Nutrient-use efficiency (NUE) is an

Nutrient-use efficiency (NUE) is an important ecological measure as it integrates a
variety of physiological processes in how nutrients taken up by plants are generally used for
the production of biomass. There are various definitions of NUE, but it is always an
estimate of the productivity per unit nutrient uptake or loss, at least as normally measured
in perennials (Vitousek, 1982; Aerts and Chapin, 2000; Sterner and Elser, 2002).
The methods used to measure productivity or nutrient uptake or loss, or both, can
however result in very different NUE estimates (Harrington et al., 2001; Hiremath and
Ewel, 2001), so it is difficult to compare NUE ratios from different studies and locations.
Litter fall, for instance, is often used as a proxy measure of net primary production (Chapin
et al., 2002), being relatively easy to measure. For most forests, however, litter fall is a
variable and often modest proportion of the carbon fixed by trees (Whittaker and Marks,
1975; Jordan, 1983). This fact is also true for mangroves, although little comparative data
exists (Clough et al., 1997a). There are few estimates of nutrient-use efficiency in tropical
mangrove forests (Feller et al., 2003; Lovelock and Feller, 2003; Lovelock et al., 2004).
This is despite the fact that a number of studies have suggested that mangrove ecosystems
are highly efficient at conserving nutrients in oligotrophic waters (Twilley et al., 1992;
Alongi, 1996). Whether or not mangrove trees vary greatly in their nutrient requirements
among species and habitats, and whether these changes affect efficiency of nutrient use is
not well known (Clough, 1992).
In this paper, which is the third of a series on nutrient dynamics of arid-zone mangroves
(Alongi et al., 2000, 2003), we use the earlier published data and new leaf and litter fall data
to estimate nutrient-use efficiency for whole-stands of the mangroves Rhizophora stylosa
Griff. and Avicennia marina (Forsk.) Vierh. Mangroves along the northern coastline of
Western Australia increase in species richness and diversity from the arid subtropics (with
small tides) on the southern section of the coastline up to the tropical, humid Kimberley
coast, which has a tidal range >11 m (Fig. 1). These changes in forest diversity and
structure have been delineated by Semeniuk (1993) into nine biogeographical regions
(Fig. 1). Several findings indicate that all of the mangroves along this coast are living in a
stressful, nutrient-poor environment: (1) a greater proportion of forest biomass is vested in
roots and a large proportion of trees are multi-stemmed (Clough et al., 1997a,b), (2) the
canopy is subjected to physiological stress due to very high solar isolation (Cheesman
et al., 1997), (3) rates of soil microbial activity are low, equating to only 3–7% of forest
production (Alongi et al., 2000) and (4) most elements are stored in dead roots (Alongi
et al., 2003). However, despite these stressful conditions, these forests exhibit high rates of
photosynthesis (Cheesman et al., 1997) and net canopy primary production (Alongi et al.,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประสิทธิภาพการใช้อาหาร (เหนือ) เป็นวัดมีระบบนิเวศที่สำคัญมันทำงานร่วมกับความหลากหลายของกระบวนการสรีรวิทยาในการสารอาหารที่ใช้ไป โดยพืชโดยทั่วไปใช้สำหรับการผลิตชีวมวล มีคำนิยามต่าง ๆ ของเหนือ แต่ก็เสมอตัวประมาณการผลผลิตต่อหน่วยธาตุอาหารดูดซับหรือสูญหาย วัดน้อยเป็นปกติใน perennials (Vitousek, 1982 Aerts และ Chapin, 2000 Sterner และ Elser, 2002)วิธีที่ใช้ในการวัดประสิทธิภาพ หรือดูดซับธาตุอาหาร หรือสูญหาย หรือ ทั้งสามารถอย่างไรก็ตาม ประเมินผลในเหนือแตกต่างกันมาก (แฮริงตันและ al., 2001 Hiremath และEwel, 2001) ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเปรียบเทียบอัตราส่วนเหนือจากการศึกษาต่าง ๆ และสถานฤดูใบไม้ร่วงแคร่ เช่น มักใช้เป็นการพร็อกซีวัดสุทธิหลักผลิต (Chapinและ al., 2002), การวัดง่าย ในป่าใหญ่ อย่างไร ตกแคร่เป็นตัวแปรและสัดส่วนมักจะเจียมเนื้อเจียมตัวของคาร์บอนคงที่ ด้วยต้นไม้ (Whittaker และเครื่องหมาย1975 Jordan, 1983) ข้อเท็จจริงนี้เป็นจริงสำหรับโกรฟส์ แม้ว่าข้อมูลเปรียบเทียบเล็กน้อย(คลัฟ et al., 1997a) แล้ว มีประมาณน้อยประสิทธิภาพการใช้อาหารในเขตร้อนป่าชายเลน (Feller et al., 2003 Lovelock และ Feller, 2003 Lovelock et al., 2004)แม้ว่า จำนวนของการศึกษาได้แนะนำว่า ป่าชายเลนเป็นระบบนิเวศประสิทธิภาพที่ประหยัดจากสารอาหารในน้ำ oligotrophic (Twilley et al., 1992Alongi, 1996) หรือไม่ต้นไม้ป่าชายเลนแตกต่างกันมากในความต้องการธาตุอาหารของพวกเขาพันธุ์และอยู่อาศัย และว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพการใช้ธาตุอาหารไม่รู้จัก (คลัฟ 1992)ในเอกสารนี้ ซึ่งเป็นที่สามของชุดในเขตแห้งแล้งโกรฟส์แปลงธาตุอาหารข้อมูลลดลง (Alongi et al., 2000, 2003), เราใช้ข้อมูลที่ประกาศแล้วก่อนหน้านี้ และกลับ และทิ้งการประเมินประสิทธิภาพการใช้ธาตุอาหารสำหรับทั้งหมดที่มาของ stylosa โกงกางใบโกรฟส์Griff และมารี Avicennia (Forsk) Vierh โกรฟส์ตามแนวชายฝั่งเหนือเพิ่มชนิดความรุ่มรวยและความหลากหลายจากระดับแล้ง(ออสเตรเลียตะวันตกกระแสน้ำขนาดเล็ก) ส่วนภาคใต้ชายฝั่งจนถึงเขตร้อน ชื้นคิมเบอร์ลีย์ฝั่ง ซึ่งมีช่วงบ่า > 11 m (Fig. 1) การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในป่าความหลากหลายทางชีวภาพ และโครงสร้างมีการ delineated โดย Semeniuk (1993) ใน 9 ภูมิภาค biogeographical(Fig. 1) ผลการวิจัยต่าง ๆ บ่งชี้ว่า ย่างไปฝั่งนี้ทั้งหมดอาศัยอยู่ในตัวสภาพแวดล้อมที่เครียด อาหารคนจน: (1) สัดส่วนที่มากขึ้นของชีวมวลป่าไม้เป็น vested ในรากและสัดส่วนขนาดใหญ่ของต้นไม้มีหลาย stemmed (คลัฟ et al., 1997a, b), (2) การฝาครอบขึ้นอยู่กับสรีรวิทยาความเครียดเนื่องจากการแยกแสงอาทิตย์สูงมาก (Cheesmanและ al., 1997), ราคา (3) กิจกรรมจุลินทรีย์ดินจะต่ำ equating เพียง 3 – 7% ของป่าผลิต (Alongi และ al., 2000) และ (4) องค์ประกอบส่วนใหญ่จะเก็บไว้ในรากตาย (Alongiและ al., 2003) อย่างไรก็ตาม แม้ มีเงื่อนไขเหล่านี้เครียด ป่าเหล่านี้แสดงอัตราสูงการสังเคราะห์ด้วยแสง (Cheesman และ al., 1997) และฝาครอบผลิตหลักสุทธิ (Alongi et al.,

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สารอาหารที่ใช้งานที่มีประสิทธิภาพ (NUE-) เป็นตัวชี้วัดในระบบนิเวศที่มีความสำคัญที่จะรวม
ความหลากหลายของกระบวนการทางสรีรวิทยาในวิธีการที่สารอาหารที่นำขึ้นมาจากพืชทั่วไปจะใช้สำหรับ
การผลิตชีวมวล มีความหมายที่แตกต่างกันของ NUE มี แต่มันก็มักจะ
ประมาณการการผลิตต่อหน่วยดูดซึมสารอาหารหรือการสูญเสียที่วัดอย่างน้อยเป็นปกติ
ในไม้ยืนต้น (Vitousek 1982; Aerts และแปง 2000; Sterner และ Elser, 2002)
วิธีการ ที่ใช้ในการวัดผลผลิตหรือดูดซึมสารอาหารหรือการสูญเสียหรือทั้งสองสามารถ
แต่ส่งผลให้ประมาณการ NUE แตกต่างกันมาก (Harrington et al, 2001;. Hiremath และ
Ewel, 2001) ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะเปรียบเทียบอัตราส่วน NUE จากการศึกษาที่แตกต่างกันและสถานที่
ครอกตกเช่นมักจะใช้เป็นตัวชี้วัดพร็อกซี่ของการผลิตหลักสุทธิ (แปง
et al., 2002) เป็นเรื่องง่ายที่จะวัด ป่าส่วนใหญ่ แต่ครอกฤดูใบไม้ร่วงเป็น
สัดส่วนตัวแปรและมักจะเจียมเนื้อเจียมตัวของคาร์บอนคงที่ด้วยต้นไม้ (Whittaker และเครื่องหมาย
1975; จอร์แดน, 1983) ความจริงเรื่องนี้ยังเป็นจริงสำหรับป่าชายเลนแม้ว่าข้อมูลเปรียบเทียบเล็ก ๆ น้อย ๆ
ที่มีอยู่ (คลอฟ et al., 1997a) มีเพียงไม่กี่ประมาณการของสารอาหารที่ใช้งานอย่างมีประสิทธิภาพในเขตร้อน
ป่าโกงกาง (ต้นไม้และคณะ. 2003; Lovelock และต้นไม้,. 2003; Lovelock และคณะ, 2004)
นี้แม้จะมีความจริงที่ว่าจำนวนของการศึกษาได้ชี้ให้เห็นว่าระบบนิเวศป่าชายเลน
ที่มีประสิทธิภาพสูงในการอนุรักษ์สารอาหารในน้ำ oligotrophic (TWILLEY et al, 1992;.
Alongi, 1996) หรือไม่ว่าต้นไม้ป่าชายเลนแตกต่างกันมากในความต้องการสารอาหารของพวกเขา
ในหมู่สายพันธุ์และแหล่งที่อยู่อาศัยและไม่ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพของการใช้สารอาหารที่
ไม่เป็นที่รู้จักกันดี (คลอฟ 1992)
ในบทความนี้ซึ่งเป็นครั้งที่สามของซีรีส์เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของสารอาหาร ป่าชายเลนแห้งแล้งโซน
(Alongi et al., 2000, 2003) เราจะใช้ข้อมูลที่ตีพิมพ์ก่อนหน้านี้และใบและเศษซากพืชในฤดูใบไม้ร่วงข้อมูลใหม่
ในการประเมินสารอาหารที่ใช้ประสิทธิภาพในการยืนทั้งโกงกางพังกา stylosa
แร้ง และ Avicennia marina (Forsk.) Vierh ป่าชายเลนตามชายฝั่งทางตอนเหนือของ
ออสเตรเลียตะวันตกการเพิ่มขึ้นของความอุดมสมบูรณ์และความหลากหลายทางสายพันธุ์จาก subtropics แห้งแล้ง (กับ
กระแสน้ำเล็ก) ในส่วนภาคใต้ของชายฝั่งขึ้นไปในเขตร้อนชื้นคิมเบอร์ลี
ชายฝั่งซึ่งมีช่วงคลื่น> 11 ม. (รูปที่ 1) การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในความหลากหลายของป่าไม้และ
โครงสร้างได้รับการเบี่ยง Semeniuk (1993) เป็นเก้าภูมิภาค biogeographical
(รูปที่ 1). ผลการศึกษาหลายแสดงให้เห็นว่าทั้งหมดของป่าชายเลนตามแนวชายฝั่งนี้อาศัยอยู่ใน
ความเครียดสภาพแวดล้อมสารอาหารที่ไม่ดี (1) ในสัดส่วนที่มากขึ้นของป่าชีวมวลเป็นประโยชน์ใน
รากและส่วนใหญ่ของต้นไม้มีหลาย stemmed (คลอฟและคณะ , 1997a, ข) (2)
หลังคาอยู่ภายใต้ความเครียดทางสรีรวิทยาเนื่องจากการแยกเซลล์แสงอาทิตย์สูงมาก (Cheesman
et al., 1997), (3) อัตราการกิจกรรมของจุลินทรีย์ดินที่อยู่ในระดับต่ำเท่ากันจะมีเพียง 3-7% ของ ป่าไม้
การผลิต (Alongi et al., 2000) และ (4) องค์ประกอบส่วนใหญ่จะเก็บไว้ในรากที่ตายแล้ว (Alongi
et al., 2003) อย่างไรก็ตามแม้จะมีสภาวะเครียดเหล่านี้ป่าเหล่านี้แสดงอัตราที่สูงของ
การสังเคราะห์แสง (Cheesman et al., 1997) และการผลิตหลักหลังคาสุทธิ (Alongi et al.,

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสิทธิภาพของการใช้ธาตุอาหาร ( นู ) เป็นวัดสำคัญทางนิเวศวิทยา เช่น มันรวม
ความหลากหลายของกระบวนการทางสรีรวิทยาในการดูดธาตุอาหารของพืชโดยทั่วไปจะใช้สำหรับ
การผลิตมวลชีวภาพ มีคำนิยามต่าง ๆให้ แต่มันเป็นเสมอ
ประมาณการผลผลิตต่อหน่วยธาตุอาหารหรือขาดทุน อย่างน้อยก็เป็นปกติวัด
ในไม้ยืนต้น ( vitousek , 1982 ;และ aerts แปง , 2000 ; สเตอร์เนอร์ และ เอลเซอร์ , 2002 ) .
วิธีการที่ใช้วัดประสิทธิภาพหรือการดูดใช้ธาตุอาหารหรือขาดทุน หรือทั้งสองอย่าง สามารถ
แต่ส่งผลให้ประมาณการแตกต่างกันมาก ( Harrington et al . , 2001 ; hiremath และ
ewel , 2544 ) ดังนั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะเปรียบเทียบอัตราส่วนโดยจากการศึกษา และสถานที่ที่แตกต่างกัน .
แคร่อยู่ เช่นมักใช้เป็น proxy การวัดผลผลิตปฐมภูมิสุทธิ ( แปง
et al . , 2002 ) , ค่อนข้างง่ายที่จะวัด สำหรับป่าส่วนใหญ่ แต่ตกแคร่เป็น
ตัวแปรและสัดส่วนที่เจียมเนื้อเจียมตัวมักจะของคาร์บอนคงที่ โดยต้นไม้ ( ที่ถูก และ เครื่องหมาย
1975 ; จอร์แดน , 1983 ) ข้อเท็จจริงนี้ยังเป็นจริงสำหรับป่าชายเลน แม้ว่าเล็กน้อยเปรียบเทียบข้อมูล
ที่มีอยู่ ( คลัฟ et al . , 1997a )มีการประเมินประสิทธิภาพของการใช้ธาตุอาหารในป่าชายเลนในเขตร้อน
( ผู้ชาย et al . , 2003 ; ที่ตั้ง และผู้ชาย , 2003 ; ที่ตั้ง et al . , 2004 ) .
นี้แม้จะมีความจริงที่ว่าจำนวนของการศึกษาที่ชี้ให้เห็นว่ามีป่าชายเลนระบบนิเวศ
ที่มีประสิทธิภาพสูงที่ใช้สารอาหารในน้ำ ( twilley และโอลิโกโทรฟิก al . , 1992 ;
alongi , 1996 )ไม่ว่าต้นไม้ป่าชายเลนแตกต่างกันอย่างมากในความต้องการธาตุอาหาร
ตามชนิดและแหล่งที่อยู่อาศัย และไม่ว่าการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อประสิทธิภาพของการใช้ธาตุอาหารคือ
ไม่รู้จักกันดี ( คลัฟ , 1992 ) .
ในกระดาษนี้ซึ่งเป็นที่สามของซีรีส์ในพลวัตของธาตุอาหารและโซนป่าชายเลน
( alongi et al . , 2000 2003 ) เราใช้ก่อนหน้านี้เผยแพร่ข้อมูลและใบใหม่และขยะตกข้อมูล
เพื่อประเมินประสิทธิภาพของการใช้ธาตุอาหารทั้งยืนของป่าชายเลนโกงกาง stylosa
กริฟ และ ต้นแสมทะเล ( Forsk . ) โดยใน ป่าชายเลนตามแนวชายฝั่งทางตอนเหนือของออสเตรเลียตะวันตกเพิ่ม
ความร่ำรวยของชนิดและความหลากหลายจาก subtropics แห้งแล้ง (
กระแสน้ำขนาดเล็ก ) ในส่วนใต้ของชายฝั่งถึงชายฝั่งเขตร้อนชื้น Kimberley
ซึ่งมีช่วงคลื่น > ( รูปที่ 11 ม.1 ) การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในความหลากหลายของป่า และโครงสร้างได้ถูก delineated โดย
เซเมเนียก ( 1993 ) ในเก้า biogeographical ภูมิภาค
( รูปที่ 1 ) หลายการศึกษาพบว่าทั้งหมดของป่าชายเลนตามแนวชายฝั่งนี้ อาศัยอยู่ใน
เคร่งเครียด สิ่งแวดล้อมไม่ดี สารอาหาร ( 1 ) มีสัดส่วนที่มากขึ้นของป่าชีวมวลตก
รากและสัดส่วนขนาดใหญ่ของต้นไม้มีหลาย stemmed ( คลัฟ et al . , 1997a , B )( 2 )
หลังคาอยู่ภายใต้ความเครียดทางสรีรวิทยาเนื่องจากการแยกพลังงานสูงมาก ( เ ชี มน
et al . , 1997 ) , ( 3 ) กิจกรรมของจุลินทรีย์ดินในอัตราต่ำ เมื่อเทียบกับเพียง 3 – 7 % ของการผลิตป่าไม้
( alongi et al . , 2000 ) และ ( 4 ) องค์ประกอบส่วนใหญ่คือ เก็บไว้ในรากตาย ( alongi
et al . , 2003 ) อย่างไรก็ตาม แม้จะมีเงื่อนไขที่เคร่งเครียด ป่าเหล่านี้มีอัตราที่สูงของ
การสังเคราะห์ด้วยแสง ( เ ชี มน et al . , 1997 ) และสุทธิหลังคาการผลิตขั้นปฐมภูมิ ( alongi et al . ,