Dr. Teesdale went back to his big a

Dr. Teesdale went back to his big arm-chair, still less inclined to read. He let his thoughts wander on for a while, without giving them definite direction, but ever and again his mind kept coming back to that strange little incident of the telephone. Often and often he had been rung up by some mistake, often and often he had been put on to the wrong number by the exchange, but there was something in this very subdued ringing of the telephone bell, and the unintelligible whisperings at the other end that suggested a very curious train of reflection to his mind, and soon he found himself pacing up and down his room, with his thoughts eagerly feeding on a most unusual pasture."But it's impossible," he said, aloud.He went down as usual to the prison next morning, and once again he was strangely beset with the feeling that there was some unseen presence there. He had before now had some odd psychical experiences, and knew that he was a "sensitive"—one, that is, who is capable, under certain circumstances, of receiving supernormal impressions, and of having glimpses of the unseen world that lies about us. And this morning the presence of which he was conscious was that of the man who had been executed yesterday morning. It was local, and he felt it most strongly in the little prison yard, and as he passed the door of the condemned cell. So strong was it there that he would not have been surprised if the figure of the man had been visible to him, and as he passed through the door at the end of the passage, he turned round, actually expecting to see it. All the time, too, he was aware of a profound horror at his heart; this unseen presence strangely disturbed him. And the poor soul, he felt, wanted something done for it. Not for a moment did he doubt that this impression of his was objective, it was no imaginative phantom of his own invention that made itself so real. The spirit of Linkworth was there.He passed into the infirmary, and for a couple of hours busied himself with his work. But all the time he was aware that the same invisible presence was near him, though its force was manifestly less here than in those places which had been more intimately associated with the man. Finally, before he left, in order to test his theory he looked into the execution shed. But next moment with a face suddenly stricken pale, he came out again, closing the door hastily. At the top of the steps stood a figure hooded and pinioned, but hazy of outline and only faintly visible. But it was visible, there was no mistake about it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดร. Teesdale เดินกลับไปที่เขาใหญ่แขนเก้าอี้ยังคงมีแนวโน้มน้อยที่จะอ่าน เขาปล่อยให้ความคิดของเขาเดินในขณะที่โดยไม่ต้องให้พวกเขามีทิศทางที่ชัดเจน แต่ที่เคยและอีกครั้งใจของเขาเก็บไว้กลับไปว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่แปลกประหลาดของโทรศัพท์มา บ่อยครั้งและบ่อยครั้งที่เขาได้รับการรุ่งขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจบางและมักจะเขามักจะได้รับการใส่ไปยังหมายเลขที่ไม่ถูกต้องโดยการแลกเปลี่ยน แต่มีบางสิ่งบางอย่างในเรื่องนี้เงียบมากเสียงของระฆังโทรศัพท์และเสียงกระซิบที่ไม่มีสาระที่ส่วนอื่น ๆ ที่บ่งบอกว่ารถไฟอยากรู้อยากเห็นมากของการสะท้อนในใจของเขาและไม่ช้าเขาก็พบว่าตัวเองเดินไปเดินขึ้นและลงที่ห้องของเขามีความคิดของเขากระหายอาหารในทุ่งหญ้าที่ผิดปกติมากที่สุด

"แต่มันก็เป็นไปไม่ได้" เขากล่าวออกมาดัง ๆ

เขาเดินลงมาเป็นปกติในคุกเช้าวันถัดไปและอีกครั้งที่เขาถูกรุมเร้าด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ว่ามีบางอย่างที่มองไม่เห็นการปรากฏตัวที่นั่น เขามีก่อนหน้านี้มีประสบการณ์วิญญาณบางอย่างที่แปลกและรู้ว่าเขาเป็น "สำคัญ" -One ที่เป็นผู้มีความสามารถภายใต้สถานการณ์บางอย่างที่ได้รับการแสดงผล supernormal และมี glimpses ของโลกที่มองไม่เห็นว่าโกหกเกี่ยวกับเรา . และในเช้าวันนี้การปรากฏตัวของการที่เขาเป็นสติเป็นที่ของคนที่ได้รับการดำเนินการเมื่อเช้าวานนี้ มันเป็นท้องถิ่นและเขารู้สึกว่ามันมากที่สุดในบ้านคุกเล็ก ๆ น้อย ๆ และเป็นที่เขาเดินผ่านประตูของเซลล์ที่เคราะห์ร้าย ดังนั้นที่แข็งแกร่งคือมันมีว่าเขาจะไม่ได้รับประหลาดใจถ้าร่างของชายคนหนึ่งที่ได้รับการมองเห็นให้เขาและในขณะที่เขาเดินผ่านประตูในตอนท้ายของทางเดินเขาหันรอบ จริงคาดหวังว่าจะได้เห็นมัน ตลอดเวลาเกินไปเขาได้ตระหนักถึงความสยองขวัญที่ลึกซึ้งในหัวใจของเขา; การแสดงตนที่มองไม่เห็นนี้แปลกรบกวนเขา และจิตวิญญาณที่น่าสงสารเขารู้สึกว่าอยากทำอะไรบางอย่างให้มัน ไม่ได้สำหรับช่วงเวลาที่เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่าการแสดงผลของเขานี้คือวัตถุประสงค์มันก็ไม่หลอนจินตนาการของการประดิษฐ์ของเขาเองที่ทำให้ตัวเองเพื่อที่แท้จริง จิตวิญญาณของ Linkworth ก็อยู่ที่นั่น

เขาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลและสำหรับสองสามชั่วโมงง่วนอยู่กับการทำงานของเขา แต่ตลอดเวลาที่เขาได้ตระหนักว่าการปรากฏตัวที่มองไม่เห็นเหมือนกันอยู่ใกล้เขา แต่แรงของมันคืออย่างชัดแจ้งน้อยกว่าที่นี่ในสถานที่ซึ่งได้รับการเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดมากขึ้นกับผู้ชายคนนั้น สุดท้ายก่อนที่เขาซ้ายเพื่อที่จะทดสอบทฤษฎีของเขาที่เขามองเข้าไปในโรงเก็บของการดำเนินการ แต่ช่วงเวลาถัดไปที่มีใบหน้าขาวซีดเสียใจทันใดนั้นเขาออกมาอีกครั้งปิดประตูอย่างเร่งรีบ ที่ด้านบนของขั้นตอนที่ยืนรูปหน้ากากและตรึง แต่หมอกของโครงร่างและมองเห็นได้เฉพาะแผ่วเบา แต่มันก็สามารถมองเห็นได้มีข้อผิดพลาดเกี่ยวกับมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดร. ทีไซต์เดลเดินกลับไปยังเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ของเขายังคงมีแนวโน้มที่จะอ่านได้น้อยลง เขาปล่อยให้ความคิดของเขาเดินไปสักครู่โดยไม่ให้พวกเขามีทิศทางที่ชัดเจนแต่เคยและอีกครั้งจิตใจของเขายังคงกลับมาที่เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่แปลกประหลาดของโทรศัพท์ บ่อยครั้งและบ่อยครั้งที่เขาได้รับรุ้งขึ้นโดยความผิดพลาดบางอย่างมักจะและมักจะได้รับการใส่หมายเลขที่ไม่ถูกต้องโดยการแลกเปลี่ยนแต่มีบางสิ่งบางอย่างในความอ่อนไหวของระฆังโทรศัพท์และ '?' ได้กระซิบที่ปลายอื่นๆที่แนะนำมาก ความอยากรู้เรื่องการสะท้อนให้เห็นถึงความคิดของเขาและในไม่ช้าเขาก็พบว่าตัวเองมีจังหวะขึ้นและลงห้องของเขาด้วยคิดของเขากระหายอาหารในทุ่งหญ้าที่ผิดปกติมากที่สุด

"แต่มันเป็นไปไม่ได้, " เขากล่าวว่า, ออกเสียง.

เขาลงไปตามปกติกับคุกเช้าวันถัดไปและอีกครั้งเขาก็แปลกใจกับความรู้สึกว่ามีบางอย่างที่มองไม่เห็นที่นั่น เขาเคยมีประสบการณ์ psychical คี่บางอย่างและรู้ว่าเขาเป็น "ความละเอียดอ่อน" —หนึ่ง, นั่นคือ, ผู้ที่มีความสามารถ, ภายใต้สถานการณ์บางอย่าง, ของการได้รับความประทับใจที่มากมาย, และการมีแมกไม้ของโลกที่มองไม่เห็นที่อยู่เกี่ยวกับเรา. และเช้าวันนี้การปรากฏตัวของการที่เขามีสติคือคนที่ได้รับการดำเนินการเมื่อวานนี้ตอนเช้า มันเป็นท้องถิ่นและเขารู้สึกว่ามันมากที่สุดในลานเรือนจำเล็กๆน้อยๆและขณะที่เขาผ่านประตูของเซลล์ประณาม ดังนั้นความเข้มแข็งก็คือมันมีว่าเขาจะไม่ประหลาดใจถ้ารูปของคนที่ได้รับการมองเห็นเขาและขณะที่เขาผ่านประตูในตอนท้ายของข้อที่เขาหันไปรอบที่จริงคาดว่าจะเห็นมัน ตลอดเวลา, เกินไป, เขาได้ตระหนักถึงความสยองขวัญอย่างลึกซึ้งที่หัวใจของเขา; การปรากฏตัวของการมองไม่ได้ และจิตวิญญาณที่ยากจน, เขารู้สึก, ต้องการสิ่งที่ทำเพื่อมัน. ไม่ได้สำหรับช่วงเวลาที่เขาสงสัยว่าความประทับใจของเขาเป็นวัตถุประสงค์ของเขามันก็ไม่ได้เป็นผีจินตนาการของการประดิษฐ์ของเขาเองที่ทำให้ตัวเองจริงดังนั้น วิญญาณของ Linkworth อยู่ที่นั่น

เขาผ่านเข้าไปในห้องปฐมพยาบาลและสำหรับสองสามชั่วโมงทำให้ตัวเองมีงานของเขา แต่ตลอดเวลาเขาตระหนักว่าการปรากฏตัวที่มองไม่เห็นเหมือนกันอยู่ใกล้เขาแม้ว่าแรงของมันมีความหมายน้อยกว่าที่นี่กว่าในสถานที่เหล่านั้นซึ่งได้รับอย่างใกล้ชิดที่เกี่ยวข้องกับชายคนนี้ ในที่สุดก่อนที่เขาจะออกไปเพื่อทดสอบทฤษฎีของเขาเขามองเข้าไปในการดำเนินการ แต่ช่วงเวลาต่อไปที่มีใบหน้าจู่ๆก็จะซีด, เขาออกมาอีกครั้ง, ปิดประตูรีบ. ที่ด้านบนของขั้นตอนที่ยืนอยู่ในรูปที่สวมหน้ากากและ pinioned แต่หมอกของร่างและมีเพียงรำไรมองเห็นได้ แต่มันก็มองเห็นได้ไม่มีความผิดพลาดเกี่ยวกับเรื่องนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดร. ทิสเดลกลับไปที่เก้าอี้ใหญ่ของเขาและไม่อยากอ่านหนังสือ เขาปล่อยให้ความคิดของเขาลอยอยู่สักพักโดยไม่ให้ทิศทางที่ชัดเจนแต่เขาก็นึกถึงเรื่องแปลกๆในโทรศัพท์อีกครั้งและอีกครั้ง เขามักจะถูกปลุกด้วยข้อผิดพลาดบางอย่างและมักจะถูกเรียกโดยการแลกเปลี่ยนเบอร์ผิดแต่เสียงระฆังก็นุ่มและกระซิบแปลกๆที่ปลายอื่นๆทำให้เขานึกถึงวิธีคิดที่แปลกและในไม่ช้าเขาก็พบว่าตัวเอง ขึ้นและลงห้องของเขาความคิดของเขาก็กระตือรือร้นที่จะให้อาหารในทุ่งหญ้าที่ผิดปกติมากที่สุด
แต่มันเป็นไปไม่ได้เขากล่าวว่า
เช้าวันรุ่งขึ้นเขาถูกจับเข้าคุกตามปกติและอีกครั้งที่เขารู้สึกแปลกๆว่ามีบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้ เขามีประสบการณ์ทางจิตวิญญาณที่แปลกและเขารู้ว่าเขาเป็นคนที่อ่อนไหวนั่นคือในบางกรณีเขามีความสามารถที่จะยอมรับความประทับใจที่ผิดปกติและจับเหลือบของโลกที่มองไม่เห็นเกี่ยวกับเรา สิ่งที่เขาตระหนักเมื่อเช้านี้คือคนที่ถูกประหารเมื่อวานตอนเช้า มันเป็นสถานที่ที่เขารู้สึกที่แข็งแกร่งที่สุดในลานเล็กๆของคุกเมื่อเขาผ่านประตูคุก มันมีประสิทธิภาพมากถ้าเขาได้เห็นรูปของผู้ชายคนนั้นเขาจะไม่ประหลาดใจเมื่อเขาเดินผ่านประตูที่ส่วนท้ายของทางเดินเขาหันไปรอบๆและคาดหวังที่จะเห็นมัน ตลอดเวลาที่เขาตระหนักว่ามีความกลัวลึกๆข้างในซึ่งมันแปลกๆรบกวนเขา วิญญาณที่น่าสงสารเขารู้สึกว่าเขาต้องการที่จะทำบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับมัน เขาไม่มีข้อสงสัยว่าเขามีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความประทับใจให้ตัวเองและไม่ได้เป็นวิสัยทัศน์ที่เขาคิดค้นขึ้นเพื่อให้ตัวเองจริง วิญญาณของลิงค์เวิร์ธอยู่ที่นั่น
เขาเดินเข้าไปในห้องพยาบาลและยุ่งกับงานเป็นเวลาหลายชั่วโมง แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นเหมือนกันมองไม่เห็นรอบๆตัวเขาแม้ว่าพลังของมันจะเห็นได้ชัดน้อยกว่าที่ใกล้ชิดกับเขา ในที่สุดก่อนที่เขาจะจากไปเขาตรวจสอบที่พักเพื่อพิสูจน์ทฤษฎีของเขา แต่แล้วเขาก็เริ่มซีดและเดินออกมาอีกครั้งและรีบปิดประตู ที่ด้านบนของขั้นตอนที่ยืนอยู่ในรูปของผ้าคลุมศีรษะและเข็มกลัดแต่รูปร่างมันคลุมเครือและมองเห็นได้เพียงรางๆ แต่มันก็มองเห็นได้ไม่มีอะไรผิดปกติ