Aggressiveness as a component of fi

Aggressiveness as a component of fighting ability in pigs using a game-theoretical framework Highlights
•
The personality trait aggressiveness was studied as a component of fighting ability.
•
Between size-matched pigs more aggressive individuals were not more likely to win.
•
Aggressiveness did not affect fighting ability but did alter contest behaviour.
•
Aggressiveness may form an honest signal of intent but dishonest signal of ability.
•
There was no evidence that aggressiveness was part of an assessment strategy.
________________________________________Understanding animal contests has benefited greatly from employing the concept of fighting ability, termed resource-holding potential (RHP), with body size/weight typically used as a proxy. However, victory does not always go to the larger/heavier contestant and the existing RHP approach thereby fails to accurately predict contest outcome. Aggressiveness, typically studied as a personality trait, might explain part of this discrepancy. We investigated whether aggressiveness forms a component of RHP, examining effects on contest outcome, duration and phases, plus physiological measures of costs (lactate and glucose). Furthermore, using the correct theoretical framework, we provide the first study to investigate whether individuals gather and use information on aggressiveness as part of an assessment strategy. Pigs, Sus scrofa, were assessed for aggressiveness in resident–intruder tests whereby attack latency reflects aggressiveness. Contests were then staged between size-matched animals diverging in aggressiveness. Individuals with a short attack latency in the resident–intruder test almost always initiated the first bite and fight in the subsequent contest. However, aggressiveness had no direct effect on contest outcome, whereas bite initiation did lead to winning in contests without an escalated fight. This indirect effect suggests that aggressiveness is not a component of RHP, but rather reflects a signal of intent. Winner and loser aggressiveness did not affect contest duration or its separate phases, suggesting aggressiveness is not part of an assessment strategy. A greater asymmetry in aggressiveness prolonged contest duration and the duration of displaying, which is in a direction contrary to assessment models based on morphological traits. Blood lactate and glucose increased with contest duration and peaked during escalated fights, highlighting the utility of physiological measures as proxies for fight cost. Integrating personality traits into the study of contest behaviour, as illustrated here, will enhance our understanding of the subtleties of agonistic interactions.
Keywords
aggression;
assessment;
contest;
personality;
pig;
resource-holding potential
The understanding of what determines the winner of animal contests has benefited greatly from employing the concept of fighting ability, termed resource-holding potential (RHP) (Parker, 1974). Victory tends to go to the larger or heavier contestant, who generally has a greater ability to inflict injury, and therefore body size or weight is often used as a proxy for RHP. However, it is not always the case that the larger contestant wins (e.g. Neat, Huntingford, & Beveridge, 1998a). Rather, a range of factors will determine the overall ability of an animal to win a fight. Existing studies have uncovered a number of RHP correlates, in a variety of animal species (Arnott & Elwood, 2009a), demonstrating that multiple traits influence fighting ability (e.g. Stuart-Fox, 2006). Despite this research effort, problems persist in predicting contest winners, highlighting limitations of the existing RHP approach. Relying on relatively consistent morphological traits to predict likelihood of contest success fails to reflect changes in RHP caused by contextual factors that vary more rapidly in time, such as fatigue and experience of recent wins or defeats (Elwood and Arnott, 2012 and Hsu et al., 2006).
Empirical studies, across a range of species, have demonstrated consistent between-individual differences in aggressiveness, characterized by its repeatability over time and across situations (reviewed in Briffa, Sneddon, & Wilson, 2015). Aggression has been defined as overt behaviour that is intended to inflict physical damage to another (reviewed in Nelson & Trainor, 2007). In the context of animal contests, aggressiveness has recently been mentioned as the propensity of an individual to use agonistic behaviour that could include initiating a contest, escalating a contest and attacking an opponent (glossary of Briffa et al., 2015). Intuitively, one might predict that a more aggressive individual may be more likely to win against a less aggressive opponent. If so, aggressiveness would constitute an important determinant of RHP. However, the importance of integrating animal personality within existing contest theory has only recently been acknowledged (Briffa et al., 2015), with aggressiveness generally having been overlooked. However, boldness has been studied in contest settings in sea anemones, with boldness being correlated with aggressiveness (Rudin & Briffa, 2012). Aggressiveness might account for part of the discrepancy with existing studies in which, contrary to expectations, the contestant with apparently superior RHP does not win. This gives rise to the need to examine whether aggressiveness, in terms of a consistent behavioural response, is a component of RHP determining the overall chances of victory in a contest. To date, only two studies have examined the effect of aggressiveness on contest outcome, with Wilson, Grimmer, and Rosenthal (2013) finding that agonistic behaviour during a contest predicts dominance during a feeding trial in sheepshead swordtail fish, Xiphophorus birchmanni, while McEvoy, While, Sinn, and Wapstra (2013) found no effect of aggressiveness, measured as a combined score of agonistic behaviour towards a species model, on contest outcome in a social lizard species, Egernia whitii. In light of these conflicting results there is clearly a need to better understand the role of aggressiveness in animal contests.
In addition to influencing fight outcome, correlates of RHP provide animals with a means to gather information about the fighting ability of the opponent. Fighting is energetically costly and also bears the risk of injury or death (e.g. Briffa and Elwood, 2005, Glass and Huntingford, 1988 and Kelly and Godin, 2001). Selection should therefore favour individuals that make appropriate decisions based on assessment of the costs and benefits of fighting (Maynard Smith and Parker, 1976, Parker, 1974 and Parker and Rubenstein, 1981), although such assessment does not always occur (Elwood and Arnott, 2012 and Mesterton-Gibbons and Heap, 2014). There are two classes of theoretical models of animal contests that differ in their assumptions about the information-gathering abilities of contestants (reviewed by Arnott and Elwood, 2009a and Elwood and Arnott, 2012). The first type, termed self-assessment, assumes that each contestant has knowledge of its own RHP, but gathers no information about the opponent (e.g. ‘war of attrition without assessment’, Mesterton-Gibbons, Marden, & Dugatkin, 1996; ‘energetic war of attrition’, Payne and Pagel, 1996 and Payne and Pagel, 1997; ‘cumulative assessment model’ (CAM), Payne, 1998). In these models, two animals compete up to a particular threshold at which point one gives up. Opponents each accrue costs (e.g. energy expenditure and injury) in line with their individual RHP, meaning that the inferior opponent will typically reach its threshold sooner and give up. In CAM costs also accrue due to the actions of the opponent, with superior opponents being better at inflicting costs. The second type, termed mutual assessment (e.g. ‘sequential assessment model’, Enquist & Leimar, 1983), involves individuals gathering information concerning relative fighting ability, typically interpreted as gathering information about an opponent's RHP and comparing this against their own ability. This need not be a cognitively demanding task (see Elwood and Arnott, 2013 and Fawcett and Mowles, 2013 for discussion of this topic), yet it can be difficult to discriminate from other forms of assessment (Briffa & Elwood, 2009). Mutual assessment has the advantage that the weaker contestant can terminate the contest as soon as it perceives it is inferior to an opponent and likely to lose, thus minimizing fight costs for both itself and the winner. However, assessing an opponent may be difficult and costly, and basing decisions on individual thresholds (self-assessment) to determine the degree of escalation and contest winner may be a more economical option under certain circumstances (see Mesterton-Gibbons & Heap, 2014 for relative costs of mutual and self-assessment). This may account for mounting recent empirical evidence of self-assessment (e.g. Brandt and Swallow, 2009, Copeland et al., 2011, Rudin and Briffa, 2011, Tanner and Jackson, 2011, Martinez-Cotrina et al., 2014 and Tsai et al., 2014).
Since the publication of a review paper that provided a framework to accurately discriminate between alternative assessment strategies (Arnott & Elwood, 2009a), there have been a number of empirical papers in a range of species examining RHP assessment strategies (e.g. Garcia et al., 2012, Jennings et al., 2012, Kasumovic et al., 2011, Lopes Junior and Cardoso Peixoto, 2013, McGinley et al., 2015, Painting and Holwell, 2014, Palaoro et al., 2014, Reichert and Gerhardt, 2011 and Yasuda et al., 2012). However, these studies have focused on morphological traits related to RHP. None have considered the prospect that behavioural asymmetries in aggressiveness between contestants could be subject to the same assessment strategies as more traditional RHP measures. The aggressiveness displayed by an opponent provides a source of socially acquired public information (sen

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เน้น aggressiveness เป็นส่วนประกอบของการต่อสู้ความสุกรโดยใช้กรอบทฤษฎีเกม•มีศึกษา aggressiveness ติดบุคลิกเป็นส่วนประกอบของความสามารถในการต่อสู้•ระหว่างสุกรขนาดจับคู่ บุคคลที่ก้าวร้าวมากขึ้นก็ไม่มีแนวโน้มที่จะชนะ•Aggressiveness ไม่ส่งผลกระทบต่อความสามารถในการต่อสู้ แต่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมการประกวด•Aggressiveness อาจเป็นสัญญาณซื่อสัตย์ของสัญญาณนึก แต่ไม่ความสามารถ•มีหลักฐานไม่ว่า aggressiveness เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมินผล___Understanding ประกวดสัตว์ได้รับประโยชน์มากจากการใช้แนวคิดของการต่อสู้ความสามารถ ศักยภาพทรัพยากรโฮลดิ้ง (RHP), เรียกว่ามีขนาด/น้ำหนักใช้เป็นพร็อกซี อย่างไรก็ตาม ชัยไม่เสมอไปชิงใหญ่/หนัก และวิธี RHP อยู่จึงไม่สามารถทำนายผลการแข่งขันได้อย่างถูกต้อง Aggressiveness ศึกษาโดยทั่วไปเป็นเป็นบุคลิกภาพติด อาจอธิบายเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งนี้ เราตรวจสอบว่า aggressiveness ฟอร์มคอมโพเนนต์ของ RHP ตรวจสอบผลผลประกวด ระยะเวลา และขั้นตอน บวกมาตรการสรีรวิทยาของต้นทุน (lactate และกลูโคส) นอกจากนี้ โดยใช้กรอบทฤษฎีถูกต้อง ให้การศึกษาแรกเพื่อตรวจสอบว่า บุคคลรวบรวม และใช้ข้อมูลบน aggressiveness เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมิน สุกร Sus scrofa ถูกประเมิน aggressiveness ในการทดสอบอาศัย – ผู้บุกรุกโดยโจมตีแฝงสะท้อน aggressiveness ประกวดได้แล้วแบ่งระยะระหว่างเถรใน aggressiveness สัตว์จับคู่ขนาด บุคคลที่ มีระยะโจมตีเวลาแฝงในการทดสอบอาศัย – ผู้บุกรุกมักเริ่มไบท์และต่อสู้ในการประกวดต่อ อย่างไรก็ตาม aggressiveness ได้ไม่มีผลโดยตรงต่อผลประกวด ขณะกัดเริ่มต้นไม่ได้ทำให้ชนะในการแข่งขันโดยไม่มีการต่อสู้การเลื่อนระดับ ผลทางอ้อมนี้แนะนำว่า aggressiveness ไม่ส่วนประกอบของ RHP แต่แทนที่จะ สะท้อนให้เห็นถึงสัญญาณของความตั้งใจ Aggressiveness ผู้ชนะและใครไม่ได้ไม่มีผลต่อระยะเวลาประกวดหรือระยะแยก แนะนำ aggressiveness ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมินผล Asymmetry มากกว่าใน aggressiveness ขยายระยะเวลาการประกวดและระยะเวลาของการแสดง ซึ่งอยู่ในทิศทางที่ขัดกับรูปแบบการประเมินตามลักษณะของ Lactate ในเลือดและน้ำตาลกลูโคสเพิ่มขึ้นกับระยะเวลาการประกวด และ peaked ระหว่างต่อสู้เลื่อนระดับ การเน้นอรรถประโยชน์มาตรการสรีรวิทยาเป็นพร็อกซีสำหรับต้นทุนในการต่อสู้ รวมลักษณะนิสัยในการศึกษาพฤติกรรมการประกวด ตามที่นี่ จะเพิ่มเราเข้าใจรายละเอียดอื่นของ agonistic โต้ตอบคำสำคัญรุกราน ประเมิน ประกวด บุคลิกภาพ หมู ศักยภาพทรัพยากรโฮลดิ้งเข้าใจอะไรเป็นตัวกำหนดผู้ชนะการประกวดสัตว์ได้รับประโยชน์มากจากการใช้แนวคิดของการต่อสู้ความสามารถ ศักยภาพทรัพยากรโฮลดิ้ง (RHP) (ปาร์คเกอร์ 1974) เรียกว่า ชัยชนะที่มีแนวโน้มไปที่ใหญ่ หรือหนักชิง ผู้มีความสามารถมากกว่า การทำดาเมจบางบาดเจ็บ ขนาดหรือน้ำหนักตัวดังนั้น โดยทั่วไป มักจะใช้เป็นพร็อกซี่ RHP อย่างไรก็ตาม ไม่เสมอกรณีที่คู่ความฝ่ายใหญ่ชนะ (เช่นนีท Huntingford และเบ เวอริดจ์ 1998a) ค่อนข้าง ช่วงของปัจจัยที่จะกำหนดความสามารถโดยรวมของสัตว์จะชนะการต่อสู้ ศึกษาอยู่ได้เปิดเผยจำนวนสัมพันธ์กับ RHP ในความหลากหลายของพันธุ์สัตว์ (Arnott & Elwood, 2009a), เห็นว่า หลายลักษณะมีอิทธิพลต่อความสามารถในการต่อสู้ (เช่นสจ๊วตฟอกซ์ 2006) แม้จะพยายามวิจัย ปัญหาคงอยู่ในการทำนายผู้ชนะประกวด เน้นข้อจำกัดของวิธี RHP อยู่ ลักษณะสัณฐานสอดคล้องเพื่อทำนายความเป็นไปได้ของความสำเร็จประกวดอาศัยค่อนข้างล้มเหลวการเปลี่ยนแปลงใน RHP สาเหตุปัจจัยบริบทที่แตกต่างกันมากขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลา ความเมื่อยล้าและประสบการณ์ล่าสุดชนะหรือ defeats (Elwood และ Arnott, 2012 และซูและ al., 2006)Empirical studies, across a range of species, have demonstrated consistent between-individual differences in aggressiveness, characterized by its repeatability over time and across situations (reviewed in Briffa, Sneddon, & Wilson, 2015). Aggression has been defined as overt behaviour that is intended to inflict physical damage to another (reviewed in Nelson & Trainor, 2007). In the context of animal contests, aggressiveness has recently been mentioned as the propensity of an individual to use agonistic behaviour that could include initiating a contest, escalating a contest and attacking an opponent (glossary of Briffa et al., 2015). Intuitively, one might predict that a more aggressive individual may be more likely to win against a less aggressive opponent. If so, aggressiveness would constitute an important determinant of RHP. However, the importance of integrating animal personality within existing contest theory has only recently been acknowledged (Briffa et al., 2015), with aggressiveness generally having been overlooked. However, boldness has been studied in contest settings in sea anemones, with boldness being correlated with aggressiveness (Rudin & Briffa, 2012). Aggressiveness might account for part of the discrepancy with existing studies in which, contrary to expectations, the contestant with apparently superior RHP does not win. This gives rise to the need to examine whether aggressiveness, in terms of a consistent behavioural response, is a component of RHP determining the overall chances of victory in a contest. To date, only two studies have examined the effect of aggressiveness on contest outcome, with Wilson, Grimmer, and Rosenthal (2013) finding that agonistic behaviour during a contest predicts dominance during a feeding trial in sheepshead swordtail fish, Xiphophorus birchmanni, while McEvoy, While, Sinn, and Wapstra (2013) found no effect of aggressiveness, measured as a combined score of agonistic behaviour towards a species model, on contest outcome in a social lizard species, Egernia whitii. In light of these conflicting results there is clearly a need to better understand the role of aggressiveness in animal contests.In addition to influencing fight outcome, correlates of RHP provide animals with a means to gather information about the fighting ability of the opponent. Fighting is energetically costly and also bears the risk of injury or death (e.g. Briffa and Elwood, 2005, Glass and Huntingford, 1988 and Kelly and Godin, 2001). Selection should therefore favour individuals that make appropriate decisions based on assessment of the costs and benefits of fighting (Maynard Smith and Parker, 1976, Parker, 1974 and Parker and Rubenstein, 1981), although such assessment does not always occur (Elwood and Arnott, 2012 and Mesterton-Gibbons and Heap, 2014). There are two classes of theoretical models of animal contests that differ in their assumptions about the information-gathering abilities of contestants (reviewed by Arnott and Elwood, 2009a and Elwood and Arnott, 2012). The first type, termed self-assessment, assumes that each contestant has knowledge of its own RHP, but gathers no information about the opponent (e.g. ‘war of attrition without assessment’, Mesterton-Gibbons, Marden, & Dugatkin, 1996; ‘energetic war of attrition’, Payne and Pagel, 1996 and Payne and Pagel, 1997; ‘cumulative assessment model’ (CAM), Payne, 1998). In these models, two animals compete up to a particular threshold at which point one gives up. Opponents each accrue costs (e.g. energy expenditure and injury) in line with their individual RHP, meaning that the inferior opponent will typically reach its threshold sooner and give up. In CAM costs also accrue due to the actions of the opponent, with superior opponents being better at inflicting costs. The second type, termed mutual assessment (e.g. ‘sequential assessment model’, Enquist & Leimar, 1983), involves individuals gathering information concerning relative fighting ability, typically interpreted as gathering information about an opponent's RHP and comparing this against their own ability. This need not be a cognitively demanding task (see Elwood and Arnott, 2013 and Fawcett and Mowles, 2013 for discussion of this topic), yet it can be difficult to discriminate from other forms of assessment (Briffa & Elwood, 2009). Mutual assessment has the advantage that the weaker contestant can terminate the contest as soon as it perceives it is inferior to an opponent and likely to lose, thus minimizing fight costs for both itself and the winner. However, assessing an opponent may be difficult and costly, and basing decisions on individual thresholds (self-assessment) to determine the degree of escalation and contest winner may be a more economical option under certain circumstances (see Mesterton-Gibbons & Heap, 2014 for relative costs of mutual and self-assessment). This may account for mounting recent empirical evidence of self-assessment (e.g. Brandt and Swallow, 2009, Copeland et al., 2011, Rudin and Briffa, 2011, Tanner and Jackson, 2011, Martinez-Cotrina et al., 2014 and Tsai et al., 2014).ตั้งแต่งานพิมพ์กระดาษตรวจทานที่ให้กรอบการเหยียดได้อย่างถูกต้องระหว่างการประเมินทางเลือกกลยุทธ์ (Arnott & Elwood, 2009a), มีหมายเลขของเอกสารที่ประจักษ์ในช่วงตรวจสอบกลยุทธ์ประเมิน RHP พันธุ์ (เช่นการ์เซียและ al., 2012, Jennings และ al., 2012, Kasumovic et al., 2011 จูเนียร์ Lopes และ Cardoso Peixoto, 2013, McGinley et al , 2015 จิตรกรรมและ Holwell, 2014, Palaoro et al., 2014, Reichert และ Gerhardt, 2011 และ al. et ยาสึดะ 2012) อย่างไรก็ตาม การศึกษาเหล่านี้ได้มุ่งเน้นในลักษณะสัณฐานที่เกี่ยวข้องกับ RHP ไม่ได้ถือโอกาสที่ asymmetries พฤติกรรมใน aggressiveness ระหว่างการแข่งขันอาจ มีกลยุทธ์การประเมินเดียวกันเป็นมาตรการ RHP ดั้งเดิม Aggressiveness แสดงคู่ต่อสู้ให้เป็นแหล่งข้อมูลสาธารณะสังคมได้รับ (เซ็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แข็งขันเป็นส่วนหนึ่งของความสามารถในการต่อสู้ในสุกรโดยใช้กรอบเกมทฤษฎีไฮไลท์ที่•ลักษณะบุคลิกภาพก้าวร้าวที่ได้รับการศึกษาเป็นส่วนหนึ่งของความสามารถในการต่อสู้. •ระหว่างสุกรขนาดที่จับคู่บุคคลที่ก้าวร้าวมากขึ้นไม่ได้มีโอกาสมากขึ้นที่จะชนะ. •แข็งขันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการต่อสู้กับความสามารถ แต่ไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการประกวด. •แข็งขันอาจเป็นสัญญาณที่ซื่อสัตย์ของเจตนา แต่สัญญาณที่ไม่น่าไว้วางใจของความสามารถ. •มีหลักฐานที่แสดงว่าแข็งขันเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมินไม่มี. ________________________________________Understanding แข่งขันสัตว์ที่ได้รับประโยชน์อย่างมากจากการใช้แนวคิดของการต่อสู้ ความสามารถที่เรียกว่าทรัพยากรที่มีศักยภาพโฮลดิ้ง (RHP) ที่มีขนาดร่างกาย / น้ำหนักที่ใช้มักจะเป็นพร็อกซี่ แต่ชัยชนะที่ไม่เคยไปที่มีขนาดใหญ่ / ผู้เข้าประกวดหนักและวิธีการที่มีอยู่ RHP จึงล้มเหลวในการทำนายผลการแข่งขัน แข็งขันศึกษามักจะเป็นลักษณะบุคลิกภาพที่อาจอธิบายได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งนี้ เราตรวจสอบไม่ว่าจะเป็นรูปแบบความก้าวร้าวส่วนประกอบของ RHP การตรวจสอบผลกระทบต่อผลการแข่งขันระยะเวลาและขั้นตอนรวมทั้งมาตรการทางสรีรวิทยาของค่าใช้จ่าย (นมและกลูโคส) นอกจากนี้การใช้กรอบทฤษฎีที่ถูกต้องเราให้การศึกษาครั้งแรกเพื่อตรวจสอบบุคคลที่รวบรวมและใช้ข้อมูลเกี่ยวกับความก้าวร้าวเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมินผล หมู Sus ๆ ป่าถูกประเมินความแข็งขันในการทดสอบการบุกรุกถิ่นที่อยู่โดยแฝงโจมตีสะท้อนให้เห็นถึงความก้าวร้าว การแข่งขันเป็นฉากแล้วระหว่างสัตว์ขนาดที่จับคู่แยกทางในการแข็งขัน บุคคลที่มีความล่าช้าการโจมตีระยะสั้นในการทดสอบมีถิ่นที่อยู่ผู้บุกรุกมักจะเริ่มกัดครั้งแรกและการต่อสู้ในการแข่งขันที่ตามมา แต่ความก้าวร้าวไม่มีผลกระทบโดยตรงต่อผลการแข่งขันในขณะที่กัดได้เริ่มต้นนำไปสู่การชนะในการแข่งขันที่เพิ่มขึ้นโดยไม่มีการต่อสู้ ผลกระทบทางอ้อมนี้แสดงให้เห็นว่าไม่เป็นความก้าวร้าวส่วนประกอบของ RHP แต่ค่อนข้างสะท้อนให้เห็นถึงสัญญาณของเจตนา ผู้ชนะและผู้แพ้แข็งขันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อระยะเวลาการประกวดหรือขั้นตอนการแยกบอกแข็งขันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมินผล สมส่วนมากขึ้นในการแข็งขันระยะเวลาการแข่งขันเป็นเวลานานและระยะเวลาของการแสดงซึ่งอยู่ในทิศทางตรงกันข้ามกับรูปแบบการประเมินขึ้นอยู่กับลักษณะทางสัณฐานวิทยา นมและน้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นมีระยะเวลาการประกวดและแหลมเพิ่มขึ้นในช่วงการต่อสู้ที่เน้นประโยชน์ของมาตรการทางสรีรวิทยาเป็นผู้รับมอบฉันทะค่าใช้จ่ายสำหรับการต่อสู้ การบูรณาการลักษณะบุคลิกภาพในการศึกษาพฤติกรรมการประกวดดังแสดงที่นี่จะช่วยเพิ่มความเข้าใจของเรารายละเอียดปลีกย่อยของการมีปฏิสัมพันธ์ agonistic. คำรุกราน; ประเมินการประกวด; บุคลิกภาพหมู; ทรัพยากรโฮลดิ้งที่มีศักยภาพความเข้าใจในสิ่งที่เป็นตัวกำหนดผู้ชนะของการแข่งขันสัตว์ได้รับประโยชน์อย่างมากจากการใช้แนวคิดของความสามารถในการต่อสู้ที่เรียกว่าทรัพยากรที่มีศักยภาพโฮลดิ้ง (RHP) (ปาร์กเกอร์, 1974) ชัยชนะมีแนวโน้มที่จะไปเข้าร่วมการแข่งขันขนาดใหญ่หรือหนักที่มักมีความสามารถมากขึ้นในการสร้างความบาดเจ็บและขนาดของร่างกายหรือน้ำหนักจึงมักจะใช้เป็นพร็อกซี่สำหรับ RHP แต่ก็ไม่เสมอกรณีที่ผู้เข้าประกวดที่มีขนาดใหญ่ชนะ (เช่นเรียบร้อย Huntingford และเวริ, 1998) แต่ช่วงของปัจจัยจะเป็นตัวกำหนดความสามารถโดยรวมของสัตว์ที่จะชนะการต่อสู้ การศึกษาที่มีอยู่ได้เปิดจำนวนของความสัมพันธ์ RHP ในความหลากหลายของสัตว์ชนิด (Arnott & เอลวูด, 2009a) แสดงให้เห็นว่ามีอิทธิพลต่อลักษณะหลายความสามารถในการต่อสู้ (เช่นจวร์ตฟ็อกซ์ 2006) แม้จะมีความพยายามในการวิจัยนี้ปัญหายังคงมีอยู่ในการทำนายผู้ชนะการประกวดเน้นข้อ จำกัด ของวิธีการที่มีอยู่ RHP อาศัยลักษณะทางสัณฐานวิทยาที่ค่อนข้างสอดคล้องกับการคาดการณ์แนวโน้มของความสำเร็จของการประกวดล้มเหลวในการสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงใน RHP เกิดจากปัจจัยที่แตกต่างกันไปตามบริบทมากขึ้นอย่างรวดเร็วในระยะเวลาเช่นความเมื่อยล้าและประสบการณ์ที่ผ่านมาของชัยชนะหรือความพ่ายแพ้ (เอลวูดและ Arnott 2012 และฮ et al, 2006). การศึกษาเชิงประจักษ์, ในช่วงของสายพันธุ์ที่ได้แสดงให้เห็นที่สอดคล้องกันระหว่างบุคคลที่แตกต่างในการแข็งขันโดดเด่นด้วยการทำซ้ำของช่วงเวลาและสถานการณ์ทั่ว (สอบทานใน Briffa, เนดดอนและวิลสัน, 2015) การรุกรานได้รับการกำหนดให้เป็นพฤติกรรมที่ชัดเจนที่มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความเสียหายทางกายภาพไปยังอีก (สอบทานในเนลสันและ Trainor 2007) ในบริบทของการแข่งขันสัตว์แข็งขันเพิ่งได้รับการเอ่ยถึงในฐานะนิสัยชอบของแต่ละบุคคลที่จะใช้พฤติกรรม agonistic ที่อาจรวมถึงการเริ่มต้นการประกวดที่เพิ่มขึ้นการประกวดและโจมตีฝ่ายตรงข้าม (คำศัพท์ที่ Briffa et al., 2015) สังหรณ์ใจหนึ่งอาจคาดการณ์ว่าเป็นบุคคลที่ก้าวร้าวมากขึ้นอาจจะมีแนวโน้มที่จะชนะกับฝ่ายตรงข้ามก้าวร้าวน้อย ถ้าเป็นเช่นนั้นจะเป็นการแข็งขันปัจจัยที่สำคัญของ RHP อย่างไรก็ตามความสำคัญของการบูรณาการบุคลิกภาพสัตว์ที่อยู่ในทฤษฎีการประกวดที่มีอยู่ได้รับการยอมรับเมื่อเร็ว ๆ นี้ (Briffa et al., 2015) โดยมีความแข็งขันโดยทั่วไปได้รับการมองข้าม แต่ความกล้าหาญได้รับการศึกษาในการตั้งค่าการประกวดในทะเลดอกไม้ทะเลที่มีความกล้าหาญที่จะถูกมีความสัมพันธ์กับความก้าวร้าว (รูดินและ Briffa 2012) ความก้าวร้าวอาจบัญชีสำหรับส่วนหนึ่งของความแตกต่างกับการศึกษาที่มีอยู่ในการที่ขัดกับความคาดหวังของผู้เข้าประกวดที่มีเหนือกว่า RHP เห็นได้ชัดว่าไม่ชนะ นี้จะทำให้เกิดความต้องการที่จะตรวจสอบว่าแข็งขันในแง่ของการตอบสนองพฤติกรรมที่สอดคล้องกันเป็นส่วนประกอบของ RHP กำหนดโอกาสโดยรวมของชัยชนะในการแข่งขันได้ ในวันที่มีเพียงสองการศึกษาได้รับการตรวจสอบผลของการแข็งขันกับผลการแข่งขันที่มีวิลสันเครียดและโรเซนธาล (2013) พบว่าพฤติกรรม agonistic ในระหว่างการประกวดคาดการณ์การปกครองในระหว่างการทดลองให้อาหารในชีปส์เฮปลา swordtail ที่ Xiphophorus birchmanni ขณะ McEvoy, ในขณะที่สินและ Wapstra (2013) พบว่าผลกระทบของความก้าวร้าวไม่มีวัดเป็นคะแนนรวมของพฤติกรรม agonistic ต่อรูปแบบชนิดที่เกี่ยวกับผลการแข่งขันในสายพันธุ์จิ้งจกสังคม Egernia whitii ในแง่ของผลที่ขัดแย้งกันเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าจำเป็นที่จะต้องทำความเข้าใจบทบาทของความแข็งขันในการแข่งขันสัตว์. นอกเหนือจากที่มีอิทธิพลต่อผลการต่อสู้, ความสัมพันธ์ของ RHP ให้สัตว์ที่มีวิธีการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความสามารถในการต่อสู้ของฝ่ายตรงข้าม การต่อสู้เป็นพลังค่าใช้จ่ายและยังความเสี่ยงของการบาดเจ็บหรือเสียชีวิต (เช่น Briffa และเอลวูด, 2005, กระจกและ Huntingford 1988 และเคลลี่และโก, 2001) การเลือกจึงควรสนับสนุนบุคคลที่ทำให้ตัดสินใจที่เหมาะสมจากการประเมินผลของค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์ของการต่อสู้ (เมย์นาร์สมิ ธ และปาร์กเกอร์, ปี 1976 ปาร์กเกอร์, ปี 1974 และปาร์กเกอร์และรูเบน, 1981) แม้ว่าการประเมินดังกล่าวไม่เคยเกิดขึ้น (เอลวูดและ Arnott, ปี 2012 และ Mesterton-ชะนีและกอง 2014) มีสองชั้นของแบบจำลองทางทฤษฎีของการแข่งขันสัตว์ที่แตกต่างกันในสมมติฐานของพวกเขาเกี่ยวกับความสามารถในการรวบรวมข้อมูลของผู้เข้าแข่งขันที่มี (การตรวจสอบโดย Arnott และเอลวูด, 2009a และเอลวูดและ Arnott 2012) ประเภทแรกเรียกว่าประเมินตนเองสันนิษฐานว่าผู้เข้าประกวดแต่ละคนมีความรู้ของตัวเอง RHP แต่รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้าม (เช่นสงครามล้างผลาญโดยไม่ต้องประเมิน 'Mesterton-ชะนี Marden และ Dugatkin 1996;' พลัง สงครามล้างผลาญ 'เพนและ Pagel, 1996 และเพนและ Pagel, 1997;' รูปแบบการประเมินที่สะสม (CAM), เพน 1998) ในรูปแบบเหล่านี้สัตว์ทั้งสองในการแข่งขันได้ถึงเกณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งจุดที่หนึ่งให้ขึ้น ฝ่ายตรงข้ามแต่ละค่าใช้จ่ายเกิด (เช่นการใช้พลังงานและการบาดเจ็บ) ในแนวเดียวกันกับของตน RHP หมายความว่าฝ่ายตรงข้ามมักจะด้อยกว่าจะถึงเกณฑ์ที่เร็วและให้ขึ้น ค่าใช้จ่ายใน CAM ยังเกิดขึ้นอันเนื่องมาจากการกระทำของฝ่ายตรงข้ามกับฝ่ายตรงข้ามที่เหนือกว่าการเป็นดีกว่าที่ก่อให้เกิดค่าใช้จ่าย ประเภทที่สองเรียกว่าการประเมินร่วมกัน (เช่นแบบจำลองการประเมินลำดับ 'Enquist และ Leimar, 1983) ที่เกี่ยวข้องกับบุคคลที่รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับความสามารถในการต่อสู้ญาติตีความมักจะเป็นรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับ RHP ของฝ่ายตรงข้ามและเปรียบเทียบนี้กับความสามารถของตนเอง นี้ไม่จำเป็นต้องเป็นงานที่มีความต้องการรับรู้ (ดูเอลวูดและ Arnott 2013 และ Fawcett และ Mowles 2013 สำหรับการอภิปรายในหัวข้อนี้) แต่มันอาจเป็นเรื่องยากที่จะเห็นความแตกต่างจากรูปแบบอื่น ๆ ของการประเมิน (Briffa และเอลวูด 2009) การประเมินร่วมกันมีประโยชน์ที่ผู้เข้าประกวดที่อ่อนแอสามารถยุติการแข่งขันทันทีที่รับรู้มันเป็นเรื่องรองลงมาจากฝ่ายตรงข้ามและมีแนวโน้มที่จะสูญเสียจึงลดค่าใช้จ่ายการต่อสู้ทั้งตัวเองและผู้ชนะ อย่างไรก็ตามการประเมินฝ่ายตรงข้ามอาจจะยากและมีราคาแพงและพิจารณาตัดสินใจในเกณฑ์ของแต่ละบุคคล (การประเมินตนเอง) เพื่อกำหนดระดับของการเพิ่มและผู้ชนะการประกวดอาจจะเป็นตัวเลือกที่ประหยัดมากขึ้นภายใต้สถานการณ์บางอย่าง (ดู Mesterton-ชะนีและกอง 2014 สำหรับ ค่าใช้จ่ายในความสัมพันธ์ของกันและกันและการประเมินตนเอง) นี้อาจบัญชีสำหรับการติดตั้งหลักฐานเชิงประจักษ์ที่ผ่านมาของการประเมินตนเอง (เช่นแบรนด์และกลืน 2009 โคป et al., 2011 รูดินและ Briffa 2011 แทนเนอร์และแจ็คสัน, ปี 2011, มาร์ติเน Cotrina et al., 2014 และไจ่ et al., 2014). ตั้งแต่ตีพิมพ์กระดาษรีวิวที่ให้กรอบการทำงานที่จะต้องแยกแยะระหว่างกลวิธีการประเมินทางเลือก (Arnott & เอลวูด, 2009a) มีมีจำนวนของเอกสารเชิงประจักษ์อยู่ในช่วงของสายพันธุ์ที่ตรวจสอบ RHP กลยุทธ์การประเมิน ( เช่นการ์เซีย et al., 2012, เจนนิงส์ et al., 2012, Kasumovic et al., 2011, เปสจูเนียร์และ Cardoso Peixoto 2013 McGinley et al., 2015 จิตรกรรมและฮ็อ 2014 Palaoro et al., 2014 แชร์และ Gerhardt 2011 และยาสุดะ et al., 2012) อย่างไรก็ตามการศึกษาเหล่านี้ได้มุ่งเน้นไปที่ลักษณะทางสัณฐานวิทยาที่เกี่ยวข้องกับ RHP ไม่ได้มีการพิจารณาโอกาสที่ไม่เท่าเทียมในพฤติกรรมก้าวร้าวระหว่างผู้เข้าแข่งขันจะต้องอยู่ภายใต้กลยุทธ์การประเมินเช่นเดียวกับมาตรการ RHP แบบดั้งเดิมมากขึ้น แข็งขันแสดงโดยฝ่ายตรงข้ามให้ได้มาแหล่งที่มาของสังคมข้อมูลสาธารณะ (เซ็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความก้าวร้าวเป็นองค์ประกอบของความสามารถการต่อสู้ในเกมหมูโดยใช้กรอบทฤษฎีไฮไลท์
-
บุคลิกนิสัยก้าวร้าว ศึกษาเป็นองค์ประกอบของความสามารถการต่อสู้ .
-
ระหว่างขนาดจับคู่หมูก้าวร้าวมากขึ้นบุคคลไม่ได้มีแนวโน้มที่จะชนะ . . .
-
แข็งขันไม่มีผลต่อความสามารถการต่อสู้ แต่ไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
ประกวด -
ความก้าวร้าว อาจเป็นสัญญาณเที่ยงตรงของเจตนาทุจริต แต่สัญญาณของความสามารถ
-
ไม่มีหลักฐานว่าแข็งขันเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมิน .
________________________________________ เข้าใจสัตว์ได้รับประโยชน์อย่างมากจากการประกวดแนวคิดของความสามารถการต่อสู้ termed ทรัพยากรถือศักยภาพ ( RHP ) กับขนาด / น้ำหนักตัวมักจะใช้เป็นพร็อกซี .อย่างไรก็ตาม ชัยชนะไม่ได้เสมอไปขนาดใหญ่ / หนักผู้เข้าแข่งขันและวิธีการจึงล้มเหลวที่มีอยู่ RHP อย่างถูกต้องทำนายผลการแข่งขัน ความก้าวร้าว จะเรียนเป็นบุคลิกลักษณะอาจอธิบายได้ว่า ส่วนหนึ่งของความแตกต่างนี้ เราตรวจสอบพบว่าแข็งขันรูปแบบองค์ประกอบของ RHP , ตรวจสอบผลผลการประกวด ระยะเวลาและขั้นตอนบวกกับมาตรการทางสรีรวิทยาของต้นทุน ( แลคเตทและกลูโคส ) นอกจากนี้ การใช้กรอบทฤษฎีที่ถูกต้อง เรามีการศึกษาแรกเพื่อตรวจสอบว่า บุคคล รวบรวม และใช้ข้อมูลเกี่ยวกับความก้าวร้าวเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมิน สุกร , SUS scrofa ถูกประเมินสำหรับความก้าวร้าวในการทดสอบและถิ่นที่อยู่ ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงศักยภาพโจมตีผู้บุกรุกแข็งขันการแข่งขันเป็นฉากระหว่างขนาดจับคู่สัตว์ในการแข็งขัน บุคคลที่มีศักยภาพในการโจมตีสั้นถิ่น–ผู้บุกรุกทดสอบมักจะเริ่มกัดก่อน และการต่อสู้ในการแข่งขันที่ตามมา อย่างไรก็ตาม ความก้าวร้าวไม่มีผลกระทบโดยตรงต่อผลการแข่งขัน ส่วนการกัดแล้วทำให้ชนะในการแข่งขันที่เพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องต่อสู้ผลทางอ้อม ชี้ให้เห็นว่า ความก้าวร้าวไม่ใช่ส่วนประกอบของ RHP แต่สะท้อนให้เห็นถึงสัญญาณของเจตนา ผู้ชนะและผู้แพ้แข็งขันไม่มีผลต่อระยะเวลาของการประกวดหรือแยกเฟส แสดงความก้าวร้าว ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การประเมิน ความไม่สมดุลในความก้าวร้าวมากขึ้น จากการประกวดเวลาและระยะเวลาของการแสดงซึ่งอยู่ในทิศทางที่ตรงข้ามกับรูปแบบการประเมินตามลักษณะทางสัณฐานวิทยา . และเลือดและกลูโคสเพิ่มขึ้นและสูงสุดในช่วงระยะเวลาการแข่งขันเพิ่มขึ้น การต่อสู้เน้นประโยชน์ของมาตรการทางสรีรวิทยาเป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อลดต้นทุนสู้ รวมบุคลิกภาพในการศึกษาพฤติกรรมของการประกวด ตามที่แสดงที่นี่