Variation in practice[edit]Foot bin

Variation in practice[edit]
Foot binding was practiced in various forms and its prevalence varied in different regions. In Sichuan, a less severe form, called "cucumber foot" (huanggua jiao) due to its slender shape, folded the four toes under but did not force up the heel and taper the ankle.[19][20] Some working women in Jiangsu made a pretense of binding while keeping their feet natural.[21] Not all women were always bound—some women once bound remained bound all through their lives, but some were only briefly bound, and some were bound only until their marriage.[22] Footbinding was most common among women whose work involved domestic crafts and those in urban areas;[21] it was also more common in northern China where it widely practised by women of all social classes, but less so in parts of southern China such as Guangdong and Guangxi where it was largely a practice of women in the provincial capitals or among the gentry.[23][24]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เปลี่ยนแปลงในทางปฏิบัติ [แก้ไข]ผูกเท้าถูกฝึกฝนในรูปแบบต่าง ๆ และความชุกที่แตกต่างกันในภูมิภาคต่าง ๆ ในเสฉวน แบบรุนแรงน้อย เรียกว่า "เท้าแตงกวา" (huanggua เจียว) เนื่องจากรูปร่างสเลนเดอร์ พับเท้าสี่ภายใต้ แต่ได้ไม่บังคับขึ้นส้นเท้า และข้อเท้าเรียว [19] [20] สนิทของผูกขณะรักษาวิถีธรรมชาติบางคนทำงานในมณฑลเจียงซูได้ [21] หญิงไม่ได้ผูกเสมอ — ผู้หญิงบางครั้งผูกยังคงผูกหัวใจชีวิต แต่บางมีเพียงสั้น ๆ ผูก และบางส่วนถูกมัดจนถึงแต่งงานของพวกเขา [22] Footbinding ถูกพบมากที่สุดในกลุ่มผู้หญิงทำงานเกี่ยวข้องกับงานฝีมือในประเทศและในพื้นที่เขตเมือง [21] ได้ยังทั่วไปในภาคเหนือของจีนที่มันแพร่หลายปฏิบัติโดยผู้หญิงทุกชั้นทางสังคม แต่น้อยดังนั้นในส่วนของภาคใต้ของจีนเช่นกวางตุ้งและกว่างที่มันปฏิบัติส่วนใหญ่ของผู้หญิง ในเมืองหลวงจังหวัด หรือ ระหว่างสัญญาพวกมี [23] [24]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเปลี่ยนแปลงในทางปฏิบัติ [แก้ไข]
เท้าผูกพันได้รับการฝึกฝนในรูปแบบต่างๆและความชุกของความแตกต่างกันในภูมิภาคต่างๆ ในมณฑลเสฉวนซึ่งเป็นรูปแบบที่รุนแรงน้อยกว่าที่เรียกว่า "เท้าแตงกวา" (huanggua เจียว) เนื่องจากรูปร่างเรียวพับสี่เท้าภายใต้ แต่ไม่ได้บังคับให้ขึ้นส้นเท้าและลดข้อเท้า. [19] [20] ผู้หญิงบางคนที่ทำงานใน มณฑลเจียงซูทำให้ข้ออ้างของการผูกขณะที่การรักษาเท้าของพวกเขาธรรมชาติ. [21] ผู้หญิงทุกคนไม่ถูกผู้หญิงที่ถูกผูกไว้บางส่วนมักจะผูกพันครั้งเดียวที่ยังคงผูกพันตลอดชีวิตของพวกเขา แต่บางคนในเวลาสั้น ๆ ที่ถูกผูกไว้เท่านั้นและบางคนถูกผูกไว้จนกระทั่งแต่งงานของพวกเขา. [ 22] Footbinding เป็นที่พบมากที่สุดในกลุ่มผู้หญิงที่มีผลงานที่เกี่ยวข้องกับงานฝีมือในประเทศและผู้ที่อยู่ในพื้นที่เขตเมือง [21] มันก็พบมากในภาคเหนือของจีนที่มันปฏิบัติกันอย่างกว้างขวางโดยผู้หญิงของชนชั้นทางสังคมทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็ในส่วนของภาคใต้ของจีนดังกล่าว เป็นมณฑลกวางตุ้งและกวางสีที่มันเป็นส่วนใหญ่ปฏิบัติของผู้หญิงในเมืองหลวงต่างจังหวัดหรือในหมู่ผู้ดี. [23] [24]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเปลี่ยนแปลงในการปฏิบัติ [ แก้ไข ]
มัดเท้าถูกฝึกในรูปแบบต่าง ๆและความชุกแตกต่างกันในภูมิภาคต่างๆ ในมณฑลเสฉวน , รูปแบบที่รุนแรงน้อยกว่า ที่เรียกว่า " เท้าแตงกวา " ( huanggua เจียว ) เนื่องจากรูปร่างเรียวพับสี่เท้าใต้ แต่ไม่ได้แรงขึ้นส้นเท้าและข้อเท้าเรียว [ 19 ] [ 20 ] มีผู้หญิงทำงานในมณฑลเจียงซูทำมารยาของผูกพันในขณะที่การรักษาเท้าของพวกเขาธรรมชาติ[ 21 ] ผู้หญิงทั้งหมดไม่ได้เสมอผูกผู้หญิงบางคนเมื่อผูกพันยังคงผูกไว้ตลอดชีวิต แต่บางคนก็เพียงสั้น ๆ ผูก และบางส่วนถูกผูกไว้เท่านั้นจนกระทั่งพวกเขาแต่งงาน [ 22 ] คบหาสมาคมเป็นเรื่องธรรมดามากในหมู่ผู้หญิงที่ทำงานที่เกี่ยวข้องกับงานฝีมือในประเทศและผู้ที่อยู่ในเขตเมือง ; [ 21 ] นอกจากนี้ยังทั่วไป ในภาคเหนือของประเทศจีนที่ใช้กันอย่างแพร่หลายโดยผู้หญิงในชนชั้นทางสังคมทั้งหมดแต่น้อยกว่า ดังนั้น ในส่วนของภาคใต้ของจีน เช่น กวางตุ้งและกวางสีที่ส่วนใหญ่ปฏิบัติของผู้หญิงในเมืองหลวงของจังหวัดหรือของพวกผู้ดี [ 23 ] [ 24 ]