TAVERNS AND SALOONS. Early New Engl

TAVERNS AND SALOONS. Early New England taverns were actually private homes where the homeowner both served meals and opened rooms so travelers would have a place to stay. Taverns received travelers who came on canal boats, in stagecoaches, and by horseback. By the 1790s taverns were offering more services: if a horse needed stabling, stalls were to be had; clubs and boards of directors held meetings in their rooms; promoters of the arts used taverns for dances, stage productions, and art galleries; area residents met in taverns at the end of the day to discuss politics, transact business, or gossip. Many stagecoach stops were at taverns, which provided workers to load and unload freight. Early post offices were often in taverns.
Taverns, often the social and economic centers of communities, evolved and expanded along with the country. While always offering drink, both alcohol (licenses to serve alcohol had to be applied for and approved by the local government) and soft, they also made newspapers available to their patrons for reading, and were used as polling places during elections. Because the building was often large enough to accommodate a group, taverns were sometimes utilized as courtrooms. In times of war, taverns were used as military headquarters. In addition, many taverns served as a basic general store, selling staples such as molasses, cloth, kitchen utensils, and spices. (Some taverns, the nicer ones, had a parlor that was set apart for ladies or others who did not wish to be seated in the main room. The furnishings were usually more formal and included a fire in the colder months.)
Taverns had colorful names, the Eagle, the Star and Garter, the Bull's Eye, the Leather Bottle, the Globe, the Indian Queen, and the Mermaid Inn among them. The Mermaid opened shortly after James Simpson established Salem, Virginia, in 1802. At a time when many people were illiterate and before the practice of naming and numbering streets was common, signs were hung out to identify each tavern. Some were carved from wood and then painted; others were stone, tile, metal, and even stuffed animal heads.
Taverns were commonly absentee-owned, with the tavern keeper living in the building as a tenant, much like motel managers of the current day. The lodging was undoubtedly part of the tavern keeper's compensation.
By the end of the nineteenth century, taverns had died out as each area of their trade became specialized. Boardinghouses, restaurants, theaters, hotels, and saloons became stand-alone businesses. With the advent of the train, passengers and freight depots no longer had need of taverns for transfers.

Saloons
Saloons were the western version of a tavern but did not provide lodging; entertainment, however, took on a decidedly western flair. Instead of art displays, saloons offered prizefights or boxing matches. Saloons did not host formal dances; they had dance hall girls who danced with the men for a price.
Many saloon keepers built stages on which short plays and variety shows were held. The Apollo Hall in Denver opened in 1859 with the saloon on the ground floor and a theater on the second floor. Denver was only a year old, but ready for variety in entertainment. Saloon talent, however, was not especially sophisticated or refined; for example, the strong woman act of Mrs. De Granville; the entrepreneur who installed a stereoscope with obscene pictures; and the man who was hired to walk to and fro on a platform above the bar in a Cheyenne saloon for 60 hours.
Saloons had liquor of the best, and the worst, qualities, depending on their location—a rich mining town or a hardscrabble settlement. Saloons had the most success in mining or cattle towns. In some of these settlements, saloons outnumbered stores and other establishments by two to one. Abilene, Kansas, with a year-round population of only 800, had eleven saloons. Abilene was on the trail of the cattle drives from Texas, thus the population would briefly increase by at least 5,000 cowboys. Regulations were few, so some saloons were open all day and night, seven days a week, especially in mining towns. Gunfights and other violence were common in both the cattle and mining towns.
Saloons located in farming communities were much quieter. Farmers were usually settled inhabitants, with a name to protect and consistent hard work facing them each morning. They discussed their successes and difficulties over snacks that the barkeeper supplied as they sipped their beers.
Many Americans thought that saloons and strong drink were the work of the devil (indeed, alcoholism was a major problem in the United States). Perhaps the most vociferous in that belief was Carry A. Nation, who traveled around the country preaching her temperance message, urging moderation in most things but complete abstinence of intoxicating liquor. She carried a hatchet in her underskirt, and more than once used it to destroy liquor bottles and bar equipment. Churches promoted the temperance mo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ร้านเหล้าและบาร์ ร้านเหล้าในนิวอิงแลนด์ต้นมีบ้านส่วนตัวจริงที่เจ้าของบ้านทั้งรับอาหาร และเปิดห้องเพื่อให้นักท่องเที่ยวจะมีพัก ร้านเหล้ารับนักท่องเที่ยวที่มากับเรือคลอง stagecoaches และม้า โดย 1790s ร้านเหล้าได้รับการเสนอบริการเพิ่มเติม: ถ้าม้าจำเป็น stabling ร้านถูกที่จะได้ สโมสรและคณะกรรมการมีประชุมในห้องพัก ก่อการศิลปะร้านเหล้าที่ใช้สำหรับเต้นรำ ขั้นตอนการผลิต และหอ ศิลป์ อาศัยอยู่ในพื้นที่พบกันในร้านเหล้าในตอนท้ายของวันเพื่อหารือเกี่ยวกับการเมือง ธุรกรรมทางธุรกิจ หรือนินทา หยุด stagecoach ถูกที่ร้านเหล้า ซึ่งให้แรงงานสามารถบรรทุก และขนถ่าย ไปรษณีย์ต้นมักจะมีในร้านเหล้าร้านเหล้า บ่อยครั้งสังคม และเศรษฐกิจศูนย์กลางชุมชน พัฒนา และขยายตัวพร้อมกับประเทศ ในขณะที่เคยนำเสนอเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์ (ใบอนุญาตให้บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่มีการใช้ และได้รับอนุมัติจากรัฐบาลท้องถิ่น) และนุ่ม พวกเขายังมีหนังสือพิมพ์พร้อมให้ลูกค้าของพวกเขาสำหรับการอ่าน และถูกใช้เป็นสถานการหยั่งเสียงในช่วงเลือกตั้ง เพราะอาคารมักจะใหญ่พอที่จะรองรับกลุ่ม ร้านเหล้าถูกนำมาใช้เป็น courtrooms บางครั้ง ในช่วงสงคราม ร้านเหล้าถูกใช้เป็นสำนัก นอกจากนี้ ร้านเหล้าหลายหน้าที่เป็นพื้นฐานทั่วไปร้านค้า ขายลวดเย็บกระดาษเช่นกากน้ำตาล ผ้า เครื่องครัว และเครื่องเทศ (บางร้านเหล้า คนสวย มีห้องนั่งเล่นที่แยกชุดสำหรับผู้หญิงหรือคนอื่น ๆ ที่ไม่ต้องการจะนั่งอยู่ในห้องหลัก เฟอร์นิเจอร์ถูกมักจะอย่างเป็นทางการ และรวมไฟในฤดูหนาว)ร้านเหล้ามีชื่อที่มีสีสัน นกอินทรี ดาว และรัด ตาวัว ขวดหนัง โลก ราชินีอินเดีย และ อินน์เงือกในหมู่พวกเขา นางเงือกเปิดไม่นานหลังจากที่เจมส์ซิมป์สัน Salem เวอร์จิเนีย พ.ศ. 1802 ครั้ง เมื่อหลายคนรู้ และก่อนที่การปฏิบัติของการตั้งชื่อ และหมายเลขถนนทั่วไป ป้ายถูกแขวนออกให้ระบุโรงเตี๊ยมแต่ละ บางส่วนถูกแกะสลักจากไม้ และ ทาสีแล้ว หิน กระเบื้อง โลหะ และแม้กระทั่งตุ๊กตาสัตว์หัวคนอื่นได้Taverns were commonly absentee-owned, with the tavern keeper living in the building as a tenant, much like motel managers of the current day. The lodging was undoubtedly part of the tavern keeper's compensation.By the end of the nineteenth century, taverns had died out as each area of their trade became specialized. Boardinghouses, restaurants, theaters, hotels, and saloons became stand-alone businesses. With the advent of the train, passengers and freight depots no longer had need of taverns for transfers.SaloonsSaloons were the western version of a tavern but did not provide lodging; entertainment, however, took on a decidedly western flair. Instead of art displays, saloons offered prizefights or boxing matches. Saloons did not host formal dances; they had dance hall girls who danced with the men for a price.Many saloon keepers built stages on which short plays and variety shows were held. The Apollo Hall in Denver opened in 1859 with the saloon on the ground floor and a theater on the second floor. Denver was only a year old, but ready for variety in entertainment. Saloon talent, however, was not especially sophisticated or refined; for example, the strong woman act of Mrs. De Granville; the entrepreneur who installed a stereoscope with obscene pictures; and the man who was hired to walk to and fro on a platform above the bar in a Cheyenne saloon for 60 hours.บาร์มีเหล้าที่ดีสุด และเลวร้ายที่สุด คุณภาพ ขึ้นอยู่กับตำแหน่งของพวกเขา — เมืองเหมืองแร่ที่อุดมไปด้วยหรือการชำระเงินที่ hardscrabble บาร์มีความสำเร็จมากที่สุดในเหมืองหรือวัวเมือง ในการชำระเงินเหล่านี้ สุวรรณภมิปล้นสะดมร้านค้าและสถานประกอบการอื่น ๆ โดยสองต่อหนึ่ง อาบีลีน แคนซัส มีประชากรเพียง 800 ตลอดทั้งปีได้สิบเอ็ดสุวรรณภมิ อาบนเส้นทางของวัวจากเท็กซัสไดรฟ์ ดังนั้น ประชากรจะสั้น ๆ เพิ่ม โดยคาวบอยน้อย 5,000 กฎระเบียบไม่กี่ ดังนั้นบางบาร์ก็เปิดทั้งวัน และ คืน เจ็ดวันต่อสัปดาห์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองเหมืองแร่ Gunfights และความรุนแรงอื่น ๆ ได้ทั่วไปทั้งในปศุสัตว์และเมืองเหมืองแร่บาร์ที่ตั้งอยู่ในชุมชนทำการเกษตรได้มากนัก เกษตรกรก็มักจะตัดสินคน ด้วยชื่อเพื่อปกป้องและทำงานสอดคล้องกันหนักเผชิญทุกวัน พวกเขากล่าวถึงความสำเร็จและความยากลำบากกว่า barkeeper ที่จัดเป็นพวกเขาดูดเบียร์ของพวกเขาคนอเมริกันจำนวนมากคิดว่า บาร์และเครื่องดื่มที่แข็งแกร่งมีการทำงานของมาร (แน่นอน โรคพิษสุราเรื้อรังเป็นปัญหาสำคัญในสหรัฐอเมริกา) บางที vociferous ที่สุดในความเชื่อถูกดำเนิน A. ประเทศ ที่เดินทางทั่วประเทศจงข้อความของเธอพอประมาณ กระตุ้นให้ดูแลในสิ่งที่มากที่สุดแต่งดเว้นอาสมบูรณ์สุราบาน เธอดำเนินการครั้งในกระโปรงของเธอ และมากกว่าหนึ่งครั้งใช้การทำลายขวดเหล้าและบาร์อุปกรณ์ คริสตจักรโปรโมโมพอประมาณ