The state of the art in salinity ma

The state of the art in salinity mapping is that highly saline areas can be separated from
non-salinized areas (e.g., Vidal and Sagardoy, 1995). Most of the published investigations
based on remote sensing distinguish only three to four classes of soil salinity, after
consulting geomorphologic or soil degradation maps or by means of conventional timeconsuming
and laborious field surveys. Current sensors and interpretation algorithms do
not allow the detection of intermediate to medium salinity levels. Salinization affects the
leaf angle orientation (leaf roll) and increased chlorosis, which is best-observed in the
near and middle infrared bands (Steven et al., 1992). The final stage of soil salinization is
an increased brightness, detectable from the visible part of the spectrum (albedo high, leaf
area index low). A new approach to quantify the physical appearances through
biophysical parameters of salt-afflicted crops (e.g., surface albedo, fractional vegetation
coverage, LAI, surface resistance, evaporative fraction) was tested by Ambast et al.
(1999) and is worth expanding further. A simple combination of multi-spectral bands
without any classifier provides meaningful information. A quantitative interpretation into
soil salinity classes can be made after extensive field visits. More research is needed for a
rapid appraisal of salinity from satellite measurements.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รัฐของศิลปะในการทำแผนที่ความเค็มคือพื้นที่สูงน้ำเกลือสามารถแยกออกจาก
พื้นที่ที่ไม่ salinized (เช่นวิดัลและ Sagardoy, 1995) ส่วนใหญ่ของการสืบสวนที่ตีพิมพ์
อยู่บนพื้นฐานของการสำรวจระยะไกลแยกแยะความแตกต่างเพียง 3-4 ชั้นของความเค็มของดินหลังจากการ
ให้คำปรึกษา geomorphologic หรือแผนที่ย่อยสลายในดินหรือโดยวิธีการ timeconsuming ธรรมดา
และสำรวจภาคสนามลำบาก เซ็นเซอร์ปัจจุบันและขั้นตอนวิธีการตีความจะ
ไม่อนุญาตให้มีการตรวจสอบของกลางให้อยู่ในระดับความเค็มปานกลาง salinization ส่งผลกระทบต่อ
การวางแนวทางมุมใบ (ใบม้วน) และ chlorosis เพิ่มขึ้นซึ่งเป็นที่ที่ดีที่สุดที่พบใน
วงดนตรีอินฟาเรดที่อยู่ใกล้และกลาง (สตีเว่น et al., 1992) ขั้นตอนสุดท้ายของความเค็มของดินคือ
ความสว่างที่เพิ่มขึ้นจากการที่ตรวจพบส่วนที่มองเห็นของสเปกตรัม (อัลเบโด้สูงใบ
ดัชนีพื้นที่ต่ำ) วิธีการใหม่ที่จะหาจำนวนที่ปรากฏทางกายภาพผ่าน
พารามิเตอร์ชีวฟิสิกส์ของพืชเกลือทุกข์ (เช่นพื้นผิวอัลเบโด้พืชเศษ
คุ้มครอง LAI ต้านทานพื้นผิวส่วนระเหย) ได้รับการทดสอบโดย Ambast et al.
(1999) และมีมูลค่าการขยายตัวต่อไป รวมกันที่เรียบง่ายของวงดนตรีหลายราง
โดยไม่ต้องแยกประเภทใดให้ข้อมูลที่มีความหมาย การตีความเชิงปริมาณเข้า
เรียนดินเค็มสามารถทำหลังจากการเยี่ยมชมสนามที่กว้างขวาง จำเป็นต้องวิจัยเพิ่มเติมสำหรับ
การประเมินอย่างรวดเร็วของความเค็มจากการวัดสัญญาณดาวเทียม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รัฐของศิลปะในแผนที่ความเค็มที่พื้นที่สูง เกลือสามารถแยกออกจาก
ไม่ salinized พื้นที่ ( เช่น วิดาล และ sagardoy , 1995 ) ที่สุดของการตีพิมพ์การสืบสวน
จากระยะไกลแยกเพียงสามถึงสี่ชั้นของความเค็มของดิน หลังจาก
ปรึกษา geomorphologic หรือดินการย่อยสลายแผนที่หรือโดยวิธีการของ
timeconsuming ธรรมดาและอุตสาหะการสำรวจภาคสนาม .เซ็นเซอร์ในปัจจุบันและขั้นตอนวิธีการตีความทำ
ไม่อนุญาตการตรวจหาระดับกลาง ระดับความเค็มปานกลาง กลุ่มดาวยีราฟมีผลต่อ
ใบมุมปฐมนิเทศ ( ม้วน ) ใบและเพิ่มคลอโรซิซึ่งเป็นที่ที่ดีที่สุดที่พบใน
ใกล้อินฟราเรดกลางวง ( Steven et al . , 1992 ) ขั้นตอนสุดท้ายของกลุ่มดาวยีราฟดิน
เพิ่มความสว่างได้จากส่วนที่มองเห็นได้ของสเปกตรัม ( สัมประสิทธิ์การสะท้อนแสงสูง ดัชนีพื้นที่ใบ
ต่ำ ) วิธีการใหม่ที่มีลักษณะทางกายภาพผ่านพารามิเตอร์ทางชีวกายภาพของพืช เกลือ ทุกข์ใจ
( เช่นพื้นผิวการสะท้อนของเศษพืช
, คุ้มครอง , ลาย , ต้านทานผิวระเหยเศษส่วน ) การทดสอบโดย ambast et al .
( 1999 ) และมีมูลค่าการขยายเพิ่มเติมการรวมกันของหลายๆพื้นที่แถบ
ไม่มีตัวให้ข้อมูลที่มีความหมาย การตีความเชิงปริมาณใน
เรียนความเค็มของดินสามารถทำได้หลังจากเยี่ยมชมสนามที่กว้างขวาง . การวิจัยมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับ
การประเมินอย่างรวดเร็วของความเค็มจากการวัดผ่านดาวเทียม