'I am not so superstitious as some

'I am not so superstitious as some of your physicians - men of science, as you are pleased to be called,' said Hawver, replying to an accusation that had not been made. 'Some of you - only a few, I confess - believe in the immortality of the soul, and in apparitions which you have not the honesty to call ghosts. I go no further than a conviction that the living are sometimes seen where they are not, but have been - where they have lived so long, perhaps so intensely, as to have left their impress on everything about them. I know, indeed, that one's environment may be so affected by one's personality as to yield, long afterward, an image of one's self to the eyes of another. Doubtless the impressing personality has to be the right kind of personality as the perceiving eyes have to be the right kind of eyes - mine, for example.'

'Yes, the right kind of eyes, conveying sensations to the wrong kind of brains,' said Dr. Frayley, smiling.

'Thank you; one likes to have an expectation gratified; that is about the reply that I supposed you would have the civility to make.'

'Pardon me. But you say that you know. That is a good deal to say, don't you think? Perhaps you will not mind the trouble of saying how you learned.'

'You will call it an hallucination,' Hawver said, 'but that does not matter.' And he told the story.

'Last summer I went, as you know, to pass the hot weather term in the town of Meridian. The relative at whose house I had intended to stay was ill, so I sought other quarters. After some difficulty I succeeded in renting a vacant dwelling that had been occupied by an eccentric doctor of the name of Mannering, who had gone away years before, no one knew where, not even his agent. He had built the house himself and had lived in it with an old servant for about ten years. His practice, never very extensive, had after a few years been given up entirely. Not only so, but he had withdrawn himself almost altogether from social life and become a recluse. I was told by the village doctor, about the only person with whom he held any relations, that during his retirement he had devoted himself to a single line of study, the result of which he had expounded in a book that did not commend itself to the approval of his professional brethren, who, indeed, considered him not entirely sane. I have not seen the book and cannot now recall the title of it, but I am told that it expounded a rather startling theory. He held that it was possible in the case of many a person in good health to forecast his death with precision, several months in advance of the event. The limit, I think, was eighteen months. There were local tales of his having exerted his powers of prognosis, or perhaps you would say diagnosis; and it was said that in every instance the person whose friends he had warned had died suddenly at the appointed time, and from no assignable cause. All this, however, has nothing to do with what I have to tell; I thought it might amuse a physician.

< 2 >
'The house was furnished, just as he had lived in it. It was a rather gloomy dwelling for one who was neither a recluse nor a student, and I think it gave something of its character to me - perhaps some of its former occupant's character; for always I felt in it a certain melancholy that was not in my natural disposition, nor, I think, due to loneliness. I had no servants that slept in the house, but I have always been, as you know, rather fond of my own society, being much addicted to reading, though little to study. Whatever was the cause, the effect was dejection and a sense of impending evil; this was especially so in Dr. Mannering's study, although that room was the lightest and most airy in the house. The doctor's life-size portrait in oil hung in that room, and seemed completely to dominate it. There was nothing unusual in the picture; the man was evidently rather good looking, about fifty years old, with iron-grey hair, a smooth-shaven face and dark, serious eyes. Something in the picture always drew and held my attention. The man's appearance became familiar to me, and rather "haunted" me.

'One evening I was passing through this room to my bedroom, with a lamp - there is no gas in Meridian. I stopped as usual before the portrait, which seemed in the lamplight to have a new expression, not easily named, but distinctly uncanny. It interested but did not disturb me. I moved the lamp from one side to the other and observed the effects of the altered light. While so engaged I felt an impulse to turn round. As I did so I saw a man moving across the room directly toward me! As soon as he came near enough for the lamplight to illuminate the face I saw that it was Dr. Mannering himself; it was as if the portrait were walking!

'"I beg your pardon," I said, somewhat coldly, "but if you knocked I did not hear."

'He passed me, within an arm's length, lifted his right forefinger, as in warning, and without a word went on out of the room, though I observed his exit no more than I had observed his entrance.

< 3 >
'Of course, I need not tell you that this was what you will call a hallucination and I call an apparition. That room had only two doors, of which one was locked; the other led into a bedroom, from which there was no exit. My feeling on realizing this is not an important part of the incident.

'Doubtless this seems to you a very commonplace "ghost story" - one constructed on the regular lines laid down by the old masters of the art. If that were so I should not have related it, even if it were true. The man was not dead; I met him to-day in Union Street. He passed me in a crowd.'

Hawver had finished his story and both men were silent. Dr. Frayley absently drummed on the table with his fingers.

'Did he say anything to-day?' he asked - 'anything from which you inferred that he was not dead?'

Hawver stared and did not reply.

'Perhaps,' continued Frayley,' he made a sign, a gesture - lifted a finger, as in warning. It's a trick he had - a habit when saying something serious - announcing the result of a diagnosis, for example.'

'Yes, he did - just as his apparition had done. But, good God! did you ever know him?'

Hawver was apparently growing nervous.

'I knew him. I have read his book, as will every physician some day. It is one of the most striking and important of the century's contributions to medical science. Yes, I knew him; I attended him in an illness three years ago. He died.'

Hawver sprang from his chair, manifestly disturbed. He strode forward and back across the room; then approached his friend, and in a voice not altogether steady, said: 'Doctor, have you anything to say to me - as a physician? '

< 4 >
'No, Hawver; you are the healthiest man I ever knew. As a friend I advise you to go to your room. You play the violin like an angel. Play it; play something light and lively. Get this cursed bad business off your mind.'

The next day Hawver was found dead in his room, the violin at his neck, the bow upon the string, his music open before him at Chopin's Funeral March.

'Yes, the right kind of eyes, conveying sensations to the wrong kind of brains,' said Dr. Frayley, smiling.

'Thank you; one likes to have an expectation gratified; that is about the reply that I supposed you would have the civility to make.'

'Pardon me. But you say that you know. That is a good deal to say, don't you think? Perhaps you will not mind the trouble of saying how you learned.'

'You will call it an hallucination,' Hawver said, 'but that does not matter.' And he told the story.

'Last summer I went, as you know, to pass the hot weather term in the town of Meridian. The relative at whose house I had intended to stay was ill, so I sought other quarters. After some difficulty I succeeded in renting a vacant dwelling that had been occupied by an eccentric doctor of the name of Mannering, who had gone away years before, no one knew where, not even his agent. He had built the house himself and had lived in it with an old servant for about ten years. His practice, never very extensive, had after a few years been given up entirely. Not only so, but he had withdrawn himself almost altogether from social life and become a recluse. I was told by the village doctor, about the only person with whom he held any relations, that during his retirement he had devoted himself to a single line of study, the result of which he had expounded in a book that did not commend itself to the approval of his professional brethren, who, indeed, considered him not entirely sane. I have not seen the book and cannot now recall the title of it, but I am told that it expounded a rather startling theory. He held that it was possible in the case of many a person in good health to forecast his death with precision, several months in advance of the event. The limit, I think, was eighteen months. There were local tales of his having exerted his powers of prognosis, or perhaps you would say diagnosis; and it was said that in every instance the person whose friends he had warned had died suddenly at the appointed time, and from no assignable cause. All this, however, has nothing to do with what I have to tell; I thought it might amuse a physician.

< 2 >
 'The house was furnished, just as he had lived in it. It was a rather gloomy dwelling for one who was neither a recluse nor a student, and I think it gave something of its character to me - perhaps some of its former occupant's character; for always I felt in it a certain melancholy that was not in my natural disposition, nor, I think, due to loneliness. I had no servants that slept in the house, but I have always been, as you know, rather fond of my own society, being much addicted to reading, though little to study. Whatever was the cause, the effect was dejection and a sense of impending evil; this was especially so in Dr. Mannering's study, although that room was the lightest and most airy in the house. The doctor's life-size portrait in oil hung in that room, and seemed completely to dominate it. There was nothing unusual in the picture; the man was evidently rather good looking, about fifty years old, with iron-grey hair, a smooth-shaven face and dark, serious eyes. Something in the picture always drew and held my attention. The man's appearance became familiar to me, and rather "haunted" me.

'One evening I was passing through this room to my bedroom, with a lamp - there is no gas in Meridian. I stopped as usual before the portrait, which seemed in the lamplight to have a new expression, not easily named, but distinctly uncanny. It interested but did not disturb me. I moved the lamp from one side to the other and observed the effects of the altered light. While so engaged I felt an impulse to turn round. As I did so I saw a man moving across the room directly toward me! As soon as he came near enough for the lamplight to illuminate the face I saw that it was Dr. Mannering himself; it was as if the portrait were walking!

'"I beg your pardon," I said, somewhat coldly, "but if you knocked I did not hear."

'He passed me, within an arm's length, lifted his right forefinger, as in warning, and without a word went on out of the room, though I observed his exit no more than I had observed his entrance.

< 3 >
 'Of course, I need not tell you that this was what you will call a hallucination and I call an apparition. That room had only two doors, of which one was locked; the other led into a bedroom, from which there was no exit. My feeling on realizing this is not an important part of the incident.

'Doubtless this seems to you a very commonplace "ghost story" - one constructed on the regular lines laid down by the old masters of the art. If that were so I should not have related it, even if it were true. The man was not dead; I met him to-day in Union Street. He passed me in a crowd.'

Hawver had finished his story and both men were silent. Dr. Frayley absently drummed on the table with his fingers.

'Did he say anything to-day?' he asked - 'anything from which you inferred that he was not dead?'

Hawver stared and did not reply.

'Perhaps,' continued Frayley,' he made a sign, a gesture - lifted a finger, as in warning. It's a trick he had - a habit when saying something serious - announcing the result of a diagnosis, for example.'

'Yes, he did - just as his apparition had done. But, good God! did you ever know him?'

Hawver was apparently growing nervous.

'I knew him. I have read his book, as will every physician some day. It is one of the most striking and important of the century's contributions to medical science. Yes, I knew him; I attended him in an illness three years ago. He died.'

Hawver sprang from his chair, manifestly disturbed. He strode forward and back across the room; then approached his friend, and in a voice not altogether steady, said: 'Doctor, have you anything to say to me - as a physician? '

< 4 >
 'No, Hawver; you are the healthiest man I ever knew. As a friend I advise you to go to your room. You play the violin like an angel. Play it; play something light and lively. Get this cursed bad business off your mind.'

The next day Hawver was found dead in his room, the violin at his neck, the bow upon the string, his music open before him at Chopin's Funeral March.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

'ฉันไม่คร่ำครึจึงเป็นของแพทย์ - วิทยาศาสตร์ คนคุณยินดีที่จะถูกเรียกว่า กล่าวว่า Hawver ตอบกลับข้อกล่าวหาที่ไม่ได้ถูกทำ ' ของคุณ - เพียงไม่กี่ ฉันรับสารภาพ - เชื่อ ในความเป็นอมตะของจิตวิญญาณ และเรื่องผีที่คุณมีไม่ซื่อสัตย์จะเรียกผี หาระดับความเชื่อมั่นว่า ชีวิตบางครั้งเห็นที่พวกเขาจะไม่ แต่ได้ รับ - ที่พวกเขาได้อาศัยอยู่นานดังนั้น ดังนั้นบางที เจี๊ยบ เป็นได้ทิ้งพวกเขาสร้างความประทับใจทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา ฉันรู้ แน่นอน หนึ่งของสภาพแวดล้อมอาจมีผลให้ โดยของบุคลิกภาพเป็นผลตอบแทน ยาวหลัง ภาพของหนึ่งของตัวเองตาอื่น อย่างไม่ต้องสงสัยได้ชนิดของบุคลิกภาพเป็น perceiving มีบุคลิกภาพ impressing ตาต้องเป็นชนิดของตา - เหมืองแร่ ตัวอย่างการ ' 'ใช่ ชนิดของตา ถ่ายทอดน่าจะไม่ถูกต้องการชนิดของสมอง กล่าวว่า ดร. Frayley ยิ้ม ' ขอบคุณ ใครชอบมีความคาดหวังการละเล่นพื้นบ้าน เป็นการตอบที่ฉันควรจะมีมารยาทเพื่อให้ ' ' โทษ แต่คุณบอกว่า คุณรู้ คือข้อเสนอดี คุณไม่คิดหรือไม่ บางทีคุณจะไม่ทราบปัญหาของการเรียนรู้ " 'คุณจะเรียกว่าเป็นภาพหลอน Hawver กล่าวว่า 'ได้ที่เรื่อง' และเขาบอกเรื่องราว 'Last summer I went, as you know, to pass the hot weather term in the town of Meridian. The relative at whose house I had intended to stay was ill, so I sought other quarters. After some difficulty I succeeded in renting a vacant dwelling that had been occupied by an eccentric doctor of the name of Mannering, who had gone away years before, no one knew where, not even his agent. He had built the house himself and had lived in it with an old servant for about ten years. His practice, never very extensive, had after a few years been given up entirely. Not only so, but he had withdrawn himself almost altogether from social life and become a recluse. I was told by the village doctor, about the only person with whom he held any relations, that during his retirement he had devoted himself to a single line of study, the result of which he had expounded in a book that did not commend itself to the approval of his professional brethren, who, indeed, considered him not entirely sane. I have not seen the book and cannot now recall the title of it, but I am told that it expounded a rather startling theory. He held that it was possible in the case of many a person in good health to forecast his death with precision, several months in advance of the event. The limit, I think, was eighteen months. There were local tales of his having exerted his powers of prognosis, or perhaps you would say diagnosis; and it was said that in every instance the person whose friends he had warned had died suddenly at the appointed time, and from no assignable cause. All this, however, has nothing to do with what I have to tell; I thought it might amuse a physician.< 2 > 'The house was furnished, just as he had lived in it. It was a rather gloomy dwelling for one who was neither a recluse nor a student, and I think it gave something of its character to me - perhaps some of its former occupant's character; for always I felt in it a certain melancholy that was not in my natural disposition, nor, I think, due to loneliness. I had no servants that slept in the house, but I have always been, as you know, rather fond of my own society, being much addicted to reading, though little to study. Whatever was the cause, the effect was dejection and a sense of impending evil; this was especially so in Dr. Mannering's study, although that room was the lightest and most airy in the house. The doctor's life-size portrait in oil hung in that room, and seemed completely to dominate it. There was nothing unusual in the picture; the man was evidently rather good looking, about fifty years old, with iron-grey hair, a smooth-shaven face and dark, serious eyes. Something in the picture always drew and held my attention. The man's appearance became familiar to me, and rather "haunted" me. 'One evening I was passing through this room to my bedroom, with a lamp - there is no gas in Meridian. I stopped as usual before the portrait, which seemed in the lamplight to have a new expression, not easily named, but distinctly uncanny. It interested but did not disturb me. I moved the lamp from one side to the other and observed the effects of the altered light. While so engaged I felt an impulse to turn round. As I did so I saw a man moving across the room directly toward me! As soon as he came near enough for the lamplight to illuminate the face I saw that it was Dr. Mannering himself; it was as if the portrait were walking!
'"I beg your pardon," I said, somewhat coldly, "but if you knocked I did not hear."

'He passed me, within an arm's length, lifted his right forefinger, as in warning, and without a word went on out of the room, though I observed his exit no more than I had observed his entrance.

< 3 >
'Of course, I need not tell you that this was what you will call a hallucination and I call an apparition. That room had only two doors, of which one was locked; the other led into a bedroom, from which there was no exit. My feeling on realizing this is not an important part of the incident.

'Doubtless this seems to you a very commonplace "ghost story" - one constructed on the regular lines laid down by the old masters of the art. If that were so I should not have related it, even if it were true. The man was not dead; I met him to-day in Union Street. He passed me in a crowd.'

Hawver had finished his story and both men were silent. Dr. Frayley absently drummed on the table with his fingers.

'Did he say anything to-day?' he asked - 'anything from which you inferred that he was not dead?'

Hawver stared and did not reply.

'Perhaps,' continued Frayley,' he made a sign, a gesture - lifted a finger, as in warning. It's a trick he had - a habit when saying something serious - announcing the result of a diagnosis, for example.'

'Yes, he did - just as his apparition had done. But, good God! did you ever know him?'

Hawver was apparently growing nervous.

'I knew him. I have read his book, as will every physician some day. It is one of the most striking and important of the century's contributions to medical science. Yes, I knew him; I attended him in an illness three years ago. He died.'

Hawver sprang from his chair, manifestly disturbed. He strode forward and back across the room; then approached his friend, and in a voice not altogether steady, said: 'Doctor, have you anything to say to me - as a physician? '

< 4 >
'No, Hawver; you are the healthiest man I ever knew. As a friend I advise you to go to your room. You play the violin like an angel. Play it; play something light and lively. Get this cursed bad business off your mind.'

The next day Hawver was found dead in his room, the violin at his neck, the bow upon the string, his music open before him at Chopin's Funeral March.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

'ผมไม่เชื่อโชคลางเพื่อให้เป็นบางส่วนของแพทย์ของคุณ - คนของวิทยาศาสตร์ในขณะที่คุณมีความยินดีที่จะถูกเรียกว่า' กล่าวว่า Hawver, ตอบกลับข้อกล่าวหาที่ไม่เคยทำ 'บางท่าน - เพียงไม่กี่ผมสารภาพ - เชื่อในความเป็นอมตะของจิตวิญญาณและในต่างที่คุณมีความซื่อสัตย์สุจริตไม่ได้ที่จะเรียกผี ฉันไปไกลเกินกว่าความเชื่อมั่นที่อยู่อาศัยบางครั้งจะเห็นว่าพวกเขาจะไม่ได้ แต่ได้รับการ - ที่พวกเขายังมีชีวิตอยู่นาน ๆ อาจจะอย่างเข้มข้นเพื่อให้เป็นไปได้ทิ้งความประทับใจของพวกเขาในทุกอย่างที่เกี่ยวกับพวกเขา ฉันรู้ว่าแท้จริงสภาพแวดล้อมของคนที่อาจได้รับผลกระทบดังกล่าวได้โดยบุคลิกของคนที่จะให้ผลผลิตนานหลังจากนั้นภาพของตัวเองให้กับดวงตาของผู้อื่นได้ ไม่ต้องสงสัยเลยบุคลิกสร้างความประทับใจจะต้องมีสิทธิชนิดของบุคลิกภาพเป็นตาการรับรู้จะต้องมีสิทธิชนิดของตา -. เหมืองเช่น '' ใช่สิทธิชนิดของตาถ่ายทอดความรู้สึกที่จะผิดประเภทของสมอง ' ดร Frayley ยิ้ม. 'ขอบคุณ; ใครชอบที่จะมีความคาดหวังพอใจ; ที่เกี่ยวกับการตอบกลับว่าผมควรที่คุณจะต้องสุภาพที่จะทำให้. '' ประทานโทษ แต่คุณบอกว่าคุณรู้ว่า นั่นเป็นเรื่องที่ดีที่จะบอกว่าไม่คุณคิดว่า? บางทีคุณอาจจะไม่ทราบปัญหาในการบอกว่าวิธีการที่คุณได้เรียนรู้. '' คุณจะเรียกว่าภาพหลอน 'Hawver กล่าวว่า' แต่นั่นไม่สำคัญ. และเขาบอกเรื่อง. 'ฤดูร้อนครั้งที่ฉันไปที่คุณรู้ว่าจะผ่านระยะที่อากาศร้อนในเมืองเมริเดีย ญาติที่มีบ้านฉันตั้งใจที่จะอยู่เป็นคนไม่ดีดังนั้นฉันขอไตรมาสอื่น ๆ หลังจากความยากลำบากบางอย่างที่ฉันประสบความสำเร็จในการให้เช่าที่อยู่อาศัยที่ว่างที่ได้รับการครอบครองโดยแพทย์ประหลาดที่มีชื่อของริ่งที่ได้หายไปปีก่อนที่ไม่มีใครรู้ว่าที่ไม่ได้ตัวแทนของเขา เขาได้สร้างบ้านตัวเองและมีชีวิตอยู่ในนั้นด้วยคนรับใช้เก่าประมาณสิบปีที่ผ่านมา การปฏิบัติของเขาไม่เคยที่กว้างขวางมากมีหลังจากนั้นไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้รับการขึ้นทั้งหมด ไม่เพียง แต่เขาได้ถอนตัวเองเกือบทั้งหมดจากชีวิตทางสังคมและกลายเป็นฤๅษี ผมได้รับการบอกเล่าจากแพทย์หมู่บ้านเกี่ยวกับบุคคลเพียงคนเดียวกับคนที่เขามีความสัมพันธ์ใด ๆ ว่าในระหว่างการเกษียณอายุของเขาเขาได้อุทิศตัวเองเพื่อบรรทัดเดียวของการศึกษาผลจากการที่เขาได้อธิบายในหนังสือที่ไม่ได้ยกย่องตัวเองไปที่ ความเห็นชอบของพี่น้องของเขาเป็นมืออาชีพที่แท้จริงคิดว่าเขาไม่ได้มีเหตุผลอย่างสิ้นเชิง ฉันไม่ได้เห็นหนังสือเล่มนี้และตอนนี้ไม่สามารถจำชื่อของมัน แต่ผมบอกว่ามันอธิบายทฤษฎีที่น่าตกใจค่อนข้าง เขาถือได้ว่ามันเป็นไปได้ในกรณีของหลาย ๆ คนที่มีสุขภาพดีที่จะคาดการณ์การตายของเขาที่มีความแม่นยำหลายเดือนล่วงหน้าของเหตุการณ์ วงเงินผมคิดว่าเป็นสิบแปดเดือน มีนิทานท้องถิ่นของเขาได้ทุ่มเทพลังของการพยากรณ์โรคหรือบางทีคุณอาจจะบอกว่าการวินิจฉัยโรค และมันก็บอกว่าในทุกกรณีบุคคลที่มีเพื่อนเขาได้เตือนได้เสียชีวิตทันทีในเวลาที่กำหนดและจากสาเหตุไม่มอบหมาย ทั้งหมดนี้ แต่มีอะไรจะทำอย่างไรกับสิ่งที่ฉันต้องบอก; ผมคิดว่ามันอาจจะเป็นที่ชอบใจแพทย์. <2> 'บ้านตกแต่งเหมือนอย่างที่เขาเคยอาศัยอยู่ในนั้น มันเป็นที่อยู่อาศัยค่อนข้างมืดมนสำหรับคนที่เป็นทั้งสันโดษหรือนักเรียนและผมคิดว่ามันทำให้บางสิ่งบางอย่างของตัวละครของฉัน - บางทีบางของตัวละครผู้ครอบครองเดิมของ; เสมอผมรู้สึกว่าในนั้นเศร้าบางอย่างที่ไม่ได้อยู่ในการจำหน่ายตามธรรมชาติของเราหรือผมคิดว่าอันเนื่องมาจากความเหงา ผมมีคนรับใช้ว่านอนอยู่ในบ้าน แต่ฉันได้รับเสมอที่คุณรู้ว่าค่อนข้างรักของสังคมของตัวเองได้รับการติดยาเสพติดมากที่จะอ่าน แต่เล็ก ๆ น้อย ๆ ในการศึกษา อะไรก็ตามที่ทำให้เกิดผลเป็นความเศร้าสลดและความรู้สึกของความชั่วร้ายกำลังจะมาถึงนั้น นี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการศึกษาดร. เนอริ่แม้ว่าห้องพักที่เป็นโปร่งเบาที่สุดและมากที่สุดในบ้าน ของแพทย์ภาพชีวิตขนาดในน้ำมันแขวนอยู่ในห้องนั้นและดูเหมือนสมบูรณ์ครองมัน ไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องผิดปกติในภาพ; คนที่เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างดีประมาณห้าสิบปีที่มีผมเหล็กสีเทาใบหน้าเรียบเนียนเกลี้ยงเกลาและความมืดตาที่ร้ายแรง บางสิ่งบางอย่างในภาพมักจะเข้ามาและถือความสนใจของฉัน การปรากฏตัวของชายคนนั้นกลายเป็นที่คุ้นเคยกับผมและค่อนข้าง "ผีสิง" ฉัน. 'เย็นวันหนึ่งผมได้ผ่านห้องไปที่ห้องนอนของฉันนี้ด้วยโคมไฟ - มีก๊าซในเมริเดียนไม่มี ฉันหยุดตามปกติก่อนที่ภาพซึ่งดูเหมือนในตะเกียงที่จะมีการแสดงออกของใหม่ไม่ได้ตั้งชื่ออย่างง่ายดาย แต่แปลกอย่างเห็นได้ชัด มันสนใจ แต่ไม่ได้รบกวนผม ผมย้ายโคมไฟจากด้านหนึ่งไปยังอีกและสังเกตผลกระทบของแสงที่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่การมีส่วนร่วมเพื่อให้ผมรู้สึกว่าแรงกระตุ้นที่จะเปิดรอบ ขณะที่ผมทำเช่นนั้นผมเห็นคนที่ย้ายข้ามห้องตรงไปฉัน! ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้มากพอสำหรับตะเกียงเพื่อให้แสงสว่างใบหน้าที่ผมเห็นว่ามันเป็นดร. เนอริ่งตัวเอง มันก็เหมือนกับว่าภาพกำลังเดิน! "" ฉันขอโทษ "ผมพูดค่อนข้างเย็นชา" แต่ถ้าคุณเคาะฉันไม่ได้ยิน. "'เขาผ่านผมที่อยู่ในความยาวของแขนยกนิ้วชี้ขวาของเขาเป็น ในการแจ้งเตือนและไม่มีคำไปในการออกจากห้อง แต่ผมสังเกตเห็นทางออกของเขามากกว่าที่ผมสังเกตเห็นทางเข้าเขา. <3> 'แน่นอนผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณว่านี่คือสิ่งที่คุณจะเรียกภาพหลอนและ ผมเรียกผี ห้องพักที่มีเพียงสองประตูที่หนึ่งถูกขัง; อื่น ๆ ที่นำเข้ามาในห้องนอนที่ไม่มีทางออก ความรู้สึกของฉันเกี่ยวกับการตระหนักถึงนี้ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น. "ไม่ต้องสงสัยเลยนี้ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นเรื่องธรรมดามาก" เรื่องผี "- หนึ่งสร้างขึ้นบนเส้นปกติที่วางไว้โดยนายเก่าของศิลปะ หากที่ดังนั้นผมจึงไม่ควรจะเกี่ยวข้องกับมันถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริง คนที่ไม่ตาย ผมได้พบกับเขาต่อวันใน Union Street เขาเดินผ่านฉันในฝูงชน. Hawver จบเรื่องราวของเขาและทั้งสองคนก็เงียบ ดร. Frayley ์อย่างเลื่อนลอยเคาะบนโต๊ะด้วยมือของเขา. 'เขาก็ไม่พูดอะไรต่อวัน? เขาถาม - 'อะไรที่คุณสรุปว่าเขายังไม่ตาย? Hawver จ้องและไม่ตอบ.' บางที 'ยังคง Frayley' เขาทำป้ายท่าทาง - ยกนิ้วในขณะที่การเตือน มันเป็นเคล็ดลับที่เขามี - เป็นนิสัยที่เมื่อพูดอะไรบางอย่างที่ร้ายแรง. - ประกาศผลของการวินิจฉัยเช่น '' ใช่เขา - เช่นเดียวกับการปรากฏตัวของพระองค์ทรงกระทำ แต่พระเจ้าที่ดี! ที่คุณไม่เคยรู้ว่าเขา? Hawver เห็นได้ชัดว่าการเติบโตประสาท. 'ผมรู้ว่าเขา ฉันได้อ่านหนังสือของเขาที่จะเป็นแพทย์ทุกวันบาง มันเป็นหนึ่งในที่โดดเด่นที่สุดและมีความสำคัญของการมีส่วนร่วมของศตวรรษเพื่อวิทยาศาสตร์การแพทย์ ใช่ฉันรู้ว่าเขา; ผมได้เข้าร่วมกับเขาในความเจ็บป่วยเมื่อสามปีก่อน เขาเสียชีวิต. Hawver ลุกจากเก้าอี้ของเขาถูกรบกวนอย่างชัดแจ้ง เขาก้าวไปข้างหน้าและย้อนกลับไปในห้อง; แล้วเพื่อนของเขาเดินเข้ามาใกล้และในเสียงไม่ได้โดยสิ้นเชิงมั่นคงกล่าวว่า 'หมอมีอะไรจะพูดกับฉัน - เป็นแพทย์หรือไม่? '<4>' ไม่ Hawver; คุณเป็นคนที่ดีต่อสุขภาพผมเคยรู้จัก ในฐานะที่เป็นเพื่อนผมแนะนำให้คุณไปที่ห้องของคุณ คุณเล่นไวโอลินเหมือนนางฟ้า เล่น; เล่นอะไรเบาและมีชีวิตชีวา ได้รับนี้สาปแช่งธุรกิจที่ไม่ดีออกจากใจของคุณ. ในวันถัดไป Hawver พบถูกฆ่าตายในห้องของเขาไวโอลินที่คอของเขาเมื่อโบว์สตริงเพลงของเขาก่อนที่จะเปิดเขาที่งานศพของโชแปงมีนาคม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

' ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางเป็นบางส่วนของแพทย์ของคุณ - ชายของวิทยาศาสตร์ที่คุณยินดีที่จะถูกเรียกว่า ' hawver , ตอบกลับกับข้อกล่าวหาที่ไม่ได้ถูกทำ . คุณ บางเพียงไม่กี่ ฉันขอสารภาพว่า เชื่อในความเป็นอมตะของวิญญาณ และ ผีที่คุณไม่มีความซื่อสัตย์ เรียกผี' ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางเป็นบางส่วนของแพทย์ของคุณ - ชายของวิทยาศาสตร์ที่คุณยินดีที่จะถูกเรียกว่า ' hawver , ตอบกลับกับข้อกล่าวหาที่ไม่ได้ถูกทำ . คุณ บางเพียงไม่กี่ ฉันขอสารภาพว่า เชื่อในความเป็นอมตะของวิญญาณ และ ผีที่คุณไม่มีความซื่อสัตย์ เรียกผีแน่นอนสร้างความประทับใจบุคลิกภาพมีสิทธิชนิดของบุคลิกภาพ การรับรู้ ตาต้องเป็นสิทธิชนิดของตาของฉันเลย "

' ใช่ ใช่ชนิดของตา ถ่ายทอดความรู้สึกให้ผิดประเภทสมอง ' ดร. frayley ยิ้ม

' ขอบคุณ หนึ่งชอบที่จะมีความคาดหวังความพึงพอใจ ;นั่นคือเรื่องที่ผมต้องตอบคุณจะมีความสุภาพให้ '

' โทษที แต่คุณบอกว่าคุณรู้ นั่นคือการจัดการที่ดีที่จะพูด คุณไม่คิดอย่างนั้นเหรอ บางทีคุณอาจจะไม่สนใจปัญหาว่าวิธีการที่คุณได้เรียนรู้ . . .

' คุณจะเรียกมันว่าเป็นภาพหลอน hawver กล่าวว่า ' , ' แต่ที่ไม่สำคัญ และเขาได้บอกเรื่องราว

' ฤดูร้อนครั้งล่าสุดที่ฉันไป อย่างที่คุณรู้ผ่านระยะเวลาอากาศร้อน ในเมือง เที่ยงวัน ญาติที่มีบ้านที่ผมตั้งใจจะอยู่ไม่สบาย ก็เลยหาที่พักอื่น ๆ หลังจากปัญหาบางอย่าง ผมก็เช่าว่างที่อยู่อาศัยที่ถูกครอบครองโดยหมอเท่านั้นที่ชื่อของแมนเนอริ่ง ใครหายไปปีก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้ว่า แม้แต่ของเขาแทนเขาได้สร้างบ้านตัวเอง และเคยอาศัยอยู่กับคนรับใช้อายุประมาณสิบปี การปฏิบัติของเขา ไม่กว้างขวางมาก มีเพียงไม่กี่ปี ถูกยกเลิกทั้งหมด ไม่เพียงแค่นั้น แต่เขาได้ถอนตัวเองเกือบทั้งหมด จากสังคม และกลายเป็น รักสันโดษ ผมบอกหมอหมู่บ้าน เกี่ยวกับคนเท่านั้นที่เขาจัดขึ้น มีมนุษยสัมพันธ์ในการเกษียณอายุของเขาเขาได้ทุ่มเทตัวเองเพื่อบรรทัดเดียวของการศึกษาผลของซึ่งเขาได้อธิบายในหนังสือที่ไม่ได้ยกย่องตัวเองเพื่อการอนุมัติของพี่น้องของเขาเป็นมืออาชีพ ซึ่งจริงๆ ถือว่าเขาไม่ได้สติ ผมยังไม่เห็นหนังสือ และไม่ได้ ตอนนี้จำชื่อมัน แต่ผมบอกว่ามันอธิบายเป็นทฤษฎีที่ค่อนข้างน่าตกใจ' ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องโชคลางเป็นบางส่วนของแพทย์ของคุณ - ชายของวิทยาศาสตร์ที่คุณยินดีที่จะถูกเรียกว่า ' hawver , ตอบกลับกับข้อกล่าวหาที่ไม่ได้ถูกทำ . คุณ บางเพียงไม่กี่ ฉันขอสารภาพว่า เชื่อในความเป็นอมตะของวิญญาณ และ ผีที่คุณไม่มีความซื่อสัตย์ เรียกผี

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.