Driving the car is Beat Personified

Driving the car is Beat Personified Johnny Five, and in the back seat is old-time Jazzbo Roland Turner. Roland is full of stories, and full of himself, full of the romance of the road and the life of the musician. He’s not stuffy and ascetic like the Gorfeins’ early music friends, and he doesn’t seem to be an urban hick like Al or a striving careerist like Jim. He’s definitely run down though, you can tell that his time in the spotlight has ended. He’s trudging around the museum of his memories now. Is that the future of Llewyn, a fat old has-been with his stories and his condescension and his bum leg and his need for frequent bathroom stops? Is that cost of “authenticity?”
Even though Llewyn just refused to sing for the Gorfeins, he sees nothing wrong with singing for Johnny Five and Roland, even though Roland is asleep and would prefer to remain that way, and Johnny hasn’t said five words since the trip began. Llewyn’s music can be, it seems, anything he wants it to be at any given moment: a precious gift, an expression of the self, a valuable commodity or an impertinent irritant, a jab to the more high-falutin’ music of his elders, almost a proto-punk.
Roland needles Llewyn about the ease of folk, suggesting that it’s not a form for “serious” musicians – that’s his argument for jazz’s “authenticity.” Llewyn then tells Roland (and us) the fate of his partner Mike: he threw himself of the George Washington Bridge. Even that strikes Roland as inauthentic: a real musician, he says, would throw himself off the Brooklyn Bridge. When Llewyn retaliates with a threat, Roland strikes back with a threat of voodoo: one day, he says, “your life will be shit, and I’ll be somewhere laughing my ass off.” And while it’s easy to believe Llewyn’s life will one day be shit (he’s pretty much there already), it’s hard to buy that Roland will be laughing anywhere at all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขับเป็นชนะสมมุติตัวตนจอห์นห้า และในนั่งหลังเป็น Turner โรแลนด์ Jazzbo เก่า โรแลนด์จะเต็มไปด้วยเรื่องราว และเต็มไปด้วยตัวเอง เต็มไปด้วยความโรแมนติกของถนนและชีวิตของนักดนตรี เขาจะไม่อบอ้าว และนักพรตเช่นของ Gorfeins ต้นเพลงเพื่อน และเขาไม่ดูเหมือนจะ เป็น hick เมืองเช่นอัลหรือ careerist แสวงเช่นจิม มีแน่นอนวิ่งลงแม้ว่า คุณสามารถบอกได้ว่า เวลาที่เด่น ๆ ของเขาได้สิ้นสุดลง เขาเป็น trudging สถานพิพิธภัณฑ์ความทรงจำของเขาตอนนี้ ที่เป็นอนาคตของ Llewyn, has-been เก่าเป็นไขมันกับเรื่องราวของเขา และเขา condescension และเลกกุ๊ยของเขา และเขาต้องหยุดน้ำบ่อย ที่เป็นต้นทุนของ "ความแท้จริงหรือไม่"แม้ Llewyn เพียงปฏิเสธสำหรับการ Gorfeins เขาเห็นอะไรไม่ถูกต้อง มีร้องเพลงจอห์นนี่ห้าและโรแลนด์ แม้ว่าโรแลนด์จะหลับ และต้องการวิธี และจอห์นนี่ไม่ว่า คำที่ห้าตั้งแต่เริ่มเดิน เพลงของ Llewyn อาจเป็น เหมือน อะไรอยากให้ครั้ง: ของขวัญมีค่า ค่าของตนเอง เป็นสินค้าที่มีคุณค่า หรือมีทะลึ่งออกฤทธิ์ระคาย เคือง jab จะสูงมาก-falutin' เพลงของผู้ใหญ่ของเขา เกือบโปรโตพังก์โรแลนด์เข็ม Llewyn เกี่ยวกับง่ายของพื้นบ้าน แนะนำว่า ไม่แบบสำหรับนักดนตรี "ร้ายแรง" – ที่อาร์กิวเมนต์ของเขาของแจ๊ส "ความถูกต้อง" Llewyn แล้วบอกโรแลนด์ (และเรา) ของหุ้นส่วนของเขาไมค์: เขาโยนตัวเองสะพานจอร์จวอชิงตัน ก็นัดโรแลนด์เป็นผิด ๆ: นักดนตรีตัวจริง เขากล่าวว่า จะโยนตัวเองปิดสะพาน Brooklyn เมื่อ Llewyn retaliates ด้วยคาม โรแลนด์นัดกลับ มีภัยคุกคามของวู: วันหนึ่ง เขากล่าวว่า "ชีวิตของคุณจะเป็นคน และฉันจะได้อยู่หัวเราะตูดของฉันปิด" และในขณะที่จะเชื่อว่าชีวิตของ Llewyn หนึ่งวันจะมีคน (เขามีสวยมากอยู่แล้ว), ก็ยากที่จะซื้อว่า โรแลนด์จะสามารถหัวเราะได้ทุกที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Driving the car is Beat Personified Johnny Five, and in the back seat is old-time Jazzbo Roland Turner. Roland is full of stories, and full of himself, full of the romance of the road and the life of the musician. He’s not stuffy and ascetic like the Gorfeins’ early music friends, and he doesn’t seem to be an urban hick like Al or a striving careerist like Jim.ที่แน่ๆ เขาวิ่งลงไป แต่คุณสามารถบอกได้ว่าเวลาของเขาในปอตไลท์ได้สิ้นสุดลงแล้ว เขาต้องมาเดินรอบๆพิพิธภัณฑ์แห่งความทรงจำแล้ว นั่นคืออนาคตของ llewyn , ไขมันเก่าได้รับการยอมรับกับเรื่องราวของเขาและขาและก้นของเขาและความต้องการของเขาสำหรับห้องน้ำบ่อย ๆ หยุด นั่นคือต้นทุนของ " จริงมั้ย "
ถึงแม้ว่า llewyn ปฏิเสธที่จะ gorfeins ร้องให้ ,เขาเห็นอะไรผิดปกติกับการร้องเพลง จอนนี่ ห้า และ โรแลนด์ แม้โรแลนด์คือหลับ และต้องการที่จะอยู่แบบนั้น และจอนนี่ ไม่ได้บอกว่าห้าคำ ตั้งแต่การเดินทางได้เริ่มขึ้น llewyn เพลงสามารถ ดูเหมือนว่า สิ่งที่เขาอยากให้เป็น ในช่วงเวลา : ของขวัญล้ำค่า การแสดงออกของตนเองเป็นสินค้าที่มีคุณค่าหรือ irritant หยาบคายแทงไป falutin ' สูงมากกว่าเพลงของผู้ใหญ่ของเขา เกือบ โปรโต . .
โรแลนด์เข็ม llewyn เกี่ยวกับความสะดวกในพื้นบ้านแนะนำว่า ไม่ใช่แบบ " ร้ายแรง " และนั่นคือเหตุผลของเขาสำหรับนักดนตรีแจ๊ส " ของแท้ " llewyn แล้วบอก Roland ( และเรา ) ชะตากรรมของพันธมิตร ของเขา ไมค์ เขาโยนตัวเองของสะพานจอร์จวอชิงตัน แม้ว่านัดโรแลนด์เป็นตาม :นักดนตรีที่แท้จริง เขาบอกว่า จะโยนตัวเองลงไปจากสะพานบรุคลิน เมื่อ llewyn retaliates กับคำขู่ โรแลนด์โต้กลับด้วยการคุกคามของวูดู : วันหนึ่ง , เขากล่าวว่า , " ชีวิตของคุณจะบ้า และผมก็มีที่หัวเราะตูดของฉันออก " และในขณะที่มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเชื่อว่าชีวิต llewyn คือวันหนึ่งจะบ้า ( เขาสวยมากมีแล้ว )มันยากที่จะซื้อ Roland จะหัวเราะทุกที่ทั้งหมด