Wilhelm Ludvig Johannsen (1857-1927

Wilhelm Ludvig Johannsen (1857-1927)

Geneticist, professor of plant physiology 1905-27, graduate in pharmacology at the Pharmaceutical College 1880, assistant at the Carlsberg Laboratory 1880-87, associate professor, from 1903 full professor, of plant physiology at the Royal Veterinary and Agricultural College 1892-1905, rector of the university 1917-18.

After a successful early career as a physiologist at the Carlsberg Laboratory, Wilhelm Johannsen became increasingly interested in the new science of genetics around 1900. In 1903 he published a paper based on his experiments with pure lines of self-fertilising beans which convinced him that selection for extreme size variations had no effect on the offspring. It was soon considered one of the foundational works of genetics and was translated into German as Über Erblichkeit in Populationen und in reinen Linien. Ein Beitrag zur Beleuchtung schwebender Selektionsfragen (Jena: G. Fischer, 1903). In Johannsen’s view, his experiments with pure lines had important implications for evolutionary theories. In contrast to the importance paid by Darwinians and Lamarckians to the role of small variations in the evolutionary process, Johannsen demonstrated the constancy of the biological type, which led him to formulate his essential distinction between genotype and phenotype in 1909 which was published in Elemente der Exacten Erblichkeitslehre (Jena: Gustav Fischer, 1909). According to Johannsen, environmental factors that influenced the phenotype could not be transmitted to the genotype and the offspring. This contribution to genetics was widely acknowledged abroad and meant a severe blow to Lamarckism. It thus widened the gap between field naturalists, who found it increasingly difficult to legitimise their scientific practises, and laboratory biologists eager to restrict the terrain of exact science to experimental work. After his work on pure lines Johannsen gave up experimental work and focused on discussing current genetic theories and defending exact methods in evolutionary biology. In reviews, textbooks and popular articles he criticised what he regarded as metaphysical approaches and speculative assumptions in biology. His critical epistemology resulted in a controversy in the first decades of the twentieth century with his former teacher, the professor of botany, Eugen Warming, who was offended by the harsh critique that Johannsen put forth against his attempt to integrate evolution and Christianity, his scientific method and his Lamarckian views. Johannsen’s works on evolution include Falske Analogier [False Analogies] (Copenhagen: J.H. Schultz, 1914), Arvelighed i Historisk og Experimentel Belysning [Heredity in the Light of History and Experimentation] (Copenhagen: Gyldendal, 1917) and Biologi: Træk af de Biologiske Videnskabers Udvikling i det Nittende Aarhundrede [Biology: Episodes in the Development of the Biological Sciences in the Nineteenth Century] (Copenhagen: Gyldendal, 1922). From 1924 Johannsen was member of a state commission on degeneration and eugenics. True to his critical epistemology, however, Johannsen remained sceptical of eugenic initiatives. On the basis of his fundamental distinction between genotype and phenotype, he argued that it was impossible to conclude from the appearance of alcoholism, insanity or specific diseases within certain families that these traits were hereditary. Johannsen was thus far from being a genetic determinist, and he argued in several publications that nurture often played a decisive role in the constitution of individuals

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิลเฮล์ม Ludvig Johannsen (ค.ศ. 1857-1927)Geneticist ศาสตราจารย์ทางสรีรวิทยาของพืช 1905-27 บัณฑิตในเภสัชวิทยาที่ 1880 วิทยาลัยเภสัชกรรม ผู้ช่วยที่ Carlsberg ปฏิบัติ 1880-87 รองศาสตราจารย์ จาก 1903 ศาสตราจารย์เต็ม ของสรีรวิทยาของพืชที่อธิการบดีวิทยาลัยเกษตรค.ศ. 1892-1905 และรอยัลสัตวแพทย์มหาวิทยาลัย 1917-18 After a successful early career as a physiologist at the Carlsberg Laboratory, Wilhelm Johannsen became increasingly interested in the new science of genetics around 1900. In 1903 he published a paper based on his experiments with pure lines of self-fertilising beans which convinced him that selection for extreme size variations had no effect on the offspring. It was soon considered one of the foundational works of genetics and was translated into German as Über Erblichkeit in Populationen und in reinen Linien. Ein Beitrag zur Beleuchtung schwebender Selektionsfragen (Jena: G. Fischer, 1903). In Johannsen’s view, his experiments with pure lines had important implications for evolutionary theories. In contrast to the importance paid by Darwinians and Lamarckians to the role of small variations in the evolutionary process, Johannsen demonstrated the constancy of the biological type, which led him to formulate his essential distinction between genotype and phenotype in 1909 which was published in Elemente der Exacten Erblichkeitslehre (Jena: Gustav Fischer, 1909). According to Johannsen, environmental factors that influenced the phenotype could not be transmitted to the genotype and the offspring. This contribution to genetics was widely acknowledged abroad and meant a severe blow to Lamarckism. It thus widened the gap between field naturalists, who found it increasingly difficult to legitimise their scientific practises, and laboratory biologists eager to restrict the terrain of exact science to experimental work. After his work on pure lines Johannsen gave up experimental work and focused on discussing current genetic theories and defending exact methods in evolutionary biology. In reviews, textbooks and popular articles he criticised what he regarded as metaphysical approaches and speculative assumptions in biology. His critical epistemology resulted in a controversy in the first decades of the twentieth century with his former teacher, the professor of botany, Eugen Warming, who was offended by the harsh critique that Johannsen put forth against his attempt to integrate evolution and Christianity, his scientific method and his Lamarckian views. Johannsen’s works on evolution include Falske Analogier [False Analogies] (Copenhagen: J.H. Schultz, 1914), Arvelighed i Historisk og Experimentel Belysning [Heredity in the Light of History and Experimentation] (Copenhagen: Gyldendal, 1917) and Biologi: Træk af de Biologiske Videnskabers Udvikling i det Nittende Aarhundrede [Biology: Episodes in the Development of the Biological Sciences in the Nineteenth Century] (Copenhagen: Gyldendal, 1922). From 1924 Johannsen was member of a state commission on degeneration and eugenics. True to his critical epistemology, however, Johannsen remained sceptical of eugenic initiatives. On the basis of his fundamental distinction between genotype and phenotype, he argued that it was impossible to conclude from the appearance of alcoholism, insanity or specific diseases within certain families that these traits were hereditary. Johannsen was thus far from being a genetic determinist, and he argued in several publications that nurture often played a decisive role in the constitution of individuals

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลุดวิกวิลเฮล์ Johannsen (1857-1927) ผาดศาสตราจารย์ทางสรีรวิทยาของพืช 1905-27 จบการศึกษาทางด้านเภสัชวิทยาที่วิทยาลัยเภสัชกรรม 1880 ผู้ช่วยที่ Carlsberg ห้องปฏิบัติการ 1880-1887, รองศาสตราจารย์จาก 1903 ศาสตราจารย์เต็มรูปแบบทางสรีรวิทยาของพืชที่รอยัล สัตวแพทย์และวิทยาลัยเกษตร 1892-1905, อธิการบดีของมหาวิทยาลัย 1917-1918. หลังจากเริ่มต้นอาชีพที่ประสบความสำเร็จเป็นนักสรีรวิทยาที่ Carlsberg ห้องปฏิบัติการ, วิลเฮล์ Johannsen กลายเป็นที่สนใจมากขึ้นในวิทยาศาสตร์ใหม่ของพันธุศาสตร์รอบปี 1900 ใน 1903 เขาตีพิมพ์กระดาษที่ใช้ ในการทดลองของเขาที่มีเส้นบริสุทธิ์ของถั่วตนเองปุ๋ยซึ่งเชื่อว่าเขาเลือกว่าสำหรับรูปแบบขนาดที่รุนแรงไม่มีผลกระทบต่อลูกหลาน มันได้รับการพิจารณาเร็ว ๆ นี้หนึ่งในงานพื้นฐานของพันธุศาสตร์และได้รับการแปลเป็นภาษาเยอรมันเป็นÜber Erblichkeit ใน Populationen คาดไม่ถึงใน reinen Linien Ein โพสต์ zur Beleuchtung schwebender Selektionsfragen (Jena: G. ฟิชเชอร์, 1903) ในมุมมองของ Johannsen, การทดลองของเขาที่มีเส้นบริสุทธิ์มีนัยสำคัญสำหรับทฤษฎีวิวัฒนาการ ในทางตรงกันข้ามกับความสำคัญที่จ่ายโดย Darwinians และ Lamarckians กับบทบาทของการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ในกระบวนการวิวัฒนาการที่แสดงให้เห็นถึงความมั่นคง Johannsen ประเภททางชีวภาพซึ่งทำให้เขาที่จะกำหนดความแตกต่างที่สำคัญของเขาระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ในปี 1909 ซึ่งได้รับการตีพิมพ์ในเดอร์องค์ประกอบ Exacten Erblichkeitslehre (Jena: กุสตาฟฟิชเชอร์, 1909) ตาม Johannsen ปัจจัยสิ่งแวดล้อมที่มีอิทธิพลต่อฟีโนไทป์ไม่สามารถส่งไปตรวจหาสายพันธุ์และลูกหลาน มีส่วนร่วมในทางพันธุศาสตร์นี้ได้รับการยอมรับกันอย่างแพร่หลายในต่างประเทศและมีความหมายที่จะระเบิดรุนแรง Lamarckism มันจึงขยายช่องว่างระหว่างธรรมชาติข้อมูลที่พบว่ามันยากมากขึ้นที่จะต้องรับผิดชอบการปฏิบัติทางวิทยาศาสตร์ของพวกเขาและนักชีววิทยาทางห้องปฏิบัติการกระตือรือร้นที่จะ จำกัด การภูมิประเทศของวิทยาศาสตร์ที่แน่นอนในการทำงานการทดลอง หลังจากที่ผลงานของเขาในสายบริสุทธิ์ Johannsen ให้ขึ้นการทำงานทดลองและมุ่งเน้นไปที่การพูดคุยทฤษฎีทางพันธุกรรมในปัจจุบันและวิธีการป้องกันที่แน่นอนในชีววิทยาวิวัฒนาการ ในการแสดงความคิดเห็น, ตำราและบทความยอดนิยมที่เขาวิพากษ์วิจารณ์สิ่งที่เขายกย่องว่าเป็นวิธีการที่เลื่อนลอยและการตั้งสมมติฐานการเก็งกำไรในวิชาชีววิทยา ญาณวิทยาที่สำคัญของเขาส่งผลให้ความขัดแย้งในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบกับครูอดีตอาจารย์วิชาพฤกษศาสตร์, ร้อนเออเก็นที่ถูกรุกรานโดยวิจารณ์ที่รุนแรงที่ Johannsen ออกมาต่อต้านความพยายามที่จะบูรณาการวิวัฒนาการและศาสนาคริสต์ของเขาทางวิทยาศาสตร์ วิธีการและมุมมองของเขา Lamarckian งาน Johannsen ในวิวัฒนาการรวม Falske Analogier [Analogies เท็จ] (โคเปนเฮเกน: JH ชูลท์ซ, 1914), Arvelighed ฉัน Historisk และ Experimentel Belysning [การถ่ายทอดทางพันธุกรรมในแสงไฟของประวัติศาสตร์และทดลอง] (โคเปนเฮเกน: Gyldendal, 1917) และ Biologi: ลาก AF เด Biologiske Videnskabers Udvikling ฉัน det Nittende Aarhundrede [ชีววิทยา: เอพในการพัฒนาวิทยาศาสตร์ชีวภาพในศตวรรษที่สิบเก้า] (โคเปนเฮเกน: Gyldendal, 1922) จาก 1,924 Johannsen เป็นสมาชิกของคณะกรรมการของรัฐเกี่ยวกับการเสื่อมสภาพและสุพันธุศาสตร์ ทรูที่จะญาณวิทยาที่สำคัญของเขา แต่ Johannsen ยังคงสงสัยในความคิดริเริ่มในการบำรุงพันธุ์ บนพื้นฐานของความแตกต่างพื้นฐานของเขาระหว่างจีโนไทป์และฟีโนไทป์ที่เขาแย้งว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะสรุปจากลักษณะของโรคพิษสุราเรื้อรัง, วิกลจริตหรือโรคเฉพาะภายในครอบครัวบางอย่างที่มีลักษณะเหล่านี้มีการถ่ายทอดทางพันธุกรรม Johannsen จึงห่างไกลจากการ determinist ทางพันธุกรรมและเขาก็เป็นที่ถกเถียงกันในสื่อสิ่งพิมพ์หลายอย่างที่บำรุงมักจะเล่นบทบาทในการร่างรัฐธรรมนูญของประชาชน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิลเฮล์มลุดวิก โจแฮนเซิ่น ( 1857-1927 )

นักพันธุศาสตร์ ศาสตราจารย์ด้านสรีรวิทยา 1905-27 ระดับบัณฑิตศึกษาในเภสัชวิทยา เภสัชกรรม วิทยาลัย 1880 ผู้ช่วยที่ห้องปฏิบัติการคาร์ลสเบิร์ก 1880-87 รองศาสตราจารย์จาก 1903 เต็มศาสตราจารย์ , สรีรวิทยาของพืชที่รอยัล สัตวแพทย์ และวิทยาลัยเกษตร 1892-1905 อธิการบดีมหาวิทยาลัย 1917-18 .

หลังจากประสบความสำเร็จในอาชีพเป็นลงทะเบียนลิขสิทธิ์ที่ห้องแล็บ Carlsberg , วิลเฮล์ม โจแฮนเซิ่นกลายเป็นมากขึ้นสนใจในวิทยาศาสตร์ใหม่ของพันธุกรรมประมาณ 1900 ในปี 1903 เขาเผยแพร่กระดาษจากการทดลองของเขาบริสุทธิ์สายของตนเอง fertilising ถั่วซึ่งเชื่อว่าเขาสำหรับการเลือกรูปแบบขนาดมากจึงไม่มีผลต่อลูกหลานในไม่ช้ามันก็ถือเป็นหนึ่งในงานพื้นฐานของพันธุศาสตร์และถูกแปลเป็นภาษาเยอรมันเป็นÜเบอร์ erblichkeit ใน populationen และใน reinen linien . a beitrag ซัวร์ beleuchtung schwebender selektionsfragen ( Jena : G . ฟิชเชอร์ , 903 ) ในมุมมองของโจแฮนเซิ่น การทดลองของเขากับสายพันธุ์บริสุทธิ์ มีนัยยะสำคัญสำหรับทฤษฎีวิวัฒนาการในทางตรงกันข้ามกับความสําคัญจ่าย โดย darwinians lamarckians และบทบาทของการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ ในกระบวนการวิวัฒนาการ โจแฮนเซิ่น , แสดงให้เห็นถึงความมั่นคงของประเภททางชีวภาพ ทำให้เขาสร้างของเขา ที่สำคัญความแตกต่างระหว่างการโตใน 1909 ซึ่งถูกตีพิมพ์ในรายการเดอ exacten erblichkeitslehre ( Jena : กุสตาฟ ฟิชเชอร์ , 1909 ) โจ นน์เซนตาม ,ปัจจัยสิ่งแวดล้อมที่มีอิทธิพลต่อการไม่อาจจะส่งไปทางพันธุกรรมและลูกหลาน เงินสมทบนี้พันธุกรรมเป็นยอมรับอย่างกว้างขวางในต่างประเทศ และหมายถึงระเบิดรุนแรง lamarckism . มันจึงกว้างขึ้นช่องว่างระหว่างเขตอนุรักษ์ที่พบนั้นยากยิ่งขึ้น legitimise ระดับของวิทยาศาสตร์ ,และห้องปฏิบัติการชีววิทยา กระตือรือร้นที่จะ จำกัด ภูมิประเทศของวิทยาศาสตร์แน่นอน งานทดลอง หลังจากที่ทำงานของเขาในสายพันธุ์บริสุทธิ์ โจแฮนเซิ่นเลิกงานทดลอง และมุ่งเน้นการอภิปรายทฤษฎีพันธุกรรมในปัจจุบันและป้องกันวิธีการที่แน่นอนในชีววิทยาวิวัฒนาการ ในบทวิจารณ์หนังสือและบทความที่ได้รับความนิยม เขาวิจารณ์สิ่งที่เขาถือว่าเป็นแนวอภิปรัชญาและเก็ง สมมติฐานในชีววิทยา ญาณวิทยาที่สำคัญของเขาทำให้เกิดการโต้เถียงในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ยี่สิบกับอดีตครูของเขา ศาสตราจารย์พฤกษศาสตร์ เกน โลกร้อนขึ้นที่โกรธรุนแรง วิจารณ์ว่า โจแฮนเซิ่นเหยียดกับความพยายามของเขาที่จะรวมและวิวัฒนาการของศาสนาคริสต์ วิธีทางวิทยาศาสตร์ของเขา และเขา lamarckian views โจ นน์เซนของการทำงานกับวิวัฒนาการ รวมถึง falske เท็จ analogier [ ใช้ ] ( โคเปนเฮเกน : j.h. Schultz , 1914 ) , arvelighed ผม historisk และทดลอง belysning [ พันธุกรรมในแสงของประวัติศาสตร์และการทดลอง ] ( นิวยอร์ก :gyldendal 1917 ) และลูกที่ โอ : TR æ K AF de biologiske videnskabers udvikling ผมมี nittende aarhundrede [ ชีววิทยา : เอพในการพัฒนาทางชีววิทยาในศตวรรษที่สิบเก้า ] ( โคเปนเฮเกน : gyldendal 1922 ) โจ นน์เซนจาก 2467 เป็นสมาชิกของคณะกรรมการของรัฐในการเสื่อมและพันธุกรรม . จริงกับของสำคัญของเขา อย่างไรก็ตามโจ นน์เซนยังคงสงสัยในโครงการเกี่ยวกับการปรับปรุงลักษณะทางพันธุกรรมของมนุษย์ให้ดีขึ้น . บนพื้นฐานของพื้นฐานความแตกต่างระหว่างจีโนไทป์ฟีโนไทป์และเขาแย้งว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะสรุปจากลักษณะของโรควิกลจริต หรือโรคที่เฉพาะเจาะจงภายในครอบครัว บางคุณลักษณะเหล่านี้คือ กรรมพันธุ์ โจ นน์เซนจึงห่างไกลจากการ determinist พันธุและเขาแย้งในหลายสิ่งพิมพ์ที่ดูแลเอาใจใส่ มักจะมีบทบาทชี้ขาดในรัฐธรรมนูญของแต่ละบุคคล