I admit that after the interview, I

I admit that after the interview, I was stunned and unsure how to proceed.
I had structured the life history section of the study as two interviews,
a structure I thought would allow both the informant and the researcher the
opportunity to reflect on what had been shared initially and to clarify or further
elaborate key details. In Sabine’s case, the second interview gave her
the chance to pull back emotionally, and she did; she was more reserved,
more cautious, somewhat less forthcoming. She didn’t refer to that story
again, and I didn’t bring it up. But she also didn’t withdraw that information
from the study, and I realize now that she didn’t understand that she
could do that. I don’t think she had the sophistication to recognize that all
that she had shared with me were data and that she had ownership of it.
I realize now that her consent, at that point in the study, was not fully
informed. But given the intensely personal nature of the sharing in that first
interview, I’m unsure how I should have handled it. I certainly couldn’t
have turned that story away there was some value for her in telling it. But
I could and should have told her, especially in the second interview, that I
would not ever use that information. I have not and will not. But the issue
remains about the intimacy created in this kind of interview situation that
itself can elicit truths not intended to be shared.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมยอมรับว่า หลังจากการสัมภาษณ์ ผมสตัน และไม่แน่ใจวิธีการดำเนินการผมมีโครงสร้างส่วนของการศึกษาประวัติชีวิตเป็นสองสัมภาษณ์ผมคิดว่า โครงสร้างจะช่วยให้ผู้ให้ข้อมูลและนักวิจัยโอกาสสะท้อนอะไรได้แชร์ครั้งแรกเพื่อชี้แจง หรือเพิ่มเติมรายละเอียดสำคัญที่ซับซ้อน ในกรณีของซาบีน สัมภาษณ์สองให้เธอโอกาสที่จะดึงอารมณ์ และเธอได้ เธอจองระมัดระวังมากขึ้น เตรียมพร้อมค่อนข้างน้อย เธอไม่ได้ดูเรื่องอีกครั้ง และฉันไม่ได้นำค่า แต่เธอยังไม่ได้ถอนข้อมูลนั้นจากการศึกษา และฉันรู้ว่าเธอไม่เข้าใจที่เธอสามารถทำ ผมไม่คิดว่า เธอมีความซับซ้อนในการจดจำที่ทั้งหมดว่า เธอมีร่วมกันกับฉันข้อมูลและว่า เธอเป็นเจ้าของมันฉันรู้ว่าความยินยอมของเธอ ตัวอย่างในการศึกษา ไม่เต็มแจ้ง แต่กำหนดลักษณะส่วนบุคคลอย่างเข้มข้นของการใช้ร่วมกันในครั้งแรกนั้นสัมภาษณ์ ฉันไม่แน่ใจว่าผมควรมีจัดการมัน ไม่แน่นอนมีหันไปเรื่องราวที่มีค่าบางอย่างสำหรับเธอในบอก แต่ฉันสามารถ และควรได้บอกเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสัมภาษณ์ที่สอง ที่ฉันจะไม่เคยใช้ข้อมูลนั้น ผมไม่ได้ และจะไม่ แต่ปัญหายังคงอยู่เกี่ยวกับความใกล้ชิดในสถานการณ์การสัมภาษณ์ชนิดนี้ที่ตัวเองสามารถล้วงเอาความจริงไม่ได้มีไว้เพื่อใช้ร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมยอมรับว่าหลังจากที่สัมภาษณ์ผมตะลึงและไม่แน่ใจว่าจะดำเนินการต่อไป.
ฉันได้มีโครงสร้างส่วนประวัติชีวิตของการศึกษาเป็นสองสัมภาษณ์
โครงสร้างผมคิดว่าจะช่วยให้ทั้งผู้แจ้งและนักวิจัยที่
มีโอกาสที่จะสะท้อนให้เห็นถึงสิ่งที่ได้รับ ที่ใช้ร่วมกันครั้งแรกและจะชี้แจงหรือเพิ่มเติม
อย่างละเอียดรายละเอียดที่สำคัญ ในกรณีของซาบีนการสัมภาษณ์ครั้งที่สองทำให้เธอ
มีโอกาสที่จะดึงกลับมาอารมณ์และเธอได้; เธอถูกสงวนไว้มากขึ้น
ระมัดระวังมากขึ้นค่อนข้างน้อยที่กำลังจะมา เธอไม่ได้หมายถึงเรื่องที่
อีกครั้งและผมไม่ได้นำมันขึ้นมา แต่เธอก็ยังไม่ได้ถอนข้อมูลที่
ได้จากการศึกษาและฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่เข้าใจว่าเธอ
จะทำอย่างนั้น ฉันไม่คิดว่าเธอมีความซับซ้อนในการรับรู้ว่าทั้งหมด
ที่เธอได้ร่วมกับฉันได้ข้อมูลและว่าเธอมีเจ้าของของมัน.
ฉันรู้ว่าตอนนี้ได้รับความยินยอมของเธอที่จุดในการศึกษาที่ได้รับไม่ครบ
แจ้ง แต่ให้ลักษณะส่วนบุคคลอย่างเข้มข้นของการแบ่งปันที่แรกของ
การสัมภาษณ์ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะจัดการมันได้ แน่นอนฉันไม่
ได้เปิดเรื่องที่ออกไปมีค่าบางอย่างสำหรับเธอในการบอกว่ามัน แต่
ฉันสามารถและควรจะได้บอกเธอโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการให้สัมภาษณ์ครั้งที่สองที่ผม
จะไม่เคยใช้ข้อมูลนั้น ฉันไม่ได้และจะไม่ แต่ปัญหา
ยังคงเกี่ยวกับความใกล้ชิดที่สร้างขึ้นในสถานการณ์แบบนี้ให้สัมภาษณ์ว่า
ตัวเองสามารถล้วงเอาความจริงไม่ได้มีเจตนาที่จะใช้ร่วมกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมยอมรับว่าหลังจากสัมภาษณ์ ผมก็งง และไม่แน่ใจว่าจะดำเนินการผมมีประวัติชีวิตส่วนการศึกษา 2 สัมภาษณ์โครงสร้างที่ฉันคิดว่าจะช่วยให้ทั้งผู้แจ้งและจุดมุ่งหมายโอกาสสะท้อนสิ่งที่ได้ร่วมกันตั้งแต่เริ่มแรก และชี้แจง หรือเพิ่มเติมรายละเอียดที่สำคัญที่ซับซ้อน ในกรณีซาบีน , สัมภาษณ์ที่สองให้เธอโอกาสที่จะดึงกลับมา อารมณ์ และ เธอ เธอยิ่งสงวนลิขสิทธิ์ระมัดระวังมากขึ้น ค่อนข้าง น้อย หน้า เธอไม่ได้ดู เรื่อง ที่อีกครั้ง และฉันไม่ได้หยิบมันขึ้นมา แต่เธอยังไม่ได้ถอนข้อมูลนั้นจากการศึกษา และตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอไม่ได้เข้าใจเธอจะทำอย่างนั้นได้ ผมไม่คิดว่าเธอมีความซับซ้อนเพื่อรับรู้ว่าที่เธอมีให้ฉันได้ข้อมูลที่เธอเคยเป็นเจ้าของผมเพิ่งตระหนักว่า ความยินยอมของเธอที่จุดที่ ในการศึกษา ไม่ครบแจ้งให้ทราบล่วงหน้า แต่ให้ธรรมชาติส่วนบุคคลอย่างเข้มข้นของการแบ่งปันในที่แรกสัมภาษณ์ ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะจัดการมัน ผมก็ไม่ได้เปลี่ยนเรื่องทันที มีคุณค่าเธอ บอกมัน แต่ที่ฉันสามารถและควรจะบอกเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการสัมภาษณ์ครั้งที่สอง ที่ฉันจะไม่ใช้ข้อมูลนั้น ผมยังไม่ได้ และจะไม่ แต่ปัญหายังคงเกี่ยวกับความใกล้ชิดที่สร้างขึ้นในสถานการณ์แบบนี้มาสัมภาษณ์ตัวเองสามารถล้วงเอาความจริงไม่ได้มีเจตนาที่จะแบ่งปัน