Two and a half day, that’s all it t

Two and a half day, that’s all it took for Hayoung to give up and join Sehun’s table at lunch.



She wanted to distance herself from Oh Sehun and the other seniors, she wanted nothing to do with them and whatever relationships and secrets they shared – Hayoung didn’t want to be a part of it at all. She liked her quiet, normal life, and she wanted to keep it that way. Hayoung felt upset too, she’s not that low, she knew Hyeri and Jongin might get suspended or even expelled if she told people about what she knew, and surely people would talk about why Naeun needed anti-depressant pills, Hayoung was not stupid. She wouldn’t tell anyone. But not only Sehun didn’t believe her, he had to go as far as saying they’re cousins just so he could keep her close, making sure she kept her words.



Behind those polite smiles, Oh Sehun was not someone you should take lightly.



But Hayoung had to break her own promise to stay away from Sehun, because her friends’ curiosity regarding Sehun and his friends was too much. They approached Hayoung every chance they got, asking for the seniors’ number, their address, their relationships, their favorite food, whether Hayoung could help them hooking up with the seniors or not. Hayoung even got stopped and asked by students from other classes and from her seniors, and everything was starting to overwhelm her.



She just wanted to have a nice lunch like she used to do, but when she turned around after queueing for lunch, her usual table had filled with her ‘Aren’t we best friends, Hayoung-ah?’ classmates, waiting for her to sat down with them so they could dig up more gossips about the seniors. Sooyoung, who went earlier than her, was surrounded by their friends, she could only stare back at Hayoung helplessly, didn’t know how to handle the situation. Hayoung forced herself to smile, but she couldn’t help but to glance at Sehun’s table.



Sehun was already watching her, and he simply tilted his head to the empty seat beside him. He offered Hayoung to join them before, and Hayoung had refused.



But not today.



With a heavy heart, Hayoung put down her tray beside Sehun’s, feeling somewhat losing a battle and then feeling upset for even feeling like that. There’s no battle going between her and anyone.



“Dongsaeng-ah!” Hyeri, as usual, was the first to greet her with her endless amount of energy.



Naeun looked up with wide eyes and she obviously flinched seeing Hayoung there, almost standing up and leaving as the reaction. But Jongin grabbed her hand gently and held her back, leaning to her and whispered to her ear to calm her down. Hayoung watched as Naeun bit her lips, her breath’s slowly steadying.



“Naeun is very, very shy to strangers,” Hyeri said in a loud whisper to Hayoung. Jongin turned his head to smile toothily at them.



“I’m sorry for bothering, Sunbaenim,” Hayoung bowed her head to Naeun’s direction, and of course it was Jongin who replied instead of Naeun.



“Don’t worry about it, you’re not!” Jongin grinned, but despite his words, Hayoung could see his thumb drew comforting circles on Naeun’s backhand.



“You can eat with us every day,” Sehun said easily from her side without looking at Hayoung. There’s a certain confident and calmness in his voice. “If you want.”



What was it about Sehun that made Hayoung restless?



She made a small nod without a word, choosing to look down onto her tray and ate.



It wasn’t long until Jongin stood up, still holding Naeun’s hand in his. “Since we’re done, we will go first,” he said, nodding to Sehun. “See you later in class. Bye, Hoobae!” Hyeri waved to him with a full mouth and Sehun nodded back to Jongin, while Hayoung bowed her head.



Hayoung wasn’t aware that she’s staring at Jongin’s and Naeun’s retreating back until Hyeri pointed it out. “Do you want to ask something?” was what Hyeri said to her.



Startled, Hayoung looked back at Hyeri, realizing both seniors had their eyes on her now. She couldn’t pretend that she didn’t stare. “No, it’s just… The girls ask me,” she didn’t think it’s appropriate to ask, but Hyeri was staring at her, waiting for an answer. “… If you’re dating each other.”



“Who?” Hyeri’s eyes widened a little, but she didn’t seem bothered with Hayoung’s question, more like curious. “Me and Sehun?” Hayoung shifted uneasily and Hyeri caught on. “Aaaah, the four of us? Like, is it me with Sehun and Naeun with Jongin, or me with Jongin, Naeun with Sehun?”



Hayoung nodded albeit hesitantly.



“What was your answer?” Sehun asked.



“I said I don’t know.”



“I guess people are really curious, huh, so nosy,” Hyeri dove back to her meal, finishing her soup. Her comment made Hayoung felt bad about bringing the topic up. “Next time, just say that the four of us are in an open relationship and we love to do a foursome every Saturday. They’d love that answer, they don’t want a boring one.”



Hayoung was flustered in an instant with the vulgar word but Sehun merely chuckled, leaning over the table to flick Hyeri’s forehead.



“Don’t talk like that, you’re scaring Hayoung,” Sehun said to the pouting Hyeri. He ignored her and faced Hayoung instead. “We’re not dating each other. Like I told you before, I’m not seeing anyone, so is Hyeri…,” Sehun glanced at Hyeri, waiting for her to correct him, but the girl didn’t. “Jongin is single by status, though it’s debatable. Naeun is the only one who’s in a relationship, but not with me or Jongin. You can tell people that. Is there anything else you want to ask about us?” Sehun stared at Hayoung and Hayoung looked away.



Slowly, Hayoung shook her head, trying to shake away the thought of falling deeper into a hole without any way out.



***



“I still think it’s a little bit weird of saying thank you, how Sehun Sunbae claims you two are cousins,” Junhong said, half-chewing his banana. He’s willingly accompanying Hayoung ate lunch outside the canteen, right under a tree in the school’s backyard. She had enough of prying eyes and fake smiles. “Maybe he doesn’t think it’ll end up like this?”



Hayoung picked on her lunch, separating the carrots from the rice. “… I don’t know.” She felt guilty for lying to Junhong, but then again, she didn’t think telling the truth to him was an option. At least, not all of it.



She told him about helping Jongin, about the seniors asked her to keep it a secret, which Hayoung agreed on. Feeling indebted, as a return they wanted to be her friends, Hayoung could count on them if she ever needed help. But it would be too odd if suddenly Hayoung started to hang around the third years, in the end Sehun pretended to be Hayoung’s cousin so they could talk to each other freely.



Hayoung thought it was a strange reason and she would never believe it if she was Junhong, but Junhong surprisingly just nodded in understanding when Hayoung told him. Maybe because he didn’t think Hayoung would ever lie to him, hiding things from him.



Hayoung stabbed a piece of carrot and...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สองและครึ่งวัน ที่ทั้งหมดที่ใช้สำหรับ Hayoung ให้ขึ้น และเข้าร่วมของ Sehun ตารางที่ อาหารกลางวัน เธอเธออยากจะพักตัวเองโอ้ Sehun และบ้านอื่น ๆ ต้องการอะไรกับพวกเขา และความสัมพันธ์ใด และเข้าไปความลับที่พวกเขาใช้ร่วมกัน – Hayoung ไม่ได้ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมด เธอชอบชีวิตของเธอปกติ เงียบ และเธออยากให้มันดัง Hayoung รู้สึกอืดเกินไป เธอเป็นไม่ว่า ต่ำ เธอรู้ Hyeri และ Jongin อาจถูกระงับ หรือแม้แต่ออกมาถ้าเธอบอกคนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอรู้ และแน่นอน คนจะพูดทำไม Naeun จำเป็นต้องใช้ยาต้านฤทธิ์ Hayoung ไม่ใช่คนโง่ เธอจะไม่บอกใคร แต่ไม่เท่า Sehun ไม่เชื่อเธอ เขาไปไกลว่าพวกเขากำลังลูกพี่ลูกน้องเพียงเพื่อให้เขาสามารถเก็บเธอปิด ทำให้เธอเก็บคำของเธอ เบื้องหลังรอยยิ้มที่สุภาพ โอ้ Sehun คนไม่คุณควรจะเบา แต่ Hayoung ก็จะทำลายตนเองสัญญาการพัก Sehun เพราะเห็นของเพื่อนเกี่ยวกับ Sehun และเพื่อนของเขามากเกินไป พวกเขาประดับ Hayoung ทุกโอกาสพวกเขาได้ ขอหมายเลขของผู้สูงอายุ อยู่ ความ สัมพันธ์ อาหารโปรดของพวกเขา ว่า Hayoung สามารถช่วยให้สะดวกกับผู้สูงอายุ หรือไม่ Hayoung จะได้หยุด และถามนักเรียน จากชั้นเรียนอื่น ๆ และหวัง และทุกอย่างถูกเริ่มครอบงำเธอ เธอเพียงต้องการอาหารที่ดีเหมือนที่เธอเคยทำ แต่เมื่อเธอหันไปรอบ ๆ หลังจากการจัดคิวสำหรับอาหารกลางวัน ตารางปกติของเธอก็เต็มไป ด้วยของเธอ 'ไม่เราสุดเพื่อน Hayoung อา ' มล รอเธอนั่งลงกับพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถขุด gossips เพิ่มเติมเกี่ยวกับรุ่นพี่ Sooyoung ที่ได้เร็วกว่าเธอ ถูกล้อมรอบไป ด้วยเพื่อนของพวกเขา เธออาจเพียงจ้องที่ Hayoung ซม ไม่ทราบวิธีการจัดการกับสถานการณ์ Hayoung บังคับตัวเองยิ้ม แต่เธอไม่สามารถช่วยแต่ให้ดูที่ตารางของ Sehun Sehun แล้วมองดูเธอ และเขาก็ยืดหัวนั่งว่างอยู่ข้างเขา เขาเสนอ Hayoung เพื่อเข้าร่วมพวกเขาก่อน และ Hayoung ได้ปฏิเสธ แต่วันนี้ไม่ ด้วยหัวใจที่หนัก Hayoung ใส่ลงถาดข้าง Sehun ของ เธอรู้สึกค่อนข้างสูญเสียการสู้รบแล้ว รู้สึกอืดสำหรับแม้แต่รู้สึกเช่นนั้น สงครามไม่เกิดขึ้นระหว่างเธอและทุกคนได้ "Dongsaeng-อา" Hyeri ตามปกติ คนแรกทักทายเธอ ด้วยจำนวนพลังงานของเธอสิ้นสุด Naeun มอง ด้วยสายตาที่กว้าง และเธอเห็นได้ชัด flinched ดู Hayoung เกือบยืนขึ้น และออกเป็นปฏิกิริยา แต่ Jongin คว้ามือของเธอเบา ๆ และจัดเธอกลับ เหล่เธอ และกระซิบกับหูของเธอสงบลงของเธอ ดูเหมือนริมฝีปากเธอบิต Naeun Hayoung ลมหายใจของเธอช้า ๆ ของ steadying "Naeun ถูกมาก มากขี้อายกับคนแปลกหน้า Hyeri กล่าวใน whisper ดังไป Hayoung Jongin เปิดหัวยิ้ม toothily ที่พวกเขา "ฉันขอรบกวน Sunbaenim," Hayoung ลงศีรษะของเธอ Naeun ของทิศทาง และแน่นอนมันเป็น Jongin ที่ตอบแทน Naeun "ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน คุณไม่" Jongin grinned แต่แม้ มีคำพูดของเขา Hayoung สามารถเห็นนิ้วหัวแม่มือของเขาดึงวงพบ backhand ของ Naeun "กินกับเราทุกวัน Sehun กล่าวง่าย ๆ จากด้านข้างของเธอโดยไม่ต้องมองหาที่ Hayoung มีความแน่นอนมั่นใจและในเสียงของเขา "ถ้าคุณต้องการ" อะไรมันเกี่ยวกับ Sehun ที่ทำ Hayoung สโมสร เธอทำพยักหน้าเล็กโดยไม่คำ เลือกดูบนถาดของเธอ และกิน มันไม่ได้ยาวจนกว่า Jongin ยืนขึ้น ยังคง จับมือของ Naeun ในเขา "เนื่องจากเราทำเสร็จแล้ว เราจะไปครั้งแรก เขากล่าวว่า nodding ถึง Sehun "ดูคุณในชั้น ลาก่อน Hoobae " Hyeri waved เขา ด้วยปากเต็ม และ Sehun พยักหน้ากลับไปยัง Jongin ในขณะที่ศีรษะของเธอลง Hayoung Hayoung ไม่ทราบว่า เธอถูกจ้องของ Jongin และ Naeun เป็นเพียงหลังจน Hyeri ชี้ออก "คุณต้องการถามอะไรหรือไม่" ถูก Hyeri พูดกับเธอ Startled, Hayoung มองกลับ Hyeri ตระหนักถึงผู้สูงอายุทั้งสองมีตาของเธอตอนนี้ เธอไม่สามารถทำเป็นว่า เธอไม่มอง "ไม่มี มันเป็นเพียง... หญิงถาม เธอไม่ได้คิดว่า สมควรที่จะถาม แต่ Hyeri ถูกจ้องเธอ รอคำตอบ “… ถ้าคุณกำลังหาคู่กัน" "ใคร" ตาของ Hyeri widened น้อย แต่เธอไม่ดูเหมือนรำคาญกับคำถามของ Hayoung มากขึ้นเช่นอยากรู้อยากเห็น "ฉันและ Sehun" Hayoung เปลี่ยน uneasily และ Hyeri จับบน "Aaaah สี่ของเรา ชอบ เป็นฉันกับ Sehun และ Naeun กับ Jongin หรือฉัน มี Jongin, Naeun กับ Sehun " Hayoung พยักหน้าแม้ว่าที่ hesitantly "สิ่งที่เป็นคำตอบของคุณ" Sehun ถาม "ฉันกล่าวว่า ฉันไม่รู้" "ผมคิดว่า คนอยากรู้จริง ๆ ฮะ ดังนั้น nosy " Hyeri กระโดดกลับไปรับประทานอาหารของเธอ เสร็จเธอซุป ข้อคิดเห็นของเธอ Hayoung รู้สึกดีนำหัวข้อขึ้นได้ "ครั้งต่อไป ว่า ที่ สี่ของเราอยู่ในความสัมพันธ์ที่เปิด และเราชอบ foursome เป็นทุกวันเสาร์ พวกเขาจะรักตอบนั้น พวกเขาไม่ต้องเบื่อกับหนึ่ง " Hayoung ได้เกิดความสับสนในทันทีด้วยคำหยาบคาย ได้ Sehun เพียง เบา ๆ พิงผ่านตารางดีดหน้าผากของ Hyeri "อย่าพูดอย่างนั้น คุณ scaring Hayoung, " Sehun ว่า pouting Hyeri เขาละเว้นเธอ และต้องเผชิญกับ Hayoung แทน "เราจะไม่หาคู่กัน เหมือนผมบอกคุณก่อน ฉันไม่พบใคร อยู่ Hyeri..., " Sehun glanced ที่ Hyeri รอเธอให้ถูกต้อง เขา แต่หญิงสาวไม่ "Jongin ได้เดียวตามสถานะ แม้ว่าจะเป็นคุย Naeun เป็นผู้ที่มีความสัมพันธ์ แต่ไม่ มีผมหรือ Jongin คุณสามารถบอกคนที่ มีสิ่งอื่นที่คุณต้องการสอบถามเกี่ยวกับเรา" Sehun จ้องไปที่ Hayoung และ Hayoung มองไป ช้า Hayoung จับหัวของเธอ พยายามจับความคิดของตกลึกเข้าไปในหลุมโดยไม่มีทางกลับไป *** "ยังคิดว่า มันแปลกหน่อยของพูดขอบคุณ ว่า Sehun Sunbae อ้างว่า คุณทั้งสองเป็นลูกพี่ลูกน้อง Junhong กล่าวว่า ครึ่งเคี้ยวกล้วยของเขา เขาอยู่ด้วยความเต็มใจพร้อม Hayoung กินอาหารนอกโรงอาหาร ขวาใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านของโรงเรียน เธอมีเพียงพอของ prying ตาและรอยยิ้มที่ปลอม "บางทีเขาไม่คิดว่า มันจะลงเอยเช่นนี้" Hayoung รับในมื้อกลางวันของเธอ แยกแครอทใบจากข้าว “… อย่า" เธอรู้สึกผิดสำหรับการโกหกเพื่อ Junhong แต่แล้ว again เธอไม่คิดบอกความจริงเขาเป็นตัวเลือก น้อย ไม่ทั้งหมดของมัน เธอบอกเขาเกี่ยวกับการช่วย Jongin เกี่ยวกับผู้สูงอายุขอให้เก็บไว้เป็นความลับ ที่ Hayoung ตามที่ตกลงไว้ รู้สึกเป็นหนี้ เป็นคืนที่พวกเขาอยากเป็นเพื่อนเธอ Hayoung สามารถนับบนพวกเขาถ้าเธอเคยต้องการความช่วยเหลือ แต่มันจะแปลกเกินไปถ้าก็ Hayoung เริ่มป้วนเปี้ยนปีสาม ในสุด Sehun pretended เป็น ลูกพี่ลูกน้องของ Hayoung เพื่อให้พวกเขาสามารถพูดคุยกันได้อย่างอิสระ Hayoung คิดว่า มันเป็นเหตุผลที่แปลก และเธอไม่เคยจะเชื่อว่า หากเธอ Junhong, Junhong จู่ ๆ เพียงพยักหน้าในความเข้าใจเมื่อบอก Hayoung อาจเนื่องจากเขาไม่ได้คิดว่า Hayoung จะเคย นอนกับเขา ซ่อนสิ่งที่เขา Hayoung แทงชิ้นแครอท และ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองและครึ่งวัน แค่นี้สำหรับ hayoung ยอมแพ้และเข้าร่วมโต๊ะ เซฮุนก็ตอนเที่ยง



เธอต้องการระยะห่าง โอ เซฮุน และอื่น ๆ รุ่นพี่ เธอไม่อยากจะทำอะไรกับพวกเขา และไม่ว่าความสัมพันธ์และความลับของพวกเขาร่วมกันและ hayoung ไม่ได้อยากเป็น ส่วนหนึ่งของมันทั้งหมด เธอชอบชีวิตที่ปกติเธอเงียบ เธอต้องการให้มันเป็นแบบนั้นhayoung รู้สึกน้อยใจด้วย เธอไม่ใช่น้อยที่เธอได้รู้และอาจจะถูกระงับ ยรินอยู่หรือแม้กระทั่งไล่ออกถ้าเธอบอกผู้คนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอรู้และแน่นอนผู้คนจะพูดถึงทำไม naeun ต้องการยาต้าน depressant hayoung , ไม่โง่ เธอจะไม่บอกใคร แต่ไม่เพียง แต่เซฮุนไม่เชื่อเธอ เขาต้องไปเท่าที่บอกว่าเป็นญาติกันก็เพื่อที่เขาจะได้อยู่ใกล้เธอทำให้แน่ใจว่าเธอเก็บคำพูดของเธอ



หลังผู้สุภาพยิ้ม โอ เซฮุนก็ไม่ใช่คนที่คุณควรใช้เบา ๆ .



แต่ hayoung ต้องทำลายเธอเองสัญญาว่าจะอยู่ห่างจากเซฮุน เพราะเพื่อนของเธออยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับ เซฮุนและเพื่อนของเขามากเกินไป พวกเขาก็ hayoung ทุกโอกาสพวกเขาได้ถามรุ่นพี่ ' หมายเลขที่อยู่ของพวกเขา ความสัมพันธ์ของอาหารที่ชื่นชอบของพวกเขาไม่ว่า hayoung สามารถช่วยพวกเค้าได้คบกับรุ่นพี่ได้หรือไม่ hayoung ได้หยุดและถามนักเรียนจากชั้นเรียนอื่น ๆและจากรุ่นพี่ของเธอ และทุกอย่างก็เริ่มจะล้นของเธอ . . . . .



เธอแค่ อยาก มี ดี กลางวันเหมือนที่เธอเคยทำ แต่เมื่อเธอหันกลับหลังแถวคอยสำหรับมื้อกลางวัน โต๊ะของเธอเต็มไปด้วยเธอไม่ใช่เราดีที่สุด เพื่อน hayoung อ่า ?' เพื่อนๆ รอ เธอนั่งลงกับพวกเขาเพื่อให้พวกเขาสามารถขุด gossips เกี่ยวกับผู้สูงอายุ ซูยองที่เดินเร็วกว่าเธอ ถูกล้อมรอบด้วยเพื่อน ๆของเขา เธอได้แต่มอง hayoung อย่างช่วยไม่ได้ ไม่ได้รู้วิธีที่จะจัดการกับสถานการณ์ hayoung บังคับตัวเองให้ยิ้ม แต่เธอไม่สามารถช่วย แต่มองโต๊ะ เซฮุน . .



เซฮุนก็มองเธอและเขาก็เอียงหัวไปที่นั่งข้างๆเขา เขาเสนอ hayoung เข้าร่วมกับพวกเขาก่อน และ hayoung ได้ปฏิเสธ



. . แต่ไม่ใช่วันนี้ . .



กับหนักใจ hayoung ใส่ลงในถาดของเธอข้างๆเซฮุนก็รู้สึกค่อนข้างสูญเสียการต่อสู้แล้วรู้สึกไม่สบายใจเลย รู้สึกแบบนั้น ไม่มีการต่อสู้เกิดขึ้นระหว่างเธอและทุกคน .



" น้องอ้า " ยริ ตามปกติเป็นคนแรกที่ทักทายเธอด้วยจํานวนเงินที่ไม่มีที่สิ้นสุดของพลังงาน .



naeun เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่กว้างและชัดเจนว่าเธอตกใจที่เห็น hayoung นั้น เกือบจะลุกขึ้นยืนและออกเป็นปฏิกิริยา แต่จงอินก็คว้ามือเธอเบา ๆและถือของเธอกลับเอียงไปกระซิบข้างหูเธอ เพื่อให้เธอสงบลง hayoung ดู naeun กัดริมฝีปากของเธอ ลมหายใจของเธอค่อยๆ พยุง .



" naeun คือมากขี้อายมากกับคนแปลกหน้า " ยริกล่าวกระซิบดังไป hayoung . จงอินหันศีรษะของเขายิ้ม toothily นั้น



" ขอโทษที่มารบกวน รุ่นพี่ " hayoung โค้งหัวให้ naeun เป็นทิศทาง และแน่นอนมันเป็นจงอิน ที่ตอบแทน naeun .



" อย่ากังวลไปเลย คุณไม่ได้ ! " จงอินยิ้มจนเห็นฟัน แต่แม้คำพูดของเขาhayoung เห็นนิ้วหัวแม่มือของเขาวาดวงกลมบน naeun กำลังปลอบโยน . .



" คุณสามารถกินกับเราทุกวัน " เซฮุนพูดได้อย่างง่ายดายจากด้านข้างเธอโดยไม่มอง hayoung . มีแน่นอน มั่นใจ และความสงบในเสียงของเขา " ถ้าคุณต้องการ "



มันเกี่ยวอะไรกับเซฮุนที่ทำให้ hayoung กระสับกระส่าย ?



เค้าทำเล็กพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เลือกที่จะมองลงบนถาดของเธอและกิน



มันไม่ได้ยาวจนจงอินก็ลุกขึ้นยืน มือยังคงถือ naeun ในของเขา " เราทำเสร็จแล้ว เราไปก่อนนะ " เขาพูด พยักหน้าให้เซฮุน . แล้วเจอกันในชั้นเรียน บาย รุ่นน้อง ! " ยริโบกมือให้เขาด้วยปากเต็มและเซฮุนพยักหน้ากลับมาให้จงอิน ในขณะที่ hayoung ยอมก้มหัวให้



hayoung ไม่ได้ตระหนักว่าเธอจ้องหน้าจงอินและ naeun ก็ล่าถอยกลับไป จนกว่า ยริชี้ให้ดู" คุณต้องการจะถามอะไร ? " คือว่า ยริกล่าวกับเธอ



hayoung ตกใจ หันกลับไปมอง ยริ รู้ตัวทั้งรุ่นพี่มองเธอตอนนี้ เธอไม่ได้แกล้งทำเป็นว่าเธอไม่จ้อง " ไม่ มันแค่ . . . ผู้หญิงถามฉันว่า " เธอไม่ได้คิดว่ามันเหมาะสมที่จะถาม แต่ ยริจ้องมาที่เธอ รอคำตอบ " . . . . . . . ถ้าคุณกำลังเดทกับแต่ละอื่น ๆ "



" ใคร ?" ยริเป็นตาเบิกกว้างเล็กน้อย แต่เธอดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจกับคำถาม hayoung , อย่างอยากรู้อยากเห็น " ผมกับเซฮุน ? " hayoung ขยับกระสับกระส่าย และ ยริจับบน " ฮ้าา เราสี่คน ? ชอบ เป็นผมกับเซฮุนและ naeun กับจงอิน หรือ ผมกับจงอิน naeun , กับเซฮุน ? "



hayoung พยักหน้าแม้ว่าอ้อมแอ้ม



" นี่เป็นคำตอบของคุณ ? " เซฮุนถาม



" ฉันบอกว่าไม่รู้

"

" ผมเดาว่า คนขี้สงสัยจริงๆ เฮ้อ น่ารำคาญ " ยรินกพิราบกลับไปทานอาหารเสร็จสิ้นซุปของเธอ ความคิดเห็นที่เธอทำ hayoung รู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับการนำเรื่องขึ้น " คราวหน้าก็บอกว่าเราสี่ความสัมพันธ์แบบเปิดและเราชอบที่จะทำสี่คนทุกวันเสาร์ พวกเขาต้องการคำตอบ พวกเขาไม่ต้องการน่าเบื่อ



"hayoung ตกใจทันทีกับคําหยาบคาย แต่เซฮุนก็หัวเราะพาดบนโต๊ะดีดหน้าผาก ยริ .



" อย่าพูดแบบนั้น คุณกำลังกลัว hayoung " เซฮุนพูดกับทำหน้ามุ่ย ยริ . เขาสนใจเธอ และเผชิญ hayoung แทน " เราไม่ได้คบกัน อย่างที่ผมบอกคุณแล้ว ผมไม่ได้คบกับใคร ดังนั้น ยริ . . . . . . . " เซฮุนยริชายตามอง ,รอเธอ เขาถูกต้อง แต่ผู้หญิงไม่ได้ " จงอินเดี่ยวโดยสภาพ แต่ก็เป็นที่ถกเถียงกัน naeun เป็นคนเดียวในความสัมพันธ์ แต่ไม่ใช่กับผม หรือ จองอึน คุณสามารถบอกผู้คนว่า มีอะไรที่เธออยากถามเรื่องเรา " เซฮุนจ้องและมองไป hayoung hayoung



hayoung ส่ายศีรษะช้าๆพยายามที่จะเขย่าไปว่าตกลงไปในหลุม โดยวิธีใด ๆ .



* * *



" ฉันก็ยังคิดว่ามันแปลกไปหน่อย ขอบคุณ แล้วรุ่นพี่เซฮุนร้องคุณสองคนเป็นญาติกัน จุนฮง กล่าวว่า " ครึ่งเคี้ยวกล้วยของเขา . เขาเต็มใจมา hayoung กินข้าวกลางวันนอกโรงอาหาร ใต้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านของโรงเรียนเธอพอแล้วกับ prying ตาและรอยยิ้มจอมปลอม " บางทีเขาอาจจะไม่คิดว่ามันจะจบลงแบบนี้ "



hayoung รังแกเธอเที่ยงแยกกาดจากข้าว " . . . . . . . ฉันไม่รู้ เธอรู้สึกผิดที่โกหก จุนฮง แต่แล้วอีกครั้ง เธอไม่ได้คิดว่าพูดความจริงกับเขา คือ ตัวเลือก อย่างน้อย , ไม่ใช่ทั้งหมด



เธอบอกเขาเรื่องจงอินช่วย ,เกี่ยวกับรุ่นพี่ถามเธอต้องเก็บไว้เป็นความลับ ซึ่ง hayoung เห็นด้วย รู้สึกเป็นหนี้ เป็นคืนที่พวกเขาต้องการที่จะเป็นเพื่อนกับเธอ hayoung สามารถนับบนพวกเขาถ้าเธอเคยต้องการความช่วยเหลือ แต่มันก็แปลก ถ้าอยู่ๆ hayoung เริ่มที่จะแขวนรอบปี 3 สุดท้าย เซฮุนแกล้งลูกพี่ลูกน้องของ hayoung ดังนั้นพวกเขาสามารถพูดคุยกับแต่ละอื่น ๆได้อย่างอิสระ



hayoung คิดว่ามันเป็นเหตุผลที่แปลกและเธอไม่เคยเชื่อเลยว่า จุนฮง แต่ จุนฮงอย่างแปลกใจเพียงพยักหน้าเข้าใจ เมื่อ hayoung บอกเขา อาจจะเพราะเขาไม่คิดว่า hayoung เคยโกหกเขา ปิดบังเขา



hayoung แทงชิ้นส่วนของแครอทและ . . . . . . .