LMS: Volume 17 Chapter 5This chapte

LMS: Volume 17 Chapter 5

This chapter was brought to you by AnmesicCat, Grisia, Inousha, Kirito, Lastear, and Lei.


Seo-yoon’s Home Visit

The everyday life of Half Sauce Half Fried.

Clu-clu-cluck.

His comb had grown with dignity and he had the great presence of a Korean chicken. He strolled around the yard catching earthworms as a delicacy.

“Seo-yoon, your meal is here.”

His life of peacefully living without any threats to his life while sharing Seo-yoon’s meal was utterly joyful. The joy of sitting between well cultivated bonsai and drowsing off! With his belly full and his back warm, there was nothing more to wish for in his daily life. As Seo-yoon stroked him affectionately, he even rubbed himself against her.

He was living as happily as a chicken can live.

However, Seo-yoon was always sorry for him.

‘I’m sorry I can’t be here with you.’

That was because Half Sauce Half Fried was alone when she was in the capsule or at school.

Cluck, cluck, cluck, cluck.

Half Sauce Half Fried shook his head back and forth as he walked around in the hospital’s yard.

Seo-yoon thought, ‘I will bring… a friend for you.’

* * *

Midterms, the festival, and the sports meet had ended, and now there were just a little over 2 weeks until summer vacation.

Lee Hyun grumbled endless complaints. “What kind of university is like this. Can’t university be shortened to 3 years, or 2 years, like with military service time?”

Seeing as he had to keep paying the expensive tuition for another three and a half years, his future was dark. A convict’s feelings about reducing jail time in a concentration camp or prison would be like this.

“Even if I graduate university, it’s not like I get graduation pension, it won’t guarantee me employment by a foreign company, and it won’t provide me with free lifetime medical insurance either…”

An endless reflection on the impracticalities of university was unfolding.

As he looked at the bars, capsule rooms, and the restaurants on the main street in front of the university, he became worried about the education world and the even the nation’s future.

“There should only be farmland or a tidal flat in front of a school. When you’re hungry, you can help with the elders’ rice planting and get a snack to eat, and in the fall you can help with the harvesting as well. A tidal flat… is always valuable food storage. You can hitch a ride on a boat and go pull up the net, too.”

On a tidal flat, a single shovel would secure food. You could catch things like fresh oyster and octopus and eat them dipped in chili paste. Since you could also catch fish by casting a net utilizing the ebb and flow, it was killing two birds with one stone!

“There would be no need to build a separate cafeteria…”

It could be called a symbol of rural education. College students enjoying fishing while reading, and friendships that blossomed while boiling spicy fish stew. In front of the university, instead of bars, salons, clothing stores, and nail art stores, a fishing discount mart would do.

As usual, Lee Hyun went to the grass plaza during lunch time and ate the lunch lying on his seat. Seo-yoon was sitting next to him, eating lunch together.

Lee Hyun picked up a side dish with chopsticks and put it in his mouth.

‘Yep, it’s delicious.’

The lunch that had started from kimbap had extended into sushi, and today it was grilled short rib patties.

‘It’s warm. It hasn’t even cooled yet.’

Lee Hyun didn’t even know about the lunchbox being installed with heat rays for keeping the food warm. He was just happy that he could try eating ribs without expense.

‘So this is the taste of short rib patties.’

In his middle school and high school days, he couldn’t use the school cafeteria because he didn’t pay the lunch fee. Even so, of course he couldn’t go without eating, so he secretly snuck in and took in a lunch tray. He had passed his school days surreptitiously eating the stealth food that didn’t go down comfortably.

How envious he was when his classmates were tearing into lunches that their parents had made with their utmost.

“…”

Seo-yoon slightly bit her lips as she was watched Lee Hyun eating happily. It seemed like she would briefly smile. Her smiling face could make a person happy, but the chance to see it was truly rare. Still, Seo-yoon’s cold and frozen expression, like when he had made the first Goddess Freya statue, had almost vanished.

Seo-yoon had even brought barley tea; she poured it into a cup and handed it to Lee Hyun.

“Mm, thanks.”

After taking one sip of the barley tea, Lee Hyun spoke begrudgingly, “Don’t just eat vegetables; do you want to eat 1 patty too?”

Nothing is given for free. She wickedly calculated to pretend kindness by pouring him barley tea because she wanted to eat the patties too!

‘Though it seems she’s become a little nicer recently…’

Unaware that the person secretly leaving the lunches was Seo-yoon, Lee Hyun acted like a person given an enormous power.

Seo-yoon shook her head to and fro. She was full just watching him eat.

Lee Hyun asked once again. “Then two patties…?”

“…”

“Should I give you th-three?”

Just how much was she aiming to squeeze out of him with a single cup of barley tea, she was frowning!

There was once a time when he had shared lunch with Seo-yoon and she had eaten his kimbap at random.

Memories of that time kept popping into his head.

Lee Hyun sighed. ‘I’m not a petty person. I should give sometimes too.’

When he was a kid, he had once gone to his friends holding just a spoon and had gotten a meal. As he recalled that plaintive feeling, he was able to understand Seo-yoon’s perspective.

“Just eat comfortably. Since I’ve never eaten much meat… I mean, because I don’t like it that much. Eat as much as you want.”

Lee Hyun picked up one of the patties and put it in on top of Seo-yoon’s rice box.

Seo-yoon carefully opened her mouth and ate it.

It was such a lovely sight that it could snatch one’s senses away.

After staring at that sight for a moment, Lee Hyun ate the patties too.

Munch munch.

He couldn’t give her much of a side dish as tasty as these patties.

“Why is this so delicious? What kind of meat melts in the mouth, it melts.”

The sight of him holding the ribs in both hands and tearing into them after telling her to eat as she wished!

Lee hyun emptied the lunch box cleanly, leaving not even a single grain of rice behind. Of course, he even left behind Seo-yoon’s share of one patty at the end. He had finished it off so cleanly that he was pleased with himself.

‘She’ll have no complaints if she eats three patties.’

Then, as usual, he pulled out the note that had come with the lunch to read it.

“Will she tell me thanks for eating happily today too? Even if I don’t know who it is, she is a truly warmhearted lady.”

But the were words written on the note Lee Hyun pulled out were different from the usual ones.

I have a request.

Do you have time today after class?

It was the summons of the veiled mystery angel who made him lunch.

How tastily had he eaten the food she had cooked. His mouth filled with saliva when lunch time rolled around. Thankfully enough, he had even gotten to eat short rib patties today.

Seo-yoon was observing Lee Hyun’s reaction with bright eyes.

“I was curious about who it is, this is good.”

With a thankful heart, Lee Hyun wrote his reply.

My class in the business hall on the 3rd floor, room B07, ends at 4. Please come if you can.

* * *

When class time neared its end, Lee Hyun became a little wary.

“What kind of woman is she really?”

Looking at her cooking skill, she was impressive.

“Her faults are that she uses luxury ingredients too unsparingly and that she only uses a brand-name lunchbox, but I don’t think she’ll be a bad woman.”

Lee Hyun had already created his mystery angel in his imagination.

“Huhu.”

Including Choi Sang-jun, Park Soon-jo, and Lee Yoo-jung, others had heard of the mystery angel who packed Lee Hyun lunch. Since she would finally appear today, it was a prime chance to resolve their curiosity.

Choi Sang-jun shook his head knowingly. “C’mon, hyung! Can’t you tell at a glance? There’s no way a girl who brings lunch like that is decent. That’s not normal in the world these days. Yoo-jung, aren’t I right?”

“To be honest… it is strange that she hasn’t shown herself until now even while putting a lunch box in the same place for over a month. Don’t expect too much, oppa.”

“Hyung, you heard what Yoo-jung said, right? A mystery angel is something that only shows up in fantasy stories. She could even be a spinster professor or someone who came from a social service community.”

Even so, the smile on Lee Hyun’s lips did not go away.

That she would make a meal for him had great meaning to him.

“A person who put her all into making a meal for someone else… there’s no way that she’s a bad girl.”

Lee Hyun’s personal relations weren’t all that normal either. Give as much as you receive. Since she had packed him lunch, he had simply come to the obvious conclusion that she was a good kid!

“Then, good work today. Come back with all your assignments finished.”

The professor left the classroom and the students organized their bags one by one. However, there were still students gathered in the area around Lee Hyun.

“What kind of person do you think will really come?”

“Just watch it be an old person. It might even be a student from the physical education department.”

That referred to the martial arts students from the PE department who bowed to Lee Hyun whenever they saw him.

The students who were about to leave the area around the classroom door stopped stock still in their positions, as if frozen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

LMS: ปริมาตร 17 บท 5บทนี้ถูกนำมาให้คุณ โดย AnmesicCat, Grisia, Inousha, Kirito, Lastear และ LeiSeo-จินเกสท์ของเข้าบ้านในชีวิตประจำวันของทอดครึ่งน้ำครึ่งClu-clu-cluckหวีเขาก็เพิ่มขึ้น ด้วยศักดิ์ศรี และเขาก็ดีไก่เกาหลี เขา strolled ทั่วหล้าจับไส้เดือนเป็นอาหาร"โซจินเกสท์ อาหารของคุณได้ที่นี่"ชีวิตของเขาอยู่สงบไม่มีภัยคุกคามชีวิตขณะร่วม Seo-จินเกสท์ของอาหารถูกโคตรยฟู ความสุขนั่งระหว่างดีปลูกบอนไซ และ drowsing ปิด เขาท้องเต็มและอบอุ่นของเขาหลัง ไม่มีอะไรเพิ่มเติมเพื่อหวังในชีวิตประจำวัน เป็นโซจินเกสท์แบบขีดลงเขาด้วยความรัก เขาแม้แต่ rubbed ตัวเองกับเธอเขาอยู่ได้อย่างมีความสุขเป็นไก่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างไรก็ตาม โซจินเกสท์ได้เสมอขอให้เขา"ขอโทษฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่กับคุณ'ที่ได้เพราะทอดครึ่งหนึ่งน้ำครึ่งเดียวเมื่อเธอ ในแคปซูล หรือโรงเรียนCluck, cluck, cluck, cluckซอสครึ่งทอดครึ่งจับศีรษะของเขาและกลับเป็นเขาเดินรอบในของโรงพยาบาลลานSeo-จินเกสท์คิดว่า "ฉันจะนำ...เพื่อนคุณ'* * *Midterms เทศกาล และความกีฬาสิ้นสุดลง และตอนนี้ มีเพียงน้อยกว่า 2 สัปดาห์จนถึงฤดูร้อนลีฮยอน grumbled ร้องเรียนสิ้นสุด "อะไรของมหาวิทยาลัยได้ดังนี้ ไม่มหาวิทยาลัยลงไป 3 ปี 2 ปี เช่น มีเวลารับราชการทหาร"เห็น ตามที่เขาต้องให้จ่ายค่าเล่าเรียนแพงอีกสาม และครึ่งปี อนาคตของเขาเป็นสีเข้ม ความรู้สึกของนักโทษเกี่ยวกับการลดเวลาในคุกในค่ายหรือคุกจะเป็นเช่นนี้"แม้ฉันศึกษามหาวิทยาลัย เป็นไม่เช่นเจ็บเพนชั่นจบ มันจะไม่รับประกันผมจ้าง โดยบริษัทต่างประเทศ และมันจะไม่ให้ฉันกับฟรีประกันสุขภาพอายุการใช้งานอย่างใดอย่างหนึ่ง..."สะท้อนการสิ้นสุดใน impracticalities ที่มหาวิทยาลัยถูกแฉขณะที่เขาดูที่บาร์ ห้องแคปซูล และร้านอาหารบนถนนใหญ่หน้ามหาวิทยาลัย เขาเป็นห่วงโลกศึกษาและอนาคตของประเทศได้"ควรมีพื้นที่การเกษตรหรือแบนบ่าหน้าโรงเรียน เมื่อคุณหิว คุณสามารถช่วยให้ มีการปลูกข้าวของผู้ใหญ่ และได้เคี้ยวกิน และในฤดูใบไม้ร่วง คุณจะช่วยให้ มีการเก็บเกี่ยวเช่นกัน แบนหน้า...จะเก็บอาหารที่มีคุณค่า คุณสามารถผูกปมนั่งบนเรือ แล้วไปดึงสุทธิ เกินไป"บนหน้าแบน จอบเดียวจะปลอดภัยอาหาร คุณสามารถจับสิ่งต่าง ๆ เช่นปลาหมึกและหอยนางรมสด และกินพวกเขาจุ่มลงในน้ำพริก เนื่องจากคุณยังไม่สามารถจับปลา โดยการหล่อสุทธิใช้ลดลงและกระแส มันถูกฆ่านกเดียว"มีจะไม่จำเป็นต้องสร้างโรงอาหารต่างหาก..."มันสามารถเรียกว่าเป็นสัญลักษณ์ของการศึกษาชนบท นักเรียนเพลิดเพลินกับการตกปลาในขณะที่อ่าน และองค์ที่ดอกขณะต้มยำปลาแกง จะทำการประมงส่วนลดร้านหน้ามหาวิทยาลัย บาร์ ร้าน ร้านเสื้อผ้า และเล็บศิลปะร้าน ค้า แทนตามปกติ ลีฮยอนไปพลาซ่าหญ้าในช่วงเวลากลางวัน และรับประทานอาหารกลางวันที่นอนอยู่บนที่นั่งของเขา โซจินเกสท์นั่งถัดจากเขา รับประทานอาหารกลางวันร่วมกันลีฮยอนรับ ด้วยตะเกียบข้าง และใส่ในปากของเขา'ฮ่ะ ได้อร่อย'อาหารกลางวันที่มีการเริ่มต้นจาก kimbap ได้ขยายไปเป็นซูชิ และวันนี้ก็ patties ซี่โครงย่างย่อ' จึงอบอุ่น มันไม่ได้ระบายความร้อนด้วยยัง 'ลีฮยอนไม่ได้รู้เกี่ยวกับสูงที่ติดตั้งกับรังสีความร้อนทำให้อาหารอุ่น เขามีความสุขเพียงว่า เขาได้ลองกินซี่โครง โดยไม่มีค่าใช้จ่าย'ดังนี้ได้รสชาติของ patties ซี่โครงสั้น'ในโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมวันของเขา เขาไม่ใช้โรงอาหารที่โรงเรียน เพราะเขาไม่ได้จ่ายค่าอาหารกลางวัน ดังนั้นแม้ แน่นอนเขาไม่ไปโดยไม่รับประทานอาหาร เขาแอบ snuck ใน และในถาดอาหารกลางวัน เขาได้ผ่านวันโรงเรียนของเขา surreptitiously กินอาหารลักลอบที่ไม่ได้ไปสบายว่าอิจฉาเขาเมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขาถูกฉีกขาดเป็นอาหารที่พ่อแม่ได้ทำกับของพวกเขาอย่างเต็มที่“…”Seo-yoon slightly bit her lips as she was watched Lee Hyun eating happily. It seemed like she would briefly smile. Her smiling face could make a person happy, but the chance to see it was truly rare. Still, Seo-yoon’s cold and frozen expression, like when he had made the first Goddess Freya statue, had almost vanished.Seo-yoon had even brought barley tea; she poured it into a cup and handed it to Lee Hyun.“Mm, thanks.”After taking one sip of the barley tea, Lee Hyun spoke begrudgingly, “Don’t just eat vegetables; do you want to eat 1 patty too?”Nothing is given for free. She wickedly calculated to pretend kindness by pouring him barley tea because she wanted to eat the patties too!‘Though it seems she’s become a little nicer recently…’Unaware that the person secretly leaving the lunches was Seo-yoon, Lee Hyun acted like a person given an enormous power.Seo-yoon shook her head to and fro. She was full just watching him eat.Lee Hyun asked once again. “Then two patties…?”“…”“Should I give you th-three?”Just how much was she aiming to squeeze out of him with a single cup of barley tea, she was frowning!There was once a time when he had shared lunch with Seo-yoon and she had eaten his kimbap at random.Memories of that time kept popping into his head.Lee Hyun sighed. ‘I’m not a petty person. I should give sometimes too.’เมื่อเขาเป็นเด็ก เขาหายไปไหนกับเพื่อนของเขาจับช้อนเพียงครั้งเดียว และได้รับอาหาร เขาเรียกคืนรู้สึก plaintive เขาเข้าใจ Seo-จินเกสท์ของมุมมอง"กินอย่างสะดวกสบาย ตั้งแต่ฉันไม่เคยได้กินเนื้อมาก... ผมหมายถึง เพราะฉันไม่ชอบเท่านั้น กินมากเท่าที่คุณต้องการ"ลีฮยอนรับ patties หนึ่ง และใส่ไว้ในด้าน Seo-จินเกสท์ของกล่องข้าวโซจินเกสท์เปิดปากของเธออย่างระมัดระวัง และกินมันเช่นดีเห็นว่า มันสามารถแนสติไปได้หลังจากจ้องสายตาที่แป๊บ ลีฮยอนกิน patties เกินไปนั้นMunch munchเขาไม่ให้เธอมากเครื่องเคียงรสชาติที่ patties เหล่านี้"ทำไมเป็นเช่นนั้นดังนั้นอร่อยหรือไม่ ชนิดของเนื้อละลายในปาก มันละลาย"สายตาของเขาจับกับในมือทั้งสอง และฉีกขาดเข้าไปหลังจากบอกเธอกิน ตามที่เธอปรารถนาลีฮยอนอบอาหารกล่องอย่างเรียบร้อย ไม่แม้แต่เม็ดเดียวอยู่เบื้องหลังข้าวออก แน่นอน เขาได้ทิ้งแบ่งโซจินเกสท์ของแพ็ตตี้หนึ่งจบ เขาได้เสร็จแล้วก็ปิดให้อย่างเรียบร้อยให้เขาก็พอใจกับตัวเอง'เธอจะได้ไม่ร้องเรียนถ้าเธอกิน patties สาม'แล้ว ตามปกติ เขาดึงออกหมายเหตุที่มาพร้อมอาหารกลางวันเพื่ออ่าน"จะเธอบอกขอบคุณสำหรับการรับประทานอาหารอย่างมีความสุขวันนี้เกินไป แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร เธอคือผู้หญิงอย่างอบอุ่นอย่างแท้จริง"แต่มีคำที่เขียนในตั๋ว Lee Hyun ถูกดึงออกมาได้แตกต่างจากคนปกติคำร้องขอแล้วมีเวลาหลังเลิกเรียนวันนี้หมายเรียกสวรรค์ veiled ลึกลับที่ทำให้เขามีอาหารกลางวันวิธี tastily ได้กินอาหารที่เธอได้รับประทาน ปากของเขาเต็มไป ด้วยน้ำลายเมื่อสะสมเวลาอาหารกลางวันสถาน ขอบคุณมาก เขามีแม้อากาศกินซี่โครงสั้น patties วันนี้โซจินเกสท์ถูกสังเกตปฏิกิริยาของ Lee Hyun ด้วยตาสว่าง"ผมอยากรู้เกี่ยวกับที่มัน นี้จะดีขึ้น"มีหัวใจขอบคุณ ลีฮยอนเขียนตอบเขาชั้นเรียนของฉันในฮอลล์ธุรกิจชั้น 3 ห้อง B07 สิ้นสุดที่ 4 กรุณามาถ้าคุณสามารถ* * *เมื่อเวลาเรียน neared จุดสิ้นสุด ลีฮยอนกลายเป็นระมัดระวังเล็กน้อย"อะไรของผู้หญิงคือเธอจริง ๆดูที่ทักษะการทำอาหารของเธอ เธอได้ประทับใจ"ข้อบกพร่องของเธอได้ว่า เธอใช้ส่วนผสมหรูหราเกินไป unsparingly และว่า เธอใช้สูงชื่อแบรนด์เท่านั้น แต่ฉันไม่คิดว่า เธอจะเป็นผู้หญิงไม่ดี"ลีฮยอนได้สร้างแล้วทูตสวรรค์ของเขาลึกลับในจินตนาการของเขา"Huhu"รวม Choi Sang jun อุทยานนี้-โจ และลีอยู่-jung คนอื่นมีได้ยินเทวดาลึกลับที่บรรจุอาหารลีฮยอน เนื่องจากเธอจะสุดท้ายปรากฏวันนี้ มันเป็นโอกาสที่สำคัญเพื่อแก้ปัญหานักChoi Sang jun จับศีรษะของเขาให้ทราบว่า " C'mon, hyung คุณไม่สามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว มีวิธีไม่ผู้หญิงที่นำอาหารกลางวันเช่นเดียวกับที่เหมาะสม ที่ไม่ปกติในโลกวันนี้ อยู่-jung ฉันไม่เหมาะสมหรือไม่? ""ต้องซื่อสัตย์...ได้แปลกที่เธอไม่ได้แสดงตัวเองจนตอนนี้แม้ขณะใส่กล่องอาหารกลางวันในสถานเดียวกันในช่วงเดือน อย่าคาดหวังมากเกินไป oppa "“Hyung, you heard what Yoo-jung said, right? A mystery angel is something that only shows up in fantasy stories. She could even be a spinster professor or someone who came from a social service community.”Even so, the smile on Lee Hyun’s lips did not go away.That she would make a meal for him had great meaning to him.“A person who put her all into making a meal for someone else… there’s no way that she’s a bad girl.”Lee Hyun’s personal relations weren’t all that normal either. Give as much as you receive. Since she had packed him lunch, he had simply come to the obvious conclusion that she was a good kid!“Then, good work today. Come back with all your assignments finished.”The professor left the classroom and the students organized their bags one by one. However, there were still students gathered in the area around Lee Hyun.“What kind of person do you think will really come?”“Just watch it be an old person. It might even be a student from the physical education department.”That referred to the martial arts students from the PE department who bowed to Lee Hyun whenever they saw him.The students who were about to leave the area around the classroom door stopped stock still in their positions, as if frozen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

LMS: เล่ม 17 บทที่ 5 บทนี้จะถูกนำมาถึงคุณโดย AnmesicCat, Grisia, Inousha, Kirito, Lastear และ Lei. หน้าแรก Seo-yoon ชมชีวิตประจำวันของซอสครึ่งครึ่งทอด. Clu-CLU-ส่งเสียงกระต๊าก. หวีของเขาได้เติบโตขึ้น มีศักดิ์ศรีและเขาก็มีการแสดงตนที่ดีของไก่เกาหลี เขาเดินไปรอบ ๆ ลานจับไส้เดือนเป็นอาหารอันโอชะ. "Seo-yoon, มื้ออาหารของคุณอยู่ที่นี่." ชีวิตของเขาอย่างสงบของที่อยู่อาศัยโดยไม่ต้องภัยคุกคามใด ๆ ในการดำรงชีวิตของเขาในขณะที่ร่วมรับประทานอาหาร Seo-yoon เป็นความสุขอย่างเต็มที่ ความสุขของการนั่งอยู่ระหว่างการเพาะปลูกบอนไซดีและ drowsing ออก! กับท้องของเขาเต็มรูปแบบและอบอุ่นของเขากลับมามีอะไรมากกว่าที่จะต้องการในชีวิตประจำวันของเขา ในฐานะที่เป็น Seo-yoon ลูบเขาสนิทสนมเขาลูบตัวเองกับเธอ. เขายังมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขในขณะที่ไก่สามารถมีชีวิตอยู่. อย่างไรก็ตาม Seo-yoon เสียใจเสมอสำหรับเขา. 'ฉันขอโทษฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่กับคุณ . นั่นเป็นเพราะครึ่งซอสครึ่งทอดเป็นคนเดียวเมื่อเธออยู่ในแคปซูลหรือที่โรงเรียน. กุ๊ก, กุ๊ก, กุ๊ก, กุ๊ก. ครึ่งครึ่งซอสผัดส่ายหัวไปมาในขณะที่เขาเดินไปรอบ ๆ ในบ้านของโรงพยาบาล. Seo ต้อง yoon คิดว่า 'เราจะนำเพื่อน ... สำหรับคุณ. * * * * * * * * * * * * midterms เทศกาลและกีฬาพบได้สิ้นสุดลงและตอนนี้มีเพียงน้อยกว่า 2 สัปดาห์ที่ผ่านมาจนถึงวันหยุดฤดูร้อน. ลีฮยอนบ่นร้องเรียนที่ไม่มีที่สิ้นสุด "สิ่งที่ชนิดของมหาวิทยาลัยเป็นเช่นนี้ มหาวิทยาลัยไม่สามารถจะสั้นลงถึง 3 ปีหรือ 2 ปีที่ผ่านมาเช่นเดียวกับเวลาที่รับราชการทหาร? "เห็นเป็นที่เขาจะต้องเก็บเงินค่าเล่าเรียนแพงอีกสามปีครึ่งในอนาคตของเขาเป็นที่มืด ความรู้สึกของนักโทษให้เกี่ยวกับการลดเวลาคุกในค่ายกักกันหรือคุกจะเป็นเช่นนี้. "แม้ว่าผมจะจบการศึกษามหาวิทยาลัยก็ไม่ชอบที่ฉันได้รับเงินบำนาญที่สำเร็จการศึกษาก็จะไม่รับประกันฉันจ้างงานโดย บริษัท ต่างประเทศและมันจะไม่ ให้ฉันกับประกันฟรีตลอดอายุการแพทย์ทั้ง ... "ภาพสะท้อนที่ไม่มีที่สิ้นสุดในimpracticalities ของมหาวิทยาลัยแฉ. ในขณะที่เขามองไปที่บาร์, ห้องแคปซูลและร้านอาหารบนถนนสายหลักในด้านหน้าของมหาวิทยาลัยเขาก็กลายเป็นความกังวลเกี่ยวกับการศึกษา โลกและแม้กระทั่งในอนาคตของประเทศ. "มีเพียงควรจะเป็นพื้นที่การเกษตรหรือน้ำขึ้นน้ำลงแบนในด้านหน้าของโรงเรียน เมื่อคุณหิวคุณสามารถช่วยให้มีการปลูกข้าวผู้สูงอายุและได้รับการที่จะกินขนมขบเคี้ยวและในฤดูใบไม้ร่วงคุณสามารถช่วยให้มีการเก็บเกี่ยวได้เป็นอย่างดี น้ำขึ้นน้ำลงแบน ... อยู่เสมอการเก็บรักษาอาหารที่มีคุณค่า คุณสามารถผูกปมนั่งบนเรือและไปดึงขึ้นสุทธิเกินไป. "เมื่อน้ำขึ้นน้ำลงแบนพลั่วเดียวจะรักษาความปลอดภัยของอาหาร คุณสามารถจับสิ่งต่าง ๆ เช่นหอยนางรมสดและปลาหมึกและกินพวกเขาจุ่มลงในน้ำพริก ตั้งแต่คุณยังสามารถจับปลาโดยการหล่อสุทธิใช้ลดลงและการไหลของมันก็ฆ่าสองนกกับหิน! "จะไม่มีความจำเป็นในการสร้างโรงแยกต่างหาก ... " มันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของการศึกษาในชนบท นักศึกษาวิทยาลัยเพลิดเพลินกับการตกปลาในขณะที่อ่านและมิตรภาพที่เบ่งบานในขณะที่ต้มเคี่ยวปลารสเผ็ด ด้านหน้าของมหาวิทยาลัยแทนบาร์, ร้าน, ร้านเสื้อผ้าและร้านค้าเล็บเป็นส่วนลดประมงมาร์ทจะทำ. ตามปกติลีฮยอนไปลานหญ้าในช่วงเวลากลางวันและกินอาหารกลางวันนอนอยู่บนที่นั่งของเขา Seo-yoon กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เขากินอาหารกลางวันด้วยกัน. ลีฮยอนหยิบขึ้นกับข้าวตะเกียบและวางไว้ในปากของเขา. 'อ๋อมันอร่อย. รับประทานอาหารกลางวันที่ได้เริ่มต้นจาก kimbap ได้ขยายเข้าไปในซูชิและในวันนี้ มันถูกย่างอบซี่โครงสั้น. 'มันอบอุ่น มันไม่ได้ระบายความร้อนด้วยแม้ยัง. ลีฮยอนไม่ได้รู้เกี่ยวกับกล่องอาหารกลางวันที่มีการติดตั้งพร้อมกับความร้อนรังสีในการรักษาอาหารที่อบอุ่น เขามีความสุขเพียงแค่ว่าเขาจะลองกินซี่โครงไม่มีค่าใช้จ่าย. 'ดังนั้นนี่คือรสชาติของไส้ซี่โครงสั้น. ในโรงเรียนมัธยมของเขาและวันที่โรงเรียนมัธยมเขาไม่สามารถใช้โรงอาหารโรงเรียนเพราะเขาไม่ได้จ่ายค่าอาหารกลางวัน ค่าธรรมเนียม ดังนั้นแม้แน่นอนว่าเขาไม่สามารถไปได้โดยไม่ต้องกินเพื่อให้เขาแอบแอบในและเอาในถาดอาหารกลางวัน เขาได้ผ่านวันที่โรงเรียนของเขาแอบกินอาหารที่ซ่อนตัวที่ไม่ได้ลงไปได้อย่างสะดวกสบาย. วิธีอิจฉาเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาเมื่อถูกฉีกออกเป็นอาหารกลางวันที่พ่อแม่ของเขาได้ทำไว้กับสูงสุดของพวกเขา. "... " กัด Seo-yoon เล็กน้อยริมฝีปากของเธอเป็น เธอกำลังเฝ้าลีฮยอนกินอย่างมีความสุข มันดูเหมือนว่าเธอจะยิ้มได้ในเวลาสั้น ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอจะทำให้คนมีความสุข แต่โอกาสที่จะเห็นมันเป็นของหายากอย่างแท้จริง ยังคง Seo-yoon ของการแสดงออกที่หนาวเย็นและแช่แข็งเช่นเมื่อเขาทำรูปปั้นเทพธิดาเฟรยาเป็นครั้งแรกได้เกือบจะหายไป. Seo-yoon ได้นำแม้ชาข้าวบาร์เลย์; เธอเทลงในถ้วยและมอบให้ลีฮยอน. "อืมขอบคุณ." หลังจากการหนึ่งจิบชาข้าวบาร์เลย์, ลีฮยอนพูดสลับ "อย่าเพียงแค่กินผัก คุณต้องการที่จะกินขนมพาย 1 ด้วยหรือไม่ "ไม่มีอะไรที่จะได้รับฟรี เธอคำนวณชั่วร้ายที่จะแสร้งทำเป็นความมีน้ำใจโดยการเทเขาชาข้าวบาร์เลย์เพราะเธออยากจะกินขนมมากเกินไป! 'แม้ว่ามันจะดูเหมือนว่าเธอจะกลายเป็นดีกว่าเมื่อเร็ว ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ... ไม่รู้ว่าคนที่แอบออกจากอาหารกลางวันเป็น Seo-yoon ลีฮยอนทำหน้าที่เหมือน คนที่ได้รับพลังมหาศาล. Seo-yoon ส่ายหัวไปมา เธอเป็นคนที่เต็มรูปแบบเพียงเฝ้าดูเขากิน. ลีฮยอนถามอีกครั้ง "จากนั้นทั้งสองไส้ ... ?" "... " "ฉันควรจะให้ชั้นสาม?" เพียงเท่าไหร่ที่เธอมุ่งมั่นที่จะบีบออกจากเขาด้วยถ้วยเดียวของชาข้าวบาร์เลย์เธอถูกมุ่ย! มีครั้งหนึ่งเคยเป็นช่วงเวลาที่เขา ได้มีส่วนร่วมรับประทานอาหารกลางวันกับ Seo-yoon และเธอได้กิน kimbap ของเขาที่สุ่ม. ความทรงจำของเวลาที่เก็บ popping เข้ามาในหัวของเขา. ลีฮยอนถอนหายใจ 'ฉันไม่ได้เป็นคนเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันควรจะให้บางครั้งมากเกินไป. 'เมื่อเขาเป็นเด็กเขาได้ไปครั้งเดียวกับเพื่อนของเขาถือเพียงช้อนและมีอากาศอาหาร ในขณะที่เขาจำได้ว่าความรู้สึกคร่ำครวญเขาก็สามารถที่จะเข้าใจมุมมองของ Seo-yoon ของ. "เพียง แต่กินอย่างสะดวกสบาย เพราะผมไม่เคยกินเนื้อสัตว์มาก ... ผมหมายถึงเพราะผมไม่ชอบมันมาก กินได้มากเท่าที่คุณต้องการ. "ลีฮยอนหยิบขึ้นมาเป็นหนึ่งในไส้และวางไว้ในด้านบนของกล่องข้าวSeo-yoon ของ. Seo-yoon อย่างรอบคอบเปิดปากของเธอและกินมัน. มันเป็นภาพที่น่ารักที่มันจะฉก ความรู้สึกของคนที่อยู่ห่างออกไป. หลังจากที่จ้องมองที่เห็นว่าสำหรับช่วงเวลาที่ลีฮยอนกินไส้เกินไป. เคี้ยวเคี้ยว. เขาไม่สามารถให้เธอมากกับข้าวอร่อยเป็นไส้เหล่านี้. "ทำไมเป็นแบบนี้อร่อยเพื่อ? ชนิดของเนื้อละลายในปากของมันละลาย. "สายตาของเขาถือซี่โครงทั้งในมือและการฉีกขาดในพวกเขาหลังจากที่บอกให้เธอกินเป็นเธออยาก! ลีฮยอนอบกล่องอาหารกลางวันเรียบร้อยออกไม่ได้เม็ดเดียว ข้าวที่อยู่เบื้องหลัง แน่นอนว่าเขาจะทิ้งหุ้น Seo-yoon ของหนึ่งในขนมที่สิ้นสุด เขาได้เสร็จสิ้นการออกเพื่อให้เรียบร้อยว่าเขาก็พอใจกับตัวเอง. 'เธอจะมีการร้องเรียนไม่ว่าเธอกินสามไส้. จากนั้นตามปกติเขาดึงออกมาทราบว่าได้มากับอาหารกลางวันในการอ่านมัน. "จะ เธอบอกฉันขอบคุณสำหรับการรับประทานอาหารอย่างมีความสุขในวันนี้ด้วยหรือไม่ แม้ว่าผมไม่ทราบว่าเป็นใครเธอเป็น. ผู้หญิงพระเมตตาอย่างแท้จริง "แต่เป็นคำที่เขียนในบันทึกลีฮยอนดึงออกมามีความแตกต่างจากคนปกติ. ฉันมีการร้องขอ. คุณมีเวลาในวันนี้หลังเลิกเรียน ? มันเป็นคำสั่งของทูตสวรรค์องค์สวมหน้ากากลึกลับที่ทำให้เขารับประทานอาหารกลางวัน. วิธีโอชะเขาได้กินอาหารที่เธอได้ปรุงสุก ปากของเขาเต็มไปด้วยน้ำลายเมื่อถึงเวลาอาหารกลางวันกลิ้งไปรอบ ๆ โชคดีที่พอเขามีอากาศแม้จะกินไส้ซี่โครงสั้นในวันนี้. Seo-yoon สังเกตปฏิกิริยาลีฮยอนด้วยดวงตาสดใส. "ผมอยากรู้เกี่ยวกับการที่มันเป็นอย่างนี้เป็นสิ่งที่ดี." ด้วยหัวใจขอบคุณลีฮยอนเขียนคำตอบของเขา . ระดับของฉันในห้องโถงธุรกิจบนชั้น 3 ห้อง B07 สิ้นสุดที่กรุณามา 4. ถ้าคุณสามารถ. * * * * * * * * * * * * เมื่อเวลาเรียนใกล้จะจบลีฮยอนกลายเป็นระมัดระวังเล็กน้อย. "คืออะไรชนิดของผู้หญิงคือเธอจริงๆ "มองไปที่ทักษะการทำอาหารของเธอเธอเป็นที่น่าประทับใจ." ความผิดพลาดของเธอว่าเธอใช้ส่วนผสมหรูหราเกินไปปิดบังและบอกว่าเธอเพียงใช้กล่องอาหารกลางวันแบรนด์เนม แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี. "ลีฮยอนได้สร้างไว้แล้วทูตสวรรค์ลึกลับของเขาในจินตนาการของเขา. "Huhu." รวมทั้งชอยซังมิถุนายนปาร์คเร็ว ๆ นี้โจลียูจุงคนอื่น ๆ เคยได้ยินชื่อของทูตสวรรค์ลึกลับที่บรรจุอาหารกลางวันลีฮยอน ตั้งแต่ในที่สุดเธอก็จะปรากฏในวันนี้มันเป็นโอกาสที่สำคัญในการแก้ปัญหาของพวกเขาอยากรู้อยากเห็น. ชอยซังมิถุนายนส่ายหัวอย่างรู้เท่าทัน "C'mon พี่! คุณไม่สามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว? ไม่มีทางที่หญิงสาวคนหนึ่งที่นำอาหารกลางวันเช่นนั้นจะดีไม่ได้ ที่ไม่ปกติในโลกวันนี้ ยูจุงจะไม่ได้ฉันใช่มั้ย? "" ความซื่อสัตย์ ... มันแปลกที่เธอไม่ได้แสดงให้เห็นว่าตัวเองจนถึงขณะนี้แม้ในขณะที่การวางกล่องอาหารกลางวันในสถานที่เดียวกันมานานกว่าเดือน อย่าคาดหวังมากเกินไปพี่. "" ฮยองคุณได้ยินสิ่งที่ยูจุงกล่าวว่าใช่มั้ย? ทูตสวรรค์ลึกลับเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นถึงเรื่องราวในจินตนาการ เธอจะได้เป็นอาจารย์สามีหรือคนที่มาจากชุมชนบริการสังคม. "ดังนั้นแม้รอยยิ้มบนริมฝีปากของลีฮยอนไม่ได้ไปออกไป. ว่าเธอจะทำให้อาหารสำหรับเขามีความหมายที่ดีกับเขา." คนที่ ทำให้เธอทั้งหมดเข้าสู่การทำอาหารให้คนอื่น ... มีวิธีการที่เธอเป็นสาวร้าย no. "ลีฮยอนความสัมพันธ์ส่วนตัวก็ไม่ได้ทั้งหมดที่ปกติอย่างใดอย่างหนึ่ง ให้มากที่สุดเท่าที่คุณได้รับ นับตั้งแต่ที่เธอได้บรรจุอาหารกลางวันเขาเขาก็มาถึงข้อสรุปที่ชัดเจนว่าเธอเป็นเด็กดี! "จากนั้นการทำงานที่ดีในวันนี้ กลับมาพร้อมกับการกำหนดของคุณทั้งหมดเสร็จสิ้น. "ศาสตราจารย์ซ้ายห้องเรียนและนักเรียนจัดกระเป๋าของพวกเขาหนึ่งโดยหนึ่ง อย่างไรก็ตามยังคงมีนักเรียนรวมกันอยู่ในบริเวณโดยรอบลีฮยอนได้. "คนแบบไหนที่คุณคิดว่าจริงๆจะมา?" "แค่ดูมันจะเป็นคนเก่า มันก็อาจจะเป็นนักเรียนจากฝ่ายการศึกษาทางกายภาพ. "นั่นหมายถึงนักเรียนศิลปะการต่อสู้จากฝ่ายPE ที่โค้งคำนับให้กับลีฮยอนเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเห็นเขา. นักเรียนที่กำลังจะออกจากพื้นที่รอบประตูห้องเรียนหยุดหุ้นยังคง ในตำแหน่งของพวกเขาเช่นถ้าแช่แข็ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

LMS : เล่ม 17 บทที่ 5

บทนี้ถูกนำมาถึงคุณโดย anmesiccat grisia inousha คิริโตะ , , , , lastear และเล่ย


ซอยุนที่บ้าน

ชีวิตครึ่งครึ่งทอดซอส

คลู คลูคลัก

หวีของเขาได้เติบโตอย่างสง่างาม และเขาได้ การแสดงที่ยอดเยี่ยมของไก่เกาหลี เขาเดินเล่นรอบบ้าน จับไส้เดือนเป็นอาหารอันโอชะ

" ซอ ยูน อาหารมาแล้ว "

ชีวิตของ สงบอยู่ ไม่มีภัยคุกคามต่อชีวิตของเขาในขณะที่ใช้งานร่วมกันของซอ ยูน ทานอาหารอย่างเริงร่า จอยนั่งระหว่างปลูกบอนไซและก็ง่วงซะหน่อยแล้ว กับท้องของเขากลับอบอุ่นของเขา ไม่มีอะไรมากกว่าที่จะหวังในชีวิตประจำวันของเขา ซอยุนลูบเขาทุ่มเท เขาลูบตัวเองกับเธอ

เขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เป็นไก่
สามารถอาศัยอยู่ได้
แต่ซอยุนก็สงสารเขา

" ขอโทษนะฉันไม่อยู่ที่นี่กับคุณ . '

เพราะครึ่งครึ่งทอดซอสอยู่คนเดียวตอนที่เธออยู่ในแคปซูลหรือที่โรงเรียน

โถ โถ โถ โถ

ครึ่งครึ่งของเขาทอดซอสสลัดหัวไปมาขณะที่เขาเดินอยู่ในโรงพยาบาลเป็นสนาม

ซอยุนคิดว่า ' ฉันจะพา . . . . . . . เพื่อนคุณค่ะ

* * *

สอบกลางภาค , เทศกาลและการแข่งขันกีฬาได้สิ้นสุดลง และขณะนี้มีเพียงเล็กน้อยกว่า 2 สัปดาห์จนกว่าจะปิดเทอม

ลีฮยอนคร่ำครวญไม่รู้จบการร้องเรียน " มหาวิทยาลัยอะไรกันแบบนี้ ไม่สามารถเข้ามหาวิทยาลัยได้ 3 ปี หรือ 2 ปี เหมือนกับเวลาเป็นทหาร ? "

เห็นเขาต้องเก็บไว้จ่ายค่าเทอมแพงๆ อีก สามปีครึ่ง และอนาคตของเขาก็มืดเป็นนักโทษของความรู้สึกเกี่ยวกับการลดเวลาในคุกในค่ายกักกันหรือคุกก็เป็นแบบนี้

" ถ้าผมเรียนจบมหาวิทยาลัย มันไม่เหมือนที่ฉันได้รับเงินบำนาญเรียนจบก็ไม่รับประกันนะการจ้างงานโดย บริษัท ต่างประเทศ มันไม่ได้ให้ฟรี ตลอดอายุประกัน เหมือนกัน . . . . . . . "

ไม่มีที่สิ้นสุดของการสะท้อนใน impracticalities มหาวิทยาลัยถูกแฉ

เมื่อมองไปที่แท่งแคปซูล , ห้องพักและร้านอาหารบนถนนในด้านหน้าของมหาวิทยาลัย เขาเป็นกังวลเกี่ยวกับการศึกษาโลก และยังเป็นอนาคตของประเทศ

" จะต้องมีพื้นที่หรือแฟลตน้ำขึ้นน้ำลงในด้านหน้าของโรงเรียน เมื่อคุณหิว คุณสามารถช่วยผู้สูงอายุ ' การปลูกข้าว และหยิบขนมกินและในฤดูใบไม้ร่วงคุณสามารถช่วยให้มีการเก็บเกี่ยวได้เป็นอย่างดี เป็นคลื่นแบน . . . . . . . มักเก็บอาหารที่มีคุณค่า คุณสามารถผูกปมนั่งบนเรือและไปดึงขึ้นมาด้วย "

บนพื้นฐานแบน พลั่ว เดี่ยวจะกลายเป็นอาหาร คุณสามารถจับสิ่งต่างๆ เช่น หอยนางรมสดและปลาหมึกกินจิ้มพริก ตั้งแต่คุณยังสามารถจับปลาหล่อสุทธิการลดลงและการไหลมันฆ่าสองนกกับหิน !

" ก็ไม่ต้องสร้างแยกโรงอาหาร . . . . . . . "

มันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของชนบทการศึกษา นักศึกษาวิทยาลัยการเพลิดเพลินกับการประมงในขณะที่อ่าน และมิตรภาพที่เบ่งบานในขณะที่ต้มสตูว์ปลาเผ็ด . ในด้านหน้าของมหาวิทยาลัยแทน บาร์ , ร้าน , ร้านเสื้อผ้า , ร้านทำเล็บ , ตกปลาส่วนลดมาร์ทจะทำ

เช่นเคยลีฮยอนไปหญ้าพลาซ่าในช่วงเวลากลางวันและกินกลางวันนอนบนที่นั่งของเขา ซอยุนนั่งอยู่ข้างๆเขา กินข้าวกลางวันด้วยกัน

ลีฮยอนหยิบตะเกียบคีบกับข้าวใส่ในปากของเขา .

'yep มันอร่อย . . .

อาหารที่เริ่มจากคิมบับได้ขยายเป็นซูชิ และวันนี้เป็นไส้ย่างซี่โครงสั้น .

มันอบอุ่น มันยังไม่เย็นเลย'

ลีฮยอนไม่รู้เรื่อง กล่องข้าวที่ถูกติดตั้งด้วย ความร้อน รังสี สำหรับเก็บอาหารที่อบอุ่น เขามีความสุขมากที่เขาจะได้ลองกินซี่โครงโดยไม่มีค่าใช้จ่าย

'so นี่คือรสชาติของซี่โครงสั้น patties '

ในโรงเรียนกลางและโรงเรียนมัธยมเขาไม่สามารถใช้โรงอาหารของโรงเรียนเพราะเขาไม่ได้จ่ายค่าข้าวกลางวัน แม้ดังนั้น , แน่นอนเขาไม่สามารถไปได้โดยไม่ต้องกินเขาจึงแอบย่องเข้าไปเอาข้าวในถาด เขาเสียชีวิตวันที่โรงเรียนของเขา surreptitiously กินชิงทรัพย์อาหารที่ไม่ได้ไปแบบสบายๆ

เขาอิจฉาเมื่อเพื่อนร่วมชั้นของเขาถูกฉีกเป็นอาหารกลางวันที่พ่อแม่มีให้กับพวกเขาอย่างเต็มที่

" . . . . . . . "

ซอยุนบิตเล็กน้อยที่ริมฝีปากเธอ ขณะที่เธอถูกเฝ้าดูลีฮยอนกำลังกินอย่างมีความสุข ดูเหมือนเธอจะสั้น ๆ ยิ้มรอยยิ้มของเธอสามารถทำให้คนมีความสุขได้ แต่โอกาสที่จะหายากจริงๆ แต่ซอ ยูน เย็นชาและสีหน้าแช่แข็ง เช่น เมื่อเขาทำให้เทพีเฟรย่า เป็นรูปปั้น ก็เกือบจะหายไป

ซอยุนก็เอาน้ำชา เธอเทมันลงในถ้วย และส่งมันให้กับลีฮยอน

" อืม ขอบคุณนะ "

หลังจากจิบหนึ่งของ ชาข้าวบาร์เลย์ , ลี ฮุน พูด begrudgingly ," ไม่กินผัก คุณต้องการกิน 1 แพตตี้ด้วย "

ไม่มีอะไรจะได้รับ ฟรี เธอแกล้งทำความดีชั่วคำนวณโดย pouring เขาชาข้าวบาร์เล่ย์ เพราะเธออยากกินพายด้วย

'though ดูเหมือนว่าเธอจะน่ารักกว่านี้ เมื่อเร็วๆ นี้ . . . . . . . '

ไม่รู้ว่าคนที่แอบทิ้งอาหารกลางวันคือ ซอ ยุน ลีฮยอนทำท่าเหมือนคนที่ได้รับพลังมหาศาล