Hey, Piko. Piko over here." Taro he

Hey, Piko. Piko over here." Taro held out a finger to the small turtle inside of the glass aquarium. He wiggled it above the turtle's head, smiling to himself as the animal watched steadily. The turtle that Taro had affectingly named Piko, after developing a slight crush on his favorite TV character whose name also happened to be Piko, was his pride and joy. He couldn't imagine anything he would ever love more.

Taro had always loved turtles. Maybe it was because they looked so wise, maybe it was because they didn't seem to get upset about anything, or maybe it was because he found their small faces and round shells to be cute. Either way, he had always adored them.

He'd met his first in a zoo at the age of around 3. He'd clambered haphazardly onto the fence to get a better look at the large tortoise behind rows of wood and barbed wire, much to his mother's chagrin. His eyes had sparkled as he watched the thing eat a hunk of lettuce and from that moment onward he had been hooked.

They could live hundreds of years. Hundreds. And that just piqued his interest more. He wondered what they'd seen throughout their long lifetimes. So much had probably changed since they had first hatched, he just wondered exactly how much.

He remembered sitting at the edge of the tortoise habitat and watching them move around at a crawling pace for hours. They didn't do much rather than walk, sleep, and eat. That fact alone was enough to bore most children into leaving and seeking out another animal that was 'more entertaining'. But Taro stayed.

He couldn't imagine an animal more fascinating than the giant reptile before him. And even after his parents dragged him home, he couldn't stop thinking about them. He begged his parents every weekend to let him go to the zoo. Sometimes they'd agree, but usually they wouldn't.

There wasn't a doubt in his mind that his parents were getting more and more agitated by the week when he continued to ask. Nearly five years passed before his parents snapped, telling him that they couldn't drive all the way to the zoo every single weekend just so he could sit on the ground and watch a turtle for hours.

He had been heartbroken, but as if fate was on his side, only a month later his home room teacher had announced that they would be getting a classroom pet. And then in an act that would set Taro's heart aflutter, the teacher placed a small plastic box onto her desk with none other than a very tiny baby turtle inside.

Taro wasn't sure how she had gotten one. It was a Red Crowned River Turtle, which if his research was correct, was one of the most rare and endangered turtles on the planet. Although he doubted anyone else in his class new that, and he refrained from telling them for fear someone from some animal rescue organization would take the turtle away from him and his class.

They were all given chores to take care of when it came to the turtle. Most kids complained, Taro did not. As weeks passed the children began neglecting the turtle and abandoned their chores all together. Taro didn't mind and eagerly stepped in and took on full responsibility.

He remembered the day when he'd first finally found a name that he thought suited the small and cute little thing. Piko. Its name would be Piko. And from then on he devoted every second he could to the turtle.

Taro chuckled, "Piko, I brought you some lettuce today. Oh, and not just any lettuce. I know this is your favorite." He grinned and dropped a heavy chunk inside. "It's the head. It took us nearly a week to use all of the outer layers and Mom threw it away, but I dug it back out for you and washed it off."

Piko nibbled eagerly on the hunk and Taro's smile couldn't have gotten any larger. He rested his arms on the edge of the glass and settled his chin on his hands. He could watch Piko all day.

Taro's love for the turtle in his classroom stayed, and it was only because of that that the teacher allowed it to continue residing in the back of the room. All of the other students had officially forgotten about the turtle, but Taro figured she knew how heartbroken he'd be if they got rid of it, and so she'd officially entrusted it to him.

It was his turtle now. Piko was his. Of course he couldn't bring it home. He knew his parents would freak and he'd get in more trouble than he'd care to think of, but it was his nonetheless. Even if it stayed at school, it was his.

No one cared about Piko, and certainly no one mentioned turtles, so it came as a startling surprise when one day he heard the word uttered right behind him.

"She won't mind, will you Turtle? You don't have anything to do and you're too slow to play basketball with us."

Taro peered over his shoulder from his place situated above the aquarium. The classroom was empty aside from four students. Three had backpacks slung over their shoulders as they waved and laughed to themselves as they left the room. The other was standing near the window, a broom in her hand and her back slouched.

"Hey, wanna join us, Taro?" he heard one of the students call back.

He smiled, "No, I'm good. Thanks though."

"Alright, suit yourself," said the boy as he walked out of the classroom.

Taro's attention swept back to the girl as she slouched over further and sighed to herself. They had just called her 'Turtle'. Although he wasn't exactly sure why. He scrutinized her carefully as she began slowly sweeping the floor, brushing scraps of paper and eraser fuzz across the floor and toward the trash can. He was almost positive he'd never seen her before.

On any normal day he would've shrugged to himself and gone back to tending to Piko, but something made him continue to stare. They'd called her 'Turtle'. He loved turtles, but he wasn't sure why she had been called that. She was short, and plump, and didn't look like she could run very fast but rather than that he couldn't think of another resemblance. He frowned slightly; kids were mean.

Whether it was because he felt bad for her, because she had been somehow named after his favorite thing on the planet, or because something about her made him want to smile and lend her a hand, he wasn't sure; but he shoved off of the aquarium and briskly made his way over to her.

She was having troubles, one of the bristles of the broom caught underneath one of the desks and he gently leaned forward, picking up the desk just enough so she could pull the broom away.

He saw her freeze in place. "Th-there was no need," she muttered to herself, picking up her sweeping again at a pace nearly double the one she'd been at before.

He smiled amusedly down at her. "Hey, would you like some help?"

Once again she stilled mid-sweep, her eyes darting up to his with hesitance. "N-no, I'm fine."

He frowned. "Why are you sweeping our classroom? You're not in this class."

The girl hunched over again slightly and picked at a splinter on the end of the broom. "I'm in the class next door though� and it's fine, really. They have things to do, and I don't� so it's only logical that I sweep instead of them." Taro's frown deepened and he promptly reached forward and snatched the broom from her grasp. "H-Hey!" she protested.

He held the broom high as she desperately tried to reach for it with a triumphant smile. "Nope. This isn't your classroom so you don't sweep. I'll do it; go have some fun." He expected to be met with a grand smile and a 'thank you' but instead she clenched her jaw, what he swore were tears springing to life in her eyes.

"I-I need to sweep, they left it to me, not you, and I need to make sure it gets done." By the look in her eyes Taro could tell that she'd masked another concern with her excuse. Something told him she didn't have anything fun to do, but she hadn't wanted to admit it.

So instead of calling her out, he humored her. "Alright then. You sit there," he said, pointing to the desk behind her, "and I'll sweep the classroom and you can oversee it to make sure it gets done." She started to protest but he held up a hand to silence her and lowered the broom to the ground to begin cleaning. "So, what's your name?"

The girl blinked, a flush of color that he didn't miss, sweeping across her face. "Otohime," she nearly squeaked.

He smiled to himself, a bit of a foreign feeling snaking its way into his chest. "That's a pretty name," he said nearly inaudibly.

"Look look!"

Taro blinked, his daze and memories of the past officially swept away with the loud shout from his companion. "Hm?" he asked.

She jumped up and down slightly, leaning against the railing with all of her weight and pointing excitedly at one of the slowly moving animals inside. "Lookie, he's awake and he's going over there!"

A smile twitched onto Taro's face and he nodded, leaning onto the railing next to the girl and watching with a glazed expression as his favorite turtle at the zoo, which he'd named Liko, walked over to a bowl full of water. His gaze then swept to the girl next to him whose eyes were alight with a sort of excitement he hadn't seen anyone else have when it came to his favorite animal.

She'd changed so much, and yet to him she was still the same. Sure she was taller, older, skinnier, and guys ogled at her when they passed, but she was still the same round little girl that he'd somehow so easily fallen in love with.

He'd never dreamed that she would be as interested in the reptiles as he was, but much to his surprise and elation, she seemed to be� if not more so.

He couldn't remember the last time someone had called her 'Turtle', but the nickname still stuck in his brain, even if he didn't use it around her because he was nearly positive it would result in either a punch or a whine, and either way a very upset Otohime.

He didn't wish to upset her but he sometimes wished she'd accept the name. He called her 'Turtle' in his head, as an affectionate thing. It was his little nickname for her even if she never knew. Because turtles were his absolute favorite thing on the planet

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฮ้ Piko Piko โน่น" เผือกจัดออกนิ้วกับเต่าขนาดเล็กภายในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแก้ว เขา wiggled ข้างบนหัวของเต่า ยิ้มให้ตัวเองเป็นสัตว์เฝ้าดูอย่างต่อเนื่อง เต่าเผือกมี affectingly ชื่อ Piko หลังจากการพัฒนาความสนใจเล็กน้อยในอักขระ TV โปรดของเขาที่มีชื่อเกิดขึ้นยังจะ Piko ขึ้นเขาไพรด์ และจอย เขาไม่คิดอะไรคงจะเคยรักมากเผือกได้เสมอรักเต่า บางทีได้เนื่องจากพวกเขาดูฉลาดมาก อาจจะเป็น เพราะพวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะรับความทุกข์ร้อนเกี่ยวกับอะไร หรืออาจจะเป็น เพราะเขาพบหน้าเล็กและกลมเปลือกจะน่ารักของพวกเขา ทั้งสองวิธี เขาได้เสมอเคารพพวกเขาเขาได้พบเขาครั้งแรกในสวนสัตว์ที่อายุประมาณ 3 เขามี clambered ผิด ๆ ถูก ๆ บนรั้วจะดูดีกว่าที่เต่าขนาดใหญ่ด้านหลังแถวของไม้และหนาม มากแม่น้ำตกชากริน ตาของเขามี sparkled เขาเฝ้าดูสิ่งกินชิ้นใหญ่ของผักกาดหอม และจากช่วงเวลานั้นเป็นต้นไป คงมีการติดยาเสพติดพวกเขาสามารถอยู่หลายร้อยปี ร้อย และที่เพิ่ง piqued สนใจมาก เขาสงสัยว่า พวกเขาได้เห็นตลอดอายุการใช้งานยาวของพวกเขา มากก็อาจเปลี่ยนแปลงเนื่องจากพวกเขาได้ก่อนฟัก เขาแค่สงสัยว่า ตรงเท่าใดเขาจำนั่งที่ขอบของการอยู่อาศัยของเต่าและดูพวกเขาย้ายสถานที่ก้าวตระเวนเที่ยว พวกเขาไม่ได้ทำมากมากกว่าเดิน นอน และกิน ข้อเท็จจริงที่เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วส่วนใหญ่เด็กชอนออก และหาสัตว์อื่นที่ 'สนุกสนานมากขึ้น' แต่ทาโร่อยู่เขาไม่คิดน่าสนใจมากขึ้นกว่าสัตว์เลื้อยคลานยักษ์ก่อนเขาสัตว์ และแม้หลังจากที่พ่อลากเขาบ้าน เขาไม่สามารถหยุดคิดได้ เขาขอร้องพ่อทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อให้เขาไปเที่ยว บางครั้งพวกเขาจะยอมรับ แต่มักจะไม่ในจิตใจของเขาที่พ่อแม่ได้รับมากขึ้น และมากขึ้นนั้นกระตุ้นทำตามสัปดาห์เมื่อเขายังคงถาม เลยสงสัย เกือบห้าปีผ่านไปก่อนพ่อจัดชิด บอกเขาที่พวกเขาไม่สามารถขับรถไปทางสวนสัตว์ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์เดียวเพียงเพื่อให้เขาสามารถนั่งบนพื้นดินและชมเต่าชั่วโมงเขาได้ heartbroken แต่ว่าชะตากรรมอยู่ด้านข้างของเขา เพียงหนึ่งเดือนต่อมาพระครูได้ประกาศว่า พวกเขาจะได้รับสัตว์เลี้ยงห้องเรียน และในพระราชบัญญัติที่จะตั้งค่าระดับของเผือก aflutter ครูวางลงกล่องพลาสติกขนาดเล็กบนโต๊ะของเธอ ด้วยไม่ใช่เต่าเด็กเล็กมากภายในอื่นเผือกไม่แน่ใจว่าเธอได้รับหนึ่ง มันแดงมงกุฎแม่เต่า ซึ่งถ้างานวิจัยของเขาได้ถูกต้อง เป็นหนึ่งในเต่าหายาก และใกล้สูญพันธุ์มากที่สุดในโลก ถึงแม้ว่าเขา doubted คนอื่นในชั้นเรียนของเขาใหม่ที่ และเขา refrained จากบอกให้สำหรับคนจากองค์กรช่วยเหลือสัตว์จะใช้เต่าชั้นของเขาและเขากลัวพวกงานทั้งหมดให้ดูแลไปเต่า ส่วนใหญ่เด็กเปด เผือกไม่ สัปดาห์ที่ผ่านเด็กเริ่ม neglecting เต่า และละทิ้งการงานของพวกเขาทั้งหมดเข้าด้วยกัน เผือกไม่ได้ใจ และกระหายก้าวใน และเอาในความรับผิดชอบอย่างเต็มเขาจำวันเมื่อเขาจะครั้งแรกก็พบชื่อที่เขาคิดว่า เหมาะสมสิ่งเล็กน้อยขนาดเล็ก และน่ารัก Piko ชื่อจะ Piko แล้วจากเขาทุ่มเททุกวินาทีเขาสามารถเพื่อเต่าเผือกเบา ๆ "Piko ผมนำคุณผักกาดหอมบางอย่างวันนี้ โอ้ และผักกาดหอมไม่ก็ ฉันรู้ว่า นี้เป็นรายการโปรดของคุณ" เขา grinned และท่อหนักภายในลดลง "คือหัว มันเอาเราเกือบสัปดาห์ใช้ชั้นนอกทั้งหมด และแม่โยนมันออกไป แต่ฉันขุดกลับคุณออก และล้างออก "Piko nibbled ละไมบนก้อนใหญ่ และไม่มีอากาศยิ้มของเผือกมีขนาดใหญ่ เขาคัดสรรแขนของเขาบนขอบของแก้ว และตัดสินเขาชินมือ เขาสามารถดู Piko ตลอดทั้งวันความรักของเผือกเต่าในห้องเรียนของเขาอยู่ และมันก็ เพราะว่าครูได้ดำเนินการต่อการเชิญด้านหลังของห้อง ของอื่น ๆ อย่างลืมเกี่ยวกับเต่า แต่เผือกคิดรู้วิธี heartbroken จะ หากพวกเขาได้รับกำจัดมัน และเพื่อ ให้เธอมีทางมอบหมายนั้นให้เขาตอนนี้มันเป็นเต่าของเขา Piko ถูกของเขา แน่นอนเขาไม่นำบ้าน เขารู้ว่า พ่อจะประหลาด และเขาจะได้รับในปัญหามากขึ้นกว่าที่เขาจะดูแลให้คิดถึง แต่มันเป็นของเขากระนั้น แม้ว่ามันอยู่ที่โรงเรียน มันเป็นของเขาไม่มีใครห่วง Piko และแน่นอนไม่มีใครกล่าวถึงเต่า เพื่อมาเป็นประหลาดใจตกใจเมื่อวันหนึ่งเขาได้ยินคำพูดขวาด้านหลัง"เธอจะไม่สนใจ จะคุณเต่า คุณไม่มีอะไรที่จะทำ และคุณช้าเกินไปในการเล่นบาสเกตบอลกับเรา"เผือก peered บ่าของเขาจากเขาอยู่ข้างพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ห้องเรียนว่างนอกเหนือจาก 4 นักเรียนได้ สาม backpacks slung เหนือไหล่ของพวกเขาพวกเขา waved และหัวเราะกับตัวเองพวกเขาออกจากห้องได้ อื่น ๆ ยืนใกล้หน้าต่าง ไม้กวาดในมือของเธอและเธอกลับ slouched"Hey ต้องการร่วมงานกับเรา เผือก" เขาได้ยินนักเรียนหนึ่งโทรกลับยิ้ม "ไม่ ฉันดี ขอบคุณแม้ว่า""ครับ เหมาะสมกับตัวเอง กล่าวว่า เด็กเขาเดินออกจากห้องเรียนความสนใจของเผือกที่กวาดไปสาวเธอ slouched เหนือเพิ่มเติม และถอนหายใจกับตัวเอง นอกจากนี้พวกเขาเพิ่งได้เรียกเธอ 'เต่า' ถึงแม้ว่าเขาไม่แน่ใจว่าทำไม เขา scrutinized เธออย่างที่เธอเริ่มอย่างช้า ๆ กวาดพื้น แปรงเศษกระดาษ และฝอยยางลบพื้น และไป ยังถังขยะสามารถ เขาเกือบบวกเขาไม่เคยเห็นเธอก่อนในวันปกติใด ๆ เขาจะได้ยักไหล่ตนเอง และกลับไปแนวการ Piko แต่บางสิ่งบางอย่างทำให้เขายังมอง พวกเขาได้เรียกเธอ 'เต่า' รักเต่า แต่ไม่แน่ใจว่าทำไมเธอมีการเรียกที่ เธอคือสั้น และอวบ และไม่ได้ดูเหมือนเธอสามารถวิ่งเร็วมาก แต่แทนที่ เขาไม่คิดว่า รูปอื่น เขา frowned เล็กน้อย หมายความว่าเด็ก ๆว่าเป็น เพราะเขารู้สึกไม่ดีสำหรับเธอ เพราะเธอได้ถูกอย่างใดตั้งชื่อตามสิ่งที่เขาชื่นชอบบนดาวเคราะห์ หรือ เพราะบางสิ่งบางอย่างที่เธอทำให้เขาต้องยิ้ม และยืมมือของเธอ เขาไม่แน่ใจ แต่เขา shoved ออกจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ และ briskly เขาทำไปเพื่อเธอเธอมีปัญหา bristles ของไม้กวาดจับใต้โต๊ะและเขาเบา ๆ หนึ่งก็เอนไปข้างหน้า เก็บค่าโต๊ะเพียงพอเพื่อให้เธอสามารถดึงไม้กวาดเก็บเขาเห็นเธอตรึงใน "มี Th ไม่จำเป็น เธอ muttered กับตัวเอง รับทิวทัศน์ของเธออีกครั้งในจังหวะที่เกือบสองเธอหนึ่งได้ที่ก่อนเขายิ้ม amusedly ลงที่เธอ "Hey คุณต้องการความช่วยเหลือบางส่วน"อีกครั้งเธอ stilled กวาดกลาง ดวงตาของเธอ darting กับ hesitance ถึงเขา "N-ไม่มี ฉันดี"เขา frowned "ทำไมมีคุณกวาดห้องเรียนของเรา ก็ในชั้นนี้"สาว hunched กว่าอีกเล็กน้อย และเบิกที่เสี้ยนในของแบบไม้กวาด "ฉันในชั้นถัดไปแม้ว่า และเป็นดี พวกเขามีสิ่งที่ต้องทำ และฉันไม่มีเฉพาะทางตรรกะว่า กวาดแทนพวกเขา" คิ้วของเผือกราย และเขาถึงไป และกระชากไม้กวาดจากความเข้าใจของเธอทันที "H-Hey " เธอปฏิเสธจ่ายเขาจับไม้กวาดสูงขณะที่เธอพยายามถึงเรื่องวารสารดีหมด "Nope นี้ไม่ใช่ห้องเรียนของคุณเพื่อให้คุณไม่กวาด จะทำได้ ไปมีความสนุกสนาน" เขาคาดว่าจะได้พบกับรอยยิ้มแกเป็น 'ขอบคุณ' แต่แทน ที่เธอกัดกรามของเธอ สิ่งเขา swore ถูกน้ำตาเกิดชีวิตในสายตาของเธอ"ฉัน-ต้องโกย พวกเขาปล่อยให้ฉัน ไม่ใช่คุณ และต้องให้แน่ใจว่า ได้รับการทำงาน" โดยมองในตาเธอ เผือกสามารถแจ้งว่า เธอได้สวมหน้ากากอื่นที่เกี่ยวข้องกับเธอแก้ตัว สิ่งที่บอกเธอไม่ได้มีอะไรสนุกทำ แต่เธอไม่ได้อยากยอมรับมันดังนั้นแทนที่จะเรียกเธอออกมา เขา humored เธอ "แล้วครับ คุณนั่งมี เขากล่าว ว่า ชี้ไปที่โต๊ะเธอ "ฉันจะกวาดห้องเรียน และคุณสามารถดูแลให้แน่ใจว่าได้รับการทำงาน" เธอเริ่มที่จะปฏิเสธ แต่เขาจัดค่ามือให้เงียบเธอ และไม้กวาดกับกราวด์เพื่อเริ่มต้นทำความสะอาดลดลง ดังนั้น คืออะไรชื่อของคุณ"สาวคันนั้นกะพริบ ล้างสีที่ท่านไม่ควรพลาด กวาดทั่วใบหน้าของเธอ "Otohime เธอเกือบ squeakedยิ้มให้ตัวเอง ความรู้สึกต่าง snaking ทางเข้าหน้าอกของเขา "ที่ชื่อสวย, " เขากล่าวว่า เกือบ inaudibly"มอง ดู"เผือกคันนั้นกะพริบ ดึกของเขาและความทรงจำในอดีตที่ทางกวาดเก็บกับ shout เสียงจากเพื่อนของเขา "ฮึ่ม" เขาถามเธอไปขึ้นและลงเล็กน้อย พิงกับราวกับน้ำหนักของเธอ และชี้ขึ้งที่สัตว์เคลื่อนไหวช้าอยู่ภายใน "Lookie เขากำลังทำงานอยู่ และเขากำลังนั่น"Twitched รอยยิ้มบนใบหน้าของเผือก และเขาพยัก หน้า พิงบนราวติดกับหญิงสาว และดูกับนิพจน์เคลือบเป็นเต่าโปรดของเขาที่สวนสัตว์ ซึ่งเขามีชื่อว่า Liko เดินผ่านชามที่เต็มไปด้วยน้ำ สายตาของเขาแล้ว จับหิ่งห้อยสาวติดเขามีตาโชติช่วงกับการเรียงลำดับของความตื่นเต้นเขาไม่ได้เห็นคนอื่นได้ไปเขาโปรดสัตว์เธอได้เปลี่ยนแปลงมาก และยัง เขา เธอยังคงเหมือนเดิม แน่ใจว่า เธอสูง เก่า skinnier และพวก ogled ที่เธอเมื่อพวกเขาผ่าน แต่เธอยังคงเดียวรอบสาวน้อยที่เขามีอย่างใดเพื่อให้ได้ตกหลุมรักเขาไม่เคยได้ฝันว่า เธอจะสนใจในสัตว์เลื้อยคลานกำลัง แต่มากของเขาประหลาดใจและ elation เธอดูเหมือนเป็นถ้าไม่เขาไม่สามารถจำครั้งคนก็เรียกว่า 'เต่า' ของเธอ แต่ชื่อเล่นยังติดอยู่ในสมอง แม้ว่าเขาไม่ได้ใช้รอบเธอเพราะเกือบบวกมันจะส่งผลอย่างใดอย่างหนึ่งหมัด หรือมี whine และ Otohime มากปวดด้วยวิธีใดไม่ต้องอารมณ์เสียเธอ แต่เขาบางครั้งปรารถนาเธอจะยอมรับชื่อ เขาเรียกเธอ 'เต่า' ในหัวของเขา เป็นสิ่งที่สุภาพ มันเป็นชื่อเล่นของเขาเล็กน้อยสำหรับเธอแม้ว่าเธอไม่เคยรู้ เนื่องจากเต่ามีสิ่งโปรดของเขาแน่นอนบนโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฮ้ ปิโกะ . ปิโกะมา เผือก”ยื่นนิ้วไปเต่าขนาดเล็กภายในกระจกตู้ปลา เขาขยับมันอยู่เหนือหัวของเต่า ยิ้มกับตัวเอง เป็นสัตว์ที่ดูเรื่อยๆ เต่าที่ทาโร่ได้ affectingly ชื่อ ปิโกะ หลังจากการพัฒนาความสนใจน้อยในตัวละครของเขาโทรทัศน์รายการโปรดที่มีชื่อยังเป็น ปิโกะ มีความภูมิใจและความสุขของเขาเขาไม่ได้คิดอะไรเลย เขาเคยรักมากกว่า

เผือกชอบเต่า บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเขาดูฉลาดมาก บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะอารมณ์เสียเรื่องอะไร หรืออาจเป็นเพราะ เขาพบว่าใบหน้าเล็กและหอยกลม ให้น่ารัก อีกอย่าง เขามักจะชอบพวกเขา .

เขาจะพบเขาครั้งแรก ในสวนสัตว์ที่อายุประมาณ 3เขาจะ clambered ส่งเดชบนรั้วดีกว่าดูใหญ่เต่าหลังแถวของไม้และลวดมีหนาม , มากเพื่อความผิดหวังของแม่ของเขา . ตาของเขาเป็นประกายขณะที่เขาเฝ้าดูสิ่งกินก้อนใหญ่ของผักกาดหอมและตั้งแต่วินาทีนั้นเป็นต้นไปเขาได้รับการติดยาเสพติด

อยู่หลายร้อยปี มีหลายร้อย และนั่นก็ป่องๆความสนใจของเขามากขึ้นเขาสงสัยว่า สิ่งที่พวกเขาจะเห็นตลอดอายุการใช้งานที่ยาวนานของพวกเขา มากก็อาจจะเปลี่ยนไป ตั้งแต่พวกเขาได้ฟัก เขาแค่สงสัยว่าเท่าไหร่

เขาจำได้ว่านั่งอยู่ที่ขอบของเต่าที่อยู่อาศัยและดูพวกเขาย้ายไปรอบ ๆที่คลานก้าวสำหรับชั่วโมง พวกเขาไม่ได้ทำอะไรมาก มากกว่าเดิน นอน และกินที่ความเป็นจริงเพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กส่วนใหญ่จะไปหาสัตว์อื่นที่เป็น ' ความบันเทิง ' เพิ่มเติม แต่ทาโร่อยู่

เขาไม่สามารถจินตนาการถึงสัตว์ที่น่าสนใจมากกว่าสัตว์เลื้อยคลานขนาดยักษ์ ก่อนที่เขา หลังจากที่พ่อแม่ของเขาพาเขากลับบ้าน เขาไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับพวกเขา เขาขอร้องให้พ่อแม่ทุกอาทิตย์ เพื่อให้เขาไปที่สวนสัตว์ บางครั้งพวกเขาจะยอมรับแต่พวกเขามักจะไม่

ไม่มีข้อสงสัยในใจของเขาว่าพ่อแม่ของเขายิ่งปั่นป่วนโดยสัปดาห์เมื่อเขายังคงถาม เกือบห้าปีผ่านไปก่อนที่พ่อแม่ snapped บอกเขาว่าพวกเขาไม่สามารถขับรถไปสวนสัตว์ทุกอาทิตย์แล้วเขาก็นั่งลงบนพื้นดิน ดูเต่าชั่วโมง

เคยเสียใจแต่เหมือนโชคชะตาเข้าข้างเขา เพียงหนึ่งเดือนต่อมาเขาโฮมรูมครูได้ประกาศว่าพวกเขาจะได้รับในสัตว์เลี้ยง และในการกระทำที่ทำให้หัวใจของทาโร่รัว ครูวางกล่องพลาสติกขนาดเล็กลงบนโต๊ะของเธอกับใครอื่นนอกจากเล็กมาก ลูกเต่าเผือกข้างใน

ไม่แน่ใจว่าเธอได้หนึ่ง มันเป็นสีแดงปราบดาภิเษกแม่น้ำเต่าซึ่งถ้างานวิจัยของเขานั้นถูกต้อง เป็นเต่าที่หายากที่สุดและอันตรายที่สุดในโลก แม้ว่าเขาจะสงสัยคนอื่นในชั้นเรียนของเขาใหม่ เขาเลยบอก เพราะกลัวใครบางคนจากบางองค์กรช่วยเหลือสัตว์จะพาเต่าไปจากเขาและชั้นเรียนของเขา

พวกเขาทั้งหมดให้ทำงานดูแลเมื่อมันมาถึงเต่า เด็กส่วนใหญ่บ่น