As long as I can remember, we have

As long as I can remember, we have been forced to study English for 12 years in School. But when we met a foreigner, we just said “Hello”. Why was that? First, in my opinion, when we were young, we studied English with our Thai teacher. They taught us with our own accent. So, the best way to be fluent in English is to have real conversations with the native English speakers. Second, we are shy to speak English because we worry about grammar a lot. With our Thai teacher, they told us to remember grammar rules but never told us how to use them. But with the native English teacher, they will not correct us every time we make a mistake. In the other hand, they help us. They always tell us like “Do not be shy! Forget about grammar for awhile and speak it!” Finally, with the native English teacher, they will not let us listen and take notes. They will ask us a lot of question and lead a conversation in a way we speak 80% of the time.
In conclusion, it is all about “our courage” to be an open-minded person with English. Because neither the native English teacher nor our traditional English teacher can help us, if we do not help ourselves first.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตราบเท่าที่ผมจำได้ เราได้ถูกบังคับให้เรียนภาษาอังกฤษ 12 ปีในโรงเรียน แต่เมื่อเราพบชาวต่างชาติ เราเพียงแค่กล่าว "สวัสดี" ทำไมนะ ครั้งแรก ในความคิดของฉัน เมื่อเราเป็นเด็ก เราศึกษาภาษาอังกฤษกับครูไทยของเรา พวกเขาสอนเรา ด้วยสำเนียงของเราเอง ดังนั้น การมีความชำนาญในภาษาอังกฤษจะมีการสนทนาจริงกับที่ภาษาอังกฤษเป็นภาษา ที่สอง เรามีอายที่จะพูดภาษาอังกฤษ เพราะเรากังวลเกี่ยวกับไวยากรณ์มาก มีครูไทยของเรา พวกเขาบอกว่า เราสามารถจดจำกฎไวยากรณ์ แต่ไม่บอกวิธีการใช้ แต่กับครูภาษาอังกฤษ พวกเขาจะไม่ถูกต้องเราทุกครั้งที่เราทำผิด ในมืออื่น ๆ พวกเขาช่วยเรา พวกเขามักจะบอกเราเช่น "อย่าอายที่จะ ลืมเกี่ยวกับไวยากรณ์สำหรับสักครู่ และพูด" ในที่สุด กับครูภาษาอังกฤษ พวกเขาจะไม่ให้เราฟัง และจดบันทึก พวกเขาจะถามคำถามจำนวนมาก และนำไปสู่การสนทนาในลักษณะพูด 80% ของเวลา ในบทสรุป นี่เป็นเรื่องของ "ความกล้าหาญของเรา" จะ เป็นคนที่เปิดกว้าง ด้วยภาษาอังกฤษ เนื่องจากภาษาอังกฤษครูไม่สอนภาษาอังกฤษแบบดั้งเดิมของเราสามารถช่วยให้เรา หากเราไม่ช่วยตัวเองก่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตราบใดที่ผมจำได้เราได้ถูกบังคับให้เรียนภาษาอังกฤษเป็นเวลา 12 ปีในโรงเรียน แต่เมื่อเราได้พบกับชาวต่างชาติเราก็บอกว่า "สวัสดี" ทำไมเป็นเช่นนั้น? ครั้งแรกในความคิดของฉันเมื่อเราเป็นเด็กเราเรียนภาษาอังกฤษกับครูผู้สอนภาษาไทยของเรา พวกเขาสอนเราด้วยสำเนียงของเราเอง ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดที่จะพูดภาษาอังกฤษที่จะมีการสนทนาจริงกับเจ้าของภาษา ประการที่สองเรามีความอายที่จะพูดภาษาอังกฤษได้เพราะเรากังวลเกี่ยวกับไวยากรณ์มาก กับครูผู้สอนภาษาไทยของเราพวกเขาบอกกับเราว่าจะจำกฎไวยากรณ์ แต่ไม่เคยบอกให้เราทราบว่าจะใช้พวกเขา แต่ด้วยความที่ครูสอนภาษาอังกฤษพื้นเมืองของพวกเขาจะไม่ถูกต้องเราทุกครั้งที่เราทำผิดพลาด ในมืออื่น ๆ ที่พวกเขาช่วยให้เรา พวกเขามักจะบอกเราเช่น "ไม่ต้องอาย! ลืมเกี่ยวกับไวยากรณ์สำหรับสักครู่และพูดมัน! "สุดท้ายกับครูสอนภาษาอังกฤษพื้นเมืองของพวกเขาจะไม่ให้เราฟังและจดบันทึก พวกเขาจะถามเราเป็นจำนวนมากคำถามและนำไปสู่การสนทนาในทางที่เราพูด 80% ของเวลา.
สรุปได้ว่ามันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับ "ความกล้าหาญ" ของเราจะเป็นคนที่เปิดกว้างกับภาษาอังกฤษ เพราะไม่ว่าจะเป็นครูสอนภาษาอังกฤษชาวพื้นเมืองหรือครูสอนภาษาอังกฤษแบบดั้งเดิมของเราสามารถช่วยให้เราถ้าเราไม่ช่วยตัวเองก่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตราบเท่าที่ฉันสามารถจำเราได้ถูกบังคับให้เรียนภาษาอังกฤษเป็นเวลา 12 ปีในโรงเรียน แต่เมื่อเราเจอชาวต่างชาติ เราแค่กล่าวว่า " สวัสดี " ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ครั้งแรก ในความเห็นของผม เมื่อเราเป็นเด็ก เราเรียนภาษาอังกฤษกับครูไทยของเรา พวกเขาสอนเราด้วยสำเนียงของเราเอง ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดในการใช้ภาษาอังกฤษเพื่อการสนทนาจริงกับภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ . ประการที่สอง เราอายที่จะพูดภาษาอังกฤษ เพราะเรากังวลเรื่องไวยากรณ์มาก ครูไทยของเรา พวกเขาบอกเราว่าต้องจำกฎไวยากรณ์ แต่ไม่เคยบอกวิธีที่จะใช้พวกเขา แต่กับครูภาษาอังกฤษ พวกเขาจะไม่แก้ไขให้เรา ทุกครั้งที่เราทำผิด ในมืออื่น ๆ พวกเขาช่วยเราได้ พวกเขาจะบอกเราว่า " ไม่ต้องอาย ! ลืมเกี่ยวกับไวยากรณ์สักพักและพูดมัน ! " สุดท้าย กับครูภาษาอังกฤษ , พวกเขาจะไม่ขอให้เราฟังและจดบันทึก พวกเขาจะถามคำถามมากมายและนำการสนทนาในทางที่เราพูดได้ 80% ของเวลาสรุป มันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับของเรา " ความกล้า " ที่จะเป็นคนเปิดเผยกับภาษาอังกฤษ เพราะทั้งครูและอาจารย์ภาษาอังกฤษภาษาอังกฤษพื้นเมืองดั้งเดิมของเรา สามารถช่วยเราได้ ถ้าเราไม่ช่วยตัวเราเองก่อน