The molecular iodine and tri-iodide

The molecular iodine and tri-iodide ion formed are then quantified either by a titration with thiosulfate (Carpenter, 1965a,b; Strickland and Parsons, 1972) or by spectrophotometry (Pai et al., 1993; Labasque et al., 2004; Reinthaler et al., 2006). In this reaction scheme, any oxidizing chemical species in seawater that may react with iodide under acidic conditions to form molecular iodine will interfere. For example, the oxidation of the excess iodide by oxygen in air under acidic condition has been long recognized and extensive efforts were made to minimize its effect (Carpenter, 1965a). Recently, Wong and Li (2009) pointed out that naturally occurring iodate in seawater also reacts with excess iodide under acidic condition to
form tri-iodide and leads to an overestimation in the concentration of dissolved oxygen of up to 0.7 μmol kg−1. Wong et al. (2010) reported that hydrogen peroxide in seawater may result in an additional overestimation of up to 0.5 μmol kg−1. The interference of nitrite in the Winkler determination of dissolved oxygen has been well recognized in the freshwater and wastewater
community (Clesceri et al., 1998) but it has been ignored in the oceanographic community. It was not considered in the original literature when the method was applied to seawater (Carpenter, 1965a,b) and it is not mentioned in the standard methods that are presently in use for the determination of dissolved oxygen in seawater (Strickland and Parsons, 1972; Parsons et al., 1984; Knap et al., 1997; Grasshoff et al., 1999), except in low oxygen water (Broenkow and Cline, 1966), probably as a result of the low concentrations of nitrite in most of the oceans. Here, in view of the level of precision and accuracy at which oxygen data are being used in recent oceanographic studies,the effect of this potential source of error is assessed

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไอโอดีนโมเลกุลและ tri-ไอโอไดด์ไอออนเกิดขึ้นอยู่แล้ว quantified อย่างใดอย่างหนึ่ง โดยการไทเทรตกับ thiosulfate (ช่างไม้ 1965a, b Strickland และพาร์สันส์ 1972) หรือ spectrophotometry (ปาย et al., 1993 Labasque et al., 2004 Reinthaler และ al., 2006) ชนิดเคมีการเติมออกซิเจนในน้ำทะเลที่อาจทำปฏิกิริยากับไอโอไดด์ภายใต้เงื่อนไขแบบฟอร์มไอโอดีนโมเลกุลกรด จะแทรกแซงในโครงร่างนี้ปฏิกิริยา ตัวอย่าง รู้จักการเกิดออกซิเดชันของไอโอไดด์ส่วนเกินด้วยออกซิเจนในอากาศภายใต้เงื่อนไขกรดยาว และกว้างขวางความพยายามเพื่อลดผลของ (ช่างไม้ 1965a) ล่าสุด วงษ์และ Li (2009) ชี้ให้เห็นว่า ธรรมชาติ iodate เกิดขึ้นในทะเลยังทำปฏิกิริยากับไอโอไดด์ส่วนเกินภายใต้เงื่อนไขเปรี้ยวไปแบบ tri-ไอโอไดด์และนำไปสู่การ overestimation ในความเข้มข้นของออกซิเจนละลายของ kg−1 μmol ถึง 0.7 วง et al. (2010) รายงานว่า ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ในน้ำทะเลอาจทำ overestimation ที่เพิ่มเติมของถึง 0.5 μmol kg−1 รบกวนของไนไตรต์ในการกำหนดปริมาณออกซิเจนละลาย Winkler ได้ถูกรู้จักในน้ำจืด และน้ำเสียชุมชน (Clesceri et al., 1998) แต่ได้ถูกละเว้นในชุมชน oceanographic ถูกไม่ถือในวรรณคดีต้นฉบับเมื่อใช้วิธีการไปทะเล (ช่างไม้ 1965a, b) และไม่ได้กล่าวถึงในวิธีมาตรฐานที่ปัจจุบันใช้สำหรับการกำหนดปริมาณออกซิเจนละลายในน้ำทะเล (Strickland และพาร์สันส์ 1972 พาร์สันส์ et al., 1984 Knap et al., 1997 Grasshoff et al., 1999), ยกเว้นในน้ำออกซิเจนต่ำ (Broenkow และ Cline, 1966), อาจเป็นผลมาจากความเข้มข้นต่ำสุดของไนไตรต์ในส่วนใหญ่ของมหาสมุทร ที่นี่ มุมมองระดับของความแม่นยำและความถูกต้องในออกซิเจนซึ่งได้มีการใช้ข้อมูลในการศึกษาล่าสุด oceanographic ผลของแหล่งข้อผิดพลาดนี้อาจมีประเมิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไตรไอโอไดด์ไอออนและโมเลกุลไอโอดีนขึ้นแล้วตรวจให้โดยไทเทรตกับไธโอซัลเฟต ( ช่างไม้ , 1965a , B ; Strickland และพาร์สัน , 1972 ) หรือโดยวิธี ( ปาย et al . , 1993 ; labasque et al . , 2004 ; reinthaler et al . , 2006 ) ในปฏิกิริยาแบบใด ๆทางเคมีชนิดออกซิไดซ์ในน้ำทะเลที่อาจทำปฏิกิริยากับสารประกอบไอโอไดด์ ภายใต้เงื่อนไขที่เป็นกรดในรูปแบบโมเลกุลไอโอดีนจะยุ่ง เช่น ปฏิกิริยาออกซิเดชันของสารประกอบไอโอไดด์ส่วนเกินโดยออกซิเจนในอากาศภายใต้สภาวะที่เป็นกรดได้นาน ได้รับการยอมรับ และความพยายามที่กว้างขวางถูกสร้างเพื่อลดผลกระทบ ( ช่างไม้ , 1965a ) เมื่อเร็วๆ นี้วอง และ หลี่ ( 2009 ) ชี้ให้เห็นว่า ธรรมชาติที่เกิดขึ้นในน้ำทะเลก็สําเร็จรูปภายใต้สภาวะที่เป็นกรดทำปฏิกิริยากับสารประกอบไอโอไดด์เกิน

แบบฟอร์มไตรไอโอไดด์และนำไปสู่การประเมินมากเกินไปในความเข้มข้นของออกซิเจนละลายน้ำได้ถึง 0.7 กิโลกรัมμ mol − 1 วง et al . ( 2553 ) รายงานว่า ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ ในน้ำทะเล อาจส่งผลในการประเมินมากเกินไปเพิ่มเติมถึง 0.5 กิโลกรัม μ mol − 1การแทรกแซงของไนไตรท์ใน Winkler การหาค่าออกซิเจนละลายน้ำได้รับการยอมรับอย่างดีในน้ำจืดและน้ำเสียชุมชน (
clesceri et al . , 1998 ) แต่ได้รับการปฏิเสธในชุมชนที่มี . มันไม่ได้พิจารณาในวรรณกรรมต้นฉบับเมื่อวิธีการที่ใช้เป็น 1965a ( ช่างไม้ , น้ำทะเล ,B ) และไม่ได้กล่าวถึงในวิธีการมาตรฐานที่เป็นปัจจุบันในการใช้หาปริมาณออกซิเจนที่ละลายในน้ำทะเล ( Strickland และพาร์สัน , 1972 ; พาร์สัน et al . , 1984 ; knap et al . , 1997 ; grasshoff et al . , 1999 ) ยกเว้นในน้ำและออกซิเจนต่ำ ( broenkow ไคลน์ , 1966 ) อาจเป็นผลจากความเข้มข้นต่ำของไนไตรท์ในส่วนของมหาสมุทร ที่นี่ในมุมมองของระดับความแม่นยำและความถูกต้องในการใช้ออกซิเจน ซึ่งข้อมูลล่าสุดที่มีการศึกษาผลกระทบของแหล่งที่มาของข้อผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้น คือ ประเมิน