The Thai greeting referred to as th

The Thai greeting referred to as the wai consists of a slight bow, with the palms pressed together in a prayer-like fashion. It has its origin in the Indic Añjali Mudrā, like the Indian namasté and the Cambodian sampeah.[1] The higher the hands are held in relation to the face and the lower the bow, the more respect or reverence the giver of the wai is showing. The wai is traditionally observed upon formally entering a house. After the visit is over, the visitor asks for permission to leave and repeats the salutation made upon entering.[1] The wai is also common as a way to express gratitude or to apologise.

The word often spoken with the wai as a greeting or farewell is sawatdi . This verbal greeting is usually followed by kha when spoken by a female and by khrap when spoken by a male person (see note on Thai polite particles). The word sawatdi was coined in the mid-1930s by Phraya Upakit Silapasan of Chulalongkorn University.[2] Derived from the Sanskrit svasti (meaning "well-being"), it had previously been used in Thai only as a formulaic opening to inscriptions. The strongly nationalist government of Plaek Pibulsonggram in the early 1940s promoted its use amongst the government bureaucracy as well as the wider populace as part of a wider set of cultural edicts to modernise Thailand.

Waiing remains to this day an extremely important part of social behavior among Thais, who are very sensitive to their self-perceived standing in society. Foreign tourists and other visitors unaccustomed to the intricacies of Thai language and culture should not wai someone younger than them except in return for their wai. However, one should always return a wai that is offered as a sign of respect. Corporate wais, such as those performed by convenience store cashiers, can generally be 'returned' with a smile or a nod.

If one is waiied while carrying goods, or for any reason that makes returning it difficult, one should still show their respect by making a physical effort to return it as best as possible under the circumstances.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไหว้ที่เรียกว่าหวายประกอบด้วยโบว์เล็กน้อย กับฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในละหมาดเช่น มีกำเนิดใน Mudrā ที่มี Añjali ดิก namasté อินเดียและ sampeah กัมพูชา [1] สูงกว่ามือจัดหน้าและล่างโบว์ เคารพเพิ่มเติม หรือแสดงความเคารพเป็นผู้ให้ของหวาย หวายแบบดั้งเดิมเป็นที่สังเกตเมื่ออย่างเข้าสู่บ้าน หลังจากสิ้นไป ผู้เข้าชมขออนุญาตให้ และทำซ้ำเมื่อป้อนการทักทาย [1 หวาย]ที่ตั้งทั่วไปเป็นวิธี การแสดงความขอบคุณ หรือขอคำที่มักพูดกับหวายเป็นการอวยพรหรืออำลาเป็นสวัสดี ทักทายด้วยวาจานี้มักจะตาม ด้วยข่าเมื่อพูด โดยหญิง และ khrap เมื่อพูด โดยคนชาย (ดูหมายเหตุอนุภาคสุภาพไทย) สวัสดีคำแต่งในกลางปี 1930 โดยพระยา Upakit Silapasan จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย [2] มาจากภาษาสันสกฤตส่ง (หมายถึง "ความเป็น"), ก่อนหน้านี้มาใช้ในไทยเท่าเปิดคำนวณจากสูตรการจารึก รัฐบาลชาตินิยมขอแปลกพิบูลสงครามในปี 1940 ช่วงส่งเสริมการใช้หมู่ขจัดรัฐบาลตลอดจนประชาชนที่กว้างขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างสาธารณทางวัฒนธรรมการเปลี่ยนแปลงประเทศไทยWaiing ยังคง เป็นส่วนสำคัญมากของคนไทย ที่มีความสำคัญมากในการยืนการรับรู้ตนเองในสังคม พฤติกรรมสังคมวันนี้ นักท่องเที่ยวต่างประเทศและผู้เข้าชมอื่น ๆ unaccustomed การซับซ้อนของภาษาไทยและวัฒนธรรมควรไม่หวายคนอายุน้อยกว่าพวกเขายกเว้นมในหวายของพวกเขา อย่างไรก็ตาม หนึ่งควรเสมอกลับไวที่มีให้เป็นสัญลักษณ์ของความเคารพ บริษัท wais เช่นที่ดำเนินการ โดยพนักงานเก็บเงินที่ร้านสะดวกซื้อ สามารถโดยทั่วไป 'แสดง' กับรอยยิ้มหรือพยักหน้าหากเป็น waiied ใน ขณะที่แบกสินค้า หรือเหตุผลใด ๆ ที่ทำให้ความยาก หนึ่งยังคงควรแสดงความเคารพของพวกเขา โดยการทำให้ความพยายามทางกายภาพเพื่อกลับที่ดีที่สุดในสถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อวยพรคนไทยเรียกว่าไหว้ประกอบด้วยโบว์เล็กน้อยกับฝ่ามือกดเข้าด้วยกันในแฟชั่นอธิษฐานเหมือน มันมีของต้นกำเนิดในภาษาสันสกฤต Anjali mudra เช่น Namaste อินเดียและ sampeah กัมพูชา. [1] สูงกว่ามือที่จะมีขึ้นในความสัมพันธ์กับใบหน้าและต่ำกว่าคันธนูที่เคารพมากขึ้นหรือแสดงความเคารพผู้ให้ไหวคือ การแสดง ไหวเป็นที่สังเกตประเพณีอย่างเป็นทางการเมื่อเข้าบ้าน หลังจากที่มีการเข้าชมมากกว่าผู้เข้าชมจะขออนุญาตที่จะออกและซ้ำคำทักทายที่ทำเมื่อเข้า. [1] ไหวก็เป็นธรรมดาเป็นวิธีที่จะแสดงความขอบคุณหรือขอโทษ. คำพูดมักจะมีไว้เป็นคำทักทายหรือ อำลาเป็น sawatdi อวยพรนี้ด้วยวาจาตามปกติโดยคาเมื่อพูดโดยหญิงและครับเมื่อพูดโดยบุคคลชาย (ดูหมายเหตุอนุภาคสุภาพภาษาไทย) sawatdi คำประกาศเกียรติคุณในกลางปี ​​1930 โดยพระยา Upakit Silapasan แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. [2] ที่ได้มาจากภาษาสันสกฤตวัสดิวัตน์ (หมายถึง "ความเป็นอยู่") ก็เคยถูกนำมาใช้ในไทยเป็นเพียงการเปิด formulaic จารึก รัฐบาลชาตินิยมอย่างรุนแรงของแปลกพิบูลสงครามในช่วงต้นปี 1940 การส่งเสริมการใช้งานในหมู่ราชการของรัฐบาลเช่นเดียวกับประชาชนในวงกว้างเป็นส่วนหนึ่งของชุดกว้างของวัฒนธรรมสิตที่จะปฏิรูปประเทศไทย. Waiing ยังคงไปในวันนี้เป็นส่วนสำคัญอย่างยิ่งของพฤติกรรมทางสังคมในหมู่ คนไทยที่มีความสำคัญมากที่จะยืนด้วยตัวเองที่รับรู้ในสังคม นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติและผู้เข้าชมอื่น ๆ ที่ไม่คุ้นเคยกับความซับซ้อนของภาษาและวัฒนธรรมไทยไม่ควรไหว้คนที่อายุน้อยกว่าพวกเขายกเว้นในการตอบแทนสำหรับการไหวของพวกเขา แต่หนึ่งควรกลับไหวที่จะนำเสนอเป็นสัญญาณของการเคารพเป็น WAIS องค์กรเช่นผู้ที่ดำเนินการโดยร้านสะดวกซื้อพนักงานเก็บเงินโดยทั่วไปจะสามารถ 'กลับ' ด้วยรอยยิ้มหรือพยักหน้า. หากมี waiied ในขณะที่ขนสินค้าหรือเหตุผลที่ทำให้การกลับมาว่ามันยากที่หนึ่งยังคงควรแสดงความเคารพของพวกเขาใด ๆ โดยการ ทำให้ความพยายามทางกายภาพเพื่อส่งกลับมาให้ดีที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ภายใต้สถานการณ์