Romanticism (also the Romantic era

Romanticism (also the Romantic era or the Romantic period) was an artistic, literary, musical and intellectual movement that originated in Europe toward the end of the 18th century and in most areas was at its peak in the approximate period from 1800 to 1850. Romanticism was characterized by its emphasis on emotion and individualism as well as glorification of all the past and nature, preferring the medieval rather than the classical. It was partly a reaction to the Industrial Revolution,[1] the aristocratic social and political norms of the Age of Enlightenment, and the scientific rationalization of nature.[2] It was embodied most strongly in the visual arts, music, and literature, but had a major impact on historiography,[3] education,[4] and the natural sciences.[5] It had a significant and complex effect on politics, and while for much of the Romantic period it was associated with liberalism and radicalism, its long-term effect on the growth of nationalism was perhaps more significant.

The movement emphasized intense emotion as an authentic source of aesthetic experience, placing new emphasis on such emotions as apprehension, horror and terror, and awe—especially that experienced in confronting the new aesthetic categories of the sublimity and beauty of nature. It considered folk art and ancient custom to be noble statuses, but also valued spontaneity, as in the musical impromptu. In contrast to the rational and Classicist ideal models, Romanticism revived medievalism[6] and elements of art and narrative perceived as authentically medieval in an attempt to escape population growth, early urban sprawl, and industrialism.

Although the movement was rooted in the German Sturm und Drang movement, which preferred intuition and emotion to the rationalism of the Enlightenment, the events and ideologies of the French Revolution were also proximate factors. Romanticism assigned a high value to the achievements of "heroic" individualists and artists, whose examples, it maintained, would raise the quality of society. It also promoted the individual imagination as a critical authority allowed of freedom from classical notions of form in art. There was a strong recourse to historical and natural inevitability, a Zeitgeist, in the representation of its ideas. In the second half of the 19th century, Realism was offered as a polar opposite to Romanticism.[7] The decline of Romanticism during this time was associated with multiple processes, including social and political changes and the spread of nationalism.[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จิตนิยม (ยังยุคโรแมนติกหรืองวดโรแมนติก) เป็นการศิลปะ วรรณกรรม ดนตรี และการเคลื่อนไหวทางปัญญาที่มีถิ่นกำเนิด ในยุโรปของคริสต์ศตวรรษที่ 18 และ ในพื้นที่ส่วนใหญ่ เป็นที่จุดสูงสุดในรอบระยะเวลาโดยประมาณจาก 1800 ถึง 1850 จิตนิยมถูกลักษณะ โดยเน้นอารมณ์ และปัจเจก เป็น glorification ของอดีตและธรรมชาติ รักของยุคกลางมากกว่าที่คลาสสิก มันบางส่วนเป็นการตอบสนองต่อการปฏิวัติอุตสาหกรรม, [1] บรรทัดฐานทางสังคม และการเมืองชนชั้นสูงของอายุตรัสรู้ และชาญทางวิทยาศาสตร์ของธรรมชาติ [2] มันถูกรวบรวมไว้มากที่สุดในทัศนศิลป์ ดนตรี และวรรณกรรม แต่มีผลสำคัญต่อการศึกษา [3], [4] ศาสตร์ และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ มันมีผลซับซ้อน และที่สำคัญในการเมือง และในขณะที่สำหรับระยะเวลาโรแมนติก มันเกี่ยวข้องกับปอดและความรุนแรง ระยะยาวมีผลต่อการเจริญเติบโตของลัทธิชาตินิยมอาจจะเพิ่มเติมอย่างมีนัยสำคัญการเคลื่อนไหวที่เน้นอารมณ์รุนแรงเป็นแหล่งแท้จริงของประสบการณ์สุนทรียะ วางเน้นอารมณ์ดังกล่าวเป็นความเข้าใจ สยองขวัญ และความหวาดกลัว และความกลัวใหม่ — โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีประสบการณ์ในการเผชิญหน้ากับความงามของธรรมชาติและความงามประเภทใหม่ที่ประเสริฐ มันถือว่าศิลปะพื้นบ้านและประเพณีเป็น สถานะโนเบิล แต่ให้เป็นธรรมชาติ เช่นอะไรบ้างดนตรี ตรงกันข้ามกับการมีเหตุผล และ Classicist เหมาะรุ่น จิตนิยมฟื้นฟู medievalism [6] และองค์ประกอบของศิลปะและการเล่าเรื่องเป็นยุคกลางในความพยายามที่จะหนีการเจริญเติบโตของประชากร ต้น urban นั่น และ industrialism ไถ่แม้ว่าการเคลื่อนไหวเป็นรากฐานเยอรมัน Sturm und Drang เคลื่อนไหว ซึ่งสัญชาตญาณที่ต้องการและอารมณ์เพื่อการ rationalism ของมนุษยชาติ กิจกรรม และอุดมการณ์ของการปฏิวัติฝรั่งเศสก็ยังอิงปัจจัย จิตนิยมกำหนดให้ค่าสูงกับความสำเร็จของ "วีรบุรุษ" สามารถ และศิลปิน ตัว รักษา จะเพิ่มคุณภาพของสังคม นอกจากนี้มันยังส่งเสริมจินตนาการแต่ละคนเป็นหน่วยงานสำคัญที่ได้อิสรภาพจากความคลาสสิกของฟอร์มในศิลปะ หลีกเลี่ยงไม่ได้ประวัติศาสตร์ และธรรมชาติ จิตวิญญาณ ในการแสดงความคิดของเบี้ยแข็งแกร่งได้ ในครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 สมจริงถูกนำเสนอเป็นขั้วตรงข้ามกับจิตนิยม [7] การลดลงของจิตนิยมในช่วงเวลานี้ถูกเชื่อมโยงกับกระบวนการหลาย รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงทางสังคม และการเมืองและการขยายตัวของลัทธิชาตินิยม [8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวโรแมนติก (ยังยุคโรแมนติกหรือระยะเวลาที่โรแมนติก) เป็นศิลปะการเคลื่อนไหววรรณกรรมดนตรีและปัญญาที่เกิดขึ้นในยุโรปในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 และในพื้นที่ส่วนใหญ่อยู่ที่จุดสูงสุดในช่วงเวลาประมาณจาก 1800 1850 ยวนใจ โดดเด่นด้วยการเน้นอารมณ์และปัจเจกเช่นเดียวกับการถวายพระเกียรติของทั้งหมดที่ผ่านมาและธรรมชาติเลือกยุคมากกว่าคลาสสิก มันเป็นส่วนหนึ่งที่ตอบสนองต่อการปฏิวัติอุตสาหกรรม [1] ขุนนางบรรทัดฐานทางสังคมและการเมืองของยุคแห่งการตรัสรู้และการหาเหตุผลเข้าข้างทางวิทยาศาสตร์ของธรรมชาติ. [2] มันเป็นตัวเป็นตนมากที่สุดในทัศนศิลป์ดนตรีและวรรณกรรม แต่มีผลกระทบสำคัญในประวัติศาสตร์ [3] การศึกษา [4] และวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ. [5] มันมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญและซับซ้อนเกี่ยวกับการเมืองและในขณะที่มากสำหรับช่วงเวลาโรแมนติกที่มีความสัมพันธ์กับเสรีนิยมและรุนแรง, ผลกระทบระยะยาวต่อการเจริญเติบโตของลัทธิชาตินิยมก็อาจจะสำคัญมากขึ้น. การเคลื่อนไหวเน้นอารมณ์ความรู้สึกที่รุนแรงเป็นแหล่งที่แท้จริงของประสบการณ์ความงามวางใหม่เน้นอารมณ์เช่นความเข้าใจ, ความน่ากลัวและความหวาดกลัวและความหวาดกลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีประสบการณ์ในการเผชิญหน้ากับ ประเภทความงามใหม่ประเสริฐและความงามของธรรมชาติ มันถือว่าเป็นศิลปะพื้นบ้านและกำหนดเองโบราณที่จะมีสถานะอันสูงส่ง แต่ยังมีคุณค่าความเป็นธรรมชาติเช่นเดียวกับในทันควันดนตรี ในทางตรงกันข้ามกับรุ่นที่เหมาะเหตุผลและข้ยวนใจฟื้นขึ้นมา medievalism [6] และองค์ประกอบของศิลปะและการเล่าเรื่องที่รับรู้เป็นยุคกลางที่แท้จริงในความพยายามที่จะหลบหนีการเติบโตของประชากรในช่วงต้นแผ่กิ่งก้านสาขาและลัทธิอุตสาหกรรม. แม้ว่าการเคลื่อนไหวที่ถูกฝังในเยอรมันพายุ การเคลื่อนไหวและแดซึ่งแนะนำสัญชาติญาณและอารมณ์ความรู้สึกเพื่อ rationalism ของการตรัสรู้ของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและอุดมการณ์ของการปฏิวัติฝรั่งเศสก็มีปัจจัยที่ใกล้เคียง ยวนใจที่ได้รับมอบหมายมีมูลค่าสูงเพื่อความสำเร็จของ individualists "กล้าหาญ" และศิลปินที่มีตัวอย่างก็ยังคงที่จะยกระดับคุณภาพของสังคม นอกจากนี้ยังได้รับการส่งเสริมจินตนาการของแต่ละบุคคลเป็นผู้มีอำนาจที่สำคัญที่ได้รับอนุญาตของเสรีภาพจากความคิดที่คลาสสิกของรูปแบบในงานศิลปะ มีการขอความช่วยเหลือที่แข็งแกร่งที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ทางประวัติศาสตร์และธรรมชาติ Zeitgeist เป็นในการเป็นตัวแทนของความคิดของตน ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 สมจริงได้รับการเสนอเป็นขั้วตรงข้ามเพื่อยวนใจ. [7] ความเสื่อมโทรมของยวนใจในช่วงเวลานี้มีความสัมพันธ์กับกระบวนการต่างๆรวมทั้งการเปลี่ยนแปลงทางสังคมและทางการเมืองและการแพร่กระจายของลัทธิชาตินิยม. [8]