For much of the post-World War II e

For much of the post-World War II era, when the financial press focused on Argentina,
it was to highlight bouts of very high inflation and failed stabilization efforts.
Hyperinflation was rampant in the 1970s and 1980s, and prices increased by more
than 1,000 percent in both 1989 and 1990.
In 1991, to tame its tendency to finance public spending by printing pesos,
Argentina introduced convertibility of its peso into dollars at a fixed one-to-one
exchange rate. To control the issuance of money, the Argentines abandoned their
central bank-based monetary regime, which they felt lacked credibility, and established
a currency board. Under this arrangement, currency could be issued only if
the currency board had an equivalent amount of dollars.
The fixed exchange rate and the currency board were designed to ensure that
Argentina would have a low inflation rate, one similar to that in the United States.
At first, this program appeared to work: By 1995, prices were rising at less than two
percent per year.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในยุคสงครามโลกหลัง เมื่อกดเงินเน้นในอาร์เจนตินา มากมันจะเน้นใหญ่ทางธุรกิจของอัตราเงินเฟ้อที่สูงมาก และล้มเหลวในความพยายามของเสถียรภาพภาวะเงินเฟ้อยิ่งยวดอาละวาดในปี 1970 และทศวรรษ 1980 และราคาที่เพิ่มขึ้นมากขึ้นกว่า 1000 เปอร์เซ็นต์ในปี 1989 และ 1990ในปีพ.ศ. 2534 การอุตริแนวโน้มของการเงินการใช้จ่ายสาธารณะ โดย pesos พิมพ์อาร์เจนตินานำ convertibility ของเปโซเป็นดอลลาร์ที่คงแบบหนึ่งต่อหนึ่งอัตราแลกเปลี่ยน การควบคุมการออกเงิน Argentines การแข่งขันของพวกเขาโดยธนาคารกลางเงินระบอบ ซึ่งพวกเขารู้สึกขาดความน่าเชื่อถือ และก่อตั้งกระดานสกุลเงิน ภายใต้การจัดการนี้ สกุลเงินสามารถออกเมื่อคณะกรรมการสกุลเงินเทียบเท่าเงินดอลลาร์ได้คณะกรรมการสกุลเงินและอัตราแลกเปลี่ยนคงถูกออกแบบมาเพื่อให้แน่ใจว่าอาร์เจนติน่าจะมีอัตราเงินเฟ้อต่ำ หนึ่งคล้ายกับที่สหรัฐอเมริกาตอนแรก โปรแกรมนี้ปรากฏในการ ทำงาน: โดย 1995 ราคาเพิ่มขึ้นที่น้อยกว่า 2เปอร์เซ็นต์ต่อปี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับมากของยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อกดการเงินที่มุ่งเน้นอาร์เจนตินา
มันก็จะเน้นอุบาทว์ของอัตราเงินเฟ้อที่สูงมากและล้มเหลวในความพยายามรักษาเสถียรภาพ.
Hyperinflation เป็นอาละวาดในปี 1970 และ 1980 และราคาเพิ่มขึ้น
ร้อยละมากกว่า 1,000 ทั้งในปี 1989 และปี 1990
ในปี 1991 ที่จะเชื่องแนวโน้มที่จะเป็นเงินทุนใช้จ่ายของประชาชนโดยการพิมพ์เปโซ
อาร์เจนตินาแนะนำเปลี่ยนแปลงของเงินเปโซของตนเป็นดอลลาร์ที่ได้รับการแก้ไขอย่างใดอย่างหนึ่งต่อหนึ่ง
อัตราแลกเปลี่ยน ในการควบคุมการออกของเงินของพวกเขาที่ถูกทิ้งร้าง Argentines
ธนาคารกลางตามระบอบการปกครองทางการเงินที่พวกเขารู้สึกว่าขาดความน่าเชื่อถือและเป็นที่ยอมรับ
ของคณะกรรมการสกุลเงิน ภายใต้ข้อตกลงนี้สกุลเงินอาจจะออกเฉพาะในกรณีที่
คณะกรรมการสกุลเงินที่มีจำนวนเทียบเท่าดอลลาร์.
อัตราแลกเปลี่ยนคงที่และคณะกรรมการสกุลเงินที่ได้รับการออกแบบเพื่อให้แน่ใจว่า
อาร์เจนตินาจะมีอัตราเงินเฟ้อต่ำหนึ่งคล้ายกับว่าในประเทศสหรัฐอเมริกา
ตอนแรกโปรแกรมนี้ปรากฏตัวในการทำงาน: โดยปี 1995 ราคาถูกเพิ่มขึ้นในเวลาน้อยกว่าสอง
ร้อยละต่อปี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สำหรับมากของหลังยุคสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อกดปุ่มทางการเงินที่มุ่งเน้นอาร์เจนตินา ,
มันเน้น bouts ของอัตราเงินเฟ้อสูงมาก และพยายามรักษาเสถียรภาพล้มเหลว .
พวกเขาถูก rampant ใน 1970 และ 1980 และราคาเพิ่มขึ้นอีกกว่า 1 , 000 เปอร์เซ็นต์ทั้ง

ใน 1989 และ 1990 1991 , เชื่อง แนวโน้มการเงินใช้จ่ายภาครัฐโดยการพิมพ์หญิง
อาร์เจนตินานำรูปของเปโซเป็นดอลลาร์ที่คงที่แบบหนึ่งต่อหนึ่ง
อัตราแลกเปลี่ยน ควบคุมการออกของเงิน , argentines ทิ้งธนาคารของพวกเขา
กลางการเงินตามระบอบการปกครอง ซึ่งเขารู้สึกขาดความน่าเชื่อถือและก่อตั้ง
เงินบอร์ด ภายใต้ข้อตกลงนี้ สกุลเงินอาจจะออกก็ต่อเมื่อ
สกุลเงินบอร์ดมีเทียบเท่า
ดอลลาร์อัตราแลกเปลี่ยนคงที่ และสกุลเงินที่กระดานถูกออกแบบมาเพื่อให้แน่ใจว่าอาร์เจนตินาจะได้
อัตราเงินเฟ้อต่ำ หนึ่ง คล้ายกับว่าในสหรัฐอเมริกา .
ตอนแรกโปรแกรมนี้ปรากฏงาน : 1995 ราคาเพิ่มขึ้นที่น้อยกว่า 2
% ต่อปี