The Thai capital's long-awaited new

The Thai capital's long-awaited new contemporary art institution, the Bangkok Art and Culture Centre (BACC) opened discreetly in July 2008 with a display of royal photography and is currently holding its first big contemporary art exhibition. Traces of Siamese Smile: Art + Faith + Politics + Love, which opened on 23 September, though technically the Centre's second show, has all the trappings of an inaugural manifestation given its size, breadth and concentration of exhibited Thai contemporary art and indeed has been billed in the local press as "commemorating the opening of BACC".

The new visual art space is Bangkok's first large international-standard public art museum. Located in one of the city's busiest commercial districts known as Siam Square, BACC is effectively integrated into a cluster of up-market shopping malls (including Siam Discovery and Paragon), all connected by the National Stadium BTS skytrain station. Designed by Bangkok architectural firm Robert Boughey & Associates, the new Centre is housed in a twelve-floor atrium-style edifice. Its corkscrew ascending ramp is frequently compared to New York's Guggenheim Museum. The comparison stops at the ramp however because BACC, unlike the Guggenheim, designed by Frank Lloyd Wright and undoubtedly one of modernist architecture's most distinguished mid-20 th century architectural icons, does not pack much visual punch from the exterior and lacks the New York landmark's commandingly rational interior elegance.

Comparing BACC to the former misses the point however. Whereas Western art institutions of the 1950s still adhered to a purist vision of art - the museum functioning exclusively as a temple of high culture - public state-sponsored visual art spaces built nowadays in Southeast Asia pursue an altogether different agenda. In order to survive financially and secure a steady stream of visitors, they often operate simultaneously as meeting place, cultural venue and retail destination. Thus BACC, with its mall-land location, shopping centre architecture, underground multi-storey car park, and several dozen food and commercial outlets occupying the building's lower and more accessible floors (still untenanted at the time of writing), epitomizes Southeast Asia's current taste for hybrid, entertainment-oriented public spaces.

Reaction to the Centre has been mixed. Much argued about and fought for since the idea of it was mooted in 1996, the new institution has pitted bureaucrats of the Bangkok Metropolitan Administration against Thailand's art community. And while its location and design have changed repeatedly over the course of the last decade, so too have the institution's direction and mission. Generally welcomed by Thailand's cultural professionals for its over 4000 sq meters of exhibition space, there are nonetheless many who criticize the BACC's lack of vision as much as its architectural compromise. These voices, generally originating in the artists'community that has spent years and much energy pushing for the new museum, feel the end result is weak. After the inaugural contemporary show and the grand royal opening ceremony of September, they question BACC's lack of programming as well as its so-far unarticulated long-term vision. Indeed, no team of professionals appears to be in place for the time being, nor has a full-time curator been appointed. Commentators worry that with so much money at stake and Thai contemporary art to be championed, BACC's current ad hoc approach will undermine the institution. Of the several Thai practitioners who have been connected with the art space since it was first predicated, Vasan Sitthiket and Manit Sriwanichpoom are probably the most vocal and dynamic. Many hope that with Sriwanichpoom on the BACC's executive board, the institution will fulfill its role as a meaningful and well-run platform for contemporary art in Thailand.

Traces of Siamese Smile: Art + Faith + Politics + Love , curated by a team of Thai art professionals lead by Prof. Dr. Apinan Poshyananda, the BACC chairman and internationally recognized Thai curator and theorist who currently heads the Thai Ministry of Culture's Office of Contemporary Art and Culture, is one of the largest and broadest exhibitions of Thai modern and contemporary art ever staged. The curatorial brief informs us that the exhibition presents 300 works - mainly Thai art but also with a smattering of international pieces - that all relate to the Siamese smile. The latter, embodying a particularly Thai paradox, is a well chosen motif for an all-encompassing survey. Indeed, the Thai smile, operating as an emblem of Thai people's attitude of humility and surrender vis a vis life's trials, has become a modern cliché. As well as its implicit meaning, as a benign sign of welcome-bordering-on-subservience directed to foreigners, the Siamese smile has also become a totem of critique used by contemporary visual art practitioners to comment upon Thailand's specific insider/outsider vision of itself. Though not all works that are part of Traces of Siamese Smile decorticate this particular issue, many do in more or less direct ways.

As well as the ‘brand-name' international art included for the sake of wider popular appeal – Andy Warhol, Jean-Michel Basquiat, Keith Haring, Pierre et Gilles, Yue Minjun, Fang Lijun amongst others - and nominally relating to Thailand (Louise Bourgeois' monumental 1996 steel Spider is a real coup for the Centre and gloriously beautiful despite being of dubious thematic relevance), Traces of Siamese Smile assembles Thai painting, sculpture, site-specific installation, video and photographic work spanning the first quarter of the 20 th century to the present. As such, the show provides insight into the extraordinary development and diversity of Thai visual practices of the last decades and as a survey, will probably go down as historically seminal. Including iconic Thai works such as Montien Boonma's 1999 Melting Void: Molds for the Mind (uncatalogued presumably due to late inclusion) and Chatchai Puipia's Siamese Smiles of 1995, the show provides some art-historically enlightening surprises. One such revelatory piece is Chalood Nimsamer's Rural Sculpture (1982), a strikingly early conceptual exploration of the urban/rural dichotomy and place of the hand-made that figure amongst a handful of shared concerns in Southeast Asian visual arts discourse. Another is Kanya Chareonsupkul's precocious Flag: 17-20 May 1992 (1992) that in today's political context can be read as a cryptic critique of nationalist excess.

Though dominated by contemporary art, the exhibition also presents a number of key Thai modernists. An larger than life size sculpture of a walking Buddha by the revered Silpa Bhirasri, (Italian by birth but considered the father of Thai modernism) is one, noted for its naturalistic human features. An abstract work by modern master Fua Haribhitak is another. Thawan Duchanee, who sits on the modern/contemporary divide, puts up a thoroughly contemporary-looking Battle of Mara from 1989.

Since the early twentieth century, the overpowering cult of nationalism—the mythologising of the nation state—has dominated Thai public life and the Thai imagination. In modern times, nothing has had more impact on the way we think and live. Pink Man belongs to this new generation of Thai patriots. In ‘Pink, White & Blue’, he is expressing great pride and love for his own professed patriotism. As a New Thai Patriot, he wants Thai children to be smart and technologically savvy, but to still listen blindly to everything that adults tell them. The educational system is manufacturing a new generation of devoted consumers---children who are loyal to the Neo-Thai brand, products and vision, hook, line and sinker. Pink Man, icon of consumerism that he is, wants capitalism, not democracy. Pink Man is a leader with a modern image. In his pink satin suit, he is bright and friendly, unlike the grim and scary generals of the past. But this display of modernity belies the reality and contradicts the quaint and disquieting picture of obedient Thai children in their boy scout’s uniforms. The children are stuck in a time warp, generation after generation, trapped and cannibalised by official Thai society’s fascistic mindframe forever.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมืองหลวงของไทยยาวที่รอคอยใหม่ศิลปะสถาบัน นครและศูนย์วัฒนธรรม (ศิลปะ) เปิดอยู่ในเดือน 2008 กรกฎาคม มีการแสดงผลของการถ่ายภาพรอยัล และขณะนี้ถือเป็นนิทรรศการศิลปะร่วมสมัยแรก ร่องรอยของรอยยิ้มสยาม: ศิลปะ + ศรัทธา + การเมือง + ความ รัก ซึ่ง 23 กันยายน แม้ว่าเทคนิคของศูนย์ที่สองแสดง มีทุกสุขของยามที่คณะกำหนดขนาด กว้าง ความเข้มข้น ของจัดแสดงศิลป และแน่นอนมีการเรียกเก็บเงินในท้องถิ่นเป็น "ระลึกเปิดออก"พื้นที่ทัศนศิลป์ใหม่เป็นย่านแรกขนาดใหญ่มาตรฐานนานาชาติสาธารณะพิพิธภัณฑ์ แห่งหนึ่งของเมืองคึกคักย่านธุรกิจที่เรียกว่าสยามสแควร์ ศิลปะได้อย่างมีประสิทธิภาพรวมคลัสเตอร์ตั้งห้าง (รวมทั้งสยามดิสคัฟเวอรี่และพารากอน), ทั้งหมดที่เชื่อมต่อจากสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอสสนามกีฬาแห่งชาติ ออกแบบ โดยกรุงเทพสถาปัตยกรรมบริษัทโรเบิร์ต Boughey & สมาคม ศูนย์ใหม่เป็นแห่ง edifice เอเทรียมแบบสองชั้น เหล็กไขจุกขวดเรียงลาดเป็นบ่อยเมื่อเทียบกับนิวยอร์ค Guggenheim Museum การเปรียบเทียบหยุดที่ทางลาดอย่างไรก็ตามเนื่องจากศิลปะ ต่างจาก Guggenheim ออกแบบ โดยแฟรงก์ลอยด์ไรต์ และไม่ต้องสงสัย ส่วนใหญ่บุกเบิกสถาปัตยกรรมโดดเด่นกลาง 20 th ศตวรรษสถาปัตยกรรมไอคอน แพ็คมากที่กระทำจากภายนอก และขาดความสง่างามภายในของแลนด์มาร์คนิวยอร์กที่เชือด commandinglyเปรียบเทียบศิลปะกับพุ่งอดีตจุดอย่างไรก็ตาม ในขณะที่สถาบันศิลปะตะวันตกของมินิปฏิบัติตามยังพูริสท์วิสัยทัศน์ศิลปะ -พิพิธภัณฑ์ทำเป็นวัดวัฒนธรรมสูง - พื้นที่สาธารณะรัฐสนับสนุนทัศนศิลป์ที่สร้างปัจจุบันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไล่ตามวาระแตกต่างกันทั้งหมด เพื่อความอยู่รอดทางการเงิน และความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว พวกเขามักจะดำเนินการพร้อมกันเป็นสถานที่ประชุม สถานวัฒนธรรม และปลายขายปลีก ดังนั้นศิลปะ กับตำแหน่งที่ดินมอลล์ สถาปัตยกรรมศูนย์การค้า ที่จอดรถหลายชั้นใต้ดิน และโหลหลายอาหารและร้านค้าที่มีของอาคารต่ำ และเข้าถึงได้ชั้น (ยัง untenanted ในขณะเขียน), epitomizes รสชาติปัจจุบันของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สำหรับไฮบริ เน้นบันเทิงพื้นที่สาธารณะปฏิกิริยากับส่วนกลางมีการผสม มากโต้เถียงเกี่ยวกับ และสู้ในตั้งแต่ความคิดของมันถูก mooted ในปี 1996 สถาบันใหม่ได้ pitted bureaucrats ของกรุงเทพมหานครกับชุมชนศิลปะของไทย และใน ขณะที่ตั้งและการออกแบบมีการเปลี่ยนแปลงซ้ำ ๆ กันในช่วงทศวรรษที่ผ่านมา ดังนั้นเกินไป มีทิศทางและพันธกิจของสถาบัน ต้อนรับ โดยผู้เชี่ยวชาญด้านวัฒนธรรมของไทยโดยทั่วไปสำหรับมันมากกว่า 4000 ตารางเมตรของพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการ มีกระนั้นหลายคนวิพากษ์วิจารณ์ศิลปะขาดวิสัยทัศน์รวมถึงปัญหาของงานสถาปัตยกรรม เสียงเหล่านี้ โดยทั่วไปเริ่มต้นใน artists'community ที่ใช้พลังงานมากผลักดันสำหรับพิพิธภัณฑ์ใหม่ และปี รู้สึกผลลัพธ์สุดท้ายคืออ่อนแอ หลังจากการแสดงร่วมสมัยเข้าและเดอะรอยัลแกรนด์เปิดพิธีกันยายน พวกเขาถามขาดศิลปะของการเขียนโปรแกรมเป็นวิสัยทัศน์ระยะยาว unarticulated ของให้ห่าง แน่นอน ไม่มีทีมงานมืออาชีพที่ปรากฏในสถาน หรือมีภัณฑารักษ์ที่เต็มเวลาการแต่งตั้ง แสดงกังวลว่า มีเงินมากที่เดิมพันและศิลปะร่วมสมัยไทยเป็น championed วิธีการกิจของศิลปะปัจจุบันจะทำลายสถาบัน ของหลายผู้ที่เชื่อมโยงกับพื้นที่ศิลปะเนื่องจากมันถูก predicated แรก วสันต์ Sitthiket และ Manit Sriwanichpoom ได้คงสุดเสียงและไดนามิก มากหวังว่า มี Sriwanichpoom ในกรรมการบริหารของศิลปะ สถาบันที่จะตอบสนองบทบาทของมันเป็นห้องทำงาน และมีความหมายสำหรับศิลปะร่วมสมัยในประเทศไทยร่องรอยของรอยยิ้มสยาม: ศิลปะ + ศรัทธา + การเมือง + ความ รัก curated โดยทีมนำผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะไทยโดยรศ.ดร.อภินันท์ Poshyananda ประธานศิลปะ และภัณฑารักษ์ไทยยอมรับในระดับสากล และ theorist ที่อยู่หัวไทยกระทรวงวัฒนธรรมสำนักงานศิลปะร่วมสมัยและวัฒนธรรม เป็นหนึ่งในนิทรรศการที่ใหญ่ที่สุด และกว้างที่สุดของไทยร่วม สมัยศิลปะเคยจัด ย่อภัณฑารักษ์จะแจ้งว่า นิทรรศการนำเสนองาน 300 - ศิลปะไทยส่วนใหญ่แต่ยัง มีบางส่วนต่างประเทศชิ้น - ทั้งหมดเกี่ยวข้องกับสยามยิ้ม หลัง ชง paradox โดยเฉพาะไทย เป็นแปลนดีท่านสำหรับการสำรวจครอบคลุมทั้งหมด แน่นอน ไทยยิ้ม ปฏิบัติการทดลองของชีวิต vis เป็นสัญลักษณ์ของทัศนคติของคนไทยของบทและการยอมจำนน vis ได้กลายเป็น cliché ทันสมัย และความหมายนัย เป็นเครื่องหมายที่อ่อนโยนของยินดีต้อนรับล้อมรอบใน-subservience โดยตรงกับชาวต่างชาติ สยามยิ้มได้ยังกลายเป็น totem ของวิจารณ์ทัศนศิลป์ร่วมสมัยผู้ใช้แสดงความคิดเห็นตามวิสัยทัศน์ภายใน/บุคคลภายนอกเฉพาะในประเทศไทยของตัวเอง แม้ว่างานทั้งหมดที่เป็นส่วนหนึ่งของร่องรอยของสยามสไมล์ decorticate ปัญหานี้ หลายทำวิธีน้อยโดยตรงและศิลปะนานาชาติ 'ยี่ห้อ' รวมเพื่อกว้างกว่านิยมอุทธรณ์ – วอร์ฮอล Andy, Jean Michel Basquiat, Keith Haring, Pierre et Gilles, Yue Minjun, Lijun ฝางหมู่อื่น ๆ - และเมื่อเกี่ยวข้องกับไทย (หลุยส์ชนชั้นกลางของอนุสาวรีย์ 1996 เหล็กแมงมุมถูกประหารจริง สำหรับศูนย์ และ gloriously สวยงามแม้จะมีความเกี่ยวข้องเฉพาะเรื่องที่ไม่แน่นอน), ร่องรอยของสยามสไมล์ assembles จิตรกรรมไทยประติมากรรม ติดตั้งเฉพาะ งานถ่ายภาพ และวิดีโอที่รัฐในไตรมาสแรกของ th ศตวรรษ 20 ปัจจุบัน ดัง การแสดงให้เข้าใจในการพัฒนาพิเศษ และหลากหลายวิธีไทยภาพสุดท้ายทศวรรษที่ผ่านมา และ เป็นการ สำรวจ จะคงลงไปบรรลุถึงเป็นอดีต รวมถึงงานไทยโดดเด่นเช่นมณเฑียรบุญ 1999 ละลายโมฆะ: แม่พิมพ์สำหรับจิตใจ (uncatalogued สันนิษฐานว่าเนื่องจากรวมสาย) และฉัตรชัย Puipia รอยยิ้มสยาม 1995 ประหลาดใจศิลปะประวัติ enlightening บางช่วยให้การแสดง หนึ่งชิ้นเช่น revelatory เป็น Chalood Nimsamer ชนบทประติมากรรม (1982), การสำรวจแนวคิดกว่าช่วงของ dichotomy เมือง/ชนบทและสถานที่ทำด้วยมือที่อยู่กำมือของความกังวลร่วมในวาทกรรมภาพศิลปะเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อีกเป็นธง precocious กันยา Chareonsupkul: 17-20 1992 พฤษภาคม (1992) ที่ในบริบททางการเมืองวันนี้สามารถอ่านวิจารณ์เกินระดับชาติระทมแม้ว่าครอบงำ โดยศิลปะ นิทรรศการแสดงจำนวน modernists คีย์ไทยยัง เป็นประติมากรรมขนาดใหญ่ than life พระเดินโดย Bhirasri ท่านสิ่ง, (อิตาลี โดยกำเนิดแต่เป็นพ่อสมัยไทย) เป็นหนึ่ง สังเกตคุณลักษณะของมนุษย์ naturalistic เป็นงานนามธรรม โดยหลักสมัย Fua Haribhitak เป็นอีกหนึ่ง ใส่ค่าสะอาดทันสมัยมองการต่อสู้ของโรงแรมมาราถวัลย์ Duchanee ซึ่งตั้งอยู่บนแบ่งทันสมัย/ทันสมัย 2532ตั้งแต่ศตวรรษที่ยี่สิบต้น ลัทธิพอแรงของชาตินิยม — mythologising ของรัฐประชาชาติซึ่งได้ครอบงำชีวิตประชาชนไทยและจินตนาการไทย ในยุค ไม่ได้มีผลกระทบเพิ่มเติมในแบบที่เราคิด และมีชีวิตอยู่ ผู้ชายสีชมพูเป็นของรุ่นนี้ใหม่ของผู้รักชาติไทย ใน 'สีชมพู ขาว และน้ำเงิน' เขาจะแสดงภูมิใจ และความรักของตัวเอง professed หมี เป็นตัวใหม่ไทยแพทริออต อยากเด็กไทยสมาร์ท และเข้าใจเกี่ยวกับเทคโนโลยี แต่ จะยังคง ฟังอย่างคนตาบอดทุกอย่างที่ผู้ใหญ่บอกพวกเขา ระบบการศึกษาจะผลิตรุ่นใหม่ของผู้บริโภคอุทิศ--เด็กที่มีผู้จงรักภักดีไทยนีโอแบรนด์ ผลิตภัณฑ์ และวิสัย ทัศน์ hook, line และ sinker คนสีชมพู ไอคอนของบริโภคนิยมที่กำลัง ต้องการทุนนิยม ประชาธิปไตยไม่ ผู้ชายสีชมพูเป็นผู้นำ มีรูปแบบทันสมัย ในชุดของเขาแพรชมพู เขาจะสดใส และเป็นกัน เอง ซึ่งแตกต่างจากทหารน่ากลัว และน่ากลัวในอดีต แต่นี้แสดงความทันสมัย belies ความเป็นจริง และทุกแหล่ง และ disquieting ภาพเด็กไทยเชื่อฟังในเครื่องแบบของลูกเสือของ เด็กจะติดอยู่ในความแปรปรวนของเวลา รุ่นหลังรุ่น ติด และ cannibalised โดยทางสังคมของ fascistic mindframe ตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมืองหลวงของไทยรอคอยมานานสถาบันศิลปะร่วมสมัยใหม่หอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร (BACC) เปิดสุขุมในเดือนกรกฎาคมปี 2008 ด้วยการแสดงผลของการถ่ายภาพพระราชและขณะนี้ถือนิทรรศการศิลปะร่วมสมัยเป็นครั้งแรกที่ยิ่งใหญ่ ร่องรอยของรอยยิ้มสยาม: ศิลปะ + ศรัทธา + การเมือง + ความรักซึ่งเปิดเมื่อวันที่ 23 กันยายน แต่ในทางเทคนิคโชว์ครั้งที่สองของศูนย์มีเสน่ห์ของการประกาศสถาปนากำหนดขนาดของความกว้างและความเข้มข้นของศิลปะร่วมสมัยแสดงไทยและแน่นอนได้รับ การเรียกเก็บเงินในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นว่า "อนุสรณ์เปิด BACC". พื้นที่ทัศนศิลป์ใหม่คือกรุงเทพเป็นครั้งแรกที่มีขนาดใหญ่มาตรฐานสากลพิพิธภัณฑ์ศิลปะสาธารณะ ตั้งอยู่ในหนึ่งในย่านการค้าที่คึกคักที่สุดของเมืองที่เรียกว่าสยามสแควร์, BACC เป็นแบบบูรณาการอย่างมีประสิทธิภาพในกลุ่มของขึ้นตลาดห้างสรรพสินค้า (รวมทั้งสยามดิสและพารากอน) ทั้งหมดเชื่อมต่อโดยรถไฟฟ้า BTS สนามกีฬาแห่งชาติสถานีรถไฟฟ้า ออกแบบโดย บริษัท สถาปนิกกรุงเทพโรเบิร์ต Boughey & Associates, ศูนย์ใหม่ตั้งอยู่ในอาคารเอเทรียมสไตล์สิบสองชั้น ทางลาดจากน้อยไปมากเกลียวของมันบ่อย ๆ เมื่อเทียบกับพิพิธภัณฑ์ Guggenheim นิวยอร์ก เปรียบเทียบหยุดที่ลาด แต่เพราะ BACC ซึ่งแตกต่างจากพิพิธภัณฑ์ Guggenheim ออกแบบโดย Frank Lloyd Wright และไม่ต้องสงสัยหนึ่งใน th กลาง 20 ที่โดดเด่นที่สุดของสถาปัตยกรรมศตวรรษสมัยไอคอนสถาปัตยกรรมไม่แพ็คหมัดภาพมากจากภายนอกและขาดนิวยอร์กสถานที่สำคัญ ตระหง่านสง่างามภายในเหตุผล. BACC เปรียบเทียบกับอดีตคิดถึงจุดอย่างไรก็ตาม ในขณะที่สถาบันศิลปะตะวันตกของปี 1950 ยังคงยึดมั่นที่จะมีวิสัยทัศน์ที่พิถีพิถันของศิลปะ - พิพิธภัณฑ์ทำงานเฉพาะเป็นวัดของวัฒนธรรมสูง - สาธารณะรัฐสนับสนุนช่องว่างทัศนศิลป์ที่สร้างขึ้นในปัจจุบันในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไล่ตามวาระการประชุมที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพื่อให้อยู่รอดทางการเงินและการรักษาความปลอดภัยกระแสของผู้เข้าชมพวกเขามักจะทำงานพร้อมกันเป็นสถานที่ประชุมสถานที่ทางวัฒนธรรมและปลายทางค้าปลีก ดังนั้น BACC กับสถานที่ตั้งของห้างสรรพสินค้า-ที่ดินสถาปัตยกรรมศูนย์ช้อปปิ้ง, ที่จอดรถหลายชั้นใต้ดินและอาหารหลายโหลและร้านค้าเชิงพาณิชย์ครอบครองอาคารล่างและชั้นเข้าถึงได้มากขึ้น (ยังคง Untenanted ในขณะที่เขียน) epitomizes ปัจจุบันเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รสชาติของไฮบริด, ความบันเทิงที่มุ่งเน้นพื้นที่สาธารณะ. ปฏิกิริยาที่ศูนย์ได้รับการผสม เป็นที่ถกเถียงกันมากเกี่ยวกับการต่อสู้เพื่อตั้งแต่ความคิดของมันถูก mooted ในปี 1996 สถาบันการศึกษาใหม่ได้หลุมของข้าราชการสังกัดกรุงเทพมหานครกับวงการศิลปะของไทย และในขณะที่สถานที่ตั้งและการออกแบบที่มีการเปลี่ยนแปลงซ้ำ ๆ ในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาดังนั้นก็มีทิศทางของสถาบันการศึกษาและภารกิจ ให้การต้อนรับโดยทั่วไปโดยผู้เชี่ยวชาญด้านวัฒนธรรมของไทยสำหรับมากกว่า 4000 ตารางเมตรของพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการมีกระนั้นหลายคนที่วิพากษ์วิจารณ์ขาด BACC ของวิสัยทัศน์มากที่สุดเท่าที่ประนีประนอมสถาปัตยกรรม เสียงเหล่านี้โดยทั่วไปที่เกิดขึ้นใน artists'community ที่ได้ใช้เวลาหลายปีและพลังงานมากผลักดันให้พิพิธภัณฑ์ใหม่รู้สึกสิ้นผลจะอ่อนแอ หลังจากการแสดงร่วมสมัยและการสถาปนาพระราชพิธีเปิดที่ยิ่งใหญ่ของเดือนกันยายนที่พวกเขาถามขาด BACC ของการเขียนโปรแกรมเช่นเดียวกับการไกลเพื่อ unarticulated วิสัยทัศน์ในระยะยาว อันที่จริงทีมงานมืออาชีพไม่ปรากฏอยู่ในสถานที่สำหรับเวลาที่เป็นอยู่และไม่มีผู้ดูแลเต็มเวลาได้รับการแต่งตั้ง แสดงความเห็นต้องกังวลว่าเงินมากที่ถือหุ้นและศิลปะไทยร่วมสมัยที่จะปกป้องโฆษณา BACC ปัจจุบันเฉพาะกิจวิธีการที่จะบ่อนทำลายสถาบัน ของผู้ปฏิบัติงานไทยหลายคนที่ได้รับการเชื่อมต่อกับพื้นที่ศิลปะนับตั้งแต่ถูกบอกกล่าวแรกวสันต์สิทธิเขตต์และมานิตศรีวานิชภูมิอาจจะเป็นเสียงส่วนใหญ่และแบบไดนามิก หลายคนหวังว่าด้วยศรีวานิชภูมิในคณะกรรมการบริหารของ BACC สถาบันจะตอบสนองบทบาทในฐานะที่มีความหมายและแพลตฟอร์มดีทำงานศิลปะร่วมสมัยในประเทศไทย. ร่องรอยของรอยยิ้มสยาม: ศิลปะ + ศรัทธา + การเมือง + ความรัก, curated โดยทีมงานของไทย ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะนำโดยศาสตราจารย์ดร. อภินันท์โปษยานนท์ประธาน BACC และยอมรับในระดับสากลภัณฑารักษ์ไทยและทฤษฎีที่ปัจจุบันหัวกระทรวงสำนักงานวัฒนธรรมของศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัยเป็นหนึ่งในการจัดนิทรรศการที่ใหญ่ที่สุดและกว้างที่สุดของศิลปะสมัยใหม่และร่วมสมัยไทย ที่เคยจัดฉาก สั้นภัณฑารักษ์บอกเราว่าการจัดนิทรรศการนำเสนอผลงาน 300 - ส่วนใหญ่ศิลปะไทย แต่ยังมีรู้แค่หางอึ่งของชิ้นส่วนต่างประเทศ - ว่าทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับรอยยิ้มสยาม หลัง embodying ความขัดแย้งไทยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นบรรทัดฐานเลือกที่ดีสำหรับการสำรวจครอบคลุมทุก อันที่จริงรอยยิ้มไทย, การดำเนินงานในฐานะที่เป็นสัญลักษณ์ของทัศนคติของคนไทยที่ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนและข้อพิพาทการทดลองของชีวิตได้กลายเป็นความคิดโบราณที่ทันสมัย เช่นเดียวกับความหมายโดยนัยของมันเป็นสัญญาณที่เป็นพิษเป็นภัยของการต้อนรับ-ที่มีพรมแดนติดกับการส่งเสริมกำกับให้ชาวต่างชาติ, รอยยิ้มสยามยังได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของการวิจารณ์ที่ใช้โดยผู้ปฏิบัติงานศิลปะร่วมสมัยภาพที่จะแสดงความคิดเห็นเมื่อภายในที่เฉพาะเจาะจงของไทย / วิสัยทัศน์ภายนอกของตัวเอง . แม้ว่าจะไม่ได้ผลงานทั้งหมดที่เป็นส่วนหนึ่งของร่องรอยของรอยยิ้มสยาม decorticate ปัญหานี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายคนทำในมากกว่าหรือน้อยกว่าวิธีการโดยตรง. เช่นเดียวกับ 'แบรนด์' ศิลปะนานาชาติรวมเพื่อประโยชน์ของการอุทธรณ์เป็นที่นิยมในวงกว้าง - แอนดี้วอร์ฮอฌอง -Michel Basquiat, คี ธ แฮริ่งปิแอร์และกิลส์, Yue Minjun ฝาง Lijun หมู่คนอื่น ๆ - และนามที่เกี่ยวข้องกับประเทศไทย (หลุยส์กลาง 'อนุสาวรีย์ 1996 แมงมุมเหล็กเป็นรัฐประหารที่แท้จริงสำหรับศูนย์และสวยงามเฉิดฉายแม้จะเป็นความสงสัยใจ) ร่องรอยของรอยยิ้มสยามมั่งจิตรกรรมไทย, ประติมากรรม, การติดตั้งเว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจง, วิดีโอและงานถ่ายภาพทอดไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 20 จนถึงปัจจุบัน เช่นนี้แสดงให้ข้อมูลเชิงลึกในการพัฒนาพิเศษและความหลากหลายของการปฏิบัติภาพไทยทศวรรษที่ผ่านมาและในขณะที่การสำรวจอาจจะลงไปเป็นเชื้อในอดีต รวมทั้งผลงานของไทยที่โดดเด่นเช่นมณเฑียรบุญมา 1999 หลอมละลายโมฆะ: แม่พิมพ์สำหรับใจ (ขมิ้นสันนิษฐานว่าเกิดจากการรวมดึก) และฉัตรชัย Puipia ของสยามรอยยิ้มของปี 1995 แสดงให้ประหลาดใจศิลปะประวัติศาสตร์ enlightening บาง ชิ้นหนึ่งเปิดหูเปิดตาดังกล่าวเป็นช Nimsamer ของประติมากรรมชนบท (1982), การสำรวจความคิดอย่างยอดเยี่ยมในช่วงต้นของเมือง / ขั้วชนบทและสถานที่ของทำมือรูปที่หมู่กำมือของความกังวลร่วมกันในศิลปะเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาพวาทกรรม อีกประการหนึ่งคือธงประจำแก่แดดกัญญา Chareonsupkul ของ. 17-20 พฤษภาคม 1992 (1992) ว่าในบริบททางการเมืองในวันนี้สามารถอ่านได้วิจารณ์ความลับส่วนเกินชาตินิยมแม้ว่าโดดเด่นด้วยศิลปะร่วมสมัยนิทรรศการยังมีจำนวนของธรรมเนียมไทยที่สำคัญ ขนาดใหญ่กว่าชีวิตประติมากรรมขนาดของพระพุทธรูปที่เดินโดยเคารพศิลป์พีระศรี (อิตาลีโดยกำเนิด แต่ถือว่าเป็นบิดาของสมัยไทย) เป็นหนึ่งตั้งข้อสังเกตสำหรับคุณสมบัติของมนุษย์ธรรมชาติ ทำงานนามธรรมโดยต้นแบบที่ทันสมัยเฟื้อ Haribhitak เป็นอีกหนึ่ง ถวัลย์ดรรชนีที่ตั้งอยู่บนที่ทันสมัย ​​/ หารร่วมสมัยทำให้ขึ้นอย่างทั่วถึงร่วมสมัยที่ดูการต่อสู้ของมารจาก 1,989. ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ยี่สิบ, ลัทธิชาตินิยมเอาชนะ-mythologising ของประเทศรัฐได้ครอบงำชีวิตของประชาชนไทยและ จินตนาการของไทย ในยุคปัจจุบันก็ยังไม่มีอะไรมีผลกระทบเพิ่มเติมเกี่ยวกับวิธีที่เราคิดและการใช้ชีวิต ผู้ชายสีชมพูเป็นรุ่นใหม่ของผู้รักชาติไทย ใน 'ชมพู, สีขาวและสีฟ้า' เขาจะแสดงความภาคภูมิใจและความรักความรักชาติของเขาเองที่ยอมรับ ในฐานะที่เป็นผู้รักชาติไทยใหม่ที่เขาต้องการเด็กไทยที่จะเป็นสมาร์ทและเข้าใจเทคโนโลยี แต่ยังคงฟังสุ่มสี่สุ่มห้าทุกอย่างที่ผู้ใหญ่บอกพวกเขา ระบบการศึกษาที่มีการผลิตรุ่นใหม่ของผู้บริโภคอุทิศ --- เด็กที่มีความภักดีต่อแบรนด์ Neo-ไทย, ผลิตภัณฑ์และวิสัยทัศน์, ตะขอสายและทำให้จม ผู้ชายสีชมพูไอคอนของการคุ้มครองผู้บริโภคว่าเขาต้องการทุนนิยมไม่ใช่ประชาธิปไตย ผู้ชายสีชมพูเป็นผู้นำด้วยภาพที่ทันสมัย ในชุดสูทผ้าซาตินสีชมพูของเขาเขาเป็นคนที่สดใสและเป็นมิตรซึ่งแตกต่างจากนายพลที่น่ากลัวและน่ากลัวของอดีตที่ผ่านมา แต่การแสดงผลของความทันสมัยนี้ปฏิเสธความเป็นจริงและในทางตรงกันข้ามภาพแปลกตาและคัมภีร์ของเด็กไทยในการเชื่อฟังลูกเสือของพวกเขาเครื่องแบบ เด็กจะติดอยู่ในวิปริตเวลารุ่นหลังรุ่นติดอยู่และ cannibalised โดยฟาสซิสต์ Mindframe สังคมไทยอย่างเป็นทางการตลอดไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใช้เป็นสัญลักษณ์ของคนไทย ทัศนคติของความอ่อนน้อมถ่อมตนและยอมจำนน ซึ่งมี 2 การทดลองของชีวิตได้กลายเป็นผู้เป็นสำนวนสมัยใหม่ เช่นเดียวกับความนัยความหมาย เป็นเครื่องหมายของการต้อนรับแบบประชิดยอมรับกับชาวต่างชาติสยามยิ้มยังกลายเป็นรูปสลักของการวิจารณ์ทัศนศิลป์ร่วมสมัยใช้ประกอบเพื่อแสดงความคิดเห็น ( เฉพาะภายใน / นอกวิสัยทัศน์นั่นเอง แม้ว่าจะไม่ได้ทุกงานที่เป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มสยาม decorticate ปัญหานี้โดยเฉพาะ หลายทำในมากขึ้นหรือน้อย

วิธีโดยตรงเมืองหลวงของไทยขึ้นใหม่สถาบันศิลปะร่วมสมัย กรุงเทพมหานครหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร เปิดดูในเดือนกรกฎาคม 2008 ด้วยการแสดงผลของการถ่ายภาพหลวงและขณะนี้ถือเป็นครั้งแรกที่ใหญ่ นิทรรศการศิลปะร่วมสมัย . รอยยิ้มสยาม : ศิลปะศรัทธาการเมือง ความรัก ซึ่งเปิดตัวเมื่อวันที่ 23 กันยายน ถึงแม้ว่าในทางเทคนิคของศูนย์ที่สองแสดงมีเครื่องประกอบของการสถาปนาให้มีขนาดกว้างและความเข้มข้นของการจัดแสดงงานศิลปะร่วมสมัย และแน่นอนมีการเรียกเก็บเงินในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นว่า " ฉลองเปิดเล่ม " .

ใหม่พื้นที่ทัศนศิลป์เป็นเขตแรกที่มีขนาดใหญ่มาตรฐานนานาชาติศิลปะสาธารณะพิพิธภัณฑ์ ตั้งอยู่ในหนึ่งในเมืองที่รู้จักกันเป็นย่านการค้าสยามสแควร์หอศิลปฯ ได้อย่างมีประสิทธิภาพ บูรณาการในกลุ่มขึ้นห้างสรรพสินค้าตลาด ( รวมทั้งการค้นพบและสยามพารากอน ) , ทั้งหมดที่เชื่อมต่อกับสถานีรถไฟฟ้า BTS สนามกีฬาแห่งชาติ . ออกแบบโดยกรุงเทพมหานครสถาปนิกโรเบิร์ตบุย& Associates , ศูนย์ใหม่ตั้งอยู่ในสิบสองชั้นโถงแบบวิหาร . ของที่เปิดขึ้นทางลาดบ่อยเมื่อเทียบกับนิวยอร์กที่พิพิธภัณฑ์กุกเกนไฮม์การหยุดที่บันได แต่เนื่องจากในประเทศไทย ซึ่งแตกต่างจากกุกเกนไฮม์ออกแบบโดย Frank Lloyd Wright และไม่ต้องสงสัยหนึ่งในไอคอนของสถาปัตยกรรมสถาปัตยกรรมของศตวรรษที่โดดเด่นที่สุด mid-20 ไม่ได้แพ็คหมัดมากภาพจากภายนอกและยังนิวยอร์ก จุดสังเกตของ commandingly เข้าแง่ภายในหรูหรา

เปรียบเทียบกับอดีต คิดถึงหอศิลปฯ จุด อย่างไรก็ตามสถานที่ทางวัฒนธรรมและสถานที่ขายปลีก ดังนั้น หอศิลปฯ มีที่ดินที่ตั้งห้างสรรพสินค้า , ศูนย์การค้า , สถาปัตยกรรม , ที่จอดรถหลายชั้น ใต้ดิน และ ร้าน อาหาร หลายโหลและพาณิชย์ครอบครองตึกล่างและชั้นสามารถเข้าถึงได้มากขึ้น ( ยัง untenanted ในเวลาที่เขียน ) , epitomizes เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ปัจจุบันนิยมไฮบริด บันเทิงเชิงพื้นที่สาธารณะ .

ส่วนตะวันตกของสถาบันศิลปะของปี 1950 ยังคงปฏิบัติตามพิถีพิถันวิสัยทัศน์ของศิลปะ - พิพิธภัณฑ์การทำงานเฉพาะเป็นวัดของวัฒนธรรม - สูงของรัฐประชาชนสนับสนุนทัศนศิลป์เป็นสร้างในปัจจุบันในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตามวาระการประชุมที่แตกต่างกันทั้งหมด เพื่อความอยู่รอดทางการเงินและกลายเป็นกระแสของผู้เข้าชม พวกเขามักจะใช้งานพร้อมกันเป็นสถานที่นัดพบปฏิกิริยากับศูนย์ที่ได้รับการผสม มากแย้งเรื่องและต่อสู้เพื่อตั้งแต่ความคิดของมันเป็น mooted ในปี 1996 สถาบันใหม่มีหลุมข้าราชการของกรุงเทพมหานครกับชุมชนศิลปะของไทย และในขณะที่สถานที่และการออกแบบที่มีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งมากกว่าหลักสูตรของทศวรรษที่ผ่านมา , ดังนั้นเกินไปมีทิศทางของสถาบัน และภารกิจแสดงความเห็นที่เป็นห่วงมากเงินเดิมพันและงานศิลปะไทยร่วมสมัยที่จะสนับสนุนในประเทศไทยในปัจจุบันวิธีการเฉพาะกิจจะทำลายสถาบัน ของหลายไทย ผู้ปฏิบัติงานที่ได้รับเชื่อมต่อกับพื้นที่ศิลปะเพราะมันเป็นครั้งแรกที่บอกกล่าวและ วสันต์ สิทธิเขตต์ , มานิต ศรีวานิชภูมิคงเป็นเสียงส่วนใหญ่ และแบบไดนามิกต้อนรับโดยทั่วไปโดยผู้เชี่ยวชาญทางวัฒนธรรมไทยของกว่า 4 , 000 ตารางเมตรของพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการ มีกระนั้นหลายคนวิพากษ์วิจารณ์ของหอศิลปฯ ขาดวิสัยทัศน์เท่าของสถาปัตยกรรม การประนีประนอม เสียงเหล่านี้ โดยทั่วไปที่เกิดขึ้นใน artists'community ที่ใช้เวลาปีและพลังงานมาก ผลักดันให้พิพิธภัณฑ์ใหม่ รู้สึกว่าผลมันอ่อนแอหลังจากการสถาปนาร่วมสมัยแสดงและแกรนด์รอยัล พิธีเปิด วันที่ พวกเขาจะถามคำถาม หอศิลปฯ ขาดของการเขียนโปรแกรมรวมทั้งของเพื่อวิสัยทัศน์ระยะยาว unarticulated . จริงๆ ไม่มีทีมผู้เชี่ยวชาญด้านดูเหมือนจะอยู่ในสถานที่สำหรับเวลาที่ถูก และมีผู้ดูแลเต็มเวลาได้รับการแต่งตั้งหลายคนหวังว่าด้วย sriwanichpoom บอร์ดบริหารของ หอศิลปฯ สถาบันจะทำหน้าที่ของมันอย่างมีความหมายและเรียกใช้แพลตฟอร์มสำหรับศิลปะร่วมสมัยในประเทศไทย

รอยยิ้มสยามศิลปะศรัทธาการเมืองความรัก , curated โดยทีมงานของผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะไทยนำโดย ศ. ดร. อภินันท์ โปษยานนท์สั้นภัณฑารักษ์แจ้งเราว่านิทรรศการแสดงผลงานศิลปกรรมไทย 300 - ส่วนใหญ่ แต่ยังมีความรู้แค่หางอึ่งของชิ้น - นานาชาติที่เกี่ยวข้องกับสยามยิ้ม หลัง , embodying โดยเฉพาะไทย Paradox เป็นดีเลือกรูปแบบให้ครอบคลุมทั้งหมด ) แน่นอน รอยยิ้มไทยที่หอศิลปฯ ประธาน และยอมรับในระดับสากล ไทย ผู้ดูแลและทฤษฎีที่ขณะนี้หัวกระทรวงไทยวัฒนธรรมของสำนักงานศิลปวัฒนธรรมร่วมสมัย เป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดของไทย และนิทรรศการศิลปะสมัยใหม่และศิลปะร่วมสมัยที่เคยแสดงสยามยิ้มยังกลายเป็นรูปสลักของการวิจารณ์ทัศนศิลป์ร่วมสมัยใช้ประกอบเพื่อแสดงความคิดเห็น ( เฉพาะภายใน / นอกวิสัยทัศน์นั่นเอง แม้ว่าจะไม่ได้ทุกงานที่เป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มสยาม decorticate ปัญหานี้โดยเฉพาะ หลายทำในมากขึ้นหรือน้อย

วิธีโดยตรงใช้เป็นสัญลักษณ์ของคนไทย ทัศนคติของความอ่อนน้อมถ่อมตนและยอมจำนน ซึ่งมี 2 การทดลองของชีวิตได้กลายเป็นผู้เป็นสำนวนสมัยใหม่ เช่นเดียวกับความนัยความหมาย เป็นเครื่องหมายของการต้อนรับแบบประชิดยอมรับกับชาวต่างชาติเช่นเดียวกับ ' แบรนด์เนม ' ศิลปะนานาชาติรวมเพื่ออุทธรณ์กว้างเป็นที่นิยมและแอนดี วอร์ฮอล ฌอง มิเชล basquiat คีธ แฮริ่ง ปิแอร์ และ จิล เยว่ มินจุน ฟาง ลี่ จวิน ท่ามกลางคนอื่น ๆ -- และในนามที่เกี่ยวกับประเทศไทย ( Louise Bourgeois ' อนุสาวรีย์ 1996 เหล็กแมงมุม เป็นจริงรัฐประหารศูนย์และเฉิดฉายสวยงามทั้งๆ มีพิรุธเกี่ยวกับความเกี่ยวข้อง )รอยยิ้มสยามประกอบไทย จิตรกรรม ประติมากรรม ติดตั้งเฉพาะวิดีโอและถ่ายภาพงานครอบคลุมไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 20 th ถึงปัจจุบัน เช่น การแสดงให้ลึกเข้าไปในการพัฒนาความหลากหลายของการปฏิบัติที่พิเศษและภาพไทยในทศวรรษที่ผ่านมา และ เป็นแบบสำรวจ อาจจะลงไปที่อุดมสมบูรณ์ในอดีตรวมทั้งสัญลักษณ์งานไทย อาทิ มณเฑียร บุญมา 1999 ละลายช่องว่างแม่พิมพ์สำหรับจิตใจ ( uncatalogued สันนิษฐานว่าเนื่องจากสายรวม ) และ ชาติชาย ปุยเปีย สยามยิ้ม ปี 1995 , แสดงให้ศิลปะในอดีตจัดเซอร์ไพรส์ หนึ่งชิ้นซึ่งเผยให้เห็นสิ่งที่ไม่รู้มาก่อน เช่น nimsamer ชนบทซึ่งเป็นประติมากรรม ( 1982 )เป็นอย่างแรกในการสำรวจเมือง / ชนบทมหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี และสถานที่ของทำมือที่รูปหมู่หยิบแบ่งปันความกังวลในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ทัศนศิลป์ วาทกรรม อื่นเป็นกัญญา chareonsupkul แก่แดดธง : 17-20 พฤษภาคม 2535 ( 1992 ) ในบริบททางการเมืองของวันนี้สามารถอ่านการวิจารณ์ที่คลุมเครือของผู้รักชาติเกิน

แต่โดดเด่นด้วยงานศิลปะร่วมสมัยนิทรรศการยังนำเสนอจำนวนของคีย์ไทยคนสมัยใหม่ มีขนาดใหญ่กว่าชีวิตของพุทธประติมากรรมขนาดเดินโดยเคารพ ศิลป์ พีระศรี ( ชาวอิตาลีโดยกำเนิด แต่ถือว่าพ่อของไทยสมัยใหม่ ) เป็นหนึ่ง สังเกตความด มนุษย์สมบัติ งานนามธรรม โดยอาจารย์เฟื้อ haribhitak ทันสมัยเป็นอีกหนึ่ง ถวัลย์ ดัชนี ที่ตั้งอยู่บนแบ่งโมเดิร์นร่วมสมัยที่วางสะอาดทันสมัยดูการต่อสู้ของมารจาก 1989

ตั้งแต่ศตวรรษที่ยี่สิบต้น , ลัทธิชาตินิยมมากเกินไปของการ mythologising ของรัฐประชาชาติไทยได้ครอบงำชีวิตและจินตนาการของคนไทย ในสมัย อะไรที่มีผลกระทบมากขึ้นในวิธีที่เราคิดและมีชีวิตอยู่ สีชมพูชายเป็นของรุ่นใหม่นี้ไทยทีวีสีช่อง . ใน ' ' &สีขาวสีฟ้า , สีชมพูเขาแสดงความภูมิใจและความรักสำหรับความรักชาติแสดงของเขาเอง ในฐานะที่เป็นผู้รักชาติไทยใหม่ เขาอยากให้เด็กไทยฉลาดและเข้าใจเทคโนโลยี แต่ยังฟังเหมือนทุกอย่างที่ผู้ใหญ่บอก ระบบการศึกษาคือการผลิตรุ่นใหม่เพื่อรองรับผู้บริโภค --- เด็กที่ซื่อสัตย์กับนีโอ ไทยแบรนด์ ผลิตภัณฑ์ และวิสัยทัศน์ เบ็ดสายและผู้จมเด็กอยู่ใน เวลาบิด รุ่นต่อรุ่น ติด และ cannibalised โดยเจ้าหน้าที่ไทย สังคมฟาสซิสต์ mindframe ตลอดไป