- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
THAILAND’S PUBLIC SECTOR REFORMAND
THAILAND’S PUBLIC SECTOR REFORM
AND INTERNATIONAL EXPERIENCES
Arnuphab Raksuwan
Public Administration Program, SDU.
Globalization is an important pressure that pushes the reform of public and
private organizations. The Thai public administration and bureaucratic system is not
exempt from the influence of globalization. The reform of the Thai public
administration and bureaucratic system is not new. After the establishment of the state
more than 700 years ago, from the Sukhothai to the Ayuthaya and Ratanakosin
Kingdoms, Thailand has implemented both major and minor public administration
reforms many times, following changes in economic, social, and political conditions.
This article provides not only a chronological overview of Thailand’s political
and public administrative reforms but also the best practices of public sector reform in
some developed countries. Details of public sector reforms are divided into two parts.
First is Thailand’s public sector reform from 1932 to present and second are the
examples of best practices of public sector reform in some successful developed
countries through the concept of NPM.
1.1 Thailand’s Public Sector Reform from B.E. 1300 to the Present
1.1.1 Thailand’s Public Sector Reform before the Siamese Revolution
B.E. 2475 (1932)
Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai
Kingdom as the beginning of the nation. In the political and administrative system at
that time the King ruled the State as the citizens’ father, the so called “Po Khun”. This
system was used to rule the State for a century. The first reform of the political and
administrative system began during the reign of King Ramatibodi I of the Ayuttaya
Kingdom, B.E. 1857-1912 (1351-1369) in order to respond to the expanded power of
the Kingdom. The four pillars of state (Cha-tu-sa-dom) propagated from the Indian
political system were adopted instead of the “Po Khun” system. King Trailokanat of
2
Ayuthaya, B.C.1991-2031 (1448-1488) reformed the Siamese bureaucracy once again
by separating civil and military officials. “Sa-mu-ha-na-yok” was the Head of the
Civil Office which took responsibility for civil duties, and “Sa-mu-ha-ka-la-hom” was
the Head of the Military Office responsible for military duties. In his reign, the
hierarchies of the nobility were first codified. Officials had titular ranks and feudal
ranks called “Sakdi na”. He also adopted a palatinate law in order to re-categorize the
cities of Ayutthaya by class, the hierarchy of cities ranging from the Inner Cities and
Outer Cities to Colonies.
The Thai political and public administration system of the King Trailokanat
had the main objective of categorizing cities of the State in order to rule and control
rather than to provide public services. The power of the State was centralized. The
Kings were the supreme head of State as absolute monarchy was the political system.
The Kings were not only the ruler but also God. Thus, political and public
administration reforms were based on rulers not the people. This system continued
until the public sector reform of King Chulalongkorn at the end of the 19th century.
The Thai bureaucratic system was reformed once again in the reign of King
Chulalongkorn or King Rama V of the Rattanakosin Kingdom in B.E. 2435 (1892).
The old tradition of the four pillars of state system was replaced. The Thai
bureaucratic system and structure of state administration were entirely overhauled.
King Chulalongkorn introduced many new reforms and innovations to the country,
not only public administration reform, but also laws, politics, education and medicine,
commercialism, and so on. These demonstrated the desire of the king to modernize
the infrastructure and other institutions of the country. The Thai public administration
and its structure were adopted in the form of Ministries, Government Bureaus and
Departments and the state administration was divided into three levels of central,
provincial, and local. This form of bureaucratic system and structure of state
administration continued until B.E. 2475 (1932) and has provided the foundation of
the present Thai bureaucratic system.
1.1.2 From the Siamese Revolution B.E. 2475 (1932) to B.E. 2543 (2000)
A crucial turning point in the Thai political system and public administration
was the Siamese Revolution or the Siamese Coup d’état in B.E. 2475 (1932). It was a
3
bloodless transition in which the system of government was changed from an absolute
monarchy to a constitutional monarchy. The revolution resulted in the people of Siam
being granted their first Constitution, which began by announcing that “the highest
power in the land belongs to all people”. The Constitution basically stripped the King
of all of his ancient powers for ruling the country. The Thai political system exists
within a framework of a parliamentary representative democracy and constitutional
monarchy, whereby the King is the Head of State, the Prime Minister is the head of
government, and there is a multi-party system. Executive power is exercised by the
government. Legislative power is vested in both the government and the two
chambers of parliament—The House of Representatives and The Senate. The
Judiciary is independent of the executive and the legislature. However, although this
transition was vital, the government administrative structure and public administration
paradigm of the government designed by King Chulalongkorn was not much revised.
The revisions of administrative structure of the government were merely the substructure
of the systems.
A significant change in paradigm, form, and public management procedures of
the traditional bureaucratic model began again in 1980s, associated with the
phenomenon of globalization, international emulation, economic crisis, growth and
strength of private and civil society, corruption, and inefficiency of government and
bureaucracy. The beginning of public sector reform was in B.E. 2532 (1989) when the
term “Good Governance” was introduced by the World Bank and has been used to
refer to good management of government mechanisms in administering social and
economic resources for a country’s development. The term “good governance” has
been accepted as meaning that public participation, honesty, transparency,
accountability, political legitimacy, fair legal framework, predictability, efficiency,
and effectiveness are assured. The movement of Good Governance has pushed for the
reform of development mechanisms in countries which ask for assistance from the
Bank. Thus, in order to fulfill the World Bank’s conditions, there was also a need for
the Royal Thai Government to reform its administration (Pasuk Phongpaichit, 2001).
Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai
public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20
May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General
4
Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was
completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The
Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in
Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to
the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations
relating to the reform and restructuring of government were continuously
promulgated.
When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the
Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced
to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to
strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic,
social, and political systems by reforming the functions and sizes of public
organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan
proposed to change the principle philosophy of governing the country from
centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform
of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public
organizations with the aim to develop public management and its service delivery in
terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform
Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai
public administration reforms.
1.1.3 Thailand’s Public Sector Reform through the Concept of NPM
The movement of implementing the Master Plan of Public Sector Reform
B.C. 2540-2545 (1997-2001) and the success of bureaucratic reforms in the United
Kingdom, Sweden, France, Australia, and the USA which represented the application
of the New Public Administration Model (NPM) has become a significant catalyst for
change in the Thai public sector (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010). Consequently,
Thai public administration reform was pushed forward and made significant progress
in the period that Taksin Shinnawatra was the Prime Minister of Thailand.
In order to achieve public sector reform, the State Administration Act (No.5)
B.E. 2545 (2002) and the Act on Reorganization of Ministries, Ministerial Bureaus
and Departments, B.E. 2545 (2002) have been promulgated as the framework of Thai
5
bureaucratic reform. These two Acts led to the creation of twenty Ministries and Sub-
Ministries. The Acts provided the adjustment of the authority of government agencies
and also changed the administrative system by restructuring agencies with related
tasks into a group so as to enable the objectives and direction of related agencies to
jointly and efficiently work without unnecessary cost due to overlap. In addition, the
Office of the Public Sector Development Commission (OPDC) was established in
B.E. 2545 (2002) as the main driver in the development of Good Governance and
NPM in the Thai public sector.
The OPDC has pushed reform of the public secto
AND INTERNATIONAL EXPERIENCES
Arnuphab Raksuwan
Public Administration Program, SDU.
Globalization is an important pressure that pushes the reform of public and
private organizations. The Thai public administration and bureaucratic system is not
exempt from the influence of globalization. The reform of the Thai public
administration and bureaucratic system is not new. After the establishment of the state
more than 700 years ago, from the Sukhothai to the Ayuthaya and Ratanakosin
Kingdoms, Thailand has implemented both major and minor public administration
reforms many times, following changes in economic, social, and political conditions.
This article provides not only a chronological overview of Thailand’s political
and public administrative reforms but also the best practices of public sector reform in
some developed countries. Details of public sector reforms are divided into two parts.
First is Thailand’s public sector reform from 1932 to present and second are the
examples of best practices of public sector reform in some successful developed
countries through the concept of NPM.
1.1 Thailand’s Public Sector Reform from B.E. 1300 to the Present
1.1.1 Thailand’s Public Sector Reform before the Siamese Revolution
B.E. 2475 (1932)
Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai
Kingdom as the beginning of the nation. In the political and administrative system at
that time the King ruled the State as the citizens’ father, the so called “Po Khun”. This
system was used to rule the State for a century. The first reform of the political and
administrative system began during the reign of King Ramatibodi I of the Ayuttaya
Kingdom, B.E. 1857-1912 (1351-1369) in order to respond to the expanded power of
the Kingdom. The four pillars of state (Cha-tu-sa-dom) propagated from the Indian
political system were adopted instead of the “Po Khun” system. King Trailokanat of
2
Ayuthaya, B.C.1991-2031 (1448-1488) reformed the Siamese bureaucracy once again
by separating civil and military officials. “Sa-mu-ha-na-yok” was the Head of the
Civil Office which took responsibility for civil duties, and “Sa-mu-ha-ka-la-hom” was
the Head of the Military Office responsible for military duties. In his reign, the
hierarchies of the nobility were first codified. Officials had titular ranks and feudal
ranks called “Sakdi na”. He also adopted a palatinate law in order to re-categorize the
cities of Ayutthaya by class, the hierarchy of cities ranging from the Inner Cities and
Outer Cities to Colonies.
The Thai political and public administration system of the King Trailokanat
had the main objective of categorizing cities of the State in order to rule and control
rather than to provide public services. The power of the State was centralized. The
Kings were the supreme head of State as absolute monarchy was the political system.
The Kings were not only the ruler but also God. Thus, political and public
administration reforms were based on rulers not the people. This system continued
until the public sector reform of King Chulalongkorn at the end of the 19th century.
The Thai bureaucratic system was reformed once again in the reign of King
Chulalongkorn or King Rama V of the Rattanakosin Kingdom in B.E. 2435 (1892).
The old tradition of the four pillars of state system was replaced. The Thai
bureaucratic system and structure of state administration were entirely overhauled.
King Chulalongkorn introduced many new reforms and innovations to the country,
not only public administration reform, but also laws, politics, education and medicine,
commercialism, and so on. These demonstrated the desire of the king to modernize
the infrastructure and other institutions of the country. The Thai public administration
and its structure were adopted in the form of Ministries, Government Bureaus and
Departments and the state administration was divided into three levels of central,
provincial, and local. This form of bureaucratic system and structure of state
administration continued until B.E. 2475 (1932) and has provided the foundation of
the present Thai bureaucratic system.
1.1.2 From the Siamese Revolution B.E. 2475 (1932) to B.E. 2543 (2000)
A crucial turning point in the Thai political system and public administration
was the Siamese Revolution or the Siamese Coup d’état in B.E. 2475 (1932). It was a
3
bloodless transition in which the system of government was changed from an absolute
monarchy to a constitutional monarchy. The revolution resulted in the people of Siam
being granted their first Constitution, which began by announcing that “the highest
power in the land belongs to all people”. The Constitution basically stripped the King
of all of his ancient powers for ruling the country. The Thai political system exists
within a framework of a parliamentary representative democracy and constitutional
monarchy, whereby the King is the Head of State, the Prime Minister is the head of
government, and there is a multi-party system. Executive power is exercised by the
government. Legislative power is vested in both the government and the two
chambers of parliament—The House of Representatives and The Senate. The
Judiciary is independent of the executive and the legislature. However, although this
transition was vital, the government administrative structure and public administration
paradigm of the government designed by King Chulalongkorn was not much revised.
The revisions of administrative structure of the government were merely the substructure
of the systems.
A significant change in paradigm, form, and public management procedures of
the traditional bureaucratic model began again in 1980s, associated with the
phenomenon of globalization, international emulation, economic crisis, growth and
strength of private and civil society, corruption, and inefficiency of government and
bureaucracy. The beginning of public sector reform was in B.E. 2532 (1989) when the
term “Good Governance” was introduced by the World Bank and has been used to
refer to good management of government mechanisms in administering social and
economic resources for a country’s development. The term “good governance” has
been accepted as meaning that public participation, honesty, transparency,
accountability, political legitimacy, fair legal framework, predictability, efficiency,
and effectiveness are assured. The movement of Good Governance has pushed for the
reform of development mechanisms in countries which ask for assistance from the
Bank. Thus, in order to fulfill the World Bank’s conditions, there was also a need for
the Royal Thai Government to reform its administration (Pasuk Phongpaichit, 2001).
Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai
public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20
May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General
4
Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was
completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The
Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in
Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to
the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations
relating to the reform and restructuring of government were continuously
promulgated.
When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the
Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced
to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to
strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic,
social, and political systems by reforming the functions and sizes of public
organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan
proposed to change the principle philosophy of governing the country from
centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform
of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public
organizations with the aim to develop public management and its service delivery in
terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform
Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai
public administration reforms.
1.1.3 Thailand’s Public Sector Reform through the Concept of NPM
The movement of implementing the Master Plan of Public Sector Reform
B.C. 2540-2545 (1997-2001) and the success of bureaucratic reforms in the United
Kingdom, Sweden, France, Australia, and the USA which represented the application
of the New Public Administration Model (NPM) has become a significant catalyst for
change in the Thai public sector (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010). Consequently,
Thai public administration reform was pushed forward and made significant progress
in the period that Taksin Shinnawatra was the Prime Minister of Thailand.
In order to achieve public sector reform, the State Administration Act (No.5)
B.E. 2545 (2002) and the Act on Reorganization of Ministries, Ministerial Bureaus
and Departments, B.E. 2545 (2002) have been promulgated as the framework of Thai
5
bureaucratic reform. These two Acts led to the creation of twenty Ministries and Sub-
Ministries. The Acts provided the adjustment of the authority of government agencies
and also changed the administrative system by restructuring agencies with related
tasks into a group so as to enable the objectives and direction of related agencies to
jointly and efficiently work without unnecessary cost due to overlap. In addition, the
Office of the Public Sector Development Commission (OPDC) was established in
B.E. 2545 (2002) as the main driver in the development of Good Governance and
NPM in the Thai public sector.
The OPDC has pushed reform of the public secto
0/5000
ปฏิรูปภาครัฐของไทย
และประสบการณ์นานาชาติ
Arnuphab Raksuwan
สาธารณะดูแล SDU.
โลกาภิวัตน์เป็นแรงกดดันสำคัญที่ผลักดันการปฏิรูปของประชา และ
องค์กรเอกชน บริหารราชการไทยและระบบราชการไม่
ยกเว้นจากอิทธิพลของโลกาภิวัตน์ การปฏิรูปสาธารณ
บริหารและระบบราชการไม่ใหม่ หลังจากการจัดตั้งรัฐ
มากกว่า 700 ปี จากสุโขทัยอยุธยาและรัตนโกสินทร์
อาณาจักร ไทยได้ดำเนินการบริหารราชการทั้งหลัก และรอง
ปฏิรูปหลายครั้ง ต่อการเปลี่ยนแปลงในสภาพเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง
บทความนี้ไม่แสดงเฉพาะภาพรวมตามลำดับเวลาของประเทศไทยของเมือง
และปฏิรูปการบริหารสาธารณะ แต่ยังปฏิบัติของภาครัฐปฏิรูปใน
บางพัฒนาประเทศ รายละเอียดของการปฏิรูปภาครัฐจะแบ่งออกเป็นสองส่วน
ก่อน จะปฏิรูปภาครัฐของประเทศไทยจากปี 1932 เพื่อปัจจุบัน และสองมีการ
ตัวอย่างของแนวทางปฏิบัติของการปฏิรูปภาครัฐบางส่วน ประสบความสำเร็จพัฒนา
ประเทศผ่านแนวคิดของ NPM
1.1 ไทยภาครัฐปฏิรูปจากพ.ศ. 1300 ปัจจุบัน
ปฏิรูปภาครัฐของไทย 1.1.1 ก่อนสยาม Revolution
B.E. 2475 (1932)
นักประวัติศาสตร์ไทยโบราณถือว่าเป็นพื้นฐานของสุโขทัย
ราชอาณาจักรเป็นการเริ่มต้นของประเทศ ในระบบการเมือง และการบริหารที่
กษัตริย์ปกครองรัฐเป็นพ่อของประชาชน การสิ่งที่เรียกว่า "ปอคุณ" นี้
ใช้ระบบปกครองรัฐสำหรับศตวรรษ ปฏิรูปการเมืองครั้งแรก และ
บริหารที่เริ่มขึ้นในรัชสมัยของกษัตริย์ Ramatibodi พระเจริญ
ราชอาณาจักร พ.ศ.ค.ศ. 1857-ซาวน่า (1351-1369) ต้องการขยายอำนาจของ
ราชอาณาจักร หลักสี่รัฐ (ชะอำตู-sa-ดอม) เผยแพร่จากอินเดีย
ระบบการเมืองถูกนำมาใช้แทนระบบ "คุณปอ" สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์ของ
2
อยุธยา B.C.1991-2031 (1448-ค.ศ. 1488) กลับเนื้อกลับตัวข้าราชการของสยามอีกครั้ง
โดยแยกเจ้าหน้าที่ทหาร และพลเรือน "ซามูฮา นาไทรโยค" เป็นหัวหน้าของ
สำนักงานโยธาซึ่งเอาความรับผิดชอบราชการ และ "Sa-mu-ha-ka-la-hom" ถูก
หัวหน้าสำนักงานทหารรับผิดชอบในหน้าที่ทหาร ครอง การ
ลำดับชั้นของขุนนางถูก ประมวลกฎหมายแรกสูงขึ้น เจ้าหน้าที่ได้ titular ยศ และศักดินา
ยศเรียกว่า "Sakdi นา" เขายังนำกฎหมายพาลาทิเพื่อจัดประเภทใหม่
เมืองของอยุธยา โดยคลาส ลำดับชั้นของเมืองภายในเมือง และ
เมืองรอบนอกให้อาณานิคม
ระบบการจัดการทางการเมือง และสาธารณะไทยของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์
มีวัตถุประสงค์หลักของเมืองรัฐกฎ และควบคุมประเภท
แทน เพื่อให้บริการประชาชน อำนาจของรัฐเป็นส่วนกลาง ใน
คิงส์ถูกประมุขสูงสุดแห่งรัฐเป็น ระบบการเมืองสมบูรณาญาสิทธิราชย์
กษัตริย์ถูกไม่เพียงไม้บรรทัด แต่พระเจ้า ดังนั้น การเมือง และสาธารณะ
จัดการปฏิรูปถูกใช้ไม้คนไม่ ระบบนี้ต่อ
จนการปฏิรูปภาครัฐของกษัตริย์จุฬาลงกรณ์จบที่ 19 ศตวรรษ.
ที่ไทยระบบราชการได้กลับเนื้อกลับตัวอีกครั้งในรัชสมัยของกษัตริย์
จุฬาลงกรณ์หรือรัชกาลของราชอาณาจักรรัตนโกสินทร์ในพ.ศ. 2435 (ค.ศ. 1892) .
ประเพณีเก่าหลักสี่ระบบรัฐถูกแทน ไทย
ระบบราชการและโครงสร้างการบริหารของรัฐมีทั้งหมด overhauled.
มหาจุฬาลงกรณ์แนะนำในการปฏิรูปใหม่และนวัตกรรมประเทศ,
ปฏิรูปการบริหารราชการไม่เท่านั้น แต่ยังกฎหมาย เมือง ศึกษา และ ยา,
พบ และอื่น ๆ เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าความปรารถนาของพระมหากษัตริย์ให้
โครงสร้างพื้นฐานและสถาบันอื่น ๆ ของประเทศ บริหารราชการไทย
และโครงสร้างถูกนำมาใช้ในรูปแบบของทบวงกรม รัฐบาล Bureaus และ
แผนกและดูแลจากรัฐถูกแบ่งออกเป็นสามระดับกลาง,
จังหวัด และท้องถิ่น แบบฟอร์มนี้ระบบราชการและโครงสร้างของรัฐ
ต่อเนื่องจนถึงพ.ศ. 2475 (1932) และได้ให้รากฐานของ
ปัจจุบันไทยราชการระบบการ
1.1.2 จากเดอะสยามการปฏิวัติพ.ศ. 2475 (1932) ถึงพ.ศ. 2543 (2000)
จุดเปลี่ยนสำคัญในระบบการเมืองไทยและบริหารราชการ
ปฏิวัติสยามหรือสยามประหารในพ.ศ. 2475 (1932) มันเป็น
3
การที่ระบอบการปกครองถูกเปลี่ยนแปลงจากการรับการตบเปลี่ยน
สถาบันพระมหากษัตริย์กับระบอบรัฐธรรมนูญ การปฏิวัติส่งผลให้คนสยาม
กำลังให้ตนแรกรัฐธรรมนูญ ซึ่งเริ่มต้น โดยประกาศที่ "สูงสุด
อำนาจในแผ่นดินเป็นของทุกคน" รัฐธรรมนูญทั่วไปปล้นพระ
ของโจ๊กของเขาสำหรับการปกครองประเทศ ระบบการเมืองไทยอยู่
ภายในกรอบของประชาธิปไตยแบบตัวแทนรัฐสภาและรัฐธรรมนูญ
ราชาธิปไตย โดยพระมหากษัตริย์เป็นประมุขแห่งรัฐ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าของ
รัฐบาล และมีระบบหลายพรรค เป็นใช้อำนาจบริหารโดย
รัฐบาล พลังงานสภาเป็น vested ในรัฐบาลทั้งสอง
หอรัฐสภา – บ้านสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา ใน
ตุลาการเป็นอิสระของผู้บริหารและทูลเกล้าทูลกระหม่อม อย่างไรก็ตาม แม้ว่านี้
เปลี่ยนสำคัญ โครงสร้างบริหารรัฐบาลและราชการ
กระบวนทัศน์ของรัฐบาลที่ออกแบบโดยไม่มากแก้ไข
ปรับปรุงโครงสร้างการบริหารของรัฐบาลมีเพียง substructure
ของระบบ
การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในกระบวนทัศน์ แบบฟอร์ม และกระบวนการจัดการสาธารณะ
แบบราชการแบบดั้งเดิมเริ่มต้นอีกครั้งในทศวรรษ 1980 เกี่ยวข้องกับการ
ปรากฏการณ์ของโลกาภิวัตน์ จำลองนานาชาติ วิกฤตเศรษฐกิจ เจริญเติบโต และ
ความแข็งแรงของเอกชน และภาคประชาสังคม ทุจริต และ inefficiency ของรัฐบาล และ
อำมาตยาธิปไตย จุดเริ่มต้นของการปฏิรูปภาครัฐอยู่ในพ.ศ. 2532 (1989) เมื่อ
คำว่า "ธรรมาภิบาล" ถูกนำมาใช้ โดยธนาคารโลก และได้รับใช้
หมายถึงการจัดการที่ดีของกลไกรัฐในการดูแลสังคม และ
ทรัพยากรทางเศรษฐกิจของประเทศพัฒนา มีคำว่า "ธรรมาภิบาล"
การยอมรับเป็นความหมาย ที่ประชาชนมีส่วนร่วม ความซื่อสัตย์ โปร่งใส,
ความรับผิดชอบ ชอบธรรมทางการเมือง กรอบกฎหมายยุติธรรม แอพพลิเคชัน ประสิทธิภาพ,
และประสิทธิภาพมั่นใจ มีการผลักดันการเคลื่อนไหวของธรรมาภิบาลสำหรับการ
ปฏิรูปกลไกการพัฒนาในประเทศที่ขอความช่วยเหลือจาก
ธนาคาร ดังนั้น ในสั่งเพื่อตอบสนองเงื่อนไขของธนาคารโลก นอกจากนี้ยังมีความจำเป็นสำหรับ
รัฐบาลจะปฏิรูปการจัดการ (สุขเสาวลักษณ์พงษ์ไพจิตร 2001) .
สามปี ในขณะที่ "ธรรมาภิบาล" ยอมรับอย่างกว้างขวางในไทย
ภาครัฐ "พฤษภาทมิฬ" (Phruetsapha Thamin) – ชื่อทั่วไปสำหรับ 17-20
ประท้วงอาจพ.ศ. 2535 (1992) ยอดนิยมในกรุงเทพมหานครกับรัฐบาลทั่วไป
4
สุจินดา Kraproyoon นำไปสู่ความต้องการหลักการเขียนรัฐธรรมนูญที่ถูก
เสร็จสมบูรณ์ในปี 1997 (สุขเสาวลักษณ์พงษ์ไพจิตร 2001:1) Promulgation ของ
รัฐธรรมนูญราชอาณาจักรของประเทศไทยพ.ศ. 2532) ถูกเรียกว่าการ "ปฏิวัติ
เมืองไทย" รัฐธรรมนูญแสดงให้เห็นว่าความพยายามตัวหนาที่ conferring อำนาจมากกว่า
คนไทยและรัฐบาล decentralizing หลังจากนั้น กฎหมายและกฎระเบียบ
เกี่ยวข้องกับการปฏิรูป และปรับโครงสร้างของรัฐบาลได้อย่างต่อเนื่อง
promulgated.
เมื่อ Chaovalit Yongjaiyuth ทั่วไปนายกรัฐมนตรีของไทย การ
แผนหลักของภาครัฐปฏิรูปบี 2540-2545 (1997-2001) ถูกนำมาใช้
ภาคประชาชนไทย ตามแนวคิดของ "ธรรมาภิบาล" แผนได้
เสริมสร้างระบบราชการเป็น กลไกที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจ,
ระบบสังคม และการเมือง โดยฟื้นฟูหน้าที่และขนาดของสาธารณะ
องค์กร และปรับปรุงระบบปฏิบัติการขององค์กรสาธารณะ แผน
เสนอการเปลี่ยนแปลงปรัชญาหลักของการควบคุมประเทศ
ชอบรวมศูนย์การกระจายอำนาจการแพร่กระจาย สองหลักของแผนการปฏิรูปที่เกี่ยวข้อง
ฟังก์ชันขนาด และเกี่ยวข้องกับการพัฒนาของระบบปฏิบัติการในที่สาธารณะ
องค์กรที่ มีจุดมุ่งหมายเพื่อพัฒนาบริหารสาธารณะและการจัดบริการใน
เงื่อนไขของประสิทธิภาพ หุ้น และมีความยุติธรรม (ชาติ Bureaucretic ปฏิรูป
กรรมการ 1997) ดัง แผนจุดเริ่มต้นของไทยอยู่
ปฏิรูปการบริหารราชการ.
ปฏิรูปภาครัฐ 1.1.3 ไทยผ่านแนวคิด NPM
การเคลื่อนที่ของใช้แบบแผนหลักของภาครัฐ Reform
B.C 2540-2545 (1997-2001) และความสำเร็จของการปฏิรูปราชการในสหรัฐ
ราชอาณาจักร สวีเดน ฝรั่งเศส ออสเตรเลีย และประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งแสดงแอพลิเคชัน
ของใหม่สาธารณะบริหารรุ่น (NPM) เป็นเศษที่สำคัญสำหรับ
การเปลี่ยนแปลงภาครัฐไทย (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010) ดังนั้น,
ปฏิรูปราชการไทยถูกผลักดันไปข้างหน้า และทำความคืบหน้าที่สำคัญ
ในรอบระยะเวลา ที่ Shinnawatra พระเจ้าตากสินถูกนายกรัฐมนตรีของไทย
เพื่อปฏิรูปภาครัฐ รัฐบริหารบัญญัติ (หมายเลข5)
B.E. 2545 (2002) และพระราชบัญญัติเกี่ยวกับลูกจ้างของทบวงกรม Bureaus รัฐมนตรี
และแผนก พ.ศ. 2545 (2002) ได้ถูก promulgated เป็นกรอบของไทย
5
ปฏิรูปราชการ กระทำสองเหล่านี้นำไปสู่การสร้างยี่สิบทบวงกรมและย่อย-
ทบวงกรม กิจการที่มีการปรับปรุงของหน่วยงานรัฐบาล
และยัง เปลี่ยนแปลงระบบจัดการ โดยปรับโครงสร้างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
งานเป็นกลุ่มเพื่อเปิดใช้งานวัตถุประสงค์และทิศทางของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
ร่วม และมีประสิทธิภาพทำงาน โดยไม่มีต้นทุนที่ไม่จำเป็นเนื่องจะซ้อนทับกัน นอกจากนี้
Office ของสำนักงานคณะกรรมการพัฒนาภาครัฐ (OPDC) ได้ก่อตั้ง in
B.E 2545 (2002) เป็นโปรแกรมควบคุมหลักในการพัฒนาธรรมาภิบาล และ
NPM ในไทยภาครัฐ
OPDC ได้ผลักดันการปฏิรูป secto สาธารณะ
และประสบการณ์นานาชาติ
Arnuphab Raksuwan
สาธารณะดูแล SDU.
โลกาภิวัตน์เป็นแรงกดดันสำคัญที่ผลักดันการปฏิรูปของประชา และ
องค์กรเอกชน บริหารราชการไทยและระบบราชการไม่
ยกเว้นจากอิทธิพลของโลกาภิวัตน์ การปฏิรูปสาธารณ
บริหารและระบบราชการไม่ใหม่ หลังจากการจัดตั้งรัฐ
มากกว่า 700 ปี จากสุโขทัยอยุธยาและรัตนโกสินทร์
อาณาจักร ไทยได้ดำเนินการบริหารราชการทั้งหลัก และรอง
ปฏิรูปหลายครั้ง ต่อการเปลี่ยนแปลงในสภาพเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง
บทความนี้ไม่แสดงเฉพาะภาพรวมตามลำดับเวลาของประเทศไทยของเมือง
และปฏิรูปการบริหารสาธารณะ แต่ยังปฏิบัติของภาครัฐปฏิรูปใน
บางพัฒนาประเทศ รายละเอียดของการปฏิรูปภาครัฐจะแบ่งออกเป็นสองส่วน
ก่อน จะปฏิรูปภาครัฐของประเทศไทยจากปี 1932 เพื่อปัจจุบัน และสองมีการ
ตัวอย่างของแนวทางปฏิบัติของการปฏิรูปภาครัฐบางส่วน ประสบความสำเร็จพัฒนา
ประเทศผ่านแนวคิดของ NPM
1.1 ไทยภาครัฐปฏิรูปจากพ.ศ. 1300 ปัจจุบัน
ปฏิรูปภาครัฐของไทย 1.1.1 ก่อนสยาม Revolution
B.E. 2475 (1932)
นักประวัติศาสตร์ไทยโบราณถือว่าเป็นพื้นฐานของสุโขทัย
ราชอาณาจักรเป็นการเริ่มต้นของประเทศ ในระบบการเมือง และการบริหารที่
กษัตริย์ปกครองรัฐเป็นพ่อของประชาชน การสิ่งที่เรียกว่า "ปอคุณ" นี้
ใช้ระบบปกครองรัฐสำหรับศตวรรษ ปฏิรูปการเมืองครั้งแรก และ
บริหารที่เริ่มขึ้นในรัชสมัยของกษัตริย์ Ramatibodi พระเจริญ
ราชอาณาจักร พ.ศ.ค.ศ. 1857-ซาวน่า (1351-1369) ต้องการขยายอำนาจของ
ราชอาณาจักร หลักสี่รัฐ (ชะอำตู-sa-ดอม) เผยแพร่จากอินเดีย
ระบบการเมืองถูกนำมาใช้แทนระบบ "คุณปอ" สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์ของ
2
อยุธยา B.C.1991-2031 (1448-ค.ศ. 1488) กลับเนื้อกลับตัวข้าราชการของสยามอีกครั้ง
โดยแยกเจ้าหน้าที่ทหาร และพลเรือน "ซามูฮา นาไทรโยค" เป็นหัวหน้าของ
สำนักงานโยธาซึ่งเอาความรับผิดชอบราชการ และ "Sa-mu-ha-ka-la-hom" ถูก
หัวหน้าสำนักงานทหารรับผิดชอบในหน้าที่ทหาร ครอง การ
ลำดับชั้นของขุนนางถูก ประมวลกฎหมายแรกสูงขึ้น เจ้าหน้าที่ได้ titular ยศ และศักดินา
ยศเรียกว่า "Sakdi นา" เขายังนำกฎหมายพาลาทิเพื่อจัดประเภทใหม่
เมืองของอยุธยา โดยคลาส ลำดับชั้นของเมืองภายในเมือง และ
เมืองรอบนอกให้อาณานิคม
ระบบการจัดการทางการเมือง และสาธารณะไทยของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถกษัตริย์
มีวัตถุประสงค์หลักของเมืองรัฐกฎ และควบคุมประเภท
แทน เพื่อให้บริการประชาชน อำนาจของรัฐเป็นส่วนกลาง ใน
คิงส์ถูกประมุขสูงสุดแห่งรัฐเป็น ระบบการเมืองสมบูรณาญาสิทธิราชย์
กษัตริย์ถูกไม่เพียงไม้บรรทัด แต่พระเจ้า ดังนั้น การเมือง และสาธารณะ
จัดการปฏิรูปถูกใช้ไม้คนไม่ ระบบนี้ต่อ
จนการปฏิรูปภาครัฐของกษัตริย์จุฬาลงกรณ์จบที่ 19 ศตวรรษ.
ที่ไทยระบบราชการได้กลับเนื้อกลับตัวอีกครั้งในรัชสมัยของกษัตริย์
จุฬาลงกรณ์หรือรัชกาลของราชอาณาจักรรัตนโกสินทร์ในพ.ศ. 2435 (ค.ศ. 1892) .
ประเพณีเก่าหลักสี่ระบบรัฐถูกแทน ไทย
ระบบราชการและโครงสร้างการบริหารของรัฐมีทั้งหมด overhauled.
มหาจุฬาลงกรณ์แนะนำในการปฏิรูปใหม่และนวัตกรรมประเทศ,
ปฏิรูปการบริหารราชการไม่เท่านั้น แต่ยังกฎหมาย เมือง ศึกษา และ ยา,
พบ และอื่น ๆ เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าความปรารถนาของพระมหากษัตริย์ให้
โครงสร้างพื้นฐานและสถาบันอื่น ๆ ของประเทศ บริหารราชการไทย
และโครงสร้างถูกนำมาใช้ในรูปแบบของทบวงกรม รัฐบาล Bureaus และ
แผนกและดูแลจากรัฐถูกแบ่งออกเป็นสามระดับกลาง,
จังหวัด และท้องถิ่น แบบฟอร์มนี้ระบบราชการและโครงสร้างของรัฐ
ต่อเนื่องจนถึงพ.ศ. 2475 (1932) และได้ให้รากฐานของ
ปัจจุบันไทยราชการระบบการ
1.1.2 จากเดอะสยามการปฏิวัติพ.ศ. 2475 (1932) ถึงพ.ศ. 2543 (2000)
จุดเปลี่ยนสำคัญในระบบการเมืองไทยและบริหารราชการ
ปฏิวัติสยามหรือสยามประหารในพ.ศ. 2475 (1932) มันเป็น
3
การที่ระบอบการปกครองถูกเปลี่ยนแปลงจากการรับการตบเปลี่ยน
สถาบันพระมหากษัตริย์กับระบอบรัฐธรรมนูญ การปฏิวัติส่งผลให้คนสยาม
กำลังให้ตนแรกรัฐธรรมนูญ ซึ่งเริ่มต้น โดยประกาศที่ "สูงสุด
อำนาจในแผ่นดินเป็นของทุกคน" รัฐธรรมนูญทั่วไปปล้นพระ
ของโจ๊กของเขาสำหรับการปกครองประเทศ ระบบการเมืองไทยอยู่
ภายในกรอบของประชาธิปไตยแบบตัวแทนรัฐสภาและรัฐธรรมนูญ
ราชาธิปไตย โดยพระมหากษัตริย์เป็นประมุขแห่งรัฐ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าของ
รัฐบาล และมีระบบหลายพรรค เป็นใช้อำนาจบริหารโดย
รัฐบาล พลังงานสภาเป็น vested ในรัฐบาลทั้งสอง
หอรัฐสภา – บ้านสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา ใน
ตุลาการเป็นอิสระของผู้บริหารและทูลเกล้าทูลกระหม่อม อย่างไรก็ตาม แม้ว่านี้
เปลี่ยนสำคัญ โครงสร้างบริหารรัฐบาลและราชการ
กระบวนทัศน์ของรัฐบาลที่ออกแบบโดยไม่มากแก้ไข
ปรับปรุงโครงสร้างการบริหารของรัฐบาลมีเพียง substructure
ของระบบ
การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในกระบวนทัศน์ แบบฟอร์ม และกระบวนการจัดการสาธารณะ
แบบราชการแบบดั้งเดิมเริ่มต้นอีกครั้งในทศวรรษ 1980 เกี่ยวข้องกับการ
ปรากฏการณ์ของโลกาภิวัตน์ จำลองนานาชาติ วิกฤตเศรษฐกิจ เจริญเติบโต และ
ความแข็งแรงของเอกชน และภาคประชาสังคม ทุจริต และ inefficiency ของรัฐบาล และ
อำมาตยาธิปไตย จุดเริ่มต้นของการปฏิรูปภาครัฐอยู่ในพ.ศ. 2532 (1989) เมื่อ
คำว่า "ธรรมาภิบาล" ถูกนำมาใช้ โดยธนาคารโลก และได้รับใช้
หมายถึงการจัดการที่ดีของกลไกรัฐในการดูแลสังคม และ
ทรัพยากรทางเศรษฐกิจของประเทศพัฒนา มีคำว่า "ธรรมาภิบาล"
การยอมรับเป็นความหมาย ที่ประชาชนมีส่วนร่วม ความซื่อสัตย์ โปร่งใส,
ความรับผิดชอบ ชอบธรรมทางการเมือง กรอบกฎหมายยุติธรรม แอพพลิเคชัน ประสิทธิภาพ,
และประสิทธิภาพมั่นใจ มีการผลักดันการเคลื่อนไหวของธรรมาภิบาลสำหรับการ
ปฏิรูปกลไกการพัฒนาในประเทศที่ขอความช่วยเหลือจาก
ธนาคาร ดังนั้น ในสั่งเพื่อตอบสนองเงื่อนไขของธนาคารโลก นอกจากนี้ยังมีความจำเป็นสำหรับ
รัฐบาลจะปฏิรูปการจัดการ (สุขเสาวลักษณ์พงษ์ไพจิตร 2001) .
สามปี ในขณะที่ "ธรรมาภิบาล" ยอมรับอย่างกว้างขวางในไทย
ภาครัฐ "พฤษภาทมิฬ" (Phruetsapha Thamin) – ชื่อทั่วไปสำหรับ 17-20
ประท้วงอาจพ.ศ. 2535 (1992) ยอดนิยมในกรุงเทพมหานครกับรัฐบาลทั่วไป
4
สุจินดา Kraproyoon นำไปสู่ความต้องการหลักการเขียนรัฐธรรมนูญที่ถูก
เสร็จสมบูรณ์ในปี 1997 (สุขเสาวลักษณ์พงษ์ไพจิตร 2001:1) Promulgation ของ
รัฐธรรมนูญราชอาณาจักรของประเทศไทยพ.ศ. 2532) ถูกเรียกว่าการ "ปฏิวัติ
เมืองไทย" รัฐธรรมนูญแสดงให้เห็นว่าความพยายามตัวหนาที่ conferring อำนาจมากกว่า
คนไทยและรัฐบาล decentralizing หลังจากนั้น กฎหมายและกฎระเบียบ
เกี่ยวข้องกับการปฏิรูป และปรับโครงสร้างของรัฐบาลได้อย่างต่อเนื่อง
promulgated.
เมื่อ Chaovalit Yongjaiyuth ทั่วไปนายกรัฐมนตรีของไทย การ
แผนหลักของภาครัฐปฏิรูปบี 2540-2545 (1997-2001) ถูกนำมาใช้
ภาคประชาชนไทย ตามแนวคิดของ "ธรรมาภิบาล" แผนได้
เสริมสร้างระบบราชการเป็น กลไกที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจ,
ระบบสังคม และการเมือง โดยฟื้นฟูหน้าที่และขนาดของสาธารณะ
องค์กร และปรับปรุงระบบปฏิบัติการขององค์กรสาธารณะ แผน
เสนอการเปลี่ยนแปลงปรัชญาหลักของการควบคุมประเทศ
ชอบรวมศูนย์การกระจายอำนาจการแพร่กระจาย สองหลักของแผนการปฏิรูปที่เกี่ยวข้อง
ฟังก์ชันขนาด และเกี่ยวข้องกับการพัฒนาของระบบปฏิบัติการในที่สาธารณะ
องค์กรที่ มีจุดมุ่งหมายเพื่อพัฒนาบริหารสาธารณะและการจัดบริการใน
เงื่อนไขของประสิทธิภาพ หุ้น และมีความยุติธรรม (ชาติ Bureaucretic ปฏิรูป
กรรมการ 1997) ดัง แผนจุดเริ่มต้นของไทยอยู่
ปฏิรูปการบริหารราชการ.
ปฏิรูปภาครัฐ 1.1.3 ไทยผ่านแนวคิด NPM
การเคลื่อนที่ของใช้แบบแผนหลักของภาครัฐ Reform
B.C 2540-2545 (1997-2001) และความสำเร็จของการปฏิรูปราชการในสหรัฐ
ราชอาณาจักร สวีเดน ฝรั่งเศส ออสเตรเลีย และประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งแสดงแอพลิเคชัน
ของใหม่สาธารณะบริหารรุ่น (NPM) เป็นเศษที่สำคัญสำหรับ
การเปลี่ยนแปลงภาครัฐไทย (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010) ดังนั้น,
ปฏิรูปราชการไทยถูกผลักดันไปข้างหน้า และทำความคืบหน้าที่สำคัญ
ในรอบระยะเวลา ที่ Shinnawatra พระเจ้าตากสินถูกนายกรัฐมนตรีของไทย
เพื่อปฏิรูปภาครัฐ รัฐบริหารบัญญัติ (หมายเลข5)
B.E. 2545 (2002) และพระราชบัญญัติเกี่ยวกับลูกจ้างของทบวงกรม Bureaus รัฐมนตรี
และแผนก พ.ศ. 2545 (2002) ได้ถูก promulgated เป็นกรอบของไทย
5
ปฏิรูปราชการ กระทำสองเหล่านี้นำไปสู่การสร้างยี่สิบทบวงกรมและย่อย-
ทบวงกรม กิจการที่มีการปรับปรุงของหน่วยงานรัฐบาล
และยัง เปลี่ยนแปลงระบบจัดการ โดยปรับโครงสร้างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
งานเป็นกลุ่มเพื่อเปิดใช้งานวัตถุประสงค์และทิศทางของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
ร่วม และมีประสิทธิภาพทำงาน โดยไม่มีต้นทุนที่ไม่จำเป็นเนื่องจะซ้อนทับกัน นอกจากนี้
Office ของสำนักงานคณะกรรมการพัฒนาภาครัฐ (OPDC) ได้ก่อตั้ง in
B.E 2545 (2002) เป็นโปรแกรมควบคุมหลักในการพัฒนาธรรมาภิบาล และ
NPM ในไทยภาครัฐ
OPDC ได้ผลักดันการปฏิรูป secto สาธารณะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
THAILAND’S PUBLIC SECTOR REFORM
AND INTERNATIONAL EXPERIENCES
Arnuphab Raksuwan
Public Administration Program, SDU.
Globalization is an important pressure that pushes the reform of public and
private organizations. The Thai public administration and bureaucratic system is not
exempt from the influence of globalization. The reform of the Thai public
administration and bureaucratic system is not new. After the establishment of the state
more than 700 years ago, from the Sukhothai to the Ayuthaya and Ratanakosin
Kingdoms, Thailand has implemented both major and minor public administration
reforms many times, following changes in economic, social, and political conditions.
This article provides not only a chronological overview of Thailand’s political
and public administrative reforms but also the best practices of public sector reform in
some developed countries. Details of public sector reforms are divided into two parts.
First is Thailand’s public sector reform from 1932 to present and second are the
examples of best practices of public sector reform in some successful developed
countries through the concept of NPM.
1.1 Thailand’s Public Sector Reform from B.E. 1300 to the Present
1.1.1 Thailand’s Public Sector Reform before the Siamese Revolution
B.E. 2475 (1932)
Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai
Kingdom as the beginning of the nation. In the political and administrative system at
that time the King ruled the State as the citizens’ father, the so called “Po Khun”. This
system was used to rule the State for a century. The first reform of the political and
administrative system began during the reign of King Ramatibodi I of the Ayuttaya
Kingdom, B.E. 1857-1912 (1351-1369) in order to respond to the expanded power of
the Kingdom. The four pillars of state (Cha-tu-sa-dom) propagated from the Indian
political system were adopted instead of the “Po Khun” system. King Trailokanat of
2
Ayuthaya, B.C.1991-2031 (1448-1488) reformed the Siamese bureaucracy once again
by separating civil and military officials. “Sa-mu-ha-na-yok” was the Head of the
Civil Office which took responsibility for civil duties, and “Sa-mu-ha-ka-la-hom” was
the Head of the Military Office responsible for military duties. In his reign, the
hierarchies of the nobility were first codified. Officials had titular ranks and feudal
ranks called “Sakdi na”. He also adopted a palatinate law in order to re-categorize the
cities of Ayutthaya by class, the hierarchy of cities ranging from the Inner Cities and
Outer Cities to Colonies.
The Thai political and public administration system of the King Trailokanat
had the main objective of categorizing cities of the State in order to rule and control
rather than to provide public services. The power of the State was centralized. The
Kings were the supreme head of State as absolute monarchy was the political system.
The Kings were not only the ruler but also God. Thus, political and public
administration reforms were based on rulers not the people. This system continued
until the public sector reform of King Chulalongkorn at the end of the 19th century.
The Thai bureaucratic system was reformed once again in the reign of King
Chulalongkorn or King Rama V of the Rattanakosin Kingdom in B.E. 2435 (1892).
The old tradition of the four pillars of state system was replaced. The Thai
bureaucratic system and structure of state administration were entirely overhauled.
King Chulalongkorn introduced many new reforms and innovations to the country,
not only public administration reform, but also laws, politics, education and medicine,
commercialism, and so on. These demonstrated the desire of the king to modernize
the infrastructure and other institutions of the country. The Thai public administration
and its structure were adopted in the form of Ministries, Government Bureaus and
Departments and the state administration was divided into three levels of central,
provincial, and local. This form of bureaucratic system and structure of state
administration continued until B.E. 2475 (1932) and has provided the foundation of
the present Thai bureaucratic system.
1.1.2 From the Siamese Revolution B.E. 2475 (1932) to B.E. 2543 (2000)
A crucial turning point in the Thai political system and public administration
was the Siamese Revolution or the Siamese Coup d’état in B.E. 2475 (1932). It was a
3
bloodless transition in which the system of government was changed from an absolute
monarchy to a constitutional monarchy. The revolution resulted in the people of Siam
being granted their first Constitution, which began by announcing that “the highest
power in the land belongs to all people”. The Constitution basically stripped the King
of all of his ancient powers for ruling the country. The Thai political system exists
within a framework of a parliamentary representative democracy and constitutional
monarchy, whereby the King is the Head of State, the Prime Minister is the head of
government, and there is a multi-party system. Executive power is exercised by the
government. Legislative power is vested in both the government and the two
chambers of parliament—The House of Representatives and The Senate. The
Judiciary is independent of the executive and the legislature. However, although this
transition was vital, the government administrative structure and public administration
paradigm of the government designed by King Chulalongkorn was not much revised.
The revisions of administrative structure of the government were merely the substructure
of the systems.
A significant change in paradigm, form, and public management procedures of
the traditional bureaucratic model began again in 1980s, associated with the
phenomenon of globalization, international emulation, economic crisis, growth and
strength of private and civil society, corruption, and inefficiency of government and
bureaucracy. The beginning of public sector reform was in B.E. 2532 (1989) when the
term “Good Governance” was introduced by the World Bank and has been used to
refer to good management of government mechanisms in administering social and
economic resources for a country’s development. The term “good governance” has
been accepted as meaning that public participation, honesty, transparency,
accountability, political legitimacy, fair legal framework, predictability, efficiency,
and effectiveness are assured. The movement of Good Governance has pushed for the
reform of development mechanisms in countries which ask for assistance from the
Bank. Thus, in order to fulfill the World Bank’s conditions, there was also a need for
the Royal Thai Government to reform its administration (Pasuk Phongpaichit, 2001).
Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai
public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20
May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General
4
Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was
completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The
Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in
Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to
the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations
relating to the reform and restructuring of government were continuously
promulgated.
When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the
Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced
to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to
strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic,
social, and political systems by reforming the functions and sizes of public
organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan
proposed to change the principle philosophy of governing the country from
centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform
of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public
organizations with the aim to develop public management and its service delivery in
terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform
Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai
public administration reforms.
1.1.3 Thailand’s Public Sector Reform through the Concept of NPM
The movement of implementing the Master Plan of Public Sector Reform
B.C. 2540-2545 (1997-2001) and the success of bureaucratic reforms in the United
Kingdom, Sweden, France, Australia, and the USA which represented the application
of the New Public Administration Model (NPM) has become a significant catalyst for
change in the Thai public sector (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010). Consequently,
Thai public administration reform was pushed forward and made significant progress
in the period that Taksin Shinnawatra was the Prime Minister of Thailand.
In order to achieve public sector reform, the State Administration Act (No.5)
B.E. 2545 (2002) and the Act on Reorganization of Ministries, Ministerial Bureaus
and Departments, B.E. 2545 (2002) have been promulgated as the framework of Thai
5
bureaucratic reform. These two Acts led to the creation of twenty Ministries and Sub-
Ministries. The Acts provided the adjustment of the authority of government agencies
and also changed the administrative system by restructuring agencies with related
tasks into a group so as to enable the objectives and direction of related agencies to
jointly and efficiently work without unnecessary cost due to overlap. In addition, the
Office of the Public Sector Development Commission (OPDC) was established in
B.E. 2545 (2002) as the main driver in the development of Good Governance and
NPM in the Thai public sector.
The OPDC has pushed reform of the public secto
AND INTERNATIONAL EXPERIENCES
Arnuphab Raksuwan
Public Administration Program, SDU.
Globalization is an important pressure that pushes the reform of public and
private organizations. The Thai public administration and bureaucratic system is not
exempt from the influence of globalization. The reform of the Thai public
administration and bureaucratic system is not new. After the establishment of the state
more than 700 years ago, from the Sukhothai to the Ayuthaya and Ratanakosin
Kingdoms, Thailand has implemented both major and minor public administration
reforms many times, following changes in economic, social, and political conditions.
This article provides not only a chronological overview of Thailand’s political
and public administrative reforms but also the best practices of public sector reform in
some developed countries. Details of public sector reforms are divided into two parts.
First is Thailand’s public sector reform from 1932 to present and second are the
examples of best practices of public sector reform in some successful developed
countries through the concept of NPM.
1.1 Thailand’s Public Sector Reform from B.E. 1300 to the Present
1.1.1 Thailand’s Public Sector Reform before the Siamese Revolution
B.E. 2475 (1932)
Traditional Thai historians considered the foundation of the Sukhothai
Kingdom as the beginning of the nation. In the political and administrative system at
that time the King ruled the State as the citizens’ father, the so called “Po Khun”. This
system was used to rule the State for a century. The first reform of the political and
administrative system began during the reign of King Ramatibodi I of the Ayuttaya
Kingdom, B.E. 1857-1912 (1351-1369) in order to respond to the expanded power of
the Kingdom. The four pillars of state (Cha-tu-sa-dom) propagated from the Indian
political system were adopted instead of the “Po Khun” system. King Trailokanat of
2
Ayuthaya, B.C.1991-2031 (1448-1488) reformed the Siamese bureaucracy once again
by separating civil and military officials. “Sa-mu-ha-na-yok” was the Head of the
Civil Office which took responsibility for civil duties, and “Sa-mu-ha-ka-la-hom” was
the Head of the Military Office responsible for military duties. In his reign, the
hierarchies of the nobility were first codified. Officials had titular ranks and feudal
ranks called “Sakdi na”. He also adopted a palatinate law in order to re-categorize the
cities of Ayutthaya by class, the hierarchy of cities ranging from the Inner Cities and
Outer Cities to Colonies.
The Thai political and public administration system of the King Trailokanat
had the main objective of categorizing cities of the State in order to rule and control
rather than to provide public services. The power of the State was centralized. The
Kings were the supreme head of State as absolute monarchy was the political system.
The Kings were not only the ruler but also God. Thus, political and public
administration reforms were based on rulers not the people. This system continued
until the public sector reform of King Chulalongkorn at the end of the 19th century.
The Thai bureaucratic system was reformed once again in the reign of King
Chulalongkorn or King Rama V of the Rattanakosin Kingdom in B.E. 2435 (1892).
The old tradition of the four pillars of state system was replaced. The Thai
bureaucratic system and structure of state administration were entirely overhauled.
King Chulalongkorn introduced many new reforms and innovations to the country,
not only public administration reform, but also laws, politics, education and medicine,
commercialism, and so on. These demonstrated the desire of the king to modernize
the infrastructure and other institutions of the country. The Thai public administration
and its structure were adopted in the form of Ministries, Government Bureaus and
Departments and the state administration was divided into three levels of central,
provincial, and local. This form of bureaucratic system and structure of state
administration continued until B.E. 2475 (1932) and has provided the foundation of
the present Thai bureaucratic system.
1.1.2 From the Siamese Revolution B.E. 2475 (1932) to B.E. 2543 (2000)
A crucial turning point in the Thai political system and public administration
was the Siamese Revolution or the Siamese Coup d’état in B.E. 2475 (1932). It was a
3
bloodless transition in which the system of government was changed from an absolute
monarchy to a constitutional monarchy. The revolution resulted in the people of Siam
being granted their first Constitution, which began by announcing that “the highest
power in the land belongs to all people”. The Constitution basically stripped the King
of all of his ancient powers for ruling the country. The Thai political system exists
within a framework of a parliamentary representative democracy and constitutional
monarchy, whereby the King is the Head of State, the Prime Minister is the head of
government, and there is a multi-party system. Executive power is exercised by the
government. Legislative power is vested in both the government and the two
chambers of parliament—The House of Representatives and The Senate. The
Judiciary is independent of the executive and the legislature. However, although this
transition was vital, the government administrative structure and public administration
paradigm of the government designed by King Chulalongkorn was not much revised.
The revisions of administrative structure of the government were merely the substructure
of the systems.
A significant change in paradigm, form, and public management procedures of
the traditional bureaucratic model began again in 1980s, associated with the
phenomenon of globalization, international emulation, economic crisis, growth and
strength of private and civil society, corruption, and inefficiency of government and
bureaucracy. The beginning of public sector reform was in B.E. 2532 (1989) when the
term “Good Governance” was introduced by the World Bank and has been used to
refer to good management of government mechanisms in administering social and
economic resources for a country’s development. The term “good governance” has
been accepted as meaning that public participation, honesty, transparency,
accountability, political legitimacy, fair legal framework, predictability, efficiency,
and effectiveness are assured. The movement of Good Governance has pushed for the
reform of development mechanisms in countries which ask for assistance from the
Bank. Thus, in order to fulfill the World Bank’s conditions, there was also a need for
the Royal Thai Government to reform its administration (Pasuk Phongpaichit, 2001).
Three years later, while “good governance” was widely accepted in the Thai
public sector, “Black May” (Phruetsapha Thamin) – a common name for the 17-20
May B.E. 2535 (1992) popular protest in Bangkok against the government of General
4
Suchinda Kraproyoon, led to a major demand to re-write the constitution which was
completed in 1997 (Pasuk Phongpaichit, 2001: 1). The promulgation of The
Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2540 (1997) was called a “revolution in
Thai politics”. The constitution showed a bold attempt at conferring greater power to
the Thai people and decentralizing government. After that, laws and regulations
relating to the reform and restructuring of government were continuously
promulgated.
When General Chaovalit Yongjaiyuth was the Prime Minister of Thailand, the
Master Plan of the Public Sector Reform B.C. 2540-2545 (1997-2001) was introduced
to the Thai public sector. Based on the concept of “good governance”, the Plan was to
strengthen the bureaucracy to be an efficient mechanism in developing economic,
social, and political systems by reforming the functions and sizes of public
organizations, and improving the operating systems of public organizations. The plan
proposed to change the principle philosophy of governing the country from
centralization to decentralization. The two principles of the plan concerned the reform
of functions and size and relating to the improvement of operating systems in public
organizations with the aim to develop public management and its service delivery in
terms of efficiency, equity, and fairness (The National Bureaucretic Reform
Committee, 1997). As a result, the Plan was the starting point of the present Thai
public administration reforms.
1.1.3 Thailand’s Public Sector Reform through the Concept of NPM
The movement of implementing the Master Plan of Public Sector Reform
B.C. 2540-2545 (1997-2001) and the success of bureaucratic reforms in the United
Kingdom, Sweden, France, Australia, and the USA which represented the application
of the New Public Administration Model (NPM) has become a significant catalyst for
change in the Thai public sector (Bongkoch Sutad NaAyuthaya, 2010). Consequently,
Thai public administration reform was pushed forward and made significant progress
in the period that Taksin Shinnawatra was the Prime Minister of Thailand.
In order to achieve public sector reform, the State Administration Act (No.5)
B.E. 2545 (2002) and the Act on Reorganization of Ministries, Ministerial Bureaus
and Departments, B.E. 2545 (2002) have been promulgated as the framework of Thai
5
bureaucratic reform. These two Acts led to the creation of twenty Ministries and Sub-
Ministries. The Acts provided the adjustment of the authority of government agencies
and also changed the administrative system by restructuring agencies with related
tasks into a group so as to enable the objectives and direction of related agencies to
jointly and efficiently work without unnecessary cost due to overlap. In addition, the
Office of the Public Sector Development Commission (OPDC) was established in
B.E. 2545 (2002) as the main driver in the development of Good Governance and
NPM in the Thai public sector.
The OPDC has pushed reform of the public secto
การแปล กรุณารอสักครู่..
ปฏิรูปประเทศไทยภาคประชาชน
raksuwan อานุภาพและประสบการณ์ระหว่างประเทศการบริหารโปรแกรม มสด .
โลกาภิวัตน์ที่สำคัญคือความดันที่ผลักดันการปฏิรูปของสาธารณะและ
องค์กรเอกชน การบริหารงานภาครัฐ และระบบราชการไทยไม่ได้
รอดพ้นจากอิทธิพลของโลกาภิวัตน์ การปฏิรูปของ
สาธารณะไทยบริหารและระบบราชการไม่ได้ใหม่ หลังจากที่ตั้งของรัฐ
กว่า 700 ปีมาแล้ว ตั้งแต่สุโขทัย อยุธยา และรัตนโกสินทร์ กับ
ก๊ก ประเทศไทยได้ดำเนินการทั้งรายใหญ่ และรายย่อยการปฏิรูปการบริหารรัฐกิจ
หลายครั้ง ตามการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง
บทความนี้จะให้ภาพรวมของไม่เพียง แต่เป็นลำดับ
การเมืองและการปฏิรูปการบริหารสาธารณะของไทย แต่ยังปฏิบัติที่ดีที่สุดของการปฏิรูประบบราชการใน
บางประเทศที่พัฒนา รายละเอียดของการปฏิรูปภาคสาธารณะแบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ภาครัฐของไทย
ก่อนการปฏิรูปจาก 2475 ถึงปัจจุบัน และสองคือ
ตัวอย่างของการปฏิบัติที่ดีที่สุดในการปฏิรูปภาคสาธารณะในบางประเทศประสบความสำเร็จในการพัฒนาผ่านแนวคิดของ NPM
.
สำหรับประเทศไทยภาครัฐ พ.ศ. 1300 การปฏิรูปจากภาครัฐ สำหรับประเทศไทยปัจจุบัน
ปฏิรูปก่อนการปฏิวัติสยาม พ.ศ. 2475 ( 1932 )
ไทยประวัติศาสตร์ดั้งเดิมถือว่ารากฐานของอาณาจักรสุโขทัยเป็น การเริ่มต้นของประเทศในระบบการเมืองและการบริหารที่
ตอนนั้นกษัตริย์ปกครองรัฐในฐานะบิดาของประชาชนได้ จึงเรียกว่า " โปขุน " ระบบนี้ใช้กฎ
รัฐสำหรับศตวรรษที่ รูปแรกของการเมืองและการบริหารระบบ
เริ่มต้นขึ้นในช่วงรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีชั้นของอยุธยา
ราชอาณาจักร พ.ศ. 1857-1912 ( 1351-1369 ) เพื่อตอบสนองการขยายอำนาจของ
อาณาจักร สี่เสาหลักแห่งรัฐ ( ชาตูซาดอม ) ไปจากระบบการเมืองอินเดีย
เป็นลูกบุญธรรมแทน " ระบบโปขุน " กษัตริย์สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถแห่งอยุธยา b.c.1991-2031 (
2
, 1448-1488 ) การปฏิรูประบบราชการสยามอีกครั้ง
โดยแยกข้าราชการและทหาร " ซา มู ฮา นา ยก " คือหัวของ
แพ่งสำนักงานซึ่งรับผิดชอบในสิทธิหน้าที่และ " ซามูฮา กะ ลาหอม "
หัวของทหารสำนักงานรับผิดชอบในหน้าที่ทหาร ในรัชสมัยของพระองค์ ,
ลำดับชั้นของขุนนางถูก codified . ขุนนางมียศตำแหน่งและศักดินา
อันดับที่เรียกว่า " sakdi na " นอกจากนี้เขายังได้ประกาศใช้กฎหมายในพาลาทิเนตเพื่อ re แยกแยะ
เมืองอยุธยา โดยชั้น ลำดับชั้นของเมืองตั้งแต่เมืองชั้นในและ
ส่วนนอกเมืองอาณานิคม
ไทย การเมือง การปกครอง ระบบของกษัตริย์สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ
มีวัตถุประสงค์หลักของการจัดหมวดหมู่เมืองของรัฐเพื่อที่จะปกครองและควบคุม
แทนที่จะให้บริการสาธารณะ อำนาจของรัฐส่วนกลาง
กษัตริย์เป็นหัวหน้าสูงสุดของรัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์ คือ ระบบการเมือง
กษัตริย์ไม่ได้เป็นเพียงผู้ปกครองแต่ยังพระเจ้า ดังนั้น การเมืองและการปฏิรูปการบริหารสาธารณสุข
ขึ้นอยู่กับผู้ปกครอง ไม่ใช่ประชาชน ระบบนี้อย่างต่อเนื่อง
จนกว่าภาครัฐการปฏิรูปของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในปลายศตวรรษที่ 19 .
ระบบราชการคือปฏิรูปอีกครั้งในรัชสมัยของกษัตริย์
จุฬาลงกรณ์ หรือ รัชกาลที่ 5 กรุงรัตนโกสินทร์สหราชอาณาจักรในพ.ศ. 2435 ( 1892 ) .
ประเพณีเก่าของสี่เสาหลักของระบบรัฐ ถูกแทนที่ ไทย
ระบบราชการระบบและโครงสร้างของรัฐบริหารโดยทั้งหมดการซ่อมแซม .
จุฬาลงกรณ์แนะนำการปฏิรูปใหม่ ๆและนวัตกรรมของประเทศ การปฏิรูปการบริหาร
ไม่เพียง แต่ยัง กฎหมาย การเมือง การศึกษา และการแพทย์
พาณิชย์ , และดังนั้นบนเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาของพระราชาทันสมัย
โครงสร้างพื้นฐานและสถาบันอื่น ๆของประเทศ ไทยการบริหารรัฐกิจ
และมีโครงสร้างที่ใช้ในรูปแบบของกระทรวง ทบวง กรม หน่วยงานของรัฐบาล และการบริหารรัฐ
และแบ่งออกเป็นสามระดับกลาง
จังหวัดและท้องถิ่น แบบฟอร์มนี้ของระบบราชการ และโครงสร้างของรัฐ
การบริหารงานอย่างต่อเนื่องจนถึง พ.ศ. 2475 ( 1932 ) และได้ให้มูลนิธิของระบบราชการไทยในปัจจุบันระบบ
.
1.1.2 จากการปฏิวัติสยามพ.ศ. 2475 ( 1932 ) พ.ศ. 2543 ( 2000 ) : สําคัญจุดเปลี่ยนในระบบการเมืองไทยและการปกครอง
คือการปฏิวัติสยามหรือรัฐประหารในประเทศไทย พ.ศ. 2475 ( 1932 ) มันเป็น
3
เปลี่ยนเลือดซึ่งในระบบที่รัฐบาลเปลี่ยนจากสมบูรณาญาสิทธิราชย์
กับรัฐธรรมนูญ การปฏิวัติทำให้ประชาชนสยาม
ได้รับรัฐธรรมนูญฉบับแรกของพวกเขา ซึ่งเริ่มด้วยการประกาศว่า " อำนาจสูงสุด
ในที่ดินเป็นของประชาชนทุกคน " รัฐธรรมนูญเป็นพื้นปล้นพระราชา
พลังทั้งหมดโบราณของเขาปกครองประเทศระบบการเมืองไทยมีอยู่
ภายในกรอบของประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนรัฐสภาและรัฐธรรมนูญ
ซึ่งทรงเป็นประมุขแห่งรัฐ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาลของ
และมีระบบหลายพรรค . อำนาจบริหารจะบริหารโดย
รัฐบาล อำนาจนิติบัญญัติเป็นสิทธิ์ของทั้งรัฐบาลและสอง
ห้องของรัฐสภา สภาผู้แทนราษฎร และวุฒิสภา
ตุลาการเป็นอิสระของฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติ . อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้
เป็นสำคัญ รัฐบาลโครงสร้างการบริหารและการบริหาร
กระบวนทัศน์ของรัฐบาลที่ออกแบบโดยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่มาก
แก้ไขการปรับปรุงโครงสร้างการบริหารของรัฐบาลเป็นเพียงของ
สําคัญของระบบ เปลี่ยนกระบวนทัศน์ รูปแบบ และวิธีการจัดการแบบดั้งเดิมของ
ระบบราชการเริ่มต้นอีกครั้งในปี 1980 ที่เกี่ยวข้องกับ
ปรากฏการณ์ของโลกาภิวัตน์ การแข่งขันระหว่างประเทศ วิกฤตเศรษฐกิจ การเจริญเติบโต และความแข็งแรงของสังคม
ส่วนตัว ข้าราชการทุจริตและการขาดประสิทธิภาพของรัฐบาลและ
ระบบราชการ จุดเริ่มต้นของการปฏิรูประบบราชการ คือ ใน พ.ศ. 2532 ( 1989 ) เมื่อ
คำ " ธรรมาภิบาล " เป็นที่รู้จักโดยธนาคารทั่วโลกและมีการใช้
ดูการจัดการที่ดีของกลไกของรัฐในการจัดการทรัพยากรทางเศรษฐกิจและสังคม
สําหรับการพัฒนาของประเทศ คำว่า " ธรรมาภิบาล "
รับการยอมรับว่า หมายถึง การมีส่วนร่วมของประชาชน ความซื่อสัตย์ ความโปร่งใส ความรับผิดชอบทางการเมือง
, ถูกต้องตามกฎหมาย , ยุติธรรมทางกฎหมายเพื่อทำนายประสิทธิภาพ
และประสิทธิผลได้มั่นใจ การเคลื่อนไหวของธรรมาภิบาล ได้ผลักดันให้มีการปฏิรูปกลไกการพัฒนาในประเทศ
ซึ่งขอความช่วยเหลือจากธนาคาร ดังนั้น เพื่อให้เป็นไปตามเงื่อนไขธนาคารทั่วโลกของนอกจากนี้ ยังต้องการให้
รัฐบาลไทยเพื่อการปฏิรูปการบริหาร ( ผาสุก พงษ์ไพจิตร , 2001 ) .
3 ปีต่อมา ขณะที่ " ธรรมาภิบาล " ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในภาครัฐไทย
" สีดำ " อาจจะ ( phruetsapha ทมิฬและเป็นชื่อสามัญสำหรับ
17-20 พฤษภาคม พ.ศ. 2535 ( 1992 ) ที่ได้รับความนิยมในเขตประท้วงต่อต้านรัฐบาลของทั่วไป
4
kraproyoon สุจินดา ,นำไปสู่ความต้องการที่สำคัญเพื่อจะเขียนรัฐธรรมนูญซึ่ง
แล้วเสร็จใน พ.ศ. 2540 ( ผาสุก พงษ์ไพจิตร , 2544 : 1 ) การเผยแพร่
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540 ( 1997 ) ถูกเรียกว่า " การปฏิวัติ
การเมือง " ไทย รัฐธรรมนูญมีอำนาจมากกว่าที่พยายามเป็นตัวหนาพร้อม
คนไทยและ decentralizing รัฐบาล หลังจาก ที่ กฎหมายและระเบียบ
ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิรูปและการปรับโครงสร้างของรัฐบาลอย่างต่อเนื่อง โดยเมื่อ yongjaiyuth
.
chaovalit ทั่วไปเป็นนายกรัฐมนตรีแห่งประเทศไทย ,
แผนแม่บทของภาคประชาชน ปฏิรูปบีซี ษา 2540-2545 ฉบับที่ 8 ( พ.ศ. 2540-2544 ) ได้รู้จัก
ให้ภาคประชาชนไทย ขึ้นอยู่กับแนวคิดของ " ธรรมาภิบาล " แผนคือ
การเสริมสร้างระบบราชการเป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจ สังคมและการเมือง
, ระบบ โดยการปฏิรูปการทำงาน และขนาดขององค์กรสาธารณะ
, และการปรับปรุงระบบปฏิบัติการขององค์กรของรัฐ แผน
เสนอให้เปลี่ยนหลักการปรัชญาของการปกครองประเทศจาก
ศูนย์กลางเพื่อการกระจายอำนาจสองหลักการของแผนปฏิรูป
เกี่ยวข้องการทำงานและขนาดและที่เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงของระบบปฏิบัติการในองค์กรสาธารณะ
กับเป้าหมายการพัฒนาการจัดการสาธารณะและบริการจัดส่งใน
แง่ของประสิทธิภาพ ความเสมอภาค และเป็นธรรม ( ชาติ bureaucretic
คณะกรรมการปฏิรูป , 1997 ) ผลแผนเป็นจุดเริ่มต้นของปัจจุบันไทย
การปฏิรูปการบริหาร
เพิ่มเติมอ่านความคิดเห็นและดาวน์โหลดของไทยภาครัฐการปฏิรูปผ่านแนวคิดของ NPM
การเคลื่อนไหวของการใช้แผนแม่บทการปฏิรูปภาคสาธารณะ
. ษา 2540-2545 ฉบับที่ 8 ( พ.ศ. 2540-2544 ) และความสำเร็จของการปฏิรูประบบราชการในสหรัฐ
สหราชอาณาจักร , สวีเดน , ฝรั่งเศส , ออสเตรเลีย และ สหรัฐอเมริกา ซึ่งแสดงการประยุกต์ใช้
ของการบริหารรูปแบบใหม่ ( NPM ) เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่สำคัญสำหรับ
เปลี่ยนในภาครัฐไทย ( อ naayuthaya ( 2010 ) ดังนั้น การปฏิรูปการบริหารราชการไทย
ถูกผลักไปข้างหน้าและทำให้ความคืบหน้าอย่างมีนัยสำคัญ
ระยะเวลาที่ทักษิณ ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศไทย
เพื่อบรรลุการปฏิรูปภาคสาธารณะพระราชบัญญัติการบริหารรัฐ ( ไม่
5 ) พ.ศ. 2545 และพระราชบัญญัติการปฏิรูปกระทรวง ทบวง กรม ทบวงและ
กฎกระทรวง พ.ศ. 2545 ( 2002 ) มีการประกาศใช้เป็นกรอบในไทย
5
ระบบราชการปฏิรูป สองการกระทำาการสร้างของ 20 กระทรวงและ sub -
กระทรวง การกระทำให้การปรับตัวของอำนาจของหน่วยงานราชการ
และยังเปลี่ยนระบบการบริหาร โดยการปรับโครงสร้างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
งานในกลุ่มเพื่อให้วัตถุประสงค์และแนวทางของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและมีประสิทธิภาพการทำงานร่วมกัน
โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นเนื่องจากทับซ้อนกัน นอกจากนี้ ภาครัฐ การพัฒนา
สำนักงานคณะกรรมการ
opdc ) ก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ.2545 ( 2002 ) เป็นโปรแกรมควบคุมหลักในการพัฒนาธรรมาภิบาลและ
NPM ในภาครัฐไทย .
opdc ได้ผลักดันการปฏิรูปของอัลวิน ลิมสาธารณะ
raksuwan อานุภาพและประสบการณ์ระหว่างประเทศการบริหารโปรแกรม มสด .
โลกาภิวัตน์ที่สำคัญคือความดันที่ผลักดันการปฏิรูปของสาธารณะและ
องค์กรเอกชน การบริหารงานภาครัฐ และระบบราชการไทยไม่ได้
รอดพ้นจากอิทธิพลของโลกาภิวัตน์ การปฏิรูปของ
สาธารณะไทยบริหารและระบบราชการไม่ได้ใหม่ หลังจากที่ตั้งของรัฐ
กว่า 700 ปีมาแล้ว ตั้งแต่สุโขทัย อยุธยา และรัตนโกสินทร์ กับ
ก๊ก ประเทศไทยได้ดำเนินการทั้งรายใหญ่ และรายย่อยการปฏิรูปการบริหารรัฐกิจ
หลายครั้ง ตามการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง
บทความนี้จะให้ภาพรวมของไม่เพียง แต่เป็นลำดับ
การเมืองและการปฏิรูปการบริหารสาธารณะของไทย แต่ยังปฏิบัติที่ดีที่สุดของการปฏิรูประบบราชการใน
บางประเทศที่พัฒนา รายละเอียดของการปฏิรูปภาคสาธารณะแบ่งออกเป็นสองส่วน คือ ภาครัฐของไทย
ก่อนการปฏิรูปจาก 2475 ถึงปัจจุบัน และสองคือ
ตัวอย่างของการปฏิบัติที่ดีที่สุดในการปฏิรูปภาคสาธารณะในบางประเทศประสบความสำเร็จในการพัฒนาผ่านแนวคิดของ NPM
.
สำหรับประเทศไทยภาครัฐ พ.ศ. 1300 การปฏิรูปจากภาครัฐ สำหรับประเทศไทยปัจจุบัน
ปฏิรูปก่อนการปฏิวัติสยาม พ.ศ. 2475 ( 1932 )
ไทยประวัติศาสตร์ดั้งเดิมถือว่ารากฐานของอาณาจักรสุโขทัยเป็น การเริ่มต้นของประเทศในระบบการเมืองและการบริหารที่
ตอนนั้นกษัตริย์ปกครองรัฐในฐานะบิดาของประชาชนได้ จึงเรียกว่า " โปขุน " ระบบนี้ใช้กฎ
รัฐสำหรับศตวรรษที่ รูปแรกของการเมืองและการบริหารระบบ
เริ่มต้นขึ้นในช่วงรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีชั้นของอยุธยา
ราชอาณาจักร พ.ศ. 1857-1912 ( 1351-1369 ) เพื่อตอบสนองการขยายอำนาจของ
อาณาจักร สี่เสาหลักแห่งรัฐ ( ชาตูซาดอม ) ไปจากระบบการเมืองอินเดีย
เป็นลูกบุญธรรมแทน " ระบบโปขุน " กษัตริย์สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถแห่งอยุธยา b.c.1991-2031 (
2
, 1448-1488 ) การปฏิรูประบบราชการสยามอีกครั้ง
โดยแยกข้าราชการและทหาร " ซา มู ฮา นา ยก " คือหัวของ
แพ่งสำนักงานซึ่งรับผิดชอบในสิทธิหน้าที่และ " ซามูฮา กะ ลาหอม "
หัวของทหารสำนักงานรับผิดชอบในหน้าที่ทหาร ในรัชสมัยของพระองค์ ,
ลำดับชั้นของขุนนางถูก codified . ขุนนางมียศตำแหน่งและศักดินา
อันดับที่เรียกว่า " sakdi na " นอกจากนี้เขายังได้ประกาศใช้กฎหมายในพาลาทิเนตเพื่อ re แยกแยะ
เมืองอยุธยา โดยชั้น ลำดับชั้นของเมืองตั้งแต่เมืองชั้นในและ
ส่วนนอกเมืองอาณานิคม
ไทย การเมือง การปกครอง ระบบของกษัตริย์สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ
มีวัตถุประสงค์หลักของการจัดหมวดหมู่เมืองของรัฐเพื่อที่จะปกครองและควบคุม
แทนที่จะให้บริการสาธารณะ อำนาจของรัฐส่วนกลาง
กษัตริย์เป็นหัวหน้าสูงสุดของรัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์ คือ ระบบการเมือง
กษัตริย์ไม่ได้เป็นเพียงผู้ปกครองแต่ยังพระเจ้า ดังนั้น การเมืองและการปฏิรูปการบริหารสาธารณสุข
ขึ้นอยู่กับผู้ปกครอง ไม่ใช่ประชาชน ระบบนี้อย่างต่อเนื่อง
จนกว่าภาครัฐการปฏิรูปของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในปลายศตวรรษที่ 19 .
ระบบราชการคือปฏิรูปอีกครั้งในรัชสมัยของกษัตริย์
จุฬาลงกรณ์ หรือ รัชกาลที่ 5 กรุงรัตนโกสินทร์สหราชอาณาจักรในพ.ศ. 2435 ( 1892 ) .
ประเพณีเก่าของสี่เสาหลักของระบบรัฐ ถูกแทนที่ ไทย
ระบบราชการระบบและโครงสร้างของรัฐบริหารโดยทั้งหมดการซ่อมแซม .
จุฬาลงกรณ์แนะนำการปฏิรูปใหม่ ๆและนวัตกรรมของประเทศ การปฏิรูปการบริหาร
ไม่เพียง แต่ยัง กฎหมาย การเมือง การศึกษา และการแพทย์
พาณิชย์ , และดังนั้นบนเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงความปรารถนาของพระราชาทันสมัย
โครงสร้างพื้นฐานและสถาบันอื่น ๆของประเทศ ไทยการบริหารรัฐกิจ
และมีโครงสร้างที่ใช้ในรูปแบบของกระทรวง ทบวง กรม หน่วยงานของรัฐบาล และการบริหารรัฐ
และแบ่งออกเป็นสามระดับกลาง
จังหวัดและท้องถิ่น แบบฟอร์มนี้ของระบบราชการ และโครงสร้างของรัฐ
การบริหารงานอย่างต่อเนื่องจนถึง พ.ศ. 2475 ( 1932 ) และได้ให้มูลนิธิของระบบราชการไทยในปัจจุบันระบบ
.
1.1.2 จากการปฏิวัติสยามพ.ศ. 2475 ( 1932 ) พ.ศ. 2543 ( 2000 ) : สําคัญจุดเปลี่ยนในระบบการเมืองไทยและการปกครอง
คือการปฏิวัติสยามหรือรัฐประหารในประเทศไทย พ.ศ. 2475 ( 1932 ) มันเป็น
3
เปลี่ยนเลือดซึ่งในระบบที่รัฐบาลเปลี่ยนจากสมบูรณาญาสิทธิราชย์
กับรัฐธรรมนูญ การปฏิวัติทำให้ประชาชนสยาม
ได้รับรัฐธรรมนูญฉบับแรกของพวกเขา ซึ่งเริ่มด้วยการประกาศว่า " อำนาจสูงสุด
ในที่ดินเป็นของประชาชนทุกคน " รัฐธรรมนูญเป็นพื้นปล้นพระราชา
พลังทั้งหมดโบราณของเขาปกครองประเทศระบบการเมืองไทยมีอยู่
ภายในกรอบของประชาธิปไตยแบบมีผู้แทนรัฐสภาและรัฐธรรมนูญ
ซึ่งทรงเป็นประมุขแห่งรัฐ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาลของ
และมีระบบหลายพรรค . อำนาจบริหารจะบริหารโดย
รัฐบาล อำนาจนิติบัญญัติเป็นสิทธิ์ของทั้งรัฐบาลและสอง
ห้องของรัฐสภา สภาผู้แทนราษฎร และวุฒิสภา
ตุลาการเป็นอิสระของฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติ . อย่างไรก็ตาม แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้
เป็นสำคัญ รัฐบาลโครงสร้างการบริหารและการบริหาร
กระบวนทัศน์ของรัฐบาลที่ออกแบบโดยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวไม่มาก
แก้ไขการปรับปรุงโครงสร้างการบริหารของรัฐบาลเป็นเพียงของ
สําคัญของระบบ เปลี่ยนกระบวนทัศน์ รูปแบบ และวิธีการจัดการแบบดั้งเดิมของ
ระบบราชการเริ่มต้นอีกครั้งในปี 1980 ที่เกี่ยวข้องกับ
ปรากฏการณ์ของโลกาภิวัตน์ การแข่งขันระหว่างประเทศ วิกฤตเศรษฐกิจ การเจริญเติบโต และความแข็งแรงของสังคม
ส่วนตัว ข้าราชการทุจริตและการขาดประสิทธิภาพของรัฐบาลและ
ระบบราชการ จุดเริ่มต้นของการปฏิรูประบบราชการ คือ ใน พ.ศ. 2532 ( 1989 ) เมื่อ
คำ " ธรรมาภิบาล " เป็นที่รู้จักโดยธนาคารทั่วโลกและมีการใช้
ดูการจัดการที่ดีของกลไกของรัฐในการจัดการทรัพยากรทางเศรษฐกิจและสังคม
สําหรับการพัฒนาของประเทศ คำว่า " ธรรมาภิบาล "
รับการยอมรับว่า หมายถึง การมีส่วนร่วมของประชาชน ความซื่อสัตย์ ความโปร่งใส ความรับผิดชอบทางการเมือง
, ถูกต้องตามกฎหมาย , ยุติธรรมทางกฎหมายเพื่อทำนายประสิทธิภาพ
และประสิทธิผลได้มั่นใจ การเคลื่อนไหวของธรรมาภิบาล ได้ผลักดันให้มีการปฏิรูปกลไกการพัฒนาในประเทศ
ซึ่งขอความช่วยเหลือจากธนาคาร ดังนั้น เพื่อให้เป็นไปตามเงื่อนไขธนาคารทั่วโลกของนอกจากนี้ ยังต้องการให้
รัฐบาลไทยเพื่อการปฏิรูปการบริหาร ( ผาสุก พงษ์ไพจิตร , 2001 ) .
3 ปีต่อมา ขณะที่ " ธรรมาภิบาล " ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในภาครัฐไทย
" สีดำ " อาจจะ ( phruetsapha ทมิฬและเป็นชื่อสามัญสำหรับ
17-20 พฤษภาคม พ.ศ. 2535 ( 1992 ) ที่ได้รับความนิยมในเขตประท้วงต่อต้านรัฐบาลของทั่วไป
4
kraproyoon สุจินดา ,นำไปสู่ความต้องการที่สำคัญเพื่อจะเขียนรัฐธรรมนูญซึ่ง
แล้วเสร็จใน พ.ศ. 2540 ( ผาสุก พงษ์ไพจิตร , 2544 : 1 ) การเผยแพร่
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540 ( 1997 ) ถูกเรียกว่า " การปฏิวัติ
การเมือง " ไทย รัฐธรรมนูญมีอำนาจมากกว่าที่พยายามเป็นตัวหนาพร้อม
คนไทยและ decentralizing รัฐบาล หลังจาก ที่ กฎหมายและระเบียบ
ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิรูปและการปรับโครงสร้างของรัฐบาลอย่างต่อเนื่อง โดยเมื่อ yongjaiyuth
.
chaovalit ทั่วไปเป็นนายกรัฐมนตรีแห่งประเทศไทย ,
แผนแม่บทของภาคประชาชน ปฏิรูปบีซี ษา 2540-2545 ฉบับที่ 8 ( พ.ศ. 2540-2544 ) ได้รู้จัก
ให้ภาคประชาชนไทย ขึ้นอยู่กับแนวคิดของ " ธรรมาภิบาล " แผนคือ
การเสริมสร้างระบบราชการเป็นกลไกที่มีประสิทธิภาพในการพัฒนาเศรษฐกิจ สังคมและการเมือง
, ระบบ โดยการปฏิรูปการทำงาน และขนาดขององค์กรสาธารณะ
, และการปรับปรุงระบบปฏิบัติการขององค์กรของรัฐ แผน
เสนอให้เปลี่ยนหลักการปรัชญาของการปกครองประเทศจาก
ศูนย์กลางเพื่อการกระจายอำนาจสองหลักการของแผนปฏิรูป
เกี่ยวข้องการทำงานและขนาดและที่เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงของระบบปฏิบัติการในองค์กรสาธารณะ
กับเป้าหมายการพัฒนาการจัดการสาธารณะและบริการจัดส่งใน
แง่ของประสิทธิภาพ ความเสมอภาค และเป็นธรรม ( ชาติ bureaucretic
คณะกรรมการปฏิรูป , 1997 ) ผลแผนเป็นจุดเริ่มต้นของปัจจุบันไทย
การปฏิรูปการบริหาร
เพิ่มเติมอ่านความคิดเห็นและดาวน์โหลดของไทยภาครัฐการปฏิรูปผ่านแนวคิดของ NPM
การเคลื่อนไหวของการใช้แผนแม่บทการปฏิรูปภาคสาธารณะ
. ษา 2540-2545 ฉบับที่ 8 ( พ.ศ. 2540-2544 ) และความสำเร็จของการปฏิรูประบบราชการในสหรัฐ
สหราชอาณาจักร , สวีเดน , ฝรั่งเศส , ออสเตรเลีย และ สหรัฐอเมริกา ซึ่งแสดงการประยุกต์ใช้
ของการบริหารรูปแบบใหม่ ( NPM ) เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาที่สำคัญสำหรับ
เปลี่ยนในภาครัฐไทย ( อ naayuthaya ( 2010 ) ดังนั้น การปฏิรูปการบริหารราชการไทย
ถูกผลักไปข้างหน้าและทำให้ความคืบหน้าอย่างมีนัยสำคัญ
ระยะเวลาที่ทักษิณ ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรีของประเทศไทย
เพื่อบรรลุการปฏิรูปภาคสาธารณะพระราชบัญญัติการบริหารรัฐ ( ไม่
5 ) พ.ศ. 2545 และพระราชบัญญัติการปฏิรูปกระทรวง ทบวง กรม ทบวงและ
กฎกระทรวง พ.ศ. 2545 ( 2002 ) มีการประกาศใช้เป็นกรอบในไทย
5
ระบบราชการปฏิรูป สองการกระทำาการสร้างของ 20 กระทรวงและ sub -
กระทรวง การกระทำให้การปรับตัวของอำนาจของหน่วยงานราชการ
และยังเปลี่ยนระบบการบริหาร โดยการปรับโครงสร้างหน่วยงานที่เกี่ยวข้องกับ
งานในกลุ่มเพื่อให้วัตถุประสงค์และแนวทางของหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและมีประสิทธิภาพการทำงานร่วมกัน
โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นเนื่องจากทับซ้อนกัน นอกจากนี้ ภาครัฐ การพัฒนา
สำนักงานคณะกรรมการ
opdc ) ก่อตั้งขึ้นในปี พ.ศ.2545 ( 2002 ) เป็นโปรแกรมควบคุมหลักในการพัฒนาธรรมาภิบาลและ
NPM ในภาครัฐไทย .
opdc ได้ผลักดันการปฏิรูปของอัลวิน ลิมสาธารณะ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- คีมล็อค
- Adorei como ficou o meu face. Tive que c
- นายของพวกเขาปฏิเสธที่จะมอบความรับผิดชอบใ
- ฉันไปอาบน้ำก่อน
- ฉันเหรอ 我如何？
- we don't have much console shipment for
- โอกาสหน้าแล้วกัน
- chicken minced
- ผันน้ำ
- คำขนานนาม
- มาเมืองไทยอีหรือเปล่า
- 文化のみち
- ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในประเทศไท
- เพราะว่าเราต้องใช้สมอง และ สมาธิในการทำข
- Could I ask your address got it?, I will
- 아차! 사티로스
- : u r 1 of my many cf gfsr u proud girl?
- จ.นครสวรรค์
- This is Yoo Joon Soo fromN the HK depart
- 使者
- ย้ายโต๊ะ
- secretary
- ฝากความคิดถึง ถึงฎพรแ
- second Lieutenant
