Chapter 290: This LifeTwo years lat

Chapter 290: This Life

Two years later, Meng Hao was thirty-five years old. It had been nine years since he left home. However, during that entire time, he had only lived in two places, the river and the forest.

This year, he ran into a gang of bandits.

Bandits are generally killers, but they didn’t kill Meng Hao. Perhaps it was because of his worn scholar’s robe, or the scholar’s pack that he wore on his back. He certainly looked down on his fortune. The bandit leader was a beautiful, seductive woman. She asked him a single question.

“Can you keep financial records?”

Meng Hao shook his head. However, they took him anyway. They led him to their mountain fort, which was really a stockaded village where more than a thousand people lived. Most of them were the family members of the bandits, including quite a few children.

It was arranged for Meng Hao to become a teacher, which mostly involved instructing the children how to read. He didn’t have to teach anything very complicated. They just needed to be able to read bank notes and understand basic messages, things that any good bandit should be able to do.

This was a requirement laid upon all the bandits by the beautiful bandit Chieftess.

Time trickled by. Meng Hao adapted himself, and quickly felt at home. He taught reading, and looked up at the sky. It was almost like life in Eastern Emergence County. Sometimes he thought of Master, or of his father, and how he hadn’t gone back to sweep his grave for a very long time.

People died every month in the mountain fort. During a three year period, the camp moved locations twice. In the fourth year, the army came. The mountain fort faced overwhelming numbers; at a critical moment of life and death, Meng Hao unhesitatingly proposed using poison.

At the moment, a north wind was blowing, and the army was located to the south.

Meng Hao wasn’t sure why exactly he had thought of using poison. It was just that, in the past few years, he seemed to have an abundance of knowledge in his head. The poison… was of course concocted by Meng Hao.

As the poison powder drifted south with the wind, Meng Hao closed his eyes. A long time later, he heard shouts of rejoicing. It had been a massacre. The mountain village had won.

Meng Hao was thirty-nine years old. That night, during the third watch, something like burning fire burrowed under the covers with him. It was the bandit Chieftess. During the day she was a conservative woman, but right now she was like a beautiful spirit.

Overnight, Meng Hao’s life changed. He was no longer a teacher, but instead, a so-called military adviser. He had never experienced such a life before. It was fresh and exciting. Soon he was forty years old. He was past the prime of life when the blood boiled. And yet all of this was… addicting.

Killing. Plundering. For three years, no blood physically stained Meng Hao’s hands. However, with his assistance, the number of lives taken by the bandits increased by tenfold.

That winter, Meng Hao finally got fed up with it all. He had not chosen this life, and he wanted to leave. But by now, the mountain fort had grown very large. When he brought up leaving, the beautiful Chieftess refused to allow it.

But Meng Hao… persisted, and left the mountain fort anyway. Therefore, they tried to chase him down and kill him.

They chased him for a year before finally giving up. In the end, Meng Hao wasn’t killed. Exhausted, he turned, and there, one hundred or so paces behind him, was the Chieftess. She sat atop a horse, staring at him, a big black bow in her hand. She was older, but still beautiful, and within her eyes was a torn expression.

The wind blew past the two of them. Meng Hao shouldered the same scholar’s pack he’d taken with him when he left his hometown, turned around, and walked off into the distance.

No arrow was loosed from the bow.

That year, Meng Hao was forty-three years of age.

Eventually, he caught sight of a Daoist temple located on top of a mountain.

It was autumn, and the leaves rustled as they drifted down onto the green limestone of the temple. The sky was overcast, and occasionally the soft rumbling of thunder could be heard. Rain was coming.

Meng Hao took up residence in the Daoist temple. He watched the Daoists practice their religious cultivation, observed them live their daily lives, and enjoyed a kind of peace he had never experienced before.

He had the unshakeable feeling that his hands were stained dark with blood that just wouldn’t wash off. Perhaps in this place he could discover a way to cleanse it.

Two years later, Meng Hao was forty-five years old. He let out a soft sigh.

“It turns out there’s no way to cleanse it. In that case, I’ll just have to live with it.” Shaking his head, he bid farewell to the Daoist temple, and strode out once again into the world.

Eventually, he reached the capital city. After he had been living there for a year, a bloody war broke o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทที่ 290: ชีวิตนี้สองปีต่อมา เมงเฮาถูกสามสิบห้าปี จะได้รับ 9 ปีตั้งแต่เขาออกจากบ้าน อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานั้นทั้งหมด เขามีเฉพาะอยู่ในสองสถาน แม่น้ำ และป่าปีนี้ ที่เขาวิ่งเข้าไปในแก๊งโจรโจรมักนักฆ่า แต่พวกเขาไม่ได้ฆ่าเฮาเมง บางทีมันเป็น เพราะเสื้อคลุมของนักวิชาการของเขาสวมใส่ หรือชุดของนักวิชาการที่เขาสวมบนหลังของเขา เขาแน่นอนมองลงในดวงชะตาของเขา ผู้นำโจรเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ สวยงาม เธอถามคำถามเดียวเขา"คุณสามารถเก็บบันทึกทางการเงิน"เฮา เมงส่ายหัวของเขา อย่างไรก็ตาม พวกเขาเอาเขาอยู่แล้ว พวกเขานำเขาไปถึงป้อมภูเขาของพวกเขา ซึ่งจริง ๆ เป็นหมู่บ้าน stockaded ที่พันอยู่ ส่วนใหญ่มีสมาชิกในครอบครัวของโจร รวมเด็กค่อนข้างน้อยจัดสำหรับเมงเฮาเป็น ครู ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับสอนเด็กวิธีการอ่าน เขาไม่ได้สอนอะไรซับซ้อนมาก พวกเขาเพียงแค่ต้องสามารถอ่านธนบัตร และเข้าใจข้อความเบื้องต้น สิ่งที่โจรดีใด ๆ ควรจะทำนี้เป็นความต้องการที่วางโจรทั้งหมดโดยโจรสวย Chieftessเวลา trickled โดย เฮา เมงดัดแปลงตัวเอง และอย่างรวดเร็วรู้สึกว่าที่บ้าน เขาสอนอ่าน และมองขึ้นท้องฟ้า มันเป็นเกือบเหมือนชีวิตในเขตตะวันออกเกิดขึ้น บางครั้งเขาคิดว่า ของหลัก หรือบิดา และว่าเขาไม่ได้ไปกลับกวาดหลุมฝังศพของเขาเป็นเวลานานมากคนเสียชีวิต ทุกเดือนในป้อมภูเขา ในระหว่างระยะเวลาสามปี ค่ายย้ายสถานครั้งที่สอง ในปีที่สี่ กองทัพบกมา ภูเขาป้อมเผชิญหมายเลขครอบงำ ในช่วงเวลาสำคัญของชีวิตและความตาย เมงเฮา unhesitatingly เสนอการใช้พิษในขณะนี้ เป็นลมเหนือ ดู แล้วกองทัพถูกตั้งอยู่ทางใต้เมงเฮาไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่ว่าเขาได้คิดว่า การใช้พิษ มันเป็นเพียงที่ ในปีผ่านมา เขาดูเหมือนจะมีความรู้มากมายในหัวของเขา ยาพิษ...ถูกแน่นอนแต่ง โดยเฮาเมงเป็นผงพิษลอยกับลมใต้ เมงเฮาปิดตาของเขา เป็นเวลานานหลังจากนั้น เขาได้ยินเสียงตะโกนของความรื่นเริงยินดี มันเป็นการสังหารหมู่ ภูเขาหมู่บ้านได้รับรางวัลเฮา เมงมีอายุสามสิบเก้าปี คืนนั้น ระหว่างนาฬิกาสาม บางอย่างเช่นไฟไหม้เจาะโพรงใต้ปกกับเขา มันเป็นโจร Chieftess ในระหว่างวัน เธอเป็นอนุรักษ์นิยมผู้หญิง แต่ขณะนี้เธอเป็นเหมือนวิญญาณสวยงามค้างคืน เมงเฮาชีวิตเปลี่ยน เขาไม่ได้เป็นครู แต่ เป็นที่ปรึกษาทางทหารเรียกว่า เขาไม่เคยมีชีวิตก่อน ตื่นเต้น และสดได้ เร็ว ๆ นี้ เขาก็อายุสี่สิบปี เขาเป็นอดีตนายกของชีวิตเมื่อเลือดเดือด และยังได้ ทั้งหมดนี้...เสพติดฆ่า ปล้น 3 ปี มีเลือดย้อมเมงเฮามือร่างกาย อย่างไรก็ตาม ด้วยความช่วยเหลือของเขา จำนวนชีวิตโดยโจรเพิ่มขึ้นสิบเท่าที่ฤดูหนาว เมงเฮาก็มีเบื่อกับมันทั้งหมด เขาไม่ได้เลือกชีวิตนี้ และเขาอยากกลับบ้าน แต่ตอนนี้ ป้อมภูเขาเติบโตมีขนาดใหญ่มาก เมื่อเขานำทิ้ง Chieftess สวยปฏิเสธที่จะให้มันแต่เฮาเมง...ที่ยังคงอยู่ และปล่อยป้อมภูเขาต่อไป ดังนั้น พวกเขาพยายามที่จะไล่เขาลงมา และฆ่าพวกเขาไล่เขาปีก่อนสุดท้าย ให้ขึ้น ในตอนท้าย เมงเฮาไม่ได้ฆ่า หมด เขาเปิด และมี หนึ่งร้อย หรือหลายก้าวหลังเขา Chieftess เธอนั่งบนม้า จ้องเขา โบว์ใหญ่สีดำในมือของเธอ เธออายุ แต่ยังคงสวย งาม และภาย ในดวงตาของเธอเป็นนิพจน์การฉีกลมพัดผ่านมาของพวกเขา เมงเฮารถชุดเดียวกันของนักวิชาการเขาสารภาพกับเขาเมื่อเขาทิ้งบ้านเกิดของเขา หัน และเดินเข้าออกเป็นระยะทางลูกศรไม่ถูกจริงจากคันธนูปี เมงเฮามีอายุสี่สิบสามปีในที่สุด เขาจับสายตาของวัด Daoist ที่ตั้งอยู่บนยอดเขามันเป็นฤดูใบไม้ร่วง และใบ rustled เป็นพวกเขาลอยลงบนหินปูนสีเขียวของวัด ท้องฟ้ามีฝน และบางครั้งอาจจะได้ยินเสียงดังก้องนุ่มของฟ้าร้อง ฝนกำลังเดินมาเฮา เมงมาตั้งถิ่นฐานในวัด Daoist เขาดู Daoists ฝึกเพาะศาสนาของพวกเขา สังเกตพวกเขาดำเนินชีวิตประจำวัน และความสุขแบบสงบเขาก็ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนเขามีความรู้สึกแต่ว่า มือของเขาถูกย้อมเข้ม ด้วยเลือดที่เพียงจะไม่ล้าง บางทีในนี้ เขาสามารถค้นพบวิธีการทำความสะอาดมันสองปีต่อมา เมงเฮาก็สี่สิบห้าปีที่ผ่านมา เขาให้ออกด้วย[นุ่ม"ปรากฎว่ามีวิธีทำความสะอาดก็ ในกรณีที่ ฉันจะก็ต้องอยู่กับมัน" สั่นศีรษะของเขา เขาอำลาวัด Daoist และก้าวออกมาอีกครั้งในโลกสุด เขามาถึงเมืองหลวง หลังจากที่เขาอาศัยมีปี สงครามหลั่งเลือด o ยากจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 290: ชีวิตนี้สองปีต่อมาเม้งเฮาอายุสามสิบห้าปี มันเคยเก้าปีนับตั้งแต่เขาออกจากบ้าน อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาทั้งหมดที่เขาเคยอาศัยอยู่เฉพาะในสองสถานที่แม่น้ำและป่า. ปีนี้เขาวิ่งเข้าไปในแก๊งโจร. โจรมักจะมีนักฆ่า แต่พวกเขาไม่ได้ฆ่าเม้งเฮา บางทีมันอาจจะเป็นเพราะนักวิชาการเสื้อคลุมที่สวมใส่ของเขาหรือแพ็คของนักวิชาการที่เขาสวมบนหลังของเขา แน่นอนเขามองลงไปในดวงชะตาของเขา ผู้นำโจรเป็นที่สวยงามมีเสน่ห์ของผู้หญิง เธอถามเขาว่าคำถามเดียว. "คุณสามารถเก็บบันทึกทางการเงินหรือไม่" เม้งเฮาส่ายหัว อย่างไรก็ตามพวกเขาเอาเขาอยู่แล้ว พวกเขาพาเขาไปที่ป้อมภูเขาของพวกเขาซึ่งจริงๆหมู่บ้าน stockaded ที่มากกว่าหนึ่งพันคนที่อาศัยอยู่ ส่วนใหญ่ของพวกเขาเป็นสมาชิกในครอบครัวของพวกโจรรวมทั้งเด็กค่อนข้างน้อย. มันถูกจัดให้เม้งเฮาจะเป็นครูซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการสอนเด็กวิธีการอ่าน เขาไม่ต้องสอนอะไรซับซ้อนมาก พวกเขาเพียงแค่ต้องการที่จะสามารถที่จะอ่านธนบัตรและเข้าใจข้อความพื้นฐานสิ่งที่โจรใด ๆ ที่ดีควรจะสามารถที่จะทำ. นี้เป็นความต้องการวางไว้บนโจรทั้งหมดโดยโจรที่สวยงาม Chieftess. เวลาไหลโดย เม้งเฮาดัดแปลงตัวเองได้อย่างรวดเร็วและรู้สึกว่าที่บ้าน เขาสอนให้อ่านและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า มันเกือบจะเป็นเหมือนชีวิตในภาคตะวันออกของมณฑลภาวะฉุกเฉิน บางครั้งเขาคิดว่าโทหรือของบิดาของเขาและวิธีการที่เขาไม่ได้กลับไปกวาดหลุมศพของเขาเป็นเวลานานมาก. คนเสียชีวิตทุกเดือนอยู่ในภูเขาป้อม ในช่วงระยะเวลาสามปีค่ายย้ายสถานที่ครั้งที่สอง ในปีที่สี่กองทัพมา ภูเขาที่ป้อมต้องเผชิญกับจำนวนมากมาย; ในช่วงเวลาที่สำคัญของชีวิตและความตายอย่างไม่รั้งรอเม้งเฮาเสนอให้ใช้ยาพิษ. ในขณะที่ลมตะวันตกเฉียงเหนือพัดและกองทัพที่ตั้งอยู่ทางทิศใต้. เม้งเฮาก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเขาเคยคิดว่าการใช้ยาพิษ มันเป็นเพียงแค่ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเขาจะมีความอุดมสมบูรณ์ของความรู้ในหัวของเขา พิษ ... เป็นของหลักสูตรแต่งโดย Meng Hao. ในฐานะที่เป็นผงพิษลอยไปทางทิศใต้กับลมเม้งเฮาปิดตาของเขา เป็นเวลานานต่อมาเขาได้ยินเสียงตะโกนดีใจ จะได้รับการสังหารหมู่ หมู่บ้านบนภูเขาได้รับรางวัล. เม้งเฮาชนมายุสามสิบเก้าปี คืนนั้นในช่วงสามนาฬิกาบางอย่างเช่นไฟไหม้มุดใต้ผ้าห่มกับเขา มันเป็นโจร Chieftess ในระหว่างวันที่เธอเป็นผู้หญิงหัวโบราณ แต่ตอนนี้เธอเป็นเหมือนจิตวิญญาณที่สวยงาม. ค้างคืนชีวิตเม้งเฮาเปลี่ยน เขาก็ไม่ได้เป็นครู แต่แทนที่จะเป็นสิ่งที่เรียกว่าที่ปรึกษาทางทหาร เขาไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตดังกล่าวก่อน มันคือความสดใหม่และน่าตื่นเต้น เร็ว ๆ นี้เขาอายุสี่สิบปี เขาเป็นคนที่ผ่านมาที่สำคัญของชีวิตเมื่อเลือดต้ม และยังทั้งหมดนี้ได้รับการ ... เสพติด. ฆ่า ปล้น เป็นเวลาสามปีที่ผ่านมาไม่มีเลือดเปื้อนร่างกายมือเม้งเฮาส์ แต่ด้วยความช่วยเหลือของเขาจำนวนของชีวิตที่ถ่ายโดยโจรเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า. ฤดูหนาวเม้งเฮาที่สุดก็เบื่อกับมันทั้งหมด เขาไม่เคยได้รับการแต่งตั้งชีวิตนี้และเขาต้องการที่จะออกจาก แต่ตอนนี้ภูเขาป้อมได้เติบโตมีขนาดใหญ่มาก เมื่อเขาเติบโตขึ้นมาออกที่สวย Chieftess ปฏิเสธที่จะให้มัน. แต่เม้งเฮา ... ยืนกรานและซ้ายภูเขาป้อมอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาพยายามที่จะไล่เขาลงและฆ่าเขา. พวกเขาไล่เขาสำหรับปีก่อนที่จะให้ขึ้น ในท้ายที่สุดเม้ง Hao ไม่ได้ถูกฆ่าตาย หมดเขาหันและมีหนึ่งร้อยหรือเพื่อก้าวหลังเขาเป็น Chieftess เธอนั่งอยู่บนม้าจ้องมองที่เขาเป็นโบว์สีดำขนาดใหญ่อยู่ในมือของเธอ เธอเป็นคนเก่า แต่ยังคงความสวยงามและภายในดวงตาของเธอถูกฉีกขาดการแสดงออก. ลมพัดผ่านมาสองของพวกเขา เม้งเฮาไหล่แพ็คของนักวิชาการเหมือนกันเขาจะดำเนินการกับเขาเมื่อเขาออกจากบ้านเกิดของเขาหันไปรอบ ๆ และเดินออกไปไกล. ไม่มีลูกศรถูกปล่อยจากคันธนู. ปีที่เม้งเฮาเป็นสามสี่สิบปีบริบูรณ์ในที่สุดเขาจับสายตาของวัด Daoist อยู่ด้านบนของภูเขา. มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงและใบ rustled ขณะที่พวกเขาลอยลงบนหินปูนสีเขียวของวัด ท้องฟ้ามืดครึ้มและบางครั้งเสียงดังก้องอ่อนของทันเดอร์อาจจะได้ยิน ฝนที่กำลังจะมา. เม้งเฮาเอาขึ้นถิ่นที่อยู่ในวัด Daoist เขาดู Daoists ฝึกเพาะปลูกทางศาสนาของพวกเขาสังเกตเห็นพวกเขามีชีวิตประจำวันของพวกเขาและมีความสุขกับชนิดของความสงบสุขเขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน. เขามีความรู้สึกสั่นไหวที่มือของเขามีการย้อมสีเข้มด้วยเลือดที่เพิ่งจะได้ล้างออก บางทีในสถานที่แห่งนี้เขาจะได้ค้นพบวิธีการทำความสะอาดมัน. สองปีต่อมาเม้งเฮาอายุสี่สิบห้าปี เขาปล่อยให้ออกถอนหายใจอ่อน. "มันจะเปิดออกมีวิธีการทำความสะอาดมันไม่มี ในกรณีที่ว่าฉันจะต้องอยู่กับมัน. "สั่นศีรษะของเขาเขาอำลาวัด Daoist และก้าวออกมาอีกครั้งหนึ่งในโลก. ในที่สุดเขาก็มาถึงเมืองหลวง หลังจากที่เขาเคยอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาปีสงครามเลือดยากจน o