Yun Che walked to Cang Yue’s front.

Yun Che walked to Cang Yue’s front. Without minding Qin Wushang and the other two people on the side, he reached out his hand, gently wiped away the teardrops on her face and said with an aching heart: “Sorry, Senior sister, I have worried you.”

The voice belonging to Yun Che was like the most gentle of wind and reverberated within Cang Yue’s ears. She had thought she would never hear his voice ever again in her entire life. She grasped Yun Che’s hand. Her tears from joy and surprise could not stop as she said while weeping: “I… I had thought… had thought… never again… never again….”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Che ยันเดินหน้าคาง Yue โดยไม่รังเกียจฉิน Wushang และคนอื่นสองด้าน เขาเอื้อมมือของเขา ค่อย ๆ เช็ดจาก teardrops ที่หน้าของเธอ และกล่าวว่า ด้วยใจปวด: "ขออภัย อาวุโส น้องสาวมีคำแนะนำคุณ"เสียงของ Che ยุนเป็นเหมือนอ่อนโยนของลมมากที่สุด และ reverberated ภายในหูคาง Yue เธอก็คิดว่า เธอจะไม่เคยได้ยินเสียงของเขาอีกในชีวิตของเธอทั้งหมด เธอคว้ามือยุน Che น้ำตาจากความสุขและความประหลาดใจของเธอไม่สามารถหยุดเธอกล่าวขณะร้องไห้: "ฉัน. ... ฉันมีความคิด...มีความคิด...ไม่เคยอีกครั้ง...ไม่เคยอีกครั้ง... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Yun เจ๊เดินไปด้านหน้า Cang ยู โดยไม่รังเกียจฉิน Wushang และอีกสองคนที่อยู่บนด้านข้างเขาไปถึงมือของเขาออกเบา ๆ เช็ดหยาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและพูดด้วยหัวใจที่น่าปวดหัว: "ขอโทษน้องสาวอาวุโสผมได้กังวลคุณ." เสียงที่อยู่ใน Yun เจ๊เป็นเหมือนอ่อนโยนที่สุดของลมและสะท้อนภายในหู Cang ยู เธอเคยคิดว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงของเขาที่เคยอีกครั้งในชีวิตของเธอ เธอคว้ามือ Yun เจ๊ น้ำตาของเธอจากความสุขและความประหลาดใจที่ไม่สามารถหยุดขณะที่เธอกล่าวว่าในขณะที่ร้องไห้: "ฉัน ... ฉันเคยคิดว่า ... เคยคิดว่า ... ไม่เคยอีกครั้ง ... ไม่เคยอีกครั้ง ... ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุนเชเดินไปเป็นฉางเยว่ด้านหน้า โดยไม่สนใจฉิน wushang และอีกสองคนข้าง เขาถึงออกมือของเขา ค่อยๆ เช็ดไปหยดน้ำตาบนใบหน้าของเธอและกล่าวว่า " ขอโทษด้วยหัวใจที่เจ็บปวด รุ่นพี่พี่ ผมเป็นห่วงคุณ "เสียงของยุนเชก็ชอบมากที่สุดอ่อนโยนของสายลมและ reverberated ภายในหูของ Cang Yue เธอเคยคิดว่าเธอจะไม่ได้ยินเสียงของเขาอีกเลยในชีวิตของเธอทั้งหมด เธอคว้ามือยุนเช . น้ำตาจากความสุขและความประหลาดใจไม่อาจหยุดเมื่อเธอพูดขณะร้องไห้ " ฉัน . . . ฉันคิด . . . คิด . . . . . . . ไม่อีกแล้ว . . . ไม่มีอีกแล้ว . . . . . . . "