- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
4.5. IdentityThe Forbidden City Sta
4.5. Identity
The Forbidden City Starbucks shop aimed to share the same identity along with other Starbucks outlets across the country. However, Rui, through his personal blog, brought up his own meaning-making of the Starbucks shop inside the Forbidden City. His message strategically activated the collective memory of China's humiliation in the 19th and 20th century. For example, a blog viewer commented,
[A]fter all, the Forbidden City is a representative of the Chinese culture. The [presence] of a foreign business always makes me uncomfortable. When I see the Starbucks against the repaired broken wall inside the Forbidden City, I cannot help recalling the invasion of the Eight-Power Allied Forces, as well as the burning, killing, robbing, and plundering in the Old Summer Palace exercised by the British and French Allied Forces [in the late Qing Dynasty] ( Sun, 2007).
Similarly, another viewer wrote, “the Starbucks [inside the Forbidden City] indeed was an affront to the image of traditional Chinese culture, and it should go away as soon as possible. Good job, Chenggang [Rui]” (Comments on Rui's post, 12 January 2007). Still, one more said, “[we] ceded the country's sovereignty under humiliating terms. [We] have suffered from military invasions before, now again from the economic invasion. They are the same. Why do we have to have a coffee shop [inside the Forbidden City], instead of a tea house? Are the former superior to the latter” (Comments on Rui's post, 12 January 2007)?
As these comments illustrate, to Rui and other online activists, projecting Starbucks coffee as a representative of a Western experience jars with the Chinese national pride innately associated with the Forbidden City. They consider Starbucks's “coffee culture” to be the equal of Western-style “fast food culture,” which they argued is inferior and has eroded or insulted the stateliness of the “museum culture” embedded in the Forbidden City (Yang, 2007). The identity of Westernization is incompatible with the nationalistic identity that the Forbidden City is pinned down to. This Starbucks shop “might represent another ‘ugly American’ who lacked respect for cultural norms” (Curtin & Gaither, 2005, p. 106). Web-based activists’ meaning-making of the particular Starbucks shop revealed that the issue has never been about coffee or drinks per se, but a venue exuding tension and conflicts, where “a culture of corporate power competes with traditional Chinese cultures and values” (p. 86). It is the American corporate culture that has invaded into the heart of Beijing without any resistance from its business partners and its consumers in China. It is also the Starbucks shop that enforces a form of neo-colonialism, through the expansion of its business in China.
As a result, the collaboration between Rui and his blog viewers jointly created the perception that the identity intrinsic to the Starbucks shop contradicts the identity that the Forbidden City represents and intends to preserve. This resonates well with what Curtin and Gaither have elaborated, consumers “drank a brand for what it stood for and what it said about them–for the identification it fostered between the product and their own lives” (2007, p. 47). Starbucks, a U.S. company, is imposing its product and image on China, even if it is running a legitimate business. Therefore, Rui and his supporters believed that the Starbucks coffeehouse inside the Forbidden City was out of place and should be removed.
A look at the five moments of cultural circuit as a whole reveals that in this informal public relations campaign, Rui served as an opinion leader utilizing his blog to deliberate what it meant to have a Starbucks outlet within the Forbidden City. Web activists’ comments and discussions further facilitated Rui's meaning-making of the Forbidden City Starbucks shop. The unique nature of Weblogs in a nationalistic context additionally played out the tension surrounding the conflicting identities between the Starbucks shop and the Forbidden City. As Rui observed, “What?! Where did this come from? I see it as a pollution of the integrity of the Forbidden City, which is the epitome of the Chinese culture” (Rui, 2007a). Similarly, many Chinese blog viewers have concurred that they do not resent coffee, the physical product itself. Rather, they resent the message hidden in the Starbucks coffee: traditional Chinese cultural assets are being threatened by U.S. popular culture.
Furthermore, Rui's blog posts not only brought out much coverage, but also invoked a heated debate in mainstream news media on the presence of Starbucks in the Forbidden City. Although there were opinions divergent from Rui's expressed in Chinese newspapers (e.g. Zhu, 2007; Beijing News, 17 January 2007), Rui's protest was so strongly supported that it had become the predominant voice (e.g., Lin, 2007).
To respond to Rui and other online activists, the Starbucks shop did make efforts to merge into the overall theme of the Forbidden City. For instance, its exterior design features a façade resembling that of other Forbidden City buildings, giving no indication that it housed a Starbucks (Johnson, 2007, p. A2). However hard did it try to be unobtrusive, unfortunately, Starbucks failed to appease the public.
Moreover, the online protests were captured on the radar screen of government officials and legislators. For instance, according to Xinhua News Agency (2007), state legislator Hongbin Jiang proposed a bill in March 2007 asking “Starbucks to move out of the Forbidden City…[because its] presence is challenging [Chinese] national identity and dignity”.
News media and legislators jointly intensified their pressure on the management of the Palace Museum, one of the stakeholders involved in this issue, urging it to work with Starbucks in order to find a solution in response to the protesters. The Palace Museum carried out a “change or go home” policy, calling for Starbucks to restructure its independent operation and to join a kiosk where other beverage vendors would sell their drinks together with Starbucks. Starbucks would be allowed to continue selling their coffee only under the “Forbidden City” brand. No surprise that Starbucks did not accept the offer (Landsberg, 2007, p. C1). In July 2007, Starbucks decided to terminate the lease agreement with the management of the Forbidden City and close the small outlet.
Noteworthy is that during this process Starbucks adopted a low-profile public relations strategy to handle the activist pressure, by minimizing its media publicity, in which it reiterated that it respects the culture of the host country as well as public opinion. In his unofficial e-mail message to Rui (2007b), Jim Donald said Starbucks has “shown and continued to show [its] respect for the local history, culture and social customs, and [has] made serious efforts to fit in the environment of the Forbidden City” (also see Iritani, 2007, p. C1). In an interview conducted by The Seattle Times in April 2007, he also stressed that the Starbucks’ Forbidden City store was there for a combination of reasons: Forbidden City officials, the government officials and Starbucks. “We’re there because they asked us to come in, and we went there with all the respect for the culture and the heritage and history of the Forbidden City” ( Allison, 2007a, p. H1).
Upon the closedown of Starbucks’ Forbidden City outlet, a written statement from the Starbucks headquarters circulated in the media, saying “we fully respect the decision of the Forbidden City to transit to a new mode of concessions service to its museum visitors” (Allison, 2007b, p. E1). “We will not be successful if we do not respect the local culture. How can you be a part of their lives if you don’t respect their culture? There is no reason to believe this decision will affect other stores in China.” (Wang, President of Starbucks Great China, see Harris, 2007, p. C1).
From the point of view of critiquing its public relations strategy, Starbucks failed to perform a constant environmental scanning to create a shared identity between consumers and producers. Nor did it successfully communicate what it means to the Chinese within a changing media environment and in alignment with the strategic location of the Forbidden City. Starbucks was at a further disadvantage at a time when international sentiment towards the United States was sour, and when hostility can be easily put to action thanks to the Internet.
The Forbidden City Starbucks shop aimed to share the same identity along with other Starbucks outlets across the country. However, Rui, through his personal blog, brought up his own meaning-making of the Starbucks shop inside the Forbidden City. His message strategically activated the collective memory of China's humiliation in the 19th and 20th century. For example, a blog viewer commented,
[A]fter all, the Forbidden City is a representative of the Chinese culture. The [presence] of a foreign business always makes me uncomfortable. When I see the Starbucks against the repaired broken wall inside the Forbidden City, I cannot help recalling the invasion of the Eight-Power Allied Forces, as well as the burning, killing, robbing, and plundering in the Old Summer Palace exercised by the British and French Allied Forces [in the late Qing Dynasty] ( Sun, 2007).
Similarly, another viewer wrote, “the Starbucks [inside the Forbidden City] indeed was an affront to the image of traditional Chinese culture, and it should go away as soon as possible. Good job, Chenggang [Rui]” (Comments on Rui's post, 12 January 2007). Still, one more said, “[we] ceded the country's sovereignty under humiliating terms. [We] have suffered from military invasions before, now again from the economic invasion. They are the same. Why do we have to have a coffee shop [inside the Forbidden City], instead of a tea house? Are the former superior to the latter” (Comments on Rui's post, 12 January 2007)?
As these comments illustrate, to Rui and other online activists, projecting Starbucks coffee as a representative of a Western experience jars with the Chinese national pride innately associated with the Forbidden City. They consider Starbucks's “coffee culture” to be the equal of Western-style “fast food culture,” which they argued is inferior and has eroded or insulted the stateliness of the “museum culture” embedded in the Forbidden City (Yang, 2007). The identity of Westernization is incompatible with the nationalistic identity that the Forbidden City is pinned down to. This Starbucks shop “might represent another ‘ugly American’ who lacked respect for cultural norms” (Curtin & Gaither, 2005, p. 106). Web-based activists’ meaning-making of the particular Starbucks shop revealed that the issue has never been about coffee or drinks per se, but a venue exuding tension and conflicts, where “a culture of corporate power competes with traditional Chinese cultures and values” (p. 86). It is the American corporate culture that has invaded into the heart of Beijing without any resistance from its business partners and its consumers in China. It is also the Starbucks shop that enforces a form of neo-colonialism, through the expansion of its business in China.
As a result, the collaboration between Rui and his blog viewers jointly created the perception that the identity intrinsic to the Starbucks shop contradicts the identity that the Forbidden City represents and intends to preserve. This resonates well with what Curtin and Gaither have elaborated, consumers “drank a brand for what it stood for and what it said about them–for the identification it fostered between the product and their own lives” (2007, p. 47). Starbucks, a U.S. company, is imposing its product and image on China, even if it is running a legitimate business. Therefore, Rui and his supporters believed that the Starbucks coffeehouse inside the Forbidden City was out of place and should be removed.
A look at the five moments of cultural circuit as a whole reveals that in this informal public relations campaign, Rui served as an opinion leader utilizing his blog to deliberate what it meant to have a Starbucks outlet within the Forbidden City. Web activists’ comments and discussions further facilitated Rui's meaning-making of the Forbidden City Starbucks shop. The unique nature of Weblogs in a nationalistic context additionally played out the tension surrounding the conflicting identities between the Starbucks shop and the Forbidden City. As Rui observed, “What?! Where did this come from? I see it as a pollution of the integrity of the Forbidden City, which is the epitome of the Chinese culture” (Rui, 2007a). Similarly, many Chinese blog viewers have concurred that they do not resent coffee, the physical product itself. Rather, they resent the message hidden in the Starbucks coffee: traditional Chinese cultural assets are being threatened by U.S. popular culture.
Furthermore, Rui's blog posts not only brought out much coverage, but also invoked a heated debate in mainstream news media on the presence of Starbucks in the Forbidden City. Although there were opinions divergent from Rui's expressed in Chinese newspapers (e.g. Zhu, 2007; Beijing News, 17 January 2007), Rui's protest was so strongly supported that it had become the predominant voice (e.g., Lin, 2007).
To respond to Rui and other online activists, the Starbucks shop did make efforts to merge into the overall theme of the Forbidden City. For instance, its exterior design features a façade resembling that of other Forbidden City buildings, giving no indication that it housed a Starbucks (Johnson, 2007, p. A2). However hard did it try to be unobtrusive, unfortunately, Starbucks failed to appease the public.
Moreover, the online protests were captured on the radar screen of government officials and legislators. For instance, according to Xinhua News Agency (2007), state legislator Hongbin Jiang proposed a bill in March 2007 asking “Starbucks to move out of the Forbidden City…[because its] presence is challenging [Chinese] national identity and dignity”.
News media and legislators jointly intensified their pressure on the management of the Palace Museum, one of the stakeholders involved in this issue, urging it to work with Starbucks in order to find a solution in response to the protesters. The Palace Museum carried out a “change or go home” policy, calling for Starbucks to restructure its independent operation and to join a kiosk where other beverage vendors would sell their drinks together with Starbucks. Starbucks would be allowed to continue selling their coffee only under the “Forbidden City” brand. No surprise that Starbucks did not accept the offer (Landsberg, 2007, p. C1). In July 2007, Starbucks decided to terminate the lease agreement with the management of the Forbidden City and close the small outlet.
Noteworthy is that during this process Starbucks adopted a low-profile public relations strategy to handle the activist pressure, by minimizing its media publicity, in which it reiterated that it respects the culture of the host country as well as public opinion. In his unofficial e-mail message to Rui (2007b), Jim Donald said Starbucks has “shown and continued to show [its] respect for the local history, culture and social customs, and [has] made serious efforts to fit in the environment of the Forbidden City” (also see Iritani, 2007, p. C1). In an interview conducted by The Seattle Times in April 2007, he also stressed that the Starbucks’ Forbidden City store was there for a combination of reasons: Forbidden City officials, the government officials and Starbucks. “We’re there because they asked us to come in, and we went there with all the respect for the culture and the heritage and history of the Forbidden City” ( Allison, 2007a, p. H1).
Upon the closedown of Starbucks’ Forbidden City outlet, a written statement from the Starbucks headquarters circulated in the media, saying “we fully respect the decision of the Forbidden City to transit to a new mode of concessions service to its museum visitors” (Allison, 2007b, p. E1). “We will not be successful if we do not respect the local culture. How can you be a part of their lives if you don’t respect their culture? There is no reason to believe this decision will affect other stores in China.” (Wang, President of Starbucks Great China, see Harris, 2007, p. C1).
From the point of view of critiquing its public relations strategy, Starbucks failed to perform a constant environmental scanning to create a shared identity between consumers and producers. Nor did it successfully communicate what it means to the Chinese within a changing media environment and in alignment with the strategic location of the Forbidden City. Starbucks was at a further disadvantage at a time when international sentiment towards the United States was sour, and when hostility can be easily put to action thanks to the Internet.
0/5000
4.5. เอกลักษณ์ร้านสตาร์บัคส์ห้องวัตถุประสงค์เพื่อใช้ข้อมูลประจำตัวเดียวกันกับร้านสตาร์บัคส์อื่น ๆ ทั่วประเทศ อย่างไรก็ตาม รุย ผ่านทางบล็อกส่วนตัวของเขา ขึ้นมาเองทำความหมายของร้านสตาร์บัคส์อยู่ภายในห้อง ข้อความของเขาเชิญเรียกใช้หน่วยความจำรวมอับอายของจีนในศตวรรษที่ 20 และ 19 ตัวอย่าง ตัวบล็อกแสดงความเห็น[A] fter ทั้งหมด การเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมจีน [แสดง] ของธุรกิจต่างประเทศเสมอทำให้ผมอึดอัด เมื่อเห็นชอบกับผนังเสียหายซ่อมแซมภายในเมือง ฉันไม่ได้นึกถึงการบุกรุกของ ทหารฝ่ายสัมพันธมิตรกำลังแปด ตลอดจนเขียน ฆ่า การบีบ การขโมยในพระราชวังฤดูร้อนเดิมที่ใช้ โดยอังกฤษและฝรั่งเศสกองทัพฝ่ายสัมพันธมิตร [ในปลายราชวงศ์] (ซัน 2007)ในทำนองเดียวกัน ตัวแสดงอื่นเขียน "สตาร์บัคส์ [ภายในเมือง] แน่นอนปราศรัยไปยังรูปภาพของวัฒนธรรมจีน แล้วมันจะหายไปโดยเร็วที่สุด งานที่ดี Chenggang [รุย] " (ความคิดเห็นเกี่ยวกับกระทู้ของรุ่ย 12 2007 มกราคม) ยังคง หนึ่งมากว่า "[เรา] รับประกันภัยอำนาจอธิปไตยของประเทศภายใต้เงื่อนไขอัปยศ [เรา] ประสบจากทหารรุกรานก่อน จากการรุกรานทางเศรษฐกิจอีกด้วย พวกเขาเหมือนกัน ทำไมทำให้เรามีร้านกาแฟ [ภายในพระราชวังต้องห้ามเมือง], แทนบ้านชา มีห้องเก่าไปหลัง" (ความคิดเห็นเกี่ยวกับกระทู้ของรุ่ย 12 2007 มกราคม)เป็นข้อคิดเห็นเหล่านี้แสดงให้เห็นถึง รุยและนักเคลื่อนไหวอื่น ๆ ออนไลน์ กาแฟสตาร์บัคส์ประเมินเป็นตัวแทนของประสบการณ์ตะวันตกไหแห่งความภาคภูมิใจแห่งชาติจีน innately เกี่ยวข้องกับการ พวกเขาพิจารณาของสตาร์บัคส์ "วัฒนธรรมกาแฟ" เท่ากับของแบบตะวันตก "วัฒนธรรมฟาสต์ฟู้ด ที่พวกเขาโต้เถียงไม่น้อย และได้กัดเซาะ หรือ insulted stateliness "พิพิธภัณฑ์วัฒนธรรม"ฝังตัวอยู่ในเมืองต้องห้าม (ยาง 2007) ลักษณะเฉพาะของ Westernization ไม่เข้ากันกับตัว nationalistic ที่ในเมืองถูกยึดหมุดลงไป ร้านนี้ชอบ "อาจหมายถึงอีก"อเมริกันอันตราย"ที่ขาดความเคารพในวัฒนธรรมบรรทัดฐาน" (Curtin และ Gaither, 2005, p. 106) ทำความหมายเว็บไซต์นักเคลื่อนไหวของร้านสตาร์บัคส์เฉพาะเปิดเผยว่า ปัญหาที่เคยเกี่ยวกับกาแฟ หรือเครื่องดื่มต่อ se แต่เป็นอย่างตึงเครียดและความขัดแย้ง สถานที่ "วัฒนธรรมอำนาจองค์กรแข่งขันกับวัฒนธรรมจีนแบบดั้งเดิมและค่า" (p. 86) มันเป็นวัฒนธรรมของอเมริกันที่ได้บุกเข้าไปในใจกลางของปักกิ่งโดยไม่มีการต่อต้านใด ๆ จากคู่ค้าธุรกิจและของผู้บริโภคในประเทศจีน นอกจากนี้ยังมีร้านสตาร์บัคส์ที่บังคับแบบของนีโอลัทธิ ผ่านการขยายตัวของธุรกิจในประเทศจีนดัง ความร่วมมือระหว่างรุ่ยและบล็อกผู้ชมร่วมสร้างการรับรู้ที่ว่า ตัว intrinsic ร้านสตาร์บัคส์ทุกตัวที่ในเมืองแทน และมุ่งมั่นที่จะรักษา นี้ resonates ดีว่า Curtin และ Gaither ได้ elaborated ผู้บริโภค "ดื่มแบรนด์อะไรที่มันยืนสำหรับและจะพูดเกี่ยวกับพวกเขา – สำหรับรหัส มันเด็ก ๆ ระหว่างผลิตภัณฑ์และชีวิตของตนเอง" (2007, p. 47) สตาร์บัคส์ บริษัทสหรัฐอเมริกา เป็นสถานะของผลิตภัณฑ์และรูปในจีน ถ้าทำธุรกิจถูกต้องตามกฎหมาย ดังนั้น รุยและผู้สนับสนุนของเขาเชื่อว่า สตาร์บัคส์ภายในเมืองพ้นตำแหน่ง และควรถูกเอาออกดูที่ช่วงเวลาห้าของวงจรทางวัฒนธรรมเป็นการแสดงถึงทั้งที่ในแคมเปญนี้เป็นการประชาสัมพันธ์ รุยทำหน้าที่เป็นผู้นำมีความคิดใช้บล็อกของเขาเอาเปรียบมันหมายความว่า จะมีร้านสตาร์บัคส์อยู่ภายในการ ข้อคิดเห็นและอภิปรายเพิ่มเติมของนักเคลื่อนไหวเว็บอำนวยความสะดวกทำความหมายของรุยร้านสตาร์บัคส์ฟอร์บิดเดนซิตี้ นอกจากนี้ลักษณะเฉพาะของ Weblogs ในบริบท nationalistic เล่นออกแรงรอบข้อมูลขัดแย้งกันระหว่างร้านสตาร์บัคส์และในเมือง เป็นรุยสังเกต "อะไร นี้มาจากไหน เห็นมันเป็นมลภาวะของความสมบูรณ์ของในเมือง ซึ่งเป็นแห่งวัฒนธรรมจีน" (รุ่ย 2007a) ในทำนองเดียวกัน ผู้ชมบล็อกจีนมีข้อคิดเห็นว่า พวกเขาไม่ส่งกาแฟ ผลิตภัณฑ์ทางกายภาพตัวเอง ค่อนข้าง พวกเขาส่งข้อความที่ซ่อนอยู่ในกาแฟ starbucks Coffee: สินทรัพย์ทางวัฒนธรรมจีนดั้งเดิมจะถูกคุกคาม โดยวัฒนธรรมสมัยนิยมของสหรัฐอเมริกานอกจากนี้ บล็อกของรุยไม่เพียงแต่นำออกมาก แต่ยัง เรียกถกเถียงในสื่อหลักบนของสตาร์บัคส์ในการ แม้ว่าจะมี ขันติธรรมจากของรุยเห็นแสดงในหนังสือพิมพ์จีน (เช่นซู 2007 ปักกิ่งข่าว 17 2007 มกราคม), การปฏิเสธของรุ่ยดังนั้นขอได้รับการสนับสนุนที่ได้กลายเป็นเสียงกัน (เช่น หลิน 2007)To respond to Rui and other online activists, the Starbucks shop did make efforts to merge into the overall theme of the Forbidden City. For instance, its exterior design features a façade resembling that of other Forbidden City buildings, giving no indication that it housed a Starbucks (Johnson, 2007, p. A2). However hard did it try to be unobtrusive, unfortunately, Starbucks failed to appease the public.Moreover, the online protests were captured on the radar screen of government officials and legislators. For instance, according to Xinhua News Agency (2007), state legislator Hongbin Jiang proposed a bill in March 2007 asking “Starbucks to move out of the Forbidden City…[because its] presence is challenging [Chinese] national identity and dignity”.News media and legislators jointly intensified their pressure on the management of the Palace Museum, one of the stakeholders involved in this issue, urging it to work with Starbucks in order to find a solution in response to the protesters. The Palace Museum carried out a “change or go home” policy, calling for Starbucks to restructure its independent operation and to join a kiosk where other beverage vendors would sell their drinks together with Starbucks. Starbucks would be allowed to continue selling their coffee only under the “Forbidden City” brand. No surprise that Starbucks did not accept the offer (Landsberg, 2007, p. C1). In July 2007, Starbucks decided to terminate the lease agreement with the management of the Forbidden City and close the small outlet.น่าสนใจไว้ว่า ในระหว่างกระบวนการนี้ สตาร์บัคส์นำกลยุทธ์งามประชาสัมพันธ์เพื่อจัดการกับแรงกดดันที่สจม. โดยลดการประชาสัมพันธ์สื่อ ที่จะย้ำว่า มันเคารพวัฒนธรรมของประเทศเจ้าภาพรวมทั้งมติมหาชน เขาไม่เป็นทางข้อความอีเมลไปรุย (2007b), จิมโดนัลด์กล่าวว่า สตาร์บัคส์ได้ "แสดงอย่างต่อเนื่องเพื่อแสดงความเคารพ [ของ] ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น วัฒนธรรม และประเพณีทางสังคม และ [] ทำความพยายามอย่างจริงจังให้พอดีกับในสภาพแวดล้อมในเมือง" (ยังดู Iritani, 2007, p. C1) ในการสัมภาษณ์ที่ดำเนินการ โดยซีแอตเทิลครั้งในเดือน 2007 เมษายน เขายังเน้นว่า ชอบห้องเก็บไม่มีสำหรับการรวมกันของเหตุผล: เจ้าหน้าที่พระราชวังต้องห้าม ราชการ และสตาร์บัคส์ "เราไม่มี เพราะพวกเขาขอให้เรามา และแนะนำ ด้วยความเคารพทุกวัฒนธรรมมรดก และประวัติศาสตร์ในเมือง" (แอลลิสัน 2007a, p. H1)เมื่อ closedown ของพระราชวังต้องห้ามของสตาร์บัคส์ คำสั่งเป็นลายลักษณ์อักษรจากสำนักงานใหญ่ชอบหมุนเวียนไปในสื่อ ว่า "เราทั้งหมดเคารพการตัดสินใจการส่งต่อไปยังโหมดใหม่ของบริการสัมปทานผู้เข้าชมพิพิธภัณฑ์" (แอลลิสัน 2007b, p. E1) "เราจะไม่ได้ประสบความสำเร็จถ้าเราไม่เคารพวัฒนธรรมท้องถิ่น คุณจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของพวกเขาหากคุณไม่เคารพวัฒนธรรมของพวกเขา มีเหตุผลไม่เชื่อการตัดสินใจนี้จะส่งผลกระทบต่อร้านอื่น ๆ ในจีน" (วัง ประธานของสตาร์บัคส์ดีจีน นั้นแฮริส 2007, p. C1)จากจุดของมุมมองของ critiquing กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ สตาร์บัคส์ไม่สามารถทำการคงสภาพแวดล้อมการสแกนสร้างเอกลักษณ์ร่วมกันระหว่างผู้บริโภคและผู้ผลิต หรือไม่ก็สำเร็จสื่อสารความหมายภาษาจีนภาย ในสภาพแวดล้อมสื่อการเปลี่ยนแปลง และสอดคล้องกับทำเลการ สตาร์บัคส์ได้เป็นรองต่อครั้ง เมื่อความเชื่อมั่นระหว่างประเทศต่อประเทศสหรัฐอเมริกาถูกเปรี้ยว และ เมื่อศัตรูสามารถง่าย ๆ นำไปดำเนินการด้วยระบบอินเทอร์เน็ต
การแปล กรุณารอสักครู่..
4.5 ตัวตนที่ต้องห้ามซิตี้สตาร์บัร้านมีวัตถุประสงค์เพื่อแบ่งปันเอกลักษณ์เดียวกันพร้อมกับร้านสตาร์บัอื่น ๆ ทั่วประเทศ แต่รุย, ผ่านบล็อกส่วนตัวของเขาเติบโตขึ้นมาของตัวเองความหมายของการทำร้านสตาร์บัภายในเมืองต้องห้าม ข้อความของเขากลยุทธ์การเปิดใช้งานหน่วยความจำรวมของความอัปยศอดสูของจีนในศตวรรษที่ 19 และ 20 ตัวอย่างเช่นผู้ชมบล็อกแสดงความคิดเห็น[A] แจกทุกเมืองต้องห้ามเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมจีน [การปรากฏตัว] ของธุรกิจต่างประเทศมักจะทำให้ฉันอึดอัด เมื่อฉันเห็นสตาร์บัต่อต้านหักผนังซ่อมแซมภายในพระราชวังต้องห้ามฉันไม่สามารถช่วยนึกถึงการรุกรานของแปด-Power กองกำลังพันธมิตรเช่นเดียวกับการเผาไหม้ฆ่าปล้นและปล้นสดมภ์ในพระราชวังฤดูร้อนเก่าใช้สิทธิโดยชาวอังกฤษ ฝรั่งเศสและกองกำลังพันธมิตร [ในช่วงปลายราชวงศ์ชิง] (Sun, 2007). ในทำนองเดียวกันผู้ชมอื่นเขียนว่า "สตาร์บั [ภายในเมืองต้องห้าม] แน่นอนเป็นปรามาสไปที่ภาพของวัฒนธรรมจีนแบบดั้งเดิมและมันควรจะไปออกไปเป็น เร็วที่สุด งานที่ดี Chenggang [Rui] "(ความเห็นเกี่ยวกับการโพสต์ของรุย, 12 มกราคม 2007) ยังคงมีอีกหนึ่งกล่าวว่า "[เรา] ยกอำนาจอธิปไตยของประเทศภายใต้เงื่อนไขอัปยศ [เรา] ได้รับความเดือดร้อนจากการรุกรานทางทหารก่อนหน้านี้อีกครั้งจากการรุกรานทางเศรษฐกิจ พวกเขาก็เหมือน ๆ กัน. ทำไมเราจะต้องมีร้านกาแฟ [ภายในเมืองต้องห้าม] แทนชาบ้านหรือไม่? เป็นอดีตที่ดีกว่าหลัง "(ความเห็นเกี่ยวกับการโพสต์รุยของ 12 มกราคม 2007) ในขณะที่ความคิดเห็นเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงที่ Rui และนักกิจกรรมออนไลน์อื่น ๆ ที่ยื่นกาแฟสตาร์บัเป็นตัวแทนของขวดประสบการณ์ตะวันตกที่มีความภาคภูมิใจของชาติจีนที่เกี่ยวข้อง แต่กำเนิดด้วย พระราชวังต้องห้าม พวกเขาคิดว่าสตาร์บัของ "วัฒนธรรมกาแฟ" จะเป็นที่เท่ากันของสไตล์ตะวันตก "วัฒนธรรมอาหารอย่างรวดเร็ว" ซึ่งพวกเขาอ้างจะด้อยกว่าและได้กัดเซาะหรือดูถูกความสง่าผ่าเผยของ "วัฒนธรรมพิพิธภัณฑ์" ที่ฝังอยู่ในพระราชวังต้องห้าม (Yang, 2007) เอกลักษณ์ของตะวันตกไม่เข้ากันกับตัวตนของชาตินิยมที่พระราชวังต้องห้ามมีการตรึงลงไป ร้านสตาร์บันี้ "อาจจะเป็นตัวแทนของคนอื่นน่าเกลียดอเมริกันที่ขาดความเคารพต่อบรรทัดฐานทางวัฒนธรรม" (Curtin และ Gaither, 2005, น. 106) เว็บเบสร้องให้ 'ความหมายทำร้านสตาร์บัโดยเฉพาะอย่างยิ่งเผยให้เห็นว่าปัญหาที่ไม่เคยมีเกี่ยวกับกาแฟหรือต่อเครื่องดื่ม แต่ความตึงเครียดสถานที่ลำต้นและความขัดแย้งที่ "วัฒนธรรมของอำนาจขององค์กรแข่งขันกับวัฒนธรรมจีนโบราณและค่า" (น. 86) มันเป็นวัฒนธรรมองค์กรที่ชาวอเมริกันได้บุกเข้าไปในหัวใจของกรุงปักกิ่งโดยไม่มีการต่อต้านใด ๆ จากคู่ค้าทางธุรกิจและผู้บริโภคในประเทศจีน นอกจากนี้ยังเป็นร้านสตาร์บัที่บังคับรูปแบบของนีโอล่าอาณานิคมที่ผ่านการขยายตัวของธุรกิจในประเทศจีน. the เป็นผลให้การทำงานร่วมกันระหว่าง Rui และผู้ชมบล็อกของเขาร่วมกันสร้างการรับรู้ว่าตัวตนที่แท้จริงไปที่ร้านสตาร์บัขัดแย้งกับ ตัวตนที่เมืองต้องห้ามเป็นตัวแทนและตั้งใจที่จะรักษา นี้สะท้อนได้ดีกับสิ่งที่ Curtin และ Gaither ได้บรรจงผู้บริโภค "ดื่มแบรนด์สำหรับสิ่งที่มันยืนและสิ่งที่มันพูดเกี่ยวกับพวกเขาสำหรับการระบุที่ส่งเสริมระหว่างผลิตภัณฑ์และชีวิตของตัวเอง" (2007, น. 47) สตาร์บั บริษัท สหรัฐมีการจัดเก็บภาษีสินค้าและภาพลักษณ์ของตนในประเทศจีนแม้ว่าจะมีการดำเนินธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมาย ดังนั้น Rui และผู้สนับสนุนของเขาที่เชื่อกันว่าร้านกาแฟสตาร์บัภายในพระราชวังต้องห้ามออกจากสถานที่และควรจะออก. ดูที่ห้าช่วงเวลาของวงจรทางวัฒนธรรมโดยรวมแสดงให้เห็นว่าในการรณรงค์ประชาสัมพันธ์อย่างไม่เป็นทางการนี้ Rui ทำหน้าที่เป็นความเห็น ผู้นำการใช้บล็อกของเขาเพื่อพิจารณาสิ่งที่มันหมายถึงการมีร้านสตาร์บัภายในเมืองต้องห้าม ความคิดเห็นร้องให้เว็บและการอภิปรายการอำนวยความสะดวกต่อไปความหมายของการทำ Rui ของเมืองต้องห้ามที่ร้านสตาร์บั ลักษณะเฉพาะของ Weblogs ในบริบทที่ชาตินิยมเล่นออกมานอกจากนี้ความตึงเครียดรอบตัวตนที่ขัดแย้งกันระหว่างร้านสตาร์บัและพระราชวังต้องห้าม ในฐานะที่เป็น Rui สังเกต "อะไร ?! นี้ไม่มาจากไหน? ผมเห็นว่ามันเป็นมลพิษของความซื่อสัตย์ของเมืองต้องห้ามซึ่งเป็นสิ่งที่ดีเลิศของวัฒนธรรมจีนที่ "(รุย, 2007A) ในทำนองเดียวกันผู้ชมบล็อกของจีนจำนวนมากได้เห็นว่าพวกเขาไม่พอใจกาแฟผลิตภัณฑ์ทางกายภาพของตัวเอง แต่พวกเขาไม่พอใจข้อความที่ซ่อนอยู่ในกาแฟสตาร์บัสินทรัพย์ทางวัฒนธรรมดั้งเดิมของจีนกำลังถูกคุกคามจากวัฒนธรรมที่เป็นที่นิยมของสหรัฐ. นอกจากนี้ Rui ของบล็อกโพสต์ไม่เพียง แต่นำออกมาคุ้มครองมาก แต่ยังเรียกอภิปรายอุ่นข่าวในสื่อกระแสหลักในการปรากฏตัวของ สตาร์บัในเมืองต้องห้าม แม้ว่าจะมีความคิดเห็นที่แตกต่างจากรุยของการแสดงออกในหนังสือพิมพ์ภาษาจีน (เช่นจู้ 2007 Beijing News, 17 มกราคม 2007) การประท้วง Rui ของได้รับการสนับสนุนอย่างมากว่ามันได้กลายเป็นเสียงที่โดดเด่น (เช่นหลิน, 2007). เพื่อตอบสนองต่อ Rui และนักกิจกรรมออนไลน์อื่น ๆ สตาร์บัร้านไม่ทำให้ความพยายามที่จะรวมเป็นรูปแบบโดยรวมของเมืองต้องห้าม ยกตัวอย่างเช่นการออกแบบภายนอกที่มีใบหน้าคล้ายกับที่ของอาคารพระราชวังต้องห้ามอื่น ๆ ให้ข้อบ่งชี้ว่ามันเป็นที่ตั้งตาร์บัค (จอห์นสัน, 2007 พี. A2) แต่ยากที่มันพยายามที่จะไม่สร้างความรำคาญโชคไม่ดีที่สตาร์บัล้มเหลวที่จะเอาใจประชาชน. นอกจากนี้ยังมีการประท้วงออนไลน์ถูกจับบนหน้าจอเรดาร์ของข้าราชการและสมาชิกสภานิติบัญญัติ ยกตัวอย่างเช่นตามที่สำนักข่าวซิน (2007), รัฐสภานิติบัญญัติ Hongbin เจียงเสนอการเรียกเก็บเงินมีนาคม 2007 ถามว่า "สตาร์บัจะย้ายออกจากเมืองต้องห้าม ... [เพราะ] แสดงตนเป็นสิ่งที่ท้าทาย [จีน] เอกลักษณ์ประจำชาติและศักดิ์ศรี". ข่าว สื่อและสมาชิกสภานิติบัญญัติร่วมกันรุนแรงความดันของพวกเขาในการจัดการของพิพิธภัณฑ์พระราชวังซึ่งเป็นหนึ่งในผู้มีส่วนได้เสียที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้กระตุ้นให้มันจะทำงานร่วมกับสตาร์บัเพื่อหาวิธีการแก้ปัญหาในการตอบสนองต่อผู้ประท้วง พิพิธภัณฑ์พระราชวังดำเนินการเป็น "เปลี่ยนหรือไปบ้าน" นโยบายเรียกร้องให้มีการปรับโครงสร้างสตาร์บัการดำเนินงานที่เป็นอิสระและจะเข้าร่วมตู้ที่ผู้ผลิตเครื่องดื่มอื่น ๆ จะขายเครื่องดื่มของพวกเขาร่วมกับสตาร์บั สตาร์บัจะได้รับอนุญาตให้ดำเนินการขายกาแฟของพวกเขาเท่านั้นภายใต้ "พระราชวังต้องห้าม" แบรนด์ น่าแปลกใจที่สตาร์บัไม่มีไม่ยอมรับข้อเสนอ (Landsberg 2007 พี. C1) ในเดือนกรกฎาคม 2007 สตาร์บัตัดสินใจที่จะบอกเลิกสัญญาเช่ากับการจัดการของเมืองต้องห้ามและปิดร้านเล็ก ๆ . ที่น่าสังเกตก็คือว่าในระหว่างกระบวนการนี้สตาร์บันำ low-profile กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์ที่จะจัดการกับความดันกิจกรรมโดยการลดการประชาสัมพันธ์สื่อ ในการที่จะย้ำว่ามันเคารพวัฒนธรรมของประเทศเจ้าภาพเช่นเดียวกับความคิดเห็นของประชาชน ในข้อความอีเมลของเขาอย่างไม่เป็นทางการไปที่ Rui (2007B), จิมโดนัลด์กล่าวว่าสตาร์บัได้ "แสดงให้เห็นและยังคงแสดง [ที่] เคารพประวัติศาสตร์ท้องถิ่นวัฒนธรรมและประเพณีทางสังคมและ [มี] ทำให้ความพยายามอย่างจริงจังที่จะพอดีกับสภาพแวดล้อม ของเมืองต้องห้าม "(ดู Iritani 2007 พี. C1) ในการให้สัมภาษณ์ดำเนินการโดย Seattle Times ในเดือนเมษายนปี 2007 เขายังเน้นว่าสตาร์บั 'ร้านเมืองต้องห้ามที่นั่นสำหรับการรวมกันของเหตุผล: เจ้าหน้าที่พระราชวังต้องห้ามข้าราชการและสตาร์บั "เราอยู่ที่นั่นเพราะพวกเขาขอให้เรามาและเราไปที่นั่นกับทุกเคารพวัฒนธรรมและมรดกทางวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของเมืองต้องห้าม" (แอลลิสัน 2007A พี. H1). เมื่อปิดโรงงานของสตาร์บัว่า ' ร้านเมืองต้องห้ามเป็นลายลักษณ์อักษรจากสำนักงานใหญ่ของสตาร์บัหมุนเวียนในสื่อที่บอกว่า "เราอย่างเต็มที่เคารพการตัดสินใจของเมืองต้องห้ามที่จะขนส่งไปยังโหมดใหม่ของการสัมปทานการบริการให้กับผู้เข้าชมพิพิธภัณฑ์" (แอลลิสัน 2007B พี. E1) . "เราจะไม่ประสบความสำเร็จถ้าเราไม่เคารพวัฒนธรรมท้องถิ่น วิธีที่คุณสามารถเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของพวกเขาถ้าคุณไม่เคารพวัฒนธรรมของพวกเขาหรือไม่? มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะส่งผลกระทบต่อร้านค้าอื่น ๆ ในประเทศจีนไม่เป็น. "(วังประธานของสตาร์บัเกรทไชน่าดูที่แฮร์ริส 2007 พี. C1). จากมุมมองของ critiquing กลยุทธ์การประชาสัมพันธ์, สตาร์บัล้มเหลวในการ ดำเนินการสแกนสิ่งแวดล้อมอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างเอกลักษณ์ร่วมกันระหว่างผู้บริโภคและผู้ผลิต ก็ไม่ประสบความสำเร็จในการสื่อสารมันว่ามันหมายถึงชาวจีนที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีการเปลี่ยนแปลงและสื่อในแนวเดียวกันกับตำแหน่งเชิงกลยุทธ์ของเมืองต้องห้าม สตาร์บัเป็นเบี้ยล่างต่อไปในช่วงเวลาที่ความเชื่อมั่นของต่างประเทศที่มีต่อประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเปรี้ยวและเมื่อเป็นศัตรูสามารถนำไปดำเนินการได้อย่างง่ายดายขอบคุณกับอินเทอร์เน็ต
การแปล กรุณารอสักครู่..
4.5 . เอกลักษณ์
เมืองต้องห้าม ร้านสตาร์บัคส์ มีวัตถุประสงค์เพื่อแบ่งปันเอกลักษณ์เดียวกันพร้อมกับอื่น ๆ ร้าน Starbucks ข้ามประเทศ อย่างไรก็ตาม รุย ผ่านบล็อกส่วนตัวของเขา ได้นำของตัวเองความหมายให้ร้าน Starbucks ภายในวังต้องห้าม ข้อความของเขามีกลยุทธ์ที่ใช้หน่วยความจำรวมของความอัปยศอดสูของประเทศจีนในศตวรรษที่ 19 และ 20 ตัวอย่างเช่นบล็อกมุมมองความเห็น
[ ] fter ทั้งหมด , พระราชวังต้องห้ามเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมจีน [ ตน ] ของธุรกิจต่างประเทศ มันทำให้ฉันอึดอัด เมื่อผมเห็นสตาร์บัคส์กับไปทำลายกำแพงภายในพระราชวังต้องห้าม ข้าไม่สามารถช่วยให้ระลึกถึงการบุกรุกของแปดพลังพันธมิตร รวมทั้งการเผาฆ่า robbing ,และปล้นจี้ในพระราชวังฤดูร้อนเก่าใช้ โดยอังกฤษ และฝรั่งเศส กองกำลังพันธมิตร [ ในปลายราชวงศ์ชิง ] ( Sun , 2007 )
และตัวแสดงอื่นเขียน " Starbucks [ ภายในพระราชวังต้องห้าม ] แน่นอนถูกดูหมิ่นภาพของวัฒนธรรมจีนดั้งเดิม และมันก็หายไปทันที เท่าที่จะเป็นไปได้ ดีมาก chenggang [ รู ] " ( ความคิดเห็นที่รุยโพสต์ , 12 มกราคม 2007 ) ยังคงอีกกล่าวว่า " [ เรา ] ยกให้ประเทศอธิปไตยภายใต้เงื่อนไขอัปยศ . [ เรา ] ได้รับความเดือดร้อนจากการรุกรานของทหารก่อน ตอนนี้อีกครั้งจากการรุกรานทางเศรษฐกิจ พวกเขาเป็นเดียวกัน ทำไมเราถึงต้องมีร้านกาแฟ [ ภายในพระราชวังต้องห้าม ] แทนของบ้านชา ? เป็นอดีตกว่าหลัง " ( ความคิดเห็นที่รุยโพสต์ , 12 มกราคม 2007 )
เป็นข้อคิดเห็นเหล่านี้แสดงให้เห็นถึง ,รูอิ และกิจกรรมออนไลน์อื่น ๆจากกาแฟ Starbucks ในฐานะตัวแทนของตะวันตกประสบการณ์ขวดกับความภาคภูมิใจแห่งชาติจีนโดยกำเนิด ที่เกี่ยวข้องกับเมืองต้องห้ามอยู่ พวกเขาพิจารณา " กาแฟสตาร์บัคส์วัฒนธรรม " เป็นคู่ " อาหารจานด่วนสไตล์ตะวันตกวัฒนธรรม
เมืองต้องห้าม ร้านสตาร์บัคส์ มีวัตถุประสงค์เพื่อแบ่งปันเอกลักษณ์เดียวกันพร้อมกับอื่น ๆ ร้าน Starbucks ข้ามประเทศ อย่างไรก็ตาม รุย ผ่านบล็อกส่วนตัวของเขา ได้นำของตัวเองความหมายให้ร้าน Starbucks ภายในวังต้องห้าม ข้อความของเขามีกลยุทธ์ที่ใช้หน่วยความจำรวมของความอัปยศอดสูของประเทศจีนในศตวรรษที่ 19 และ 20 ตัวอย่างเช่นบล็อกมุมมองความเห็น
[ ] fter ทั้งหมด , พระราชวังต้องห้ามเป็นตัวแทนของวัฒนธรรมจีน [ ตน ] ของธุรกิจต่างประเทศ มันทำให้ฉันอึดอัด เมื่อผมเห็นสตาร์บัคส์กับไปทำลายกำแพงภายในพระราชวังต้องห้าม ข้าไม่สามารถช่วยให้ระลึกถึงการบุกรุกของแปดพลังพันธมิตร รวมทั้งการเผาฆ่า robbing ,และปล้นจี้ในพระราชวังฤดูร้อนเก่าใช้ โดยอังกฤษ และฝรั่งเศส กองกำลังพันธมิตร [ ในปลายราชวงศ์ชิง ] ( Sun , 2007 )
และตัวแสดงอื่นเขียน " Starbucks [ ภายในพระราชวังต้องห้าม ] แน่นอนถูกดูหมิ่นภาพของวัฒนธรรมจีนดั้งเดิม และมันก็หายไปทันที เท่าที่จะเป็นไปได้ ดีมาก chenggang [ รู ] " ( ความคิดเห็นที่รุยโพสต์ , 12 มกราคม 2007 ) ยังคงอีกกล่าวว่า " [ เรา ] ยกให้ประเทศอธิปไตยภายใต้เงื่อนไขอัปยศ . [ เรา ] ได้รับความเดือดร้อนจากการรุกรานของทหารก่อน ตอนนี้อีกครั้งจากการรุกรานทางเศรษฐกิจ พวกเขาเป็นเดียวกัน ทำไมเราถึงต้องมีร้านกาแฟ [ ภายในพระราชวังต้องห้าม ] แทนของบ้านชา ? เป็นอดีตกว่าหลัง " ( ความคิดเห็นที่รุยโพสต์ , 12 มกราคม 2007 )
เป็นข้อคิดเห็นเหล่านี้แสดงให้เห็นถึง ,รูอิ และกิจกรรมออนไลน์อื่น ๆจากกาแฟ Starbucks ในฐานะตัวแทนของตะวันตกประสบการณ์ขวดกับความภาคภูมิใจแห่งชาติจีนโดยกำเนิด ที่เกี่ยวข้องกับเมืองต้องห้ามอยู่ พวกเขาพิจารณา " กาแฟสตาร์บัคส์วัฒนธรรม " เป็นคู่ " อาหารจานด่วนสไตล์ตะวันตกวัฒนธรรม
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- One world with sensei
- ขี่มอเตอร์ไซต์
- ระบบการขนส่งแบบ Milk Run จะเหมือนกับระบบ
- เธอไม่รักฉัน
- summary of the report
- แต่ในปัจจุบันนี้คนไทยรับวัฒนธรรมตะวันตกม
- 1. you are not smart.2. you don't put ef
- A cut is a subset of edges
- 2. ความคิดเห็นโดยรวมต่อปัจจัยส่วนประสมทา
- The Maze Runner ภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจาก
- ฉันเป็นคนไทยนะ
- ขณะนี้ฉันยังไม่ได้รับข้อมูลข่าวเกี่ยวกับ
- goat
- As research shown,people usually choose
- ขนมปัง กับ ซอสทาร์ทาร์
- Turning to causes of ..สาเหตุที่ทำให้เกิ
- ความสุขไม่ได้เกิดมาจากเงิน
- Oh really?? Hope you can enter :) It's v
- ผมมีความสุขที่ได้พาเพื่อนร่วมห้องไปเจอพ่
- important
- ขนมปัง กับ ซอสทาร์ทาร์
- The wines of Henri Jayer (1922 – 2006) p
- ฉันง่วงนอนแล้ว
- consortium
