When I finally made it to the city

When I finally made it to the city of Wilming, I had only spoken to two other people. There was the border guard, who asked a few questions (very impolitely), and the taxi driver, who I couldn't get to stop talking, even though I couldn’t understand a word he said. Was he even speaking English? I tried replying to him making noncommittal noises, but ended up desperately staring at my phone, trying to give him a clear hint that I wanted to be alone with my thoughts. I needn't have bothered; he just seemed to like the sound of his own voice, and it didn’t seem to matter whether I responded or not.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อจะไปเมือง Wilming ฉันเพียงได้พูดสองคน มียามชายแดน ที่ถามคำถาม (impolitely มาก), และคนขับรถแท็กซี่ ผู้สับสนหยุดพูด แม้ว่าฉันไม่สามารถเข้าใจคำเขากล่าวว่า คือเขาจะพูดภาษาอังกฤษ ฉันพยายามตอบกลับเขาทำเสียง noncommittal แต่สิ้นสุดหมดจ้องโทรศัพท์ พยายามที่จะให้คำแนะนำชัดเจนที่อยากจะเป็นคนเดียวกับความคิดของเขา ฉันจะไม่ยุ่งยาก เขาเพียงดูเหมือนจะชอบเสียงของเขาเอง และมันไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญว่าตอบ หรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อในที่สุดผมก็ทำมันไปยังเมือง Wilming ที่ผมได้พูดเฉพาะกับคนสองคนอื่น ๆ มียามชายแดนที่ถามไม่กี่คำถาม (มากไม่สุภาพ) และคนขับรถแท็กซี่ที่ฉันไม่สามารถรับหยุดพูดเป็นแม้ว่าฉันไม่เข้าใจคำที่เขากล่าวว่า ถูกเขายังพูดภาษาอังกฤษ? ฉันพยายามตอบให้เขาทำเสียงปัดๆ แต่จบลงหมดจ้องมองที่โทรศัพท์ของฉันพยายามที่จะให้เขามีคำแนะนำที่ชัดเจนว่าฉันอยากจะเป็นคนเดียวกับความคิดของฉัน ผมไม่จำเป็นต้องใส่ใจ; เขาก็ดูเหมือนจะชอบเสียงของเขาเองและมันไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญว่าฉันตอบหรือไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อในที่สุดผมก็ทำที่เมือง wilming ผมได้แต่พูดกับอีก 2 คน มีการ์ดชายแดน ผู้ถามไม่กี่คำถาม ( ไม่สุภาพ ) , และคนขับรถแท็กซี่ ที่ผมไม่สามารถจะหยุดพูด ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจที่เขาพูด เขาพูดภาษาอังกฤษ ฉันพยายามตอบเขาทำเสียงอย่างไม่แสดงความคิดเห็น แต่ก็พยายามจ้องไปที่โทรศัพท์ของฉันและพยายามที่จะให้เขาใบ้ชัดเจนว่าฉันต้องการอยู่คนเดียวกับความคิดของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เขาก็ต้องชอบเสียงของเขาเอง และมันไม่ได้ดูเหมือนจะไม่ว่าผมตอบหรือไม่