A year after the death of his fathe

A year after the death of his father in 1781 Coleridge was sent to Christ’s Hospital, the London grammar school where he would pass his adolescence training in Hebrew, Latin, and Greek, at which he excelled, and in English composition. His basic literary values were formed here under the tutelage of the Reverend James Bowyer, a larger-than-life figure who balanced classical models with native English examples drawn from Shakespeare and Milton. While Wordsworth was imitating Thomas Gray at Hawkshead Grammar School, Coleridge was steeping in this long tradition of distinguished writing, learning to compose on Bowyer’s principles. These included an insistence on sound sense and clear reference in phrase, metaphor, and image: literary embroidery was discouraged. So were conventional similes and stale poetic diction. Coleridge’s later development as a poet may be characterized as an effort to arrive at a natural voice which eschewed such devices. Critical of the rhetorical excesses of the poetry of sensibility which prevailed at the time, he would join forces with Wordsworth in promoting “natural thoughts with natural diction” (Biographia Literaria, chapter 1).

Charles Lamb’s evocative portrait of “Christ’s Hospital Five and Thirty Years Ago” (1820) suggests what a hothouse environment the school was at the time. The student population included boys who went on to important careers in letters, church, and state. Even in such company Coleridge stood out unmistakably: “Come back into memory, like as thou wert in the day-spring of thy fancies, with hope like a fiery column before thee—the dark pillar not yet turned—Samuel Taylor Coleridge—Logician, Metaphysician, Bard!—How have I seen the casual passer through the Cloisters stand still, intranced with admiration (while he weighed the disproportion between the speech and the garb of the young Mirandula), to hear thee unfold, in thy deep and sweet intonations, the mysteries of Jamblichus, or Plotinus (for even in those years thou waxedst not pale at such philosophic draughts), or reciting Homer in his Greek, or Pindar—while the walls of the old Grey Friars re-echoed to the accents of the inspired charity-boy!” The opening notes of awe and eventual disappointment are characteristic, but the portrait of the artist as a young prodigy is more disturbing than Lamb admits. The vatic voice was already alive to its social possibilities, the sole resource of an isolated personality.

At Christ’s Hospital, Coleridge acquired an exalted idea of poetry to match this waxing voice. From Bowyer he would learn that “Poetry, even that of the loftiest and, seemingly, that of the wildest odes, had a logic of its own, as severe as that of science.” The comparison of poetry and science was an important one, leading to his mature definition of the art as a form of composition whose immediate aim was pleasure while science was concerned first of all with truth. Yet poetry arrived at truth in its own way, and that way was “more difficult, because more subtle, more complex, and dependent on more, and more fugitive causes.” The logic of science was derived from pure reason; the logic of poetry depended on human understanding, which was anything but pure. Understanding belonged to the world of sensation, generalization, and language, and through it poetry was committed to ordinary human experience. Hence its tangled condition. The words of the common tongue kept the poet in touch with this common world.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปีหลังจากการตายของบิดาใน Coleridge ถูกส่งไปโรงพยาบาลของพระคริสต์ โรงเรียนไวยากรณ์ลอนดอนที่ที่เขาจะผ่านวัยรุ่นฝึกอบรมของเขาในภาษาฮิบรู ละติน และ กรีก ซึ่งเขานนท์ และองค์ประกอบภาษาอังกฤษ ค่าวรรณกรรมพื้นฐานของเขาได้เกิดขึ้นที่นี่ภายใต้ tutelage ของน่านับถือ James Bowyer รูปขนาดใหญ่กว่าชีวิตที่สมดุลรุ่นคลาสสิกอย่างภาษาอังกฤษเชกสเปียร์และมิลตัน ในขณะที่ Wordsworth ถูกเลียนแบบ Thomas สีเทาที่โรงเรียนไวยากรณ์ Hawkshead, Coleridge ถูก steeping นี้ยาววัฒนธรรมแตกต่างเขียน เรียนรู้การจัดองค์ประกอบหลักของ Bowyer เหล่านี้รวม insistence การสัมผัสเสียงและอ้างอิงชัดเจนในวลี อุปมา และภาพ: วรรณกรรมปักเป็นกำลังใจ เพื่อให้ ได้ similes ทั่วไปและบทกวี diction เก่า มาของ Coleridge พัฒนาเป็นกวีอาจจะมีลักษณะเป็นความพยายามที่จะมาถึงด้วยเสียงธรรมชาติซึ่ง eschewed อุปกรณ์ดังกล่าวได้ สำคัญของ excesses ย่อยของบทกวีของสูงที่ควรในเวลา เขาจะเข้าร่วมกองกำลังกับ Wordsworth ในการส่งเสริม "ความคิดเป็นธรรมชาติ ด้วยธรรมชาติ diction" (Biographia Literaria บทที่ 1)Charles เนื้อแกะชวนให้นึกถึงภาพของ "โรงพยาบาลของพระคริสต์ห้า และสามสิบปีที่ผ่านมา" (1820) แนะนำตัว hothouse สภาพแวดล้อมโรงเรียนได้ในเวลานี้ ประชากรนักเรียนรวมชายผู้ไปในงานสำคัญในจดหมาย โบสถ์ และรัฐ แม้ในบริษัทดังกล่าว Coleridge ยืนออกอาย: "กลับมาในหน่วยความจำ เช่นเป็นเจ้า wert ในฤดูใบไม้ผลิวันของพระองค์ที่เพ้อฝัน ด้วยความหวังเช่นคอลัมน์คะนองก่อนข้า — เสาเข้มที่ยังไม่ได้ เปิด — Samuel Taylor Coleridge — เป็นนักตรรกศาสตร์ Metaphysician, Bard ! — วิธีที่ฉันได้เห็น passer สบาย ๆ ผ่านกม.นิ่ง intranced พร้อมชื่นชม (ขณะเขาชั่งน้ำหนักสัดส่วนระหว่างการพูดและ garb ของ Mirandula หนุ่ม) ได้ยินข้าแฉ ในพระองค์ intonations ลึก และหวาน ความลึกลับของ Jamblichus หรือ Plotinus (สำหรับแม้ในปีที่ผ่านมาพระองค์ไม่ซีดที่เย็นจากภายนอกเช่น philosophic waxedst), หรืออ่านโฮเมอร์ในกรีกของเขา หรือ Pindar — ในขณะที่ผนังของ Friars เทาเก่าใหม่กล่าวถึงสำเนียงของกุศลเด็กแรงบันดาลใจ! " หมายเหตุเปิดของความกลัวและความผิดหวังที่สุดลักษณะ แต่ภาพของศิลปินเป็นมหัศจรรย์หนุ่มรบกวนกว่าแกะยอมรับ เสียง vatic ได้แล้วมีชีวิตอยู่เพื่อตนเพื่อสังคม ทรัพยากรแต่เพียงผู้เดียวของการแยกบุคลิกภาพโรงพยาบาลของพระคริสต์ Coleridge รับรู้ยกย่องบทกวีเพื่อให้ตรงกับเสียงนี้แว็กซ์ จาก Bowyer เขาจะเรียนรู้ที่ "กวีนิพนธ์ แม้ที่ประทับและ ดูเหมือน ของ odes คุณสมบัติ มีตรรกะของตัวเอง รุนแรงของวิทยาศาสตร์ที่" การเปรียบเทียบบทกวีและวิทยาศาสตร์เป็นสำคัญหนึ่ง นำนิยามของผู้ใหญ่ของศิลปะเป็นรูปแบบขององค์ประกอบที่มีเป้าหมายทันทีคือ ความสุขในขณะที่วิทยาศาสตร์เกี่ยวข้องแรกกับความจริง แต่บทกวีถึงความจริงในวิธีของตัวเอง และวิธีก็ "ยาก เพราะลึกซึ้งยิ่งขึ้น ความซับซ้อน และขึ้นอยู่กับสาเหตุ และเพิ่มเติม ส่วนมาก" ตรรกะของวิทยาศาสตร์ได้มาจากเหตุผลบริสุทธิ์ ตรรกะของกวีขึ้นอยู่กับความเข้าใจมนุษย์ ซึ่งบริสุทธิ์อะไรแต่ ความเข้าใจที่มีอยู่ในโลกของความรู้สึก ลักษณะ และภาษา และผ่าน บทกวีถูกประสบการณ์มนุษย์สามัญ ดังนั้นเงื่อนไขของพัน คำพูดของลิ้นทั่วไปยังคงกวีติดต่อกับทั่วโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งปีหลังจากการตายของพ่อของเขาใน 1781 โคลริดจ์ที่ถูกส่งไปยังโรงพยาบาลพระเยซูโรงเรียนมัธยมลอนดอนซึ่งเขาจะผ่านการฝึกอบรมวัยรุ่นของเขาในภาษาฮิบรูละตินและกรีกที่เขาเก่งและในองค์ประกอบของภาษาอังกฤษ ค่าวรรณกรรมพื้นฐานของเขาได้เกิดขึ้นที่นี่ภายใต้การปกครองของนายเจมส์ธนูซึ่งเป็นตัวเลขที่มีขนาดใหญ่กว่าชีวิตที่สมดุลรุ่นคลาสสิกกับตัวอย่างภาษาอังกฤษมาจากเช็คสเปียร์และมิลตัน ขณะเวิร์ดสเวิร์ถูกเลียนแบบโทมัสสีเทาโรงเรียนมัธยม Hawkshead, โคลริดจ์ได้รับการแช่ในเรื่องนี้ยาวประเพณีของการเขียนที่แตกต่าง, การเรียนรู้ในการเขียนบนหลักการธนู เหล่านี้รวมถึงการเรียกร้องความรู้สึกเสียงและการอ้างอิงที่ชัดเจนในวลีอุปมาและภาพ: เย็บปักถักร้อยวรรณกรรมเป็นกำลังใจ ดังนั้นเป็นส่าธรรมดาและกวีถ้อยคำเก่า ต่อมาพัฒนาโคลริดจ์เป็นกวีอาจจะมีลักษณะเป็นความพยายามที่จะมาถึงที่เสียงธรรมชาติที่คาดอุปกรณ์ดังกล่าว ที่สำคัญของความตะกละวาทศิลป์ของบทกวีของความรู้สึกที่ชนะในเวลาที่เขาจะเข้าร่วมกับกองกำลังเวิร์ดสเวิร์ในการส่งเสริม "ความคิดของธรรมชาติที่มีพจน์ธรรมชาติ" (Biographia Literaria บทที่ 1). the ภาพที่นำมาซึ่งชาร์ลส์แกะของ "คริสโรงพยาบาลสามสิบห้า ปีที่ผ่านมา "(1820) แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่สภาพแวดล้อมมวลโรงเรียนเป็นเวลาที่ ประชากรนักเรียนชายที่ไปในการประกอบอาชีพที่สำคัญในหนังสือคริสตจักรและรัฐ แม้จะอยู่ใน บริษัท ดังกล่าวโคลริดจ์ยืนออกแน่แท้: "กลับมาในหน่วยความจำเหมือนเจ้าในวันฤดูใบไม้ผลิของเพ้อฝันของเจ้าด้วยความหวังเช่นคอลัมน์คะนองก่อนเจ้า-เสามืดไม่เปิดซามูเอลยังเทย์เลอร์โคลริดจ์-ตรรกวิทยา metaphysician กวี! วิธีข้าพเจ้าเห็นสัญจรสบาย ๆ ผ่าน Cloisters นิ่ง intranced ด้วยความชื่นชม (ในขณะที่เขาชั่งน้ำหนักความแตกต่างระหว่างการพูดและการแต่งกายของหนุ่มสาวที่ Mirandula) เพื่อฟังท่านแฉในทำนองลึกและหวานของเจ้า , ความลึกลับของ Jamblichus หรือนุสเตอร์ (แม้ในปีที่ผ่านมาท่าน waxedst ไม่ซีดที่ร่างปรัชญาดังกล่าว) หรือท่องโฮเมอร์ในภาษากรีกของเขาหรือพินในขณะที่ผนังของพระคริสต์สีเทาเก่าอีกครั้งสะท้อนสำเนียงของ แรงบันดาลใจกุศล-boy! "หมายเหตุการเปิดตัวของความกลัวและความผิดหวังในที่สุดเป็นลักษณะ แต่ภาพของศิลปินเป็นอัจฉริยะหนุ่มรบกวนมากกว่าแกะยอมรับ เสียง vatic ยังมีชีวิตอยู่ความเป็นไปได้ทางสังคมแล้วทรัพยากรเพียงอย่างเดียวของบุคลิกภาพแยก. ที่โรงพยาบาลพระเยซูโคลริดจ์ได้รับความคิดที่ยกย่องของบทกวีเพื่อให้ตรงกับเสียงแว็กซ์นี้ จากธนูเขาจะได้เรียนรู้ว่า "บทกวีแม้กระทั่งว่าของ loftiest และดูเหมือนว่า odes wildest ที่มีตรรกะของตัวเองเป็นอย่างรุนแรงเป็นที่ของวิทยาศาสตร์." การเปรียบเทียบของบทกวีและวิทยาศาสตร์เป็นหนึ่งที่สำคัญ ที่นำไปสู่ความหมายผู้ใหญ่ศิลปะของเขาเป็นรูปแบบขององค์ประกอบที่มีจุดมุ่งหมายในทันทีเป็นความสุขในขณะที่วิทยาศาสตร์เป็นกังวลแรกของทั้งหมดที่มีจริง แต่บทกวีมาถึงที่ความจริงในทางของตัวเองและวิธีการที่เป็น "เรื่องยากมากขึ้นเพราะที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นมีความซับซ้อนมากขึ้นและขึ้นอยู่กับมากขึ้นและสาเหตุที่ผู้ลี้ภัยมากขึ้น." ตรรกะของวิทยาศาสตร์ที่ได้มาจากเหตุผลบริสุทธิ์ ตรรกะของบทกวีขึ้นอยู่กับความเข้าใจของมนุษย์ซึ่งเป็นอะไร แต่บริสุทธิ์ ความเข้าใจเป็นโลกของความรู้สึกทั่วไปและภาษาและบทกวีผ่านมันก่อให้เกิดประสบการณ์ของมนุษย์ธรรมดา ดังนั้นสภาพอีนุงตุงนังของมัน คำพูดของลิ้นที่พบบ่อยเก็บไว้ในกวีสัมผัสกับโลกนี้ร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปีหลังจากการตายของพ่อของเขาใน 1781 โคลริดจ์ถูกส่งโรงพยาบาลของพระเยซูคริสต์ , ลอนดอนไวยากรณ์โรงเรียนที่เขาจะผ่านการฝึกอบรมวัยหนุ่มสาวในภาษาฮิบรู , ละตินและกรีก , ที่ซึ่งเขา excelled ในเรียงความภาษาอังกฤษ ค่านิยมพื้นฐาน วรรณกรรมของเขาเกิดมาภายใต้การปกครองของบาทหลวงเจมส์โบว์เยอร์ , ที่มีขนาดใหญ่กว่าชีวิตที่สมดุลกับรูปแบบคลาสสิกภาษาอังกฤษพื้นเมืองตัวอย่างได้มาจากเช็คสเปียร์ และ มิลตัน ในขณะที่เวิร์ดสเวิร์ธเลียนแบบโทมัสสีเทาที่โรงเรียน Hawkshead ไวยากรณ์โคลริดจ์เป็น steeping ในประเพณีนี้ , ยาวของการเขียนที่โดดเด่น เรียนรู้การเขียนบนโบว์เยอร์เป็นหลัก เหล่านี้รวมถึงการเรียกร้องในความรู้สึกและเสียงชัดเจนอ้างอิงในวลี , คำอุปมา , และภาพ : หนังสือเย็บปักถักร้อยก็ท้อ จึงมีกวีโวหารอุปมาแบบเก่า . โคลริดจ์ต่อมาพัฒนาเป็นกวีอาจจะมีลักษณะเป็นความพยายามที่จะมาถึงธรรมชาติเสียงที่หันเสียจากอุปกรณ์ดังกล่าว วิกฤตของ excesses วาทบทกวีของความรู้สึกซึ่งเชี่ยวในเวลา เขาจะร่วมมือกับ เวิร์ดสเวิร์ธ ในการส่งเสริมความคิดธรรมชาติ กับคำพูดของธรรมชาติ " ( biographia literaria บทที่ 1 )ชาร์ล แกะเป็นรูปของโรงพยาบาลซึ่งพระคริสต์ได้สามสิบห้าปี " ( 1820 ) ชี้ให้เห็นว่าปลูกสภาพแวดล้อมโรงเรียนในตอนนั้น จำนวนนักเรียนรวมหนุ่มๆที่ไปงานสำคัญในจดหมาย โบสถ์ และรัฐ แม้ใน บริษัท ดังกล่าวโคลริดจ์ยืนออกติดหูติดตา " กลับมาในความทรงจำ เหมือนดังที่พระองค์ทรงในวันฤดูใบไม้ผลิของชอบของท่าน ด้วย ความหวัง เหมือนคอลัมน์เสาไฟก่อนเจ้ามืดยังไม่เปิด metaphysician ผู้เชี่ยวชาญในตรรกวิทยา , เลสลี่ จาง , กวี ! - ทำไมผมเห็นผ่านสบาย ๆผ่านโบสถ์ยืนนิ่ง intranced ด้วยความชื่นชม ( ในขณะที่เขาหนักว่า สัดส่วนระหว่างการพูดและเครื่องแต่งตัวของหนุ่มสาว mirandula ) ได้ยินท่านแฉใน intonations ลึกและหวานของความลึกลับของ jamblichus หรือ plotinus ( แม้ในปีนั้นท่าน waxedst ไม่ซีด เช่นหมากรุก ) ปรัชญา หรือท่องโฮเมอร์ใน กรีก หรือ พินดาร์ในขณะที่ผนังเก่าสีเทา friars Re สะท้อนกับเสียงของแรงบันดาลใจการกุศลเด็ก " บันทึกการเปิดของความกลัวและความผิดหวังในที่สุดมีลักษณะ แต่เป็นภาพเหมือนของศิลปินขณะที่อัจฉริยะหนุ่มก็รบกวนมากกว่าแกะยอมรับ . เสียง vatic ก็มีชีวิตอยู่เพื่อความเป็นไปได้ทางสังคม ทรัพยากร แต่เพียงผู้เดียวของการแยกบุคลิกภาพที่โรงพยาบาลของพระคริสต์ โคลริดจ์ได้มายกย่องความคิดของบทกวีเพื่อการแข่งขันนี้จะเสียง จาก โบว์เยอร์ เขาจะเรียนรู้ว่า " บทกวี แม้ว่าของ loftiest และปรากฏอยู่ ซึ่งของบทกวี wildest มีตรรกะของตัวเองตามที่รุนแรงของวิทยาศาสตร์ " การเปรียบเทียบกวีนิพนธ์และวิทยาศาสตร์เป็นสำคัญ ส่งผลให้เขาเป็นผู้ใหญ่นิยามของศิลปะที่เป็นรูปแบบขององค์ประกอบที่มี ทันที เป้าหมายคือความสุขในขณะที่วิทยาศาสตร์เป็นกังวลแรกของทั้งหมดที่มีมา แต่บทกวีถึงความจริงในทางของตัวเองและวิธีที่ " ยาก เพราะลึกซึ้งมากขึ้นซับซ้อนมากขึ้นและขึ้นอยู่กับเพิ่มเติม และสาเหตุที่หลบหนีมากกว่า " ตรรกะของวิทยาศาสตร์ มาจากเหตุผลบริสุทธิ์ ตรรกะของบทกวีขึ้นอยู่กับความเข้าใจของมนุษย์ ซึ่งถูกอะไร แต่บริสุทธิ์ ความเข้าใจของโลกแห่งเพทนาการ และภาษา และผ่านบทกวีได้ประสบการณ์ของมนุษย์ธรรมดา จึงติดเงื่อนไข คำพูดของลิ้นทั่วไปเก็บกวีในการติดต่อกับโลกนี้