TRUE! nervous very, very dreadfully

TRUE! nervous very, very dreadfully nervous I had been and am; but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses not destroyed not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily how calmly I can tell you the whole story.

It is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! yes, it was this! He had the eye of a vulture a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees very gradually I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.

Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded with what caution with what foresight with what dissimulation I went to work! I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it oh so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, so that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha! would a madman have been so wise as this? And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously oh, so cautiously cautiously (for the hinges creaked) I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights every night just at midnight but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he has passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

TRUE! nervous very, very dreadfully nervous I had been and am; but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses not destroyed not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily how calmly I can tell you the whole story. It is impossible to say how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! yes, it was this! He had the eye of a vulture a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees very gradually I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever. ตอนนี้จุดนี้ คุณแฟนผมบ้า คนบ้ารู้อะไร แต่คุณควรได้เห็นฉัน คุณควรได้เห็นอย่างชาญฉลาดว่าผมดำเนินการ ด้วยความระมัดระวังอะไรกับมองอนาคตว่ามีอะไร dissimulation ที่ผมไปทำงาน ผมไม่เคยเมตตาชายเก่ากว่าระหว่างสัปดาห์ทั้งก่อนฉันฆ่าเขา และทุกคืน เที่ยงคืน เกี่ยวกับผมเปิดสลักประตูของเขา และเปิดมันโอ้ อย่างดี แล้ว เมื่อฉันได้ทำการเปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันใส่ไว้ในมืดโคมไฟ ปิดทั้งหมด ปิด เพื่อ ให้ไม่มีแสงส่องออก แล้ว ผมแทงในหัวของฉัน โอ้ คุณจะต้องหัวเราะเพื่อดูวิธีเห็นผมแทงใน ผมย้ายมันช้ามาก มากช้า ดังนั้นฉันอาจไม่รบกวนการนอนหลับของคนเก่า มันเอาฉันชั่วโมงการวางศีรษะของฉันทั้งหมดภายในการเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันได้เห็นเขาขณะที่เขาวางตามเตียงของเขา ฮา คนบ้ามีฉลาดมากเช่นนี้ แล้ว เมื่อหัวของฉันเป็นอย่างดีในห้องพัก ผมทำโคมไฟด้วยความระมัดระวังโอ้ ดังนั้นระมัดระวังด้วยความระมัดระวัง (สำหรับพับ creaked) ฉันทำมันมากที่อยู่เรย์บางแบบเดียวกับตาอีแร้ง และนี้ผมได้คืนยาวเจ็ดทุกคืนในเวลาเที่ยงคืนเพียง แต่พบตาปิดเสมอ จึงไม่สามารถทำงาน มันก็ไม่เก่าคนดายฉัน แต่นัยน์ตาของเขา และทุกเช้า เมื่อวันยากจน ผมเข้าห้องไปอย่างกล้าหาญ และตรัสปฏิญาณกับเขา เรียกเขา ด้วยชื่อในโทนสีแสนอร่อย และสอบถามว่า เขาได้ผ่านคืน คุณจึงเห็นเขาจะมีคนเก่ามากลึกซึ้ง แน่นอน เพ่งที่ทุกคืน เพียงที่สิบสอง ผมดูในพระองค์ในขณะที่เขานอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จริง ! ตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นมาก ฉันได้ และฉัน แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าฉันบ้า ? โรคได้รุนแรงขึ้น สติของฉันไม่ทำลายไม่ได้ dulled พวกเขา ทั้งหมดข้างต้นคือโสตประสาท ฉันได้ยินทุกอย่างทั้งบนสวรรค์และบนโลก ฉันได้ยินหลายเรื่องในนรก แล้ว ฉันบ้า ? ฟัง ! และสังเกตว่าแข็งแรงแล้วอย่างสงบ ฉันสามารถบอกคุณเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดอย่างไรก่อนความคิดที่เข้ามาในสมอง แต่เมื่อรู้สึกมันหลอนผม กลางวันและกลางคืน วัตถุมีไม่มี ตัณหามีไม่มี ผมชอบคนแก่ เขาไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยดูถูกดูแคลน ทองของเขาฉันก็ไม่ปรารถนา ฉันคิดว่ามันเป็นดวงตาของเขา ใช่ มันเป็นแบบนี้ เขามีดวงตาของแร้ง ดวงตาสีฟ้าซีดกับฟิล์มมากกว่า เมื่อใดก็ตามที่ตกลงทำให้ฉันกลัวลนลาน และดังนั้น โดยองศามากฉันตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตของชายชรา และจึงกำจัดตัวเองของตาตลอดไปตอนนี้ นี่คือประเด็น เธอนึกว่าฉันเป็นบ้า คนบ้าไม่ต้องรู้อะไรเลย แต่คุณจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการอย่างชาญฉลาดผมกับสิ่งที่ระมัดระวังกับสิ่งที่คาดการณ์กับปิดบังอะไรฉันไปทำงาน ฉันไม่เคยเอาใจใส่ผู้ชายแก่กว่าตลอดทั้งสัปดาห์ก่อนที่จะฆ่าเขา และทุกคืนราวเที่ยงคืน ฉันเปิดกลอนประตู และเปิดมัน โอ้ . . . ฉันเบาๆ และเมื่อฉันได้เปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันใส่ในโคม ดำปิดหมด ปิดสนิท ไม่มีแสงส่องออกมา แล้วแทงที่หัวของฉัน โอ้ คุณจะต้องหัวเราะเพื่อดูว่าอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันผลักมันเข้าไป ฉันย้ายมันอย่างช้าๆ ช้ามากๆ ผมจะไม่ไปรบกวนการนอนของชายชรา ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อวางหัวทั้งหมดของฉันในการเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียง ฮ่าๆๆๆ จะเป็นคนบ้าได้ฉลาดขนาดนี้ และเมื่อหัวของฉันอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันตะเกียงอย่างระมัดระวัง อ้อ ระวัง ระวัง สำหรับบานพับ creaked ) ฉันทำลายมันเพียงมากที่บางๆ เรย์ก็ตกแร้ง ตา ฉันทำอย่างนี้ตลอดเจ็ดคืนอันยาวนาน ทุกคืนก็เที่ยงคืน แต่ก็พบว่าดวงตาปิดอยู่เสมอ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน เพราะเฒ่าไม่ได้รำคาญฉัน แต่สายตาที่ชั่วร้ายของเขา และทุกๆเช้า เมื่อวัน แตก ผมก็กล้าเข้าไปในห้องและพูดอย่างกล้าหาญเขา เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ และสอบถามว่า เขาได้ผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นว่า เขาจะต้องเป็นตาแก่ที่ลึกซึ้งมากจริงๆ สงสัย ว่า ทุก ๆคืน แค่ตอนเที่ยง ผมมองที่บนเขาตอนที่เขาหลับ