Strong men don't cry IJUMPED into m

Strong men don't cry
I
JUMPED into my MG and drove through the night to
Boston. I changed my shirt in the car before I entered the
offices on State Street. It was only eight o'clock in the
morning, but several important-looking people were waiting
to see Oliver Barrett the Third. His secretary recognized me
and spoke my name into the telephone. My father did not
say 'Show him in'. Instead, the door opened and he came out
to meet me.
'Oliver,' he said. His hair was a little greyer and his face
had lost some of its colour. 'Come in, son,' he said. I walked
into his office and sat down opposite him.
For a moment we looked at each other. Then he looked
away, and so did I. I looked at the things on his desk: the
scissors, the pen-holder, the letter-opener, the photos of my
mother and me.
'How have you been, son?' he asked.
'Very well, sir . . . Father, I need to borrow five thousand
dollars.'
He looked hard at me. 'May I know the reason?' he said
at last.
'I can't tell you, Father. Just lend me the money. Please.'
I felt that he didn't want to refuse, or argue with me. He
wanted to give me the money, but he also wanted to ... talk.
'Don't they pay you at Jonas and Marsh?'
'Yes, sir.' So he knows where I work, I thought. Heprobably knows how much they pay me too.
'And doesn't Jennifer teach too?' Well, I thought, he
doesn't know everything.
'Please leave Jennifer out of this, Father. This is a personal
matter. A very important personal matter.'
'Have you got a girl into trouble?' he asked quietly.
'Yes,' I lied. 'That's it. Now give me the money. Please.'
I think he knew that I was lying. But I don't think he
wanted to know my real reason for wanting the money. He
was asking because he wanted to . . . talk.
He took out his cheque book and opened it slowly. Notto hurt me, I'm sure, but to give himself time. Time to find
things to say. Things that would not hurt the two of us.
He finished writing the cheque, took it out of the cheque
book and held it out towards me. When I did not reach out
my hand to take it, he pulled back his hand and placed the
cheque on his desk. He looked at me again. Here it is, son,
the look on his face seemed to say. But still he did not
speak.
I did not want to leave, either. But I couldn't think of
anything painless to say. And we couldn't sit there, wanting
to talk but unable to look at each other.
I picked up the cheque and put it carefully into my shirt
pocket. I got up and went towards the door. I wanted to
thank my father for seeing me, when several important
people were waiting outside his office. If I want, I thought,
he will send his visitors away, just to be with me ... I wanted
to thank him for that, but the words refused to come. I stood
there with the door half open, and at last I managed to look
at him and say:
'Thank you, Father.'
Then I had to tell Phil Cavilleri. He did not cry or say
anything. He quietly closed his house in Cranston and came
to live in our flat. We all have ways of living with our
troubles. Some people drink too much. Phil cleaned the flat,
again and again. Perhaps he thought Jenny would come
home again. Poor Phil.
Next I telephoned old man Jonas. I told him why I could
not come into the office. I kept the conversation short because I knew he was unhappy. He wanted to say things to
me, but could not find the words. I knew all about that.
Phil and I lived for hospital visiting hours. The rest of life
- eating and sleeping (or not sleeping) - meant nothing to
us. One day, in the flat, I heard Phil saying, very quietly, 'I
can't take this much longer.' I did not answer him. I just
thought to myself, I can take it. Dear God, I can take it as
long as You want - because Jenny is Jenny.
That evening, she sent me out of her room. She wanted

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนเข้มแข็งไม่ร้องไห้
ฉัน
JUMPED MG และขับรถผ่านค่ำคืนฉัน
บอสตัน เปลี่ยนเสื้อในรถของฉันก่อนที่ฉันป้อน
สำนักงานในรัฐ มันเป็นเพียงแปดโมงในการ
รอเช้า แต่หลายคนมองความสำคัญ
เห็น Oliver Barrett ที่สาม เลขานุการของเขารู้จักฉัน
และพูดชื่อของฉันลงในโทรศัพท์ พ่อไม่
พูด 'แสดงใน' แทน ประตูเปิด และออกมา
ถึงฉัน
'Oliver ที่เขากล่าวว่า ผมของเขามี greyer เล็กน้อยและหน้า
ได้สูญหายไปของสีของมัน 'มาใน สน เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เป็นสำนักงานของเขา และเสาร์ลงตรงข้ามกับเขา
ในขณะเราดูกัน แล้วเขาดู
, และนั้น เหมือนกัน ผมมองเหตุการณ์ต่าง ๆ บนโต๊ะของเขา: การ
กรรไกร ที่ ใส่ปากกา เปิดตัวอักษร ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
'ไรมา สน "เขาถามขึ้น
' ดี รัก... พ่อ ฉันจำเป็นต้องยืมห้าพัน
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน "ไม่ทราบว่าเหตุผล ' เขากล่าว
ในที่สุด
' ไม่บอกคุณ พ่อ เพียงยืมผมเงิน โปรด '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่ได้ต้องการปฏิเสธ หรือโต้เถียงกับฉัน เขา
อยากให้เงินฉัน แต่เขายังอยาก...พูดคุย
'ไม่ได้จ่ายคุณโจนัสและมาร์ช '
' ใช่ รักกัน ' เพื่อให้เขารู้ว่าฉันทำงาน คิด Heprobably รู้ว่าพวกเขาจ่ายฉันเกินไป
'และไม่เจนนิเฟอร์สอนเกินไปหรือไม่' ดี คิด เขา
ไม่รู้ทุกอย่าง
' เจนนิเฟอร์แชจากนี้ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
เรื่อง สำคัญมากส่วนบุคคลเรื่องการ '
'คุณมีผู้หญิงเป็นปัญหา "เขาถามอย่างเงียบ ๆ
'ใช่ ฉันโกหก ' ก็มัน ตอนนี้ ให้ฉันเงิน โปรด '
คิดว่า เขารู้ว่า ผมกำลังนอน แต่ฉันไม่คิดว่า เขา
อยากรู้เหตุผลแท้จริงของฉันต้องการเงิน เขา
ถูกถาม เพราะเขาต้องการ...พูดคุย
เขาเอาออกสมุดเช็คของเขา และเปิดช้า น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่เพื่อให้ตัวเองเวลา เวลาในการค้นหา
สิ่งที่พูด สิ่งที่จะทำร้ายเราทั้งสอง
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็คการ เอาออกจากแบบเช็ค
จอง และจัดออกไปฉันนั้น เมื่อฉันไม่ถึงออก
มือก็ เขาดึงมือกลับ และวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เขามองที่ฉันอีกครั้ง นี่มันคือ สน,
ลักษณะบนใบหน้าของเขาดูเหมือนว่า แต่ยัง เขาไม่
พูด
ฉันไม่ต้องการปล่อย อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ไม่สามารถคิดของ
สิ่งที่เจ็บปวดว่า และเราไม่สามารถนั่ง ต้อง
พูดแต่สามารถดูกัน
ฉันรับเช็ค และใส่อย่างระมัดระวังลงในเสื้อของฉัน
กระเป๋า ฉันมีค่า และไปสู่ประตู ผมต้องการ
ขอบคุณพ่อที่เห็นฉัน เมื่อหลายสำคัญ
คนรออยู่นอกสำนักงานของเขา ถ้าฉันต้องการ คิด,
เขาจะส่งนักท่องเที่ยวของเขา เพียงเพื่อจะพ... อยาก
ขอบคุณเขาที่ แต่คำปฏิเสธมา ยืน
มีกับประตู ครึ่งเปิด และในที่สุด ฉันจัดการเพื่อดู
เขาและพูด:
'ขอบคุณ พ่อ.'
แล้วผมจะบอก Phil Cavilleri เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขาปิดบ้าน Cranston และมาเงียบ ๆ
อยู่ในแบนเรา เรามีวิธีกินด้วยของเรา
ปัญหา บางคนดื่มมากเกินไป Phil กำจัดแบน,
มาอีก บางทีเขาคิดว่า เจนนี่จะมา
หน้าแรกอีกด้วย Phil. ดี
ต่อไป ฉัน telephoned เฒ่าโจนัส ผมบอกทำไมอาจ
มาไปไม่ ฉันเก็บบทสนทนาสั้น เพราะผมรู้ว่า เขามีความสุข เขาอยากพูดสิ่ง
ฉัน แต่ไม่สามารถหาคำ ผมรู้ว่าการที่
Phil และอาศัยชั่วโมงเยี่ยมชมโรงพยาบาล ส่วนเหลือของชีวิต
-กิน และนอน (หรือไม่นอน) - หมายถึง อะไร
เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินว่า อย่างเงียบ ๆ Phil ' ฉัน
ไม่ใช้นี้ได้ ' ผมไม่ได้ตอบเขา ฉันเพียง
คิดกับตัวเอง ฉันสามารถใช้มันได้ รักพระเจ้า ฉันจะเป็น
ลอง ตามที่คุณต้องการ - เพราะเจนนี่ เจนนี่
ที่เย็น เธอส่งให้ฉันออกจากห้องของเธอ เธอต้องการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ชายที่เข้มแข็งไม่ร้องไห้

ผมกระโดดเข้ามก. และขับรถผ่านตอนกลางคืน

บอสตัน ฉันเปลี่ยนเสื้อในรถก่อนที่จะเข้า
สำนักงานบนถนนสเตท มันแค่แปดโมง
ตอนเช้า แต่ที่สำคัญหลาย ๆคนดูกำลังรอ
เห็นโอลิเวอร์เรตต์ ที่สาม เลขาของเขาและจำผมได้
พูดชื่อของผมเข้าไปในโทรศัพท์ พ่อไม่ได้พูดเขาแสดงใน '
' แทนประตูเปิดออกและเขาออกมา
ที่เจอ
'oliver ' เขาพูด ผมของเขาเป็นเพียงเล็กน้อยสีเทาและใบหน้าของเขา
ได้สูญเสียบางส่วนของสีของมัน . . . เข้ามา , ลูกชาย , ' เขากล่าวว่า ฉันเดิน
เข้าไปในห้องทำงานของเขา และนั่งลงตรงข้ามกับเขา
สักครู่เรามองที่แต่ละอื่น ๆ แล้วเขาดู
ออกไป และฉันก็เหมือนกัน ฉันมองสิ่งที่อยู่บนโต๊ะของเขา :
กรรไกร , ที่ใส่ปากกา , จดหมายเปิด , ภาพถ่ายของฉัน
แม่และฉัน
' คุณ , ลูกชาย ? เขาถาม
'very ได้ดีครับ . . . . . . . พ่อ ผมต้องขอยืมพันห้า
ดอลลาร์ '
เขาดูยากที่ฉัน ผมขอทราบเหตุผล ? เขาบอกว่า
ในที่สุด
" ไม่สามารถบอกพ่อได้ แค่ให้ฉันยืมเงิน กรุณา '
ฉันรู้สึกว่า เขาไม่อยากปฏิเสธ หรือเถียงกับผม เขา
อยากเอาเงินมาให้ฉัน , แต่เขายังต้องการ . . . . . . . พูด
' พวกเขาไม่จ่ายคุณโจนัสและบึง ?
" ครับ ดังนั้นเขารู้ว่าที่ฉันทำ ฉันคิด heprobably รู้วิธีมากพวกเขาจะจ่ายให้ฉันด้วย
และไม่เจนนิเฟอร์สอนด้วย ? ฉันคิดว่า เขา
ไม่รู้ไปทุกอย่างหรอก
'please จากเจนนิเฟอร์ นะ พ่อ นี้เป็นส่วนบุคคล
ก็ตาม เรื่องสำคัญเรื่องส่วนตัว '
'have คุณทำให้ผู้หญิงมีปัญหา ? เขาถามอย่างเงียบๆ
" ผมโกหก' นั่นมัน . ตอนนี้ให้ฉันเงิน กรุณา '
ฉันคิดว่าเขารู้ ว่าฉันกำลังโกหก แต่ผมไม่คิดว่าเขาต้องการรู้เหตุผลที่แท้จริงของฉัน
เพื่อต้องการเงิน เขา
ถามเพราะเขาอยากทำ . . . . . . . พูด
เขาเอาหนังสือของเขาเช็คและเปิดมันอย่างช้าๆ น็อตโตะทำร้ายฉัน ฉันแน่ใจ แต่ต้องให้เวลาตัวเอง เวลาค้นหา
สิ่งที่จะพูด สิ่งที่จะไม่ทำร้ายเราสองคน
เขาเสร็จสิ้นการเขียนเช็ค เอามันออกจากเช็ค
หนังสือและถือมันออกไปกับฉัน เมื่อผมไม่ได้เข้าถึง
มือของฉันที่จะใช้มัน เขาดึงมือของเขาวาง
เช็คบนโต๊ะของเขา เค้ามองฉันอีกครั้ง นี่ , ลูก ,
ใบหน้าของเขาเหมือนจะบอกว่า แต่เขาไม่ได้
พูด
ผมไม่ได้อยากไปเหมือนกัน แต่ผมไม่คิดว่า
อะไรไม่เจ็บปวดที่จะพูดและเราไม่สามารถนั่งรอ
พูด แต่ไม่สามารถมองไปที่แต่ละอื่น ๆ
ผมเอามาเช็คและใส่อย่างระมัดระวังลงในกระเป๋าเสื้อ
ของฉัน ฉันลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู ฉันต้องการ
ขอบคุณพ่อเห็นฉันเมื่อคนสําคัญ
หลายคนรออยู่ที่ห้องทำงานของเขา ถ้าฉันต้องการ ฉันคิดว่า
เขาจะส่งผู้เข้าชมของเขาไปเพียงแค่อยู่กับฉัน . . . . . . . ฉันต้องการ
ต้องขอบคุณเขานะ แต่คำพูดปฏิเสธที่จะมา ผมยืน
มีประตูเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง และในที่สุด ฉันก็มองที่เขาและกล่าวว่า :

ขอบคุณ พ่อ '
จากนั้นฉันก็บอกฟิล คาวิเลรี่ . เขาไม่ได้ร้องไห้ หรือพูด
อะไร เขารีบปิดบ้านใน Cranston มา
อาศัยอยู่ในแฟลตของเรา เราทุกคนมีวิถีชีวิตกับปัญหาของเรา

บางคนดื่มมากเกินไปฟิลล้างแบน
อีกครั้งและอีกครั้ง บางทีเขาคิดว่าเจนนี่จะมา
บ้านอีกครั้ง ฟิล ที่น่าสงสาร
หน้าผมโทรหาลุง โจนัส ฉันบอกเค้าว่าทำไมผม
ไม่เข้ามาในสำนักงาน ฉันเก็บการสนทนาสั้น ๆ เพราะฉันรู้ว่าเขาไม่มีความสุข เขาต้องการพูดเรื่อง

ผม แต่ไม่อาจหาคำ ผมรู้เรื่องนั้น
ฟิลและฉันอยู่โรงพยาบาลถึงชั่วโมงเยี่ยมแล้ว ส่วนที่เหลือของชีวิต
- การรับประทานอาหารและนอน ( ไม่นอน ) - หมายถึงอะไร

เรา วันหนึ่ง ในแบน ผมได้ยินฟิลพูด เงียบๆ หน่อย '
ทนไม่ไหวอีกต่อไป ผมไม่ตอบเขา ฉันแค่
คิดกับตัวเอง ฉันรับได้ พระเจ้า ผมสามารถใช้มันเป็น
ได้นานเท่าที่คุณต้องการเพราะ เจนนี่ เจนนี่
ในตอนเย็น เธอไล่ฉันออกไปจากห้อง เธอต้องการ