The most complex case is when the d

The most complex case is when the debtors are a large number of private sector firms, as
was the case in Indonesia. The sheer number of debtors and creditors involved, the paucity of
accurate information on many firms (especially if they are not publicly listed), and the weakness of
judicial systems in many emerging markets all complicate such proceedings. At this point, there
are few international precedents to work from. But as complicated as was the Indonesia case,
many creditors believe that such a workout deal could have been arranged in the early stages of
the crisis, and as late as January 1998, had the idea been supported and pushed by the IMF, the
US Treasury, and the Japanese government (since Japanese banks were Indonesia=s major
creditors).9
Instead, Indonesia=s first IMF program did not even mention the private sector debt,
and the second program gave it very low priority, even though this debt was clearly at the heart of
the crisis. Only by the third program, when it was far too late, did the private sector debt become
a higher priority. Although such arrangements would be complicated, surely the international
community can do better than throw up its hands and watch a creditor grab race undermine the
residual value of debtor firms.

9
See Asian Wall Street Journal, AWhy Indonesia Never Got a Debt Deal,@ November 4,
1998.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กรณีซับซ้อนมากที่สุดคือเมื่อลูกหนี้เป็นบริษัทเอกชน จำนวนมากในอินโดนีเซียได้ จำนวนลูกหนี้และเจ้าหนี้ที่เกี่ยวข้อง paucity ของข้อมูลถูกต้องในหลายบริษัท (โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาไม่เผยอยู่), และจุดอ่อนของระบบยุติธรรมในตลาดเกิดใหม่จำนวนมากทั้งหมด complicate ตอนดังกล่าว จุดนี้ มีมีเซลล์ที่ถูกอ้างนานาชาติบางการทำงานจาก แต่ที่ซับซ้อนเป็นคนอินโดนีเซียเจ้าหนี้จำนวนมากเชื่อว่า การจัดการการออกกำลังกายดังกล่าวอาจถูกจัดในระยะแรก ๆ ของวิกฤต และช้าเป็นเดือนมกราคมปี 1998 มีความคิดได้รับการสนับสนุน และผลักดัน โดย IMF การสหรัฐอเมริกา และบริหารรัฐบาลญี่ปุ่น (เนื่องจากธนาคารญี่ปุ่นได้อินโดนีเซีย = s ใหญ่เจ้าหนี้) .9 แทน อินโดนีเซีย = s แรก IMF โปรแกรมก็ไม่ได้พูดถึงหนี้ภาคเอกชนและโปรแกรมที่สองให้ความสำคัญมาก แม้ว่าหนี้นี้ไม่ชัดเจนของวิกฤต โดยเฉพาะโปรแกรมที่สาม เมื่อสายเกินไป ไม่ได้ส่วนตัวภาคกลายเป็นหนี้ระดับความสำคัญสูง แม้ว่าบริการดังกล่าวจะซับซ้อน ก็นานาชาติสามารถดีกว่าโยนของมือ และชมการแข่งขันคว้าเจ้าหนี้ทำลายชุมชนค่าส่วนที่เหลือของบริษัทลูกหนี้9 ดูเอเชียวอลล์สตรีทเจอร์นัล อินโดนีเซีย AWhy ไม่เคยได้รับการจัดการหนี้, @ 4 พฤศจิกายน1998

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กรณีที่ซับซ้อนมากที่สุดคือเมื่อลูกหนี้มีจำนวนมากของ บริษัท
ภาคเอกชนเช่นกรณีที่เกิดขึ้นในประเทศอินโดนีเซีย จำนวนที่แท้จริงของลูกหนี้และเจ้าหนี้ที่เกี่ยวข้องกับความยากจนของข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับ บริษัท จำนวนมาก (โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาจะไม่ได้จดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์) และความอ่อนแอของระบบการพิจารณาคดีในตลาดเกิดใหม่จำนวนมากการดำเนินการดังกล่าวมีความซับซ้อน ณ จุดนี้มีเซลล์ที่ถูกอ้างต่างประเทศไม่กี่ที่จะทำงานจากที่ แต่เป็นความซับซ้อนเช่นกรณีที่เกิดอินโดนีเซียเจ้าหนี้หลายคนเชื่อว่าข้อตกลงดังกล่าวการออกกำลังกายจะได้รับการจัดให้อยู่ในขั้นเริ่มต้นของวิกฤตและเป็นปลายเดือนมกราคมปี1998 มีความคิดที่ได้รับการสนับสนุนและผลักดันโดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศที่กระทรวงการคลังสหรัฐและรัฐบาลญี่ปุ่น (ตั้งแต่ธนาคารญี่ปุ่นอินโดนีเซีย = s ที่สำคัญเจ้าหนี้) 0.9 แต่อินโดนีเซีย = โปรแกรมกองทุนการเงินระหว่างประเทศครั้งแรกที่ไม่ได้พูดถึงหนี้ภาคเอกชนและโปรแกรมที่สองให้มันมีความสำคัญที่ต่ำมากแม้ว่าหนี้นี้คืออย่างเห็นได้ชัดในหัวใจของวิกฤต โดยเฉพาะโปรแกรมที่สามเมื่อมันสายเกินไปทำหนี้ภาคเอกชนเป็นลำดับความสำคัญสูง แม้ว่าการเตรียมการดังกล่าวจะมีความซับซ้อนแน่นอนระหว่างชุมชนสามารถทำได้ดีกว่าโยนขึ้นมือและชมการแข่งขันคว้าเจ้าหนี้บ่อนทำลายมูลค่าคงเหลือของบริษัท ลูกหนี้. 9 ดูเอเชีย Wall Street Journal, AWhy อินโดนีเซียไม่เคยมีการจัดการหนี้ @ พฤศจิกายน 4, 1998

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คดีที่ซับซ้อนมากที่สุด คือ เมื่อลูกหนี้เป็นจำนวนมากของ บริษัท เอกชนที่
เป็นกรณีในอินโดนีเซีย จํานวนของลูกหนี้และเจ้าหนี้ที่เกี่ยวข้อง ความขัดสนของ
ข้อมูลที่ถูกต้องเกี่ยวกับหลายบริษัท ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาไม่จดทะเบียนสาธารณชน ) และความอ่อนแอของ
ระบบตุลาการในตลาดเกิดใหม่ต่างๆ ซับซ้อน กระบวนการดังกล่าว ณ จุดนี้มี
เป็นบรรทัดฐานระหว่างประเทศไม่กี่ที่จะทำงานจาก แต่ซับซ้อนเป็นเป็นกรณีที่อินโดนีเซีย
เจ้าหนี้หลายคนเชื่อว่า เช่น การออกกําลังกายจัดการอาจถูกจัดอยู่ในช่วงแรกของ
วิกฤต และเป็นปลายเดือนมกราคม 1998 มีความคิดได้รับการสนับสนุนและผลักดัน โดยกองทุนการเงินระหว่างประเทศ ,
คลังสหรัฐและรัฐบาลญี่ปุ่น ( เนื่องจากธนาคารญี่ปุ่นอินโดนีเซีย = เป็นเจ้าหนี้รายใหญ่
) 9
แทนอินโดนีเซีย = S ก่อน IMF โปรแกรมไม่ได้พูดถึงภาคเอกชนหนี้
และโปรแกรมที่สอง ให้ความสำคัญน้อยมาก แม้ว่าหนี้นี้คือชัดเจนที่หัวใจ
วิกฤติ โดยเฉพาะโปรแกรมสาม เมื่อมันสายเกินไปแล้ว ภาคเอกชนหนี้กลายเป็น
ลำดับความสำคัญสูง แม้ข้อตกลงดังกล่าวจะซับซ้อนเป็นแน่
นานาชาติชุมชนสามารถทำได้ดีกว่าโยนขึ้นมือของมันและดูเจ้าหนี้คว้าแข่งทำลาย
ราคาคงเหลือของบริษัทลูกหนี้

9
ดู Asian Wall Street Journal , awhy อินโดนีเซียไม่เคยได้รับการจัดการหนี้ , @ 4 พฤศจิกายน 2541

.