rate of Shin Hye’s heart increased

rate of Shin Hye’s heart increased tremendously upon reading what he wrote. She took a deep calming breath before meeting his eyes. “O-Of course. L-Love… is a kind of affection feeling that everyone should have. It could improve your mood and make you feel happy. It could…”

The remaining words were stuck in her throat when he suddenly moved closer, caging her in between the kitchen countertop with his arms. She looked up and his intense gaze took her breath away.

“It could what?” He asked, mouthing the words silently.

Shin Hye bit her lower lip and froze in place

Min Ho smirked at her nervousness. “Breathe…” He mouthed to her again, the same word she said to him on the first day they met.

Clenching her palms tightly in fists, she gathered all her strength and pushed him away from her. She can see that she startled him but she don’t care. She needs to run away from him before something happen.

Shin Hye quickly rushed out from the kitchen and inhaled deeply when she was standing at the living room. Park Shin Hye, stay controlled. You are a doctor. You are professional and you can’t let confused yourself. This is just a case you need to handle. He is a case that you need to settle. Her inner voice keeps reminding her inside. She almost jumps when Min Ho patted her arm, brought her back from her deep thoughts. She cleared her throat awkwardly as she pointed at the bag.

“Hmmm… I have another thing for you.” She said as she took the second bag that was still lying on the floor. Without waiting for him to ask, she held the bag up and walked towards the hallway, heading to his bedroom.

When Shin Hye stepped into his bedroom, she walked to the large window that was covered by the black curtains and put the bag down in front of her. She turned around and smiled at Min Ho who was already standing there looking at her.

“Since I’m your doctor and it’s my responsible to heal you, I think we should change to another method to make the therapy become more effective. I find that the pace of our therapy is very slow now. So this time, we will concentrate on your daily life and your surrounding. In order to pull you out from your imaginary dark world, we have to make some changes. And for the start, we should make a change with your apartment.”

A deep sigh escaped Min Ho’s throat as he crossed his arms, still staring at her. He can hear how she emphasized the word ‘doctor’ and ‘therapy’. She was trying to remind him and herself about their doctor-patient relationship.

Shin Hye took something out from the bag and held it up for him to see. “New curtain. Do you like this colour?” She asked with a smile. “Turquoise colour helps to open the lines of communication between the heart and the spoken word. It presents as a friendly and happy colour of enjoying life. This colour could recharge our spirits during times of mental stress and tiredness, alleviating feelings of loneliness. It also encourages inner healing through its ability to enhance empathy and caring. It heightens our intuitive ability and opens the door to spiritual growth.”

Min Ho didn’t quite concentrate on what she said about the curtain or the colour but his mood turned bad by every passing second when she tried so hard to maintain a certain safe distance between them. She knows it very clearly that their relationship is not as simple as just a doctor and a patient now. They can both feel the tension and intensity between them. She is avoiding it but he won’t let her escape.

He took a few steps forward and stopped right in front of her. He smirked when he heard a startle gasp came out from her alluring lips. She is very nervous but trying hard to stay calm.

“I don’t think you have the right to change anything in my apartment.”

Shin Hye gulped as she looked up to meet his darkened gaze. “Since I’m your psychiatrist and my responsible is to help you, I have every right to do anything that will make you better. We have to work together and you have to cooperate with me in order to make this work.”

He let out a soft chuckle before he wrote on his notepad again.

“I like the idea of working together. If I agree to cooperate with you, will you do the same too?”

Shin Hye raised her brows in confusion. “W-What do you want me to do?”

“You said you want to make this work, right? Are you saying that you will do anything just to make me better? What if I tell you that the person who can make me recover is you? Will you give yourself to me?”

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

Remember that you’re not alone

Even if the world always hurts you

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

Shin Hye widened her eyes and held her breath. Park Shin Hye, stay calm. He is just trying to scare you.

“I… I will… help you with… counselling… We can…” She stuttered nervously as she keep taking steps backward.

“We can what?”

Min Ho’s gaze burned into hers as he walked forward, closing the gaps between them. As she keeps stepping backwards, he noticed the bed was just behind her. And before she could escape, he pushed her hard and both of them landed onto the bed together.

Shin Hye gasped loudly as she looked at him in shock. “L-Lee Min Ho-sshi… w-what are you doing?” Their position now is exactly the same like that night when he pinned her under him on the chaise lounge chair.

“W-What… are you doing?” She asked again when she didn’t get an answer from him.

Leaning his weight on his left arm, he threw the notepad on the bed, taking the pen and struggled to write on it. Damn. He cursed silently. He almost lost his patience and want to just speak to her. But he can’t. Not now. Not yet.

After he finished writing, he held the notepad up at her.

“You said you want to help me, right? Then help me.”

Shin Hye looked at him in confusion. “I-I’m helping you all this while. But… but you… you seems to misunderstand something.”

Min Ho inhaled sharply before he wrote again.

“Am I? Then why not you tell me what did I misunderstood.”

“D-Don’t.” Shin Hye shook her head, looking at him. Her eyes started to get teary. She felt overwhelmed by him and she couldn’t breathe. “You asked me not to cross your dangerous line and not to trespass your limit. But why are you doing the same thing to me now?” She bit her lip hard. “I’m scared.” She said in a shaky voice. “I admit I’m scared now. You are scaring me.”

A pang of pain hit Min Ho’s chest when he saw the tears forming in her eyes. He saw the fear in his eyes. He threw the notepad and the pen away from them as his hand slowly moved upward, cupping her jaw.

Let her go, Lee Min Ho. You don’t deserve her. Don’t drag her into your dark world. A loud voice was screaming inside his head. But… that voice is not strong enough to stop him. The desire of wanting her is so much stronger. Ignoring his inner voice, he leaned down to capture her lips with his. He expected her to resist but to his surprise, she didn’t.

Her eyes were closed the moment his lips touched hers. She hates herself for being so weak. She should push him away but the warmth of his lips stopped her from thinking straight. Her lips, her mind and even her heart were fully conquered by him.

When she didn’t push him away, he braved himself to deepen the kiss. Her sweet scent is driving him crazy and he couldn’t stop himself anymore. He brushed his tongue along her lips, teasing her. He gently nibbled on her lower lip, making her parted slightly and allowed his entrance. His arm circled tightly around her waist as he invaded the sweetness in her mouth.

After a long minute, they finally broke apart, both were panting heavily for breath. She slowly opened her heavy-lidded eyes and gazed at him. Her cheeks were burning in deep blush as she was still dazzled by the kiss.

Min Ho pressed his forehead against hers and looked deep into her eyes as his lips mouthed silent words to her.

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

Even when you feel lonely or sad, don’t cry

I’ll wordlessly hug you, I’ll listen to you

Look back, I’ll be here

I’ll wipe away all your tears

Even all your loneliness

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

“I need you. I want you.”

-------------------------------------------------------------

Preview for next chapter…

Min Ho: “I give you freedom to do whatever you want doesn’t mean you can go beyond the limit… beyond my limit!”

Shin Hye: “You can’t avoid the reality forever. You have to stand up from where you fall down.”

Min Ho: “Let go of me and mind your own business. You are just my psychiatrist. I don’t understand why you are doing so much.”

Shin Hye: “Because I care… because I care for you.”

Min Ho: “You don’t know what you are talking. You care for me just because I’m your patient.”

Shin Hye: “I care for you because you are…”

Min Ho: “If you dare to come any closer, you are going to regret for the rest of your life.”

~~~~~

So Eun: “You don’t need to come over next month.”

Shin Hye: “Why?”

So Eun: “Sajang-nim will be away to Paris for a month.”

Shin Hye: “But he didn’t tell me.”

So Eun: “He is your patient, not your friend. He doesn’t need to report anything to you.”

~~~~~

Shin Hye: “I think I’m not doing a good job. Instead of healing him, I might worsen his condition even more.”

Professor Kim: “Why did you think that?”

Shin Hye: “He seems to be running away from me.”

Professor Kim: “Because he is going to Paris for a month?”

Shin Hye: “How do you know he is going to Paris?”

Professor Kim: “He went to Paris every year around this time.”

~~~~~

Min Ho: “You are not suppose to be here.”

Shin Hye: “Why? I’ll stay very quiet and will not disturb you.”

Min Ho: “Every year around this time, my mood will be very bad and I can’t promise I will stay in controlled. I don’t want to hurt you.”

Shin Hye: “Have you forgotten my occupation? I’m a psychiatrist. I’ll know how to keep you in controlled.”

Min Ho: “Don’t say I didn’t warn you. If anything happen, you

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัตราของ Shin Hye หัวใจเพิ่มขึ้นอย่างเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียน เธอเอาความชื่นลมหายใจก่อนตาลึก " O-แน่นอน L-ความรัก...เป็นชนิดของจิตที่รู้สึกว่า ทุกคนควรมีการ มันสามารถปรับปรุงอารมณ์ของคุณ และทำให้คุณรู้สึกมีความสุข ...ได้"คำเหลือถูกติดอยู่ในลำคอของเธอเมื่อเขาก็ย้ายเข้า caging เธอระหว่างเคาน์เตอร์ครัวกับแขนของเขา เธอมองขึ้น และสายตาของเขารุนแรงเอาลมหายใจของเธอ"จะได้อะไร" เขาถาม mouthing คำเหล่านั้นShin Hye lip ของเธอต่ำมาก และ froze ในสถานนาทีโฮ smirked ที่ nervousness ของเธอ "หายใจ..." เขามาแล้วด้วยเธออีกครั้ง เธอบอกกับเขาในวันแรกที่พวกเขาได้พบคำเดียวกันเด็กนอนกัดเธอปาล์มในหมัดแน่น เธอรวบรวมกำลังทั้งหมดของเธอ และผลักเขาออกไปจากเธอ เธอจะเห็นว่า เธอ startled เขา แต่เธอไม่สนใจ เธอต้องทำงานให้กับพระองค์ก่อนที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นShin Hye วิ่งออกจากห้องครัวได้อย่างรวดเร็ว และการช่วยในลึกเมื่อเธอยืนที่ห้องนั่งเล่น สวน Shin Hye พักที่ควบคุม คุณหมอได้ คุณเป็นมืออาชีพ และคุณไม่ให้สับสนตัวเอง นี้เป็นเพียงกรณีคุณจำเป็นต้องจัดการ เขาเป็นกรณีที่ต้องชำระ เสียงภายในของเธอจะเตือนเธอภายใน เธอเกือบกระโดดเมื่อนาทีโฮ patted แขน นำเธอกลับมาจากความคิดของเธอลึก เธอล้างคอเธอเก้ ๆ เป็นเธอชี้ที่ถุง" Hmmm... แล้วอีกอย่างคุณ" เธอบอกว่า เธอเอาถุงที่สองที่กำลังยังนอนพื้น โดยไม่รอให้เขาถาม เธอถือกระเป๋าขึ้น และเดินเข้าสู่ห้องโถง หัวเรื่องในห้องนอนของเขาเมื่อ Hye ชินก้าวเข้าสู่ห้องนอนของเขา เธอเดินไปหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุม ด้วยม่านสีดำ และใส่ถุงลงตรงหน้า เธอหันไปรอบ ๆ และยิ้มที่โฮจิมินห์นาทีที่แล้วยืนมองที่เธอ"ตั้งแต่ผมเป็นแพทย์ และเป็นฉันรับผิดชอบการรักษาคุณ ผมคิดว่า เราควรเปลี่ยนวิธีอื่นเพื่อให้การรักษาที่มีผลมาก ค้นหาก้าวบำบัดของเราว่าช้ามากตอนนี้ ดังนั้นเวลานี้ เราจะมีสมาธิในชีวิตประจำวันของคุณและสภาพแวดล้อมของคุณ เพื่อที่จะดึงคุณออกมาจากโลกมืดของจินตภาพ เราต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่าง และสำหรับเริ่มต้น เราควรทำการเปลี่ยนแปลงกับอพาร์ทเมนท์ของคุณ"ล่องลึกหนีคอนาทีโฮจิมินห์เป็นเขาข้ามแผ่นดินของเขา ยังคง จ้องเธอ เขาได้ยินว่าเธอเน้นคำ 'แพทย์' และ 'บำบัด' เธอพยายามเตือนเขาและตัวเองเกี่ยวกับความสัมพันธ์แพทย์ผู้ป่วยShin Hye เอาบางสิ่งบางอย่างออกจากกระเป๋า และจัดไว้สำหรับให้เขาดู "ม่านใหม่ ชอบสีนี้ไหม" เธอถาม ด้วยรอยยิ้ม "สีสีฟ้าครามช่วยในการเปิดรายการของการสื่อสารระหว่างห้องและคำพูด มันแสดงเป็นสีที่เป็นมิตร และมีความสุขความเพลิดเพลินในชีวิต สีนี้สามารถชาร์จวิญญาณของเราในช่วงเวลาของความเครียดทางจิตใจและเทวัญดาราสปา บรรเทาความรู้สึกของความเหงา มันยังสนับสนุนให้รักษาโดยใช้ความสามารถในการเพิ่มการเอาใจใส่และการดูแลภายใน มันจะสามารถใช้งานง่ายของเรา และเปิดประตูสู่การเจริญเติบโตทางจิตวิญญาณ"โฮจิมินห์นาทีไม่มากเน้นเธอพูดเกี่ยวกับม่าน หรือสีแต่อารมณ์ของเขาเปิดไม่ดีทุกผ่านสองเมื่อเธอพยายามอย่างหนักเพื่อรักษาที่แน่นอนปลอดภัยระยะห่างระหว่างพวกเขา เธอรู้ได้อย่างชัดเจนว่า ความสัมพันธ์จะไม่เป็นง่าย ๆ เป็นเพียงแพทย์และผู้ป่วยขณะนั้น พวกเขาสามารถทั้งรู้สึกตึงเครียดและความรุนแรงระหว่างการ เธอจะหลีกเลี่ยงมัน แต่เขาไม่ให้หลบหนีของเธอเขาได้ไม่กี่ก้าวไปข้างหน้า และหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขา smirked เมื่อเขาได้ยิน startle หายใจเร็ว ๆ ออกมาจากริมฝีปากของเธอเสน่ห์ เธอเป็นประสาทมาก แต่พยายามอย่างหนักที่จะสงบ"ฉันไม่คิดว่า คุณมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรในอพาร์ทเมนท์ของฉัน"Shin Hye gulped เป็นเธอมองขึ้นไปตามสายตาของเขาภาพที่มืดลง "เนื่องจากผมของจิตแพทย์ และฉันรับผิดชอบจะช่วยให้คุณ แล้วทุกสิทธิอะไรที่จะทำให้คุณดีขึ้น เราต้องทำงานร่วมกัน และต้องร่วมมือกับเราเพื่อทำให้งานนี้"เขาให้ออก chuckle นุ่มก่อนที่เขาเขียนใน notepad ของเขาอีกครั้ง"ชอบความคิดของการทำงานร่วมกัน ถ้าฉันตกลงที่จะร่วมมือกับคุณ คุณจะทำเหมือนกันเกินไปหรือไม่"Shin Hye ยกเธอเลือนในความสับสน " W อะไรคุณต้องฉันจะทำอย่างไร? ""คุณว่า คุณต้องการทำให้งานนี้ ขวา คุณจะบอกว่า คุณจะทำอะไรเพื่อให้ฉันดีกว่า ถ้าฉันบอกคุณว่า คนที่ทำให้ฉันกู้คืนเป็นคุณ คุณจะให้ตัวเองกับฉัน"♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫จำไว้ว่า คุณไม่เพียงอย่างเดียวแม้ว่าโลกจะเจ็บคุณ♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫Shin Hye widened ตาของเธอ และถือครองลมหายใจของเธอ Park Shin Hye สงบ เขาจะพยายามหลอกคุณ"ฉัน... ฉันจะ...ช่วยด้วย...ให้คำปรึกษา... เราสามารถได้... " เธอ stuttered คนเธอให้ทำตามขั้นตอนย้อนหลัง"เราสามารถอะไร"สายตานาทีโฮเขียนถามเธอขณะที่มันเดินไปข้างหน้า ปิดช่องว่างระหว่าง เธอจะก้าวถอยหลัง เขาสังเกตเห็นนอนอยู่ข้างหลังเธอ และก่อนที่เธอจะหลบหนี เขาผลักเธออย่างหนัก และทั้งสองอย่างที่ดินบนนอนด้วยกันShin Hye ดัง gasped เป็นเธอมองเขาในช็อต "ลี L Min โฮจิมินห์-sshi... w-อะไรคุณทำหรือไม่" ตำแหน่งของพวกเขาตอนนี้เป็นเหมือนกันเช่นเมื่อเขาตรึงเธอท่านบนเก้าอี้ยาวเก้าอี้คืน" W-...ทำอะไรอยู่? " เธอถามอีกครั้งเมื่อเธอไม่ได้รับคำตอบจากเขาพิงเขาน้ำหนักบนแขนซ้ายของเขา เขาโยน notepad บนเตียง มีปากกา และต่อสู้เขียนไว้ ไอ้ เขาสาปอยู่เบื้องหลัง เขาเกือบจะสูญเสียความอดทนของเขา และต้องพูดกับเธอ แต่เขาไม่ อย่าเพิ่ง ยังไม่ได้หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นการเขียน เขาจัดแผ่นจดบันทึกที่ค่าที่เธอ"คุณพูดคุณต้องช่วยฉัน ขวา แล้ว ช่วยฉันด้วย"Shin Hye ดูที่เขาสับสน "ฉัน-ฉันช่วยคุณทั้งหมดในขณะนี้ แต่...แต่...คุณน่าจะหลงผิดบางอย่าง "นาทีโฮจิมินห์ช่วยในอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาเขียนอีกครั้ง"ฉันจึง แล้ว ไม่ทำไมคุณบอกอะไรได้ฉัน misunderstood "" D-ไม่" Shin Hye จับหัวของเธอ มองที่เขา ตาเธอเริ่มรับ teary เธอรู้สึกจม โดยเขา และเธอไม่หายใจ "คุณถามผมไม่ข้ามเส้นอันตราย และไม่ทำเกินขอบเขตขีดจำกัดของคุณ แต่ทำไมคุณทำเหมือนกับผมตอนนี้" เธอบิต lip ของเธออย่างหนัก "ฉันกลัว" เธอกล่าวในเสียงเสียงสั่น "ข้าพเจ้ายอมรับว่า ผมกลัวตอนนี้ คุณถูก scaring ฉัน"ปางปวดตีอกโฮจิมินห์นาทีเมื่อเขาเห็นน้ำตาขึ้นในสายตาของเธอ เขาเห็นความน่ากลัวในสายตาของเขา เขาโยนในแผ่นจดบันทึกและปากกาจากเขาเป็นมือช้าย้ายขึ้น cupping กรามของเธอให้เธอไป Lee Min โฮจิมินห์ คุณไม่สมควรเธอ อย่าลากเธอเข้าสู่โลกมืดของคุณ เสียงกรีดร้องอยู่ในหัวของเขา แต่...เสียงที่ไม่แข็งแรงพอที่จะหยุดเขา ความปรารถนาของเธอต้องจะแข็งแกร่งมาก สองเสียงภายในของเขา เขาก็เอนลงเพื่อจับริมฝีปากของเธอกับเขา เขาคาดว่าเธอต่อต้าน แต่จะแปลกใจของเขา เธอไม่ได้
Her eyes were closed the moment his lips touched hers. She hates herself for being so weak. She should push him away but the warmth of his lips stopped her from thinking straight. Her lips, her mind and even her heart were fully conquered by him.

When she didn’t push him away, he braved himself to deepen the kiss. Her sweet scent is driving him crazy and he couldn’t stop himself anymore. He brushed his tongue along her lips, teasing her. He gently nibbled on her lower lip, making her parted slightly and allowed his entrance. His arm circled tightly around her waist as he invaded the sweetness in her mouth.

After a long minute, they finally broke apart, both were panting heavily for breath. She slowly opened her heavy-lidded eyes and gazed at him. Her cheeks were burning in deep blush as she was still dazzled by the kiss.

Min Ho pressed his forehead against hers and looked deep into her eyes as his lips mouthed silent words to her.

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

Even when you feel lonely or sad, don’t cry

I’ll wordlessly hug you, I’ll listen to you

Look back, I’ll be here

I’ll wipe away all your tears

Even all your loneliness

♩ ♪ ♫ ♩ ♪ ♫

“I need you. I want you.”

-------------------------------------------------------------

Preview for next chapter…

Min Ho: “I give you freedom to do whatever you want doesn’t mean you can go beyond the limit… beyond my limit!”

Shin Hye: “You can’t avoid the reality forever. You have to stand up from where you fall down.”

Min Ho: “Let go of me and mind your own business. You are just my psychiatrist. I don’t understand why you are doing so much.”

Shin Hye: “Because I care… because I care for you.”

Min Ho: “You don’t know what you are talking. You care for me just because I’m your patient.”

Shin Hye: “I care for you because you are…”

Min Ho: “If you dare to come any closer, you are going to regret for the rest of your life.”

~~~~~

So Eun: “You don’t need to come over next month.”

Shin Hye: “Why?”

So Eun: “Sajang-nim will be away to Paris for a month.”

Shin Hye: “But he didn’t tell me.”

So Eun: “He is your patient, not your friend. He doesn’t need to report anything to you.”

~~~~~

Shin Hye: “I think I’m not doing a good job. Instead of healing him, I might worsen his condition even more.”

Professor Kim: “Why did you think that?”

Shin Hye: “He seems to be running away from me.”

Professor Kim: “Because he is going to Paris for a month?”

Shin Hye: “How do you know he is going to Paris?”

Professor Kim: “He went to Paris every year around this time.”

~~~~~

Min Ho: “You are not suppose to be here.”

Shin Hye: “Why? I’ll stay very quiet and will not disturb you.”

Min Ho: “Every year around this time, my mood will be very bad and I can’t promise I will stay in controlled. I don’t want to hurt you.”

Shin Hye: “Have you forgotten my occupation? I’m a psychiatrist. I’ll know how to keep you in controlled.”

Min Ho: “Don’t say I didn’t warn you. If anything happen, you

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตราการเต้นของหัวใจชินเฮเพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียน เธอเอาลมหายใจลึกสงบเงียบก่อนการประชุมดวงตาของเขา "O-แน่นอน L-ความรัก ... เป็นความรู้สึกชนิดของความรักที่ทุกคนควรมี มันอาจจะเพิ่มอารมณ์ของคุณและทำให้คุณรู้สึกมีความสุข มันอาจจะ ... " คำพูดที่เหลือติดอยู่ในลำคอของเธอเมื่อจู่ ๆ เขาก็ย้ายใกล้ชิด caging ของเธอในระหว่างเคาน์เตอร์ห้องครัวที่มีแขนของเขา เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่รุนแรงของเขาเอาลมหายใจของเธอออกไป. "มันจะได้อะไร?" เขาถามว่าถ่ายทอดคำพูดเงียบ ๆ . ชินเฮกัดริมฝีปากล่างของเธอและแช่แข็งในสถานที่มินโฮ smirked ที่กังวลใจของเธอ "ลมหายใจ ... " เขาปากกับเธออีกครั้งคำเดียวกับที่เธอพูดกับเขาในวันแรกที่พวกเขาได้พบกับ. กำฝ่ามือของเธอแน่นในหมัดของเธอรวบรวมความแข็งแรงของเธอและผลักดันเขาออกไปจากเธอ เธอจะเห็นว่าเธอตกใจเขา แต่เธอไม่สนใจ เธอต้องการที่จะหนีออกจากเขาก่อนที่บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น. ชินเฮรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจากห้องครัวและสูดดมลึกตอนที่เธอกำลังยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ปาร์คชินเฮคอยควบคุม คุณเป็นแพทย์ คุณเป็นมืออาชีพและคุณไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองสับสน นี่เป็นเพียงกรณีที่คุณต้องจัดการ เขาเป็นกรณีที่คุณต้องการที่จะชำระ เสียงภายในของเธอเตือนให้ภายในของเธอ เธอเกือบจะกระโดดเมื่อมินโฮตบแขนของเธอพาเธอกลับมาจากความคิดของเธอลึก เธอล้างลำคอของเธออย่างเชื่องช้าขณะที่เธอชี้ไปที่ถุง. "อืม ... ฉันมีสิ่งสำหรับคุณอีก." เธอกล่าวว่าขณะที่เธอเอาถุงที่สองที่ยังคงนอนอยู่บนพื้น โดยไม่ต้องรอให้เขาถามเธอถือกระเป๋าขึ้นและเดินไปสู่ห้องโถงมุ่งหน้าไป. ห้องนอนของเขาเมื่อชินเฮก้าวเข้าไปในห้องนอนของเขาที่เธอเดินไปที่หน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยม่านสีดำและใส่ถุงลงไปใน ด้านหน้าของเธอ เธอหันไปรอบ ๆ และยิ้มให้มินโฮที่กำลังยืนอยู่ที่นั่นมองเธอ. "ตั้งแต่ฉันแพทย์ของคุณและเป็นความรับผิดชอบของฉันที่จะรักษาคุณผมคิดว่าเราควรจะเปลี่ยนวิธีการอื่นที่จะทำให้การรักษามีประสิทธิภาพมากขึ้น ผมพบว่าการก้าวของการรักษาของเราจะช้ามากในขณะนี้ ดังนั้นเวลานี้เราจะมีสมาธิในชีวิตประจำวันของคุณและโดยรอบของคุณ เพื่อที่จะดึงคุณออกจากโลกมืดของคุณจินตนาการเราจะต้องทำให้การเปลี่ยนแปลงบางอย่าง และสำหรับการเริ่มต้นที่เราควรจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่มีพาร์ทเมนท์ของคุณ. " ถอนหายใจลึกหนีคอมินโฮในขณะที่เขาเดินอ้อมแขนของเขายังคงจ้องมองมาที่เธอ เขาสามารถได้ยินว่าเธอเน้นคำว่า 'หมอ' และ 'การรักษาด้วย' เธอพยายามที่จะเตือนเขาและตัวเองเกี่ยวกับความสัมพันธ์แพทย์ผู้ป่วยของพวกเขา. ชินเฮเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าและถือมันขึ้นสำหรับเขาที่จะเห็น "ม่านใหม่ คุณชอบสีนี้? "เธอถามด้วยรอยยิ้ม "สีเขียวขุ่นจะช่วยให้การเปิดบรรทัดของการสื่อสารระหว่างหัวใจและคำพูด มันเป็นของขวัญเป็นสีที่เป็นมิตรและมีความสุขในการเพลิดเพลินกับชีวิต สีนี้สามารถชาร์จวิญญาณของเราในช่วงเวลาของความเครียดทางจิตใจและความเมื่อยล้า, บรรเทาความรู้สึกของความเหงา นอกจากนี้ยังกระตุ้นให้เกิดการรักษาภายในผ่านความสามารถในการเสริมสร้างความเห็นอกเห็นใจและห่วงใย มัน heightens ความสามารถในการใช้งานง่ายของเราและเปิดประตูไปสู่การเจริญเติบโตทางจิตวิญญาณ. " มินโฮไม่ได้ค่อนข้างมีสมาธิกับสิ่งที่เธอพูดเกี่ยวกับผ้าม่านหรือสี แต่อารมณ์ที่ไม่ดีของเขาหันทุกผ่านที่สองเมื่อเธอพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะรักษาความปลอดภัยบางอย่าง ระยะห่างระหว่างพวกเขา เธอรู้ว่ามันได้อย่างชัดเจนว่ามีความสัมพันธ์ของพวกเขาจะไม่เป็นง่ายๆเป็นเพียงแพทย์และผู้ป่วยในขณะนี้ พวกเขาทั้งสองสามารถรู้สึกความตึงเครียดและความรุนแรงระหว่างพวกเขา เธอเป็นที่หลีกเลี่ยงได้ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนี. เขาเอาไม่กี่ก้าวไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เขา smirked เมื่อเขาได้ยินเสียงหอบตกใจออกมาจากปากของเธอมีเสน่ห์ เธอเป็นประสาทมาก แต่พยายามอย่างหนักที่จะอยู่ในความสงบ. "ผมไม่คิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรในอพาร์ตเมนต์ของฉัน." ชินเฮกลืนน้ำลายขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อตอบสนองความมืดสายตาของเขา "ตั้งแต่ฉันจิตแพทย์ของคุณและมีความรับผิดชอบของฉันคือการช่วยให้คุณผมมีสิทธิที่จะทำอะไรที่จะทำให้คุณดีขึ้นทุก เรามีการทำงานร่วมกันและคุณจะต้องให้ความร่วมมือกับเราในการที่จะทำให้งานนี้. " เขาให้ออกหัวเราะนุ่มก่อนที่เขาจะเขียนในสมุดบันทึกของเขาอีกครั้ง. "ผมชอบความคิดของการทำงานร่วมกัน ถ้าฉันตกลงที่จะให้ความร่วมมือกับคุณคุณจะทำเช่นเดียวกันด้วยหรือไม่ " ชินเฮยกคิ้วของเธอในความสับสน "W-สิ่งที่คุณต้องการฉันจะทำอย่างไร?" "คุณบอกว่าคุณต้องการที่จะทำให้งานนี้ใช่มั้ย? คุณกำลังจะบอกว่าคุณจะทำอะไรเพียงเพื่อให้ฉันดีกว่า? ถ้าฉันบอกคุณว่าคนที่สามารถทำให้ฉันกู้คืนคือคุณ? คุณจะให้ตัวเองกับผมหรือเปล่า " ♩♪♫♩♪♫ จำไว้ว่าคุณไม่ได้คนเดียวแม้ว่าโลกมักจะเจ็บคุณ♩♪♫♩♪♫ ชินเฮกว้างดวงตาของเธอและถือลมหายใจของเธอ ปาร์คชินเฮ, อยู่ในความสงบ เขาเป็นเพียงการพยายามที่จะหลอนคุณ. "ฉัน ... ฉันจะ ... ช่วยให้คุณมี ... การให้คำปรึกษา ... เราสามารถ ... " เธอพูดติดอ่างประหม่าขณะที่เธอให้ทำตามขั้นตอนข้างหลัง. "เราสามารถอะไร?" จ้องมองมินโฮเผาลงในของเธอขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า ปิดช่องว่างระหว่างพวกเขา ขณะที่เธอช่วยให้ก้าวไปข้างหลังเขาสังเกตเห็นเตียงเป็นเพียงด้านหลังของเธอ และก่อนที่เธอจะหนีเขาผลักเธออย่างหนักและทั้งของพวกเขาเป็นเจ้าของที่ดินบนเตียงด้วยกัน. ชินเฮอ้าปากค้างเสียงดังขณะที่เธอมองไปที่เขาอยู่ในอาการช็อก "L-อีมินโฮดีโอ ... คุณกำลัง W-สิ่งที่ทำ?" ตำแหน่งของพวกเขาในขณะนี้คือเหมือนกันเช่นในคืนนั้นเมื่อเขาตรึงของเธอภายใต้เขาบนเก้าอี้เลานจ์รถม้า. "W-อะไร ... คุณทำอะไร?" เธอ ถามอีกครั้งเมื่อเธอไม่ได้คำตอบจากเขา. เอนน้ำหนักของเขาบนแขนซ้ายของเขาเขาโยนสมุดบันทึกบนเตียงเอาปากกาและพยายามที่จะเขียนเกี่ยวกับมัน แช่ง เขาสาปแช่งอย่างเงียบ ๆ เขาเกือบจะหมดความอดทนของเขาและต้องการเพียงแค่การพูดคุยกับเธอ แต่เขาไม่สามารถ ไม่ใช่ตอนนี้ ยังไม่ได้. หลังจากที่เขาเสร็จสิ้นการเขียนเขาจัดขึ้นที่สมุดบันทึกของเธอ. "คุณบอกว่าคุณต้องการที่จะช่วยฉันใช่มั้ย? แล้วช่วยฉัน. " ชินเฮมองไปที่เขาอยู่ในความสับสน "ฉันเป็นฉันช่วยให้คุณทั้งหมดในขณะนี้ แต่ ... แต่คุณ ... คุณดูเหมือนว่าจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง. " มินโฮสูดดมอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะเขียนอีกครั้ง. "Am I? แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันว่าฉันไม่เข้าใจผิด. " "D-อย่า." ชินเฮส่ายหัวของเธอมองเขา ดวงตาของเธอเริ่มที่จะได้รับสะอึกสะอื้น เธอรู้สึกจมโดยเขาและเธอไม่สามารถหายใจ "คุณถามผมไม่ได้ที่จะข้ามเส้นอันตรายของคุณและจะไม่ละเมิดขีด ​​จำกัด ของคุณ แต่ทำไมคุณกำลังทำสิ่งเดียวกันกับผมตอนนี้หรือไม่ "เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างหนัก "ฉันกลัว." เธอพูดด้วยเสียงสั่นคลอน "ผมยอมรับว่าผมกลัวในขณะนี้ คุณกำลังกลัวฉัน. " ปางของอาการปวดหน้าอกตีมินโฮเมื่อเขาเห็นน้ำตาไว้ในดวงตาของเธอ เขาเห็นความกลัวในสายตาของเขา เขาโยนสมุดบันทึกและปากกาไปจากพวกเขาเป็นมือของเขาค่อย ๆ ขยับขึ้น cupping ขากรรไกรของเธอ. ให้เธอไป, อีมินโฮ คุณไม่สมควรได้รับเธอ อย่าลากเธอเข้าไปในโลกแห่งความมืดของคุณ เสียงดังกรีดร้องอยู่ในหัวของเขา แต่ ... เสียงที่ไม่แข็งแรงพอที่จะหยุดเขา ความปรารถนาของเธอที่ต้องการเป็นอย่างมากที่แข็งแกร่ง ไม่สนใจเสียงภายในของเขาเขาโน้มตัวลงไปจับริมฝีปากของเธอกับเขา เขาคาดว่าเธอจะต่อต้าน แต่ทำให้เขาประหลาดใจที่เธอไม่ได้. ดวงตาของเธอถูกปิดขณะที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสเธอ เธอเกลียดตัวเองว่าเป็นคนอ่อนแอ เธอควรจะผลักดันให้เขาออกไป แต่ความอบอุ่นของริมฝีปากของเขาหยุดเธอจากความคิดตรง ริมฝีปากของเธอจิตใจและหัวใจของเธอแม้เธอถูกเอาชนะอย่างเต็มที่โดยเขา. เมื่อเธอไม่ได้ผลักดันให้เขาออกไปเขากลั้นใจตัวเองให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นจูบ กลิ่นหอมหวานของเธอคือการขับรถเขาบ้าและเขาไม่สามารถหยุดตัวเองอีกต่อไป เขาแปรงลิ้นของเขาพร้อมริมฝีปากของเธอล้อเล่นของเธอ เขาเบา ๆ nibbled บนริมฝีปากล่างของเธอทำให้เธอแยกเล็กน้อยและได้รับอนุญาตทางเข้าเขา แขนของเขาวงกลมแน่นรอบเอวของเธอในขณะที่เขาบุกเข้ามาในความหวานในปากของเธอ. หลังจากนาทีที่ยาวนานที่สุดพวกเขาก็โพล่งออกจากกันทั้งสองหอบอย่างหนักสำหรับการหายใจ ช้าเธอเปิดตาหนัก lidded เธอและจ้องมองไปที่เขา แก้มของเธอถูกเผาไหม้ในบลัชออลึกขณะที่เธอกำลังละลานตายังคงจูบ. มินโฮกดหน้าผากของเขากับเธอและมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอเป็นริมฝีปากของเขาปากคำเงียบกับเธอ. ♩♪♫♩♪♫ แม้เมื่อคุณรู้สึกเหงาหรือ เศร้าไม่ร้องไห้ผมคอแข็งจะกอดคุณฉันจะฟังคุณมองย้อนกลับไปผมจะอยู่ที่นี่ฉันจะเช็ดน้ำตาทุกหยดของคุณแม้ทุกความเหงาของคุณ♩♪♫♩♪♫ "ฉันต้องการให้คุณ ฉันต้องการให้คุณ. " --------------------------------------------- ---------------- ตัวอย่างสำหรับบทต่อไป ... มินโฮ: "ผมให้คุณมีอิสระที่จะทำสิ่งที่คุณต้องการไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถไปเกินขีด จำกัด ... เกินขีด จำกัด ของฉัน!" ชินเฮ: "คุณไม่สามารถหลีกเลี่ยงความเป็นจริงตลอดไป คุณต้องลุกขึ้นยืนจากที่คุณล้มลง ". มินโฮ: "ปล่อยให้ไปของฉันและใจธุรกิจของคุณเอง คุณเป็นเพียงจิตแพทย์ของฉัน ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณจะทำเช่นนั้นมาก ". ชินเฮ: "เพราะฉันดูแล ... เพราะฉันดูแลเธอ". มินโฮ: "คุณไม่ทราบว่าสิ่งที่คุณกำลังพูด คุณดูแลฉันเป็นเพียงแค่เพราะฉันป่วยของคุณ ". ชินเฮ "ผมดูแลคุณเพราะคุณมี ... " มินโฮ: "ถ้าคุณกล้าที่จะมาใกล้ชิดใด ๆ ที่คุณจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิตของคุณ " ~~~~~ โซอึน: "คุณไม่จำเป็นต้องที่จะมาในช่วงเดือนถัดไป". ชินเฮ: "ทำไม" โซอึน "Sajang นิมจะไปปารีสเป็นเวลาหนึ่งเดือน". ชินเฮ " แต่เขาไม่ได้บอกฉัน ". โซอึน: "เขาเป็นผู้ป่วยของคุณไม่ให้เพื่อนของคุณ เขาไม่จำเป็นต้องรายงานอะไรกับคุณ ". ~~~~~ ชินเฮ "ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผลงานที่ดี แทนการรักษาเขาฉันอาจจะเลวลงสภาพของเขามากยิ่งขึ้น ". ศาสตราจารย์คิม: "ไม่คุณคิดว่าทำไม"? ชินเฮ: "เขาดูเหมือนว่าจะวิ่งหนีจากฉัน". ศาสตราจารย์คิม: "เพราะเขาจะไปปารีส เดือน " ชินเฮ: "คุณจะรู้ว่าเขาจะไปปารีสได้อย่างไร?" ศาสตราจารย์คิม: ". เขาไปปารีสเป็นประจำทุกปีในช่วงเวลานี้" ~~~~~ มินโฮ: "คุณไม่ได้คิดว่าจะอยู่ที่นี่ . " ชินเฮ: "ทำไม? ฉันจะอยู่ที่เงียบสงบมากและจะไม่รบกวนคุณ ". มินโฮ: "ทุกปีในช่วงเวลานี้อารมณ์ของฉันจะไม่ดีมากและผมก็ไม่สามารถสัญญาฉันจะอยู่ในการควบคุม ฉันไม่ต้องการที่จะทำร้ายคุณ ". ชินเฮ: "คุณลืมอาชีพของฉันได้อย่างไร ฉันจิตแพทย์ ฉันจะรู้วิธีที่จะให้คุณในการควบคุม. " มินโฮ: "อย่าพูดว่าฉันไม่เตือนคุณ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัตราหัวใจของชินเฮ เพิ่มขึ้นอย่างมากเมื่ออ่านสิ่งที่เขาเขียน เธอเอาลมหายใจลึกสยบก่อนจะพบสายตาของเขา " แน่นอน l-love . . เป็นชนิดของความรักความรู้สึกที่ทุกคนควรมี มันสามารถเพิ่มอารมณ์ของคุณและทำให้คุณรู้สึกมีความสุข มันอาจจะ . . . . . . . "

เหลือคำที่ติดอยู่ในคอ เมื่อจู่ๆ เขาก็ขยับเข้ามาใกล้caging ของเธอระหว่างเคาน์เตอร์ครัวด้วยแขนของเขา เธอเงยหน้าขึ้น สายตาเข้มของเขาเอาลมหายใจของเธอไป

" มันได้อะไร ? " เขาถาม mouthing คำเงียบ

ชิน เฮ กัดริมฝีปากล่างของเธอ และแช่แข็งในสถานที่

มินโฮแสยะยิ้มที่เธอความประหม่า " หายใจ . . . . . . . " เขาปากเธออีกครั้ง เหมือนคำที่เธอพูดกับเขาในวันแรกที่พวกเขาเจอกัน

จับฝ่ามือของเธอแน่นในกำปั้นเธอรวบรวมแรงทั้งหมดของเธอและผลักเขาให้ห่างจากเธอ เธอได้เห็น ว่าเธอทำให้เขาตกใจ แต่เธอไม่สนใจ เธอต้องการที่จะวิ่งหนีไปจากเขาก่อนที่อะไรเกิดขึ้น

ชิน เฮ รีบวิ่งออกมาจากห้องครัว และสูดดมลึกๆเมื่อเธอยืนอยู่ที่ห้องรับแขก ปาร์ค ชิน เฮ อยู่ควบคุม คุณเป็นหมอ คุณเป็นมืออาชีพและคุณไม่สามารถปล่อยให้ งง ตัวเองนี่เป็นแค่เรื่องที่คุณต้องจัดการ เขาเป็นคดีที่ต้องสะสาง เสียงภายในของเธอคอยเตือนเธออยู่ข้างใน เธอเกือบจะกระโดดเมื่อมินโฮตบแขนของเธอ พาเธอกลับมาจากความคิดของเธอ เธอเคลียร์คอเธอเก้ๆ กังๆขณะที่เธอชี้ที่กระเป๋า

" หืม. . . . . . . . . . . . . ฉันมีบางอย่างจะให้คุณ " เธอกล่าวขณะที่เธอเอาสองถุงที่ยังนอนอยู่ที่พื้นโดยไม่ต้องรอให้เขาถาม เธอถือกระเป๋าและเดินตามทางเดิน มุ่งหน้าไปยังห้องนอนของเขา . . . . . .

เมื่อชินเฮเดินเข้าไปในห้องนอนของเขา เธอเดินไปที่หน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยม่านสีดำ และวางกระเป๋าลงตรงหน้าเธอ เธอหันมายิ้มให้มินโฮที่กำลังยืนมองเธอ

" ตั้งแต่ฉันเป็นหมอของคุณและเป็นผู้รับผิดชอบในการรักษาคุณของฉัน ฉันคิดว่าเราควรจะเปลี่ยนเป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะทำให้การรักษามีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ผมพบว่า จังหวะของการรักษาของเราช้ามากตอนนี้ คราวนี้ เราจะมีสมาธิในชีวิตประจำวันของคุณและโดยรอบ เพื่อที่จะดึงเธอออกมาจากโลกมืดของคุณ จินตนาการ เราต้องเปลี่ยนแปลง และสำหรับการเริ่มต้น