FAR out in the ocean, where the wat

FAR out in the ocean, where the water is as blue as the prettiest cornflower, and as clear as crystal, it is very, very deep; so deep, indeed, that no cable could fathom it: many church steeples, piled one upon another, would not reach from the ground beneath to the surface of the water above. There dwell the Sea King and his subjects. We must not imagine that there is nothing at the bottom of the sea but bare yellow sand. No, indeed; the most singular flowers and plants grow there; the leaves and stems of which are so pliant, that the slightest agitation of the water causes them to stir as if they had life. Fishes, both large and small, glide between the branches, as birds fly among the trees here upon land. In the deepest spot of all, stands the castle of the Sea King. Its walls are built of coral, and the long, gothic windows are of the clearest amber. The roof is formed of shells, that open and close as the water flows over them. Their appearance is very beautiful, for in each lies a glittering pearl, which would be fit for the diadem of a queen.
The Sea King had been a widower for many years, and his aged mother kept house for him. She was a very wise woman, and exceedingly proud of her high birth; on that account she wore twelve oysters on her tail; while others, also of high rank, were only allowed to wear six. She was, however, deserving of very great praise, especially for her care of the little sea-princesses, her grand-daughters. They were six beautiful children; but the youngest was the prettiest of them all; her skin was as clear and delicate as a rose-leaf, and her eyes as blue as the deepest sea; but, like all the others, she had no feet, and her body ended in a fish’s tail. All day long they played in the great halls of the castle, or among the living flowers that grew out of the walls. The large amber windows were open, and the fish swam in, just as the swallows fly into our houses when we open the windows, excepting that the fishes swam up to the princesses, ate out of their hands, and allowed themselves to be stroked. Outside the castle there was a beautiful garden, in which grew bright red and dark blue flowers, and blossoms like flames of fire; the fruit glittered like gold, and the leaves and stems waved to and fro continually. The earth itself was the finest sand, but blue as the flame of burning sulphur. Over everything lay a peculiar blue radiance, as if it were surrounded by the air from above, through which the blue sky shone, instead of the dark depths of the sea. In calm weather the sun could be seen, looking like a purple flower, with the light streaming from the calyx. Each of the young princesses had a little plot of ground in the garden, where she might dig and plant as she pleased. One arranged her flower-bed into the form of a whale; another thought it better to make hers like the figure of a little mermaid; but that of the youngest was round like the sun, and contained flowers as red as his rays at sunset. She was a strange child, quiet and thoughtful; and while her sisters would be delighted with the wonderful things which they obtained from the wrecks of vessels, she cared for nothing but her pretty red flowers, like the sun, excepting a beautiful marble statue. It was the representation of a handsome boy, carved out of pure white stone, which had fallen to the bottom of the sea from a wreck. She planted by the statue a rose-colored weeping willow. It grew splendidly, and very soon hung its fresh branches over the statue, almost down to the blue sands. The shadow had a violet tint, and waved to and fro like the branches; it seemed as if the crown of the tree and the root were at play, and trying to kiss each other. Nothing gave her so much pleasure as to hear about the world above the sea. She made her old grandmother tell her all she knew of the ships and of the towns, the people and the animals. To her it seemed most wonderful and beautiful to hear that the flowers of the land should have fragrance, and not those below the sea; that the trees of the forest should be green; and that the fishes among the trees could sing so sweetly, that it was quite a pleasure to hear them. Her grandmother called the little birds fishes, or she would not have understood her; for she had never seen birds.
“When you have reached your fifteenth year,” said the grand-mother, “you will have permission to rise up out of the sea, to sit on the rocks in the moonlight, while the great ships are sailing by; and then you will see both forests and towns.”
In the following year, one of the sisters would be fifteen: but as each was a year younger than the other, the youngest would have to wait five years before her turn came to rise up from the bottom of the ocean, and see the earth as we do. However, each promised to tell the others what she saw on her first visit, and what she thought the most beautiful; for their grandmother could not tell them enough; there were so many things on which they wanted information. None of them longed so much for her turn to come as the youngest, she who had the longest time to wait, and who was so quiet and thoughtful. Many nights she stood by the open window, looking up through the dark blue water, and watching the fish as they splashed about with their fins and tails. She could see the moon and stars shining faintly; but through the water they looked larger than they do to our eyes. When something like a black cloud passed between her and them, she knew that it was either a whale swimming over her head, or a ship full of human beings, who never imagined that a pretty little mermaid was standing beneath them, holding out her white hands towards the keel of their ship.
As soon as the eldest was fifteen, she was allowed to rise to the surface of the ocean. When she came back, she had hundreds of things to talk about; but the most beautiful, she said, was to lie in the moonlight, on a sandbank, in the quiet sea, near the coast, and to gaze on a large town nearby, where the lights were twinkling like hundreds of stars; to listen to the sounds of the music, the noise of carriages, and the voices of human beings, and then to hear the merry bells peal out from the church steeples; and because she could not go near to all those wonderful things, she longed for them more than ever. Oh, did not the youngest sister listen eagerly to all these descriptions? and afterwards, when she stood at the open window looking up through the dark blue water, she thought of the great city, with all its bustle and noise, and even fancied she could hear the sound of the church bells, down in the depths of the sea.
In another year the second sister received permission to rise to the surface of the water, and to swim about where she pleased. She rose just as the sun was setting, and this, she said, was the most beautiful sight of all. The whole sky looked like gold, while violet and rose-colored clouds, which she could not describe, floated over her; and, still more rapidly than the clouds, flew a large flock of wild swans towards the setting sun, looking like a long white veil across the sea. She also swam towards the sun; but it sunk into the waves, and the rosy tints faded from the clouds and from the sea.
The third sister’s turn followed; she was the boldest of them all, and she swam up a broad river that emptied itself into the sea. On the banks she saw green hills covered with beautiful vines; palaces and castles peeped out from amid the proud trees of the forest; she heard the birds singing, and the rays of the sun were so powerful that she was obliged often to dive down under the water to cool her burning face. In a narrow creek she found a whole troop of little human children, quite naked, and sporting about in the water; she wanted to play with them, but they fled in a great fright; and then a little black animal came to the water; it was a dog, but she did not know that, for she had never before seen one. This animal barked at her so terribly that she became frightened, and rushed back to the open sea. But she said she should never forget the beautiful forest, the green hills, and the pretty little children who could swim in the water, although they had not fish’s tails.
The fourth sister was more timid; she remained in the midst of the sea, but she said it was quite as beautiful there as nearer the land. She could see for so many miles around her, and the sky above looked like a bell of glass. She had seen the ships, but at such a great distance that they looked like sea-gulls. The dolphins sported in the waves, and the great whales spouted water from their nostrils till it seemed as if a hundred fountains were playing in every direction.
The fifth sister’s birthday occurred in the winter; so when her turn came, she saw what the others had not seen the first time they went up. The sea looked quite green, and large icebergs were floating about, each like a pearl, she said, but larger and loftier than the churches built by men. They were of the most singular shapes, and glittered like diamonds. She had seated herself upon one of the largest, and let the wind play with her long hair, and she remarked that all the ships sailed by rapidly, and steered as far away as they could from the iceberg, as if they were afraid of it. Towards evening, as the sun went down, dark clouds covered the sky, the thunder rolled and the lightning flashed, and the red light glowed on the icebergs as they rocked and tossed on the heaving sea. On all the ships the sails were reefed with fear and trembling, while she sat calmly on the floating iceberg, watching the blue lightning, as it darted its forked flashes into the sea.
When first the sisters had permission to rise to the surface, they were each delighted with the new and beautiful sights they saw; but now, as grown-up girls, they could go when they pleased, and they had become indifferent about it. They wished themselves back again in the water, a

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไกลออกไปในทะเลที่น้ำเป็นสีฟ้าเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่งที่สวยที่สุดและเป็นที่ชัดเจนเป็นผลึกจะมากลึกมาก ลึกดังนั้นแน่นอนว่าสายไม่สามารถเข้าใจมันยอดแหลมของโบสถ์หลายซ้อนทับกันและกันจะไม่ถึงจากพื้นดินใต้พื้นผิวของน้ำดังกล่าวข้างต้น มีอาศัยอยู่ในทะเลพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและอาสาสมัคร เราต้องไม่คิดว่ามีอะไรที่ด้านล่างของทะเล แต่ทรายสีเหลืองเปลือย ไม่มีแน่นอน; ดอกไม้เอกพจน์มากที่สุดและพืชเจริญเติบโตที่นั่น ใบและลำต้นที่มีความยืดหยุ่นที่น้อยที่สุดของการกวนน้ำทำให้พวกเขาเป็นคนถ้าพวกเขามีชีวิต ปลาทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็กเหินระหว่างสาขาที่เป็นนกบินท่ามกลางต้นไม้ที่นี่บนแผ่นดิน ในจุดที่ลึกที่สุดของทั้งหมดที่ย่อมาจากปราสาทของทะเลพระมหากษัตริย์ กำแพงถูกสร้างขึ้นจากปะการังและยาว, หน้าต่างแบบกอธิคที่มีสีเหลืองอำพันที่ชัดเจน หลังคามีรูปแบบของเปลือกหอยที่เปิดและปิดเป็นน้ำไหลผ่านพวกเขา ลักษณะของพวกเขามีความสวยงามมากในแต่ละอยู่มุกระยิบระยับซึ่งจะเหมาะสำหรับมงกุฎของพระราชินีได้.
ทะเลคิงได้รับพ่อม่ายมานานหลายปีและแม่อายุของเขาเก็บไว้ที่บ้านสำหรับเขา เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมากและความภาคภูมิใจเหลือเกินที่เกิดสูงของเธอ ในบัญชีที่เธอสวมสิบสองหอยนางรมบนหางของเธอ ในขณะที่คนอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีการจัดอันดับสูงที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะสวมใส่หก เธอเป็นอย่างไรสมควรได้รับการสรรเสริญที่ดีมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการดูแลของเล็ก ๆ น้อย ๆ น้ำทะเลเจ้าหญิงลูกสาวแกรนด์ของเธอ พวกเขามีลูกหกคนที่สวยงาม แต่เป็นน้องคนสุดท้องที่สวยที่สุดของพวกเขาทั้งหมด; ผิวของเธอก็เป็นที่ชัดเจนและละเอียดอ่อนเป็นดอกกุหลาบใบและตาของเธอเป็นสีฟ้าเป็นที่ลึกที่สุดของทะเล; แต่เหมือนคนอื่น ๆ เธอมีเท้าไม่และร่างกายของเธอสิ้นสุดลงในหางของปลา ตลอดทั้งวันที่พวกเขาเล่นในห้องโถงใหญ่ของปราสาทหรืออาศัยอยู่ในหมู่ดอกไม้ที่งอกออกมาจากผนัง หน้าต่างสีเหลืองขนาดใหญ่เปิดและปลาว่ายน้ำในเช่นเดียวกับนกนางแอ่นบินเข้าไปในบ้านของเราเมื่อเราเปิดหน้าต่างยกเว้นปลาที่ว่ายน้ำได้ถึงเจ้าหญิงกินออกจากมือของพวกเขาและได้รับอนุญาตให้ตัวเองที่จะลูบ นอกปราสาทมีสวนสวยที่เติบโตดอกไม้สีฟ้าสดใสและสีแดงเข้มและดอกเหมือนเปลวไฟ ผลไม้ glittered เช่นทองและใบและลำต้นโบกมือไปมาอย่างต่อเนื่อง แผ่นดินตัวเองเป็นทรายที่ดีที่สุด แต่เป็นสีฟ้าเปลวไฟจากการเผาไหม้กำมะถัน กว่าทุกอย่างที่วางกระจ่างใสสีฟ้าที่แปลกประหลาดราวกับว่ามันถูกล้อมรอบด้วยอากาศจากข้างต้นที่ผ่านฟ้าส่องแทนระดับความลึกที่มืดของทะเล ในสภาพอากาศที่สงบดวงอาทิตย์อาจจะเห็นมองเช่นดอกไม้สีม่วงที่มีสตรีมมิ่งแสงจากกลีบเลี้ยง แต่ละเจ้าหญิงสาวที่มีพล็อตเล็ก ๆ น้อย ๆ จากพื้นดินในสวนที่เธออาจจะขุดและโรงงานที่เธอพอใจ หนึ่งจัดดอกไม้เตียงของเธอเข้ามาในรูปแบบของปลาวาฬนั้น อื่นคิดว่าดีกว่าเพื่อให้เธอเหมือนร่างของนางเงือกน้อย; แต่ที่ของน้องคนสุดท้องเป็นรอบเหมือนดวงอาทิตย์และมีดอกสีแดงเป็นรังสีของเขาที่พระอาทิตย์ตก เธอเป็นเด็กแปลกที่เงียบสงบและรอบคอบ; และในขณะที่น้องสาวของเธอจะมีความยินดีกับสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาได้รับจากซากเรือที่เธอได้รับการดูแลอะไร แต่ดอกไม้สีแดงสวยของเธอเหมือนดวงอาทิตย์ยกเว้นรูปปั้นหินอ่อนที่สวยงาม มันเป็นตัวแทนของหนุ่มหล่อที่แกะสลักจากหินสีขาวบริสุทธิ์ซึ่งได้ลดลงไปด้านล่างของทะเลจากการก่อวินาศกรรม เธอปลูกโดยรูปปั้นวิลโลว์ร้องไห้กุหลาบสี มันขยายตัวผงาดและแขวนเร็ว ๆ นี้สาขาสดกว่ารูปปั้นเกือบลงไปที่หาดทรายสีฟ้า เงามีสีม่วงและโบกมือไปมาเหมือนกิ่งไม้; มันดูเหมือนว่ามงกุฎของต้นไม้และรากอยู่ในการเล่นและพยายามที่จะจูบกัน ไม่มีอะไรทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดเท่าที่จะได้ยินเกี่ยวกับโลกเหนือทะเล เธอทำให้คุณยายเก่าของเธอบอกเธอเธอทุกคนรู้ว่าเรือและเมืองที่ผู้คนและสัตว์ ให้เธอดูเหมือนว่ามันจะยอดเยี่ยมที่สุดและสวยงามที่จะได้ยินว่าดอกไม้ของแผ่นดินควรจะมีกลิ่นหอมและไม่ผู้ที่ด้านล่างทะเล ว่าต้นไม้ในป่าที่ควรจะเป็นสีเขียว และปลาท่ามกลางต้นไม้ที่สามารถร้องเพลงเพื่อให้หวานว่ามันเป็นความสุขที่ค่อนข้างจะได้ยินพวกเขา คุณยายของเธอที่เรียกว่าปลานกน้อยหรือเธอจะไม่ได้เข้าใจเธอ เพราะเธอไม่เคยเห็นนก.
"เมื่อคุณได้มาถึงปีที่สิบห้าของคุณ" กล่าวว่าแม่ของแกรนด์ "ที่คุณจะได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาจากทะเลที่จะนั่งอยู่บนโขดหินในแสงจันทร์ในขณะที่เรือที่ดีที่มี การแล่นเรือใบจาก; . แล้วคุณจะเห็นป่าและเมือง
"ในปีต่อไปซึ่งเป็นหนึ่งในน้องสาวจะเป็นสิบห้าแต่เป็นแต่ละเป็นปีที่อายุน้อยกว่าคนอื่น ๆ ที่อายุน้อยที่สุดจะต้องรอห้าปีก่อนที่เธอหันมาจะลุกขึ้น จากด้านล่างของมหาสมุทรและดูแผ่นดินที่เราทำ อย่างไรก็ตามแต่ละสัญญาว่าจะบอกคนอื่น ๆ สิ่งที่เธอเห็นในครั้งแรกของเธอและสิ่งที่เธอคิดที่สวยที่สุด; สำหรับคุณยายของพวกเขาไม่สามารถบอกพวกเขาพอ; มีหลายสิ่งหลายอย่างที่พวกเขาต้องการข้อมูล ไม่มีของพวกเขาปรารถนามากสำหรับเธอที่จะหันมาเป็นคนสุดท้องของเธอที่มีเวลาที่ยาวที่สุดที่จะรอและผู้ที่เป็นที่เงียบสงบและมีน้ำใจ หลายคืนที่เธอยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิดขึ้นมองผ่านน้ำสีฟ้าเข้มและดูปลาที่พวกเขาสาดเกี่ยวกับครีบและหางของพวกเขา เธอจะได้เห็นดวงจันทร์และดาวที่ส่องแสงรำไร; แต่ผ่านน้ำที่พวกเขามองขนาดใหญ่กว่าพวกเขาทำเพื่อดวงตาของเรา เมื่อสิ่งที่เหมือนเมฆสีดำผ่านไปมาระหว่างเธอและพวกเขารู้ว่ามันเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งว่ายน้ำปลาวาฬเหนือหัวของเธอหรือเรือเต็มรูปแบบของมนุษย์ที่ไม่เคยคิดว่านางเงือกน้อยน่ารักกำลังยืนอยู่ภายใต้พวกเขาถือออกสีขาวของเธอ มือต่อกระดูกงูของเรือของพวกเขา.
ทันทีที่พี่คนโตอายุสิบห้าเธอได้รับอนุญาตให้ขึ้นสู่ผิวน้ำของมหาสมุทร เมื่อเธอกลับมาเธอมีหลายร้อยของสิ่งที่จะพูดคุยเกี่ยวกับ; แต่ที่สวยที่สุดที่เธอบอกว่าก็จะอยู่ในแสงจันทร์บนหาดทรายในทะเลที่เงียบสงบใกล้กับชายฝั่งและจ้องมองไปในเมืองที่มีขนาดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียงที่ถูกไฟวิบวับเหมือนหลายร้อยดาว; เพื่อฟังเสียงของเพลงเสียงรถม้าและเสียงของมนุษย์และจากนั้นจะได้ยินเสียงระฆังสุข Peal ออกจากคริสตจักรยอดแหลม; และเพราะเธอไม่สามารถเข้าใกล้ทุกคนสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่เธออยากให้พวกเขามากขึ้นกว่าที่เคย โอ้ไม่ได้เป็นน้องสาวคนสุดท้องกระหายฟังทุกรายละเอียดเหล่านี้หรือไม่ และหลังจากนั้นเมื่อเธอยืนอยู่ที่หน้าต่างที่เปิดอยู่มองผ่านน้ำทะเลสีฟ้าเข้มที่เธอคิดว่าเมืองที่ดีกับทุกความวุ่นวายและเสียงรบกวนและแม้ fancied เธอจะได้ยินเสียงระฆังโบสถ์ที่ลดลงในระดับความลึกของ ทะเล.
ในอีกหนึ่งปีน้องสาวที่สองได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปพื้นผิวของน้ำและว่ายน้ำเกี่ยวกับการที่เธอพอใจ เธอลุกขึ้นเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์คือการตั้งค่าและนี้เธอกล่าวว่าเป็นภาพที่สวยงามมากที่สุดของทั้งหมด ท้องฟ้าทั้งดูเหมือนทองในขณะที่สีม่วงและเมฆสีกุหลาบซึ่งเธอไม่สามารถอธิบายลอยอยู่เหนือเธอ และยังคงขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าเมฆบินฝูงใหญ่ของหงส์ป่าไปทางดวงอาทิตย์ตั้งค่าการมองเช่นผ้าคลุมยาวสีขาวข้ามทะเล นอกจากนี้เธอยังว่ายน้ำไปทางดวงอาทิตย์; .
แต่มันจมลงไปในคลื่นและโทนสีดอกกุหลาบจางหายไปจากเมฆและจากทะเลเลี้ยวน้องสาวสามดังนี้ เธอเป็นล้นพ้นของพวกเขาทั้งหมดและเธอว่ายน้ำขึ้นที่ริมแม่น้ำกว้างที่ยอบตัวเองลงไปในทะเล ในธนาคารที่เธอเห็นเนินเขาสีเขียวปกคลุมด้วยเถาวัลย์สวยงาม พระราชวังและปราสาท peeped ออกจากท่ามกลางความภาคภูมิใจของต้นไม้ป่า; เธอได้ยินเสียงนกร้องเพลงและรังสีของดวงอาทิตย์ที่มีพลังเพื่อที่เธอถูกบังคับมักจะลงไปดำน้ำใต้น้ำให้เย็นใบหน้าของการเผาไหม้ของเธอ ในลำห้วยแคบ ๆ เธอก็พบว่าทหารทั้งของเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมนุษย์เปลือยกายมากและกีฬาเกี่ยวกับในน้ำ; เธอต้องการที่จะเล่นกับพวกเขา แต่พวกเขาหลบหนีไปในความน่ากลัวที่ดี; แล้วสัตว์สีดำเล็ก ๆ มาถึงน้ำ; มันเป็นสุนัข แต่เธอก็ไม่ทราบว่าเพราะเธอไม่เคยเห็นมาก่อนหนึ่ง สัตว์ตัวนี้เห่าที่เธอเพื่อชะมัดว่าเธอกลายเป็นกลัวและรีบวิ่งกลับไปที่ทะเลเปิด แต่เธอบอกว่าเธอไม่ควรลืมป่าที่สวยงาม, เนินเขาสีเขียวและเด็กน้อยน่ารักที่สามารถว่ายน้ำในน้ำแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้หางของปลา.
น้องสาวที่สี่คือขี้อายมากขึ้น เธอยังคงอยู่กลางทะเล แต่เธอบอกว่ามันก็ค่อนข้างเป็นที่สวยงามมีเป็นที่ดินใกล้ เธอจะได้เห็นหลายไมล์เพื่อให้รอบตัวเธอและท้องฟ้าข้างต้นดูเหมือนระฆังแก้ว เธอได้เห็นเรือ แต่ที่ดังกล่าวในระยะทางที่ดีที่พวกเขาดูเหมือนนางนวลทะเล ปลาโลมาสวมในคลื่นและปลาวาฬที่ดี spouted น้ำจากจมูกของพวกเขาจนดูราวกับว่าร้อยน้ำพุกำลังเล่นในทุกทิศทาง.
วันเกิดของน้องสาวที่ห้าที่เกิดขึ้นในช่วงฤดูหนาว; ดังนั้นเมื่อเธอหันมาเธอเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เคยเห็นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาก็ขึ้นไป ทะเลมองค่อนข้างเขียวและภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ลอยแต่ละเช่นมุกเธอกล่าวว่า แต่มีขนาดใหญ่และเยอะกว่าคริสตจักรที่สร้างขึ้นโดยคน พวกเขามีรูปร่างเอกพจน์มากที่สุดและแวววาวเหมือนเพชร เธอนั่งตัวเองเมื่อหนึ่งที่ใหญ่ที่สุดและปล่อยให้เล่นลมที่มีผมยาวของเธอและเธอตั้งข้อสังเกตว่าเรือทุกลำที่แล่นโดยอย่างรวดเร็วและนำให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้จากภูเขาน้ำแข็งที่ราวกับว่าพวกเขากลัวของมัน . ในช่วงเย็นที่ดวงอาทิตย์ลงไปเมฆมืดปกคลุมท้องฟ้าฟ้าร้องและฟ้าผ่ารีดประกายและแสงสีแดงเรืองแสงบนภูเขาน้ำแข็งที่พวกเขาโยกและโยนในทะเลกระเพื่อม บนเรือทุกลำเรือถูก reefed ด้วยความกลัวจนตัวสั่นในขณะที่เธอนั่งอยู่อย่างสงบบนภูเขาน้ำแข็งลอย, ดูสายฟ้าสีฟ้าขณะที่มันพุ่งกะพริบคดเคี้ยวของตนลงไปในทะเล.
เมื่อครั้งแรกที่น้องสาวได้รับอนุญาตที่จะเพิ่มขึ้นไปยังพื้นผิวที่พวกเขา แต่ละคนมีความยินดีที่มีสถานที่ท่องเที่ยวใหม่และสวยงามที่พวกเขาเห็น; แต่ตอนนี้เป็นสาวโตขึ้นพวกเขาจะไปเมื่อพวกเขายินดีและพวกเขาได้กลายเป็นไม่แยแสกับมัน พวกเขาอยากให้ตัวเองกลับมาอีกครั้งในน้ำเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไกลออกไปในทะเล ที่น้ำจะเป็นสีฟ้าคอร์นฟลาวเวอร์สวยและใสเหมือนคริสตัล มันมาก ลึก ลึก แท้ ที่ไม่อาจหยั่งถึง ทีวี : steeples โบสถ์หลายซ้อนทับกันและกัน จะไม่เข้าถึงจากพื้นดินใต้ไปยังพื้นผิวของน้ำ ข้างต้น มันอาศัยอยู่ในทะเล กษัตริย์และคนของเขาเราไม่ต้องจินตนาการว่ามีอะไรอยู่ที่ด้านล่างของทะเล แต่ทรายเหลืองเปล่าๆ ไม่ , แน่นอน ; ดอกไม้ เอกพจน์ มากที่สุด และพืชเจริญเติบโตมี ใบและลำต้นที่เป็นดังนั้นอ่อนโยน , ที่เขย่าเพียงเล็กน้อยของน้ำเป็นสาเหตุให้คนเป็นถ้าพวกเขามีชีวิต ปลา ทั้งขนาดใหญ่ และขนาดเล็ก ล่องลอย ระหว่างสาขา เช่น นกบินอยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่นี่บนแผ่นดินในจุดที่ลึกที่สุดของทั้งหมดมาจากปราสาทของพระราชา ผนังที่ถูกสร้างขึ้นของปะการัง และ ยาว หน้าต่างโกธิคของแอมเบอร์ที่ชัดเจน หลังคามีรูปแบบของเปลือกหอยที่เปิดและปิดน้ำไหลเหนือพวกเขา การปรากฏตัวของพวกเขามีความสวยงามมากในแต่ละคำมุก แวววาว ซึ่งจะเหมาะกับมงกุฎของราชินี
พระราชาได้เป็นหม้ายมาหลายปีและเขาอายุแม่เก็บบ้านให้เขา เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก และยิ่งภูมิใจเกิดสูงของเธอ ในบัญชีที่เธอใส่หอยนางรมในสิบสองหางของเธอ ขณะที่คนอื่นยังอันดับสูง , ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะใส่ 6 เธอ แต่สมควรสรรเสริญมาก โดยเฉพาะการดูแลของเธอ เจ้าหญิงทะเลน้อย บุตรสาวที่ยิ่งใหญ่ของเธอ พวกเขามีหกเด็กสวยแต่น้องเล็กน่ารักที่สุดเลย ผิวก็ใส และละเอียดอ่อน เป็นใบของดอกกุหลาบ และตาของเธอเป็นสีฟ้าทะเลที่ลึกที่สุด แต่เหมือนคนอื่น ๆ ทั้งหมด เธอไม่มีเท้าและร่างกายของเธอจบลงในหางของปลา ตลอดทั้งวันพวกเขาเล่นในห้องโถงใหญ่ของปราสาท หรืออยู่ท่ามกลางดอกไม้ที่งอกออกมาจากผนัง หน้าต่างสีเหลืองขนาดใหญ่เปิดอยู่ และปลาว่ายน้ำในเช่นเดียวกับนกนางแอ่นบินเข้าบ้าน เมื่อเราเปิดหน้าต่าง ยกเว้นปลาที่ว่ายน้ำให้เจ้าหญิงกินออกจากมือของพวกเขาและอนุญาตให้ตัวเองเพื่อจะลูบ . ภายนอกปราสาทมีสวนสวยงามที่เติบโตสดใสแดงและดอกไม้ สีน้ำเงินเข้ม และดอกเหมือนเปลวเพลิง ; ผลไม้แวววาวเหมือนทอง และ ใบและลำต้นสะบัดไปมาอย่างต่อเนื่องแผ่นดินที่ตัวเองทรายที่ดีที่สุด แต่ฟ้าเป็นเปลวไฟเผากำมะถัน ผ่านทุกอย่างวางประหลาดสีฟ้ากระจ่าง ราวกับมันถูกล้อมรอบด้วยอากาศจากด้านบน ซึ่งฟ้าส่องแทนความลึกมืดของทะเล ในสภาพอากาศสงบดวงอาทิตย์อาจจะเห็นที่ดูเหมือนดอกไม้สีม่วง กับแสงที่สตรีมมิ่งจากกลีบเลี้ยง .ของแต่ละองค์ ยังเป็นแปลงเล็ก ๆน้อย ๆของดินในสวน ที่เธออาจจะขุดและพืชตามที่เธอพอใจ หนึ่งเตียงดอกไม้ที่เธอจัดเป็นรูปแบบของวาฬ อีกคิดว่าควรจะทำให้เธอชอบรูปนางเงือกน้อย แต่ของน้องกลม เหมือนดวงอาทิตย์ และมีดอกไม้สีแดงเหมือนรังสีของเขาที่พระอาทิตย์ตก เธอยังเป็นเด็กแปลก เงียบและคิดและในขณะที่น้องสาวของเธอจะยินดีกับสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่พวกเขาได้รับจากซากเรือ เธอสนใจแต่เรื่องดอกไม้แดงสวยของเธอ เหมือนดวงอาทิตย์ ยกเว้นรูปปั้นหินอ่อนสวยงาม . มันเป็นตัวแทนของหนุ่มหล่อ แกะสลักจากหินสีขาวบริสุทธิ์ ซึ่งได้ลดลงไปที่ด้านล่างของทะเลจากการก่อวินาศกรรมเธอปลูกโดยรูปปั้นสีกุหลาบหลิว . มันเติบโตดีมาก และเร็ว ๆนี้แขวนสดกิ่งเหนือรูปปั้น , เกือบถึงหาดทรายสีฟ้า เงามีสีม่วงจางๆ และโบกมือไปมาเหมือนกิ่ง ; เหมือนมงกุฎของต้นไม้และราก ที่ เล่น และพยายามที่จะจูบแต่ละอื่น ๆไม่มีอะไรทำให้เธอมีความสุขมากที่จะได้ยินเกี่ยวกับโลกเหนือทะเล เธอทำให้ยายแก่ๆของเธอบอกเธอว่าเธอรู้ของเรือและของเมือง ผู้คนและสัตว์ เธอดูเหมือนที่สุดวิเศษและสวยงามที่จะได้ยินว่า ดอกไม้ของแผ่นดินควรมีกลิ่นหอมและไม่ที่ด้านล่างทะเล ว่า ต้นไม้ในป่าจะเป็นสีเขียวและปลาท่ามกลางต้นไม้ร้องอย่างหวานชื่น ที่ค่อนข้างยินดีที่จะได้ยินพวกเขา คุณย่าเรียกนกตัวเล็กๆ ปลา หรือเธอจะไม่ได้เข้าใจเธอ เพราะเธอไม่เคยเห็นนก .
" เมื่อถึงปีห้าของคุณกล่าวว่า " แม่ใหญ่ " คุณจะได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาจากทะเล นั่งบนหินในแสงจันทร์ขณะเรือใหญ่มีเรือใบด้วย แล้วคุณจะเห็นทั้งป่าและเมือง "
ในปีต่อไปนี้ หนึ่งในพี่น้องก็จะเป็น 15 : แต่เป็นแต่ละอ่อนกว่าคนอื่น 1 ปี ลูกคนเล็กก็ต้องรอถึง 5 ปี ก่อนที่จะเปลี่ยนเธอมาขึ้นจากด้านล่างของ มหาสมุทร และเห็นโลกที่เราทำ อย่างไรก็ตามแต่ละสัญญาจะบอกคนอื่นว่าเธอเห็นในครั้งแรกของเธอ และสิ่งที่เธอคิดว่าสวยที่สุด เพราะยายของพวกเขาไม่สามารถบอกพวกเขามากพอ มีหลายสิ่งที่พวกเขาต้องการข้อมูล ไม่มีพวกเขาเฝ้ารอมานานมาก เธอเปลี่ยนมาเป็นน้องคนสุดท้อง เธอผู้ซึ่งมีเวลาที่ต้องรอ และใครคือเงียบและครุ่นคิดหลายคืนที่เธอยืนอยู่ โดยเปิดหน้าต่าง มองผ่านน้ำสีฟ้าเข้ม และดูปลาที่เค้าสาดเกี่ยวกับด้วยครีบและหาง เธออาจเห็นดวงจันทร์และดาวส่องแสงจางๆ แต่ผ่านน้ำที่พวกเขามองขนาดใหญ่กว่าที่พวกเขาทำเพื่อตาของเรา เมื่อสิ่งที่เหมือนเมฆดำผ่านระหว่างเธอและเขา เธอรู้ว่ามันเป็นวาฬว่ายอยู่เหนือศีรษะเธอหรือเรือที่เต็มไปด้วยมนุษย์ที่ไม่เคยคิดเลยว่า นางเงือกน้อย ยืนอยู่ใต้พวกเขาถือมือขาวของเธอที่มีต่อกระดูกงูของเรือของพวกเขา .
ทันทีที่คนโตอายุสิบห้า เธอได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปบนพื้นผิวของมหาสมุทร เมื่อเธอกลับมา เธอมีหลายเรื่องที่จะคุยกัน แต่สวยที่สุด เธอกล่าวว่าโกหกในแสงจันทร์บนหาดทราย ,ในทะเลที่เงียบสงบ ใกล้ชายฝั่ง และมองเมืองใหญ่ใกล้เคียง ซึ่งแสงไฟวิบวับอย่างร้อยดาว เพื่อฟังเสียงของดนตรี เสียงของรถม้าและเสียงของมนุษย์ แล้วจะได้ยินเสียงระฆังดังกังวานจากโบสถ์ steeples เมอร์รี่ และ เพราะว่าเธอไม่สามารถเข้าใกล้ทุกคน สิ่งวิเศษ เธอโหยหามันมากขึ้นกว่าเดิม โอ้ไม่น้องสาวฟังกระหายที่จะอธิบายทั้งหมดนี้ ? และหลังจากนั้น เมื่อเธอยืนอยู่ที่หน้าต่างมองผ่านน้ำสีฟ้าเข้ม เธอนึกถึงเมืองใหญ่ที่มีความวุ่นวาย และเสียงของมันและยังคิดว่าเธอจะได้ยินเสียงของระฆังโบสถ์ ลงในระดับความลึกของทะเล .
ในอีกหนึ่งปี น้องสองได้รับอนุญาตให้ขึ้นไปบนพื้นผิวของน้ำและว่ายน้ำ ที่เธอพอใจ นางกุหลาบเหมือนพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน และนี้ เธอบอกว่า เป็นภาพที่สวยงามมากที่สุดของทั้งหมด ท้องฟ้าทั้งหมดเหมือนทอง ในขณะที่สีม่วงและสีกุหลาบเมฆซึ่งเธอไม่อาจบรรยาย ลอยไปหาเธอ และยังคงมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าที่เมฆบินเป็นฝูงขนาดใหญ่ของหงส์ป่าต่อพระอาทิตย์ดูเหมือนยาวสีขาวปกคลุมทั่วท้องทะเล เธอยังว่ายต่ออาทิตย์ แต่มันจมเข้าไปในคลื่น และกุหลาบอ่อนจางจากเมฆจากทะเล
เปิดสามน้องสาวก็ตาม เธอยัง boldest ของทุกคน เธอว่ายน้ำเป็นแม่น้ำที่กว้างทำให้ตัวเองลงไปในทะเลในธนาคาร เธอเห็นสีเขียวขจีปกคลุมด้วยเถาองุ่นสวยงาม พระราชวังและปราสาทแอบถ่ายออกมาจากท่ามกลางต้นไม้ในป่า เธอได้ยินเสียงนกร้อง และรังสีของดวงอาทิตย์ดังนั้นที่มีประสิทธิภาพที่เธอถูกบังคับมักจะดำลงไปใต้น้ำเพื่อการเผาไหม้เย็นใบหน้าของเธอ ในที่แคบช่องแคบเธอพบกองกำลังทั้งของเด็ก ของมนุษย์น้อยค่อนข้างโป๊และกีฬาในน้ำ เธอต้องการที่จะเล่นกับพวกเขา แต่มันหนีไป ตกใจมาก และสัตว์เล็ก ๆสีดำมากับน้ำ มันเป็นสุนัข แต่เธอไม่รู้ เพราะเธอไม่เคยเห็นมาก่อน . สัตว์นี้เห่าเธอแย่ เธอกลายเป็นที่หวาดกลัวและวิ่งกลับไปในทะเลเปิด แต่เธอบอกว่าเธอไม่ควรลืมป่าที่สวยงาม , ภูเขาสีเขียวและ น้อย เด็กที่สามารถว่ายอยู่ในน้ำ แม้ว่าพวกเขาไม่ได้ปลา หาง
พี่สาวที่สี่ก็ขี้อายมากกว่า เธอยังคงอยู่ในท่ามกลางทะเล แต่เธอบอกว่ามันค่อนข้างสวยงาม ที่นั่นใกล้ที่ดิน เธอจะได้เห็นสำหรับไมล์รอบ ๆของเธอมาก และท้องฟ้าเหนือเหมือนระฆังแก้ว เธอได้เห็นเรือแต่ที่ใหญ่เช่นระยะทางที่พวกเขาดูเหมือนนกนางนวลทะเล ปลาโลมา sported ในคลื่นและน้ำจากจมูกของปลาวาฬใหญ่ขึ้นจนดูราวกับเป็นร้อยน้ำพุเล่นในทุกทิศทาง
วันเกิดที่ห้าของน้องสาวที่เกิดขึ้นในฤดูหนาว ดังนั้น เมื่อถึงคราวที่เธอมาถึง เธอเห็นสิ่งที่คนอื่น ๆได้เห็นในครั้งแรกที่พวกเขาไปขึ้น ทะเลมองสีเขียวมากภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่และลอยอยู่ เกี่ยวกับ แต่ละ เหมือนไข่มุก เธอกล่าวว่า แต่ที่ใหญ่กว่าและ loftier กว่าคริสตจักรสร้างขึ้นโดยมนุษย์ พวกเขามีรูปเอกพจน์ที่สุดและแวววาวเหมือนเพชร เธอได้นั่งเอง เมื่อหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุด และปล่อยลมเล่น ผมยาวของเธอ เธอกล่าวว่าทั้งหมดที่เรือแล่นไปโดยรวดเร็ว และขับไปให้ไกลเท่าที่พวกเขาสามารถจากภูเขาน้ำแข็งถ้ามันกลัวมัน ในตอนเย็น เมื่อดวงอาทิตย์ตก เมฆดำปกคลุมท้องฟ้าฟ้าร้องรีดและสายฟ้ากระพริบ และไฟสีแดงเรืองแสงบนน้ำแข็งในขณะที่พวกเขายังคงสั่นเทาและโยนในทะเล บนเรือล่องเรือเป็น reefed ด้วยความกลัวจนตัวสั่น ขณะที่เธอนั่งอยู่อย่างสงบบนภูเขาน้ำแข็งลอยดูสายฟ้าสีฟ้ามันเคลื่อนไหววูบวาบของง่ามลงทะเล
เมื่อแรก พี่น้องได้อนุญาตให้ขึ้นไปบนพื้นผิวที่พวกเขาแต่ละปราบปลื้มกับใหม่และสวยงาม สถานที่ท่องเที่ยวที่พวกเขาได้เห็น แต่ตอนนี้เป็นหญิงผู้ใหญ่ พวกเขาสามารถไปเมื่อพวกเขาต้องการ และพวกเขาได้กลายเป็นไม่แยแสกับมัน พวกเขาหวังว่าตัวเองจะกลับมาอีกครั้งในน้ำ