Lesson Two: Accept responsibility.

Lesson Two: Accept responsibility. Blame no one.

The wisdom of this seerns intuitively obvious to me, so I'll let you listen to Marty Kaplan, who is the best example of accepting responsibility for oneself that I know of.

At 37, Disney Productions Vice President Kaplan is embarked on his third career. He came to Disney with a wide-ranging background from biology to the Harvard Lampoon, from broadcast and print journalism to high-level politics. He knew a lot about a lot of things, but very little about the movie business. His description of his self- designed university illustrates how he accepted the responsibility for creating his own success:

"Before starting this job, I put myself through a crash course, watching five or six movies every single day for six weeks, trying to see every successful picture of the last several years. Then I read as many of the scripts as l could get my hands on, to see what made these particular movies great I kind of invented my own university, so that l could get some sense of both the business and the art. I've always been in worlds where knowing the community has been important. In graduate school, when was studying literature, to know the writers and critics was to know a universe. In Washington, I had to learn the political players, and here I had to learn the players. It became clear to me that there were about one hundred core writers, and l systematically set out to read a screenplay or two by each of them. When I got here, l was told it would take me three years to get grounded, but after nine months, the head of the studio told me I'd graduated and promoted me. Within a year I found with some stumbles here and there that I could perform the way my peers, who had spent their entire careers here, did. I attribute that partly to discipline, partly to desire, and partly to the old transferability of skills. You use many of the same

muscles in molecular biology, politics, and the movi It's all about making connections.

"One thing I did when I flrst got here was to sit in the office of the studio head all day, day after day, and watch and listen to everything he said or did. So when writers would come, when producers would come, I would just be there. When he was making phone calls, l would sit and listen to him, and I would hear him contend with what a person in his position contends with. How does he say no to someone, how does he say yes, how does he duck, how does he wheedle and coax? I would have a yellow pad with me, and all through my first many months, any phrase didn't understand, any piece of industry jargon, any name, any maneuver I didn't follow, any of the deal making business financial stuff I didn't understand, I'd write it down, and periodically I would go trotting around to find anyone I could get to answer.

"There was no situation that I could fail to learn from because everything was new to me, and therefore no matter what it was, however obtuse the person I was meeting with, however stupid the idea, however low-powered the agent pitching me something, it was a useful encounter, because I would be for the first time in that position. Every single thing was new, and so I had a complete tolerance for every conceivable experience, and as I learned from what other people would regard as real tedium, and stupid and avoidable experiences, I would then begin to filter those out of my input until I was ultimately only doing what l thought was useful and important for me, or things from which could learn, or had to do"

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่สอง: รับผิดชอบ ตำหนิไม่มี ภูมิปัญญาของ seerns นี้ได้อย่างง่ายดายชัดเจนกับผม ดังนั้นฉันจะให้คุณฟัง Marty Kaplan ที่เป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดรับผิดชอบตัวเองที่ฉันรู้ของที่ 37 ดิสนีย์ผลิตอาวุโส Kaplan จะลงมือในอาชีพของเขาสาม เขามาดิสนีย์กับพื้นหลังหลากหลายจากชีววิทยาไปลำพูน Harvard วิทยุ และพิมพ์วารสารการเมืองระดับสูง เขารู้มากเกี่ยวกับจำนวนมากของสิ่ง แต่น้อยมากเกี่ยวกับธุรกิจภาพยนตร์ คำอธิบายของเขามหาวิทยาลัยตนเอง-การออกแบบของเขาแสดงว่าเขายอมรับความรับผิดชอบสำหรับการสร้างความสำเร็จของตัวเอง: "ก่อนที่จะเริ่มงานนี้ ฉันใส่ตัวเองผ่านหลักสูตรความผิดพลาด ชมภาพยนตร์ห้า หรือหกทุกวันเดียวหกสัปดาห์ พยายามดูทุกภาพความสำเร็จของหลายปี แล้ว ผมอ่านมากของสคริปต์เท่า l ไม่ได้ เพื่อดูสิ่งที่ทำให้ภาพยนตร์เหล่านี้เฉพาะดีฉันคิดค้นมหาวิทยาลัยของตัวเอง ชนิดของเพื่อให้ l สามารถรับความรู้สึกบางธุรกิจและศิลปะ ฉันได้รับเสมอในโลกที่รู้ชุมชนได้รับความสำคัญ ในบัณฑิต เมื่อได้เรียนวรรณคดี นักเขียนและนักวิจารณ์ได้รู้จักรวาล ในวอชิงตัน ผมต้องเรียนรู้ผู้เล่นการเมือง และที่นี่ผมเรียนผู้เล่น ชัดเจนกับผมว่ามีประมาณหนึ่งร้อยหลักเขียน และ l เป็นระบบตั้งค่าเพื่ออ่านบทความหรือทั้งสอง โดยแต่ละคน เมื่อฉันได้ที่นี่ l บอกจะใช้เวลา 3 ปีจนได้รับการต่อสายดิน แต่หลังจากเดือนเก้า หัวของสตูดิโอบอกผมจบศึกษา และส่งเสริมฉันนั้น ภายในหนึ่งปีที่ฉันได้พบบางเริ่มสะดุดที่นี่และมีที่ผมสามารถทำแบบ เพื่อนของฉัน ที่ได้ใช้อาชีพของตนทั้งหมดที่นี่ ไม่ ผมแอตทริบิวต์ที่บางส่วน วินัยบางส่วนเพื่อความปรารถนา และบางส่วนคุณสมบัติการถ่ายโอนเก่าของทักษะ ใช้กันมากมายกล้ามเนื้อในอณูชีววิทยา การเมือง และเย็ดมันคือทั้งหมดเกี่ยวกับการทำการเชื่อมต่อ "สิ่งหนึ่งที่ผมทำเมื่อผม flrst นี่คือนั่งในสำนักงานของสตูดิโอหัวตลอดวัน ตลอดวัน และดูและฟังทุกอย่างเขาว่า หรือไม่ ดังนั้น เมื่อผู้เขียนมา เมื่อผู้ผลิตจะมา ฉันเพียงแค่จะมี เมื่อเขาได้ทำการโทรศัพท์ l จะนั่งฟังเขา และฉันจะได้ยินเขาต่อสู้กับบุคคลใดใน ตำแหน่งของเขา contends ด้วย วิธีที่เขาไม่บอกว่า ไม่มีคน วิธีไม่เขาบอกว่า ใช่ วิธีไม่เขาเป็ด วิธีไม่เขา wheedle และ coax ผมจะมีแผ่นสีเหลืองกับฉัน และทั้งหมดของฉันแรกหลายเดือน วลีใด ๆ ไม่เข้าใจ ชิ้นส่วนของศัพท์แสงอุตสาหกรรม ชื่อ เก่งกาจใด ๆ ผมไม่ทำตาม การจัดการธุรกิจทางการเงินสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันจะเขียนมันลง และเป็นระยะ ๆ จะไปหลั่นรอบ ๆ เพื่อหาคนที่ฉันจะได้รับการตอบ "ก็ไม่มีสถานการณ์ที่ฉันอาจล้มเหลวในการเรียนรู้จากทุกสิ่งเพราะใหม่กับฉัน และดังนั้นไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น obtuse แต่บุคคลผมประชุมร่วม ด้วย แต่โง่ความคิด พลังงานต่ำอย่างไรก็ตามบริษัทตัวแทนการขว้างฉันบางสิ่งบางอย่าง มันเป็นประโยชน์ที่พบ เพราะฉันจะเป็นครั้งแรกในตำแหน่งนี้ ว่าเป็นใหม่ และดัง นั้นฉันมีความอดทนที่สมบูรณ์สำหรับทุกประสบการณ์เป็นไป ตามที่ผมได้เรียนรู้จากผู้อื่นจะพิจารณาเป็นยุ่งยากนั้นแท้จริง ประสบการณ์โง่ และหลีกเลี่ยงได้ ฉันจะเริ่ม การกรองผู้จากอินพุตของฉันจนผมสุดเท่าทำ l อะไร คิดว่าเป็นประโยชน์ และสำคัญสำหรับฉัน หรือสิ่งที่ได้เรียนรู้ หรือจะทำอย่างไร "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทเรียนที่สอง: ยอมรับความรับผิดชอบ ไม่มีใครตำหนิ.

ภูมิปัญญาของ seerns นี้สังหรณ์ใจที่เห็นได้ชัดกับผมดังนั้นผมจะให้คุณได้ฟังมาร์ตี้ Kaplan ซึ่งเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของการยอมรับความรับผิดชอบต่อตัวเองที่ฉันรู้.

ที่ 37, ดิสนีย์โปรดักชั่รองประธาน Kaplan จะลงมือ ในอาชีพที่สามของเขา เขามาถึงดิสนีย์ที่มีพื้นหลังที่หลากหลายจากชีววิทยาฮาร์วาร์ลำพูนจากการออกอากาศและการพิมพ์สื่อสารมวลชนกับการเมืองระดับสูง เขารู้มากเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมาย แต่น้อยมากเกี่ยวกับธุรกิจภาพยนตร์ คำอธิบายของเขาเองได้รับการออกแบบมหาวิทยาลัยของเขาแสดงให้เห็นถึงวิธีการที่เขายอมรับความรับผิดชอบสำหรับการสร้างความสำเร็จของตัวเอง:

"ก่อนที่จะเริ่มงานนี้ฉันใส่ตัวเองผ่านหลักสูตรความผิดพลาด, ดูห้าหรือหกภาพยนตร์ทุกวันเป็นเวลาหกสัปดาห์พยายามที่จะเห็นทุก ภาพที่ประสบความสำเร็จในหลายปีที่ผ่านมา. แล้วผมอ่านเป็นจำนวนมากของสคริปต์เป็น L จะได้รับในมือของฉันเพื่อที่จะเห็นสิ่งที่ทำให้ภาพยนตร์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ดีเหล่านี้ชนิดของฉันคิดค้นมหาวิทยาลัยของตัวเองดังนั้น L ที่จะได้รับความรู้สึกของทั้งบาง ธุรกิจและศิลปะ. ฉันได้รับเสมอในโลกที่รู้ชุมชนได้รับความสำคัญ. ในบัณฑิตเมื่อได้เรียนวรรณกรรมที่จะรู้ว่านักเขียนและนักวิจารณ์ก็จะรู้ว่าจักรวาล. ในกรุงวอชิงตันดีฉันได้เรียนรู้ทางการเมือง ผู้เล่นและที่นี่ฉันได้เรียนรู้การเล่น. มันเป็นที่ชัดเจนกับผมว่ามีอยู่ประมาณหนึ่งร้อยนักเขียนหลักและ L ตั้งระบบออกไปอ่านบทภาพยนตร์หรือสองโดยแต่ละของพวกเขา. เมื่อฉันได้ที่นี่, L บอกว่ามัน จะพาฉันสามปีจะได้รับการต่อสายดิน แต่หลังจากที่เก้าเดือนหัวของสตูดิโอบอกผมว่าผมจบการศึกษาและส่งเสริมให้ฉัน ภายในเวลาหนึ่งปีผมพบกับสะดุดบางอย่างที่นี่และมีที่ฉันสามารถดำเนินการวิธีการที่เพื่อนของฉันที่ได้ใช้เวลาในการประกอบอาชีพของพวกเขาทั้งที่นี่ได้ ฉันเชื่อว่าส่วนหนึ่งที่จะมีวินัยในบางส่วนเพื่อความปรารถนาและอีกส่วนหนึ่งการถ่ายโอนเก่าของทักษะ คุณสามารถใช้หลายเดียวกัน

กล้ามเนื้อในทางชีววิทยาโมเลกุลการเมืองและ Movi มันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับการเชื่อมต่อ.

"สิ่งหนึ่งที่ผมทำเมื่อผม flrst ได้ที่นี่คือการนั่งอยู่ในห้องทำงานของสตูดิโอหัวทุกวันวันหลังจากวันและ ชมและฟังทุกอย่างที่เขาพูดหรือไม่. ดังนั้นเมื่อนักเขียนจะมาเมื่อผู้ผลิตจะมาผมก็จะอยู่ที่นั่น. เมื่อเขาได้รับการใช้โทรศัพท์, L จะนั่งฟังเขาและฉันจะได้ยินเสียงของเขาต่อสู้กับสิ่งที่ บุคคลที่อยู่ในตำแหน่งของเขาเชื่อด้วย. อย่างไรเขาบอกว่าไม่มีใครสักคนไม่ว่าเขาบอกว่าใช่วิธีการที่ไม่เขาเป็ดวิธีการที่ไม่เขาปลอบโยนและชักชวนหรือไม่ฉันจะมีแผ่นสีเหลืองกับฉันและตลอดหลายเดือนแรกของฉัน วลีใด ๆ ที่ไม่เข้าใจชิ้นส่วนของศัพท์แสงอุตสาหกรรมใด ๆ ชื่อใด ๆ กลอุบายใด ๆ ที่ฉันไม่ได้ทำตามใด ๆ ของสิ่งที่ธุรกิจการเงินการจัดการที่ทำให้ผมไม่เข้าใจผมเขียนมันลงและฉันจะเป็นระยะ ไปวิ่งเหยาะ ๆ รอบ ๆ เพื่อหาใครฉันจะได้รับการตอบ.

"มีสถานการณ์ที่ฉันจะล้มเหลวในการเรียนรู้จากเพราะทุกอย่างเป็นของใหม่ให้ฉันและดังนั้นจึงไม่ว่าสิ่งที่มันเป็นอย่างไรป้านเป็นคนที่ผมได้รับการประชุมโดยไม่ได้ แต่โง่ คิดอย่างไรพลังงานต่ำตัวแทนขว้างอะไรบางอย่างที่มันเป็นประสบการณ์ที่มีประโยชน์เพราะผมจะเป็นครั้งแรกในตำแหน่งนั้น ทุกสิ่งเดียวที่เป็นของใหม่และดังนั้นผมจึงมีความอดทนที่สมบูรณ์แบบสำหรับประสบการณ์ที่เป็นไปได้ทุกครั้งและขณะที่ผมได้เรียนรู้จากสิ่งที่คนอื่น ๆ จะถือว่าเป็นความน่าเบื่อจริงและประสบการณ์โง่และหลีกเลี่ยงได้ฉันก็จะเริ่มต้นในการกรองผู้ออกจากการป้อนข้อมูลของฉันจนกว่า ผมได้ในท้ายที่สุดเพียงทำในสิ่งที่คิดว่าเป็น L ที่มีประโยชน์และมีความสำคัญสำหรับฉันหรือสิ่งที่ได้เรียนรู้หรือมีการทำ "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่สอง : รับผิดชอบ โทษใครได้ภูมิปัญญานี้ seerns สังหรณ์ใจชัดเจนกับผม ดังนั้นผมจะให้คุณฟังมาร์ตี้แคป ที่เป็นตัวอย่างที่ดีของการยอมรับความรับผิดชอบสำหรับตัวเองที่ผมรู้37 , Disney ผลิตรองประธานแคปจะทำอาชีพที่สามของเขา เขามาถึง Disney กับพื้นหลังที่หลากหลายจากชีววิทยาสู่ลำพูน ฮาร์วาร์ด จากการออกอากาศและพิมพ์วารสารการเมืองระดับสูง เขารู้เยอะมากเกี่ยวกับสิ่งต่างๆมากมาย แต่น้อยมาก เรื่องของธุรกิจภาพยนตร์ เขาอธิบายเขาด้วยตนเอง - ออกแบบมหาวิทยาลัยแสดงให้เห็นว่าเขายอมรับความรับผิดชอบสำหรับการสร้างความสำเร็จของตนเอง" ก่อนที่จะเริ่มงานนี้ ผมใส่ตัวเองผ่านหลักสูตรความผิดพลาด , ดู ห้า หรือ หกภาพยนตร์ทุกวันเป็นเวลาหกสัปดาห์ พยายามดูทุกความสําเร็จรูปหลายปีล่าสุด ผมอ่านเป็นจำนวนมากของสคริปต์ที่ผมได้รับในมือของฉันบน เห็นอะไรที่ทำให้ภาพยนตร์เหล่านี้โดยเฉพาะดีฉันคิดค้นมหาวิทยาลัยของผมเอง ดังนั้นฉันจะได้รับความรู้สึกบางอย่างของทั้งธุรกิจและศิลปะ ฉันได้รับเสมอในโลกที่รู้ชุมชนได้รับสิ่งสำคัญ บัณฑิตวิทยาลัย เมื่อเรียนวรรณคดี รู้จักนักเขียนและนักวิจารณ์ได้รู้จักกับจักรวาล ในวอชิงตัน ได้เรียนรู้ถึงผู้เล่นทางการเมือง และที่นี่ฉันได้เรียนรู้การเล่น มันเป็นที่ชัดเจนว่ามีประมาณหนึ่งร้อยหลักนักเขียน และมีระบบตั้งค่าออกเพื่ออ่านบทหรือสองโดยแต่ละของพวกเขา เมื่อฉันมาที่นี่ ฉันบอกว่าฉันคงใช้เวลาสามปีต้องถูกกักบริเวณ แต่หลังจากเก้าเดือน หัวของสตูดิโอ บอกว่าผมจะจบและเลื่อนชั้น ภายใน 1 ปี ผมพบว่ามีบางสะดุดที่นี่ ที่ผมสามารถแสดงวิธีเพื่อนของฉันที่ได้ใช้เวลาทั้งอาชีพนี้ทำ ผมเชื่อว่าส่วนหนึ่งที่จะมีวินัย ตามต้องการ และบางส่วนไปที่กำหนดการเดิมของทักษะ คุณใช้ของเหมือนกันกล้ามเนื้อในชีววิทยาระดับโมเลกุล การเมืองและ movi มันทั้งหมดเกี่ยวกับการเชื่อมต่อ" สิ่งหนึ่งที่ฉันได้เมื่อฉัน flrst มาถึงก็นั่งในสำนักงานของหัวหน้าสตูดิโอทั้งวัน ทุกวัน ชมและฟังทุกสิ่งที่เขาพูดหรือทำอะไร ดังนั้น เมื่อผู้เขียนจะมา เมื่อผู้ผลิตจะมา ผมก็จะอยู่ที่นั่น เมื่อเขาทำโทรศัพท์ ผมจะนั่งฟังเขา และผมได้ยิน เขาต่อสู้กับสิ่งที่บุคคลในตำแหน่ง ระบุด้วย ทำไมเขาไม่พูดกับใคร เขาบอกว่าใช่ เขามี เป็ด ทำไมเขาและโน้มน้าว coax ? ผมก็มีแผ่นสีเหลืองที่มีฉันและผ่านหลายเดือนแรกของฉัน , วลีไม่เข้าใจ ชิ้นส่วนของศัพท์แสงอุตสาหกรรมชื่อใด ๆ กลยุทธ์ ผมไม่ได้ตาม ใด ๆข้อตกลงทำธุรกรรมทางการเงิน สิ่งที่ผมยังไม่เข้าใจ ผมจะเขียนมันลงไป และผมจะไป trotting เป็นระยะ ๆ รอบ ๆเพื่อหาใครผมจะได้ตอบ" ไม่มีสถานการณ์ที่ฉันอาจล้มเหลวที่จะเรียนรู้ เพราะทุกอย่างมันใหม่ให้ฉัน และดังนั้น ไม่ว่าสิ่งที่มันเป็น แต่ว่าคนที่ผมประชุมกับ แต่โง่ ความคิด แต่ต่ำขับเคลื่อนตัวแทนขว้างอะไรบางอย่างกับฉัน มันต้องมีประโยชน์ เพราะฉันจะเป็นครั้งแรก ในตำแหน่งนั้น ทุกเรื่องที่ใหม่มาก และผมมีความอดทนที่สมบูรณ์เป็นไปได้ทุกประสบการณ์ และเรียนรู้จากสิ่งที่คนอื่นอาจจะเห็นว่าจริง น่าเบื่อ และประสบการณ์โง่และหลีกเลี่ยงได้ ผมก็จะเริ่มกรองออกใส่ฉันจนกว่าฉันจะถูกสุดก็แค่ทำในสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นประโยชน์ และสำคัญสำหรับฉัน หรือสิ่งที่ได้เรียนรู้หรือมีการทำ