Political and security developments

Political and security developments in Southeast Asia in 2014 reflect efforts on the part of Southeast Asian countries as well as ASEAN (the Association of Southeast Asian Nations) to adjust and adapt to the conditions and circumstances of a “new normal” in the wider Asia-Pacific region: a rapidly changing regional strategic environment where emerging powers display greater assertiveness and assurance of their newfound status, whilst established powers experience relative decline and seek to rebalance against the growing power and influence of their rivals. China’s rising power and influence appears to have grown from strength to strength, notwithstanding putative efforts by the United States, Japan and others to balance against it partly through rallying Southeast Asian partners in support of their cause. Adding to the growing prospect of regional instability and turbulence was Russia’s annexation of Crimea in March, which raised fears among some Southeast Asians over the prospective emulation of Russia’s action by more powerful claimant states over the South China Sea region.

At the same time within Southeast Asia, a number of states and societies underwent political transition. Indonesia conducted a successful presidential election in July which saw a popular non-establishment figure, the then Jakarta Governor Joko Widodo (or “Jokowi”), win the presidency. It remains unclear at this point what Jokowi’s foreign policy will look like. However, there are early hints that Indonesia might not be as fixated with ASEAN as in the past. Going beyond the “Indo-Pacific” idea advanced by the Yudhoyono administration, the Jokowi administration’s vision for Indonesia is as a global maritime fulcrum connecting the Indian and Pacific Oceans. Known as “PACINDO”, the area of engagement envisioned here is ostensibly geographically more extensive than the Indo-Pacific region the Yudhoyono administration had in mind. To that end, India and the Gulf states have been identified as countries with whom Jokowi would engage more deeply. As a foreign policy adviser to Jokowi has declared: “We used to say ASEAN is the cornerstone of our foreign policy. Now we change it to a cornerstone of our foreign policy.”

After considerable unrest in Thailand caused by the rift between the so-called “Red Shirts” and their “Yellow” rivals, senior officers of the Thai military launched a bloodless coup in May which brought temporary relief but left many questions unanswered. The coup appeared to sour relations between the new military regime and the Thai royalists that supported the coup, on one hand, and the United States on the other. With this downturn in Thai-U.S. relations and its potential ramifications for their security alliance — including the U.S. decision to scale back the Cobra Gold 2015 military exercise — there is growing concern over whether Thailand may seek to deepen further its already substantial ties with China — a step likely to worry Thailand’s ASEAN neighbours given their apprehensions over China’s actions in the South China Sea. On the other hand, Washington would presumably repair its ties with Bangkok so as not to push the latter into Beijing’s embrace.

To be sure, post-colonial Southeast Asia is no stranger to turbulence, not least for a region born out of the Pacific War and forged in the furnace of great power collapse, war and political upheaval. That said, the current regional situation is unprecedented in that at no time in the region’s annals has there ever been the concomitant (albeit uneven) rise of three regional powers, China, Japan and India, and the complications that has posed to the post-World War Two hegemony long enjoyed by a United States. Of these, India remained the odd man out in 2014 in terms of involvement, although Indian Prime Minister Narendra Modi took advantage of the East Asia Summit (EAS) in November to signal his intent to recast India’s decades-long “Look East” policy, defined mostly by missed opportunities, to an “Act East” policy under his premiership. The growing strategic competition and alignments among the great powers have engendered uncertainty among Southeast Asian states, whose dedicated project of regional community formation has been confounded by the temptation to break ranks and undermine ASEAN cohesion through unilaterally siding with a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พัฒนาทางการเมืองและความปลอดภัยในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในสะท้อนถึงความพยายามในส่วนของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้รวมทั้งอาเซียน (สมาคมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ชาติ) การปรับเงื่อนไขและสถานการณ์ของ "ปกติใหม่" ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกกว้าง: การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วภูมิภาคกลยุทธ์สภาพแวดล้อมที่เกิดอำนาจแสดงยืนกรานและการประกันของสถานะแบบใหม่มากขึ้น ในขณะที่ก่อตั้งอำนาจพบญาติปฏิเสธ และพยายามปรับสมดุลกับพลังงานที่เติบโตและอิทธิพลของคู่แข่งของพวกเขา พลังงานเพิ่มขึ้นและอิทธิพลของจีนจะ มีการเติบโตจากแรงเพื่อความแข็งแรง แม้จะพยายามอ้างว่าฝาโดยสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น และอื่น ๆ ให้สมดุลกับมันบางส่วนผ่านการชุมนุมพันธมิตรเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อสนับสนุนสาเหตุของพวกเขา เพิ่มโอกาสเติบโตของภูมิภาค instability และความปั่นป่วนถูกผนวกของรัสเซีย Crimea มีนาคม ที่ยกความกลัวในหมู่คนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้บางผ่านจำลองอนาคตของการดำเนินการของรัสเซียโดยมีประสิทธิภาพผู้อ้างอเมริกาเหนือเขตทะเลจีนใต้At the same time within Southeast Asia, a number of states and societies underwent political transition. Indonesia conducted a successful presidential election in July which saw a popular non-establishment figure, the then Jakarta Governor Joko Widodo (or “Jokowi”), win the presidency. It remains unclear at this point what Jokowi’s foreign policy will look like. However, there are early hints that Indonesia might not be as fixated with ASEAN as in the past. Going beyond the “Indo-Pacific” idea advanced by the Yudhoyono administration, the Jokowi administration’s vision for Indonesia is as a global maritime fulcrum connecting the Indian and Pacific Oceans. Known as “PACINDO”, the area of engagement envisioned here is ostensibly geographically more extensive than the Indo-Pacific region the Yudhoyono administration had in mind. To that end, India and the Gulf states have been identified as countries with whom Jokowi would engage more deeply. As a foreign policy adviser to Jokowi has declared: “We used to say ASEAN is the cornerstone of our foreign policy. Now we change it to a cornerstone of our foreign policy.”After considerable unrest in Thailand caused by the rift between the so-called “Red Shirts” and their “Yellow” rivals, senior officers of the Thai military launched a bloodless coup in May which brought temporary relief but left many questions unanswered. The coup appeared to sour relations between the new military regime and the Thai royalists that supported the coup, on one hand, and the United States on the other. With this downturn in Thai-U.S. relations and its potential ramifications for their security alliance — including the U.S. decision to scale back the Cobra Gold 2015 military exercise — there is growing concern over whether Thailand may seek to deepen further its already substantial ties with China — a step likely to worry Thailand’s ASEAN neighbours given their apprehensions over China’s actions in the South China Sea. On the other hand, Washington would presumably repair its ties with Bangkok so as not to push the latter into Beijing’s embrace.To be sure, post-colonial Southeast Asia is no stranger to turbulence, not least for a region born out of the Pacific War and forged in the furnace of great power collapse, war and political upheaval. That said, the current regional situation is unprecedented in that at no time in the region’s annals has there ever been the concomitant (albeit uneven) rise of three regional powers, China, Japan and India, and the complications that has posed to the post-World War Two hegemony long enjoyed by a United States. Of these, India remained the odd man out in 2014 in terms of involvement, although Indian Prime Minister Narendra Modi took advantage of the East Asia Summit (EAS) in November to signal his intent to recast India’s decades-long “Look East” policy, defined mostly by missed opportunities, to an “Act East” policy under his premiership. The growing strategic competition and alignments among the great powers have engendered uncertainty among Southeast Asian states, whose dedicated project of regional community formation has been confounded by the temptation to break ranks and undermine ASEAN cohesion through unilaterally siding with a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พัฒนาการด้านการเมืองและความมั่นคงในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในปี 2014 ที่สะท้อนให้เห็นถึงความพยายามของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวมทั้งอาเซียน ( สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ) เพื่อปรับและปรับให้เข้ากับสภาวะและสถานการณ์ของ " ปกติ " ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก : กว้างที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในภูมิภาคยุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้นใหม่แสดงพลังการกล้าแสดงออกมากขึ้น และการประกันคุณภาพของสถานะใหม่ของพวกเขา , ในขณะที่สร้างพลังลดลงสัมพัทธ์และแสวงหาประสบการณ์เพื่อปรับสมดุลกับการใช้พลังงานที่เพิ่มขึ้นและอิทธิพลของคู่แข่งของพวกเขา อำนาจและอิทธิพลของจีนที่เพิ่มขึ้นจะได้เติบโตจากแรงเพื่อความแข็งแรง มีการแสดงออกในสหรัฐอเมริกา ญี่ปุ่น และคนอื่น ๆให้สมดุลกับมันบางส่วนผ่านการชุมนุมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พันธมิตรในการสนับสนุนของสาเหตุของพวกเขา เพื่อเพิ่มโอกาสของความไม่มั่นคงในระดับภูมิภาคและการเติบโตของรัสเซียได้ผนวกแหลมไครเมีย ในเดือนมีนาคม ซึ่งยกกลัวของประชาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ไปทางอนาคตของรัสเซีย โดยมีประสิทธิภาพมากขึ้น ผู้กระทำรัฐเหนือทะเลจีนใต้ .ในเวลาเดียวกันภายในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จำนวนของรัฐและสังคมได้รับการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง อินโดนีเซียดำเนินการการเลือกตั้งประธานาธิบดีในเดือนกรกฎาคม ซึ่งเห็นความนิยมไม่ตั้งรูป จากนั้นผู้ว่าราชการกรุงจาการ์ตาโจโก วิโดโด ( หรือ " jokowi " ) , ชนะ ประธานาธิบดี ยังไม่มีความชัดเจนในจุดนี้ สิ่งที่ jokowi ของนโยบายต่างประเทศ จะเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม มีคําแนะนําก่อนว่า อินโดนีเซียอาจจะไม่ได้สนใจกับอาเซียน เช่นในอดีต จะเกิน " อินโดแปซิฟิก " ความคิดขั้นสูงโดยการบริหาร Yudhoyono , jokowi การบริหาร วิสัยทัศน์ของอินโดนีเซียเป็นทางทะเลทั่วโลกให้เชื่อมมหาสมุทรอินเดีย และมหาสมุทรแปซิฟิก ที่รู้จักกันเป็น " pacindo " พื้นที่ทางภูมิศาสตร์มากกว่าว่าหมั้น envisioned ที่นี่กว้างขวางกว่าอินโดแปซิฟิกเขตการบริหาร Yudhoyono มีในใจ ไปสิ้นสุดที่อินเดียและรัฐอ่าวได้ถูกระบุว่าเป็นประเทศที่ jokowi จะต่อสู้ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น เป็นนโยบายต่างประเทศ ที่ปรึกษา jokowi ประกาศ : " เราเคยพูดอาเซียน เสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเรา ตอนนี้เราเปลี่ยนเป็นเสาหลักของนโยบายต่างประเทศของเราเมื่อพิจารณาสถานการณ์ความไม่สงบในไทยที่เกิดจากความแตกแยกระหว่างสิ่งที่เรียกว่า " เสื้อสีแดง " และ " สีเหลือง " คู่แข่ง เจ้าหน้าที่อาวุโสของทหารไทย เปิดตัว มนตรี การรัฐประหารในอาจทำให้โล่งอกชั่วคราว แต่ทิ้งคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ . รัฐประหารปรากฏว่าเปรี้ยวความสัมพันธ์ระหว่างระบอบใหม่ทหารไทยซาร์และสนับสนุนรัฐประหาร ในมือข้างหนึ่งและสหรัฐอเมริกาในอื่น ๆ นี้เพิ่มศักยภาพความสัมพันธ์ไทย - สหรัฐอเมริกาและ ramifications สำหรับพันธมิตร - การรักษาความปลอดภัยของพวกเขารวมถึงสหรัฐตัดสินใจที่จะกลับขนาดงูเห่าทอง 2015 ทหารออกกำลังกาย - มีความกังวลเพิ่มขึ้นมากกว่าว่าประเทศไทยอาจแสวงหาลึกต่อไปมันเป็นชิ้นเป็นอันแล้วความสัมพันธ์กับจีน - ขั้นตอนที่มักจะเป็นห่วงเพื่อนบ้านอาเซียน ประเทศไทยให้ความหวั่นกลัวของพวกเขามากกว่าการกระทำของจีน ในทะเลจีนใต้ บนมืออื่น ๆ , วอชิงตันคงจะซ่อมแซมความสัมพันธ์กับกรุงเทพมหานคร เพื่อไม่ให้ดันหลังลงในอ้อมกอดของปักกิ่ง .เพื่อให้แน่ใจว่าโพสต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นคนแปลกหน้าไม่วุ่นวายไม่น้อยสำหรับภูมิภาคที่เกิดจากสงครามในมหาสมุทรแปซิฟิกและหลอมในเตาของพลังอันยิ่งใหญ่ล่มสลาย สงครามและการเปลี่ยนแปลงทางการเมือง กล่าวว่า สถานการณ์ของภูมิภาคในปัจจุบันเป็นประวัติการณ์ในที่ที่ไม่มีเวลาในภูมิภาคของประวัติศาสตร์เคยมีไปด้วยกัน ( แต่ไม่เรียบ ) การเพิ่มขึ้นของระดับ 3 พลัง จีน ญี่ปุ่น และอินเดีย และภาวะแทรกซ้อนที่ได้โพสไปหลังสงครามโลกเจ้าโลกยาวสองชอบ โดยสหรัฐอเมริกา ของเหล่านี้อินเดียยังคงเป็นคนแปลกออกไปในปี 2014 ในแง่ของการมีส่วนร่วม แม้ว่านายกรัฐมนตรีอินเดีย Narendra Modi เอาประโยชน์ของการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก ( EAS ) ในเดือนพฤศจิกายน เพื่อส่งสัญญาณให้ความตั้งใจของเขาที่จะสร้างขึ้นใหม่ของอินเดียในทศวรรษยาว " มองตะวันออก " ที่ถูกกำหนดโดยโอกาสที่จะมีนโยบาย " ทำ " ตะวันออกภายใต้ นายกรัฐมนตรีของเขา กลยุทธ์การแข่งขันและการเติบโตของพลังอันยิ่งใหญ่มี engendered ความไม่แน่นอนของรัฐในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งโครงการของชุมชนในภูมิภาคโดยเฉพาะการได้งัน โดยการทดลองแบ่งตำแหน่งและทำลายกลุ่มอาเซียนผ่านเข้าข้างฝ่ายเดียว . . . . . . .