Harry Chen looked like a middle-age

Harry Chen looked like a middle-aged teacher. He always wore a tie and an old cotton jacket, even in the hot sun. His hair was going thin and he did not stand up straight. He was fifty years old and for the past twenty years had been a lecturer in archaeology at a university in Singapore.
He was also a thief.
His great love in life had always been archaeology. He loved to see things that had been hidden from human sight for hundreds, even thousands, of years. He loved the
feeling of excitement he got when he held a piece of history in his hands. But his special love was pottery, the older the better.
Sometimes the university sent him to places where old pottery had been discovered. It was his job to sort out these things. The university would then put the things that were interesting in a museum where they could be shown to the public. But Harry Chen had his own private museum that nobody else knew about. He hated the idea of not keeping some of the old and, sometimes, beautiful things he found. And, if those beautiful things were only small things that nobody but he had seen, who would ever know if they were gone? So he kept them.
He had quite a collection of stolen things now, all carefully hidden in his home. They were mostly small, broken things that were not of much value. Even so, he did have some pots, rings and other favourite things that were extraordinary

and lovely to see. He loved them so much he would sometimes, during the warm evenings, lay them all out on the floor to look at. He would examine each piece with love and care. Only he, he was sure, could understand their true value.
He lived alone in an old house which looked over the Singapore River. It was close to the antique shops which sold die old things he loved. He would often look in the shop windows at the beautiful things he could not afford to buy. Not on his salary. It made him angry to think that such things would end up in the home «f some fat tourist who could not possibly see their true value as he could.
It wasn't fair.
Harry was looking forward to today. A very large old grave had been discovered while some forest land was being clared. The university had been given the job of examining the grave and the things inside it. The grave was inside a big stone room which seemed to have been built for it.
'It's all a bit of a mystery so far, Harry,' said Professor Teo, Harry's head of department. 'The grave seems to be older than anything we'd expect to find on the island. It's definitely Chinese but I can't imagine whose grave it is.'
Harry was extremely interested. Perhaps there would be something for him to add to his collection.
'What would you like me to look at, Professor Teo?' asked Harry.
'Well, Harry,' answered the Professor, 'there's a few old bits - pots, vases and such like - which were found close to the body. They seem to be important but we aren't sure why yet. Perhaps you could see what you can find out.'
'No problem, Professor,' said Harry. 'I'll look into it.'
Soon the old pots were in Harry's room at the university and he was left alone to examine them. He loved this part of his work best of all.
He could see almost immediately that the pots were ancient. After carefully cleaning them he could see that most of them had contained perfumes and other valuable materials which were suitable for the grave of an important person. All of these things had long since lost their smell. Everything about them was dry, old and dead: there was nothing that made any of the pots different from hundreds of pots he had seen before. Harry was disappointed. There was nothing worth taking. Nothing. He decided to clear up.
As Harry turned, he did something he had never done before - he knocked over one of the pots and broke it. He was annoyed with himself for being so careless and bent down to pick up the pieces.
The pot had been very plain and tightly shut up. All of the other pots had open tops. But not this one. Now that it was broken he could see that there had been something inside. It was a small, thin pipe about the length of his little finger. It was made of clay — the same stuff as the pots. He picked it up. It looked like a musical instrument, some kind of whistle for a child to blow into, perhaps? It might have some interest.
Harry decided the whistle would be worth taking home to look at. He put it into the pocket of his cotton jacket.
He told his professor about the broken pot but not about his whistle. He already thought about it as being his whistle.
'That's too bad,' said Professor Teo, 'but I don't suppose it was of much importance. What did you make of it, Harry?'
'Just an ordinary, plain pot,' said Harry. 'Nothing special. I can put it back together again but, really, it's no great loss. I can keep the pieces for you, if you

like.'
The professor nodded. 'Yes, do that, Harry. We've been finding out a few things about the man whose grave it was. He appears to have been some kind of priest or medicineman. It seems a bit odd that his grave was so hidden. I wonder why?'
On his way home, Harry forgot about the clay whistle in his pocket. He stopped for a coffee in a noisy shopping
centre. As he searched his pockets for money, he felt the whistle in his pocket. When he had sat at his table he took it out to look at. It was still dirty. He gently cleared away t he dirt. There was something written on the whistle. The marks looked like writing. He looked more closely and recognised some old Chinese writing. There was very little of it. All it said was: BE STILL.
Be still? How extraordinary. What did it mean? He looked at the whistle again. It was the kind that one blew from .the top, like a football whistle. He wondered if it would still work. The thought came into his mind that he wanted to blow it. He wanted to very much. The whistle had not been blown since it had been placed in the pot all those years before. He would blow it. It was small - it would not make much noise. Nobody would notice. So he put it to his mouth and blew.
To his surprise, the whistle gave a thin, clear note that was louder than he expected.
Then there was silence. Complete silence.
Harry noticed something else, too. Everything was still. Nothing was moving. No noise, no movement.
Nothing.
People who had been walking were frozen in mid-step, like statues. They were as still as photographs.
But they weren't photographs. They were real people. Frozen people. Harry's eyes opened wide with surprise. He couldn't believe it. This should not be happening.
But it was. He looked around and saw frozen smiles, frozen steps, a fly frozen in flight, a ball thrown by a child which lay frozen above the hand which was waiting to catch it.
And all the while a total, perfect silence.
Harry sat down again. He could hardly think. How could he make sense of this? This had happened after he had blown the whistle. Had the whistle done this? What would happen if he blew it again? He certainly didn't want things to remain as they were!
He blew the whistle again. Once again it gave its thin, clear note.
All at once the normal world returned. Normal sounds, normal movement. The fly flew, the ball was caught, people laughed and talked.
It was as if nothing had happened.
Harry was shaken. He put the whistle in his pocket. He would have to think about this. He would have to think hard.
But by the time Harry had got home he had somehow persuaded himself that he had imagined everything. He felt better after a good supper and some TV. It had all been a waking dream. He was tired, that's all. He just needed a good night's sleep.
And so he slept. But his sleep was troubled and his dreams were full of shadows.
Harry went back to work the next day. He found nothing interesting. That's what he told Professor Teo.

Harry Chen looked like a middle-aged teacher. He always wore a tie and an old cotton jacket, even in the hot sun. His hair was going thin and he did not stand up straight. He was fifty years old and for the past twenty years had been a lecturer in archaeology at a university in Singapore.
He was also a thief.
His great love in life had always been archaeology. He loved to see things that had been hidden from human sight for hundreds, even thousands, of years. He loved the
feeling of excitement he got when he held a piece of history in his hands. But his special love was pottery, the older the better.
Sometimes the university sent him to places where old pottery had been discovered. It was his job to sort out these things. The university would then put the things that were interesting in a museum where they could be shown to the public. But Harry Chen had his own private museum that nobody else knew about. He hated the idea of not keeping some of the old and, sometimes, beautiful things he found. And, if those beautiful things were only small things that nobody but he had seen, who would ever know if they were gone? So he kept them.
He had quite a collection of stolen things now, all carefully hidden in his home. They were mostly small, broken things that were not of much value. Even so, he did have some pots, rings and other favourite things that were extraordinary
 
and lovely to see. He loved them so much he would sometimes, during the warm evenings, lay them all out on the floor to look at. He would examine each piece with love and care. Only he, he was sure, could understand their true value.
He lived alone in an old house which looked over the Singapore River. It was close to the antique shops which sold die old things he loved. He would often look in the shop windows at the beautiful things he could not afford to buy. Not on his salary. It made him angry to think that such things would end up in the home «f some fat tourist who could not possibly see their true value as he could.
It wasn't fair.
Harry was looking forward to today. A very large old grave had been discovered while some forest land was being clared. The university had been given the job of examining the grave and the things inside it. The grave was inside a big stone room which seemed to have been built for it.
'It's all a bit of a mystery so far, Harry,' said Professor Teo, Harry's head of department. 'The grave seems to be older than anything we'd expect to find on the island. It's definitely Chinese but I can't imagine whose grave it is.'
Harry was extremely interested. Perhaps there would be something for him to add to his collection.
'What would you like me to look at, Professor Teo?' asked Harry.
'Well, Harry,' answered the Professor, 'there's a few old bits - pots, vases and such like - which were found close to the body. They seem to be important but we aren't sure why yet. Perhaps you could see what you can find out.'
'No problem, Professor,' said Harry. 'I'll look into it.'
Soon the old pots were in Harry's room at the university and he was left alone to examine them. He loved this part of his work best of all.
He could see almost immediately that the pots were ancient. After carefully cleaning them he could see that most of them had contained perfumes and other valuable materials which were suitable for the grave of an important person. All of these things had long since lost their smell. Everything about them was dry, old and dead: there was nothing that made any of the pots different from hundreds of pots he had seen before. Harry was disappointed. There was nothing worth taking. Nothing. He decided to clear up.
As Harry turned, he did something he had never done before - he knocked over one of the pots and broke it. He was annoyed with himself for being so careless and bent down to pick up the pieces.
The pot had been very plain and tightly shut up. All of the other pots had open tops. But not this one. Now that it was broken he could see that there had been something inside. It was a small, thin pipe about the length of his little finger. It was made of clay — the same stuff as the pots. He picked it up. It looked like a musical instrument, some kind of whistle for a child to blow into, perhaps? It might have some interest.
Harry decided the whistle would be worth taking home to look at. He put it into the pocket of his cotton jacket.
He told his professor about the broken pot but not about his whistle. He already thought about it as being his whistle.
'That's too bad,' said Professor Teo, 'but I don't suppose it was of much importance. What did you make of it, Harry?'
'Just an ordinary, plain pot,' said Harry. 'Nothing special. I can put it back together again but, really, it's no great loss. I can keep the pieces for you, if you
 
like.'
The professor nodded. 'Yes, do that, Harry. We've been finding out a few things about the man whose grave it was. He appears to have been some kind of priest or medicineman. It seems a bit odd that his grave was so hidden. I wonder why?'
On his way home, Harry forgot about the clay whistle in his pocket. He stopped for a coffee in a noisy shopping
centre. As he searched his pockets for money, he felt the whistle in his pocket. When he had sat at his table he took it out to look at. It was still dirty. He gently cleared away t he dirt. There was something written on the whistle. The marks looked like writing. He looked more closely and recognised some old Chinese writing. There was very little of it. All it said was: BE STILL.
Be still? How extraordinary. What did it mean? He looked at the whistle again. It was the kind that one blew from .the top, like a football whistle. He wondered if it would still work. The thought came into his mind that he wanted to blow it. He wanted to very much. The whistle had not been blown since it had been placed in the pot all those years before. He would blow it. It was small - it would not make much noise. Nobody would notice. So he put it to his mouth and blew.
To his surprise, the whistle gave a thin, clear note that was louder than he expected.
Then there was silence. Complete silence.
Harry noticed something else, too. Everything was still. Nothing was moving. No noise, no movement.
Nothing.
People who had been walking were frozen in mid-step, like statues. They were as still as photographs.
But they weren't photographs. They were real people. Frozen people. Harry's eyes opened wide with surprise. He couldn't believe it. This should not be happening.
But it was. He looked around and saw frozen smiles, frozen steps, a fly frozen in flight, a ball thrown by a child which lay frozen above the hand which was waiting to catch it.
And all the while a total, perfect silence.
Harry sat down again. He could hardly think. How could he make sense of this? This had happened after he had blown the whistle. Had the whistle done this? What would happen if he blew it again? He certainly didn't want things to remain as they were!
He blew the whistle again. Once again it gave its thin, clear note.
All at once the normal world returned. Normal sounds, normal movement. The fly flew, the ball was caught, people laughed and talked.
It was as if nothing had happened.
Harry was shaken. He put the whistle in his pocket. He would have to think about this. He would have to think hard.
But by the time Harry had got home he had somehow persuaded himself that he had imagined everything. He felt better after a good supper and some TV. It had all been a waking dream. He was tired, that's all. He just needed a good night's sleep.
And so he slept. But his sleep was troubled and his dreams were full of shadows.
Harry went back to work the next day. He found nothing interesting. That's what he told Professor Teo.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

Harry Chen looked like a middle-aged teacher. He always wore a tie and an old cotton jacket, even in the hot sun. His hair was going thin and he did not stand up straight. He was fifty years old and for the past twenty years had been a lecturer in archaeology at a university in Singapore.He was also a thief.His great love in life had always been archaeology. He loved to see things that had been hidden from human sight for hundreds, even thousands, of years. He loved thefeeling of excitement he got when he held a piece of history in his hands. But his special love was pottery, the older the better.Sometimes the university sent him to places where old pottery had been discovered. It was his job to sort out these things. The university would then put the things that were interesting in a museum where they could be shown to the public. But Harry Chen had his own private museum that nobody else knew about. He hated the idea of not keeping some of the old and, sometimes, beautiful things he found. And, if those beautiful things were only small things that nobody but he had seen, who would ever know if they were gone? So he kept them.He had quite a collection of stolen things now, all carefully hidden in his home. They were mostly small, broken things that were not of much value. Even so, he did have some pots, rings and other favourite things that were extraordinary and lovely to see. He loved them so much he would sometimes, during the warm evenings, lay them all out on the floor to look at. He would examine each piece with love and care. Only he, he was sure, could understand their true value.He lived alone in an old house which looked over the Singapore River. It was close to the antique shops which sold die old things he loved. He would often look in the shop windows at the beautiful things he could not afford to buy. Not on his salary. It made him angry to think that such things would end up in the home «f some fat tourist who could not possibly see their true value as he could.It wasn't fair.Harry was looking forward to today. A very large old grave had been discovered while some forest land was being clared. The university had been given the job of examining the grave and the things inside it. The grave was inside a big stone room which seemed to have been built for it.'It's all a bit of a mystery so far, Harry,' said Professor Teo, Harry's head of department. 'The grave seems to be older than anything we'd expect to find on the island. It's definitely Chinese but I can't imagine whose grave it is.'Harry was extremely interested. Perhaps there would be something for him to add to his collection.'What would you like me to look at, Professor Teo?' asked Harry.'Well, Harry,' answered the Professor, 'there's a few old bits - pots, vases and such like - which were found close to the body. They seem to be important but we aren't sure why yet. Perhaps you could see what you can find out.''No problem, Professor,' said Harry. 'I'll look into it.'Soon the old pots were in Harry's room at the university and he was left alone to examine them. He loved this part of his work best of all.He could see almost immediately that the pots were ancient. After carefully cleaning them he could see that most of them had contained perfumes and other valuable materials which were suitable for the grave of an important person. All of these things had long since lost their smell. Everything about them was dry, old and dead: there was nothing that made any of the pots different from hundreds of pots he had seen before. Harry was disappointed. There was nothing worth taking. Nothing. He decided to clear up.As Harry turned, he did something he had never done before - he knocked over one of the pots and broke it. He was annoyed with himself for being so careless and bent down to pick up the pieces.The pot had been very plain and tightly shut up. All of the other pots had open tops. But not this one. Now that it was broken he could see that there had been something inside. It was a small, thin pipe about the length of his little finger. It was made of clay — the same stuff as the pots. He picked it up. It looked like a musical instrument, some kind of whistle for a child to blow into, perhaps? It might have some interest.Harry decided the whistle would be worth taking home to look at. He put it into the pocket of his cotton jacket.He told his professor about the broken pot but not about his whistle. He already thought about it as being his whistle.'That's too bad,' said Professor Teo, 'but I don't suppose it was of much importance. What did you make of it, Harry?''Just an ordinary, plain pot,' said Harry. 'Nothing special. I can put it back together again but, really, it's no great loss. I can keep the pieces for you, if you like.'The professor nodded. 'Yes, do that, Harry. We've been finding out a few things about the man whose grave it was. He appears to have been some kind of priest or medicineman. It seems a bit odd that his grave was so hidden. I wonder why?'On his way home, Harry forgot about the clay whistle in his pocket. He stopped for a coffee in a noisy shoppingcentre. As he searched his pockets for money, he felt the whistle in his pocket. When he had sat at his table he took it out to look at. It was still dirty. He gently cleared away t he dirt. There was something written on the whistle. The marks looked like writing. He looked more closely and recognised some old Chinese writing. There was very little of it. All it said was: BE STILL.Be still? How extraordinary. What did it mean? He looked at the whistle again. It was the kind that one blew from .the top, like a football whistle. He wondered if it would still work. The thought came into his mind that he wanted to blow it. He wanted to very much. The whistle had not been blown since it had been placed in the pot all those years before. He would blow it. It was small - it would not make much noise. Nobody would notice. So he put it to his mouth and blew.To his surprise, the whistle gave a thin, clear note that was louder than he expected.Then there was silence. Complete silence.Harry noticed something else, too. Everything was still. Nothing was moving. No noise, no movement.Nothing.People who had been walking were frozen in mid-step, like statues. They were as still as photographs.But they weren't photographs. They were real people. Frozen people. Harry's eyes opened wide with surprise. He couldn't believe it. This should not be happening.But it was. He looked around and saw frozen smiles, frozen steps, a fly frozen in flight, a ball thrown by a child which lay frozen above the hand which was waiting to catch it.And all the while a total, perfect silence.Harry sat down again. He could hardly think. How could he make sense of this? This had happened after he had blown the whistle. Had the whistle done this? What would happen if he blew it again? He certainly didn't want things to remain as they were!He blew the whistle again. Once again it gave its thin, clear note.
All at once the normal world returned. Normal sounds, normal movement. The fly flew, the ball was caught, people laughed and talked.
It was as if nothing had happened.
Harry was shaken. He put the whistle in his pocket. He would have to think about this. He would have to think hard.
But by the time Harry had got home he had somehow persuaded himself that he had imagined everything. He felt better after a good supper and some TV. It had all been a waking dream. He was tired, that's all. He just needed a good night's sleep.
And so he slept. But his sleep was troubled and his dreams were full of shadows.
Harry went back to work the next day. He found nothing interesting. That's what he told Professor Teo.

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

แฮร์รี่เฉินดูเหมือนจะเป็นครูวัยกลางคน เขามักจะสวมเน็คไทและแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายเก่าแม้จะอยู่ในแดดร้อน ผมของเขากำลังจะบางและเขาไม่ได้ยืนตรง เขาเป็นคนที่ห้าสิบปีและสำหรับที่ผ่านมายี่สิบปีได้รับวิทยากรโบราณคดีที่มหาวิทยาลัยในสิงคโปร์.
นอกจากนี้เขายังขโมย.
รักอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของเขาได้รับเสมอโบราณคดี เขารักที่จะเห็นสิ่งที่ได้รับการซ่อนจากสายตาของมนุษย์หลายร้อยหลายพันของปีที่ผ่านมา
เขารักความรู้สึกของความตื่นเต้นที่เขาได้รับเมื่อเขาจัดชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์ในมือของเขา แต่ความรักของเขาเป็นพิเศษเครื่องปั้นดินเผาเก่าที่ดีกว่า.
บางครั้งมหาวิทยาลัยส่งเขาไปยังสถานที่ที่เครื่องปั้นดินเผาเก่าได้ถูกค้นพบ มันเป็นงานของเขาที่จะเรียงลำดับจากสิ่งเหล่านี้ มหาวิทยาลัยก็จะนำสิ่งที่น่าสนใจในพิพิธภัณฑ์ที่พวกเขาอาจจะแสดงให้เห็นว่าประชาชน แต่แฮร์รี่เฉินมีพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของเขาเองที่คนอื่นรู้เกี่ยวกับ เขาเกลียดความคิดของการไม่ทำให้บางส่วนของเก่าและบางครั้งสิ่งที่สวยงามที่เขาพบว่า และถ้าสิ่งที่สวยงามเหล่านั้นเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่มีใคร แต่เขาก็เห็นคนที่เคยจะได้รู้ว่าถ้าพวกเขาหายไปไหน? ดังนั้นเขาจึงเก็บไว้.
เขาค่อนข้างคอลเลกชันของสิ่งที่ถูกขโมยตอนนี้ทุกอย่างรอบคอบซ่อนอยู่ในบ้านของเขา พวกเขามีขนาดเล็กส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่มีค่ามาก ดังนั้นแม้เขาไม่ได้มีหม้อบางแหวนและสิ่งที่ชื่นชอบอื่น ๆ ที่มีความพิเศษและน่ารักที่จะเห็น เขารักพวกเขามากบางครั้งเขาก็จะ, ในช่วงเย็นที่อบอุ่นวางพวกเขาทั้งหมดออกบนพื้นจะมองไปที่ เขาจะตรวจสอบชิ้นด้วยความรักและการดูแลในแต่ละ เพียง แต่เขาเขาก็แน่ใจว่าจะเข้าใจคุณค่าที่แท้จริงของตน. เขาอาศัยอยู่คนเดียวในบ้านหลังเก่าซึ่งมองข้ามแม่น้ำสิงคโปร์ มันก็ใกล้เคียงกับร้านขายของเก่าที่ขายสิ่งเก่าตายที่เขารัก เขามักจะมองในหน้าต่างร้านค้าที่สิ่งที่สวยงามที่เขาไม่สามารถที่จะซื้อ ไม่ได้อยู่ในเงินเดือนของเขา มันทำให้เขาโกรธที่จะคิดว่าสิ่งนั้นจะจบลงในบ้าน«ฉท่องเที่ยวไขมันบางส่วนที่ไม่สามารถเป็นไปได้เห็นคุณค่าที่แท้จริงของตนเท่าที่จะทำได้. มันก็ไม่ยุติธรรม. แฮร์รี่กำลังมองไปข้างหน้าเพื่อวันนี้ หลุมเก่าขนาดใหญ่มากได้รับการค้นพบในขณะที่บางพื้นที่ป่าไม้ถูก clared มหาวิทยาลัยได้รับการตรวจสอบการปฏิบัติงานของหลุมฝังศพและสิ่งที่อยู่ภายในนั้น หลุมฝังศพอยู่ข้างในห้องหินขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะได้รับการสร้างขึ้นสำหรับมัน. 'มันเป็นบิตของความลึกลับที่ทำให้แฮร์รี่กล่าวว่าศาสตราจารย์ Teo หัวของแฮร์รี่ของกรม 'หลุมฝังศพน่าจะเก่ากว่าสิ่งที่เราคาดหวังที่จะพบบนเกาะ มันแน่นอนจีน แต่ฉันไม่สามารถจินตนาการที่มีหลุมฝังศพมันเป็น. แฮร์รี่เป็นที่สนใจอย่างมาก บางทีอาจจะมีจะเป็นสิ่งที่สำหรับเขาที่จะเพิ่มการเก็บของเขา. 'สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันไปดูที่ศาสตราจารย์ Teo? ถามแฮร์รี่. 'ดีแฮร์รี่' ตอบศาสตราจารย์ 'มีบิตเก่าไม่กี่ - กระถาง, แจกันและเช่น - ซึ่งถูกพบอยู่ใกล้เคียงกับร่างกาย พวกเขาดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่สำคัญ แต่เราไม่แน่ใจว่าทำไมยัง บางทีคุณอาจจะได้เห็นสิ่งที่คุณจะพบว่า. '' ไม่มีปัญหาศาสตราจารย์แฮร์รี่กล่าวว่า 'ฉันจะดูเป็นมัน. ในไม่ช้าหม้อเก่า ๆ อยู่ในห้องของแฮร์รี่ที่มหาวิทยาลัยและเขาก็เหลือเพียงอย่างเดียวที่จะตรวจสอบพวกเขา เขารักเป็นส่วนหนึ่งของการทำงานของเขาที่ดีที่สุดของทั้งหมดนี้. เขาจะได้เห็นเกือบจะในทันทีที่มีหม้อโบราณ หลังจากระมัดระวังทำความสะอาดพวกเขาที่เขาจะเห็นว่าส่วนใหญ่ของพวกเขาได้มีน้ำหอมและวัสดุที่มีค่าอื่น ๆ ที่มีความเหมาะสมสำหรับหลุมฝังศพของบุคคลสำคัญ ทุกสิ่งเหล่านี้ได้หายไปนานตั้งแต่กลิ่นของพวกเขา ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขาแห้งเก่าและตายก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ใด ๆ ของหม้อที่แตกต่างกันจากหลายร้อยหม้อที่เขาเคยเห็นมาก่อน แฮร์รี่รู้สึกผิดหวัง ไม่มีอะไรที่คุ้มค่าการเป็น ไม่มีอะไร เขาตัดสินใจที่จะชัดเจนขึ้น. ขณะที่แฮร์รี่หันเขาทำอะไรเขาไม่เคยทำมาก่อน - เขาเคาะหนึ่งของหม้อและมันแตก เขาเป็นคนที่รำคาญกับตัวเองในการเป็นความประมาทมากและก้มลงไปรับชิ้น. หม้อได้รับธรรมดามากและแน่นปิด ทั้งหมดของหม้ออื่น ๆ มีท็อปส์ซูเปิด แต่ไม่นี้ ตอนนี้มันถูกทำลายเขาจะได้เห็นว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ภายใน มันเป็นขนาดเล็กท่อบางเกี่ยวกับความยาวของนิ้วมือเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา มันถูกสร้างขึ้นจากดิน - สิ่งเดียวกับหม้อ เขาหยิบมันขึ้นมา มันดูเหมือนเครื่องดนตรีบางชนิดของนกหวีดสำหรับเด็กที่จะระเบิดเป็นบางที? มันอาจจะมีความสนใจบางอย่าง. แฮร์รี่ตัดสินใจเป่านกหวีดจะมีมูลค่าการบ้านไปดูที่ เขาใส่ลงในกระเป๋าของแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายของเขา. เขาบอกว่าอาจารย์ของเขาเกี่ยวกับหม้อหัก แต่ไม่ได้เกี่ยวกับนกหวีด แล้วเขาคิดเกี่ยวกับมันเป็นนกหวีด. 'ที่เลวร้ายเกินไป "ศาสตราจารย์ Teo กล่าวว่า' แต่ฉันไม่คิดว่ามันมีความสำคัญมาก สิ่งที่คุณทำมันแฮร์รี่ '' แค่ธรรมดาหม้อธรรมดา 'แฮร์รี่กล่าวว่า 'ไม่มีอะไรพิเศษ. ผมจะสามารถนำมันกลับมารวมกันอีกครั้ง แต่จริงๆก็ไม่มีการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ ฉันจะเก็บชิ้นส่วนสำหรับคุณถ้าคุณชอบ. ศาสตราจารย์พยักหน้า ใช่ทำอย่างนั้นแฮร์รี่ เราได้รับการหาบางสิ่งเกี่ยวกับหลุมฝังศพของชายคนหนึ่งซึ่งมันเป็น ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับชนิดของพระสงฆ์หรือ medicineman บาง มันดูเหมือนว่าบิตแปลกที่หลุมฝังศพของเขาถูกซ่อนไว้เพื่อให้ ผมสงสัยว่าทำไม? "ในทางกลับบ้านแฮร์รี่ลืมเกี่ยวกับนกหวีดดินในกระเป๋าของเขา เขาหยุดสำหรับกาแฟในการช้อปปิ้งที่มีเสียงดังศูนย์ ในขณะที่เขาค้นกระเป๋าของเขาเพื่อเงินเขารู้สึกนกหวีดในกระเป๋าของเขา เมื่อเขาได้นั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาที่เขาเอามันออกไปดูที่ มันก็ยังสกปรก เขาเบา ๆ ล้างออกไป t เขาสิ่งสกปรก มีบางอย่างที่เขียนไว้ในนกหวีดเป็น เครื่องหมายดูเหมือนเขียน เขามองอย่างใกล้ชิดและเป็นที่ยอมรับบางส่วนเขียนจีนเก่า มีน้อยมากที่มันเป็น ทั้งหมดก็บอกว่าเป็น. ยังคงเป็นยัง? วิธีพิเศษ อะไรมันหมายความว่าอย่างไร เขามองไปที่เป่านกหวีดอีกครั้ง มันเป็นชนิดหนึ่งที่พัดมาจากด้านบนได้โดยง่ายเช่นนกหวีดฟุตบอล เขาสงสัยว่ามันจะยังคงทำงาน ความคิดเข้ามาในความคิดของเขาว่าเขาต้องการที่จะระเบิด เขาต้องการที่จะเป็นอย่างมาก นกหวีดไม่ได้รับการเป่าเพราะมันถูกวางไว้ในหม้อทุกปีที่ก่อน เขาจะระเบิด มันเป็นขนาดเล็ก - มันจะไม่ทำให้เสียงดังมาก ไม่มีใครจะแจ้งให้ทราบ ดังนั้นเขาจึงนำมันไปที่ปากของเขาและพัด. เขาต้องประหลาดใจนกหวีดให้บางทราบชัดเจนว่าเป็นดังกว่าที่เขาคาดว่า. จากนั้นก็มีความเงียบ ความเงียบที่สมบูรณ์. แฮร์รี่สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างมากเกินไป ทุกอย่างก็ยังคง ไม่มีอะไรที่จะย้าย ไม่มีเสียงไม่มีการเคลื่อนไหว. ไม่มีอะไร. คนที่ได้รับการเดินถูกแช่แข็งในช่วงกลางเดือนขั้นตอนเช่นเดียวกับรูปปั้น พวกเขายังคงเป็นภาพถ่าย. แต่พวกเขาไม่ได้ถ่ายภาพ พวกเขาเป็นคนจริง คนที่แช่แข็ง ตาของแฮร์รี่เปิดกว้างด้วยความประหลาดใจ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย นี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น. แต่มันก็เป็น เขามองไปรอบ ๆ และเห็นรอยยิ้มแช่แข็งขั้นตอนแช่แข็งทันทีแช่แข็งในเที่ยวบินโยนลูกบอลโดยเด็กซึ่งวางแช่แข็งเหนือมือที่กำลังรอที่จะจับมัน. และทั้งหมดในขณะที่รวมความเงียบที่สมบูรณ์แบบ. แฮร์รี่นั่งลงอีกครั้ง . เขาแทบจะไม่สามารถคิด วิธีการที่เขาจะทำให้ความรู้สึกของการนี้หรือไม่? นี้เกิดขึ้นหลังจากที่เขาได้เป่านกหวีด ได้นกหวีดกระทำเช่นนี้? อะไรจะเกิดขึ้นถ้าเขาเป่ามันอีกครั้งหรือไม่ แน่นอนเขาไม่ได้ต้องการสิ่งที่จะยังคงอยู่กับพวกเขา! เขาเป่านกหวีดอีกครั้ง อีกครั้งหนึ่งที่มันทำให้บางที่ทราบชัดเจน. ทั้งหมดในครั้งเดียวในโลกที่กลับมาเป็นปกติ เสียงปกติปกติการเคลื่อนไหว บินบินลูกถูกจับคนหัวเราะและพูดคุย. มันเป็นเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น. แฮร์รี่ถูกเขย่า เขาใส่นกหวีดในกระเป๋าของเขา เขาจะต้องคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจะต้องคิดหนัก. แต่เมื่อถึงเวลาที่แฮร์รี่ได้กลับมาถึงบ้านเขาได้ชักชวนใดตัวเองว่าเขาได้คิดทุกอย่าง เขารู้สึกดีขึ้นหลังจากอาหารมื้อเย็นที่ดีและทีวีบาง มันได้รับทั้งหมดเป็นความฝันที่ตื่น เขาเป็นคนที่เหนื่อยนั่นคือทั้งหมดที่ เขาเพียงแค่ต้องการการนอนหลับคืนที่ดีของ. และเพื่อให้เขานอนหลับ แต่การนอนของเขากำลังมีความสุขและความฝันของเขาก็เต็มไปด้วยความเงา. แฮร์รี่ก็กลับไปทำงานในวันรุ่งขึ้น เขาพบว่าไม่มีอะไรที่น่าสนใจ นั่นคือสิ่งที่เขาบอกศาสตราจารย์ Teo

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

แฮร์รี่เฉินดูเหมือนอาจารย์วัยกลางคน เขามักจะสวมเนคไทและเสื้อผ้าเก่า แม้ในแดดร้อน ผมจะบาง และเขาไม่ลุกขึ้นยืนตรง เขาอายุห้าสิบปีและสำหรับที่ผ่านมายี่สิบปี เคยเป็นอาจารย์โบราณคดีที่มหาวิทยาลัยในสิงคโปร์ เขาก็ขโมย
.
ความรักที่ดีของเขาในชีวิตได้เสมอ โบราณคดีเขารักที่จะเห็นสิ่งที่ถูกซ่อนจากสายตามนุษย์สำหรับหลายร้อยแม้พัน ปี เขารัก
ความรู้สึกตื่นเต้นเขาได้เมื่อเขาได้เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ในมือของเขา แต่ความรักที่พิเศษของเขาคือ เครื่องปั้นดินเผาที่เก่าดีกว่า
บางครั้งมหาวิทยาลัยส่งเขาไปยังสถานที่ที่เครื่องปั้นดินเผาเก่าได้ถูกค้นพบ มันเป็นงานของเขาที่จะแยกแยะสิ่งต่าง ๆเหล่านี้มหาวิทยาลัยก็จะใส่สิ่งที่น่าสนใจในพิพิธภัณฑ์ที่พวกเขาอาจจะแสดงต่อสาธารณะ แต่แฮร์รี่เฉินมีพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของเขาเอง ที่ไม่มีใครรู้ เขาเกลียดความคิดของการรักษาบางส่วนของเก่าและบางครั้งสิ่งสวยงามที่เขาพบ และถ้าสิ่งที่สวยงามเหล่านั้นเป็นเพียงสิ่งเล็ก ๆน้อย ๆที่ไม่มีใคร แต่เขาได้เห็นใครเคยรู้ถ้าพวกเขาหายไป ? ดังนั้นเขาเก็บไว้
เขามีค่อนข้างคอลเลกชันของสิ่งที่ถูกขโมยไปตอนนี้ ซ่อนอยู่ในบ้านเขา พวกเขาส่วนใหญ่มีขนาดเล็ก แตก มันไม่มีค่ามาก ถึงอย่างนั้น เขาก็มี บางหม้อ แหวน และ อื่นๆๆ ที่ชื่นชอบเป็นพิเศษ

น่ารักดู เขาชอบมันมาก เขาจะบางครั้ง ยามเย็น อบอุ่นวางมันทั้งหมดออกบนพื้นดู เขาจะตรวจสอบแต่ละชิ้นด้วยความรักและการดูแลรักษา เขาเท่านั้น เขามั่นใจว่า สามารถเข้าใจคุณค่าที่แท้จริงของพวกเขา .
เขาอยู่คนเดียวในบ้านเก่าซึ่งมองข้ามแม่น้ำสิงคโปร์ . มันอยู่ใกล้กับร้านค้าโบราณที่ขายแก่ตาย สิ่งที่เขารัก เขามักจะมองในหน้าต่างร้านค้าที่สวยงาม สิ่งที่เขาไม่อาจจะซื้อ ไม่ใช่เงินเดือนของเขามันทำให้เขาโกรธที่คิดว่าเรื่องจะลงเอยในบ้าน« F บางไขมัน นักท่องเที่ยวที่ไม่สามารถมองเห็นคุณค่าที่แท้จริงของพวกเขาเท่าที่เขาจะทำได้

มันไม่ยุติธรรม แฮร์รี่ถูกมองไปข้างหน้าเพื่อวันนี้ สุสานเก่ามากได้ถูกค้นพบในขณะที่บางพื้นที่ป่าไม้ถูก clared . มหาวิทยาลัยได้รับงานของการตรวจสอบหลุมศพและสิ่งที่อยู่ภายในนั้นหลุมศพที่อยู่ในก้อนหินขนาดใหญ่ ห้องที่ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นสำหรับมัน .
' มันค่อนข้างจะลึกลับ จนแฮร์รี่ ' ศาสตราจารย์ เตียว แฮร์รี่เป็นหัวหน้าแผนก . . . หลุมฝังศพที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าสิ่งที่เราคาดหวังจะได้พบบนเกาะ มันเป็นภาษาจีน แต่ผมนึกไม่ออกว่ามีหลุมฝังศพมัน . '
แฮร์รี่สนใจอย่างมากบางทีอาจจะมีบางอย่างที่เขาต้องการเพิ่มคอลเลกชันของเขา . . . . . .
'what คุณอยากให้ฉันดู อาจารย์ทีโอ ?
'well ถามแฮร์รี่ แฮร์รี่ ' ' ศาสตราจารย์ ' มีบิตเก่า - ไม่กี่กระถาง แจกัน และเหมือนเช่นที่พบอยู่ใกล้ศพ พวกเขาดูเหมือนจะสำคัญ แต่เราไม่แน่ใจว่าทำไมไม่ได้ บางทีคุณอาจจะเห็นสิ่งที่คุณสามารถค้นหา ปัญหา '
' ศาสตราจารย์ ' แฮร์รี่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.