Prominence of Male Aggression Aggr

Prominence of Male Aggression
Aggression has also been the primary focus of gender role studies of instinct, again with explanations of men's evolutionary advantage (Cairns,1986). The standard version says that during Human prehistory, while the women were at home caring for the children, the men were out hunting and defending the group against various threats. In both the hunting and the defending, aggressive action could be adaptive and even essential. Thus, women became passive homebodies and men became aggressive conquerors.
This view of human prehistory may be fictionalized and based more on the theorists' personal view than on prehistoric human behavior. There have been questions about both the idea of female passivity and whether men had an adaptive advantage from aggression (Benderly,1981;Hrdy,1981;Weisstein,1982). Women in the hunter-gatherer societies of prehistory probably not only gathered plants for food but participated in small game hunting, thus making them essential contributors to their group' food supply and far from passive. As for aggression, it can offer advantages if directed at the proper targets outside the group, but it can also be disruptive and dangerous within a group. The men in these societies must have needed to became selectively rather than pervasively aggressive; therefore, natural selection would not favor those who were aggressive in all situations.
Despite the widespread acceptance of an instinct for aggression, a definition has been diffcult to formulate. Although most people would agree that aggression is active and behavioral and that the result (or at least the intent) is harm to another, not all people would easily agree on which behaviors should be included and what consequences of these behaviors constitute harm. Actions like hitting, kicking, biting and even yelling seem obviously aggression; but sulking might also be considered aggressive by some (Tavris,1982) Aggression can cause not only physical but also psychological harm. An additional problem in defining aggression arises when determining what counts as aggression; intent as well as action both are important considerations. For instance; would doing harm to someone accidentally count as aggression?
Psychologist Leonard Eron (1987) discussed how he had solved the dilemma of defining aggression after 30 years of aggression research. He decided on a behavioral, objective definition of aggression, which he defined as "an act that injures or irritates another person" (p.435). Eron contended that intentionality is very difficult to measure, especially in children; his definition avoided this problem by ignoring aggressive intent and sticking to harm or irritation at the outcome. He acknowledged that some accidents would be included in his definition, but he argued that assertive acts would largely and in his opinion correctly be excluded, His approach avoided not only the issue of intent but also the complex relationship between anger and aggression.
Anger and aggression
Anger and aggression seem intimately related anger is the internal emotion and aggression is its behavioral reaction (Plutchik,1984). However, the two are not inevitably connected; person can experience anger and take no action , aggressive or otherwise, but a person can also act aggressively without feeling anger, such as the violence shown by a hired killer.
psychological and popular explanation of aggression have accepted that aggression is the outcome of some prior circumstance, either in the emotions or in the environment. psychologist william mcdougall and psychoanalyst sigmund freud believed that aggression was the result of instinctive expressions of frustrated wishes. this contention gave rise to the frustration-aggression hypothesis (dollard, doob, miller, mowrer,& sears, 1939), which holds that aggression is the inevitable result of frustration and and frustration is the inevitable consequence of aggression in this formulation, anger is not an important concept(averill,1982). the volume of research testing the frustration-aggression hypothesis has been conducted primarily laboratory settings with a limited set of frustrating stimuli and measures of aggression. these experiments have yielded information about one facet of aggression but have failed to explore aggression prompted by everyday events in more natural settings.
several investigations have surveyed people about their experiences of anger and subsequent aggression. although these surveys rely on self-reports and do not directly measure either anger or aggression, the survey method provides a way to investigate a wider range of topics than is possible through laboratory experiments. in a survey of university students in eight european countries, klaus scherer and his associates (scherer, wallbott,& summerfield, 1986) found that anger occurred more often than other emotion, with about 75% of participants reporting anger within the four weeks prior to the survey.
what is the relationship among the three factors involved: the angry person's experience of emotion, the consequences of anger, and gender? by surveying community residents and college students in the united states about their experiences of anger and subsequent aggression, james averill (1982) sought to answer these question. he found that anger was very common-85% of those surveyed reported at least one experience of anger within the week however, averill also found that physical aggression was rare during anger and that even the impulse to use physical aggression is not all that common. although aggression may be visible manifestation of anger, averill concluded that anger could be expressed in a great variety of ways.
this survey yielded surprisingly few gender differences in the experience of anger, but gender differences appeared in the targets of anger, with men being somewhat more frequent targets of anger than women. however the relationship between the two people was also an important factor . among people who were not well-known to each other, men were more likely than women to be the targets of anger among loved ones, men and women were equal targets among friends, anger toward same-gender friends was the most common pattern. averill also found that women reported more intense experiences of anger than did men, and women's responses were more varied, especially in their tendency to cry when they were angry.
The tendency for women to cry when they feel angry was a circumstance that June Crawford and her colleagues (Crawford, Kippax, Onxy, Gault, &Benton, 1992) discovered. Crawford and her group conducted their study by exploring their own memories of emotional experiences, including those involving anger. They found a common experience of crying in response to anger. They explained This experience as an acceptable means for girl and women to express anger, whereas physical aggression is less acceptable. However, crying is often misinterpreted as sadness or grief, especially by men. If the situation is one in which anger is appropriate, then women would appear to behave differently from men by exhibiting inappropriate response of sadness.
Few gender difference appear in the experience of anger: Both men and women feel angry in response to the same types of provocations. These include actions that lead to violations of their plans or expectations, person insults, and persons breaking social rules (Tavris,1982). However, what counts as a personal insult may differ for women and men, which produces some apparent differences in the circumstances that prompt anger. In addition, the expression of anger has many negative social consequences and limited effectiveness in bringing about change. Therefore, expression of anger tend be construed as more destructive than constructive.
Gender role not gender may have a consistent relationship to anger and the expression of anger (Kopper& epperson,1991,1996). In one study (Kopper& epperson,1996), masculinity (rathey than being male) was related to the expression of anger and aggression, and femininity (rathey than being female) of men and anger is in correct, although men are more likely than women to respond to anger with physical aggression.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความโดดเด่นของรุกรานชาย รุกรานยังได้รับโฟกัสหลักของการศึกษาบทบาทเพศของสัญชาตญาณ อีกครั้งกับคำอธิบายของประโยชน์จากวิวัฒนาการของมนุษย์ (แครนส์ 1986) รุ่นมาตรฐานกล่าวว่า ระหว่างมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ในขณะที่ผู้หญิงที่บ้านสำหรับเด็ก ผู้ชายได้ออกล่าสัตว์ และป้องกันกลุ่มจากภัยคุกคามต่าง ๆ ในการล่าสัตว์และการป้องกัน การกระทำที่ก้าวร้าวอาจจะเหมาะสม และจำเป็น ดังนั้น homebodies แฝงกลายเป็นผู้หญิง และผู้ชายกลายเป็น ก้าวร้าวพิชิต มุมมองของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์อาจจะประนีประนอม และยิ่งตามดูของ theorists ส่วนตัวกว่าในพฤติกรรมมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ มีการถามเกี่ยวกับความคิดปล่อยหญิงและว่าคนได้ประโยชน์แบบอะแดปทีฟการรุกราน (Benderly, 1981 Hrdy, 1981 Weisstein, 1982) ผู้หญิงในสังคม hunter-gatherer ของยุคก่อนประวัติศาสตร์อาจจะไม่เพียงแต่รวบรวมพืชสำหรับอาหารแต่เข้าร่วมในการล่าสัตว์เกมขนาดเล็ก จึง ทำให้พวกเขาจำเป็นร่วมสมทบกับกลุ่มของพวกเขา ' อาหารซัพพลาย และ ไกลแฝง สำหรับการรุกราน มันสามารถมีประโยชน์ถ้าตรงที่เป้าหมายเหมาะสมภายนอกกลุ่ม แต่อาจเป็นอันตรายภายในกลุ่ม และขวัญ คนในสังคมเหล่านี้ต้องมีต้องเป็นเลือกค่อนข้างมากกว่าเชิงรุก pervasively ดังนั้น คัดเลือกโดยธรรมชาติไม่ต้องชอบคนในสถานการณ์ทั้งหมด แม้ มีการยอมรับอย่างแพร่หลายของสัญชาตญาณเป็นการรุกราน คำนิยามได้รับ diffcult การกำหนด แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะยอมรับว่า รุกรานเป็นใช้งานอยู่ และพฤติกรรมและผลลัพธ์ (หรือน้อยเจตนา) เป็นอันตรายอื่น ไม่ทุกคนจะได้เห็นซึ่งจะรวมลักษณะการทำงาน และว่าผลกระทบของพฤติกรรมเหล่านี้เป็นอันตราย การกระทำเช่นตี เตะ การเสียดสีและแม้กระทั่งตะโกนดูเหมือนชัด รุกราน แต่ sulking อาจได้รับการพิจารณาก้าวร้าว โดยบาง (Tavris, 1982) รุกรานทำให้ไม่เพียงแต่ทางกายภาพ แต่ยังทำร้ายจิตใจได้ มีปัญหาเพิ่มเติมในการกำหนดการรุกรานเกิดขึ้นเมื่อกำหนดสิ่งที่นับเป็นรุกราน นึกและการกระทำทั้งสองเป็นสิ่งที่ควร ตัวอย่าง จะทำอันตรายให้คนตั้งใจนับเป็นรุกราน จิตวิทยา Leonard Eron (1987) กล่าวว่าเขาได้แก้ไขลำบากใจการกำหนดรุกรานหลังจาก 30 ปีวิจัยรุกราน เขาตัดสินใจในคำนิยามพฤติกรรม วัตถุประสงค์ของการรุกราน ซึ่งเขากำหนดเป็น"ที่ injures หรือระคายเคืองบุคคลอื่น" (p.435) Eron contended intentionality ยากวัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็ก คำจำกัดความของเขาหลีกเลี่ยงปัญหานี้ โดยการละเว้นเจตนาก้าวร้าว และผสานกับอันตรายหรือเกิดการระคายเคืองที่ผล เขายอมรับว่า อุบัติเหตุบางอย่างจะรวมอยู่ในนิยามของเขา แต่เขาโต้เถียงว่า กิจการทำจะถูกแยกออกเป็นส่วนใหญ่ และ ในความคิดของเขาถูกต้อง หลีกเลี่ยงวิธีการของเขาไม่เพียงแต่ปัญหาของเจตนา แต่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างโกรธและรุกราน ความโกรธและรุกราน ความโกรธและรุกรานดูเหมือนเกี่ยวข้องจึงโกรธเป็นอารมณ์ภายใน และการรุกรานเป็นปฏิกิริยาของพฤติกรรม (Plutchik, 1984) อย่างไรก็ตาม สองไม่ย่อมเชื่อมต่อ บุคคลสามารถสัมผัสความโกรธ และไม่ดำเนินการ อื่น ๆ หรือก้าวร้าว แต่ผู้สามารถยังกระทำการอุกอาจไม่รู้สึกโกรธ เช่นความรุนแรงแสดง โดยนักเลงปืน อธิบายทางจิตวิทยา และเป็นที่นิยมของการรุกรานได้ยอมรับว่ารุกรานผลลัพธ์ของสถานการณ์บางอย่างก่อนหน้านี้ ในอารมณ์ หรือ ในสิ่งแวดล้อม จิตวิทยา william mcdougall และ psychoanalyst sigmund freud เชื่อว่า รุกรานคือ ผลลัพธ์ของนิพจน์ภาวะบอบบางของความปรารถนาที่ผิดหวัง ช่วงชิงงานบนนี้ให้แห้วรุกรานทฤษฏี (dollard, doob มิลเลอร์ mowrer และ sears, 1939), ซึ่งถือว่ารุกรานผลหลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่พอ และ และแห้วเป็นสัจจะของการรุกรานในกำหนดนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ ความไม่ concept(averill,1982) สำคัญ ปริมาณงานวิจัยทดสอบสมมติฐานแห้วรุกรานได้ดำเนินการตั้งค่าหลักปฏิบัติ มีจำกัดชุดของสิ่งเร้าที่น่าผิดหวังและมาตรการของการรุกราน ทดลองเหล่านี้ได้หาข้อมูลเกี่ยวกับพได้หนึ่งรุกราน แต่ล้มเหลวการรุกรานที่รับแจ้งจากเหตุการณ์ประจำวันในการตั้งค่าธรรมชาติ สืบสวนหลายได้สำรวจคนเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาของความโกรธและต่อมารุกราน แม้ว่าการสำรวจเหล่านี้พึ่งพา ตนเองรายงาน และทำการวัดโดยตรงไม่โกรธหรือรุกราน วิธีสำรวจกำหนดวิธีการตรวจสอบช่วงความกว้างของหัวข้อกว่าจะได้ผ่านการทดลองจากห้องปฏิบัติการ ความโกรธในการสำรวจของนักศึกษามหาวิทยาลัยใน 8 ประเทศในยุโรป scherer คลัส และของสมาคม (scherer, wallbott, & ฟีลด์ 1986) พบว่า เกิดบ่อยมากกว่าอารมณ์อื่น ๆ ประมาณ 75% ของผู้เข้าร่วมรายงานความโกรธภายใน 4 สัปดาห์ก่อนการสำรวจ อะไรคือความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยสามที่เกี่ยวข้อง: ประสบการณ์ของบุคคลนั้นโกรธอารมณ์ ผลของความโกรธ และเพศ โดยการสำรวจชาวชุมชนและนักเรียนในสหรัฐอเมริกาเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาของความโกรธและต่อมารุกราน เจมส์เอเวอร์ริลคอร์ท (1982) ขอตอบคำถามเหล่านี้ เขาพบว่า ความโกรธมีมากทั่วไป - 85% ที่สำรวจรายงานน้อยประสบการณ์ความโกรธภายในสัปดาห์อย่างไรก็ตาม เอเวอร์ริลคอร์ทยังพบว่า รุกรานทางกายภาพเป็นยากโกรธ และว่า แม้กระแสการรุกรานทางกายภาพใช้ไม่ทั่วไปที่ แม้ว่ารุกรานอาจเห็นยามโกรธ เอเวอร์ริลคอร์ทสรุปว่า สามารถแสดงความโกรธในหลากหลายวิธี แบบสำรวจนี้หาความแตกต่างเพศไม่น่าแปลกใจในประสบการณ์ของความโกรธ แต่ความแตกต่างเพศปรากฏในเป้าหมายของความโกรธ กับคนค่อนข้าง บ่อยกว่าเป้าหมายสำเร็จมากกว่าผู้หญิง อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนนั้นยังเป็นปัจจัยสำคัญ คนที่ไม่รู้จักกัน ผู้ชายถูกยิ่งกว่าผู้หญิงเป็น เป้าหมายของความโกรธระหว่างคนที่รัก ชายและหญิงถูกเป้าหมายเท่ากับเพื่อน ๆ ความโกรธต่อเพื่อนเพศเดียวกันมีรูปแบบทั่ว เอเวอร์ริลคอร์ทพบว่า ผู้หญิงประสบการณ์มากรุนแรงโกรธมากกว่าผู้ชาย ไม่รายงาน และตอบสนองผู้หญิงแตกต่างกันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในแนวโน้มที่จะร้องไห้เมื่อ พวกเขาโกรธ แนวโน้มที่ผู้หญิงจะร้องไห้เมื่อพวกเขารู้สึกโกรธถูกสถานการณ์การครอฟอร์ดที่เดือนมิถุนายนและเธอร่วม (ครอฟอร์ด Kippax, Onxy, Gault และเบน ตัน 1992) พบ ครอฟอร์ดและกลุ่มของเธอดำเนินการศึกษา โดยการสำรวจตนเองทรงอารมณ์ประสบการณ์ รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับความโกรธ พวกเขาพบประสบการณ์ทั่วไปของการร้องไห้ในความโกรธ พวกเขาอธิบายประสบการณ์นี้เป็นยอมรับได้สำหรับเด็กหญิงและผู้หญิงจะโกรธด่วน ในขณะที่การรุกรานทางกายภาพเป็นที่ยอมรับน้อย อย่างไรก็ตาม ร้องไห้เป็นมัก misinterpreted เป็นความโศกเศร้าหรือความเศร้าโศก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคน ถ้าสถานการณ์เป็นหนึ่งซึ่งความเหมาะสม ผู้หญิงจะปรากฏขึ้นเพื่อการ ทำงานแตกต่างจากผู้ชาย โดยการตอบสนองที่ไม่เหมาะสมของความโศกเศร้าอย่างมีระดับ ความแตกต่างของเพศที่สามที่ปรากฏอยู่ในประสบการณ์ของความโกรธ: ทั้งชาย และหญิงรู้สึกโกรธในความยั่วยุชนิดเดียวกัน เหล่านี้รวมถึงการกระทำที่นำไปสู่การละเมิด ของแผน หรือความคาดหวัง ดูหมิ่นบุคคล บุคคลที่ทำลายกฎสังคม (Tavris, 1982) อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นับเป็นการดูถูกบุคคลอาจแตกต่างสำหรับหญิงและชาย ซึ่งสร้างความแตกต่างที่ชัดเจนในกรณีที่ให้โกรธ นอกจากนี้ นิพจน์โกรธได้ลบผลกระทบทางสังคมและประสิทธิภาพจำกัดในการนำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง ดังนั้น การมีแนวโน้มของความโกรธเป็นการทำลายมากกว่าสร้างสรรค์มากขึ้น บทบาทเพศเพศไม่อาจมีความสัมพันธ์สอดคล้องกับความโกรธและค่าของความโกรธ (Kopper และ epperson, 1991, 1996) ในการศึกษาหนึ่ง (Kopper และ epperson, 1996), เป็น (rathey กว่าเป็นเพศชาย) เกี่ยวข้องกับค่าของความโกรธและรุกราน และผู้หญิง (rathey กว่าเป็นเพศหญิง) ของคนและความโกรธเป็นแก้ไข ถึงแม้ว่าผู้ชายจะยิ่งกว่าผู้หญิงเพื่อตอบสนองต่อความโกรธกับการรุกรานทางกายภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความโดดเด่นของการรุกรานชาย
รุกรานยังได้รับการเน้นหลักของการศึกษาบทบาทของเพศของสัญชาตญาณอีกครั้งกับคำอธิบายของความได้เปรียบวิวัฒนาการของผู้ชาย (แครนส์, 1986) รุ่นมาตรฐานกล่าวว่าในช่วงประวัติศาสตร์ของมนุษย์ในขณะที่ผู้หญิงอยู่ที่การดูแลที่บ้านสำหรับเด็กผู้ชายออกล่าสัตว์และการปกป้องจากภัยคุกคามของกลุ่มต่างๆ ทั้งในการล่าสัตว์และการป้องกันการกระทำที่ก้าวร้าวอาจจะมีการปรับตัวและแม้กระทั่งสิ่งจำเป็น ดังนั้นผู้หญิงกลายเป็น homebodies เรื่อย ๆ และคนกลายเป็นผู้พิชิตก้าวร้าว.
มุมมองของประวัติศาสตร์ของมนุษย์นี้อาจจะสมมติและตามเพิ่มเติมเกี่ยวกับทฤษฎี 'มุมมองส่วนบุคคลกว่าต่อพฤติกรรมของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ มีคำถามเกี่ยวกับความคิดของทั้งสองเพศหญิงอยู่เฉยๆและไม่ว่าคนมีความได้เปรียบจากการปรับตัวการรุกราน (Benderly 1981; Hrdy 1981; Weisstein, 1982) ผู้หญิงในสังคมเธ่อรวบรวมของประวัติศาสตร์อาจจะไม่ได้รวบรวมพืชอาหารเพียง แต่มีส่วนร่วมในการล่าสัตว์เกมขนาดเล็กจึงทำให้พวกเขาจำเป็นที่จะร่วมสมทบกลุ่มของพวกเขา 'แหล่งอาหารและห่างไกลจากเรื่อย ๆ สำหรับการรุกรานก็สามารถมีข้อดีถ้าผู้กำกับที่เป้าหมายที่เหมาะสมนอกกลุ่ม แต่ก็ยังสามารถทำลายและเป็นอันตรายภายในกลุ่ม คนในสังคมเหล่านี้จะต้องมีความจำเป็นที่จะกลายเป็นเลือกที่มากกว่าอย่างแพร่หลายก้าวร้าว; ดังนั้นการคัดเลือกโดยธรรมชาติจะไม่ให้ประโยชน์แก่ผู้ที่มีความก้าวร้าวในทุกสถานการณ์.
แม้จะมีการยอมรับอย่างกว้างขวางของสัญชาตญาณสำหรับการรุกรานความหมายได้รับการ diffcult ที่จะกำหนด แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะยอมรับว่าการรุกรานมีการใช้งานและพฤติกรรมและผล (หรืออย่างน้อยเจตนา) เป็นอันตรายต่ออีกไม่ทุกคนสามารถจะเห็นด้วยกับพฤติกรรมที่ควรจะรวมและสิ่งที่ผลกระทบของพฤติกรรมเหล่านี้เป็นอันตราย การดำเนินการเช่นเดียวกับการกดปุ่มเตะกัดและแม้กระทั่งตะโกนดูเหมือนเห็นได้ชัดว่าการรุกราน; แต่ sulking นอกจากนี้ยังอาจได้รับการพิจารณาในเชิงรุกโดยบางส่วน (Tavris, 1982) อาจทำให้เกิดการรุกรานไม่เพียง แต่ทางกายภาพ แต่ยังเป็นอันตรายต่อจิตวิทยา ปัญหาเพิ่มเติมในการกำหนดรุกรานเกิดขึ้นเมื่อการกำหนดสิ่งที่นับเป็นความก้าวร้าว; ความตั้งใจเช่นเดียวกับการดำเนินการทั้งสองมีการพิจารณาที่สำคัญ ยกตัวอย่างเช่น; จะทำอันตรายกับคนที่ตั้งใจนับเป็นความก้าวร้าว?
นักจิตวิทยาลีโอนาร์อีรอน (1987) ที่กล่าวว่าเขาได้รับการแก้ไขภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของการกำหนดรุกรานหลังจาก 30 ปีของการวิจัยการรุกราน เขาจึงตัดสินใจที่เกี่ยวกับพฤติกรรมความหมายวัตถุประสงค์ของการรุกรานซึ่งเขาหมายถึง "การกระทำที่ทำร้ายหรือระคายเคืองคนอื่น" (p.435) อีรอนเกี่ยงว่า intentionality เป็นเรื่องยากมากที่จะวัดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเด็ก; ความหมายของเขาหลีกเลี่ยงปัญหานี้โดยไม่สนใจความตั้งใจที่จะก้าวร้าวและติดอันตรายหรือเกิดการระคายเคืองที่ผล เขายอมรับว่าการเกิดอุบัติเหตุบางอย่างจะรวมอยู่ในความหมายของเขา แต่เขาอ้างว่าการกระทำการแสดงออกที่เหมาะสมจะเป็นส่วนใหญ่และในความคิดของเขาได้อย่างถูกต้องได้รับการยกเว้น, หลีกเลี่ยงวิธีการของเขาไม่เพียง แต่ปัญหาของความตั้งใจ แต่ยังมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างความโกรธและความก้าวร้าว.
ความโกรธและความก้าวร้าว
ความโกรธและความก้าวร้าวดูเหมือนโกรธที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดเป็นอารมณ์ความรู้สึกภายในและการรุกรานคือปฏิกิริยาของพฤติกรรม (Plutchik, 1984) อย่างไรก็ตามทั้งสองไม่ได้เชื่อมต่ออย่างหลีกเลี่ยงไม่; คนจะได้พบกับความโกรธและไม่ดำเนินการใดก้าวร้าวหรืออื่น ๆ แต่คนยังสามารถทำหน้าที่อย่างจริงจังโดยไม่รู้สึกโกรธเช่นความรุนแรงที่แสดงโดยนักฆ่าว่าจ้าง.
ทางด้านจิตใจและเป็นที่นิยมคำอธิบายของการรุกรานได้รับการยอมรับว่าการรุกรานเป็นผลมาจากก่อนบางส่วน สถานการณ์ทั้งในอารมณ์หรือในสภาพแวดล้อม วิลเลียม McDougall นักจิตวิทยาและนักจิตวิเคราะห์ Sigmund Freud เชื่อว่าเป็นผลมาจากการรุกรานของการแสดงออกสัญชาตญาณของความปรารถนาผิดหวัง การต่อสู้นี้ก่อให้เกิดความยุ่งยากสมมติฐานรุกราน (Dollard, Doob, มิลเลอร์, Mowrer และเซียร์, 1939) ซึ่งถือได้ว่าเป็นผลมาจากการรุกรานของสิ่งที่หลีกเลี่ยงความยุ่งยากและความยุ่งยากและเป็นผลที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่รุกรานในสูตรนี้เป็นความโกรธ ไม่ได้เป็นแนวคิดที่สำคัญ (Averill, 1982) ปริมาณของการทดสอบสมมติฐานการวิจัยแห้วรุกรานได้รับการดำเนินการตั้งค่าหลักในห้องปฏิบัติการที่มีชุด จำกัด ของสิ่งเร้าที่น่าผิดหวังและมาตรการของการรุกราน การทดลองเหล่านี้มีผลข้อมูลเกี่ยวกับแง่มุมหนึ่งของการรุกราน แต่จะยังไม่ได้สำรวจความก้าวร้าวได้รับแจ้งจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันในการตั้งค่าเป็นธรรมชาติมากขึ้น.
สืบสวนหลายแห่งมีการสำรวจผู้คนเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาของความโกรธและความก้าวร้าวที่ตามมา แม้ว่าการสำรวจเหล่านี้ขึ้นอยู่กับการรายงานตนเองและไม่ได้โดยตรงวัดทั้งความโกรธหรือความก้าวร้าววิธีการสำรวจมีวิธีการตรวจสอบช่วงกว้างของหัวข้อกว่าเป็นไปได้ผ่านการทดลองในห้องปฏิบัติการ ในการสำรวจความคิดเห็นของนักศึกษามหาวิทยาลัยในแปดประเทศยุโรป, เรอ klaus และเพื่อนร่วมงานของเขา (เรอร์ wallbott และ Summerfield, 1986) พบว่าความโกรธที่เกิดขึ้นบ่อยกว่าอารมณ์อื่น ๆ ที่มีประมาณ 75% ของผู้เข้าร่วมการรายงานความโกรธภายในสี่สัปดาห์ก่อนที่จะ การสำรวจ.
สิ่งที่เป็นความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสามปัจจัยที่เกี่ยวข้อง: ประสบการณ์คนโกรธของอารมณ์ความรู้สึกผลกระทบของความโกรธและเพศ? โดยการสำรวจอาศัยอยู่ในชุมชนและนักศึกษาในสหรัฐอเมริกาเกี่ยวกับประสบการณ์ของพวกเขาของความโกรธและความก้าวร้าวต่อมาเจมส์ Averill (1982) พยายามที่จะตอบคำถามเหล่านี้ เขาพบว่าความโกรธเป็นอย่างมากที่ร่วมกัน 85% ของผู้ตอบแบบสำรวจรายงานอย่างน้อยหนึ่งประสบการณ์ของความโกรธภายในสัปดาห์ แต่ Averill ยังพบว่าการรุกรานทางกายภาพก็ยากระหว่างความโกรธและว่าแม้แรงกระตุ้นที่จะใช้ความก้าวร้าวทางกายภาพไม่ทั้งหมดที่พบบ่อย แม้ว่าอาจจะมีการรุกรานสำแดงมองเห็นได้จากความโกรธ Averill สรุปว่าความโกรธอาจจะแสดงออกในความหลากหลายของวิธีการที่ดี.
ผลการสำรวจครั้งนี้น่าแปลกใจไม่กี่แตกต่างทางเพศในประสบการณ์ของความโกรธ แต่แตกต่างทางเพศที่ปรากฏอยู่ในเป้าหมายของความโกรธที่มีคนเป็นบ้าง เป้าหมายบ่อยมากขึ้นของความโกรธมากกว่าผู้หญิง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนก็ยังเป็นปัจจัยที่สำคัญ ในหมู่คนที่ไม่ได้เป็นที่รู้จักกันผู้ชายมีแนวโน้มมากกว่าผู้หญิงที่จะเป็นเป้าหมายของความโกรธในหมู่คนที่รักผู้ชายและผู้หญิงที่ถูกเป้าหมายเท่ากับในหมู่เพื่อนความโกรธที่มีต่อเพื่อนเพศเดียวกันเป็นรูปแบบที่พบมากที่สุด Averill นอกจากนี้ยังพบว่าผู้หญิงรายงานประสบการณ์ที่รุนแรงมากขึ้นของความโกรธกว่าผู้ชายและการตอบสนองของผู้หญิงที่แตกต่างกันมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแนวโน้มของการร้องไห้เมื่อพวกเขาโกรธ.
แนวโน้มสำหรับผู้หญิงที่จะร้องไห้เมื่อพวกเขารู้สึกโกรธเป็นกรณีที่มิถุนายน Crawford และ เพื่อนร่วมงานของเธอ (Crawford, Kippax, Onxy, Gault & เบนตัน 1992) ค้นพบ ครอว์ฟและกลุ่มของเธอดำเนินการศึกษาของพวกเขาโดยการสำรวจความทรงจำของตัวเองประสบการณ์ทางอารมณ์รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้องกับความโกรธ พวกเขาพบว่าประสบการณ์ร่วมกันของผู้ร้องในการตอบสนองต่อความโกรธ พวกเขาอธิบายประสบการณ์นี้เป็นวิธีที่ยอมรับได้สำหรับสาวและผู้หญิงที่จะแสดงความโกรธในขณะที่การรุกรานทางกายภาพเป็นที่ยอมรับน้อย แต่ร้องไห้ถูกตีความผิดมักจะเป็นความโศกเศร้าหรือความเศร้าโศกโดยเฉพาะอย่างยิ่งคน หากสถานการณ์ซึ่งเป็นหนึ่งในความโกรธมีความเหมาะสมแล้วผู้หญิงจะปรากฏทำงานแตกต่างจากมนุษย์โดยการแสดงการตอบสนองที่ไม่เหมาะสมของความโศกเศร้า.
ไม่กี่ความแตกต่างทางเพศปรากฏในประสบการณ์ของความโกรธ: ทั้งชายและหญิงรู้สึกโกรธในการตอบสนองต่อชนิดเดียวกัน ปลุกปั่น เหล่านี้รวมถึงการกระทำที่นำไปสู่การละเมิดของแผนหรือความคาดหวังของพวกเขาด่าคนและบุคคลที่ทำผิดกฎทางสังคม (Tavris, 1982) แต่สิ่งที่นับเป็นดูถูกส่วนบุคคลอาจแตกต่างกันสำหรับผู้หญิงและผู้ชายซึ่งเป็นผู้ผลิตความแตกต่างที่เห็นได้ชัดในบางสถานการณ์ที่พร้อมรับคำความโกรธ นอกจากนี้การแสดงออกของความโกรธมีหลายผลกระทบทางสังคมในเชิงลบและประสิทธิผล จำกัด ในการนำเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นการแสดงออกของความโกรธมีแนวโน้มที่จะตีความว่าเป็นทำลายมากกว่าสร้างสรรค์.
บทบาทเพศเพศอาจไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่สอดคล้องกับความโกรธและการแสดงออกของความโกรธ (Kopper และ Epperson, 1991,1996) ในการศึกษา (Kopper และ Epperson, 1996), ชาย (Rathey กว่าการเป็นชาย) เป็นที่เกี่ยวข้องกับการแสดงออกของความโกรธและความก้าวร้าวและความเป็นผู้หญิง (Rathey กว่าการเป็นหญิง) ของผู้ชายและความโกรธอยู่ในที่ถูกต้องถึงแม้ว่าผู้ชายมีแนวโน้มมากกว่าผู้หญิง เพื่อตอบสนองต่อความโกรธที่มีความก้าวร้าวทางกายภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความโดดเด่นของการรุกรานรุกราน
ชายยังได้รับการเน้นหลักของบทบาททางเพศศึกษา สัญชาตญาณ อีกครั้งกับคำอธิบายของผู้ชายที่มีประโยชน์ ( Cairns , 1986 ) รุ่นมาตรฐาน กล่าวว่าในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ ในขณะที่ผู้หญิงอยู่ในบ้าน ดูแลเด็ก ผู้ชายออกไปล่าสัตว์ และปกป้องกลุ่มต่อต้านภัยคุกคามต่างๆทั้งในการล่าสัตว์ และป้องกันการกระทำก้าวร้าวสามารถปรับตัว และที่สําคัญ ดังนั้น ผู้หญิงก็ homebodies เรื่อยๆและคนกลายเป็นผู้พิชิตก้าวร้าว .
มุมมองนี้ของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และอาจจะใช้ในเรื่องสมมตินัก ' มุมมองส่วนบุคคลมากกว่าในยุคก่อนประวัติศาสตร์ พฤติกรรมของมนุษย์มีคำถามเกี่ยวกับความคิดของหญิงและชายเองว่าได้ประโยชน์จากการรุกราน ( benderly , 1981 ; hrdy , 1981 ; weisstein , 1982 ) ผู้หญิงในฮันเตอร์ที่รวบรวมสังคมประวัติศาสตร์อาจไม่เพียง แต่รวบรวมพืชสำหรับอาหาร แต่การมีส่วนร่วมในเกมการล่าสัตว์ขนาดเล็ก จึงทำให้พวกเขาเป็นผู้สนับสนุนกลุ่มของอาหารและไกลเรื่อยๆสำหรับการรุกราน มันสามารถเสนอข้อดีถ้ากำกับที่เหมาะสมเป้าหมายที่อยู่นอกกลุ่ม แต่มันยังสามารถก่อกวนและอันตรายภายในกลุ่ม ผู้ชายในสังคมนี้ ต้องเป็น เลือก มากกว่า pervasively ก้าวร้าว ดังนั้น การคัดเลือกตามธรรมชาติจะไม่เข้าข้างผู้เชิงรุกในทุกสถานการณ์
แม้จะมีการยอมรับแพร่หลายของสัญชาตญาณก้าวร้าว นิยามได้ยากที่จะกำหนด ถึงแม้ว่าคนส่วนใหญ่จะยอมรับว่า การใช้งานและพฤติกรรมและผล ( หรืออย่างน้อยเจตนา ) อันตรายอื่น ไม่ใช่ทุกคนจะสามารถยอมรับในพฤติกรรมที่ควรอยู่ และสิ่งที่ผลของพฤติกรรมเหล่านี้เป็น อันตรายการกระทำชอบ ตี เตะ กัด และตะโกน ดูเหมือนชัด ก้าวร้าว แต่โกรธก็ยังถือว่าก้าวร้าวโดยบาง ( tavris , 1982 ) ก้าวร้าวเพราะไม่เพียง แต่ทางกายภาพ แต่ยังเป็นอันตรายต่อจิต มีปัญหาเพิ่มเติมในการรุกรานเกิดขึ้นเมื่อการกำหนดสิ่งที่ถือว่าเป็นเจตนาก้าวร้าว ; เช่นเดียวกับการกระทำทั้งสองมีข้อควรพิจารณาที่สำคัญ ตัวอย่างจะทำ อันตรายกับคนตั้งใจนับการรุกราน ?
นักจิตวิทยาลีโอนาร์ด eron ( 1987 ) กล่าวว่าเขาได้แก้ไขปัญหาการรุกรานหลังจาก 30 ปีของการวิจัยและความก้าวร้าว เขาตัดสินใจในทางวัตถุประสงค์ นิยามของการรุกราน ซึ่งเขานิยามว่า " เป็นการกระทำที่ระคายเคืองบาดเจ็บหรือบุคคลอื่น " ( p.435 )eron เกี่ยงว่า intentionality เป็นเรื่องยากมากที่จะวัด โดยเฉพาะเด็ก คำจำกัดความของเขาหลีกเลี่ยงปัญหานี้โดยการไม่สนใจเจตนาก้าวร้าวและผสานอันตรายหรือระคายเคืองที่ผล เขายอมรับว่าอุบัติเหตุจะรวมอยู่ในคำนิยามของเขา แต่เขาแย้งว่า การกระทำและการแสดงออกในความคิดของเขาถูกต้องส่วนใหญ่จะถูกยกเว้น ,วิธีการหลีกเลี่ยงไม่เพียง แต่ปัญหาของเจตนา แต่ยังความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างความโกรธและความก้าวร้าว ความโกรธและความก้าวร้าว

โกรธและก้าวร้าวมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดดูความโกรธเป็นอารมณ์ภายในและการรุกรานเป็นปฏิกิริยาพฤติกรรมของมัน ( plutchik , 1984 ) อย่างไรก็ตาม ทั้งสองไม่ย่อมเชื่อมต่อ ; บุคคลสามารถประสบการณ์ความโกรธ และไม่มีการกระทำที่ก้าวร้าวหรือมิฉะนั้น