เราเดินตามเส้นทางด้านบนหน้าผาสามารถมองเห็นมหาสมุทรแปซิฟิกค่อนข้างขุ่น และความสุขเลี้ยงอาหารทะเลแสงเย็นค่อย ๆ อาหารสเปนเจ้าเชิญเอาอุปสรรคปกติโดยเมนู monolingual และเปิดช่วงของฉันก่อนหน้านี้ไม่เคยมีประสบการณ์ไปทำอาหาร ในความเป็นจริง เย็นได้สวยงามจนถึงจุดที่สหายของฉัน – และต้องยอมรับว่า ฉันไม่สามารถจำชื่อของเธอ – รู้ว่า หนังสือของเธอที่หายไปเราเรียกว่าเม็กซิกันสถานทูต ที่ควรว่า รายงานตำรวจจะต้องก่อนที่พวกเขาสามารถออกแทน ได้ทันที ข่าวเลวร้ายที่สุด อย่างไรก็ตาม ไม่ว่า อะไรที่สามารถทำได้จนถึงวันจันทร์ และมันจะใช้เวลาสองวันเพิ่มเติมเพื่อออกเอกสารเดินทางใหม่แล้ว เพื่อนของฉันจะต้องจัดเรียงใหม่บินของเธอ และใช้เวลาอีกหกวันในเปรู และมีปัญหาของเธอทันทีที่เธอมีแค่ $20 และไม่มีวิธีการค้นหาเพิ่มเติมใด ๆ จนเธอถึงเพื่อนของเธอในประเทศเอกวาดอร์ผมไปตอนเช้าถัดไป ทำให้ความพยายามของฉันที่สองบินเหนือ แต่ถึงแม้ว่าฉันได้เดินทางกับงบประมาณค่อนข้างแน่น ไม่ฝากหญิงสาวเพื่อความอยู่รอดสำหรับสัปดาห์ $ 20 ดังนั้นฉันให้เธอ 100 $ และเราจัดถึงที่ห้องสมุดสภาอังกฤษในกีโต เอกวาดอร์ เที่ยง แปดวันต่อมา นี้อยู่ในวันก่อนสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์เปลี่ยนโลกเท่าที่เราจะไม่เคยสัมผัส มาก่อนเพื่อให้ผมตระหนักว่า อาจไม่เคยเห็นของฉัน 100 $ อีกครั้ง และอาจมีหลายเหตุผลบริสุทธิ์เหตุนี้อาจเปิดออกให้ กรณี อย่างไรก็ตาม เป็นฉันโดยสารเที่ยวบินของฉัน ไม่น้อยรู้สึกพึงพอใจในการทำสิ่งที่ผมรู้เป็น สิ่งเหมาะสมแปดวันต่อมา แท็กซี่ของฉันวาดไว้ค่านอกรีสภาอังกฤษในกีโต เป็น weakly ฉันลากตัวเองจากที่นั่งของฉัน แล้ว ด้วยความยากลำบากบาง ป้อนอาคาร ผมเคยเสียดายแม้จะพยายามเดินทางหลังจากคืนสลีพเลสการ์ที่ฉันมีสลับระหว่างร้อน และเย็นช่ำ uncomfortably เย็น และหายใจได้ต่อสู้คงหรือไม่ อยากรู้ มากกว่าความเชื่อใด ๆ ของบริษัทที่เพื่อนของฉันทั้งหลัง stranger – จริงจะมี ได้รับแรงจูงใจ แต่เธอไม่มี รอฉัน ของฉัน $ 100 ในกรอบใหม่ยี่สิบดอลลาร์ นอกจากนี้ เห็นกดของฉันต้องการความช่วยเหลือทางการแพทย์ เธอต้องการให้แน่ใจว่า มีการเข้าถึงอาหารและยา และฉันจะไม่คนเดียว 3 วันใช้ทำบางชนิดของกู้คืนถ้าฉันเคยมี doubted ที่ให้ยืมเงินเพื่อผู้เดินทางต้องมีความคิดที่ดี ฉันจะได้รับไม่ถูกต้อง ถ้าไปอะไหล่เงิน หรือเวลา หรือบูชาสิ่งจำเป็น แล้ว นำเสนอวิธีใช้เป็นหลักสูตรเฉพาะของการดำเนินการ เมื่อเราเดินทาง บางครั้งจำเป็นต้องทำความหวังของเราในมือของคนแปลกหน้าแบบสุ่ม Corollary-คนแปลกหน้าแบบสุ่มบางครั้งจะทำความน่าเชื่อถือของพวกเขา – เราเป็นพอ เราอาจไม่เสมอได้รับรางวัลสำหรับการกระทำของเราดังกล่าวได้อย่างทันท่วงที ตามผมในเอกวาดอร์ แต่เราอาจจะเดินทางลงในแง่ดี มีความรู้ว่า จะทำสิ่งที่ถูกไม่ผิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำสิ่งที่ถูกต้องไม่เคยผิด

ยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์สายการบินเปรูข้อมูลที่สนามบิน ผมค่อนข้างไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมได้พบตัวเองในสถานการณ์นี้ ฉันจะตรวจสอบในสำหรับเที่ยวบินในเวลาเต็มสองชั่วโมงก่อนที่จะกำหนดออกเดินทางสู่ เอกวาดอร์ และแน่นอนฉันต้องการทำมันในเลานจ์ที่ออกเดินทางในเวลาฉันได้รับความสนใจของฉันเต็มไปทั้งหมดประกาศและการปรับปรุงเกี่ยวกับเที่ยวบินล่าช้า ; วิธีการที่มันจะออกตอนแปดโมงเก้าโมงสิบแล้วและสุดท้าย 30 –แต่อย่างใด และถึงวันนี้ผมยังไม่สามารถหยั่งรู้ได้ว่า คุณ มัน ดังนั้นตอนนี้ฉันได้รับตั๋วของฉันจะออกสำหรับเที่ยวบินของวันเสาร์ และใช้เวลาอีกคืนในลิมา .คนที่รู้จัก ลิม่า จะชื่นชมว่าสถานการณ์ที่มีอยู่น้อยมากแจ้ง อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้อยู่คนเดียวในความทุกข์ของผม เพราะสาวเม็กซิกัน , ผูกพันสำหรับเอกวาดอร์ ได้ประดิษฐ์ ทำผิด และเขาก็ต้องเผชิญกับการขยายอยู่ในเมืองหลวงเปรู

เราใช้แท็กซี่ร่วมกันกลับเข้ามาในเมืองและได้พบคู่ของห้องพักในโรงแรมราคาถูกเพื่อนใหม่–เป็นนักเรียนโบราณคดี–แล้วแนะนำการเดินทางไปพิพิธภัณฑ์สถานแห่งชาติ เราใช้เวลาช่วงบ่ายตรวจสอบ เท่าที่ผมจำได้ ที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดของคอลเลกชันมากๆจ้า เครื่องปั้นดินเผา อินคา ตอนพิพิธภัณฑ์ปิด เราเดินเลียบหน้าผาเส้นทางค่อนข้างมืด มองเห็นมหาสมุทร แปซิฟิก และเพลิดเพลินกับอาหารทะเลงานฉลองเลือนแสงเย็นการรับประทานอาหารกับเจ้าของภาษาสเปนสะดวกออกปกติอุปสรรคที่เกิดจากใช้และเปิดเมนูอาหารหลากหลาย ความเป็นไปได้ ผมไม่เคยเคยมีประสบการณ์ ในความเป็นจริง ตอนเย็นก็รื่นรมย์จนถึงจุดที่–เพื่อนของฉันและฉันต้องยอมรับฉันไม่สามารถจำชื่อของเธอและตระหนักว่าพาสปอร์ตหาย

เราเลยโทรหาสถานทูตเม็กซิกัน ใครทราบว่าตำรวจจะต้องก่อนที่จะออกแทน ข่าวที่แย่ที่สุด แต่ก็ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้จนกว่าจะถึงวันจันทร์ และมันก็ใช้เวลาอีกสองวันจะออกเอกสารเดินทางใหม่ เพื่อนของฉันจะต้องเป็นจัดเที่ยวบินของเธอ และใช้เวลาอีก 6 วันในเปรูและปัญหาของเธอทันทีว่า เธอมี 20 เหรียญ และไม่มีวิธีการค้นหาเพิ่มเติมใด ๆ จนกระทั่งไปถึงเพื่อนในเอกวาดอร์ .

ฉันต้องจากไปในเช้าวันรุ่งขึ้น ทำให้พยายามที่สองของฉันที่จะบินเหนือ แต่ถึงแม้ว่าผมจะเดินทางในงบประมาณแน่นมาก ผมก็ไม่สามารถปล่อยให้หญิงสาวจะอยู่รอด สำหรับสัปดาห์ที่ $ 20ดังนั้น ผมจึงให้ $ 100 และเรานัดเจอกันที่สภาอังกฤษห้องสมุดในกีโต , เอกวาดอร์ ตอนเที่ยง แปดวันต่อมา นี้อยู่ในวัน ก่อนการสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์เปลี่ยนโลกในขอบเขตที่เราไม่เคยได้สัมผัส ดังนั้นผมรู้ดี ว่าผมจะไม่มีวันได้เห็นฉัน $ 100 อีก