Everyone in Chaozhong knew prince J

Everyone in Chaozhong knew prince Jing was fond of orchids. As a matter of fact, as soon as they found out he was back in the capital, various officials eagerly sent some over to gain his favor.
His wrist was bandaged, after the imperial physician had examined the wound. He had said that the bite was deep, and even after it healed, a row of teeth marks would be left behind.
Zhe Geng bowed and started his report on the earlier events. When he reached the part where Wei Luo had stabbed Wuzhou, his tone revealed some admiration: “That little girl is really powerful, the man’s face was covered in blood…” He paused. Recalling that his prince had suffered a similar treatment, he immediately shut his mouth.
Zhao Jie, however, was rather composed. He asked: “Did you take her back?”
Zhu Geng nodded, “Your subordinate made sure she went inside.” Thinking about it, he really couldn’t understand: “Your Highness, why did you let her go so easily?”
Zhao Jie stroked the table with a slender finger, smiling playfully, “Didn’t you say she was crying?”
It was difficult to imagine that menacing little girl’s crying expression. Zhao Jie found it a little regrettable to have missed seeing it.
Zhu Geng’s face displayed some embarrassment, “Yes… A moment ago, she was still fine. Who’d have guessed she would start weeping after a bit of scolding.”
Zhao Jie raised his lips. Zhu Geng was unaware of what had happened, but he could probably guess most of it. Maybe she had put on an act of crying so pitifully, so Zhu Geng would be forced to release her. If that was really the case, then that little girl was simply too crafty.
Zhao Jie turned his gaze back to the golden-thread orchid, looking pensive.
He didn’t let Zhu Geng release Wei Luo because of a tender heart, but because he was informed that she was the Duke residence’s little Miss. Duke Ying Wei Zhangchun had left some impression on him. The old man handled work matters in a rigid manner, so that each time he was summoned in the palace, the emperor would always be breaking things in anger. Probably because he was extremely serious and didn’t know how to be accommodating, he frequently left the emperor at a loss for words. However, regardless of how angry the emperor got, he was unable to remove that official, whose prestige was so prominent. Therefore, if Zhao Jie was able to forge a relationship with Duke Ying and win him over to his side, the bite on his wrist wouldn’t have been in vain.
Zhao Jie, thinking about Zhu Geng’s recount of Wei Luo’s actions, lifted his lips full of interest: “Which Miss did you say she was?”
Zhu Geng said: “The fourth Miss, your subordinate heard the gatekeeper call her like that with my own ears.”
Duke residence’s fourth Miss, Wei Luo.
The only one he couldn’t easily figure out was her.
A six year old girl took a hairpin to scratch a man’s face without even batting an eye. Not just anyone could display this kind of courage and brutality.
He traced the no longer painful wound. That little girl had given him such a gift upon their first meeting, it really let him sit up and take notice.
*
Duke Ying’s residence.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทุกคนใน Chaozhong รู้เจ้าจิงรักกล้วยไม้ เป็นแท้ที่จริง ทันทีที่พวกเขาพบเขาในเมืองหลวง เจ้าหน้าที่ต่าง ๆ รับส่งบางผ่านผลของเขาข้อมือของเขาถูก bandaged หลังจากที่แพทย์อิมพีเรียลได้ตรวจบาดแผล เขาได้บอกว่า ถูกกัดลึก และแม้กระทั่งหลังจากที่มันหาย แถวของเครื่องหมายจะถูกปล่อยทิ้งไว้ฟันเกิงเจอโค้งคำนับ และเริ่มต้นรายงานของเขาในเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เมื่อมาถึงส่วนที่ Wei Luo ได้แทงหวูโจว เสียงของเขาเปิดเผยชมเชยบาง: "ว่า เป็นสาวน้อย เลือด...คลุมใบหน้าของชายคนนั้น" เขาหยุดชั่วคราว เขาเรียกว่า เจ้าของเขาได้ประสบกับการรักษาที่คล้ายกัน ทันทีปิดปากของเขาZhao Jie แต่ เป็นองค์ประกอบค่อนข้าง เขาถาม: "คุณใช้เวลาหลังของเธอ"เลยต้องซื่อเกิง "subordinate ของคุณทำให้แน่ใจเธอไปภายใน" คิดเกี่ยวกับมัน เขาไม่เข้าใจจริง ๆ: "ฝ่าบาท ทำไมคุณไม่ให้เธอไปได้"Zhao Jie stroked ตาราง ด้วยนิ้วเรียว เล่น ยิ้ม "ไม่นะเธอร้องไห้"มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่า อันตรายสาวน้อยของร้องไห้นิพจน์ Zhao Jie พบเล็กน้อยพอมีพลาดมองไม่เห็นZhu เกิงหน้าแสดงความลำบากใจบางอย่าง "ใช่... ตะกี้ เธอยังคงปรับ ที่จะได้คาดเดาเธอจะเริ่มร้องไห้หลังจากความรู้สึก"Zhao Jie ยกริมฝีปากของเขา Zhu เกิงไม่ทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ แต่เขาอาจคิดว่า ส่วนใหญ่จะ บางทีเธอทำบนการกระทำของการร้องไห้นั้นน่าสมเพช เพื่อ Zhu เกิงจะถูกบังคับให้ปล่อยเธอ ถ้านั้นก็จริง ๆ แล้วที่สาวน้อยเป็นเพียงเจ้าเล่ห์เกินไปZhao Jie หันสายตาของเขากลับไปออร์คิดด้ายทอง กำลัง pensiveเขาไม่ให้เกิง Zhu ปล่อย Luo เว่ย เพราะหัวใจอ่อนโยน แต่เนื่องจากเขาได้ทราบว่า เธอเป็นดยุ residence น้อยดุ๊กนางสาวหยิง Zhangchun Wei ได้ทิ้งความประทับใจบางเขา คนจัดการเรื่องงานในลักษณะแข็ง เพื่อให้แต่ละครั้งที่เขาถูกเรียกในวัง จักรพรรดิจะเสมอจะทำลายสิ่งที่อยู่ในความโกรธ อาจจะเนื่องจากเขามาก และไม่รู้วิธีจะรอง เขาบ่อยซ้ายจักรพรรดิสำหรับคำ อย่างไรก็ตาม โดยไม่คำนึงถึงวิธีโกรธจักรพรรดิมี เขาไม่สามารถเอาอย่างเป็นทางการ เพรสทีจว่าโดดเด่นดังนั้น ดังนั้น หากสามารถสร้างความสัมพันธ์กับดยุคแห่งหยิง และชนะเขาไปข้าง Zhao Jie กัดบนข้อมือของเขาจะไม่ได้เปล่า ๆZhao Jie คิดเกี่ยวกับ Zhu เกิง ๕ การกระทำ Wei Luo ยกริมฝีปากของเขาเต็มที่น่าสนใจ: "ซึ่งนางสาวคุณพูดว่าเธอ"เกิง Zhu กล่าวว่า: "พลาดสี่ subordinate ของคุณได้ยินยามเรียกเธอเช่นนั้น ด้วยหูของตัวเอง"ดยุคแห่งเรสสี่พลาด Luo เว่ยหนึ่งเดียวที่เขาไม่ได้ทราบคือเธอสาวอายุ 6 ปีเอาปิ่นขีดใบหน้าเป็นคนไม่ มีแม้ batting ตา ไม่เพียงแต่ทุกคนสามารถแสดงชนิดของความกล้าหาญและความโหดเหี้ยมนี้เขาตรวจสอบบาดแผลเจ็บปวดอีกต่อไป ที่สาวน้อยให้เขาของขวัญดังกล่าวเมื่อมีการประชุมครั้งแรกของพวกเขา มันช่วยให้เขานั่งขึ้น และจะแจ้งให้ทราบ*Duke หยิงเรสซิเดนซ์