The 1872 Railway Act gave the feder

The 1872 Railway Act gave the federal government broad powers in the railway sector. In 1879 the federal government established a new Department of Post and Railways its powers over the railways together with the postal sector. The bankruptcy of several railway companies during the 1870s, rail strikes and opposition to foreign ownership of the railways led to support for the nationalisation of the railways. In 1891, the nationalisation of the SCB was rejected in a referendum, but it was approved by the Federal Council in 1897. A referendum in 1898 was strongly contested, obtaining the highest level of voting participation to that date and won a two-thirds majority. Between 1900 and 1909, the Swiss Confederation acquired the five big railway companies, Jura–Simplon Railway (JS, 937 km), Swiss Northeastern Railway (NOB, 771 km), Swiss Central Railway (SCB, 398 km), United Swiss Railways (VSB, 269 km) and the Gotthard Railway (273 km), forming the Swiss Federal Railways (SFR). In 1903 the SBB network took over the metre gauge Brünig Railway (German: Brünigbahn) opened in 1888 and the Swiss shipping line on Lake Constance. It acquired another four small private railways between 1913 and 1948.[8]

The negotiated purchase price of more than Swiss Francs 1 billion was criticised, especially as the owners had stopped investing when the debate over nationalisation started. The cost of the nationalisation was not charged directly to the federal budget, but was instead a debt of the SFR. As a result of the high debt burden, the SBB was significantly impeded in its development of the railways until 1944 when it was relieved of the debt resulting from its nationalisation.[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระราชบัญญัติการรถไฟเนียร์ชให้อำนาจรัฐบาลกว้างในภาครถไฟ ใน 1879 รัฐบาลก่อตั้งแผนกใหม่ของโพสต์และรถไฟอำนาจเหนือรถไฟพร้อมภาคไปรษณีย์ ล้มละลายของบริษัทรถไฟหลายแห่งใน 1870s รถไฟนัด และต่อต้านการต่างประเทศเป็นเจ้าของรถไฟที่นำไปสู่สนับสนุนสำหรับ nationalisation ของการรถไฟ ใน 1891, nationalisation ของธนาคารถูกปฏิเสธใน แต่มันได้รับการอนุมัติ โดยสภาสหพันธ์ใน 1897 ประชามติใน 1898 เป็นอย่างยิ่งจีนแส ระดับสูงสุดของการลงคะแนนเสียงร่วมกับวันที่ได้รับ และได้รับรางวัลส่วนใหญ่สองในสาม ระหว่าง 1900 และปี 1909 สมาพันธรัฐสวิสมาห้ารถไฟใหญ่บริษัท รถไฟจู – Simplon (JS, 937 กิโลเมตร), รถไฟอีสานสวิส (NOB, 771 กิโลเมตร), รถไฟกลางสวิส (ไทยพาณิชย์ 398 กิโลเมตร), สหสวิสรถไฟ (VSB, 269 กิโลเมตร) และอุโมงค์รถไฟ (273 กม), ขึ้นรูปสวิสกลางรถไฟ (SFR) ใน 1903 เครือข่าย SBB ได้ผ่านวัดเมตรรถไฟ Brünig (เยอรมัน: Brünigbahn) เปิดใน 1888 และสวิสจัดส่งบรรทัดบนสาป มันมาอีกสี่ขนาดเล็กส่วนตัวรถไฟระหว่างค.ศ. 1913 และ 1948[8]ราคาเจรจาซื้อของมากกว่าสวิสฟรังซ์ 1 พันล้านถูก criticised โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเจ้าของที่ได้หยุดการลงทุนเมื่อเริ่มต้นการอภิปรายผ่าน nationalisation ต้นทุนของ nationalisation ที่คิดไม่ตรงกับงบประมาณของรัฐบาลกลาง แต่มีแต่หนี้ของ SFR จากภาระหนี้สูง SBB ถูกมาก impeded ในการพัฒนาของการรถไฟจนถึง 1944 เมื่อมันถูกปลดปล่อยหนี้ที่เกิดจาก nationalisation ของ[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน 1872 ทางรถไฟทำให้รัฐบาลในวงกว้าง พลังในภาครถไฟ ใน 1879 รัฐบาลจัดตั้งแผนกใหม่ของการโพสต์และทางรถไฟ พลังอำนาจเหนือทางรถไฟร่วมกับภาคธุรกิจไปรษณีย์ การล้มละลายของบริษัทรถไฟหลายช่วงคริสต์ทศวรรษ 1850 ,นัดรถไฟ และการต่อต้านชาวต่างชาติของรถไฟที่นำไปสู่การสนับสนุนสำหรับความเบื่อของรถไฟ ใน 1891 , ความเบื่อของธนาคารปฏิเสธในการลงประชามติ แต่มันได้รับการอนุมัติโดยสภาแห่งรัฐใน 1897 ประชามติใน 1898 ถูกขอโต้แย้งได้รับในระดับสูงสุดของการมีส่วนร่วมโหวตวันที่และชนะเสียงข้างมากสองในสาม .ระหว่าง 1900 และ 1909 สมาพันธรัฐสวิสได้รับห้าใหญ่รถไฟ บริษัท ยูรา– Simplon รถไฟ ( JS 937 กิโลเมตร ) , ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ( รถไฟสวิสอยู่ค่ะ , km ) , สถานีรถไฟกลางสวิส ( SCB 398 km ) , United สวิสรถไฟ ( vsb 269 km ) และสถานีรถไฟกอตทาร์ด ( 273 กม. ) การขึ้นรถไฟสหพันธรัฐสวิส ( SFR ) ในปี 1903 โดย SBB เครือข่ายรับช่วงเมตรมาตรวัด br ü nig ทางรถไฟ ( เยอรมัน :br ü nigbahn ) เปิดในปี 1888 และสายการจัดส่งสินค้าสวิสในทะเลสาบคอนสแตนซ์ มันได้มาอีกสี่เล็กส่วนตัวรถไฟระหว่าง 2456 และ 1948 [ 8 ]

ที่ได้ซื้อราคามากกว่า 1 ล้านฟรังก์สวิส ถูกวิพากษ์วิจารณ์ โดยเฉพาะเจ้าของหยุดการลงทุน เมื่ออภิปรายความเบื่อเริ่มต้นทุนของความเบื่อไม่ได้เรียกเก็บโดยตรงกับงบประมาณของรัฐบาลกลาง แต่แทนหนี้ของ SFR . ผลของภาระหนี้สูง อย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามอย่างมีนัยสำคัญในการพัฒนาของการรถไฟ จนถึง ค.ศ. 1944 เมื่อมันโล่งใจของหนี้ที่เกิดจากความเบื่อ . [ 8 ]