When I was in the year 2 vocational

When I was in the year 2 vocational normal is the van to go to school every day and slept on the bus every day. But there is one day sleep until the end of signs to down. But not yourself awake until the car down. We wake up with a nervous, take something wrong and get out of the seat to pay a fee. When stepping out is felt myself down to ride on the sidewalk. Perk it up is that people look full. With a shy, we get up and walk in the other van and like nothing happened. That day was the most embarrassing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อฉันถูกในปีที่ 2 อาชีวศึกษาปกติรถตู้ที่จะไปโรงเรียนทุกวันและนอนบนรถบัสทุกวัน แต่มีการนอนหลับวันหนึ่งจนกว่าจะสิ้นสุดของป้ายบอกทางไปลง แต่ไม่ว่าตัวเองตื่นขึ้นมาจนกระทั่งรถลง เราตื่นขึ้นมาด้วยประสาทใช้บางอย่างผิดปกติและได้รับการออกจากที่นั่งที่ต้องจ่ายค่า เมื่อก้าวออกเป็นความรู้สึกตัวเองลงไปนั่งบนทางเท้า เงยขึ้นคือการที่คนมองเต็มกับขี้อายที่เราได้รับขึ้นและเดินอยู่ในรถตู้อื่น ๆ และชอบไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนั้นเป็นที่น่าอับอายที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อในปี 2 อาชีพ ปกติเป็นรถตู้จะไปโรงเรียนทุกวัน และนอนบนรถทุกวัน แต่ยังมีปหนึ่งวันจนสิ้นสุดของสัญญาณลง แต่ไม่ตัวเองตื่นจนรถลง เราตื่นขึ้นมายังประสาท ทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง และรับชำระค่าบริการออกจากนั่ง เมื่อออกไปข้างนอกจะรู้สึกว่าตัวเอง ลงไปนั่งบนสารพัด เงยขึ้นอยู่ว่า คนมองเต็ม ด้วยความอาย เราลุกขึ้น มาเดินรถอื่น ๆ และ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันนั้นอายที่สุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมอยู่ในปีที่ 2 ระดับปวช.มีรถตู้ที่ไปโรงเรียนทุกวันและนอนอยู่บนรถโดยสารทุกวัน แต่มีอยู่วันหนึ่งนอนจนกว่าจะถึงปลายของป้ายบอกทางไปยังลง แต่ไม่ใช่ตัวคุณเองตื่นขึ้นจนกว่ารถที่ลงไป เราตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยประหม่าที่ต้องใช้เวลาบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้องและออกไปจากที่นั่งที่ต้องชำระค่าธรรมเนียม เมื่อก้าวเท้าออกไปจะรู้สึกว่าตัวเองลงไปในการเดินทางไปบนทางเท้า เสือกมันขึ้นอยู่ที่คนดูแบบเต็มพร้อมด้วยไม่ชอบที่เราได้และเดินไปในรถตู้อื่นๆและเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น วันที่ที่มากที่สุดทำให้ผมอาย