「But you know, I was really surpris

「But you know, I was really surprised back then. It was like you had become a completely different person. Your hair was so long, you looked like a fugitive(4).」

「It fell down to my waist, after all. Kaa-san was also really surprised.」



Hiro and Fukutarou, who had just entered the school building, began to head for class, their shoulders lined up side-by-side.



「On top of that, your body was quite firm. How the hell did you get to such a level in a single day?」

「I have this special ability, you see. If I sleep for one day, my level gets raised until it reaches Cheat Class.」

「Lies!」



Fuktarou laughed as he tried to nudge Hiro.

And yet, Fukutarou’s fist never touched Hiro’s shoulder.



――after all, time had skidded to a halt.



「……eh-?」



At this time, Hiro made a face so unsightly that he couldn’t possibly show it to other people.

However, this was unavoidable. After all, the surrounding students had stopped in a similar manner.



「E-Everyone……what happened, all of a sudden? D-Don’t tell me this is a prank(5)?」



He tried to shake Fukutarou, but to no avail.

Stuck in mid-laugh, he didn’t budge a single inch.

He tried to approach the nearby girls.

Yet, with their hands over their mouths, the girls had also been petrified, their eyes locked on Fukutarou as their gazes held contempt and disgust.



With this, Hiro tried to call out to each and every person. However, not a single one responded.

He exited the school building, passing the gates before running down the road.

Looking towards the garbage dump, he could see a crow. Glancing towards the roadside, he could see a cat intimidating an elementary school student.

Raising his gaze towards the sky, he could see the dazzling sun, still floating around in the sky as if it owned the place.

As if trying to run away from this majesty, white clouds colored the blue sky.

It was the landscape of daily life……but even so, the fact that time had stopped would not change.



「Haha-……what the hell」



There was no reason to launch such a large scale prank(5) on a high school student that one could find just about anywhere.

Hiro could grasp that his head was becoming blank.

His feet staggered. The throbs in his chest accelerated.

Even though Hiro knew that he had to take some sort of action, he could not do a single thing.

As anxiety began to surge within him, tears bled through the corner of his eyes.



――at a time like this, what would you do, I wonder?



My heart――seeks help from the you who ran with me through the battlefield.



(If you saw such a pathetic me, I wonder what you would say?)



Would you console me while smiling, I wonder.

Would you scold me for being so miserable, I wonder.



(Wait, who is this you? Who am I even talking about? Argh, I don’t have a clue. I can’t make heads nor tails of it.)



Hiro’s vision gradually began to fade away……it was almost as if the boy was suddenly struck by a spell of drowsiness.



――when lost, depend on me. I shall also depend on you. We are brothers(6), are we not?

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

「 แต่คุณรู้ว่าฉันรู้สึกประหลาดใจจริงๆกลับมาแล้ว มันเป็นเหมือนคุณได้กลายเป็นคนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ผมของคุณเป็นเวลานานเช่นนั้นคุณดูเหมือนจะเป็นผู้ลี้ภัย (4). 」「มันหล่นลงไปที่เอวของฉันหลังจากทั้งหมด Kaa ซังก็ยังประหลาดใจจริงๆ. ' Hiro และ Fukutarou ที่เพิ่งเข้ามาในอาคารเรียนเริ่มที่จะมุ่งหน้าไประดับไหล่ของพวกเขาเรียงรายขึ้นด้านข้าง. 「ด้านบนของที่ร่างกายของคุณเป็น บริษัท ที่ค่อนข้าง ว่านรกคุณไม่ได้รับการระดับดังกล่าวในวันเดียว? 」「ฉันมีความสามารถพิเศษนี้คุณจะเห็น ถ้าฉันนอนหลับวันหนึ่งระดับของฉันได้รับการยกขึ้นจนกว่าจะถึงโกงชั้น. 」「โกหก! 」Fuktarou หัวเราะในขณะที่เขาพยายามที่จะเขยิบ Hiro. และยังกำปั้น Fukutarou ไม่เคยสัมผัสไหล่ Hiro ของ. --after ทุกเวลาได้ไถลไป หยุด. 「 ...... eh-? 」ในเวลานี้ Hiro ทำหน้าเพื่อให้น่าเกลียดว่าเขาไม่อาจแสดงให้คนอื่น. แต่นี้หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากที่ทุกนักเรียนโดยรอบได้หยุดในลักษณะที่คล้ายคลึง. 「 E-ทุกคน ...... สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในทันที? D-อย่าบอกฉันนี้เป็นเล่นพิเรนทร์ (5)? 」เขาพยายามที่จะเขย่า Fukutarou แต่เพื่อประโยชน์ no. ติดอยู่ในช่วงกลางเดือนหัวเราะเขาไม่ขยับเขยื่อนนิ้วเดียว. เขาพยายามที่จะเข้าใกล้สาว ๆ อยู่บริเวณใกล้เคียงแต่ด้วยมือของพวกเขามากกว่าปากของพวกเขาสาว ๆ ยังได้รับกลายเป็นหินตาของพวกเขาถูกขังอยู่ใน Fukutarou เป็นอาศัยการมองตาของพวกเขาจัดขึ้นดูถูกและรังเกียจ. ด้วยวิธีนี้ Hiro พยายามโทรออกไปแต่ละคนและทุกคน แต่ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวที่ตอบสนอง. เขาเดินออกมาจากอาคารเรียนผ่านประตูก่อนที่จะไหลลงมาที่ถนน. มองไปทางกองขยะที่เขาจะได้เห็นอีกา เหลียวมองไปทางริมถนนที่เขาจะได้เห็นแมวข่มขู่นักเรียนโรงเรียนประถมศึกษา. เพิ่มเขาจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เขาจะได้เห็นดวงอาทิตย์พราวยังคงลอยรอบในท้องฟ้าราวกับว่ามันเป็นเจ้าของสถานที่. ถ้าเป็นความพยายามที่จะหนีออกจาก พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงนี้เมฆสีขาวสีฟ้า. มันเป็นภูมิทัศน์ของชีวิตประจำวัน ...... แต่ยังให้ความจริงที่ว่าเวลาได้หยุดจะไม่เปลี่ยน. 「 Haha- ...... สิ่งที่นรก」ไม่มีเหตุผลที่จะเปิดตัวดังกล่าวไม่ได้ ขนาดใหญ่เล่นพิเรนทร์ (5) ในการเป็นนักเรียนมัธยมที่หนึ่งสามารถหาเพียงเกี่ยวกับทุก. Hiro อาจเข้าใจว่าหัวของเขาได้กลายเป็นที่ว่างเปล่า. พระบาทของพระองค์ได้ถูกย้าย throbs ในหน้าอกของเขาเร่ง. แม้ว่า Hiro รู้ว่าเขาต้องใช้เวลาการเรียงลำดับของการกระทำบางอย่างที่เขาไม่สามารถทำสิ่งเดียว. ในฐานะที่เป็นความวิตกกังวลเริ่มที่จะเพิ่มขึ้นภายในตัวเขาน้ำตาเลือดผ่านมุมของดวงตาของเขา. --at เวลาเช่นนี้สิ่งที่คุณจะทำผมสงสัย? หัวใจของฉัน -. ขอความช่วยเหลือจากคุณที่วิ่งไปกับฉันผ่านสนามรบ(ถ้าคุณเห็นดังกล่าวเป็นที่น่าสงสารฉันฉันสงสัยว่าสิ่งที่คุณจะพูด?) คุณจะปลอบใจฉัน ในขณะที่รอยยิ้มฉันสงสัย. คุณจะด่าว่าฉันด้วยสำหรับการมีความสุขดังนั้นฉันสงสัย. (รอที่นี่คือคุณใครกำลังฉันยังพูดถึง? โอ๊ะผมไม่ได้มีเงื่อนงำ. ฉันไม่สามารถทำให้หัวมิได้ หางของมัน.) วิสัยทัศน์ของ Hiro ค่อยๆเริ่มจางหายไป ...... มันก็เกือบจะเป็นถ้าเด็กถูกกระแทกอย่างกระทันหันโดยสะกดของการง่วงนอนได้. --when หายไปขึ้นอยู่กับผม ฉันยังต้องขึ้นอยู่กับคุณ เราเป็นพี่น้องกัน (6), เราไม่?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

「แต่คุณรู้มั้ย ผมตกใจจริงๆ ซะแล้ว มันเหมือนคุณกลายเป็นคนละคน ผมของเธอยาวมาก คุณดูอย่างผู้หลบหนี」 ( 4 )「มันหล่นลงไปที่เอวชั้น คาซานก็ประหลาดใจจริงๆ 」ฮิโระ และ fukutarou ที่เพิ่งเข้ามาในตึกเรียน เริ่มไปเรียน ไหล่ของพวกเขาเรียงรายขึ้นเคียงข้าง「ด้านบนของที่ร่างกายของคุณค่อนข้างมั่นคง แล้วทำไมคุณถึงระดับดังกล่าวได้ในวันเดียว 」「ฉันมีความสามารถ พิเศษนี้ที่คุณเห็น ถ้าฉันหลับไปหนึ่งวัน ระดับของฉันได้รับการยก จนมาถึง」คลาสโกง「โกหก ! 」fuktarou หัวเราะในขณะที่เขาพยายามที่จะเขยิบฮิโระและยัง fukutarou หมัดของไม่เคยแตะไหล่ของฮิโระ――หลังจากทั้งหมด เวลาล้มต้องหยุดชะงัก「 . . . . . . . เอ๋ ? 」ในเวลานี้ ฮิโระทำหน้างั้นน่าดูที่เขาไม่อาจแสดงให้คนอื่น ๆอย่างไรก็ตาม นี่เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากทั้งหมด โดยนักเรียนได้หยุดในลักษณะที่คล้ายกัน「 e-everyone . . . . . . . เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย อย่าบอกฉัน นี่มันเล่นตลก ( 5 ) 」เขาพยายามจะสลัด fukutarou แต่ไม่เจอติดอยู่ในกลางหัวเราะ เขาไม่ขยับนิ้วเดียวเขาพยายามที่จะเข้าหาหญิงสาวใกล้ๆแต่กับมือมากกว่าปาก สาวๆ ก็ถูกนะ ตา ไว้ fukutarou เป็นชื่นชอบของพวกเขาที่จัดขึ้นการเหยียดหยามและขยะแขยงนี่ ฮิโระพยายามโทรออกแต่ละและทุกๆคน แต่ไม่หนึ่งเดียวที่ตอบสนองเขาเดินออกมาจากตึกเรียน ผ่านประตูก่อนวิ่งลงถนนมองไปที่กองขยะ เขาก็เห็นอีกา ดูต่อที่ริมถนน เขาเห็นแมวขู่เด็กประถมนะเลี้ยงของเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็เห็นแสงแดดเจิดจ้า ยังคงลอยรอบในท้องฟ้าราวกับเป็นเจ้าของบ้านถ้าพยายามหนีจากพระองค์นี้ เมฆสีขาวสีท้องฟ้าสีฟ้ามันเป็นแนวของ . . . . . . . ชีวิตทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้น ความจริงที่ว่า เวลาหยุดก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง「ฮ่าๆ - . . . . . . . อะไรกัน」ไม่มีเหตุผลที่จะเปิดตัวดังกล่าวมีขนาดใหญ่ ล้อ ( 5 ) นักเรียนมัธยมที่หนึ่งสามารถหา เพียงเกี่ยวกับทุกฮิโระก็คว้าหัวของเขาได้กลายเป็นว่างเปล่าเท้าของเขาโงนเงน การปวดในหน้าอกของเขาเร็วขึ้นแม้ว่าฮิโระรู้ว่าเขาต้องใช้เวลาบางส่วนของการกระทำ เขาจะไม่ทำอะไรซักอย่างความกังวลเริ่มขึ้นภายในเขา น้ำตาหลั่งผ่านหางตาของเขา――ในเวลาแบบนี้ คุณจะทำอะไรนะ ?――หัวใจแสวงหาความช่วยเหลือจากเธอที่วิ่งกับผมผ่านสนามรบ( ถ้าคุณเห็นน่าสมเพช ฉันสงสัยว่าสิ่งที่คุณจะพูด ?นายจะปลอบฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันสงสัยคุณจะด่าว่าฉันเป็นแบบนี้ ฉันสงสัย( เดี๋ยว นั่นใครเหรอ ที่ผมพูดเรื่องอะไร ? อ๊ากก ผมยังไม่รู้ ผมไม่สามารถทำให้หัวหรือหางของมัน )วิสัยทัศน์ของฮิโระค่อยๆเริ่มจางหายไป . . . . . . . มันเกือบจะเป็นถ้าเขาก็โดนสะกด ง่วง――เมื่อสูญหาย ขึ้นอยู่กับฉัน ผมจะไว้ใจคุณ เราเป็นพี่น้องกัน ( 6 ) , เราไม่ ?