Means and standard deviations are p

Means and standard deviations are presented in Table 2. Repeated measures ANCOVAs for the coping, self-esteem, symptomatology, and independent living scales were carried out to discern treatment effects at T1 and T2 while controlling for possible group differences at T0. Although no significant effects were noted on the self-esteem scale, results indicated group by time interactions on the PANSS Positive Symptom subscale (F[1,68] = 7.72, p < .01), specifically on the PANSS delusion, perceptual disorganization, and paranoia items (F[1,68] = 11.99, p < .001). Close to significant results on the Active Coping subscale of the Cybernetic Coping Scale led us to look at group by time interactions of immediate treatment effects (T0 and T1); the experimental group scored significantly higher than the control group on the Active Coping subscale (F [1,70] = 4.01, p < .05). To assess change over time for the experimental and control groups on the PANSS Positive Symptom subscale, we examined the simple effects. Tukey-A tests (Keppel, 1991) revealed the following intergroup differences over time: The Positive Symptom subscale score diminished significantly between T0 and T1 for the experimental group but returned to its original level at T2 versus those of the control group, which remained constant throughout (F[2,138] = 4.79, p < .01; see Figure 1). The control variables of medication as well as the neurocognitive measures were not correlated with any of the observed changes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานแสดงในตารางที่ 2 ซ้ำ ANCOVAs มาตรการรับมือ นับถือตนเอง symptomatology และสมดุลชีวิตอิสระได้ดำเนินการแยกแยะผลรักษาที่ T1 และ T2 ในขณะที่การควบคุมสำหรับความแตกต่างของกลุ่มได้ที่ T0 แม้ว่าไม่มีผลสำคัญระบุไว้ในการนับถือตนเอง ผลลัพธ์ตามกลุ่มเวลาการโต้ตอบกับ subscale PANSS บวกอาการ (F [1,68] = 7.72, p < .01), โดยเฉพาะบน PANSS ลวงตา perceptual disorganization และสินค้าทโป (F [1,68] 11.99, p = < .001). ใกล้กับผลลัพธ์ที่สำคัญต่อการจัดการงาน subscale ของสเกลเผชิญ Cybernetic นำเราดูกลุ่ม โดยเวลาการโต้ตอบของผลการรักษาทันที (T0 และ T1); กลุ่มทดลองคะแนนอย่างมีนัยสำคัญสูงกว่ากลุ่มควบคุมใน subscale เผชิญงาน (F [1,70] = 4.01, p < .05). เพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงช่วงเวลาในการทดลองและกลุ่มควบคุม subscale PANSS บวกอาการ เราตรวจสอบผลอย่าง ทดสอบ Tukey A (Keppel, 1991) เปิดเผยความแตกต่าง intergroup ต่อช่วงเวลา: อาการบวก subscale คะแนนลดลงอย่างมีนัยสำคัญระหว่าง T0 และ T1 ในกลุ่มทดลอง แต่กลับสู่ระดับเดิมที่ T2 เทียบกับของกลุ่มควบคุม ซึ่งยังคงคงที่ตลอด (F [2,138] = 4.79, p <. 01 ดูรูปที่ 1) ตัวแปรควบคุมของยารวมทั้งหน่วยวัด neurocognitive ได้ไม่ correlated กับการเปลี่ยนแปลงที่สังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการและค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานถูกแสดงไว้ในตารางที่ 2 มาตรการซ้ำ ANCOVAs สำหรับการเผชิญปัญหาความนับถือตนเองอาการและเครื่องชั่งน้ำหนักชีวิตอิสระได้ดำเนินการที่จะมองเห็นผลกระทบการรักษาที่ T1 และ T2 ขณะที่การควบคุมความแตกต่างที่เป็นไปได้ที่กลุ่ม T0 แม้ว่าจะไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญถูกตั้งข้อสังเกตในระดับภาคภูมิใจในตนเอง, ผลการวิจัยพบกลุ่มโดยการมีปฏิสัมพันธ์เวลาใน PANSS บวกอาการ subscale (F [1.68] = 7.72, p <0.01) โดยเฉพาะในความเข้าใจผิดของ PANSS ระส่ำระสายรับรู้ และรายการหวาดระแวง (F [1.68] = 11.99, p <0.001) ใกล้กับผลลัพธ์ที่สำคัญในการเผชิญปัญหาที่ใช้งาน subscale ของ Cyber​​netic เผชิญชั่งทำให้เรามองไปที่กลุ่มโดยการมีปฏิสัมพันธ์เวลาของผลการรักษาอย่างทันท่วงที (T0 และ T1); กลุ่มทดลองอย่างมีนัยสำคัญได้คะแนนสูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ subscale เผชิญใช้งานอยู่ (F [1.70] = 4.01, p <0.05) เพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาสำหรับกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมใน PANSS บวกอาการ subscale เราตรวจสอบผลกระทบที่เรียบง่าย การทดสอบ Tukey-A (เคปเปล, 1991) เผยให้เห็นความแตกต่างระหว่างกลุ่มต่อไปนี้ในช่วงเวลา: อาการบวกคะแนนลดลงอย่างมีนัยสำคัญ subscale ระหว่าง T0 และ T1 สำหรับกลุ่มทดลอง แต่กลับไปที่ระดับเดิมที่ T2 เมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมซึ่งยังคงอยู่อย่างต่อเนื่อง ตลอด (F [2138] = 4.79, p <0.01; ดูรูปที่ 1) ตัวแปรในการควบคุมของยาเช่นเดียวกับมาตรการ neurocognitive เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ที่สังเกต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน นำเสนอในตารางที่ 2 ย้ำมาตรการ ancovas สำหรับการเห็นคุณค่าในตนเอง อาการวิทยา และเกล็ดชีวิตอิสระ ได้ดำเนินการเพื่อหาผลการรักษาที่ T1 และ T2 ในขณะที่การควบคุมความแตกต่างที่เป็นไปได้สำหรับกลุ่ม t0 . แต่ไม่มีผลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติต่อความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองเป็นมาตราส่วนพบกลุ่ม โดยใช้เวลาในการศึกษาปฏิสัมพันธ์ในเชิงบวกกับอาการ ( f ( [ 1,68 ] = R , p < . 01 ) โดยเฉพาะเรื่องการศึกษาการรับรู้ ความสับสน และหวาดระแวง , รายการ ( F [ 1,68 ] = 11.99 , p < . 001 )ปิดผลอย่างมีนัยสำคัญต่อปัญหาของระดับการใช้งาน ( ด้วยทำให้เราดูเวลาปฏิกิริยาของกลุ่ม โดยผลการรักษาทันที ( t0 กับ T1 ) คือ กลุ่มทดลองมีคะแนนสูงกว่ากลุ่มควบคุมในการใช้งาน ( f ( [ 1,70 ] = 4.01 , p < . 05 )เพื่อประเมินการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เพื่อทดลอง และกลุ่มควบคุมในการศึกษา ( บวกกับอาการ เราตรวจสอบผลง่าย การทดสอบ tukey-a ( เคปเปล , 1991 ) พบความแตกต่างระหว่างกลุ่มในช่วงเวลาดังต่อไปนี้( อาการที่ลดลงอย่างมีนัย และบวกคะแนน t0 T1 สำหรับกลุ่มทดลอง แต่กลับสู่ระดับเดิมที่ 2 และกลุ่มควบคุมซึ่งคงที่ตลอด ( F [ 2142 ] = 4.79 , p < . 05 ; ดูรูปที่ 1 ) ตัวแปรควบคุมของยาตลอดจนมาตรการ neurocognitive ไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆและการเปลี่ยนแปลง .