Healing the wounds of war-torn soci

Healing the wounds of war-torn societies is a long and difficult undertaking. The immediate demand is to ensure that people, and especially children, are adequately fed, have access to safe water and are protected against disease. But recent experience has underlined the importance of five other tasks: caring for unaccompanied children; demobilizing child soldiers; healing the mental wounds of war; restarting schools; and embarking on education for peace.

>Unaccompanied children—One of the most urgent tasks is attending to the needs of unaccompanied children. In 1994, an estimated 114,000 Rwandese children were lost, abandoned, orphaned or otherwise separated from their parents. Some 70,000 were displaced within Rwanda, while most of the remainder crossed the border into Tanzania or Zaire. Many of these children were taken in by other families—some families took up to 9 or 10 children. Some children ended up in makeshift centres or former orphanages. Others ended up in special centres set aside for unaccompanied children in refugee camps. One of the risks of offering specific facilities for such children, however, is that their parents may be tempted to deliberately abandon their children in the hope that they will be better cared for by others.

Photo: UNICEF and NGOs work together to help child refugees -- starting with vaccinations and checking children's weight-for-age. Growth monitoring is vital for detecting malnutrition, which, even when mild, threatens children's lives. ©

The ultimate aim, of course, should be to reunite children with their families. In Rwanda, Save the Children , UNICEF, UNHCR and other partners have arranged with ICRC to standardize the process of data collection and tracing. This has included working with the Kodak company to enter photos of the children along with their details into computers and distributing printouts throughout the refugee camps. This kind of activity can be supplemented with information broadcast by radio. ICRC and the British Broadcasting Corporation have launched this type of tracing programme in Uganda. And the organization Doctors Without Borders has a similar programme with Radio Agatachya in Zaire. If the parents cannot be found, then members of the extended family are sought. Failing this, attempts are made to arrange for fostering or adoption by families from the same cultural group. Placing a child in an orphanage should only be a last resort.

>Demobilizing child soldiers—Child soldiers may find it particularly hard to emerge from war and build a new life. Many will have lost their families or have been forced to terrorize their own communities, making it impossible to return home. They may also find it difficult to live without the power that wielding a gun can bring, and will be tempted to drift into violence and crime. However, efforts are being made to demobilize child soldiers in a number of countries, including Liberia, Mozambique and Rwanda. Some children are held first in transit camps to help them adjust to peace before returning to their communities and perhaps to school. Others are being offered training so they will have a more realistic chance of employment.

>Healing the mental wounds—Many child soldiers will have undergone horrific experiences that will live with them for the rest of their lives. For these, and many other children, one of the most important aspects of postwar development is psychological rebuilding.

Given the numbers of people affected, this task may seem daunting. But in recent years, much more has been learned about what can be achieved even with limited resources. In the past, treatment has concentrated on Western models using large numbers of highly paid staff to counsel individual children. While this may have helped a few children, it has proved far too slow and expensive a process to deal with the scale of the problem. It also has the drawback that Western advisers may know little about the local culture.

A better alternative is to train local people who can develop community-based approaches. Thus in Rwanda in 1994-1995, more than 2,000 Rwandese were trained as counsellors and caregivers. As a result of this work, around 70,000 people have participated so far in 'expression activities', such as singing, dancing, drama, drawing and writing, to ease the pain of their memories. Similarly in Bosnia and Herzegovina and Croatia, local professionals have been trained to screen children and identify symptoms of post-traumatic stress.

The long-drawn-out insurgency war in the Philippines has also been a traumatic experience for many children. There, it has been found that adults often avoid talking about violent incidents with their children because they find it too painful. They also tend to underestimate the damage done to children. In this case, too, it has been found that children have to be encouraged to express their pain in the ways with which they are most comfortable—through art or drama or gentle conversation.63

>Restarting schools—Another loss for children during wartime is the collapse of the education system. In Mozambique, damage to the education infrastructure left two thirds of the 2 million primary school age children without access to education.

A good way of returning children's lives to some semblance of structure and routine is to restart education as soon as possible. This does not require formal buildings or courses; education can be restarted even in refugee camps. In Rwanda, tens of thousands of children were able to start primary classes within two months of the end of hostilities through 'school in a box', a collection of basic supplies and materials for learning.

In Bosnia and Herzegovina and Croatia, international agencies have made great efforts to help local authorities reopen schools, even in the worst situations. In Sarajevo during the siege, individual dedicated teachers continued classes in their homes, in basements, or in other safe places, until schools were officially restarted in March 1993. In east Mostar, where there has been no electricity, children have been studying by candlelight with only the most basic materials.64

Attending classes, in whatever surroundings, can help children start the process of recovery, healing and reconciliation. In addition to conventional school lessons, they can be taught simple survival techniques, the dangers of minefields, and conflict resolution.

In Liberia, readmission to local schools lies at the hub of a demobilization programme for child soldiers, which draws on community- based rehabilitation initiatives, vocational training centres, drop-in centres and halfway houses.

>Education for peace—When schools are functioning there is also the opportunity to make a longer-term contribution through 'education for peace'—allowing children to develop mutual understanding, to resolve differences without recourse to violence and to show how human diversity can be embraced rather than become the basis for barbaric behaviour.

In Lebanon in 1989, UNICEF negotiated with a number of armed factions to transport children from different religious and cultural backgrounds to a two-week summer camp. Through sports, creative workshops and other activities, the children were invited to question their values, beliefs and biases while learning conflict resolution skills. Since then, more than 240 NGOs have undertaken education for peace activities, and the Lebanese Government has included peace education in the national curriculum.

Education for peace has also been taken up in other countries. In Liberia, a Children's Peace Theatre has been touring since 1992, promoting unity and reconciliation. In Mozambique, a Peace Circus uses art, dance and theatre to demonstrate that differences do not have to be settled at the point of a gun.

Though the underlying purpose of all of these programmes is the same, they have to be developed by people in affected communities to match particular cultural needs and circumstances. Many of the same principles are also being applied in schools in a number of other countries to counter racism and animosity towards immigrants and to foster the value of tolerance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาบาดแผลของสังคมสงครามเป็นกิจการที่ยาว และยาก มีความต้องการทันทีเพื่อ ให้แน่ใจว่าคน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็ก จะเลี้ยงอย่างเพียงพอ สามารถเข้าถึงน้ำที่ปลอดภัย และป้องกันต่อต้านโรค แต่ประสบการณ์ล่าสุดมีขีดเส้นใต้ความสำคัญของงานอื่น ๆ ห้า: ดูแลเด็กดังที่ demobilizing เด็กทหาร รักษาบาดแผลทางจิตใจของสงคราม โรงเรียน เริ่มการทำงาน และเริ่มดำเนินการในการศึกษาเพื่อสันติภาพ> เด็กดังที่ — หนึ่งงานด่วนที่สุดจะเข้าร่วมความต้องการของเด็กดังที่ ในปี 1994 เด็ก Rwandese 114,000 การประเมินถูกสูญหาย ถูกทอดทิ้ง ใช้งาน หรือมิฉะนั้น แยกจากพ่อแม่ บาง 70000 ได้พลัดถิ่นภายในรวันดา ในขณะที่ส่วนใหญ่เหลือข้ามเส้นขอบในแทนซาเนียหรือ Zaire ของเด็กเหล่านี้ได้รับจากครอบครัวอื่น ๆ เช่นบางครอบครัวเอาเด็ก 9 หรือ 10 เด็กบางสิ้นสุดค่าติดศูนย์หรือสงเคราะห์อดีต ผู้อื่นสิ้นสุดในศูนย์พิเศษตั้งไว้ดังที่เด็กในค่ายผู้ลี้ภัย หนึ่งในความเสี่ยงของการให้บริการสิ่งอำนวยความสะดวกเฉพาะสำหรับเด็กดังกล่าว แต่ เป็นที่พ่อแม่อาจจะต้องละทิ้งเด็กของพวกเขาในหวังว่าจะดีขึ้นดูแลเอาใจใส่ผู้อื่นโดยเจตนาภาพ: องค์การยูนิเซฟและองค์กรพัฒนาเอกชนทำงานร่วมกันเพื่อช่วยผู้ลี้ภัยเด็ก - เริ่มต้น ด้วยวัคซีน และการตรวจสอบเด็กของน้ำหนักต่ออายุ ตรวจสอบการเจริญเติบโตมีความสำคัญสำหรับการตรวจสอบการขาดสารอาหาร ที่ แม้อ่อน คุกชีวิตเด็ก ©จุดมุ่งหมายสูงสุด แน่นอน ควรรวมตัวเด็กกับครอบครัว ในรวันดา เด็กบันทึก UNICEF ยูเอ็นเอชซีและคู่ค้าอื่น ๆ ได้จัดกับ ICRC เพื่อกำหนดมาตรฐานกระบวนการเก็บรวบรวมข้อมูลและติดตาม นี้ได้รวมการทำงานกับบริษัทโกดักที่จะใส่ภาพถ่ายของเด็กพร้อมทั้งรายละเอียดของคอมพิวเตอร์ และการกระจายงานพิมพ์ตลอดค่ายผู้ลี้ภัย ประเภทของกิจกรรมนี้สามารถถูกเสริม ด้วยข้อมูลที่ออกอากาศทางวิทยุ ICRC และบริติชบรอดคาสติ้ง คอร์ปอเรชั่นได้เปิดตัวโครงการติดตามในยูกันดาชนิดนี้ และองค์กรแพทย์โดยไม่มีขอบมีโครงการคล้ายกันกับวิทยุ Agatachya ใน Zaire ถ้าไม่พบผู้ปกครอง สมาชิกของครอบครัวขยายมีการค้นหา Failing นี้ พยายามจัดทำนุบำรุงหรือการยอมรับจากครอบครัวจากกลุ่มวัฒนธรรมเดียวกัน วางเด็กในมูลนิธิสงเคราะห์เด็กการเฉพาะควรเป็นวิธีสุดท้าย> demobilizing ทหารเด็ก — ทหารเด็กอาจพบได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งยากที่จะเกิดขึ้นจากสงคราม และสร้างชีวิตใหม่ได้ มากจะมีการสูญเสียครอบครัว หรือมีการบังคับข่มชุมชนของตนเอง ทำให้ไม่สามารถที่จะกลับบ้าน พวกเขาอาจพบมันยากที่จะอยู่ไฟที่ wielding ปืนสามารถนำ และจะล่อลวงให้ดริฟท์เป็นความรุนแรงและอาชญากรรม อย่างไรก็ตาม ความพยายามที่จะถูกทำกับ demobilize ทหารเด็กในหลายประเทศ ไลบีเรีย โมซัมบิก และรวันดา บางเด็กมีขึ้นครั้งแรกในค่ายส่งต่อเพื่อช่วยในการปรับเพื่อสันติภาพก่อน เพื่อชุมชนของพวกเขา และบางทีโรงเรียน อื่น ๆ จะมีการเสนอจะได้สมจริงมากขึ้นโอกาสการจ้างงานการฝึกอบรม> รักษาบาดแผลทางจิตใจ — ทหารเด็กมากจะมีระดับการ horrific ประสบการณ์ที่จะอยู่กับพวกเขาที่เหลือของชีวิตของพวกเขา เหล่านี้ และเด็กอื่น ๆ ลักษณะสำคัญของการพัฒนาพ้นหนึ่งได้ฟื้นฟูจิตใจกำหนดหมายเลขของผู้ที่ได้รับผลกระทบ งานนี้อาจดูเหมือนยุ่งยาก แต่ในปีที่ผ่านมา มากมีการเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่สามารถทำได้แม้จะ มีทรัพยากรจำกัด ในอดีต รักษาได้เข้มข้นในรูปแบบตะวันตกที่ใช้จำนวนมากของพนักงานได้รับค่าจ้างสูงเพื่อแนะนำเด็กแต่ละ ขณะนี้อาจช่วยเด็กน้อย มันได้พิสูจน์ช้า และแพงเกินไปกระบวนการในการจัดการกับขนาดของปัญหา นอกจากนี้ยังมีข้อเสียเปรียบที่ว่า ตะวันตกประการอาจรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่นเป็นทางเลือกที่ดีกว่าคือการ ฝึกคนท้องถิ่นที่สามารถพัฒนาแนวทางที่ชุมชน ดังนั้น ในรวันดาในปี 1994-1995, Rwandese กว่า 2000 มีการฝึกอบรมเป็นผู้ให้การปรึกษาและเรื้อรัง จากงานนี้ ประมาณ 70000 คนได้มีส่วนร่วมเพื่อให้ห่างไกลใน 'นิพจน์กิจกรรม' ร้องเพลง เต้นรำ ละคร การวาด และการ เขียน เพื่อช่วยความทรงจำของพวกเขา ในทำนองเดียวกัน ในโครเอเชียและบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา ผู้เชี่ยวชาญท้องถิ่นได้รับการฝึกอบรมเด็กจอ และระบุอาการของความเครียดเจ็บปวดหลังสงครามความ long-drawn-out ในฟิลิปปินส์ยังได้รับประสบการณ์เจ็บปวดสำหรับเด็กมากมาย มี ก็พบว่า ผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงการพูดถึงเหตุการณ์ความรุนแรงกับเด็กของพวกเขาเนื่องจากพวกเขาพบว่ามันเจ็บปวดเกินไป นอกจากนี้พวกเขายังมักประมาทความเสียหายที่กระทำกับเด็ก ในกรณีนี้ เกินไป จะพบว่า มีเด็กไปแสดงอาการที่ปวดในลักษณะที่จะสบายคือศิลปะ หรือละคร หรือ conversation.63 อ่อนโยน> เริ่มโรงเรียนซึ่งขาดทุนอีกเด็กในความโหดร้ายคือ การล่มสลายของระบบการศึกษา ในโมซัมบิก ความเสียหายต่อโครงสร้างพื้นฐานการศึกษาที่เหลือสองในสามของเด็กวัยประถม 2 ล้านโดยไม่ต้องเข้าไปศึกษาวิธีดีของความชีวิตเด็กบาง semblance ของโครงสร้างและขั้นตอนจะเริ่มศึกษาโดยเร็วที่สุด นี้ไม่จำเป็นต้องเป็นอาคารหรือหลักสูตร สามารถเริ่มศึกษาในค่ายผู้ลี้ภัย ในรวันดา หมื่นเด็กก็สามารถเริ่มต้นเรียนหลักภายในสองเดือนสุดท้ายของการสู้รบผ่าน 'โรงเรียนในกล่อง' คอลเลกชันของวัสดุพื้นฐานและวัสดุสำหรับการเรียนรู้ในโครเอเชียและบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา หน่วยงานระหว่างประเทศได้ทำความพยายามอย่างมากเพื่อช่วยให้หน่วยงานท้องถิ่นที่เปิดโรงเรียน แม้ในสถานการณ์เลวร้ายที่สุด ในซาราเยโวในระหว่างการล้อม ครูทุ่มเทแต่ละยังคงเรียน ในบ้านของพวกเขา ใต้ถุน หรือ ในสถานปลอดภัยอื่น ๆ จนกระทั่งโรงเรียนได้เริ่มเปิดในเดือน 1993 มีนาคม ในตะวันออกแห่ง ที่มีไม่ใช้ไฟฟ้า เด็กได้รับการศึกษา โดยได้จัดเตรียมเฉพาะ materials.64 พื้นฐานเข้าร่วมชั้นเรียน ในสิ่งแวดล้อม สามารถช่วยเด็กที่เริ่มกระบวนการกู้คืน การรักษา และการกระทบยอด นอกจากเรียนโรงเรียนปกติ พวกเขาสามารถสอนเทคนิคการอยู่รอดอย่าง อันตรายของ minefields และแก้ไขข้อขัดแย้งลิเบอเรีย readmission ภายในโรงเรียนอยู่ใจกลางโครงการ demobilization ทหารเด็ก ซึ่งวาดโดยชุมชน-โครงการฟื้นฟู ศูนย์ฝึกอาชีพ ศูนย์พักพิงเด็ก และบ้าน halfway> การศึกษาเพื่อสันติภาพซึ่งเมื่อทำงานโรงเรียน มีให้บริจาคผ่าน 'การศึกษาเพื่อสันติภาพ' เยือน — ช่วยให้เด็กพัฒนาความเข้าใจซึ่งกันและกัน การแก้ไขความแตกต่างโดยไม่ต้องไล่ความรุนแรง และความหลากหลายที่ว่ามนุษย์สามารถกอด แทนที่เป็น พื้นฐานสำหรับพฤติกรรมป่าเถื่อนในเลบานอนในปี 1989, UNICEF เจรจา ด้วยจำนวนอาวุธฝ่ายขนส่งเด็กจากต่างศาสนา และวัฒนธรรมพื้นไปค่ายฤดูร้อนสองสัปดาห์ กีฬา ประชุมเชิงปฏิบัติการสร้างสรรค์ และกิจกรรมอื่น ๆ เด็กถูกเชิญสอบถามค่าของพวกเขา ความเชื่อ และยอมในขณะเรียนรู้ทักษะการแก้ปัญหาความขัดแย้ง หลังจากนั้น Ngo มากกว่า 240 ได้ดำเนินการศึกษากิจกรรมสันติภาพ และเลบานอนได้รวมสันติภาพศึกษาในหลักสูตรแห่งชาติยังได้นำค่าการศึกษาเพื่อสันติภาพในประเทศอื่น ๆ ลิเบอเรีย ละครเด็กสันติภาพได้รับอยูตั้งแต่ 1992 ส่งเสริมความสามัคคีและความสมานฉันท์ ในโมซัมบิก ละครสัตว์สันติภาพใช้ศิลปะ เต้นรำ และโรงละครเพื่อแสดงให้เห็นว่า ความแตกต่างไม่ได้จะชำระเงินในหน้าร้านปืนแม้ว่าวัตถุประสงค์พื้นฐานของโปรแกรมเหล่านี้ทั้งหมดเป็นเหมือนกัน พวกเขาต้องพัฒนาคนในชุมชนได้รับผลกระทบเพื่อให้ตรงกับความต้องการเฉพาะวัฒนธรรมและสถานการณ์ หลายหลักการเดียวกันยังถูกใช้ในโรงเรียนในประเทศกับเคาน์เตอร์เหยียด และ animosity ไปนาน และสร้างมูลค่าของค่าเผื่อการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาบาดแผลของสังคมสงครามฉีกขาดเป็นกิจการที่ยาวและยาก ความต้องการได้ทันทีเพื่อให้แน่ใจว่าผู้คนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กถูกเลี้ยงอย่างเพียงพอมีการเข้าถึงน้ำที่ปลอดภัยและได้รับการป้องกันโรค แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาได้ขีดเส้นใต้ความสำคัญของห้างานอื่น ๆ : การดูแลเด็กคนเดียว; demobilizing ทหารเด็ก; การรักษาบาดแผลทางจิตใจของสงคราม; รีสตาร์ทโรงเรียน; และเริ่มดำเนินการในการศึกษาเพื่อความสงบสุข.> เด็กหนึ่งคนเดียวในงานที่เร่งด่วนที่สุดคือการเข้าร่วมการความต้องการของเด็กคนเดียว ในปี 1994 ประมาณ 114,000 เด็กรวันดาหายทอดทิ้งกำพร้าหรือแยกออกจากกันเป็นอย่างอื่นจากพ่อแม่ของพวกเขา บาง 70,000 ถูกแทนที่ภายในประเทศรวันดาในขณะที่ส่วนใหญ่ของที่เหลือข้ามพรมแดนเข้าไปในประเทศแทนซาเนียหรือซาอีร์ หลายของเด็กเหล่านี้ถูกถ่ายในที่อื่น ๆ โดยครอบครัวบางครอบครัวใช้เวลาถึง 9 หรือ 10 เด็ก เด็กบางคนจบลงในศูนย์ชั่วคราวหรือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในอดีต อื่น ๆ สิ้นสุดลงในศูนย์การตั้งสำรองพิเศษสำหรับเด็กคนเดียวในค่ายผู้ลี้ภัย หนึ่งในความเสี่ยงของการเสนอสิ่งอำนวยความสะดวกที่เฉพาะเจาะจงสำหรับเด็กดังกล่าว แต่เป็นว่าพ่อแม่ของพวกเขาอาจถูกล่อลวงไปจงใจละทิ้งเด็กของพวกเขาในความหวังว่าพวกเขาจะดีขึ้นได้รับการดูแลโดยคนอื่น ๆ . ภาพ: ยูนิเซฟและองค์กรพัฒนาเอกชนทำงานร่วมกันเพื่อช่วยให้ผู้ลี้ภัยเด็ก - เริ่มต้นด้วยการฉีดวัคซีนและการตรวจสอบน้ำหนักสำหรับวัยเด็ก การตรวจสอบการเจริญเติบโตมีความสำคัญสำหรับการตรวจสอบการขาดสารอาหารซึ่งแม้จะไม่รุนแรงคุกคามชีวิตของเด็ก ©จุดมุ่งหมายสูงสุดของหลักสูตรควรจะรวมตัวเด็กที่มีครอบครัวของพวกเขา ในรวันดาช่วยเด็กยูนิเซฟ UNHCR และคู่ค้าอื่น ๆ ได้จัดกับคณะกรรมการกาชาดสากลที่จะสร้างมาตรฐานกระบวนการของการเก็บรวบรวมข้อมูลและการติดตาม นี้ได้รวมการทำงานร่วมกับ บริษัท โกดักที่จะใส่ภาพของเด็กพร้อมกับรายละเอียดของพวกเขาในคอมพิวเตอร์และการกระจายงานพิมพ์ทั่วค่ายผู้ลี้ภัย ชนิดของกิจกรรมนี้สามารถเสริมด้วยข้อมูลที่ออกอากาศทางวิทยุ คณะกรรมการกาชาดสากลและอังกฤษบรรษัทได้เปิดตัวโปรแกรมประเภทการติดตามในยูกันดานี้ และองค์กรแพทย์ไร้พรมแดนมีโปรแกรมที่คล้ายกันกับวิทยุ Agatachya ใน Zaire ถ้าพ่อแม่ไม่สามารถพบได้จากนั้นสมาชิกในครอบครัวขยายจะขอ ความล้มเหลวนี้ความพยายามที่จะทำเพื่อเตรียมการสำหรับการอุปถัมภ์หรือการยอมรับจากครอบครัวจากกลุ่มวัฒนธรรมเดียวกัน วางเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าควรจะมีเพียงทางเลือกสุดท้าย.> Demobilizing เด็กทหารทหารเด็กอาจพบว่ามันยากโดยเฉพาะอย่างยิ่งโผล่ออกมาจากสงครามและสร้างชีวิตใหม่ หลายคนจะมีการสูญเสียครอบครัวของพวกเขาหรือได้รับการบังคับให้ข่มขวัญชุมชนของตนเองทำให้ไม่สามารถที่จะกลับบ้าน นอกจากนี้ยังอาจพบว่ามันยากที่จะอยู่โดยไม่มีอำนาจที่ควงปืนที่สามารถนำมาและจะถูกล่อลวงไปลอยเข้ามาในความรุนแรงและอาชญากรรม อย่างไรก็ตามความพยายามที่จะดำเนินการปลดประจำการทหารเด็กในหลายประเทศรวมทั้งประเทศไลบีเรียโมซัมบิกและประเทศรวันดา เด็กบางคนที่จะมีขึ้นครั้งแรกในค่ายการขนส่งที่จะช่วยให้พวกเขาปรับตัวเข้ากับความสงบสุขก่อนจะกลับไปชุมชนของพวกเขาและอาจจะไปโรงเรียน อื่น ๆ ที่ถูกนำเสนอการฝึกอบรมเพื่อให้พวกเขาจะมีโอกาสเป็นจริงมากขึ้นของการจ้างงาน.> รักษาจิตทหารเด็กบาดแผลจำนวนมากจะได้รับประสบการณ์ที่น่ากลัวที่จะอยู่กับพวกเขาสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของพวกเขา สำหรับเหล่านี้และเด็กคนอื่น ๆ หลายคนหนึ่งในส่วนที่สำคัญที่สุดของการพัฒนาเป็นสงครามจิตวิทยาการบูรณะ. ได้รับหมายเลขของคนที่ได้รับผลกระทบงานนี้อาจจะดูน่ากลัว แต่ในปีที่ผ่านมามากขึ้นได้รับการเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่สามารถทำได้แม้จะมีทรัพยากรที่ จำกัด ในอดีตที่ผ่านมาการรักษามีความเข้มข้นในรูปแบบตะวันตกโดยใช้จำนวนมากพนักงานจ่ายสูงให้กับเด็กแต่ละคนให้คำปรึกษา ขณะนี้อาจได้ช่วยให้เด็กไม่กี่มันได้รับการพิสูจน์ไกลช้าเกินไปและมีราคาแพงกระบวนการในการจัดการกับขนาดของปัญหา นอกจากนี้ยังมีข้อเสียเปรียบที่ปรึกษาตะวันตกอาจจะรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่น. ทางเลือกที่ดีกว่าคือการฝึกอบรมคนในท้องถิ่นที่สามารถพัฒนาวิธีการชุมชนตาม ดังนั้นในประเทศรวันดาใน 1994-1995 กว่า 2,000 รวันดาได้รับการฝึกฝนให้เป็นที่ปรึกษาและผู้ดูแล อันเป็นผลมาจากงานนี้ประมาณ 70,000 คนได้มีส่วนร่วมเพื่อให้ห่างไกลในกิจกรรมการแสดงออก 'เช่นร้องเพลงเต้นรำ, ละคร, การวาดภาพและการเขียนเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากความทรงจำของพวกเขา ในทำนองเดียวกันในบอสเนียและเฮอร์เซโครเอเชียและมืออาชีพในท้องถิ่นได้รับการอบรมไปยังหน้าจอเด็กและระบุอาการของความเครียดโพสต์บาดแผล. ประท้วงยืดยาวออกสงครามในประเทศฟิลิปปินส์ยังได้รับประสบการณ์ที่เจ็บปวดสำหรับเด็กจำนวนมาก ที่นั่นจะได้รับพบว่าผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงการพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ความรุนแรงกับเด็กของพวกเขาเพราะพวกเขาพบว่ามันเจ็บปวดเกินไป พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะประมาทความเสียหายที่กระทำกับเด็ก ในกรณีนี้ก็เช่นกันจะได้รับพบว่าเด็กจะต้องได้รับการสนับสนุนในการแสดงความเจ็บปวดของพวกเขาในรูปแบบที่พวกเขาเป็นส่วนใหญ่ศิลปะสะดวกสบายผ่านหรือละครหรือ conversation.63 อ่อนโยน> รีสตาร์ทโรงเรียน-การสูญเสียอีกสำหรับเด็กในช่วงสงครามคือ การล่มสลายของระบบการศึกษา ในประเทศโมซัมบิกความเสียหายให้กับโครงสร้างพื้นฐานการศึกษาที่เหลือสองในสามของ 2 ล้านคนเป็นเด็กอายุโรงเรียนประถมศึกษาโดยไม่ต้องเข้าถึงการศึกษา. วิธีที่ดีในการกลับมาชีวิตของเด็กที่จะรูปร่างหน้าตาบางส่วนของโครงสร้างและกิจวัตรประจำวันคือการเริ่มต้นใหม่การศึกษาให้เร็วที่สุด นี้ไม่จำเป็นต้องอาคารที่เป็นทางการหรือหลักสูตร; การศึกษาสามารถเริ่มต้นใหม่แม้จะอยู่ในค่ายผู้ลี้ภัย ในประเทศรวันดานับหมื่นของเด็กที่มีความสามารถที่จะเริ่มต้นการเรียนหลักภายในสองเดือนของการสิ้นสุดของสงครามผ่านโรงเรียนในกล่อง 'คอลเลกชันของวัสดุพื้นฐานและวัสดุสำหรับการเรียนรู้. ในบอสเนียและเฮอร์เซโกและโครเอเชียหน่วยงานระหว่างประเทศได้ ทำให้ความพยายามที่ดีที่จะช่วยให้หน่วยงานท้องถิ่นเปิดโรงเรียนแม้ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ในซาราเจโวในระหว่างการล้อมครูอย่างต่อเนื่องโดยเฉพาะแต่ละชั้นเรียนในบ้านของพวกเขาในห้องใต้ดินหรือในสถานที่ที่ปลอดภัยอื่น ๆ จนได้รับการเริ่มต้นใหม่ในโรงเรียนอย่างเป็นทางการมีนาคม 1993 ในตะวันออกตาร์ที่มีการไม่มีไฟฟ้าเด็กได้รับการศึกษาใต้แสงเทียน มีเพียง materials.64 พื้นฐานที่สุดเข้าร่วมชั้นเรียนในสภาพแวดล้อมที่สิ่งที่สามารถช่วยให้เด็กเริ่มต้นกระบวนการของการกู้คืนการรักษาและการปรองดอง นอกเหนือจากการเรียนโรงเรียนธรรมดาที่พวกเขาสามารถได้รับการสอนเทคนิคการอยู่รอดง่ายอันตรายของอ่อนไหวและแก้ปัญหาความขัดแย้ง. ในไลบีเรียกลับมารักษาซ้ำให้กับโรงเรียนในท้องถิ่นอยู่ที่ศูนย์กลางของโปรแกรมอาวุธสำหรับทหารเด็กที่ดึงการฟื้นฟูตามชุมชน ความคิดริเริ่มที่ศูนย์ฝึกอบรมวิชาชีพหล่นในศูนย์และบ้านครึ่งหนึ่ง.> การศึกษาเพื่อสันติภาพเมื่อโรงเรียนมีการทำงานนอกจากนี้ยังมีโอกาสที่จะทำให้ผลงานในระยะยาวผ่าน 'การศึกษาสำหรับเด็ก peace'-ช่วยให้การพัฒนาความเข้าใจร่วมกันในการ แก้ไขความแตกต่างโดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือไปสู่ความรุนแรงและแสดงให้เห็นว่ามีความหลากหลายของมนุษย์สามารถกอดมากกว่ากลายเป็นพื้นฐานสำหรับพฤติกรรมป่าเถื่อน. ในเลบานอนในปี 1989 องค์การยูนิเซฟเจรจาต่อรองกับจำนวนของกลุ่มติดอาวุธในการขนส่งเด็กจากภูมิหลังทางศาสนาและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันสอง สัปดาห์ที่ค่ายฤดูร้อน ผ่านการเล่นกีฬาการฝึกอบรมความคิดสร้างสรรค์และกิจกรรมอื่น ๆ สำหรับเด็กที่ได้รับเชิญไปตั้งคำถามกับค่าของพวกเขาเชื่อและอคติในขณะที่การเรียนรู้ทักษะการแก้ไขความขัดแย้ง ตั้งแต่นั้นมากว่า 240 องค์กรพัฒนาเอกชนได้ดำเนินการศึกษาสำหรับกิจกรรมสันติภาพและรัฐบาลเลบานอนได้รวมการศึกษาสันติภาพในหลักสูตรของชาติ. การศึกษาเพื่อสันติภาพยังได้รับการดำเนินการขึ้นในประเทศอื่น ๆ ในไลบีเรียสันติภาพเด็กโรงละครได้รับการท่องเที่ยวตั้งแต่ปี 1992 การส่งเสริมความสามัคคีและความสมานฉันท์ ในโมซัมบิกละครสันติภาพใช้ศิลปะการเต้นรำและโรงละครที่จะแสดงให้เห็นว่าแตกต่างไม่ได้ที่จะมีการตกลงกันที่จุดของปืน. แม้ว่าวัตถุประสงค์พื้นฐานของทั้งหมดของโปรแกรมเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่พวกเขาจะต้องได้รับการพัฒนาโดยคนที่อยู่ใน ได้รับผลกระทบชุมชนตรงกับความต้องการโดยเฉพาะอย่างยิ่งวัฒนธรรมและสถานการณ์ หลายหลักการเดียวกันก็จะถูกนำไปใช้ในโรงเรียนในจำนวนของประเทศอื่น ๆ ที่จะตอบโต้ชนชาติและความเกลียดชังที่มีต่อผู้อพยพและเพื่อส่งเสริมให้เกิดคุณค่าของความอดทน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาบาดแผลของสังคม เป็น ยาว และ ฉีกขาดยากประกอบ ความต้องการได้ทันทีเพื่อให้แน่ใจว่า คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเด็กอย่างเพียงพอเฟดใช้น้ำได้ปลอดภัย และป้องกันโรค แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมาได้เน้นย้ำความสำคัญของห้า งานอื่น ๆ : การดูแลเด็กตามลำพัง ; demobilizing ทหารเด็กการรักษาบาดแผลทางจิตใจของสงคราม ; เริ่มต้นที่โรงเรียน และ embarking ในการศึกษาเพื่อสันติภาพ

> ตามลำพังเด็กหนึ่งในงานเร่งด่วนที่สุดเข้าร่วมเพื่อความต้องการของแต่ไม่มีเด็ก ในปี 1994 ประมาณ 114 , 000 rwandese เด็กหายไป ทิ้ง กำพร้า หรือแยกจากพ่อแม่ของพวกเขา มี 70 , 000 ถูกในรวันดาในขณะที่ส่วนใหญ่ของส่วนที่เหลือข้ามชายแดนเข้ามาในแทนซาเนียหรือซาอีร์ . หลายของเด็กเหล่านี้ถูกถ่ายในครอบครัวอื่น ๆ บางครอบครัวได้ถึง 9 หรือ 10 คน เด็กบางคนจบลงที่ศูนย์ชั่วคราว หรืออดีตสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คนอื่น ๆจบลงที่ศูนย์พิเศษไว้สำหรับเด็กตามลำพัง ในค่ายผู้ลี้ภัย หนึ่งในความเสี่ยงที่เสนอสิ่งอำนวยความสะดวกที่เฉพาะเจาะจงสำหรับเด็กเช่นอย่างไรก็ตาม คือ ว่า พ่อแม่อาจจะต้องจงใจทอดทิ้งบุตรในหวังว่าพวกเขาจะดีขึ้นดูแลโดยคนอื่น ๆ .

ภาพ : ยูนิเซฟและองค์กรทำงานร่วมกันเพื่อช่วยเหลือผู้ลี้ภัยเด็ก - เริ่มต้นด้วยการฉีดวัคซีนและการตรวจสอบน้ำหนักของเด็กอายุ การติดตามการเจริญเติบโตมีความสำคัญสำหรับการตรวจหาภาวะทุพโภชนาการ ซึ่งแม้ไม่รุนแรง คุกคามชีวิตของเด็ก สงวนลิขสิทธิ์

จุดมุ่งหมายสูงสุดของหลักสูตรควรจะรวมตัวเด็กๆกับครอบครัวของพวกเขา ในรวันดา , ช่วยเด็ก , UNICEF , UNHCR และคู่ค้าอื่น ๆมีการจัดมาตรฐานระหว่างประเทศกระบวนการของการเก็บรวบรวมข้อมูลและการติดตาม .นี้รวมทำงานกับบริษัทโกดักใส่รูปถ่ายของเด็กพร้อมกับรายละเอียดของพวกเขาในคอมพิวเตอร์ และงานพิมพ์ที่กระจายทั่วค่ายผู้ลี้ภัย ชนิดของกิจกรรมที่สามารถเสริมด้วยการออกอากาศข้อมูลโดยวิทยุ ระหว่างประเทศและบริษัทกระจายเสียงของอังกฤษ ได้เปิดตัวโครงการประเภทนี้ติดตามในยูกันดาและองค์การแพทย์ไร้พรมแดนมีโปรแกรมคล้ายๆ กับวิทยุ agatachya ในซาอีร์ . ถ้าพ่อแม่ไม่สามารถพบ จากนั้นสมาชิกของครอบครัวจะขอ ความล้มเหลวนี้ พยายาม ทำ ให้จัดสร้างหรือการยอมรับโดยครอบครัวจากกลุ่มวัฒนธรรมเดียวกัน วางเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ควรเป็นรีสอร์ทสุดท้าย

> demobilizing ลูกทหารลูกทหารอาจพบได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งยากที่จะออกมาจากสงคราม และสร้างชีวิตใหม่ หลายคนจะสูญเสียครอบครัวของตนเอง หรือได้รับการบังคับคุกคามชุมชนของตนเอง ทำให้ไม่สามารถกลับบ้านได้ พวกเขายังอาจพบมันยากที่จะอยู่โดยไม่มีอำนาจที่กวัดแกว่งปืนเอา และจะอยากล่องลอยไปสู่ความรุนแรงและอาชญากรรม อย่างไรก็ตามความพยายามจะให้ปลดทหารทหารเด็กในหลายประเทศ รวมทั้ง ไลบีเรีย โมซัมบิก และรวันดา เด็กบางคน ที่จัดขึ้นครั้งแรกในค่ายขนส่งเพื่อช่วยปรับให้สงบก่อนที่จะกลับไปยังชุมชนของพวกเขาและอาจไปโรงเรียน คนอื่นจะได้รับการฝึกอบรมเพื่อให้พวกเขาจะมีโอกาสที่สมจริงมากขึ้นของการจ้างงาน .

> รักษาบาดแผลทางจิตใจหลายลูกทหารจะได้รับประสบการณ์ที่น่ากลัวจะอยู่กับพวกเขาสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของพวกเขา เพื่อเหล่านี้และเด็กอื่น ๆอีกมากมาย หนึ่งในแง่มุมที่สำคัญที่สุดของการพัฒนาคือการสร้างสงครามทางจิตวิทยา

ให้ตัวเลขของผู้ที่ได้รับผลกระทบ งานนี้อาจดูเหมือน daunting . แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามากขึ้น ได้เรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่สามารถทำได้ด้วยทรัพยากรที่ จำกัด ในอดีต การรักษาได้เข้มข้นในรูปแบบตะวันตก ใช้ จำนวน มาก ขอจ่ายพนักงานที่ปรึกษา เด็กแต่ละคน ขณะนี้อาจได้ช่วยให้เด็กไม่กี่ มันได้พิสูจน์แล้วว่าไกลเกินไปช้าและแพงมาก กระบวนการเพื่อรับมือกับขนาดของปัญหานอกจากนี้ยังมีข้อเสียเปรียบที่ advisers ตะวันตกอาจรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่น

ทางเลือกที่ดีคือการฝึกให้คนในท้องถิ่น ที่สามารถพัฒนาโดยวิธี ดังนั้นในรวันดาใน 2537-2538 กว่า 2 , 000 rwandese ผ่านการอบรมเป็นที่ปรึกษา และผู้ดูแล เนื่องจากงานนี้ ประมาณ 70 , 000 คน ได้เข้าร่วมกิจกรรม ' ' เพื่อให้ห่างไกลในการแสดงออก เช่น ร้องเพลงเต้น , การแสดง , การวาดภาพและการเขียน เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของความทรงจำ ในทำนองเดียวกันในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา และ โครเอเชีย ผู้เชี่ยวชาญท้องถิ่นได้รับการฝึกอบรมที่หน้าจอเด็กและระบุอาการของความเครียดบาดแผล

ยาววาดออกก่อสงครามในฟิลิปปินส์ยังได้รับประสบการณ์ traumatic สำหรับเด็กมากมาย มีจะได้รับพบว่าผู้ใหญ่มักจะหลีกเลี่ยงการพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ความรุนแรงกับเด็กของพวกเขาเพราะพวกเขาพบว่ามันเจ็บปวดเกินไป พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะประเมินค่าความเสียหายให้แก่เด็ก ในคดีนี้ด้วย ได้พบว่า เด็กจะต้องได้รับการส่งเสริมให้แสดงความเจ็บปวดของพวกเขาในวิธีที่พวกเขามีความสะดวกสบายผ่านศิลปะ หรือ ละคร หรือการสนทนาที่อ่อนโยน 63

> เริ่มต้นที่โรงเรียนขาดทุนอื่นสำหรับเด็กระหว่างสงคราม คือ การล่มสลายของระบบการศึกษา ในโมซัมบิก ความเสียหายต่อโครงสร้างพื้นฐานการศึกษาเหลือสองในสามของ 2 ล้าน ประถมศึกษา เด็กวัยเรียนมีการเข้าถึงการศึกษา .

เป็นวิธีที่ดีในการกลับมาของชีวิตลูกๆ จะได้รู้สึกถึงโครงสร้างและขั้นตอนเพื่อเริ่มต้นการศึกษาให้เร็วที่สุดนี้ไม่ต้องใช้อาคารอย่างเป็นทางการหรือหลักสูตรการศึกษา สามารถเริ่มต้นใหม่ได้ ในค่ายผู้ลี้ภัย ในรวันดา , นับหมื่นของเด็กสามารถเริ่มเรียนประถมภายในสองเดือนของการสิ้นสุดของการสู้รบผ่าน “โรงเรียนในกล่อง ' เป็นคอลเลกชันของวัสดุพื้นฐานและวัสดุเพื่อการเรียนรู้

ในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา และโครเอเชียหน่วยงานระหว่างประเทศที่ได้ทำให้ความพยายามที่ดีที่จะช่วยให้หน่วยงานท้องถิ่นเปิดโรงเรียน แม้ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ใน ซาราเยโว ในระหว่างการล้อม ครูทุ่มเทบุคคลยังคงเรียนในบ้าน ในดิน หรือในสถานที่ปลอดภัยอื่น จนกระทั่งโรงเรียนอย่างเป็นทางการเริ่มต้นมีนาคม 1993 ในภาคตะวันออก mostar ที่ไม่มีไฟฟ้าเด็กได้รับการศึกษาโดยแสงเทียนเพียงวัสดุพื้นฐานที่สุด 64

เข้าชั้นเรียนในสิ่งที่แวดล้อม สามารถช่วยให้เด็กเริ่มต้นกระบวนการของการกู้คืน การรักษา และการปรองดอง นอกจากเรียนโรงเรียนปกติ พวกเขาสามารถสอนเทคนิคการอยู่รอดง่าย , อันตรายจากทุ่นระเบิด และความขัดแย้ง

ในไลบีเรียการกลับมารักษาซ้ำในโรงเรียนท้องถิ่นอยู่ที่ศูนย์กลางของอาวุธโครงการทหารเด็กที่วาดในชุมชนตามโครงการฟื้นฟู , ศูนย์ฝึกวิชาชีพ , วางในศูนย์และบ้านครึ่งทาง

> การศึกษาเพื่อสันติภาพ เมื่อโรงเรียนมีงานยังมีโอกาสที่จะให้การสนับสนุนระยะยาวผ่านการศึกษาเพื่อสันติภาพ ' - ช่วยให้เด็กเพื่อพัฒนาความเข้าใจร่วมกันเพื่อแก้ไขความแตกต่างโดยไม่ต้องอาศัยการใช้ความรุนแรง และจะแสดงถึงความหลากหลายของมนุษย์สามารถถูกแทนที่กลายเป็นพื้นฐานสำหรับพฤติกรรมป่าเถื่อน

ในเลบานอนในปียูนิเซฟเจรจากับจำนวนของกลุ่มติดอาวุธให้ส่งเด็กไปจากพื้นหลังทางศาสนาและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันไปเข้าค่ายฤดูร้อนสองสัปดาห์ . ผ่านทางกีฬา เชิงสร้างสรรค์และกิจกรรมอื่น ๆ เด็ก เชิญไปถามค่าของพวกเขา , ความเชื่อและอคติในขณะที่การเรียนรู้ทักษะการแก้ปัญหาความขัดแย้ง ตั้งแต่นั้นมามากกว่า 240 องค์กรพัฒนาเอกชนดำเนินการกิจกรรมการศึกษาเพื่อสันติภาพและรัฐบาลเลบานอนได้รวมสันติภาพการศึกษาในหลักสูตร การศึกษาเพื่อสันติ

ยังถูกถ่ายขึ้นในประเทศอื่น ๆ สันติภาพในไลบีเรีย โรงละครเด็กได้รับการท่องเที่ยวตั้งแต่ปี 1992 ที่ส่งเสริมความสามัคคีและการปรองดอง ในสาธารณรัฐโมซัมบิก สันติสุขละครที่ใช้ศิลปะ นาฏศิลป์และการละครเพื่อแสดงให้เห็นว่า ความแตกต่างที่ไม่ต้องตัดสินที่จุดของปืน

แต่จุดประสงค์ที่แฝงทั้งหมดของโปรแกรมเหล่านี้เป็นแบบเดียวกัน พวกเขาต้องได้รับการพัฒนาโดยประชาชนในชุมชนที่ได้รับผลกระทบเพื่อให้ตรงกับความต้องการทางวัฒนธรรมโดยเฉพาะและสถานการณ์ หลายหลักการเดียวกันยังถูกใช้ในโรงเรียนในหลายประเทศอื่น ๆเพื่อต่อต้านการเหยียดเชื้อชาติและความเกลียดชังที่มีต่อผู้อพยพและเพื่อเสริมสร้างคุณค่าของความอดทน