- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Most American wars have obvious sta
Most American wars have obvious starting points or precipitating causes: the Battles of Lexington and Concord in 1775, the capture of Fort Sumter in 1861, the attack on Pearl Harbor in 1941, and the North Korean invasion of South Korea in June 1950, for example. But there was no fixed beginning for the U.S. war in Vietnam. The United States entered that war incrementally, in a series of steps between 1950 and 1965. In May 1950, President Harry S. Truman authorized a modest program of economic and military aid to the French, who were fighting to retain control of their Indochina colony, including Laos and Cambodia as well as Vietnam. When the Vietnamese Nationalist (and Communist-led) Vietminh army defeated French forces at Dienbienphu in 1954, the French were compelled to accede to the creation of a Communist Vietnam north of the 17th parallel while leaving a non-Communist entity south of that line. The United States refused to accept the arrangement. The administration of President Dwight D. Eisenhower undertook instead to build a nation from the spurious political entity that was South Vietnam by fabricating a government there, taking over control from the French, dispatching military advisers to train a South Vietnamese army, and unleashing the Central Intelligence Agency (CIA) to conduct psychological warfare against the North.
President John F. Kennedy rounded another turning point in early 1961, when he secretly sent 400 Special Operations Forces-trained (Green Beret) soldiers to teach the South Vietnamese how to fight what was called counterinsurgency war against Communist guerrillas in South Vietnam. When Kennedy was assassinated in November 1963, there were more than 16,000 U.S. military advisers in South Vietnam, and more than 100 Americans had been killed. Kennedy's successor, Lyndon B. Johnson, committed the United States most fully to the war. In August 1964, he secured from Congress a functional (not actual) declaration of war: the Tonkin Gulf Resolution. Then, in February and March 1965, Johnson authorized the sustained bombing, by U.S. aircraft, of targets north of the 17th parallel, and on 8 March dispatched 3,500 Marines to South Vietnam. Legal declaration or no, the United States was now at war.
The multiple starting dates for the war complicate efforts to describe the causes of U.S. entry. The United States became involved in the war for a number of reasons, and these evolved and shifted over time. Primarily, every American president regarded the enemy in Vietnam--the Vietminh; its 1960s successor, the National Liberation Front (NLF); and the government of North Vietnam, led by *Ho Chi Minh--as agents of global communism. U.S. policymakers, and most Americans, regarded communism as the antithesis of all they held dear. Communists scorned democracy, violated human rights, pursued military aggression, and created closed state economies that barely traded with capitalist countries. Americans compared communism to a contagious disease. If it took hold in one nation, U.S. policymakers expected contiguous nations to fall to communism, too, as if nations were dominoes lined up on end. In 1949, when the Communist Party came to power in China, Washington feared that Vietnam would become the next Asian domino. That was one reason for Truman's 1950 decision to give aid to the French who were fighting the Vietminh,
Truman also hoped that assisting the French in Vietnam would help to shore up the developed, non-Communist nations, whose fates were in surprising ways tied to the preservation of Vietnam and, given the domino theory, all of Southeast Asia. Free world dominion over the region would provide markets for Japan, rebuilding with American help after the Pacific War. U.S. involvement in Vietnam reassured the British, who linked their postwar recovery to the revival of the rubber and tin industries in their colony of Malaya, one of Vietnam's neighbors. And with U.S. aid, the French could concentrate on economic recovery at home, and could hope ultimately to recall their Indochina officer corps to oversee the rearmament of West Germany, a Cold War measure deemed essential by the Americans. These ambitions formed a second set of reasons why the United States became involved in Vietnam.
As presidents committed the United States to conflict bit by bit, many of these ambitions were forgotten. Instead, inertia developed against withdrawing from Vietnam. Washington believed that U.S. withdrawal would result in a Communist victory--Eisenhower acknowledged that, had elections been held as scheduled in Vietnam in 1956, "Ho Chi Minh would have won 80% of the vote"--and no U.S. president wanted to lose a country to communism. Democrats in particular, like Kennedy and Johnson, feared a right-wing backlash should they give up the fight; they remembered vividly the accusatory tone of the Republicans' 1950 question, "Who lost China?" The commitment to Vietnam itself, passed from administration to administration, took on validity aside from any rational basis it might once have had. Truman, Eisenhower, and Kennedy all gave their word that the United States would stand by its South Vietnamese allies. If the United States abandoned the South Vietnamese, its word would be regarded as unreliable by other governments, friendly or not. So U.S. credibility seemed at stake.
Along with the larger structural and ideological causes of the war in Vietnam, the experience, personality, and temperament of each president played a role in deepening the U.S. commitment. Dwight Eisenhower restrained U.S. involvement because, having commanded troops in battle, he doubted the United States could fight a land war in Southeast Asia. The youthful John Kennedy, on the other hand, felt he had to prove his resolve to the American people and his Communist adversaries, especially in the aftermath of several foreign policy blunders early in his administration. Lyndon Johnson saw the Vietnam War as a test of his mettle, as a Southerner and as a man. He exhorted his soldiers to "nail the coonskin to the wall" in Vietnam, likening victory to a successful hunting expedition.
When Johnson began bombing North Vietnam and sent the Marines to South Vietnam in early 1965, he had every intention of fighting a limited war. He and his advisers worried that too lavish a use of U.S. firepower might prompt the Chinese to enter the conflict. It was not expected that the North Vietnamese and the NLF would hold out long against the American military. And yet U.S. policymakers never managed to fit military strategy to U.S. goals in Vietnam. Massive bombing had little effect against a decentralized economy like North Vietnam's. Kennedy had favored counterinsurgency warfare in the South Vietnamese countryside, and Johnson endorsed this strategy, but the political side of counterinsurgeny--the effort to win the "hearts and minds" of the Vietnamese peasantry-- was at best underdeveloped and probably doomed. Presidents proved reluctant to mobilize American society to the extent the generals thought necessary to defeat the enemy.
As the United States went to war in 1965, a few voices were raised in dissent. Within the Johnson administration, Undersecretary of State George Ball warned that the South Vietnamese government was a functional nonentity and simply could not be sustained by the United States, even with a major effort. Antiwar protest groups formed on many of the nation's campuses; in June, the leftist organization Students for a Democratic Society decided to make the war its principal target. But major dissent would not begin until 1966 or later. By and large in 1965, Americans supported the administration's claim that it was fighting to stop communism in Southeast Asia, or people simply shrugged and went about their daily lives, unaware that this gradually escalating war would tear American society apart.
President John F. Kennedy rounded another turning point in early 1961, when he secretly sent 400 Special Operations Forces-trained (Green Beret) soldiers to teach the South Vietnamese how to fight what was called counterinsurgency war against Communist guerrillas in South Vietnam. When Kennedy was assassinated in November 1963, there were more than 16,000 U.S. military advisers in South Vietnam, and more than 100 Americans had been killed. Kennedy's successor, Lyndon B. Johnson, committed the United States most fully to the war. In August 1964, he secured from Congress a functional (not actual) declaration of war: the Tonkin Gulf Resolution. Then, in February and March 1965, Johnson authorized the sustained bombing, by U.S. aircraft, of targets north of the 17th parallel, and on 8 March dispatched 3,500 Marines to South Vietnam. Legal declaration or no, the United States was now at war.
The multiple starting dates for the war complicate efforts to describe the causes of U.S. entry. The United States became involved in the war for a number of reasons, and these evolved and shifted over time. Primarily, every American president regarded the enemy in Vietnam--the Vietminh; its 1960s successor, the National Liberation Front (NLF); and the government of North Vietnam, led by *Ho Chi Minh--as agents of global communism. U.S. policymakers, and most Americans, regarded communism as the antithesis of all they held dear. Communists scorned democracy, violated human rights, pursued military aggression, and created closed state economies that barely traded with capitalist countries. Americans compared communism to a contagious disease. If it took hold in one nation, U.S. policymakers expected contiguous nations to fall to communism, too, as if nations were dominoes lined up on end. In 1949, when the Communist Party came to power in China, Washington feared that Vietnam would become the next Asian domino. That was one reason for Truman's 1950 decision to give aid to the French who were fighting the Vietminh,
Truman also hoped that assisting the French in Vietnam would help to shore up the developed, non-Communist nations, whose fates were in surprising ways tied to the preservation of Vietnam and, given the domino theory, all of Southeast Asia. Free world dominion over the region would provide markets for Japan, rebuilding with American help after the Pacific War. U.S. involvement in Vietnam reassured the British, who linked their postwar recovery to the revival of the rubber and tin industries in their colony of Malaya, one of Vietnam's neighbors. And with U.S. aid, the French could concentrate on economic recovery at home, and could hope ultimately to recall their Indochina officer corps to oversee the rearmament of West Germany, a Cold War measure deemed essential by the Americans. These ambitions formed a second set of reasons why the United States became involved in Vietnam.
As presidents committed the United States to conflict bit by bit, many of these ambitions were forgotten. Instead, inertia developed against withdrawing from Vietnam. Washington believed that U.S. withdrawal would result in a Communist victory--Eisenhower acknowledged that, had elections been held as scheduled in Vietnam in 1956, "Ho Chi Minh would have won 80% of the vote"--and no U.S. president wanted to lose a country to communism. Democrats in particular, like Kennedy and Johnson, feared a right-wing backlash should they give up the fight; they remembered vividly the accusatory tone of the Republicans' 1950 question, "Who lost China?" The commitment to Vietnam itself, passed from administration to administration, took on validity aside from any rational basis it might once have had. Truman, Eisenhower, and Kennedy all gave their word that the United States would stand by its South Vietnamese allies. If the United States abandoned the South Vietnamese, its word would be regarded as unreliable by other governments, friendly or not. So U.S. credibility seemed at stake.
Along with the larger structural and ideological causes of the war in Vietnam, the experience, personality, and temperament of each president played a role in deepening the U.S. commitment. Dwight Eisenhower restrained U.S. involvement because, having commanded troops in battle, he doubted the United States could fight a land war in Southeast Asia. The youthful John Kennedy, on the other hand, felt he had to prove his resolve to the American people and his Communist adversaries, especially in the aftermath of several foreign policy blunders early in his administration. Lyndon Johnson saw the Vietnam War as a test of his mettle, as a Southerner and as a man. He exhorted his soldiers to "nail the coonskin to the wall" in Vietnam, likening victory to a successful hunting expedition.
When Johnson began bombing North Vietnam and sent the Marines to South Vietnam in early 1965, he had every intention of fighting a limited war. He and his advisers worried that too lavish a use of U.S. firepower might prompt the Chinese to enter the conflict. It was not expected that the North Vietnamese and the NLF would hold out long against the American military. And yet U.S. policymakers never managed to fit military strategy to U.S. goals in Vietnam. Massive bombing had little effect against a decentralized economy like North Vietnam's. Kennedy had favored counterinsurgency warfare in the South Vietnamese countryside, and Johnson endorsed this strategy, but the political side of counterinsurgeny--the effort to win the "hearts and minds" of the Vietnamese peasantry-- was at best underdeveloped and probably doomed. Presidents proved reluctant to mobilize American society to the extent the generals thought necessary to defeat the enemy.
As the United States went to war in 1965, a few voices were raised in dissent. Within the Johnson administration, Undersecretary of State George Ball warned that the South Vietnamese government was a functional nonentity and simply could not be sustained by the United States, even with a major effort. Antiwar protest groups formed on many of the nation's campuses; in June, the leftist organization Students for a Democratic Society decided to make the war its principal target. But major dissent would not begin until 1966 or later. By and large in 1965, Americans supported the administration's claim that it was fighting to stop communism in Southeast Asia, or people simply shrugged and went about their daily lives, unaware that this gradually escalating war would tear American society apart.
0/5000
สงครามอเมริกันส่วนใหญ่มีจุดเริ่มต้นที่ชัดเจนหรือทำให้ตกตะกอน: ต่อสู้เล็กซิงตัน และคอนคอร์ดใน 1775 แอดเด จับ Fort Sumter ใน 1861 การโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ใน 1941 และการรุกรานเกาหลีเหนือเกาหลีใต้ในเดือน 1950 มิถุนายน ตัวอย่าง แต่มีจุดเริ่มต้นไม่ถาวรสำหรับสหรัฐอเมริกาสงครามในเวียดนาม สหรัฐอเมริกาป้อนที่สงครามแบบเพิ่มหน่วย ในตอนระหว่างปี 1950 และ 1965 ใน 1950 พฤษภาคม ประธานาธิบดีแฮรี่เอสทรูแมนได้รับอนุญาตโปรแกรมเจียมเนื้อเจียมตัวช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ และการทหารกับฝรั่งเศส ที่ได้ต่อสู้เพื่อรักษาควบคุมอาณานิคมอินโดจีนของพวกเขา รวมทั้งลาว และกัมพูชาเช่นเดียว กับเวียดนาม เมื่อเวียดนามนิยม (และ นำคอมมิวนิสต์) เวียตมินท์กองทัพพ่ายแพ้กองทัพฝรั่งเศสที่ Dienbienphu ใน 1954 ฝรั่งเศสได้ถูกรับปากการเวียดนามคอมมิวนิสต์จาก 17 ขนานขณะเอนทิตีไม่ใช่คอมมิวนิสต์จากบรรทัดนั้น สหรัฐอเมริกาปฏิเสธที่จะยอมรับการจัดเรียง การบริหารงานของประธานไวท์ D. Eisenhower undertook เพื่อสร้างชาติจากหน่วยงานทางการเมืองปลอมว่า เวียดนามใต้ โดย fabricating รัฐบาล การผ่านการควบคุมจากฝรั่งเศส จัดส่งทหารประการฝึกกองทัพเวียดนามใต้ และปลดปล่อยกลางปัญญาหน่วยงาน (CIA) ทำสงครามประสาทกับเหนือแทนประธานาธิบดีจอห์นเอฟเคนเนดี้ปัดอีกจุดเปลี่ยนในช่วง 1961 เมื่อเขาแอบส่งทหารระดับ 400 ฝึกกองกำลังปฏิบัติการพิเศษ (สีเขียววัน) สอนวิธีการต่อสู้กับสิ่งเรียกว่า counterinsurgency สู้กับพวกคอมมิวนิสต์ในเวียดนามใต้เวียดนามใต้ เมื่อเคนเนดี้ได้ถูกลอบใน 1963 พฤศจิกายน มีประการทหารสหรัฐฯ กว่า 16000 จุดในเวียดนามใต้ และชาวอเมริกันมากกว่า 100 ถูกฆ่า สืบของเคนเนดี้ Lyndon B. Johnson มุ่งมั่นสหรัฐอเมริกามากที่สุดอย่างการสงคราม ในเดือน 1964 สิงหาคม เขาปลอดภัยจากสภาการทำงาน (ไม่จริง) การประกาศสงคราม: ความละเอียด Tonkin อ่าว ในเดือนกุมภาพันธ์และเดือน 1965 มีนาคม Johnson sustained ระเบิด โดยเครื่องบินของสหรัฐฯ เป้าหมายจากขนาน 17 ที่ได้รับอนุญาต แล้ววันที่ 8 มีนาคมจัดส่ง 3500 นาวิกโยธินเวียดนามใต้ ประกาศทางกฎหมายหรือไม่ สหรัฐอเมริกาได้ขณะที่สงครามหลายวันที่เริ่มต้นการสงคราม complicate พยายามอธิบายสาเหตุของรายการของสหรัฐอเมริกา สหรัฐอเมริกากลายเป็นเกี่ยวข้องกับสงครามสำหรับจำนวนของเหตุผล และเหล่านี้พัฒนาเปลี่ยนช่วงเวลา หลัก ประธานาธิบดีอเมริกันทุกถือศึกเวียดนาม - เวียตมินท์ สืบ 1960s ชาติปลดปล่อยด้านหน้า (NLF); และรัฐบาลเวียดนามเหนือ นำโดย * โฮจิมินห์ - เป็นตัวแทนของลัทธิคอมมิวนิสต์สากล ผู้กำหนดนโยบายของสหรัฐอเมริกา และชาวอเมริกันส่วนใหญ่ คอมมิวนิสต์ถือเป็นแอนติเธซิสทั้งหมดเดิมเรียน คอมมิวนิสต์ scorned ประชาธิปไตย ละเมิดสิทธิมนุษยชน ติดตามการรุกรานทางทหาร และสร้างเศรษฐกิจรัฐปิดที่แทบไม่มีการซื้อขายกับประเทศทุน ชาวอเมริกันเมื่อเทียบคอมมิวนิสต์กับโรคติดต่อ ถ้าใช้ ถือในชาติใดชาติหนึ่ง ผู้กำหนดนโยบายของสหรัฐอเมริกาคาดว่าประเทศติดกันอยู่กับคอมมิวนิสต์ เกินไป ว่าประเทศมีกติกาที่ตั้งเรียงรายบนจุดสิ้นสุด ใน 1949 เมื่อพรรคคอมมิวนิสต์มาสู่อำนาจในจีน วอชิงตันกลัวว่า เวียดนามจะกลายเป็น โดมิโนเอเชียต่อไป ที่เป็นสาเหตุหนึ่งของทรูแมน 1950 ตัดสินช่วยให้ฝรั่งเศสที่ได้ต่อสู้เวียตมินท์ทรูแมนหวังว่า ให้ความช่วยเหลือของฝรั่งเศสในเวียดนามจะช่วยจุนไม่ใช่คอมมิวนิสต์พัฒนา ชาติ fates ถูกวิธีน่าแปลกใจที่เชื่อมโยงกับการอนุรักษ์ของเวียดนาม และ ให้ทฤษฎีโดมิโน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ทั้งหมด โลกเสรีประเทศราชภูมิภาคจะให้ตลาดญี่ปุ่น ฟื้นฟูช่วยเหลือสหรัฐอเมริกาหลังสงครามแปซิฟิค มีส่วนร่วมของสหรัฐในเวียดนามมั่นอังกฤษ ที่ลิงค์กู้ผู้พ้นการฟื้นฟูอุตสาหกรรมยางและดีบุกในอาณานิคมของพวกเขาของสหพันธรัฐมาลายา หนึ่งบ้านของเวียดนาม และ ด้วยความช่วยเหลือของสหรัฐอเมริกา ฝรั่งเศสสามารถมีสมาธิในการฟื้นตัวของเศรษฐกิจที่บ้าน และอาจหวังสุดประหวัดโยธินเจ้าหน้าที่ของอินโดไชน่าดูแล rearmament ของสหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี วัดสงครามเย็นถือว่าสำคัญ โดยชาวอเมริกัน ความทะเยอทะยานเหล่านี้เกิดขึ้นสองชุดของเหตุผลทำไมกลายเป็นที่เกี่ยวข้องกับสหรัฐอเมริกาในเวียดนามเป็นประธานาธิบดีมุ่งมั่นสหรัฐฯ แย้งบิตโดยบิต ความทะเยอทะยานเหล่านี้หลายคนถูกลืม แทน ความเฉื่อยพัฒนากับถอนจากเวียดนาม วอชิงตันเชื่อว่า สหรัฐฯ ถอนจะทำในชัยชนะที่คอมมิวนิสต์ - Eisenhower ยอมรับว่า เลือกตั้งถือเป็นเวลาในเวียดนามในปี 1956 "โฮจิมินห์จะมีชนะ 80% ของการเลือกตั้ง" - และประธานาธิบดีสหรัฐฯ ไม่ต้องการเสียประเทศคอมมิวนิสต์ ประชาธิปไตยโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เคนเนดี้และ Johnson กลัวแบคแลชปีกขวาพวกเขาควรให้ขึ้นต่อสู้ พวกเขาจำน่าฟังเสียง accusatory ของคำถามของ Republicans 1950 "ที่แพ้จีน" เอาเวียดนามเอง ผ่านจากบริหารการจัดการ ความมุ่งมั่นในการมีผลบังคับใช้นอกเหนือจากพื้นฐานใดเชือดอาจครั้งเดียวจะมี ทรูแมน Eisenhower และเคนเนดี้ทั้งหมดให้คำของพวกเขาที่สหรัฐฯ จะยืน โดยพันธมิตรของเวียดนามใต้ ถ้าเวียดนามใต้สหรัฐอเมริกาที่ถูกทอดทิ้ง คำจะถือเป็นไม่น่าเชื่อถือ โดยรัฐบาลอื่น ๆ ดี หรือไม่ ดังนั้น ความน่าเชื่อถือของสหรัฐอเมริกาดูเหมือนที่เดิมพันด้วยขนาดใหญ่งานโครงสร้าง และอุดมการณ์สาเหตุของสงครามในเวียดนาม ประสบการณ์ บุคลิกภาพ และ temperament ประธานแต่ละเล่นบทบาทในลึกมั่นสหรัฐอเมริกา ไวท์ Eisenhower ทรงมีส่วนร่วมของสหรัฐอเมริกาเนื่องจาก มีสั่งให้กำลังพลในการต่อสู้ เขา doubted สหรัฐอเมริกาสามารถต่อสู้สงครามดินแดนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เคนเนดี้จอห์นอ่อนเยาว์ ในทางกลับกัน รู้สึกว่า เขาต้องพิสูจน์ของเขาแก้ไขคนอเมริกันและคู่แข่งของเขาคอมมิวนิสต์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันหลาย blunders นโยบายต่างประเทศในช่วงดูแลเขา Lyndon Johnson เห็นสงครามเวียดนาม เป็นการทดสอบเชิงเขา Southerner เป็น และ เป็นชาย เขาได้เคี่ยวเข็ญเขาให้ทหาร "เล็บ coonskin กับผนัง" ในเวียดนาม likening ชัยเร่งล่าสัตว์ประสบความสำเร็จเมื่อ Johnson เริ่มทิ้งระเบิดเวียดนามเหนือ และส่งนาวิกโยธินเวียดนามใต้ในช่วงปี 1965 เขามีความตั้งใจต่อสู้สงครามจำกัด เขาและเขาประการกังวลที่เกิน lavish ใช้อาวุธของสหรัฐอาจพร้อมท์จีนป้อนความขัดแย้ง มันถูกคาดการว่า เวียดนามเหนือและ NLF จะเล่นกับทหารอเมริกันยาวไว้ และยัง ผู้กำหนดนโยบายของสหรัฐอเมริกาจัดการให้เหมาะสมกับกลยุทธ์ทางทหารเพื่อเป้าหมายของสหรัฐในเวียดนามไม่ การทิ้งระเบิดขนาดใหญ่มีผลน้อยกับเศรษฐกิจแบบกระจายศูนย์เช่นเวียดนามเหนือ เคนเนดี้ได้ปลอดสงคราม counterinsurgency ในชนบทเวียดนามใต้ และ Johnson รับรองกลยุทธ์นี้ แต่ด้านการเมืองของ counterinsurgeny - การพยายามที่จะชนะ "หัวใจและจิตใจ" ของกันเวียดนาม - เป็นธรรมชาติที่สุด และอาจจะถึงวาระการ ประธานาธิบดีพิสูจน์ไม่ระดมสังคมอเมริกันระดับนายพลคิดว่า จำเป็นต้องกำจัดศัตรูขณะที่สหรัฐอเมริกาไปสงครามในปี 1965 กี่เสียงถูกยก dissent ภายในดูแล Johnson, Undersecretary รัฐจอร์จลูกเตือนว่า รัฐบาลเวียดนามใต้ nonentity ที่ทำงาน และก็อาจไม่สามารถยั่งยืน โดยสหรัฐอเมริกา แม้จะมีความพยายามหลัก กลุ่มผู้ประท้วง antiwar ก่อตั้งขึ้นในวิทยาเขตของประเทศ มากมาย ในเดือนมิถุนายน องค์กรทั้งนักศึกษาในสังคมประชาธิปไตยตัดสินใจทำสงครามเป็นเป้าหมายหลัก แต่ dissent หลักจะไม่เริ่มต้นจน ถึง 1966 หรือในภายหลัง โดย large และในปี 1965 ชาวอเมริกันสนับสนุนเรียกร้องการจัดการที่มีการต่อสู้เพื่อหยุดคอมมิวนิสต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หรือคนเพียงยักไหล่ แล้วไปเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน ไม่รู้ว่า สงครามนี้ค่อย ๆ escalating จะฉีกสังคมอเมริกันกัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
Most American wars have obvious starting points or precipitating causes: the Battles of Lexington and Concord in 1775, the capture of Fort Sumter in 1861, the attack on Pearl Harbor in 1941, and the North Korean invasion of South Korea in June 1950, for example. But there was no fixed beginning for the U.S. war in Vietnam. The United States entered that war incrementally, in a series of steps between 1950 and 1965. In May 1950, President Harry S. Truman authorized a modest program of economic and military aid to the French, who were fighting to retain control of their Indochina colony, including Laos and Cambodia as well as Vietnam. When the Vietnamese Nationalist (and Communist-led) Vietminh army defeated French forces at Dienbienphu in 1954, the French were compelled to accede to the creation of a Communist Vietnam north of the 17th parallel while leaving a non-Communist entity south of that line. The United States refused to accept the arrangement. The administration of President Dwight D. Eisenhower undertook instead to build a nation from the spurious political entity that was South Vietnam by fabricating a government there, taking over control from the French, dispatching military advisers to train a South Vietnamese army, and unleashing the Central Intelligence Agency (CIA) to conduct psychological warfare against the North.
President John F. Kennedy rounded another turning point in early 1961, when he secretly sent 400 Special Operations Forces-trained (Green Beret) soldiers to teach the South Vietnamese how to fight what was called counterinsurgency war against Communist guerrillas in South Vietnam. When Kennedy was assassinated in November 1963, there were more than 16,000 U.S. military advisers in South Vietnam, and more than 100 Americans had been killed. Kennedy's successor, Lyndon B. Johnson, committed the United States most fully to the war. In August 1964, he secured from Congress a functional (not actual) declaration of war: the Tonkin Gulf Resolution. Then, in February and March 1965, Johnson authorized the sustained bombing, by U.S. aircraft, of targets north of the 17th parallel, and on 8 March dispatched 3,500 Marines to South Vietnam. Legal declaration or no, the United States was now at war.
The multiple starting dates for the war complicate efforts to describe the causes of U.S. entry. The United States became involved in the war for a number of reasons, and these evolved and shifted over time. Primarily, every American president regarded the enemy in Vietnam--the Vietminh; its 1960s successor, the National Liberation Front (NLF); and the government of North Vietnam, led by *Ho Chi Minh--as agents of global communism. U.S. policymakers, and most Americans, regarded communism as the antithesis of all they held dear. Communists scorned democracy, violated human rights, pursued military aggression, and created closed state economies that barely traded with capitalist countries. Americans compared communism to a contagious disease. If it took hold in one nation, U.S. policymakers expected contiguous nations to fall to communism, too, as if nations were dominoes lined up on end. In 1949, when the Communist Party came to power in China, Washington feared that Vietnam would become the next Asian domino. That was one reason for Truman's 1950 decision to give aid to the French who were fighting the Vietminh,
Truman also hoped that assisting the French in Vietnam would help to shore up the developed, non-Communist nations, whose fates were in surprising ways tied to the preservation of Vietnam and, given the domino theory, all of Southeast Asia. Free world dominion over the region would provide markets for Japan, rebuilding with American help after the Pacific War. U.S. involvement in Vietnam reassured the British, who linked their postwar recovery to the revival of the rubber and tin industries in their colony of Malaya, one of Vietnam's neighbors. And with U.S. aid, the French could concentrate on economic recovery at home, and could hope ultimately to recall their Indochina officer corps to oversee the rearmament of West Germany, a Cold War measure deemed essential by the Americans. These ambitions formed a second set of reasons why the United States became involved in Vietnam.
As presidents committed the United States to conflict bit by bit, many of these ambitions were forgotten. Instead, inertia developed against withdrawing from Vietnam. Washington believed that U.S. withdrawal would result in a Communist victory--Eisenhower acknowledged that, had elections been held as scheduled in Vietnam in 1956, "Ho Chi Minh would have won 80% of the vote"--and no U.S. president wanted to lose a country to communism. Democrats in particular, like Kennedy and Johnson, feared a right-wing backlash should they give up the fight; they remembered vividly the accusatory tone of the Republicans' 1950 question, "Who lost China?" The commitment to Vietnam itself, passed from administration to administration, took on validity aside from any rational basis it might once have had. Truman, Eisenhower, and Kennedy all gave their word that the United States would stand by its South Vietnamese allies. If the United States abandoned the South Vietnamese, its word would be regarded as unreliable by other governments, friendly or not. So U.S. credibility seemed at stake.
Along with the larger structural and ideological causes of the war in Vietnam, the experience, personality, and temperament of each president played a role in deepening the U.S. commitment. Dwight Eisenhower restrained U.S. involvement because, having commanded troops in battle, he doubted the United States could fight a land war in Southeast Asia. The youthful John Kennedy, on the other hand, felt he had to prove his resolve to the American people and his Communist adversaries, especially in the aftermath of several foreign policy blunders early in his administration. Lyndon Johnson saw the Vietnam War as a test of his mettle, as a Southerner and as a man. He exhorted his soldiers to "nail the coonskin to the wall" in Vietnam, likening victory to a successful hunting expedition.
When Johnson began bombing North Vietnam and sent the Marines to South Vietnam in early 1965, he had every intention of fighting a limited war. He and his advisers worried that too lavish a use of U.S. firepower might prompt the Chinese to enter the conflict. It was not expected that the North Vietnamese and the NLF would hold out long against the American military. And yet U.S. policymakers never managed to fit military strategy to U.S. goals in Vietnam. Massive bombing had little effect against a decentralized economy like North Vietnam's. Kennedy had favored counterinsurgency warfare in the South Vietnamese countryside, and Johnson endorsed this strategy, but the political side of counterinsurgeny--the effort to win the "hearts and minds" of the Vietnamese peasantry-- was at best underdeveloped and probably doomed. Presidents proved reluctant to mobilize American society to the extent the generals thought necessary to defeat the enemy.
As the United States went to war in 1965, a few voices were raised in dissent. Within the Johnson administration, Undersecretary of State George Ball warned that the South Vietnamese government was a functional nonentity and simply could not be sustained by the United States, even with a major effort. Antiwar protest groups formed on many of the nation's campuses; in June, the leftist organization Students for a Democratic Society decided to make the war its principal target. But major dissent would not begin until 1966 or later. By and large in 1965, Americans supported the administration's claim that it was fighting to stop communism in Southeast Asia, or people simply shrugged and went about their daily lives, unaware that this gradually escalating war would tear American society apart.
President John F. Kennedy rounded another turning point in early 1961, when he secretly sent 400 Special Operations Forces-trained (Green Beret) soldiers to teach the South Vietnamese how to fight what was called counterinsurgency war against Communist guerrillas in South Vietnam. When Kennedy was assassinated in November 1963, there were more than 16,000 U.S. military advisers in South Vietnam, and more than 100 Americans had been killed. Kennedy's successor, Lyndon B. Johnson, committed the United States most fully to the war. In August 1964, he secured from Congress a functional (not actual) declaration of war: the Tonkin Gulf Resolution. Then, in February and March 1965, Johnson authorized the sustained bombing, by U.S. aircraft, of targets north of the 17th parallel, and on 8 March dispatched 3,500 Marines to South Vietnam. Legal declaration or no, the United States was now at war.
The multiple starting dates for the war complicate efforts to describe the causes of U.S. entry. The United States became involved in the war for a number of reasons, and these evolved and shifted over time. Primarily, every American president regarded the enemy in Vietnam--the Vietminh; its 1960s successor, the National Liberation Front (NLF); and the government of North Vietnam, led by *Ho Chi Minh--as agents of global communism. U.S. policymakers, and most Americans, regarded communism as the antithesis of all they held dear. Communists scorned democracy, violated human rights, pursued military aggression, and created closed state economies that barely traded with capitalist countries. Americans compared communism to a contagious disease. If it took hold in one nation, U.S. policymakers expected contiguous nations to fall to communism, too, as if nations were dominoes lined up on end. In 1949, when the Communist Party came to power in China, Washington feared that Vietnam would become the next Asian domino. That was one reason for Truman's 1950 decision to give aid to the French who were fighting the Vietminh,
Truman also hoped that assisting the French in Vietnam would help to shore up the developed, non-Communist nations, whose fates were in surprising ways tied to the preservation of Vietnam and, given the domino theory, all of Southeast Asia. Free world dominion over the region would provide markets for Japan, rebuilding with American help after the Pacific War. U.S. involvement in Vietnam reassured the British, who linked their postwar recovery to the revival of the rubber and tin industries in their colony of Malaya, one of Vietnam's neighbors. And with U.S. aid, the French could concentrate on economic recovery at home, and could hope ultimately to recall their Indochina officer corps to oversee the rearmament of West Germany, a Cold War measure deemed essential by the Americans. These ambitions formed a second set of reasons why the United States became involved in Vietnam.
As presidents committed the United States to conflict bit by bit, many of these ambitions were forgotten. Instead, inertia developed against withdrawing from Vietnam. Washington believed that U.S. withdrawal would result in a Communist victory--Eisenhower acknowledged that, had elections been held as scheduled in Vietnam in 1956, "Ho Chi Minh would have won 80% of the vote"--and no U.S. president wanted to lose a country to communism. Democrats in particular, like Kennedy and Johnson, feared a right-wing backlash should they give up the fight; they remembered vividly the accusatory tone of the Republicans' 1950 question, "Who lost China?" The commitment to Vietnam itself, passed from administration to administration, took on validity aside from any rational basis it might once have had. Truman, Eisenhower, and Kennedy all gave their word that the United States would stand by its South Vietnamese allies. If the United States abandoned the South Vietnamese, its word would be regarded as unreliable by other governments, friendly or not. So U.S. credibility seemed at stake.
Along with the larger structural and ideological causes of the war in Vietnam, the experience, personality, and temperament of each president played a role in deepening the U.S. commitment. Dwight Eisenhower restrained U.S. involvement because, having commanded troops in battle, he doubted the United States could fight a land war in Southeast Asia. The youthful John Kennedy, on the other hand, felt he had to prove his resolve to the American people and his Communist adversaries, especially in the aftermath of several foreign policy blunders early in his administration. Lyndon Johnson saw the Vietnam War as a test of his mettle, as a Southerner and as a man. He exhorted his soldiers to "nail the coonskin to the wall" in Vietnam, likening victory to a successful hunting expedition.
When Johnson began bombing North Vietnam and sent the Marines to South Vietnam in early 1965, he had every intention of fighting a limited war. He and his advisers worried that too lavish a use of U.S. firepower might prompt the Chinese to enter the conflict. It was not expected that the North Vietnamese and the NLF would hold out long against the American military. And yet U.S. policymakers never managed to fit military strategy to U.S. goals in Vietnam. Massive bombing had little effect against a decentralized economy like North Vietnam's. Kennedy had favored counterinsurgency warfare in the South Vietnamese countryside, and Johnson endorsed this strategy, but the political side of counterinsurgeny--the effort to win the "hearts and minds" of the Vietnamese peasantry-- was at best underdeveloped and probably doomed. Presidents proved reluctant to mobilize American society to the extent the generals thought necessary to defeat the enemy.
As the United States went to war in 1965, a few voices were raised in dissent. Within the Johnson administration, Undersecretary of State George Ball warned that the South Vietnamese government was a functional nonentity and simply could not be sustained by the United States, even with a major effort. Antiwar protest groups formed on many of the nation's campuses; in June, the leftist organization Students for a Democratic Society decided to make the war its principal target. But major dissent would not begin until 1966 or later. By and large in 1965, Americans supported the administration's claim that it was fighting to stop communism in Southeast Asia, or people simply shrugged and went about their daily lives, unaware that this gradually escalating war would tear American society apart.
การแปล กรุณารอสักครู่..
สงครามชาวอเมริกันส่วนใหญ่มีสาเหตุชัดเจน จุดเริ่มต้นหรือตกตะกอน : สมรภูมิเล็กซิงตันและคอนคอร์ดใน 1775 การจับฟอร์ตซัมเตอร์ใน 1861 , การโจมตีที่เพิร์ลฮาร์เบอร์ในปี 1941 และเกาหลีเหนือบุกเกาหลีใต้ในมิถุนายน 2493 , ตัวอย่างเช่น แต่ไม่มีการแก้ไขการเริ่มต้นของสงครามในเวียดนาม สหรัฐอเมริกาเข้าสู่สงครามแบบเพิ่มหน่วยที่ ,ในชุดของขั้นตอนระหว่าง 1950 และ 1965 ในเดือนพฤษภาคม 1950 ประธานาธิบดีแฮร์รี เอส. ทรูแมนได้รับอนุญาตโปรแกรมเจียมเนื้อเจียมตัวของความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจและการทหารฝรั่งเศสที่ต่อสู้เพื่อรักษาควบคุมของอาณานิคมอินโดจีน รวมทั้งลาวและกัมพูชา รวมทั้งเวียดนาม เมื่อเวียดนามชาตินิยมและคอมมิวนิสต์พ่ายแพ้กองกำลังกองทัพ vietminh LED ) ฝรั่งเศสที่เดียนเบียนฟู ในปี 1954
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ขวัญ
- ชื่อจุ๋ม
- ภาษา
- obviously
- Take care of employee work hours, employ
- มันต้องอร่อยมาก
- Send let me breakSILC is not something I
- คุณจะไปบ้านลุงของคุณวันไหน?
- Why did you come to Thailand?
- exposure
- ให้ไปหาไม่
- 2. Group 3 (scandium and yttrium)1.Group
- ให้ไปหาไม่
- ฉันอยากได้.. แต่ฉันสั่งมันไม่ทัน มันหมดแ
- ยีน
- เผื่อคุณมีแฟนแล้วแต่คุณมาหลอกฉัน. ฉันไม่
- ไม่ว่าคุณเป็นอย่างไร ฉันก็รักคุณ
- การประยุกต์ใช้กล้องถ่ายภาพความร้อนตรวจสอ
- Where are u I'm killing myself
- แม่ทูลหัว
- ยีน
- ฉันไม่ค่อยขัดใจผู้อื่น
- I get older
- Tough girl
