Resurgence of EnglishIt is estimate

Resurgence of English
It is estimated that up to 85% of Anglo-Saxon words were lost as a result of the Viking and particularly the Norman invasions, and at one point the very existence of the English language looked to be in dire peril. In 1154, even the venerable “Anglo-Saxon Chronicle”, which for centuries had recorded the history of the English people, recorded its last entry. But, despite the shake-up the Normans had given English, it showed its resilience once again, and, two hundred years after the Norman Conquest, it was English not French that emerged as the language of England.

There were a number of contributing factors. The English, of necessity, had become “Normanized”, but, over time, the Normans also became “Anglicized”, particularly after 1204 when King John’s ineptness lost the French part of Normandy to the King of France and the Norman nobles were forced to look more to their English properties. Increasingly out of touch with their properties in France and with the French court and culture in general, they soon began to look on themselves as English. Norman French began gradually to degenerate and atrophy. While some in England spoke French and some spoke Latin (and a few spoke both), everyone, from the highest to the lowest, spoke English, and it gradually became the lingua franca of the nation once again.

The Hundred Year War against France (1337 - 1453) had the effect of branding French as the language of the enemy and the status of English rose as a consequence. The Black Death of 1349 - 1350 killed about a third of the English population (which was around 4 million at that time), including a disproportionate number of the Latin-speaking clergy. After the plague, the English-speaking labouring and merchant classes grew in economic and social importance and, within the short period of a decade, the linguistic division between the nobility and the commoners was largely over. The Statute of Pleading, which made English the official language of the courts and Parliament (although, paradoxically, it was written in French), was adopted in 1362, and in that same year Edward III became the first king to address Parliament in English, a crucial psychological turning point. By 1385, English had become the language of instruction in schools.

The following passage is taken from a late 14th Century work called “Mandeville's Travels” about travels in foreign land:

In þat lond ben trees þat beren wolle, as þogh it were of scheep; whereof men maken clothes, and all þing þat may ben made of wolle. In þat contree ben many ipotaynes, þat dwellen som tyme in the water, and somtyme on the lond: and þei ben half man and half hors, as I haue seyd before; and þei eten men, whan þei may take hem. And þere ben ryueres and watres þat ben fulle byttere, þree sithes more þan is the water of the see. In þat contré ben many griffounes, more plentee þan in ony other contree. Sum men seyn þat þei han the body vpward as an egle, and benethe as a lyoun: and treuly þei seyn soth þat þei ben of þat schapp. But o griffoun hath the body more gret, and is more strong, þanne eight lyouns, of suche lyouns as ben o this half; and more gret and strongere þan an hundred egles, suche as we han amonges vs. For o griffoun þere wil bere fleynge to his nest a gret hors, 3if he may fynde him at the poynt, or two oxen 3oked togidere, as þei gon at the plowgh.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟื้นตัวของภาษาอังกฤษคาดว่า ขึ้นเป็น 85% ของแองโกล-แซ็กซอน คำสูญหายที่เป็นผลมาจากไวกิ้งและโดยเฉพาะการรุกรานของนอร์แมน และเมื่อถึงจุดหนึ่ง การดำรงอยู่ของภาษาอังกฤษที่ดูเหมือนจะเป็นหายนะลส่วนเนื่อง ใน 1154 แม้หู "แองโกลแซกซอนพงศาวดาร" ซึ่งสำหรับหลายศตวรรษมีบันทึกประวัติศาสตร์ของชาวอังกฤษ บันทึกไว้เป็นรายการสุดท้าย แต่ แม้จะเขย่าให้นอร์มันในอังกฤษ แสดงให้เห็นความยืดหยุ่นของมันอีกครั้ง และ สองร้อยปีหลังจากพิชิตนอร์แมน มันเป็นอังกฤษฝรั่งเศสที่โผล่ออกมาเป็นภาษาอังกฤษไม่มีจำนวนของปัจจัย อังกฤษ จำเป็น ได้กลายเป็น "Normanized" แต่ ช่วงเวลา นอร์มันยังเป็น "Anglicized" โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ 1204 เมื่อพระเจ้าจอห์น ineptness หายส่วนฝรั่งเศสนอร์มังดีกษัตริย์ฝรั่งเศสและนอร์แมนขุนนางถูกบังคับให้มองคุณสมบัติภาษาอังกฤษเพิ่มเติม ขึ้น out of touch with คุณสมบัติของพวกเขา ในประเทศฝรั่งเศส และศาลฝรั่งเศสและวัฒนธรรม ทั่วไป พวกเขาเร็ว ๆ นี้เริ่มมองที่ตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ นอร์แมนฝรั่งเศสเริ่มค่อย ๆ เสื่อม และฝ่อ ในขณะที่บางคนในอังกฤษพูดฝรั่งเศส และบางส่วนพูดภาษาละติน (และพูดกี่ทั้ง), ทุกคน จากสูงสุดไปต่ำสุด พูดภาษาอังกฤษ และค่อย ๆ กลายเป็นนาฟรังซ์ภาษากลางของประเทศอีกครั้งสงครามร้อยปีกับฝรั่งเศส (1337-1453) มีลักษณะพิเศษของตราสินค้าภาษาของศัตรู และสถานะของภาษาอังกฤษเพิ่มขึ้นเป็นผล ความตายสีดำของ 1349-1350 ฆ่าประมาณหนึ่งในสามของประชากรอังกฤษ (ซึ่งมีประมาณ 4 ล้านในขณะนั้น), รวมถึงจำนวนสัดส่วนของพระสงฆ์พูดภาษาละติน หลังจากภัยพิบัติ เยื้อพูดภาษาอังกฤษและเรียนพาณิชย์เติบโตในความสำคัญทางเศรษฐกิจ และสังคม และ ในระยะทศวรรษ แบ่งทางภาษาระหว่างขุนนางและไพร่ที่ใหญ่กว่า ในธรรมนูญของร้อง ซึ่งทำให้อังกฤษ (แม้ว่า ทาง ภาษาฝรั่งเศส) ภาษาราชการของศาลและรัฐสภา ใน 1362 และในปีเดียวกันนั้น Edward III กลายเป็น กษัตริย์ที่อยู่รัฐสภาในอังกฤษ สำคัญทางจิตวิทยาเปลี่ยนจุด โดย 1385 ภาษาอังกฤษได้กลายเป็น ภาษาของการเรียนการสอนในโรงเรียนเนื้อเรื่องต่อไปนี้นำมาจากช่วงปลายศตวรรษที่ 14 เรียกว่า "การเดินทางของมานเดวิลล์" ทำงานเกี่ยวกับเดินทางในต่างแดน:In þat lond ben trees þat beren wolle, as þogh it were of scheep; whereof men maken clothes, and all þing þat may ben made of wolle. In þat contree ben many ipotaynes, þat dwellen som tyme in the water, and somtyme on the lond: and þei ben half man and half hors, as I haue seyd before; and þei eten men, whan þei may take hem. And þere ben ryueres and watres þat ben fulle byttere, þree sithes more þan is the water of the see. In þat contré ben many griffounes, more plentee þan in ony other contree. Sum men seyn þat þei han the body vpward as an egle, and benethe as a lyoun: and treuly þei seyn soth þat þei ben of þat schapp. But o griffoun hath the body more gret, and is more strong, þanne eight lyouns, of suche lyouns as ben o this half; and more gret and strongere þan an hundred egles, suche as we han amonges vs. For o griffoun þere wil bere fleynge to his nest a gret hors, 3if he may fynde him at the poynt, or two oxen 3oked togidere, as þei gon at the plowgh.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฟื้นตัวของภาษาอังกฤษ
มันคือประมาณว่าถึง 85% ของคำแองโกลแซกซอนถูกกลืนหายไปเป็นผลมาจากสแกนดิเนเวียนและโดยเฉพาะอย่างยิ่งการรุกรานนอร์แมนและเมื่อถึงจุดหนึ่งในการดำรงอยู่ของภาษาอังกฤษดูเหมือนจะตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง ใน 1154 แม้ที่เคารพ "แองโกลแซกซอนพงศาวดาร" ซึ่งมานานหลายศตวรรษได้บันทึกประวัติศาสตร์ของชาวอังกฤษที่บันทึกรายการสุดท้ายของมัน แต่แม้จะมีการสั่นขึ้นนอร์ได้รับภาษาอังกฤษก็แสดงให้เห็นความยืดหยุ่นของมันอีกครั้งหนึ่งและสองร้อยปีหลังจากที่พิชิตนอร์มันเป็นภาษาอังกฤษไม่ฝรั่งเศสที่โผล่ออกมาเป็นภาษาของประเทศอังกฤษ. มีจำนวนของปัจจัยที่มีผลอยู่ . ภาษาอังกฤษมีความจำเป็นได้กลายเป็น "Normanized" แต่เมื่อเวลาผ่านไปนอร์มันก็กลายเป็น "Anglicized" โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ 1204 เมื่อ ineptness พระเจ้าจอห์นที่หายไปส่วนหนึ่งของฝรั่งเศสนอร์มองดีต่อพระมหากษัตริย์ของฝรั่งเศสและขุนนางนอร์แมนถูกบังคับให้ ลักษณะคุณสมบัติของภาษาอังกฤษ เพิ่มมากขึ้นจากการสัมผัสกับคุณสมบัติของพวกเขาในประเทศฝรั่งเศสและมีศาลฝรั่งเศสและวัฒนธรรมโดยทั่วไปช้าพวกเขาก็เริ่มที่จะมองว่าตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ นอร์แมนฝรั่งเศสเริ่มค่อยๆเสื่อมและฝ่อ ขณะที่บางคนในอังกฤษพูดภาษาฝรั่งเศสและบางคนพูดภาษาละติน (และไม่กี่พูดได้ทั้ง) ทุกคนจากสูงสุดไปต่ำสุด, พูดภาษาอังกฤษและจะค่อย ๆ กลายเป็นภาษากลางของประเทศอีกครั้ง. ร้อยปีสงครามกับฝรั่งเศส ( 1337 - 1453) มีผลของการสร้างตราสินค้าภาษาฝรั่งเศสเป็นภาษาของศัตรูและสถานะของภาษาอังกฤษที่เพิ่มขึ้นเป็นผล กาฬโรคของ 1349 - 1350 ฆ่าประมาณหนึ่งในสามของประชากรอังกฤษ (ซึ่งอยู่ที่ประมาณ 4 ล้านในเวลานั้น) รวมทั้งจำนวนสัดส่วนของพระสงฆ์ละตินที่พูด ภายหลังภัยพิบัติที่พูดภาษาอังกฤษแรงงานและผู้ประกอบการค้าการเรียนการเติบโตในความสำคัญทางเศรษฐกิจและสังคมและภายในระยะเวลาสั้น ๆ ของทศวรรษที่ผ่านมาส่วนทางภาษาระหว่างขุนนางและไพร่เป็นส่วนใหญ่มากกว่า เทพขอร้องซึ่งทำให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของศาลและรัฐสภา (แม้ว่าขัดแย้งมันถูกเขียนในภาษาฝรั่งเศส) ถูกนำมาใช้ใน 1362 และในปีเดียวกันนั้นสมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดกลายเป็นกษัตริย์องค์แรกที่จะอยู่ในรัฐสภาอังกฤษ เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญทางจิตวิทยา 1385 โดยภาษาอังกฤษได้กลายเป็นภาษาที่ใช้ในการเรียนการสอนในโรงเรียน. ทางเดินต่อไปนี้จะนำมาจากการทำงานของศตวรรษที่ 14 ปลายเรียกว่า "Mandeville ของการเดินทาง" เกี่ยวกับการเดินทางในต่างแดน: ในการที่ Lond ต้นไม้เบนว่าเบเรนโวลเล่เป็นþoghมันเป็นของ scheep ; หลักฐานผู้ชาย Maken เสื้อผ้าและทุกสิ่งที่อาจเบนทำจากโวลเล่ ในการที่ contree เบน ipotaynes หลายที่ dwellen Som Tyme ในน้ำและบน somtyme Lond และของพวกเขาเบนครึ่งคนครึ่ง hors ที่ผม haue seyd ก่อน และของพวกเขา Eten ผู้ชายของพวกเขาอาจใช้เวลา Whan มิ้ม และมีเบน ryueres และ watres เบน fulle byttere สาม sithes กว่าน้ำของโปรดดูที่ ในการที่ contre เบน griffounes หลายกว่า plentee อื่น ๆ ใน contree อื่น ๆ ony ผู้ชายซำ seyn ที่ของพวกเขาฮัน vpward ร่างกายเป็น egle และ benethe เป็น Lyoun A: และ treuly ของพวกเขา seyn โอสถที่ของพวกเขาเบนของ schapp ว่า แต่ o griffoun ทรงร่างกาย Gret มากขึ้นและมีความแข็งแรงมากขึ้นþanneแปด lyouns ของ lyouns Suche ขณะที่เบน o ครึ่งนี้ และ Gret มากขึ้นและ strongere กว่าร้อย egles, Suche ที่เรา Han amonges เทียบสำหรับ o griffoun มี Wil Bere fleynge ไปที่รังของเขาไม่อาจสู้ Gret, 3if เขาอาจ fynde เขาที่ Poynt หรือวัวสองตัว togidere 3oked เป็นของพวกเขาที่ gon plowgh